Prawdziwe amerykańskie dżinsy - ebook

BRAND NEW CADILLAC

Kiedy się dowiedziałem, że umarł Stalin, pobiegłem z płaczem do mamy.

Po szkole Johan i ja poszliśmy do lasu za Igelbodą, bo miał mi pokazać mrowisko na osłonecznionym zboczu, na którym stopniał prawie cały śnieg. Tamtejsze mrówki już się obudziły z zimowego snu. Nie pamiętam, co z nimi zrobiliśmy – pewnie coś, czego nie chcę pamiętać.

Oczywiście byliśmy spóźnieni i wpadliśmy na pomysł, że pojedziemy do domu na gapę pociągiem z Igelbody. Johan miał tylko dwa przystanki, a ja trzy.

Na dworcu w Igelbodzie zobaczyliśmy straszną wiadomość na pierwszej stronie „Aftonbladet” – tylko trzy słowa, ale zapisane wielkimi czarnymi literami:

STALIN

NIE ŻYJE

Kiedy pociąg przyjechał, głęboko wstrząśnięci wsiedliśmy do pierwszego wagonu. Nie mówiliśmy wiele, bo co mogliby o tym powiedzieć dwaj dziewięciolatkowie? Siedzieliśmy ze spuszczonymi głowami i go wspominaliśmy, mieliśmy przed oczami jego obraz, szczególnie spojrzenie i wąsy. Dopóki Johan siedział obok mnie na małej, wysuwanej drewnianej ławce na samym przodzie, tuż przy kabinie maszynisty, byłem opanowany. Kiedy jednak wyskoczył na Ringvägen, łzy zaczęły mi się cisnąć do oczu, nie mogłem ich powstrzymać. Oczywiście było mi wstyd. W naszej rodzinie się nie płacze, zwłaszcza jeśli się jest mężczyzną. Wiedziałem o tym bardzo dobrze.

Ale kiedy przybiegłem do domu i mama z niepokojem zapytała, gdzie byłem, nie wytrzymałem, objąłem ją, oparłem głowę na jej piersi i szlochając, wyjawiłem okropną nowinę.

Zszokowany zauważyłem, że najwyraźniej nie rozumie mojego smutku. Przeciwnie – stwierdziła, że naprawdę był już najwyższy czas i że żaden chłopiec z dobrej rodziny nie powinien przez to płakać, a jeśli już, to nikt nie może tego widzieć. Zapytała też, skąd się biorą takie dziwne pomysły w mojej słodkiej główce.

Jej reakcja mnie zaskoczyła, próbowałem tłumaczyć, że przecież to najśmieszniejszy człowiek na świecie, zwłaszcza kiedy mnóstwo policjantów z pałkami goni otwartą ciężarówką.

Reakcja mamy była jeszcze bardziej niezrozumiała. Zaczęła się śmiać, z początku jakby miała czkawkę, a potem wręcz nieprzystojnie głośno jak na mamę.

Przytuliła mnie i pogładziła po policzkach, otarła łzy pocałunkami i znów dopadł ją atak śmiechu.

– Nie, mój mały kochany chłopczyku – powiedziała z wesołym błyskiem w oku, kiedy się pozbierała. – Tobie chodzi o Chaplina, a on z całą pewnością nie umarł. O Stalinie usłyszałam, kiedy poszedłeś do szkoły. Naprawdę nie ma powodu do płaczu.

Moje zmieszanie musiało być absolutne, tak samo jak ulga, którą poczułem. Jednocześnie dziwiło mnie, że można się cieszyć z czyjejś śmierci.

Kim w takim razie był ten ktoś, jeśli nie Chaplinem?

Na pewno zapytałem, ale wspomnienie tego, co odpowiedziała mama, zupełnie się zatarło w mojej pamięci. Nie wiedziałem nic o polityce, poza tym, że to jedna z trzech rzeczy, o których nie wolno rozmawiać, nawet dorosłym, przy niedzielnym obiedzie w dużej willi. Pozostałymi dwiema były pieniądze i choroby.

Co odpowiedziała mama na pytanie o Stalina?

Teraz, piętnaście lat później, owe niegodne zaufania wspomnienia zlewają się z czystymi domysłami w coś w rodzaju rekonstrukcji słów, które mama zapewne wypowiedziała, będąc tym, kim była – członkinią rodu Lauritzenów.

Po pierwsze, pewnie stwierdziła, że Stalin stał na czele wszystkich komunistów na świecie, a komuniści są jeszcze gorsi niż czerwoni.

Wiedziałem, że czerwoni są czymś strasznym. Chcieli nam zabrać wszystko, co posiadaliśmy, wszystko, co zbudowali dziadek Oscar i jego bracia, a poza tym nasze samochody i łodzie. Pod tym względem, jak rozumiałem, czerwoni byli jeszcze gorsi od Anglików. Przynajmniej dziadek często tak twierdził. Tożsamość owych czerwonych pozostawała jednak zagadką. U nas w Saltsjöbaden chyba ich nie było. Pewnie siedzieli w Sztokholmie. Albo w Norrköpingu.

A więc Stalin był gorszy od czerwonych i Anglików. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, co to oznacza. Z komunistami było prościej. Komuniści to szpiedzy, a szpiedzy są najgorsi ze wszystkich, nawet jeśli nie do końca wiadomo, czym się zajmują. Wydawało się, że istnieje jakiś związek pomiędzy szpiegami a tymi, którzy zestrzeliwali nasze samoloty. Dobrze pamiętam, że Harry często wracał do tego tematu. Na linii czasu musiało to być po przeprowadzonych rok wcześniej procesach szpiegów – członków ligi Enboma i „morskiego szpiega” Hildinga Anderssona, a także po zestrzeleniu DC-3 – „naszego cywilnego samolotu pogodowego” – i Cataliny.

Teraz, piętnaście lat później, kiedy wiadomo, że proces mitomana Enboma i jego „ligi” był pomyłką wymiaru sprawiedliwości, a DC-3 wypełniał misję szpiegowską dla Stanów Zjednoczonych, trudno sobie wyobrazić ówczesną niewiedzę, a jeszcze trudniej ją pojąć. Jako dziewięciolatek byłem bardziej usprawiedliwiony.

