Poza rytmem - ebook

ROZDZIAŁ 1

JASMINE

„Nie”.

Dźwięk tego słowa nie stawał się przyjemniejszy. Kiedy ktoś je do mnie wypowiadał, nie czułam się odrętwiała ani upokorzona, ale sposób, w jaki mierzono mnie wzrokiem, gdy wchodziłam do pomieszczenia… Sposób, w jaki oceniano mnie za to, co sobą reprezentowałam… Sposób, w jaki szeptano, gdy stałam nieruchomo…

„Nie. Nie. Przykro nam. Nie, dziękujemy. Nie tym razem”.

Chociaż skończyłam dopiero szesnaście lat, doznałam więcej odrzucenia niż jakakolwiek inna osoba. Od lat starałam się, by odkryto mój talent w branży muzycznej, ale w odpowiedzi dostawałam jedynie odmowy.

„Nie”.

„Nie”.

„Przykro nam”.

„Nie, dziękujemy”.

„Nie tym razem”.

Nie powstrzymało to mamy przed wożeniem mnie ze spotkania na spotkanie, od przesłuchania do przesłuchania, tylko po to, bym usłyszała kolejne „nie”. Byłam jej gwiazdą, jej światłem. Miałam osiągnąć wszystko, czego jej się nie udało, ponieważ, jak mi powiedziała, tak właśnie miało być w przypadku dzieci. Miały być lepsze niż rodzice.

I pewnego dnia również ja miałam być lepsza. Potrzebowałam jedynie, by odpowiednia osoba powiedziała mi „tak”.

Wyszłam z trzeciego już w tym tygodniu przesłuchania w Nowym Orleanie i spojrzałam na dziewczyny czekające na przyjęcie do girls bandu. Sądziłam, że byłam solową artystką, ale mama stwierdziła, że powinnam się cieszyć każdym krokiem naprzód.

– W tej chwili takie zespoły są popularne – powiedziała. – Muzyka pop bardzo dobrze się sprzedaje.

Nie chciałam śpiewać popu. W moim sercu rządził soul, ale mama powiedziała, że dziewczyna taka jak ja nie zarobi na tym gatunku – spotka ją jedynie rozczarowanie.

Wszystkie inne kandydatki wyglądały podobnie do mnie, a jednak w jakiś sposób lepiej. Po drugiej stronie korytarza mama patrzyła na mnie z nadzieją w oczach. Żołądek skurczył mi się z powodu wyrzutów sumienia i posłałam jej wymuszony uśmiech.

– No i? Jak poszło? – zapytała, wstając z krzesła w poczekalni.

– Dobrze.

Zmarszczyła brwi.

– Pomyliłaś słowa? Mówiłam ci, byś powtórzyła tekst. Ta szkoła zabiera ci zbyt wiele czasu, który powinnaś poświęcać na pracę – rzuciła z pogardą.

– Nie, nie. To nie to. Nie zapomniałam słów. Wyszły idealnie – skłamałam. Pomyliłam się w jednym miejscu, ale tylko dlatego, że jeden z jurorów na castingu patrzył na mnie, jakbym była dokładnym przeciwieństwem ich wyobrażeń. Nie mogłam jednak przyznać mamie, że nawaliłam, ponieważ byłaby w stanie zabrać mnie z liceum Canon.

– Powinnaś się mocniej postarać – skarciła. – Tak wiele pieniędzy wydajemy na lekcje śpiewu, aktorstwa i tańca, Jasmine. Nie powinnaś wychodzić z przesłuchania, mówiąc, że poszło „dobrze”. Musisz być najlepsza, inaczej będziesz niczym. Musisz być potrójnie skuteczna.

Potrójnie skuteczna. Nienawidziłam tych słów. Mama była piosenkarką, ale jej kariera nigdy się nie rozwinęła. Mawiała, że jej talent zostałby odkryty, ale zaszła w ciążę, a nikt nie chciał ciężarnej gwiazdy.

