Pożądanie 1: Miesiąc miodowy - ebook

– Jesteście świetni! – José, błyszczący od potu i z wciąż sztywnym członkiem, pokonuje niewielki odcinek drogi dzielący łazienkę od podwójnego łóżka, które dzielę z Jonathanem.

Drapie się po kroczu i pyta, czy mógłby pożyczyć szczoteczkę do zębów. José to łysiejący trzydziestotrzylatek z Madrytu z lekką nadwagą. Poznaliśmy go w zeszłym roku na wczasach All inclusive na Ibizie, podczas których wprowadził nas w tajniki świata trójkątów erotycznych.

– Też jedziesz do Ericssona? – pyta go Jonathan, gdy zjedliśmy śniadanie i szykowaliśmy się do pierwszego dnia tygodnia. – W takim razie możesz pojechać ze mną i Julią.

Mieszkanie, które dzielę z Jonathanem w Gamla Stan w Sztokholmie, z powodu naszej pracy w Kista nie ma idealnej lokalizacji, ale nie jesteśmy gotowi na opuszczenie centrum Sztokholmu i przeprowadzkę do północnych obrzeży, nawet gdy weźmie się pod uwagę fakt, że za pół roku zamierzamy wziąć ślub.

– Pod koniec maja będzie wasz wielki dzień – często przypomina nam mój tata. – Zamierzacie przeprowadzić się z powrotem do domu?

Mój tata jest rodowitym mieszkańcem Göteborga i nie potrafi zrozumieć, dlaczego ktoś z własnej woli mógłby opuścić zachodnie wybrzeże Szwecji, gdzie można zobaczyć zachód słońca nad morzem i gdzie przez siedem dni w tygodniu dostarczają do sklepów świeże ryby.

– Może kiedy założymy rodzinę – odpowiadam wymijająco, zastanawiając się, jak by to było nie tylko mieć męża i kochanka za współpracowników, ale też codziennie obawiać się, że spotka się własnego ojca na spotkaniach biznesowych.

Głośno się roześmiałam.

– Co cię tak śmieszy? – pyta Jonathan, gdy wyjeżdżamy z parkingu po odstawieniu José.

– Dziś rano mam spotkanie z szefową. Mam nadzieję, że będę w stanie skupić się na tym, co mówi, i że moje myśli nie będą zajęte wspomnieniami o naszych nocnych wyczynach.

– Jeśli tylko nie będziesz jęczeć, piszczeć i rzucać się jak w orgazmie, to wszystko powinno być w porządku – odpowiada Jonathan, szczerząc zęby w uśmiechu.

– Co widzą w nim kobiety? – dodaję, wskazując dłonią w stronę José, który powolnym krokiem szedł w stronę drzwi wejściowych.

Jego luźne dziadkowe spodnie podkreślają obwisły tyłek. Serio, kto takie jeszcze nosi? Do tego niewyprasowana koszula. A myślałam, że w Hiszpanii mają bardziej rygorystyczny dress code! Chociaż może właśnie dlatego wysyłają go tak często do Sztokholmu? Wygląda jak ktoś, kto w niczym nie ma umiaru: w pracy, paleniu, piciu i pieprzeniu. Bon vivant, jak mógłby to określić sam José.

– Prawdopodobnie to samo co ty – ze śmiechem odpowiada Jonathan. – Po prostu wygląda na dobrego w łóżku.

– Tylko dlatego, że mam zamknięte oczy i trzymam cię za rękę. – Klepię go czule po ramieniu.