Tego wieczoru po jedzeniu Harry oczywiście dodał do zwyczajowego lania dodatkową serię, bo miał powód. Za późno wróciłem ze szkoły.

Dziwne, że zawsze myślałem o tym człowieku „Harry”, a nigdy „tata”, choć nie wiedziałem, że jest tylko moim ojczymem. W tej sprawie pamięć mnie nie zawodzi, choć nie potrafię wyjaśnić kryjącej się za tym psychologii. Wstydziłem się go, bo nie był taki jak inni ojcowie. Żaden kolega z klasy nie dostawał lania od taty, a ja obrywałem każdego dnia po jedzeniu i tego też się wstydziłem.

Lanie po posiłku było dobrze przećwiczonym rytuałem, czymś oczywistym, a dodatkowa seria też nie była niczym szczególnym. Przecież przyszedłem za późno.

Gdybyśmy poszli do domu Johana pograć w Monopol albo w grę labiryntową od Brio, wystarczyłoby zadzwonić do domu i o tym powiedzieć, ale tam przy mrowisku nie było przecież telefonu.

Mimo wszystko tego wieczoru szedłem spać z pewną ulgą. Byłem przyzwyczajony do spania na brzuchu, kiedy za bardzo piekły plecy i tyłek. Poza tym Chaplin nie umarł.

Nie mogłem zasnąć z innego powodu niż bóle. Martwiłem się kolejnym dniem. Chodziło o samochody.

Samochody miały twarze. Volvo PV444 było sympatyczne – okrągłe, z szerokim uśmiechem z przodu, bo kratka nie wyglądała groźnie. Przypominała po prostu zwykły szwedzki płot, tyle że z chromu. Amerykański samochód wyglądał jak orka – miał szeroko rozstawione, drapieżne oczy i paszczę z dwoma rzędami błyszczących zębów. Stojąc przed nim, odnosiło się wrażenie, że czarny potwór żyje i za chwilę rzuci się do przodu z otwartą paszczą, pochłaniając wszystko na swej drodze, tak jak orka.

Anders i Johan długo wiercili mi dziurę w brzuchu – dlatego w końcu im obiecałem, że będą mogli przyjść i zobaczyć samochody w garażu. Zwłaszcza Anders bardziej się interesował samochodami niż czymkolwiek innym, mówił właściwie tylko o samochodach i sprawiał wrażenie, że wie o nich wszystko.

Ja czułem, że mają w sobie coś zakazanego, ale nie potrafiłem stwierdzić co dokładnie, bo nikt nic na ten temat nie mówił. W tamtych czasach większość rodzin w Saltsjöbaden miała samochód. Niektórzy ojcowie nawet jeździli nimi rankiem do miasta, choć pociągiem było szybciej.

Z jednej strony brak wyraźnego zakazu. Z drugiej stanowczo zbyt podekscytowani koledzy z klasy, którzy stwarzali taką atmosferę, jakby w garażu kryła się jakaś tajemnica.

Ten dzień w szkole przeleciał szybko – zapamiętałem go tak, jakbyśmy tylko pograli trochę w hokeja na lodzie i już mogli iść do domu. Lodowisko i tor łyżwiarski znajdowały się zaledwie kilka metrów od drzwi. Choć lód robił się już miękki i spękany, nadal siedzieliśmy w klasie w łyżwach, z drewnianymi ochraniaczami na płozach. Kiedy rozbrzmiewał dzwonek na przerwę, poprawiało się wiązania i wychodziło prosto na lód – chłopcy z kijami hokejowymi (tylko kilku miało stare kije do unihokeja, z czubkiem z przodu), a dziewczynki w białych figurówkach. Klasa 3A została przeniesiona do Idrottsgården w Saltsjöbaden, bo roczniki były liczne.

To się wydarzyło zaledwie kilka dni po tym, jak mogliśmy wyjąć rowery. Wprawdzie żwirowe ścieżki były gdzieniegdzie oblodzone, ale lepiej raz się wywrócić, niż wracać całą drogę piechotą.

Już po kwadransie ustawiliśmy rowery przy garażu. Było trochę strasznie, kiedy otwieraliśmy ciężkie, skrzypiące drzwi i szybko je za sobą zamykaliśmy. Okna zarastał kurz, a cały garaż spowijał mrok. Oczy potrzebowały chwili, żeby się przyzwyczaić. Pośrodku, tuż przed nami, stała orka z połyskującym, groźnym pyskiem.

Andersowi udało się prawdziwe gwizdnięcie na palcach – takie jak na popołudniowym seansie w kinie – które trudno było naśladować, nie ośmieszając się.

– Kurza twarz! – zawołał, podszedł do samochodu i ze znawstwem kopnął jedną z opon balonowych z białymi bokami. – To pięćdziesiątka trójka, ma silnik V8, co najmniej sto sześćdziesiąt koni mechanicznych. Można na niego rzucić okiem?

Nie odpowiedziałem ani tak, ani nie. Sam potrafiłem tylko wejść i wyjść tylnymi drzwiami i nie wiedziałem, co trzeba zrobić, żeby rzucić okiem na silnik. Anders był jednak bardziej obcykany – szybko podniósł maskę i podparł ją specjalnym prętem. Zaraz przystąpił do wygłaszania wykładu o budowie V8, wskazywał cylindry, głowicę i zawory i tłumaczył, dlaczego w amerykańskich samochodach filtr oleju jest o wiele większy niż w szwedzkich.

Potem sprawdziliśmy, jak się siedzi z przodu, na miękkiej niebieskiej skórze. Anders usiadł za kierownicą w kolorze kości słoniowej. Po jakimś czasie przenieśliśmy się do tyłu – można tam było rozłożyć dwa dodatkowe siedzenia, na których zmieściłaby się połowa drużyny piłkarskiej. Pomiędzy nimi znajdowała się mahoniowa skrzyneczka z dwiema kryształowymi karafkami i czterema kieliszkami. Jeśli sądzić po brunatnej barwie, w jednej z karafek był prawdopodobnie koniak.

