Przed katastrofą - ebook

Prywatny samolot z wysuniętymi schodkami stoi na pasie startowym w Martha’s Vineyard. To dziewięciomiejscowy OSPRY 700SL, zbudowany w 2001 roku w Wichicie, w stanie Kansas. Trudno z całkowitą pewnością stwierdzić, do kogo należy. Według dokumentów jego właścicielem jest holenderski holding z adresem korespondencyjnym na Kajmanach, ale na kadłubie widnieje logo GULLWING AIR. Pilot, James Melody, jest Brytyjczykiem. Pierwszy oficer, Charlie Busch, pochodzi z Odessy w Teksasie. Stewardesa, Emma Lightner, urodziła się w niemieckim Mannheim jako dziecko porucznika sił powietrznych i jego nastoletniej żony. Kiedy skończyła dziewięć lat, rodzina przeniosła się do San Diego.

Każdy ma swoją ścieżkę. Każdy dokonał pewnych wyborów. To, w jaki sposób dwoje ludzi znajduje się w tym samym miejscu, w tym samym czasie, pozostaje tajemnicą. Wsiadamy do windy z wieloma nieznajomymi. Jedziemy autobusem, czekamy w kolejce do toalety. Zdarza się to codziennie. Próba przewidzenia miejsc, do których się udamy, i ludzi, których spotkamy, wydaje się bezcelowa.

Łagodna, halogenowa poświata bije z żaluzjowych drzwi. Nie przypomina zupełnie ostrego, fluorescencyjnego światła, jakie spotyka się w dużych samolotach pasażerskich. Dwa tygodnie później, w wywiadzie dla „New York Magazine”, Scott Burroughs powie, że tym, co zaskoczyło go najbardziej podczas pierwszej podróży prywatnym samolotem, nie były dodatkowa przestrzeń na nogi ani pełny barek, ale osobisty charakter wystroju. Miał wrażenie, że przy pewnym poziomie dochodów podróż lotnicza staje się jedynie inną formą przebywania w domu.

Na wyspie zapadł kojący wieczór z temperaturą blisko trzydziestu stopni i lekkim wiatrem z południowego zachodu. Odlot planowany jest na dziesiątą wieczorem. Od trzech godzin nad cieśniną gromadzi się gęsta mgła, grube smugi bieli pełzną powoli po oświetlonej płycie lotniska.

Jako pierwsi przyjeżdżają swoim wyspiarskim range roverem Batemanowie: David, Maggie i dwoje ich dzieci, Rachel i JJ. Sierpień dobiega końca; Maggie z dziećmi była na Martha’s Vineyard przez miesiąc, a David przylatywał do nich z Nowego Jorku na weekendy. Choć chciałby częściej, trudno mu wyrwać się na dłużej. Pracuje w biznesie rozrywkowym, jak ludzie z jego branży określają wiadomości telewizyjne. Jarmark informacji i opinii.

Jest wysokim mężczyzną z onieśmielającym radiowym głosem. Przy pierwszym spotkaniu ludzi często uderza rozmiar jego dłoni. JJ zasnął w samochodzie i gdy reszta rodziny rusza w stronę samolotu, David pochyla się nad tylnym siedzeniem i delikatnie podnosi syna z fotelika, podtrzymując go ramieniem. Chłopiec instynktownie zarzuca mu ręce na szyję. Mięśnie twarzy ma rozluźnione od snu. Ciepło jego oddechu sprawia, że po plecach Davida przechodzi dreszcz. Wyczuwa kość biodrową syna, nogi chłopca obijają mu się o bok. W wieku czterech lat JJ jest na tyle duży, by wiedzieć, że ludzie umierają, ale nadal zbyt mały, by mieć świadomość, że któregoś dnia będzie jednym z nich. David i Maggie nazywają go swoim perpetuum mobile, ponieważ cały dzień, bez przerwy, jest w ruchu. Kiedy JJ miał trzy lata, jego głównym sposobem komunikacji było ryczenie jak dinozaur. Teraz jest mistrzem przerywania. Z pozornie niekończącą się cierpliwością pyta o każde słowo, które wypowiadają rodzice, aż mu odpowiedzą albo każą się zamknąć.