Wierzyła, że gdyby nie postawiła tylko na jedną gałąź przemysłu rozrywkowego, dałaby radę w innej dziedzinie. Dlatego ja miałam być potrójnie skuteczna. Nie mogłam być jedynie świetną piosenkarką, musiałam być również najlepszą aktorką i tancerką. Więcej talentów oznaczało więcej szans, więcej szans oznaczało więcej sławy, a więcej sławy oznaczało, że mama mogłaby być ze mnie dumna. Tylko tego naprawdę chciałam.

– Lepiej już chodźmy – powiedziała. – Za czterdzieści minut masz lekcję baletu po drugiej stronie miasta, a potem lekcję śpiewu. Muszę wrócić do domu i przygotować Rayowi obiad.

Ray był partnerem mamy, odkąd sięgałam pamięcią. Nie miałam ani jednego wspomnienia z dzieciństwa nieobejmującego jego twarzy. Przez bardzo długi czas sądziłam, że jest moim ojcem, ale pewnego wieczoru, kiedy oboje wrócili podpici, podsłuchałam, jak się kłócili o moje wychowanie. Mama wykrzyczała, że Ray nie ma w tej kwestii nic do powiedzenia, ponieważ nie jestem jego córką. Mimo to kochał mnie, jakbym była jego dzieckiem.

To przez niego tak często się przeprowadzaliśmy. Odniósł spory sukces jako muzyk, odbywał trasy koncertowe po świecie. Jasne, jego nazwisko nie było szeroko znane, ale zarabiał na tyle dobrze, że mógł utrzymać siebie, mamę i mnie. Byłyśmy największymi fankami Raya, więc dbanie o nas było dla niego priorytetem.

Mama nigdy nie miała prawdziwej pracy. W niektóre wieczory stała za barem, ale nie zdarzało się to często. Twierdziła, że jej zadaniem jest zrobić ze mnie gwiazdę, w co wliczało się nauczanie w domu, bym się niepotrzebnie nie rozpraszała. Nauczanie indywidualne było jedynym możliwym rozwiązaniem i nigdy na to nie narzekałam. Byłam pewna, że inne dzieci miały znacznie gorzej.

Mimo to, gdy po raz pierwszy osiedliśmy w jednym miejscu na dłuższy czas, razem z Rayem przekonaliśmy mamę, by pozwoliła mi uczęszczać do publicznej szkoły. Kiedy się dowiedziałam, że zamieszkamy na trochę w Nowym Orleanie, gdzie Ray miał szereg występów, błagałam mamę, by pozwoliła mi rozpocząć trzecią klasę w prawdziwym liceum, żebym mogła się uczyć wraz z rówieśnikami. Boże, co ja bym dała, by spędzać czas z dzieciakami w moim wieku, które nie przyszły na to samo przesłuchanie. Aby mieć szansę na zawarcie prawdziwych przyjaźni…

Zdziwiłam się, gdy dzięki słowom Raya mama się zgodziła. Znaczyło to dla mnie bardzo dużo, choć mama uważała, że odciągnie mnie niepotrzebnie od szlifowania mojego talentu. Dla niej szkoła średnia była dziecinną igraszką, a ja byłam już na nią za duża.

– Nadal nie uważam, by szkoła publiczna była ci potrzebna – stwierdziła z pogardą, gdy szłyśmy na przystanek autobusowy. – Rozprasza cię.

– Poradzę sobie – przyrzekłam, co zapewne stanowiło kolejne kłamstwo, ale nie potrafiłam zrezygnować z liceum. Po raz pierwszy od bardzo długiego czasu czułam, że gdzieś należałam. – Postaram się jeszcze mocniej.

Niepewna, uniosła brew.

– Jak chcesz, ale jeśli zobaczę, że sobie nie radzisz, zabiorę cię stamtąd.

– Dobrze.

