Powrót do gry - ebook

1. Karty na stół

Siedziałyśmy z Khloe naprzeciwko siebie, nieruchomo niczym konie, które zastanawiają się, czy uciekać, czy może rozpocząć walkę. Obie miałyśmy zamknięte oczy i żadna z nas nie odezwała się, odkąd wybrzmiały moje ostatnie słowa. Pod nami jeźdźcy przygotowywali się do treningów. Lexa powiedziała panu Connerowi, że obie z Khloe źle się czujemy i nie przyjdziemy na zajęcia. Miałam wrażenie, że siedzimy na tym stajennym strychu otoczone belami słomy i siana już od dobrych kilku godzin. Wszechobecny pył drażnił mi nozdrza. Kichnęłam.

– Na zdrowie – powiedziała Khloe.

– Dzięki. – Wzięłam głęboki oddech, przymknęłam na chwilę oczy, a potem spojrzałam na przyjaciółkę. Podciągnęła kolana pod brodę. – Lexa zamknęła nas tutaj, abyśmy porozmawiały. Znając ją, będzie nam tu przynosić jedzenie i picie do czasu, aż to zrobimy. Jesteśmy jej zakładniczkami.

– W tej jednej kwestii się z tobą zgadzam – odparła Khloe. – Ale uważam, że to ty powinnaś mówić pierwsza. – Spięła długie blond włosy w kucyk. – To ty oskarżyłaś mnie o coś, czego nie zrobiłam.

– Khloe! Słyszałam cię! – Pokręciłam głową. – Czemu tak powiedziałam? Byłam przed siodlarnią, w której rozmawiałaś z Drew. – Na samą myśl o tym, co usłyszałam zaledwie parę minut temu, rozbolał mnie brzuch.

– Podsłuchiwałaś. A czy przyszło ci do głowy, że... no nie wiem – źle coś usłyszałaś? Nie mogę uwierzyć, jak mogłaś pomyśleć, że... źle się o tobie wypowiadam.

Zacisnęłam usta.

– Więc co powiedziałaś?

– Wpadłam na Drew w siodlarni. Przywitaliśmy się, a potem zapytałam o zachowanie pana Connera na treningach. A szczególnie o to, jak traktuje ciebie.

– Upewniałaś się, czy traktuje mnie lepiej niż resztę grupy? Czy może jakoś specjalne mnie traktuje? – Szerzej otworzyłam oczy.

– Nie – odparła ostro Khloe. – Upewniałam się, czy zaczął cię traktować inaczej po tym, jak się dowiedział, że twój sekret wyszedł na jaw. Chciałam zapytać, czy nie wymaga od ciebie więcej niż od reszty grupy. Rozmawiałam z Drew, bo się martwiłam. Pan Conner to świetny trener i miałam nadzieję, że traktuje cię tak samo jak podczas pierwszej lekcji tutaj, ale chciałam mieć pewność.

Patrzyłam na Khloe, dając sobie czas na przemyślenie jej słów. Byłam tak zaślepiona uczuciami do Drew, że wyciągnęłam bardzo, ale to bardzo pochopne wnioski. Wstydziłam się tego, co zrobiłam – zwykle się przecież tak nie zachowuję. Nie odwracam się plecami do przyjaciół z powodu chłopaka. Ale nawet jeśli myliłam się w tym konkretnym wypadku, to Khloe ciągle miała mi dużo spraw do wyjaśnienia. Jednak obiecałam sobie, że już nigdy nie będę podsłuchiwać.

– Khloe, przepraszam. – Podniosłam z podłogi trochę siana i łamałam je między palcami. – Powinnam była z tobą porozmawiać, zanim wyciągnęłam własne wnioski.

– W porządku – odrzekła Khloe, kręcąc głową. – Nie słyszałaś, co naprawdę powiedziałam.

– Wiem, że jesteś ponad takie rzeczy. Nie powinnam się czaić i biec od razu do Lexy. Tyle rzeczy się ostatnio między nami wydarzyło i ja...

Khloe wygładziła przód granatowej koszuli.

– Co się wydarzyło? – Wyprostowała się, uniosła brwi.

– Nie powiedziałaś mi pierwszej o Zacku, spałaś wczoraj u Lexy, nie wspomniałaś o mnie swoim przyjaciołom...

Zamilkłam i obserwowałam jej twarz. Pociągnęła nosem, usta miała otwarte.

– Zanim się do tego odniosę, też ci coś powiem – zaczęła. Miałam wrażenie, że napięcie między nami znów rośnie i wizja konfrontacji się przybliża. – Jak wytłumaczysz rezygnację z zaawansowanego kursu historii, skoro mogłaś wybrać jakikolwiek inny przedmiot? Lub randkę z Drew w kawiarni?