David kopnięciem zamyka drzwi samochodu, ciężar syna sprawia, że traci równowagę. Wolną ręką trzyma przy uchu telefon.

– Powiedz mu, że jeśli piśnie o czymkolwiek choćby słówkiem – ostrzega cicho, aby nie obudzić chłopca – zgotujemy mu taką prawną apokalipsę, że będzie myślał, że prawnicy spadają z nieba jak żaby.

David ma pięćdziesiąt sześć lat, mocno zarysowaną szczękę i bujne włosy. Nosi wokół ciała pokaźną warstwę tłuszczu, jak kamizelkę kuloodporną. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku wyrobił sobie pozycję, organizując kampanie polityczne gubernatorów, senatorów i jednego dwukadencyjnego prezydenta. Zrezygnował w 2000 roku, żeby poprowadzić firmę lobbingową na K Street. Po dwóch latach skontaktował się z nim starzejący się miliarder i zaproponował uruchomienie sieci telewizyjnej nadającej wiadomości dwadzieścia cztery godziny na dobę. Trzynaście lat i trzynaście miliardów przychodów spółki później David ma biuro z kuloodpornymi szybami na najwyższym piętrze i dostęp do firmowego samolotu.

Niewystarczająco często widuje dzieci. Oboje z Maggie zgadzają się w tej kwestii, chociaż kłócą się o to regularnie. To znaczy, ona porusza temat, a on zaczyna się bronić, choć w głębi duszy przyznaje jej rację. Ale czyż nie tak właśnie wygląda małżeństwo? Dwoje ludzi walczących o prawo do użytkowania tych samych piętnastu centymetrów przestrzeni osobistej?

Na płycie lotniska zrywa się wiatr. Nadal rozmawiając przez telefon, David zerka na Maggie i się uśmiecha. Jego uśmiech mówi: „Cieszę się, że jestem tu z wami. Kocham was”, ale również: „Wiem, prowadzę kolejną rozmowę służbową, lecz proszę, żebyś zostawiła ten temat. Ważne, że jestem tu z tobą i że wszyscy jesteśmy razem”.

To przepraszający uśmiech, niepozbawiony jednak pewnego rodzaju siły.

Maggie odwzajemnia go, ale jej uśmiech jest bardziej zdawkowy, smutniejszy. Prawda wygląda tak, że nie potrafi już kontrolować tego, czy wybacza mężowi czy nie.

Pobrali się prawie dziesięć lat temu. Maggie ma trzydzieści sześć lat i jest byłą przedszkolanką, tą śliczną, o której fantazjują chłopcy, zanim zaczynają rozumieć, co to znaczy – obsesja na punkcie piersi łącząca niemowlaki i nastolatków. Panna Maggie, jak ją nazywali, kiedyś była radosna i kochająca. Codziennie przychodziła wcześnie rano, o szóstej trzydzieści, by posprzątać salę. Zostawała długo po lekcjach, pisała raporty z postępów swoich podopiecznych w nauce i przygotowywała plany lekcji. Panna Maggie, dwudziestosześciolatka z Piedmontu w stanie Kalifornia, uwielbiała uczyć. Kochała ten zawód. Była pierwszą dorosłą osobą w życiu tych trzylatków, która traktowała ich poważnie, słuchała tego, co mieli do powiedzenia, i sprawiała, że sami czuli się dorośli.