Wobec PV Anders był trochę krytyczny. Samochód miał już parę lat i na jego dachu widniał wskaźnik kierunkowskazów.

– Ta wypustka w kształcie litery T pokazuje, że samochód będzie skręcał – pouczał Anders.

Najpierw mrugało niebieskie światło – „żeby przyciągnąć uwagę jadących z tyłu”. Potem pomarańczowy sygnał wskazywał lewo lub prawo, czyli stronę, w którą się chciało skręcić. W miejscu montowania wskaźnika przez dach zwykle przeciekała woda, więc przestano je produkować. Był jednak jeszcze gorszy feler. Kiedy kierowca dodawał gazu, żeby wyprzedzić, przestawały działać wycieraczki. To był paskudny problem, jeśli akurat padało. Poza tym wóz miał tylko czterdzieści cztery konie mechaniczne – nic w porównaniu ze stu sześćdziesięcioma cadillaca.

PV – zakurzony i nieużywany od dłuższego czasu – nie musiał być poddawany dokładniejszej inspekcji. Nasze oczy zdążyły już się przyzwyczaić do ciemności. W głębi garażu, za wysokim stosem zapasowych opon, stał długi samochód, w całości przykryty ciężką szarą plandeką.

– To musi by ten, o którym wszyscy gadają – powiedział Anders, podszedł i chwycił prawy dolny róg plandeki. – Pomóżcie mi z tym! – komenderował z zapałem. – Jeżeli damy radę ją zdjąć, to i założymy z powrotem!

Dobrą chwilę ciągnęliśmy i szarpaliśmy. Zasłonięty sekret był dłuższy i szerszy od Jankesa, ale na szczęście także niższy. Nie byliśmy wtedy zbyt wysocy.

Stanęliśmy jak wryci. Wielki czarny potwór nie przypominał niczego, co można było zobaczyć na drogach. Przednie srebrne reflektory połyskiwały tak samo jak ramiona podtrzymujące opuszczany dach. Miał trzy boczne szyby, a nie dwie jak zwykłe samochody. Z przodu tkwiła trójramienna srebrna gwiazda otoczona kółkiem.

Anders pierwszy doszedł do siebie.

– A niech mnie, przecież to Sanie Hitlera!

Sekundę później był już przy samochodzie i próbował otworzyć maskę. Dopiero po chwili zrozumiał, że otwiera się ją z boku, a nie z przodu.

Silnik był dużo większy od tego, który zamontowano w Jankesie. Anders naliczył dwanaście cylindrów, ale nie miał pojęcia, ile ma koni, więc nie mógł kontynuować wykładu z taką samą pewnością w głosie. Przyznał, że nigdy nie widział Sani Hitlera na własne oczy. Nie wiedział nawet, skąd się wzięła ta nazwa.

Z tyłu było nawet bardziej przestronnie niż w Jankesie, bo znajdowały się tam dwa fotele umieszczone naprzeciwko siebie. A do tego zapasowe, opuszczane z boków, pod dodatkową boczną szybą. Skóra nie była niebieska, lecz czarna. Zmieściłoby się tam pół klasy.

Naciągnięcie plandeki z powrotem na tajemnicze auto okazało się trudniejsze niż jej zdjęcie, ale nie wyszliśmy z garażu, dopóki nam się to nie udało. Zanim się wymknęliśmy, wytarliśmy wszystkie odciski butów w kurzu. Johan i Anders obiecali solennie, że nikomu o tym nie powiedzą.

Kiedy wyszliśmy na świeże powietrze, padał deszcz ze śniegiem. Zabawa w kowbojów i Indian koło jaskini albo w jodłowym lesie nie wchodziła już w grę. Zaprosiłem więc moich kolegów z klasy do dużego domu i zapytałem jedną ze służących, czy możemy dostać czekoladę i cynamonowe bułeczki.

Sekret udało się utrzymać przez prawie dwa tygodnie. Zacząłem wierzyć, że niebezpieczeństwo minęło, a wstęp do garażu może wcale nie jest zabroniony.

Ale był, choć nikt nie wiedział dlaczego.

– Ludzie we wsi plotkują – powiedział Harry, kiedy nadszedł czas lania, tym razem z dodatkową turą.

Ponieważ i tak już miałem oberwać, zapytałem Harry’ego, co to są Sanie Hitlera. Dowiedziałem się, że to głupie określenie i nie wolno go używać. I dostałem pięć kolejnych razów oprócz tych dodatkowych za garaż.

Zrobiło się tego sporo i po wszystkim krwawiłem w paru miejscach. To zawsze było nieprzyjemne, bo rano, kiedy człowiek się przebierał, strupy zaczepiały o piżamę i znów zaczynała lecieć krew.

Dziwnie wyraźnie pamiętam tamtą noc. Okno było otwarte, pachniało wiosną i zasnąłem chyba dopiero wtedy, kiedy zaczęło się rozwidniać i usłyszałem ostrożną pieśń sikorki bogatki. To, że tu i ówdzie trochę bolało, nie miało nic wspólnego z bezsennością. Bywało gorzej. Po prostu leżąc, zacząłem sobie przypominać książkę Snorre Säl. To wspomnienie było równie nagłe, co niewytłumaczalne.

Żadna inna książka dla dzieci nie zapadła mi w pamięć tak mocno jak przygody foczki imieniem Snorre, nawet Tomtebobarnen z rysunkiem trzech małych Krasnalątek lecących nocą przez Skandynawię na grzbiecie nietoperza.

Mama miała zwyczaj czytać mi na dobranoc, zanim poszedłem do szkoły i sam się nauczyłem. Snorrego Säla przeczytałem chyba najwięcej razy ze wszystkich książek, chyba po norwesku. W każdym razie byłem prawie pewien, że to norweska książka. Już dawno temu zaginęła. Nie mogłem jej nigdzie znaleźć, podobnie jak baśni braci Grimm. Dorośli czasem uznawali, że niektóre książki dla dzieci są dla nich nieodpowiednie. Johan miał w domu kilka książek o Pippi Pończoszance, ale u mnie były zakazane, choć nigdy się nie dowiedziałem dlaczego.