Była szósta wieczór w sobotę, gdy stanęłyśmy na przestanku, ale zamiast pojechać do domu, udałyśmy się na lekcję baletu. Wcześniej mama dała mi torebkę orzeszków, ponieważ bała się, bym nie zemdlała. Nie byłam najlepszą tancerką w klasie, ale nie byłam również najgorszą, chociaż moje ciało zupełnie nie pasowało do baleriny. Sylwetkę miałam po mamie: wąską talię, duże biodra. Byłam zaokrąglona we wszystkich właściwych miejscach, ale w balecie nie było to korzystne. Tutaj byłam dziwna.

– Trzymałaś dietę? – zapytała instruktorka, poprawiając moją postawę.

– Tak. Rano wypiłam wodę z cytryną, po czym zjadłam jogurt grecki z jagodami.

– A na lunch?

– Sałatkę z kurczaka z orzechami.

Uniosła brwi, jakby mi nie wierzyła.

– A jakieś przekąski?

– Po drodze tutaj jadłam orzechy.

– O… – Przytaknęła i położyła dłonie na mojej talii, by pomóc mi się wyprostować. – Wyglądasz, jakbyś przytyła. Może powinnaś darować sobie popołudniową przekąskę.

Kilka innych tancerek zaśmiało się na jej słowa, a ja się zarumieniłam. Wszystkie dziewczyny patrzyły na mnie jak na dziwadło, które nie powinno ćwiczyć baletu. Gdyby nie mama, pewnie bym nie tańczyła, ale według niej lekcje te stanowiły integralną część przyszłej sławy.

Choć ja odczuwałam to jako kolejne niepowodzenie.

– To było upokarzające – warknęła mama po próbie, gdy wychodziłyśmy z budynku, w którym odbywały się lekcje tańca. – Nie ćwiczyłaś.

– Ćwiczyłam.

Spojrzała mi w twarz i wskazała na mnie palcem.

– Jasmine Marie Greene, jeśli nadal będziesz kłamać, będziesz odnosić więcej porażek, a one nie są tylko twoje. Pamiętaj, że wszystko to odbija się też na mnie. Trzy upomnienia oznaczają koniec ze szkołą. A teraz chodź, musimy jechać do studia.

Studio Acme mieściło się w niewielkim lokalu na Frenchmen Street. Mogłam stanąć tam przed mikrofonem i nagrać kilka piosenek. Chciałam pisać własne teksty, ale mama stwierdziła, że nie jestem wystarczająco uzdolniona w tym kierunku.

Studio było wspaniałe, większość ludzi nie zdołałaby się do niego dostać, ale Ray miał świetne znajomości. Czasami zastanawiałam się, czy tylko z tego powodu mama wciąż z nim była. Nie rozumiałam, co ich łączyło, prócz zamiłowania do muzyki.

Gdy dotarłyśmy na Frenchmen Street, moje usta rozciągnęły się w uśmiechu. Biła z tego miejsca energia, dzięki której czułam, że żyję. Bourbon Street była atrakcją turystyczną, ale Frenchmen Street była miejscem, w którym istniała magia. Muzyka, którą można tu było usłyszeć, zawsze mnie szokowała. Fascynowało mnie, że pojedyncza ulica mogła stanowić kolebkę tylu talentów, mieć tak wspaniałą duszę.

Kiedy rozdzwonił się telefon mamy, odsunęła się ode mnie, by odebrać, i właśnie wtedy to się wydarzyło. Właśnie wtedy zobaczyłam grającego na rogu chłopaka. Zawsze twierdziłam, że zauważyłam go pierwsza, ale spierał się, mówiąc, że to kłamstwo.

Ściśle rzecz ujmując, nie zauważyłam go, ale usłyszałam, poczułam na skórze jego muzykę. Melodia i rytm wygrywane na saksofonie przyprawiły mnie o dreszcz. Tworzył magię, gdy przepiękne nuty tańczyły w powietrzu.

Obróciłam się i zobaczyłam stojącego na skrzyżowaniu Frenchmen i Chartres chudzielca. Chłopak był może w moim wieku, może ciut młodszy, na nosie miał okulary w cienkiej oprawie. Grał na saksofonie, jakby jego życie zależało od perfekcji tej melodii. Na szczęście nuty były wręcz idealne.