Przeznaczenie, jeśli można to tak określić, połączyło Maggie i Davida w sali balowej hotelu Waldorf Astoria pewnego czwartkowego wieczoru, wczesną wiosną 2005 roku. Tego dnia odbywał się elegancki bal charytatywny organizowany przez fundację edukacyjną. Maggie przyszła z koleżanką, a David zasiadał w radzie fundacji. Ona była skromną pięknością w kwiecistej sukience, ze smugą niebieskiej farby do malowania palcami widoczną w zgięciu pod kolanem. On – przystojniakiem wagi ciężkiej w garniturze na dwa guziki. Maggie nie była najmłodszą kobietą na przyjęciu ani nawet najładniejszą, ale tylko ona miała w torebce kredę, potrafiła zrobić wulkan z masy papierowej i posiadała cylinder w paski kota Prota, który co roku zakładała do pracy w dniu urodzin doktora Seussa. Innymi słowy, uosabiała wszystko, czego David szukał u żony. Przeprosił rozmówców, podszedł do niej i uśmiechnął się, ukazując zadbane zęby.

Patrząc na to z perspektywy czasu, Maggie była bez szans.

Dziesięć lat później mają dwójkę dzieci i rezydencję na Gracie Square. Dziewięcioletnia Rachel chodzi do szkoły Brearley z setką innych dziewczynek. Maggie przestała uczyć i została w domu z JJ-em, co wyróżnia ją spośród kobiet z jej klasy społecznej – beztroskich gospodyń domowych, żon milionerów pracoholików. Kiedy rano idzie z synem do parku, jest jedyną niepracującą matką na placu zabaw. Wszystkie pozostałe dzieci przyjeżdżają w wózkach europejskich projektantów, pchanych przez rozmawiające przez komórki kobiety z Long Island.

Na pasie startowym Maggie przechodzi dreszcz, więc mocniej otula się cienkim rozpinanym swetrem. Smugi mgły przypominają teraz zmącone morskie fale ciągnące się z lodowatą cierpliwością po płycie lotniska.

– Jesteś pewien, że możemy lecieć w taką pogodę? – pyta odwróconego do niej plecami męża.

David dotarł już na szczyt schodów, gdzie Emma Lightner, stewardesa ubrana w schludny niebieski kostium, wita go z uśmiechem.

– Będzie dobrze, mamo – uspokaja ją idąca za jej plecami Rachel. – Przecież nie muszą widzieć wszystkiego, żeby móc pilotować samolot.

– Wiem.

– Mają przyrządy.

Maggie posyła córce krzepiący uśmiech. Rachel ma na plecach swój zielony plecak, a w nim Igrzyska śmierci, lalki Barbie i iPada. Gdy idzie, plecak obija się rytmicznie o dół jej pleców. Taka duża dziewczynka. Już w wieku dziewięciu lat zdradza cechy kobiety, jaką się stanie. Pani profesor, która czeka cierpliwie, aż zrozumiesz własne błędy. Innymi słowy, najmądrzejsza osoba w pokoju, ale nie szpanerka, w żadnym razie szpanerka, z dobrym sercem i melodyjnym śmiechem. Pytanie brzmi: czy urodziła się z tymi cechami, czy zostały w niej zasiane w wyniku tego, co się stało? Prawdziwej zbrodni jej młodości? Cała saga została zapisana w sieci za pomocą słów i obrazów, archiwalne fragmenty wiadomości na YouTubie, setki roboczogodzin specjalistycznych reportaży, a wszystko to przechowywane w wielkiej zbiorowej pamięci zer i jedynek. Dziennikarz z „New Yorkera” chciał w zeszłym roku napisać książkę, ale David po cichu ukrócił ten pomysł. W końcu Rachel jest tylko dzieckiem. Czasami, gdy Maggie myśli o tym, co mogło pójść nie tak, boi się, że pęknie jej serce.