Dlaczego Pippi była zakazana, można się było domyślić – trochę podczytywałem te książki u Johana, kiedy chodziliśmy do drugiej klasy i byliśmy bardziej dziecinni.

Pippi Pończoszanka psociła i nie robiła tego, co kazali jej dorośli. Nie słuchała nawet policjantów. Takie rzeczy z pewnością mogły rozdrażnić dorosłych.

Ale foczka Snorre?

Ilustracje były tak ładne, że można się było rozmarzyć i polecieć dzięki nim aż nad Ocean Arktyczny. Snorre leżał na lodzie, wsparty na płetwach jak na łokciach, i dużymi okrągłymi oczyma patrzył w niebo, na rozognione fale zorzy polarnej. Snorre też łatwo uciekał od rzeczywistości w marzenia, choć wszędzie czyhały niebezpieczeństwa. Najgorsza była orka, która pożarła jego tatę. Ale to nie było takie straszne, bo jego mama była dobra i go nie biła, nawet kiedy zrobił coś głupiego.

To oczywiście cadillac – Jankes, jak nazywał go Anders – przywołał wspomnienie Snorrego. Groźny amerykański samochód wyglądał z przodu jak orka. Miał też płetwy z tyłu.

Tych obrazów nie dało się zapomnieć. Kiedy tak leżałem tej wczesnej wiosennej nocy, wróciły ostre jak brzytwa. Miłe oczy mamy Snorrego, pocieszającej synka, złośliwe spojrzenie niedźwiedzia polarnego, wujek mors, który wyglądał jak dziadek Oscar. Wszyscy wyszli z mroków zapomnienia, jakby to wczoraj mama siedziała na brzegu mojego łóżka, pocieszała mnie po wyjątkowo tęgim laniu i czytała o Snorrem. Musiała wiedzieć, że to moja ulubiona książka. Może w historii miłej mamy i pożartego taty był jakiś ukryty sens. Jednak tego rodzaju freudowskie nadinterpretacje musiały pozostawać poza zasięgiem dziewięcioletniego chłopca.

Kiedy miałem dziewięć lat, mój smak literacki był nieco bardziej rozwinięty niż w czasach Krasnalątek, Snorrego i nieodpowiedniej Pippi Pończoszanki. Moją wyobraźnię zdominował Książę Waleczny.

Kiedy byłem mały, wujek Hans Olaf co tydzień przez kilka lat wycinał strony z historyjkami obrazkowymi o Księciu Walecznym z tygodnika „Hemmets Journal” i wklejał do dużych albumów, tworząc całe książki. To z pewnością wymagało cierpliwości, ale rezultat był wspaniały. Mogłem w jeden wieczór przeczytać to, co wujek Hans Olaf przygotowywał przez rok. Książę Waleczny był Norwegiem, ale najwyraźniej bez problemu porozumiewał się też po angielsku, odkąd był giermkiem Sir Gawaina. Tak jak kuzyn Peter, który mieszkał w Szkocji i wielbił Księcia Walecznego równie mocno jak ja. Widywaliśmy się tylko w Boże Narodzenie i na innych zjazdach rodzinnych, ale przynajmniej już od początku mieliśmy oczywisty temat do rozmowy. Wspomnienie Księcia Walecznego jest równie ostre jak wspomnienie Snorrego albo Krasnalątek. Niektóre rzeczy po prostu znikają, a inne zostają – w moim przypadku ma to chyba związek przede wszystkim z obrazkami. Krasnalątka na nietoperzu, foczka Snorre na lodzie pod zorzą polarną, Książę Waleczny w masce demona, unoszący się nad przerażonymi wyzyskiwaczami.

Bezsenna wiosenna noc musiała być szczególnie bogata we wspomnienia, jakby Snorre przywołał cały ich ciąg.

Następnego ranka w drodze do szkoły pamiętałem, jak się nazywali orka i niedźwiedź polarny (przyznaję, że teraz już nie pamiętam, ale sprawdzę). Imiona zapamiętuje się zupełnie inaczej niż obrazy.

Wprowadziłem rower pod pierwszą stromą górkę na Kallvägen, bo nie chciałem ryzykować, że na rozmiękłym żwirze stracę równowagę i wpadnę do strumyka. Jeśli człowiek się ubrudził w drodze do domu, nie było to nic groźnego – wystarczyło się przebrać po powrocie. Jednak w szkole należało być czystym i schludnym, bo w Saltsjöbaden mieszkali zwyczajni ludzie. Nie tak jak w Norrköpingu.

Dokładnie tak musiało wyglądać to połączenie w mojej głowie. Od dawna już nie myślałem o Norrköpingu, to było coś równie zapomnianego jak książki dla dzieci. Ale obrazy zaczęły wracać.

Tam na miejscu to wszystko nie było aż takie dziwne, przynajmniej na początku. A może kogoś, kto zaczyna pierwszą klasę, wszystko dziwi jednakowo – w Norrköpingu czy gdziekolwiek indziej.

Strumień obrazów, które zdawały się pochodzić znikąd, przepływał mi przez głowę. Zielona woda w basenie, tęgie starsze panie, które chwytały jednego pierwszaka po drugim za kark, wciskały go do dużej drewnianej balii z cynkową obudową i szorowały, aż jego skóra robiła się całkiem różowa, koledzy z klasy, którzy nie umieli pływać, to, że – jakżeby inaczej – zostałem zwolniony ze szkółki pływackiej i mogłem się bawić, ile chciałem, w basenie dla dorosłych, podczas gdy koledzy z klasy musieli siedzieć po turecku w paskach z korka i ćwiczyć pływanie na sucho. To były miejskie dzieci, mieszkające daleko od morza. Nie miały tak dobrze jak te z Saltsjöbaden i Sandhamn, które uczyły się pływać już w wieku pięciu lat. Bez dyskusji i bez pardonu dziadek wrzucał wszystkie dzieci Lauritzenów z pomostu do wody, bez względu na temperaturę. Dla Lauritzena pływanie było równie oczywiste jak żeglowanie.

W każdym razie dobrze nam się mieszkało w Norrköpingu, po sąsiedzku z Riksbanken i tuż przy ratuszu z wieżą sięgającą do nieba.