O matko! Spędzimy tu cały dzień.

– Nie wiedziałam, że masz z tym jakiś problem. Przecież rozmawiałyśmy!

– A ja wyjaśniłam, że nie miałam możliwości powiedzieć ci pierwszej o Zacku, nie miałam też kiedy poinformować cię o tym, że śpię u Lexy, a o sytuacji z Michaelem i resztą nic nie wiesz.

Poczułam, że zaczyna mnie boleć głowa. Mieszkałam w Canterwood niecały miesiąc, a już walczyłam ze współlokatorką. I nie była to jakaś zwykła utarczka o rozrzucanie ubrań na podłodze czy niespłukaną z umywalki pastę do zębów, ale poważna kłótnia o zdarzenia, które najwyraźniej tkwiły między nami niewyjaśnione.

– W takim razie słucham – powiedziałam, podnosząc głowę.

– Po pierwsze, rozmawiałyśmy już o sprawie z Zackiem. Laur, byłaś tak zmęczona poprzednimi dniami, że po prostu zasnęłaś, zanim dostałam od niego esemesa. To, co powiedziałam ostatnio, jest prawdą. Napisałam do Lexy pod wpływem impulsu i miałam szczęście, bo jeszcze nie spała. – Khloe wzięła głęboki wdech. – Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałam cię obudzić i wszystko ci opowiedzieć. Ale jeszcze bardziej chciałam, żebyś odpoczęła.

Twarz Khloe była szczera. Moja współlokatorka wyglądała jak Khloe Kinsella, która uczyła mnie wszystkiego o Canterwood, odkąd tu przyjechałam. Jak ta dziewczyna, która zabrała mnie na wycieczkę po kampusie, przedstawiła swoim przyjaciołom i zaakceptowała, gdy wyznałam jej, co mi się przydarzyło w Red Oak.

– Powiedziałaś mi o tym następnego dnia – odparłam. Wypuściłam powietrze. – Chciałam tylko... sama nie wiem! Poczułam się zraniona, że nie powiedziałaś mi pierwszej. Gdybym była na twoim miejscu, też bym nikogo nie budziła, ale – tak jak ty – bardzo bym chciała komuś powiedzieć. Powinnam była ci uwierzyć za pierwszym razem.

Khloe wzruszyła ramionami.

– Myślałam, że uwierzyłaś.

– A ja myślałam, że uwierzyłaś, dlaczego wybrałam lekcję pana Spellmana – odparłam. Starałam się powiedzieć to bez złośliwości, ale zabrzmiało raczej ostro. – Podałam ci prawdziwe powody – zrezygnowałam z zaawansowanej historii, bo zadawano z niej więcej niż z jakiegokolwiek innego przedmiotu, na jaki chodzę. W dodatku ryzyko, że zostanę przeniesiona do innej klasy, było właściwie zerowe.

– Intuicyjnie wiedziałam, że mówisz prawdę – westchnęła Khloe. – Nie miałaś żadnego sensownego powodu, żeby zrezygnować z lekcji przeze mnie. Nie wiem, dlaczego mój umysł nie zaakceptował tego faktu.

– Chciałabym, żebyśmy miały wszystkie lekcje razem. Gdybym miała jakikolwiek wybór, zrezygnowałabym z innych zajęć. Przysięgam.

Khloe oparła opaloną twarz na rękach.

– Może rzeczywiście oglądam za dużo telenowel.

– Jak miałabyś zostać gwiazdą, gdybyś ich nie oglądała? – spytałam, uśmiechając się lekko.

Khloe również się uśmiechnęła.

– Prawda. Chciałabym, żeby powstał serial o dziewczynach w szkolnym internacie. Może znalazłabym tam jakieś wskazówki, jak być lepszą współlokatorką.

– Jesteś świetną współlokatorką, Khloe. Najwyraźniej miałyśmy ostatnio... cóż, pewne problemy z komunikacją. Nie ma żadnego powodu, żebyśmy znów nie mogły sobie ufać.

Khloe powoli pokiwała głową.

– Masz rację, nie ma.

Przerwała, ale miałam wrażenie, że chciała dodać coś jeszcze. Wiedziałam, czego nie mogła lub nie chciała powiedzieć.

– Z wyjątkiem sprawy z Red Oak. Khloe, jeśli nie możesz mi zaufać, bo nie wspomniałam ci o wypadku, zrozumiem. Proszę, powiedz mi o tym.

Khloe pokręciła głową.

– To nie ma nic wspólnego z Red Oak. Lauren, kiedy wyszła na jaw sprawa wypadku, pytałam o wszystko, co chciałam wiedzieć, a ty odpowiadałaś. Gdybym miała jeszcze jakieś wątpliwości, po prostu bym cię zapytała.