Instynktownie zerka na range rovera, gdzie Gil komunikuje się przez radio z zespołem rozpoznania. Chodzi za nimi jak cień, duży Izraelczyk, który nigdy nie zdejmuje marynarki. Sto osiemdziesiąt osiem centymetrów, osiemdziesiąt sześć kilogramów. Istnieje powód, dla którego nigdy nie zdejmuje marynarki, powód, o którym nie mówi się w kulturalnych kręgach. To czwarty rok pracy Gila dla Batemanów. Przed nim był Misza, a wcześniej zespół rozpoznania składający się z pozbawionych poczucia humoru mężczyzn w garniturach, takich, którzy wożą w bagażnikach broń automatyczną. Za nauczycielskich czasów Maggie szydziła z tego typu militarnej ingerencji w życie rodzinne. Myślenie, że z powodu pieniędzy człowiek staje się celem przemocy, nazwałaby narcystycznym, ale to było przed wydarzeniami w lipcu 2008 roku, przed porwaniem jej córki i trzema dniami męczarni, których doświadczyła, zanim ją odzyskała.

Na schodkach samolotu Rachel odwraca się i macha po królewsku do pustego pasa startowego. Ma na sobie sukienkę, na niej niebieski polar, włosy związała wstążką w kucyk. Dowód na to, że podczas tamtych trzech dni doznała krzywdy, pozostaje zazwyczaj niewidoczny. To lęk przed przebywaniem w małych pomieszczeniach i niepokój odczuwany w obecności nieznajomych mężczyzn. Rachel zawsze była radosnym dzieckiem, pełną życia spryciulą z zawadiackim uśmiechem, i chociaż Maggie nie potrafi zrozumieć, jak to możliwe, codziennie czuje wdzięczność za to, że jej dziecko nie utraciło tych cech.

– Dobry wieczór, pani Bateman – wita ją Emma, gdy Maggie dociera do szczytu schodów.

– Cześć, dzięki – odpowiada odruchowo Maggie. Jak zwykle czuje potrzebę przepraszania za ich bogactwo, niekoniecznie męża, ale własne, za samą niewiarygodność tych wszystkich pieniędzy. Jeszcze niedawno była przedszkolanką i mieszkała w pięciopiętrowym budynku bez windy. Była niczym Kopciuszek.

– Czy Scott już jest? – pyta.

– Nie, pani Bateman. Jesteście państwo pierwsi. Wyjęłam butelkę pinot gris. Napije się pani kieliszek?

– Nie teraz, dziękuję.

Wnętrze samolotu to kwintesencja stonowanego luksusu. Ściany o nieregularnej fakturze wyłożone jesionową boazerią. Siedzenia obite szarą skórą i ustawione swobodnie parami, jakby miały sugerować, że podróż z partnerem może być przyjemniejsza. W kabinie panuje dostojna cisza, jak w prezydenckiej bibliotece. Chociaż leciała w takich warunkach wiele razy, Maggie nadal nie może poradzić sobie z otaczającym ich luksusem. Cały samolot tylko dla nich.

David kładzie syna na siedzeniu i przykrywa go kocem. Jest w trakcie kolejnej rozmowy telefonicznej, tym razem poważnej. Maggie potrafi to ocenić po zaciśniętej szczęce męża i ponurym wyrazie twarzy. Chłopiec porusza się, ale się nie budzi.

Rachel zatrzymuje się przy kokpicie, żeby porozmawiać z pilotami. Zawsze tak robi, niezależnie od tego, gdzie się udaje: znajduje osobę będącą autorytetem w danym miejscu i przepytuje ją, by zasięgnąć informacji. Maggie spostrzega w drzwiach kokpitu Gila, który nie spuszcza dziewięciolatki z oczu. Oprócz pistoletu ma przy sobie paralizator i plastikowe kajdanki. Gil to najbardziej opanowany człowiek, jakiego Maggie kiedykolwiek spotkała.

Z telefonem przy uchu David ściska żonę lekko za ramię.

– Cieszysz się, że wracamy? – pyta, zakrywając ręką aparat.

– I tak, i nie – odpowiada Maggie. – Przyjemnie tutaj.