Harry miał przejąć jedną z fabryk dziadka jako tak zwany dysponent. Kupił czerwony samochód z otwieranym dachem. To był angielski austin A90 atlantic, ale dziadkowi i tak by się pewnie nie spodobał. Harry w każdym razie twierdził, że ma dziewięćdziesiąt koni mechanicznych i można go rozpędzić do stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Dało się to zobaczyć na prędkościomierzu.

Najdziwniejsze w Norrköpingu było to, że mieszkańcy nie wydawali się zwyczajni jak w Saltsjöbaden. Po drugiej stronie rzeczki okrążającej przędzalnię bawełny Tuppen mieszkali ludzie zupełnie innego rodzaju. Mama zabroniła mi przechodzić przez most.

Po jakimś czasie zmodyfikowała nieco ten zakaz. Miałem w klasie kolegę o imieniu Lasse, a jego ojciec, jakkolwiek mama się o tym dowiedziała, był dysponentem Tuppen. Gdy po lekcjach dostawałem zaproszenie do domu Lassego, to mogłem też zapraszać jego, a więc także przechodzić przez most na drugą stronę rzeczki.

Wiedziałem, że mostowy zakaz w końcu wpędzi mnie w tarapaty, to była tylko kwestia czasu. Kiedy ta chwila nastąpiła, sytuacja w niepojęty sposób rozwinęła się w koszmar.

Zostałem zaproszony do Jane – tak zapisywała swoje imię, choć wymawiała je Jén.

Już wcześniej u mnie była, bawiliśmy się w doktora w moim szałasie na terenie posiadłości. Teraz wypadła jej kolej, żeby zaprosić mnie – jak dotąd nie było w tym nic dziwnego.

Mieszkała jednak po drugiej stronie rzeczki.

Kiedy to sobie uświadomiłem, nie mogłem już odmówić. Wyjaśnienie, że mama zabroniła mi przechodzić na drugą stronę, wydawało mi się za trudne, sam tego nie rozumiałem. Prądy były co prawda niebezpieczne, ale dlaczego akurat ja miałbym wpaść do wody? Poza tym skoro mogłem przechodzić przez most w drodze do Lassego, to czemu wizyta u Jane miałaby być bardziej niebezpieczna?

W dodatku ryzyko, że zostanę przyłapany, było małe. Jeden raz to nie raz. No i nikt nie naskarży.

Przejście przez most do tego, co zakazane, ekscytowało w niewytłumaczalny sposób. Z kominów leciał dym, wszystkie czerwone domy z cegły i wszystkie klatki schodowe wyglądały tak samo. Na ulicach widziałem tylko dzieci wracające ze szkoły do domu, żadnych dorosłych.

Jane mieszkała cztery przecznice od mostu, w jednym z wysokich ceglanych domów. Nie było tam windy.

Kiedy weszliśmy do niej na trzecie piętro, wziąłem głęboki wdech i postanowiłem, że zrobię wszystko jak trzeba i będę dobrze wychowany. Tak się zaczął zły sen i to, co wyglądało na ekscytujące, zrobiło się okropne.

Zdecydowanym krokiem podszedłem do gospodyni, która stała przy cynkowym blacie ze zlewozmywakiem i właśnie zapalała kuchenkę spirytusową. Ukłoniłem się i oznajmiłem, że jestem Eric Lauritzen, a Jane mnie zaprosiła.

Gospodyni dziwnie spojrzała i nie powiedziała ani słowa.

Zaproponowałem więc, że Jane i ja przejdziemy do jej pokoju i będziemy odrabiali pracę domową na następny dzień.

Wtedy gospodyni spojrzała na mnie jeszcze dziwniej, powiedziała coś, czego nie zrozumiałem, pewnie w swoim dialekcie, a potem wskazała ławkę ze szczebelkowym oparciem, stojącą po drugiej stronie kuchni. Usiedliśmy tam obok siebie i otworzyliśmy elementarz szkoły ludowej, zaczynający się od czytanki o tacie, który wiosłuje, i mamie, która jest słodka.

Gospodyni zaczęła smażyć śledzie. Jane wyszeptała, że nie ma swojego pokoju, bo drugi pokój należy do mamy i taty. Wyglądała, jakby się wstydziła, a ja zacząłem żałować, że przyszedłem, choć przecież mnie zaprosiła.

Potem było jeszcze gorzej.

Tata Jane przyszedł do domu z jej starszym bratem i jeszcze jednym dorosłym – jej wujkiem, jak się okazało.

Oczywiście wstałem, próbowałem się przywitać i przedstawić, ale oni tylko wybuchnęli śmiechem, popatrzyli na siebie i pokręcili głowami, jakbym zrobił coś nie tak.

To wszystko było niezrozumiałe.

Mężczyźni po kolei ochlapywali twarze i myli się pod pachami przy kranie z zimną wodą i zlewozmywaku.

Prawdopodobnie zamierzali zjeść wczesną kolację. Podano świeżo usmażone śledzie z gotowanymi ziemniakami. W pierwszej chwili mnie nie częstowano, ale może nie należało się dziwić – przecież byłem tylko pierwszakiem.

Musiałem jednak wziąć się w garść, żeby się nie ośmieszyć jeszcze bardziej. Wziąłem tylko jednego śledzia, tak jak pozostali, ale nałożyłem sobie mniej ziemniaków.

Zbyt późno zauważyłem, że pozostali nie filetują śledzia, tylko zjadają go razem z płetwami, ośćmi i całą resztą.

Przy stole zapadła cisza. Wszyscy patrzyli na mojego wyfiletowanego śledzia, a tata Jane uderzył pięścią w stół i powiedział coś, co brzmiało jak „dosyć już tego, do diabła!”.

Powiedzieli mi, żebym w te pędy zmiatał do domu. Byłem tak zaskoczony, że siedziałem w miejscu i nie rozumiałem, co się dzieje, a wtedy tata Jane groźnie wstał. Szybko czmychnąłem do drzwi. W ostatniej chwili przypomniałem sobie, żeby się obrócić, ukłonić i podziękować za posiłek.