Patrzyłyśmy na siebie w milczeniu przez kilka sekund.

– W porządku – stwierdziłam. – Chcę, abyś mi ufała i uwierzyła, że wypadek to był mój jedyny sekret. Mam nadzieję, że nie wpływa to na to, jak mnie widzisz, ani na twoje zaufanie do mnie.

– Nie, nie wpływa – odparła Khloe. – Myślę, że nazbierało się między nami trochę nieporozumień, a my – zamiast o nich porozmawiać – wyolbrzymiałyśmy je w głowach, a potem szłyśmy do Lexy. A przecież to nasze problemy – powinnyśmy ze sobą rozmawiać, a nic by się nie stało.

– Masz całkowitą rację. Nie powinno dojść do tego, żeby Lexa musiała nas tu zamknąć, aby ta rozmowa się odbyła. Jesteśmy chyba na to zbyt dojrzałe. Biedna Lexa. Obie postawiłyśmy ją w niezręcznej sytuacji.

– Nie zasłużyła sobie na to. – Khloe odchyliła głowę do tyłu, opierając ją o bele siana. – A jeśli chodzi o Lex... Laur, nie spałam u niej. Byłam u Clare. Riley wyjechała wczoraj na przesłuchanie do Nowego Jorku. W ostatniej chwili Clare spytała mnie, czy chciałabym u niej nocować. Nigdy nie miałyśmy takiej okazji, zawsze była Riley, więc się zgodziłam.

Podsłuchiwanie i przypuszczenia doprowadziły mnie do dwóch wielkich pomyłek. Totalna klapa.

– Myślałam, że byłaś u Lexy. Że nie chcesz spać w naszym pokoju, bo też czujesz ciężką atmosferę.

Khloe zatrzymała spojrzenie na mojej twarzy.

– Wcale nie! Przepraszam, że nie powiedziałam ci o Clare – to nie było z mojej strony zbyt koleżeńskie. Musiałaś się poczuć zraniona, myśląc, że jestem u Lexy.

– Szanuję twoją przyjaźń z Lexą – stwierdziłam. – Gdybyś do niej poszła, nie miałabym żalu. Zasmuciło mnie tylko, że nic mi o tym nie powiedziałaś.

– Rozumiem – odparła Khloe. – Czułabym się tak samo na twoim miejscu. Dokładnie tak, jak czułaś się z moimi przyjaciółmi, których poznałaś w stołówce.

Po kolei rozwiązywałyśmy wszystkie problemy.

– Gdybym przyszła do nowej szkoły – kontynuowała Khloe – a grupa chłopaków, których nie znam, ale którzy najwidoczniej dobrze znają ciebie, dosiadła się do nas podczas lunchu – byłoby to dla mnie dziwne. Pewnie zastanawiałabym się, kim są ci wszyscy chłopcy i dlaczego znają moją współlokatorkę, a mnie nie.

Gra aktorska Khloe spowodowała, że się uśmiechnęłam.

– Oni nie są moimi bliskimi przyjaciółmi – powiedziała. – To ludzie, z którymi mam lekcje i których czasem spotykam na korytarzu. Początek tego roku był taki szalony, że nie zamieniłam z nimi słowa poza zwyczajowym „cześć”. Ty tak łatwo dogadujesz się z ludźmi, więc przypuszczałam, że będziesz zadowolona, gdy cię z nimi zostawię.

Oparłam się o belę siana. Wszystkie moje wątpliwości związane z zachowaniem Khloe wydawały mi się teraz takie dziecinne. Jakim cudem wyrosło między nami aż tyle nieporozumień?

– Rozumiem – odpowiedziałam. – Naprawdę rozumiem.

– Gdybym miała możliwość z nimi porozmawiać, powiedziałabym im o tobie. Nie ukrywam cię, Laur, serio.

– Nie powinnam się tym przejmować – przyznałam. – Nawet Lexa powiedziała mi, że to nie są twoi bliscy znajomi. Chyba telenowele, które oglądasz, mają też wpływ na mnie. – Ta uwaga sprawiła, że Khloe się uśmiechnęła. – Pozwoliłam się ponieść wyobraźni. I to w bardzo złym kierunku. Jakbym założyła, że masz bliźniaczkę, z którą się zamieniasz, jak w Pretty in Port Royal. Przepraszam.

– Gdybym tylko miała bliźniaczkę... – rozmarzyła się Khloe, uśmiechając się szeroko. – Wydaje mi się, że jeszcze nigdy nie słyszałam słowa „przepraszam” tak często w tak krótkim czasie.

– Zgadzam się. Ale usłyszysz je jeszcze raz, bo chcę teraz wytłumaczyć...

Khloe podniosła ręce, kierując dłonie w moją stronę.