Nigdy czegoś takiego nie słyszałam. Tworzone dźwięki odbierałam emocjonalnie, nie mogłam pohamować napływających do oczu łez.

Jak nauczył się grać w ten sposób? Jak ktoś tak młody mógł mieć tak wielki talent? Żyłam pośród muzyków, ale nigdy nie byłam świadkiem czegoś takiego.

Grał, jakby wylewał serce na tę nowoorleańską ulicę. Całkowicie oddał się muzyce. W tamtej chwili uświadomiłam sobie, że sama niczego nie poświęciłam – nie jak on, nie w taki sposób.

Zaczęli otaczać go ludzie, niektórzy wrzucali monety do otwartego futerału. Wyjmowali komórki i nagrywali słyszaną melodię. Czułam się cudownie, mogąc go obserwować. Grał z przekonaniem, jego palce tańczyły na klawiszach, jakby zupełnie nie obawiał się porażki. Takie słowo zapewne nie istniało w jego języku.

Jego muzyka była przepiękna, ale również bolesna. Aż do tamtego wieczoru nie wiedziałam, że coś może być boleśnie piękne.

Kiedy skończył grać, wydarzyło się coś interesującego: jego pewność siebie całkowicie się ulotniła. Silna do tej pory postawa uległa zmianie, gdy tylko się przygarbił. Osoby stojące najbliżej komplementowały jego muzykę, a on miał problem, by spojrzeć im w oczy.

– Cudownie grałeś – powiedziała jakaś kobieta.

– Dzię… kuję – odparł, pakując instrument. W chwili, w której usłyszałam jego głos, już wiedziałam, kim był.

Elliott.

Znałam go, cóż, słyszałam o nim. Chodził do tej samej szkoły i był niebywale wstydliwy. W ogóle nie przypominał grającego na ulicy chłopaka. Wydawało się, jakby miał dwie osobowości – utalentowanego muzyka i dręczonego w szkole dzieciaka.

To zupełnie ze sobą nie współgrało.

Podeszłam, chcąc się do niego odezwać, ale nie miałam pojęcia, co mogłabym powiedzieć. Rozchyliłam usta, przeszukując umysł za czymś sensownym, jednak nic takiego się nie pojawiło. Zasłużył na komplement, na uśmiech, na gratulacje, ale nie potrafiłam nawet sprawić, by na mnie spojrzał.

Na nikogo nie patrzył.

– Jasmine! – zawołała mama, przez co oderwałam wzrok od Elliotta. – Możemy już iść?

Po raz ostatni zerknęłam przez ramię, czując, jak kurczy mi się żołądek, nim wróciłam do mamy.

– Idę.

Po nagraniu w studiu pojechałyśmy autobusem do domu. Po drodze mama wytknęła mi wszystkie błędy, których się dopuściłam. Informowała mnie o każdym potknięciu również wtedy, gdy gotowała obiad. Siedziałyśmy później nad nietkniętym posiłkiem, ponieważ nie mogłyśmy zacząć jeść, póki Ray nie wróci do domu.

Oczywiście się spóźniał, bo Ray nie potrafił wyjść ze studia na czas, więc mama coraz bardziej się denerwowała i wyżywała na mnie. Nigdy się nie pogniewała o to na Raya i nie wiedziałam dlaczego. Wszystko, co złe, spadało na mnie.

Chociaż nie miałam do niego pretensji. Jeśli już, byłam wdzięczna, że kochał mamę, ponieważ dzięki temu ja mogłam kochać jego. W pewien sposób stanowił dla mnie ukojenie. Kiedy go nie było, mama była pustą, samotną, złośliwą kobietą. Gdy wchodził do pomieszczenia, rozpalało się światło w jej oczach.