Kiedy zszedłem na ulicę, wypełniali ją ludzie wracający do domu z fabryk. Większość była ubrana na niebiesko. Mężczyźni mieli czapki, a kobiety chusty. Wszyscy szli na piechotę – po tej stronie rzeczki nie jeździły żółte tramwaje.

Ten cały obraz był nierzeczywisty. Jakby to wszystko się nie wydarzyło, choć moje ubranie nadal cuchnęło smażeniną. Kiedy dotarłem do mostu, zatrzymałem się na chwilę, opuściłem wzrok na czarne wiry i pomyślałem, że dobrze by było trochę się przewietrzyć, żeby zapach mnie nie zdradził.

To nie pomogło.

Niepojęte wydarzenia tak mnie przepełniały, że wkrótce sam się zdradziłem – zapytałem mamę, dlaczego niektórzy nie filetują śledzi albo nie obierają ziemniaków. Od razu się domyśliła, że byłem po drugiej stronie rzeczki. Wpadłem przez czystą głupotę.

Oczywiście skończyło się na dodatkowej rundzie poobiedniego lania.

Następnego dnia Jane powiedziała, że ona też dostała lanie po obiedzie, bo zaprosiła do domu kogoś, kto najwyraźniej nie był wystarczająco dobry. Jaki inny wniosek mogłem wysnuć? Jane użyła wtedy określenia, którego nigdy wcześniej nie słyszałem i którego po tak długim czasie nie mogę sobie przypomnieć.

Prawdopodobnie chodziło o „wroga klasowego”.

Ale pamięć jest zdradliwa. Z pierwszego roku szkolnego w Norrköpingu pamiętam głównie basen – to, jak pierwszy raz się odważyłem skoczyć z trzeciej platformy, jak jeden z instruktorów się mną zajął, kiedy koledzy nadal pływali w pasach z korka, i nauczył mnie dużo lepiej pływać kraulem – z bardziej wyprostowanymi rękoma i nieruchomą głową. Albo duże czarne chmury skrzeczących kawek wokół wieży ratusza na tle ciemnego jesiennego nieba. Albo to, jak kolega dostał pod choinkę amerykański czołg, albo wycieczkę do domku letniskowego naszej pani, przy czarnej krętej rzeczce z wodnymi chrząszczami i nartnikami podskakującymi na powierzchni wody. Albo to, jak mama i Harry urządzili wielkie otwieranie prezentów dla wszystkich kolegów z klasy mieszkających po właściwej stronie rzeczki, albo jak marudziłem, że chcę dostać amerykański czołg, a to nie wchodziło w grę, choć na pewno nie był zbyt drogi.

Na szczęście na wygnaniu do Norrköpingu przebywaliśmy tylko rok. Potem Harry nie mógł już być dysponentem, sprzedał czerwony angielski samochód, a my się przenieśliśmy do domu w Saltsjöbaden.

Zacząłem naukę w klasie 2A mieszczącej się w siedzibie rady gminy, którą wybudował prastryj Lauritz. W Salstjöbaden wszyscy byli tacy sami, nie to co w Norrköpingu, gdzie człowiek ryzykował ośmieszenie u kolegi lub koleżanki z klasy, jeśli nie był wystarczająco elegancki. Po obu stronach mostu Tattby mieszkali zwyczajni ludzie.

W Boże Narodzenie tego roku wywołałem skandal, równie trudny do przewidzenia, jak i zrozumienia. Małą pociechą mogło być to, że Harry również nie zrozumiał stopnia mojego niewychowania i zgodnie z umową pierwszy dzień świąt mógł być wolny od lania po obiedzie.

Nie czułem szczególnej wdzięczności za ten akt łaski, bo nietrudno było pojąć, z czego wynikał. Raczej nie miał związku ze świątecznym spokojem i Dzieciątkiem Jezus.

Dziadek nie lubił wymierzania dzieciom kar cielesnych, jak na to mówiono, choć nadal były zgodne z prawem. A w wielkiej willi to on decydował. I tyle.

W mieszkaniu szofera, do którego wprowadziła się mama z rodziną, bo nie było już szofera, sprawy miały się zupełnie inaczej. Tam nikt niczego nie widział i nie słyszał.

Zresztą co miałoby się wydarzyć po świątecznej kolacji w willi Bellevue? Harry nie mógł przecież przeprosić i zabrać „swojego chłopaka”, jak mnie nazywał, do któregoś z salonów na poobiednie lanie. Poza tym nie miał przy sobie swoich przyborów – szczotki do ubrań, długiej i wąskiej łyżki do butów ze stali nierdzewnej ani smyczy dla psa, która służyła też jako pejcz i zadawała największy ból.

Z tego powodu święta były najprzyjemniejszym okresem w roku, oprócz wakacji w Sandhamn, bo wówczas Harry’ego przez większość czasu nie było w Sztokholmie.

Między mną a kuzynami była duża różnica – w przeciwieństwie do nich znałem willę Bellevue jak własną kieszeń. Mogłem przebywać w pokoju zabaw tak długo, jak chciałem, pod warunkiem że potem schowam wszystko na miejsce do szafek. Poza okresem świątecznym ja i mój młodszy brat Axel byliśmy jedynymi dziećmi w okolicy, a on był jeszcze za mały na przygody ukryte w przestronnych szafkach z zabawkami – pozostałościami z dzieciństwa mamy, wujków, cioci Johanne i cioci Rosy.

Były tam kolejki elektryczne, tysiące części systemu Meccano, maszyny parowe, samochody, konie na biegunach, wiernie odwzorowane lalki, kompletnie umeblowane domki dla nich, skórzane kostiumy Indian, rewolwery w kaburach, łuki ze strzałami, tomahawki, modele samochodów i inne rzeczy. Ale nie tylko szafki kusiły w willi Bellevue. Było jeszcze duże, upiorne poddasze. Prowadzące nań schody zaczynały się w korytarzu za drzwiami pokoju zabaw.

