Porzucony syn - ebook

– Do­praw­dy, moja dro­ga, trze­ba być sza­lo­ną, żeby pod­czas ta­kie­go upa­łu na wsi wy­bie­rać się na spa­cer. Od dwóch mie­się­cy mie­wasz ja­kieś dzi­wacz­ne po­my­sły. Za­bie­rasz mnie, czy chcę, czy nie chcę, nad mo­rze, choć przez czter­dzie­ści pięć lat na­sze­go po­ży­cia nig­dy nie przy­cho­dzi­ły ci do gło­wy po­dob­ne fan­ta­zje. Wy­bie­rasz sa­mo­wol­nie Fécamp, tę ja­kąś smut­ną mie­ści­nę, i tu­taj ty, któ­ra tak nie lu­bisz ru­chu, zo­sta­jesz na­gle ogar­nię­ta ta­kim sza­łem spa­ce­rów, że wy­bie­rasz się na wy­ciecz­kę przez pola w naj­bar­dziej upal­ny dzień lata. D'Apre­val zga­dza się na wszyst­kie two­je ka­pry­sy, więc po­proś go, żeby ci to­wa­rzy­szył. Co do mnie, wra­cam do po­ko­ju na po­obied­nią drzem­kę.

Pani de Ca­do­ur zwró­ci­ła się do sta­re­go przy­ja­cie­la:

– D'Apre­val, pój­dzie­my ra­zem, do­brze?

Skło­nił się z uśmie­chem peł­nym sta­ro­mod­nej ga­lan­te­rii:

– Do­kąd pani, tam i ja – od­po­wie­dział.

– A więc idź­cie, je­śli chce­cie do­stać po­ra­że­nia sło­necz­ne­go – oświad­czył pan de Ca­do­ur, po­czem wró­cił do Ho­te­lu des Ba­ins, aby się po­ło­żyć na go­dzin­kę lub dwie.

Zo­staw­szy sami sta­ra ko­bie­ta i jej rów­nie sta­ry to­wa­rzysz na­tych­miast wy­ru­szy­li w dro­gę. Ści­ska­jąc go za rękę rze­kła bar­dzo ci­cho: – Na­resz­cie! Ach, na­resz­cie!

– Je­steś sza­lo­na! – od­szep­nął. – Za­pew­niam cię, że je­steś sza­lo­na. Po­myśl tyl­ko, na co się na­ra­żasz. Je­śli ten czło­wiek…

Żach­nę­ła się. – Ach, Hen­ry­ku, mó­wiąc o nim nie na­zy­waj go nig­dy „ten czło­wiek”.

Mó­wił da­lej gwał­tow­nym to­nem:

– No więc do­brze! Je­śli nasz syn za­cznie się cze­goś do­my­ślać, coś po­dej­rze­wać, to bę­dzie cię miał w ręku. Bę­dzie rniał nas obo­je w ręku. Czter­dzie­ści lat mo­głaś się bez nie­go obyć, więc cóż ci się sta­ło dzi­siaj?