– Spóźniłem się – powiedział Ray, wchodząc do domu z papierosem w ustach. Wypalił go dopiero do połowy, ale zgasił w popielniczce przy drzwiach. Nie znosiłam smrodu dymu, więc starał się nie palić w środku. Mama mówiła, że jest dorosły i może palić, gdzie mu się żywnie podoba, ale Ray nie był na tyle chamski. Kochał mnie wystarczająco, by respektować moje prośby.

– Nie spóźniłeś się – powiedziała mama. – To ja ugotowałam obiad za wcześnie.

– Ponieważ powiedziałem, że wrócę wcześniej – odparł z uśmiechem.

Ray zawsze się uśmiechał i to było zaraźliwe. Wyglądał na beztroskiego przystojniaka. Był męski – od mocnej sylwetki aż po maniery. Odsuwał kobiecie krzesło, przytrzymywał drzwi i przepuszczał w nich panie. Był staromodnym, uroczym dżentelmenem, bardzo wrażliwym, co było widać w jego oczach i uśmiechu. Kiedy się śmiał, wszyscy czuli się bezpiecznie, gdy na niego patrzyli.

A ja w jego oczach odnajdywałam dom.

– Nic się nie stało – skłamała z uśmiechem mama. – Usiadłyśmy do stołu zaledwie kilka chwil temu.

Siedziałyśmy tam od czterdziestu pięciu minut.

Ray podszedł do nas i poklepał mnie po głowie.

– Cześć, Śnieżko. – Nadał mi to przezwisko, gdy byłam mała. Od razu je polubiłam. Wciąż mi się podobało, a miałam już szesnaście lat.

– Cześć, Ray – odparłam.

Uniósł brwi.

– Miałaś dobry dzień? – zapytał, co było przykrywką dla „czy matka bardzo dała ci dziś w kość?”.

Czasami, nawet gdy nie chciała, mama potrafiła być okropna.

Skinęłam głową.

– Miałam dobry dzień.

Zmarszczył nos, niepewny, czy powiedziałam prawdę, ale nie naciskał. Nigdy nie pytał o złe rzeczy w obecności mamy, bo nie znosiła być oceniana. Ray pocałował ją w skroń.

– Umyję ręce, przebiorę się i zjemy.

– Dobrze – odparła mama.

Poszedł do łazienki. Siedziałam przy stole, przyglądając się, jak spojrzenie mamy powędrowało za Rayem, który zniknął w korytarzu. Kiedy ponownie na mnie popatrzyła, miłość w jej oczach zgasła. Mama się wyprostowała.

– Zdejmij łokcie ze stołu, Jasmine, i usiądź prosto, inaczej dorobisz się garba.

Dołączył do nas Ray, zaczęliśmy rozmawiać o postępach nad nagraniem jego albumu.

– Uwielbiam Nowy Orlean, bo ma autentyczny klimat. Na całym świecie nikt nie tworzy muzyki, jak ludzie w tym mieście. Jest tak prawdziwa, że aż bolesna.

Kiedy Ray mówił o muzyce, miałam ochotę skupiać się tylko na tym.

– Udało ci się porozmawiać z Trevorem Su? – zapytała mama, mając na myśli producenta.

Ray się skrzywił.

– Nie. Mówiłem ci już, że to nie jest właściwy człowiek. Jasmine go nie potrzebuje.

Po zmarszczonym nosie widziałam, że mamie nie spodobała się ta odpowiedź.

– Trevor Su jest jednym z najlepszych producentów na świecie, a ty masz z nim kontakt. Nie rozumiem, dlaczego uważasz, że Jasmine nie jest wystarczająco dobra, by z nim pracować.

– Nie – burknął Ray, kręcąc głową. – Nie przekręcaj moich słów. Nie to powiedziałem. To on nie jest wystarczająco dobry dla niej.

– A to dlaczego?

– Ponieważ to padalec.

Mama prychnęła.

– Kogo obchodzi, czy jest padalcem, póki wykonuje dobrą robotę?

Ray się nie zgodził.

– Nie. Sposób, w jaki wykorzystuje ludzi do wspinania się po drabinie kariery, jest obrzydliwy. Widziałem, jak deptał dobre osoby tylko po to, by więcej zarobić. To wstrętne.