Na poddaszu było mnóstwo kryjówek – wśród mebli ogrodowych, szaf na ubrania, skrzyń ze starymi flagami, klaksonem „Beduina” albo jakiejś innej łodzi, starych kół sterowych, odbijaczy, kotwic, latarni, ogromnych papierowych lampionów na przyjęcia z rakami, rzędów wilczych futer na przejażdżki saniami, obrazów, którym nie znaleziono miejsca albo którymi ktoś się znudził, starodawnych lamp z jedwabnymi abażurami, małych marmurowych statuetek albo poidełek dla ptaków odlanych z żelaza. To był inny świat, pełen cudów, w którym wszystko mogło się zdarzyć.

Choć spędzałem tam najwięcej czasu, minął ponad rok, zanim w przegródce schowanej na dnie jednej z dużych szaf na ubrania znalazłem ukryty skarb.

Powoli i bezszelestnie wpełzłem pod szafę, wykonując tajne zadanie dla Dżunglowego Patrolu z komiksu Fantomen, i nagle odkryłem, że dno szafy jest nierówne. Jeżeli się zajrzało przez drzwi od góry, wyglądało, jakby na całej długości szafa miała równą głębokość.

Jednak od dołu dało się zauważyć przegródkę. Odkrycie, w jaki sposób ją otworzyć, wymagało czasu – konstrukcja była przemyślna. W końcu znalazłem ukrytą blokadę i wystarczyło tylko ostrożnie unieść pokrywkę.

W środku leżała czarna aktówka. Była ciężka, ale nie zamknięta.

Kiedy z mocno bijącym sercem ją otworzyłem, natychmiast ukazał się skarb.

Najpierw zobaczyłem duży sztylet w czarnym skórzanym futerale, ze srebrną okładziną i rękojeścią wykonaną prawdopodobnie z kości słoniowej.

Poza tym były tam głównie papiery z tekstem w języku, którego nie znałem, a na nich zielona aksamitna poduszka z dziwnym pierścieniem i czterema czarno-srebrnymi medalami. Najpierw przyjrzałem się pierścieniowi, przypominającemu ten z czaszką, który nosił Fantom, choć zamiast jednej dużej czaszki było na nim kilka małych, a pomiędzy nimi widniały tajemnicze znaki przypominające runy wikingów.

Medale sporo ważyły, może były z prawdziwego srebra. Nie rozpoznałem, co to takiego, ale doszedłem do wniosku, że muszą być jednocześnie wartościowe i tajne.

Nie mówiłem nikomu o tym sekretnym skarbie, nie pisnąłem ani słowa. Nie mogłem. Coś, co zostało tak starannie schowane, nie powinno zostać znalezione przez ciekawskie dzieci – tego każdy mógł się domyślić.

W te święta my, dzieci, mogliśmy się bawić i rozrabiać do woli przed kolacją. Mama mówiła, że kiedy sama była dzieckiem, wyglądało to inaczej. Ona i bracia musieli siedzieć prosto jak świece w świeżo wyprasowanych marynarskich ubrankach i czekać na kolację. Szczególnie surowa atmosfera panowała w pierwszym dniu świąt.

Teraz jednak były nowe czasy i obowiązywały nowoczesne zasady. „Kuzyni” – czyli synowie cioci Johanne i cioci Rosy – i ja bawiliśmy się w pokoju zabaw w wojnę rycerzy. Każdy miał konia na patyku. Najpierw kuzyn Peter ze Szkocji swoją trochę dziwną angielszczyzną powiedział, że wojna powinna się toczyć pomiędzy Szkocją i Norwegią z jednej strony a Szwecją z drugiej.

Ale tak się nie dało – to byłoby niesprawiedliwe, bo Peter i ja, którzy mielibyśmy reprezentować Szkocję i Norwegię, byliśmy o dwa lata młodsi od Eilerta i Henninga, którzy reprezentowaliby Szwedów. Zaczęliśmy się więc bawić w wojnę domową – Henning i ja po jednej stronie, a Peter i Eilert po drugiej.

Zaczęliśmy od drewnianych mieczy. Ale to za bardzo bolało, a przecież nie mogliśmy się pokrwawić przed kolacją. Zamieniliśmy je na poduszki. Bitwa była ostra i wyrównana, w końcu nie wygrała żadna ze stron, ale wszyscy się zmęczyli.

Kiedy po wszystkim siedzieliśmy roześmiani i próbowaliśmy odsapnąć, Peter powiedział, że gdyby taka walka rozegrała się w Szkocji, wszyscy dostaliby medale.

Wtedy przyszedł mi do głowy ten niewiarygodnie głupi pomysł. Gorączkowo, bez zastanowienia, czerwony na policzkach, popędziłem na poddasze po medale.

Chwilę później galopowaliśmy w dół po schodach na naszych koniach i byliśmy przekonani, że dorośli będą się śmiali i bili nam brawo, kiedy zrobimy rundkę po salonie. Siedzieli z drinkami przy kominku, a mój młodszy brat i młodsza siostra Petera, Elizabeth, wyglądali jak zapalone świece z czasów, kiedy mama była dzieckiem.

Wszyscy zaczęli się śmiać, a my prawie zatoczyliśmy pełne koło i byliśmy w drodze do drzwi jadalni. Naprawdę niewiele brakowało, żeby nam się upiekło.

Wtedy jednak babcia Christa krzyknęła, a jej krzyk był donośny i rozdzierający, jakby coś ją bardzo zabolało. Gwałtownie się zatrzymaliśmy, babcia Christa pokazała palcem i w pokoju zrobiło się cicho. Dorośli gapili się na nas, jakby nie wierzyli własnym oczom.

Przeraziły ich tajne medale.

Ciocia Johanne doszła do siebie jako pierwsza. Podeszła do mnie długim, zdecydowanym krokiem i odpięła mi medal. Wziąłem ten najlepszy, który powinien wisieć na szyi, na czarno-biało-czerwonej tasiemce. Potem podeszła do Eilerta i Henninga i po prostu wyciągnęła rękę. Oni posłusznie odpięli medale. Również kuzyn Peter szybko go odpiął i jej podał, jakby parzył go w rękę.

Oczywiście nikt nie miał wątpliwości, kto jest winowajcą.

– Pokaż mi natychmiast, gdzie je znalazłeś! – rozkazała ciocia i wlepiła we mnie wzrok.