– Myślę, że przeprosin na dziś już wystarczy. Dobrze?

– O, tak. Chyba że jest coś, o co chciałabyś mnie jeszcze zapytać. Nie pozwolę, żebyś wyszła stąd z jakimś niezadanym pytaniem lub wątpliwościami.

Khloe przysunęła się do mnie, zmniejszając dzielącą nas odległość.

– Nie mam żadnych pytań. Przysięgam. A ty?

Ulga zastąpiła strach, który wypełniał mnie do tej pory.

– Nie. Myślę, że pozostały jeszcze dwie sprawy. Po pierwsze, obiecuję, że jeśli kiedykolwiek poczuję lub pomyślę, że coś jest między nami nie tak, porozmawiam o tym z tobą, zamiast tworzyć dramatyczne scenariusze. Mam nadzieję, że ty zrobisz to samo.

– Przysięgam – zapewniła mnie Khloe. – Jeśli się obudzisz i zobaczę zbyt wysoko uniesione brwi, będę się dopytywać, co się stało, czy dobrze się czujesz, czy może ukrywasz przede mną jakiś mroczny sekret.

Zachichotałyśmy.

– Tak, uważnie obserwuj moje brwi – dodałam ze śmiechem.

Padłyśmy sobie w objęcia. Ściskałyśmy się, a ja po cichu obiecałam sobie, że już nigdy nie dopuszczę, żeby cokolwiek poszło źle w moich relacjach z przyjaciółmi. Usiadłyśmy znów obok siebie.

– Myślę, że wiem, kogo dotyczy druga sprawa – powiedziała Khloe. – Lexy.

– Tak. Muszę ją serdecznie przeprosić. Proszenie przyjaciół o radę jest w porządku, ale nie w sposób, w jaki naciskałam Lexę. To cud, że nie zamknęła mnie w boksie lub w jakimś schowku!

– Masz rację. Ja też nadużyłam naszej przyjaźni, a Lexa nie zasługuje na takie traktowanie. Tyle musiała przez nas przejść, a mimo to ciągle o nas dba. I to tak bardzo, że nas tu przyprowadziła i wymusiła tę rozmowę.

Wstałam, podałam rękę Khloe i pomogłam jej się podnieść.

– Tylko dzięki temu, że Lexa jest taka mądra, zdołałyśmy wszystko sobie wyjaśnić.

– Mam nadzieję, że spędziłyście ostatnią godzinę, rozmawiając o sobie, a nie o mnie – usłyszałyśmy znajomy głos. Lexa wyszła zza beli siana. Na jej butach widać było pył z ujeżdżalni, a na koszuli dało się zauważyć kilka brązowych i białych końskich włosów. Patrzyła na nas, jakby starała się zgadnąć, czy udało się nam dogadać.

– Mówiłyśmy o tobie w samych superlatywach – stwierdziła Khloe. – Wyjaśniłyśmy sobie z Lauren wszystko tylko dlatego, że zamknęłaś nas w tym więzieniu z siana.

Lexa uśmiechnęła się szeroko. Zgodziłam się z Khloe, kiwając głową.

– Wszystkie nasze podejrzenia okazały się nieprawdą. Drobne niedomówienia się zbierały i w końcu doprowadziły nas do...

– ...szaleństwa – dokończyła Khloe. – Lex, tak mi przykro. Nie zachowywałam się jak twoja przyjaciółka, gdy przychodziłam do ciebie z moimi zmartwieniami dotyczącymi Lauren.

– Ja też chciałam cię przeprosić, Lex – dodałam. – Wszystkie pytania, które zadawałam tobie, powinnam była zadać Khloe.

Lexa przeczesała dłonią kręcone czarne włosy.

– Przeprosiny przyjęte. Dbacie o siebie wzajemnie i można to zauważyć – choć przychodzenie do mnie i zadawanie pytań o siebie nawzajem to nie była najlepsza droga do wyjaśnienia wszystkich spraw.

– Nie jesteś na nas zła? – spytała Khloe, kołysząc się na piętach.

Lexa się uśmiechnęła.

– Nie. Najbardziej mi zależało na tym, abyście się dogadały.

– Super! – powiedziałam. – Dzięki, Lex!

Wszystkie zaczęłyśmy się ściskać, a zmartwienia dotyczące Khloe rozpłynęły się w tym uścisku.

– Jest tylko jedna rzecz... – zaczęła Lexa, gdy stanęłyśmy obok siebie.

– O co chodzi? – spytała Khloe.

– Słuchamy – dodałam.

– W naszej kawiarni mają nowe czekoladowe ciasto, którego jeszcze nie próbowałam.

Uśmiechnęłyśmy się z Khloe.

– Zapraszamy! – krzyknęłyśmy równocześnie.