– To biznes, Ray – jęknęła mama. – Może gdybyś to zrozumiał, odniósłbyś jeszcze większy sukces.

– Mamo – sapnęłam, zszokowana jej uwagą.

Ray nawet nie drgnął. Przywykł do jej ostrych słów. Jej ocena spływała po nim jak po kaczce.

Chociaż ja wciąż się krzywiłam.

Mama i Ray mieli zupełnie inne podejście do świata muzyki. Ray kierował się sercem, a mama rozumem.

– To się nazywa wykorzystywanie kontaktów – przekonywała.

– To się nazywa sprzedawanie się. – Nie zgodził się. – Poza tym, on przesadza. Popchnąłby ją za bardzo.

– Należy ją popchnąć.

– To jeszcze dziecko, Heather.

– Może być wspaniała, jeśli na to pozwolisz.

Przez kilka minut trwała kłótnia o to, czy niespotkanie się z Trevorem oznacza brak szacunku dla mamy. Była moim managerem, nie uważała, by jakikolwiek pomysł był przesadą. Zależało jej tylko i wyłącznie na moim sukcesie, była skłonna zrobić dla niego wszystko.

Ray wręcz przeciwnie. Wierzył w muzykę, ale wierzył również w posiadanie dzieciństwa. W życie poza muzyką.

– Może nie powinniśmy rozmawiać o pracy przy obiedzie – zasugerował Ray, odchrząkując uprzednio.

– Rozmawiamy tylko o muzyce – spierała się mama.

– To może powinniśmy to zmienić. Możemy porozmawiać o czymś innym – podsunął, bawiąc się jedzeniem na talerzu. – Kiedy wracam do domu, chcę mieć spokój.

– To ty zacząłeś mówić o muzyce! – warknęła. – Ale kiedy ja wspomniałam o karierze Jasmine, to już przesada?

– Mamo – szepnęłam, kręcąc głową.

– Siedź cicho, Jasmine, i jedz sałatę.

– Dlaczego jesz tylko sałatę? – dociekał Ray.

Rozchyliłam usta, by odpowiedzieć, ale mama nie dopuściła mnie do słowa.

– Jest na nowej diecie.

Ray się roześmiał.

– Ma szesnaście lat i jest chuda jak patyk, Heather. Może jeść, co zechce.

Następnie, jak w zegarku, zaczęli się kłócić o moje wychowanie. Pod koniec rozmowy mama stwierdziła, że Ray nie ma nic do powiedzenia w tej kwestii, bo nie jest moim ojcem.

Nie znosiłam, gdy przy każdej nadarzającej się okazji rzucała mu to w twarz. Zauważałam, jak w oczach mężczyzny pojawiał się smutek, ilekroć to do niego wykrzykiwała. Może z definicji nie był moim ojcem, ale bez wątpienia kochałam go jak tatę.

– Muszę się przewietrzyć – powiedział Ray, wstając od stołu. Wyszedł z mieszkania z paczką papierosów w dłoni, by przemyśleć sprawę, co oznaczało, że poszedł oglądać jakiś występ. Muzyka pomagała mu, gdy wkurzała go mama. A mi muzyka pomagała, gdy mama wkurzała mnie.

Po posiłku poszłam do swojego pokoju, by odrobić lekcje. Miałam spore zaległości, ale starałam się pilnie uczyć. W przeciwnym wypadku musiałabym wrócić do nauczania indywidualnego w domu, a do tego nie mogłam dopuścić. Nie, gdy zaznałam już prawdziwego nastoletniego życia.

– Miałaś dobry dzień, Śnieżko? – zapytał Ray, stając dużo później na progu mojego pokoju z rękami za plecami.

Spojrzałam na podręcznik do matematyki i wzruszyłam ramionami.

– Nie musisz kłamać, matka śpi. Znów się na tobie wyżywała?

– To nic. Tak naprawdę zawiniłam. Zaczęłam się ociągać.