Kiedy zawstydzony szedłem przed nią przez rozsuwane drzwi do dużej jadalni i dalej do schodów na piętro, w świątecznie udekorowanym salonie panowała kompletna cisza.

Na poddaszu ciocia Johanne zobaczyła aktówkę, szybko przejrzała kilka papierów leżących na samej górze, poddała się, niedbale wrzuciła cały brzęczący stos do aktówki i z powrotem ją zamknęła.

Przez chwilę siedziała w kucki i wyglądała na pogrążoną w myślach, aż w końcu gwałtownie wstała z aktówką w ręku.

– Zajmę się tym – powiedziała. Nie wydawała się szczególnie rozzłoszczona. – Są pewne rzeczy, o których się nie mówi, i to jest jedna z nich. Przemówię do rozumu moim chłopakom, a potem będzie tak, jakby to się nigdy nie wydarzyło. Zrozumiano?

Nie miałem nic przeciwko temu. I w ogóle nic do powiedzenia.

Świąteczna kolacja przebiegła bardzo spokojnie, zarówno przy stole dorosłych, jak i przy stole dzieci, gdzie wszyscy bez grymaszenia jedli lutefisk – rybę w ługu. Nikt nie powiedział ani słowa na temat skandalu, wszyscy udawali, że nic się nie stało. Ale się stało.

Sztokholm, maj 1968

Muszę przyznać, że wolałbym teraz przebywać w jakimkolwiek innym miejscu. W Paryżu robotnicy i studenci się zjednoczyli i stoją na tych samych barykadach. Ponad dziesięć milionów francuskich robotników przystąpiło do strajku generalnego, ponad trzydzieści fabryk okupowano. Prawie wszyscy studenci strajkują i zajmują się jednym wielkim zadaniem – gruntowną przemianą Republiki Francuskiej. Wszędzie powiewają flagi Wietkongu. Tam można mówić, że „świetlana przyszłość jest nasza”, tam – wśród moich rodaków – powinienem teraz być. Dzięki francuskiemu paszportowi nie mogą mnie zatrzymać na granicy jak innych europejskich studentów.

Ale rewolucja może poczekać. Mam egzamin końcowy z ogólnych zagadnień prawa, który muszę zdać przed końcem semestru. Potem wystarczy tylko napisać pracę i zostanę prawnikiem. Jeżeli mam być pisarzem, muszę mieć zawód i źródło utrzymania. Człowiek uczciwy intelektualnie nie może się utrzymywać z pisania.

Myślę, że się teraz uśmiechasz. Najpierw egzaminy, potem powieść, a później być może rewolucja. Ład i porządek, obowiązek na pierwszym miejscu. Pod tym względem przypominam chyba dziadka Oscara i Twojego ojca Lauritza, którego nie było mi dane poznać.

Bądźmy jednak znów poważni i wróćmy do Twojej krytyki.

Najpierw pewien szczegół. Uważasz, że żywi i żądni wiedzy chłopcy, tacy jak my, bez problemu powinni rozpoznać niemieckie odznaczenia wujka Haralda. Zapewniam jednak, że tak się nie stało. Nie domyśliliśmy się nawet, że są niemieckie.

Z pewnością zwodzą Cię Twoje specjalne zdolności, bo oczywiście rozpoznałabyś Krzyż Rycerski i Żelazny Krzyż I klasy z odległości dziesięciu metrów. W końcu w czasie wojny byłaś brytyjskim szpiegiem i nawet tajny pierścień SS nie uszedłby Twojej uwadze.

Dla nas, małych chłopców, sytuacja była inna. Biegaliśmy do kina w Neglinge na popołudniowe projekcje starych amerykańskich filmów – przestarzałych, ale oczywiście tanich. W tych filmach na przykład Rosjanie wciąż byli dobrymi sprzymierzeńcami – szczególnie dobrze pamiętam film z Humphreyem Bogartem o konwoju do Murmańska. Witano tam Amerykanów co najmniej jak aliantów. Standardowy niemiecki szwarccharakter, który ma superjasne włosy, mówi po angielsku z silnym niemieckim akcentem i – trzeba przyznać – często nosi na szyi Krzyż Rycerski, jest z późniejszego okresu.

Tym bardziej uważam za dziwne, że ani Johan Hallström, ani ja niecałe dziesięć lat od zakończenia wojny nie wiedzieliśmy, kim był Stalin, i nie mieliśmy pojęcia, do czego się odnosi określenie „Sanie Hitlera”. Pytanie brzmi, czy byliśmy dziećmi chronionymi, oszukiwanymi, czy raczej jedno i drugie. Oczywiście w dobrej wierze.

Mój Boże, moja Tante (mamy to wymawiać z niemiecka czy z francuska? Tylko się droczę, ma chère tante) w czasie wojny miała stopień majora Special Operations Executive, wujek był Sturmbannführerem SS, a wszystkie tego typu informacje zostały pogrzebane pod warstwą milczenia w willi Bellevue. Gdybyś mi o tym nie opowiedziała, byłbym równie nieświadomy jak wówczas. Widziałem zresztą notatkę w gazecie, że szpital Willa Bellevue będzie zburzony, a na jego miejscu powstanie osiedle willowe.

Sama widzisz, cały czas zmieniam temat. Ale chyba można mi to wybaczyć – wszystko potrafi się poplątać, kiedy człowiek próbuje wkroczyć w lata pięćdziesiąte – czas swojego dzieciństwa, sugerować się dziecięcym sposobem myślenia i próbować opowiedzieć o kłamstwach, ciszy i tajemnicach, nie pokazując ich otwarcie. Ale to Ty ustaliłaś reguły i bardzo dobrze rozumiem dlaczego. Nie wolno mi raportować w dziennikarskim stylu z 1968 roku. A tym bardziej ględzić, popadając w jeden wielki francuski słowotok, co jest moją nieszczęsną specjalnością. Robi się trudno. Ale walczę – zakład to zakład. Kontynuuję jak młody Kandyd – dziesięć lat w jednym rozdziale. Nie poddajemy się.

Poza tym uważam, że powinnaś napisać pamiętniki z czasów wojny. W tej sprawie na pewno się nie poddam. Będę powtarzał to żądanie jak późny Katon Starszy.