– Za bardzo na ciebie naciska – stwierdził.

– Ale nacisk tworzy diamenty z węgla – powiedziałam, przedrzeźniając słowa mamy. Uśmiechnęłam się, bo Ray zaczął się krzywić. – Wszystko dobrze. Po prostu jestem dziś zmęczona.

– Chcesz, bym spróbował z nią jeszcze raz porozmawiać?

Pokręciłam głową. Gdyby Ray powiedział mamie, że byłam zdenerwowana lub przytłoczona, zawstydziłaby się, a ilekroć to miało miejsce, wyżywała się na mnie.

– Dlaczego zjadłaś na obiad tylko sałatę? – zapytał.

– Nie byłam głodna.

– Szkoda. – Skrzywił się i wyciągnął zza pleców szarą papierową torebkę. – Ponieważ przyniosłem burgera i frytki.

Na widok torebki zaburczało mi w brzuchu.

– Ale wyrzucę, skoro nie jesteś głodna…

– Nie! – wykrzyknęłam, kręcąc gwałtownie głową. Odchrząknęłam i usiadłam prosto na łóżku. – To znaczy, zjadłabym.

Roześmiał się i podał mi torebkę.

– Jesteś idealna, nie głodź się dla jakichś idei, Śnieżko, i nie głodź się dla matki. Nie warto.

– Dzięki.

Skinął głową.

– I daj mi znać, jeśli zechcesz, bym porozmawiał z twoją mamą. Będę cię wspierał.

– Ray?

– Tak?

– Kochasz ją? – zapytałam cicho. Tych dwoje nie zachowywało się jak zakochani. A przynajmniej nie pamiętam, by tak było. Może kiedyś było inaczej, ale nie mogłam sobie przypomnieć, bym to widziała.

Ray obdarował mnie sztywnym uśmiechem, który jasno dał mi do zrozumienia, że nie.

– Jest dla ciebie podła – powiedziałam.

– Poradzę sobie – odparł.

– Dlaczego wciąż z nią jesteś? Dlaczego jesteś z kimś, kto cię nie kocha, kto jest dla ciebie okropny?

Odchrząknął i spojrzał na mnie z łagodnością, której jeszcze u niego nie widziałam. Wzruszył ramionami.

– Śnieżko – powiedział cicho – przecież znasz odpowiedź na to pytanie.

Z mojego powodu. Był z nią przeze mnie.

– Kocham ją, bo dała mi ciebie. Być może nie łączą nas więzy krwi, Śnieżko, ale nawet na sekundę nie zapominaj, że jesteśmy rodziną. Zawsze będę przy tobie.

Do oczu napłynęły mi łzy.

– Chcę, byś był szczęśliwy, Ray.

Uśmiechnął się.

– Wiesz, co mnie uszczęśliwia?

– No co?

– Twoje szczęście. Bądź więc szczęśliwa, zjedz kolację, a moje serce będzie radosne, Śnieżko. Tylko tego pragnę. Twojego szczęścia. – Podszedł do mnie, pocałował w czoło i ukradł kilka frytek, które miałam w paczuszce na łóżku.

Być może Ray nie był moim biologicznym ojcem, ale bez wątpienia uważałam go za swojego tatę.ROZDZIAŁ 2

JASMINE

Najszczęśliwsze chwile spędzałam w szkole. Większość osób cieszyłaby się, mogąc do niej nie chodzić, ale ja po raz pierwszy miałam wrażenie, że znajdowałam się w miejscu, w którym powinnam być.

Miło było odpoczywać od mamy, milej niż to sobie wyobrażałam. Kochałam ją, ale potrzebowałam też wytchnienia, a szkoła mi je dawała. Kiedy chodziłam korytarzami wśród innych uczniów, czułam się częścią czegoś większego. Nie otaczali mnie dorośli pracujący w przemyśle muzycznym, rozmawiający o samych poważnych rzeczach. Nie przesłuchiwano mnie do ról, w których nie chciałam brać udziału. Nie musiałam się starać, by mama była ze mnie dumna.

Przecież byłam tylko dzieckiem.

Nie wszyscy mieli tak dobrze. Należałam do grona szczęściarzy. Inni często padali ofiarą takich jak Todd Clause – typowy czwartoklasista, który żył dla poklasku.

– Cześć, Jasmine! – zawołał za mną.

Opierał się o szafkę, miał na sobie białą koszulkę, a na niej złoty łańcuch. Skinął do mnie głową. Był jednym z najbardziej popularnych dzieciaków w naszej szkole, przeważnie zachowywał się po chamsku w stosunku do każdego, kto nie był równie powalający jak on. Chociaż mnie akurat uważał za piękną, a przynajmniej miał za takie moje piersi i pełne usta. Naprawdę byłam szczęściarą.

Posłałam mu sztuczny uśmiech i nie zwalniając, powiedziałam:

– Cześć, Todd.

Podbiegł do mnie i zarzucił mi rękę na ramiona.

– Co tam? Gdzie byłaś w weekend?

– W ten?

Uniósł jedną brew.

– Urządzałem imprezkę, mówiłaś, że wpadniesz.

– A… tak. – Przygryzłam wargę i chwyciłam za szelki plecaka. – Przepraszam. Miałam przesłuchanie i lekcję tańca.

– Panna Hollywood – zażartował, powoli przesuwając rękę na moje plecy.

– Nie, to tylko ja – odparłam, próbując szybko strząsnąć jego rękę.

– W ten weekend urządzam kolejną imprezę. Rodzice przeważnie wyjeżdżają, gdy mają wolne, więc co sobota coś się u mnie dzieje.

– Spoko – odparłam, niezainteresowana.

– Powinnaś przyjść. Mieszkam w Garden District.

– Tak? – Uniosłam brwi, niepewna, co to w ogóle oznaczało.

– To jedna z najbogatszych dzielnic w Nowym Orleanie. Moja rodzina ma kupę kasy. Chodzę do tej beznadziejnej szkoły, bo wyrzucono mnie z prywatnej.

– A, spoko.

– Możesz przyjechać, by obejrzeć moje konie. Pozwolę ci się nawet ujeżdżać. – Parsknął aroganckim śmiechem. – To znaczy je. Moje konie.

Nie miałam zielonego pojęcia, co mu odpowiedzieć, więc milczałam.

– Hej, Kościotrupku – powiedział Todd, zabierając wreszcie rękę, by popchnąć chłopaka idącego korytarzem.

Elliotta.

Pechowca.

Często go zauważałam, a właściwie ludzi, którzy go dręczyli. Był cichym, wycofanym chłopakiem. Wychudzonym, o karmelowej skórze i piwnych oczach. Nigdy nikomu nie wadził. Nosił aparat na zębach i okulary, i widziałam, że ręce trzęsły mu się z nerwów.

Był łatwym celem dla Todda: nieśmiały, miły, samotny.

Najszybciej zauważałam samotność, ponieważ znałam to odległe spojrzenie. Przez całe życie byłam samotna, a spojrzenie Elliotta odzwierciedlało moje własne.

Jak to możliwe? Jakim cudem chłopak tak nerwowy jak Elliott mógł tworzyć tak wspaniałą muzykę?

Todd wraz z kilkoma kumplami zaczął go popychać. Elliott skulił się, zwiesił głowę i próbował im uciec.

– Zostawcie go! – zawołałam. – Dajcie mu spokój.

Todd popatrzył na mnie i parsknął.

– Zostawię go, jeśli obiecasz, że przyjdziesz na imprezę.

Jęknęłam.

Nie znosiłam imprez. Tym razem Todd wepchnął Elliotta na metalową szafkę.

Ponownie jęknęłam. Jeszcze bardziej nie miałam ochoty iść na żadną jego imprezę. Przeczesałam palcami ciemne włosy i przygryzłam dolną wargę, nim zapytałam:

– O której mam być?

Ciąg dalszy w wersji pełnej