– Moglibyście zostać. To znaczy, idziemy na imprezę w przyszły weekend, ale poza tym dlaczego nie?

– Nie – odpowiada Maggie. – Dzieciaki mają szkołę, a ja spotkanie rady muzeum w czwartek.

Uśmiecha się do niego.

– Nie spałam zbyt dobrze – wyjaśnia. – Jestem zmęczona.

David dostrzega coś za plecami Maggie. Mężczyzna marszczy brwi.

Maggie się odwraca. Na szczycie schodów stoją Ben i Sarah Kipling. Zamożna para, przyjaciele raczej Davida niż Maggie. Mimo wszystko Sarah wydaje pisk na jej widok.

– Kochana – wita ją i otwiera ramiona.

Ściska Maggie, a stewardesa stoi zakłopotana za ich plecami z tacą drinków.

– Śliczna sukienka – stwierdza Sarah.

Ben przeciska się obok żony, dopada Davida i potrząsa energicznie jego dłonią. Jest wspólnikiem w jednej z czterech największych firm na Wall Street, niebieskooki rekin w szytej na miarę niebieskiej koszuli i białych szortach z paskiem.

– Widziałeś ten cholerny mecz? – pyta. – Jak on mógł nie złapać tej piłki?

– Nie zaczynaj – odpowiada David.

– Sam bym złapał tę cholerną piłkę, a mam dwie lewe ręce.

Mężczyźni stoją twarzą w twarz, niczym w bezpośrednim starciu. Prężą się pozersko, dwa kozły ścierające się z czystej miłości do walki.

– Światła go oślepiły – mówi David, a potem słyszy brzęk telefonu. Patrzy na aparat, marszczy czoło i odpisuje. Ben zerka mu przez ramię, a wyraz jego twarzy poważnieje. Kobiety zajęte są pogawędką. Ben nachyla się do Davida.

– Stary, musimy pogadać.

– Nie teraz – zbywa go David, nie przerywając pisania.

– Dzwoniłem do ciebie – wyjaśnia Kipling. Chce coś dodać, ale pojawia się Emma z napojami.

– Glenlivet z lodem, jeśli się nie mylę – oznajmia i podaje Benowi szklankę whisky.

– Jest pani cudowna. – Ben od razu wypija połowę drinka jednym haustem.

– Dla mnie tylko woda – informuje David, gdy kobieta podnosi z tacy szklankę wódki.

– Oczywiście – mówi Emma z uśmiechem. – Już podaję.

Kilka kroków dalej Sarah Kipling skończyły się pomysły na niezobowiązującą pogawędkę. Ściska Maggie za ramię.

– Jak się masz? – pyta poważnie już drugi raz.

– W porządku – odpowiada Maggie. – Ja po prostu… Wiesz, te podróże. Będę szczęśliwa, gdy dotrzemy do domu.

– Tak, masz rację. Uwielbiam plażę, ale szczerze mówiąc, strasznie się tam nudzę. Ile zachodów słońca można obejrzeć, zanim nie zechce się po prostu, sama nie wiem, pójść na zakupy do Barneysa?

Maggie zerka nerwowo w stronę otwartych drzwi. Sarah dostrzega jej spojrzenie.

– Czekasz na niego?

– Nie. To znaczy…

Rachel ratuje ją przed koniecznością powiedzenia czegoś więcej.

– Mamo – odzywa się ze swojego siedzenia. – Nie zapomnij, jutro jest impreza u Tamary. Musimy jeszcze kupić prezent.

– Dobrze – mówi rozkojarzona Maggie. – Pójdziemy rano do Dragonfly.

Za plecami córki widzi, że mężczyźni przycupnęli razem i rozmawiają. David nie wygląda na zadowolonego. Mogłaby zapytać go o to później, ale od jakiegoś czasu mąż odnosi się do niej z ogromną rezerwą, a kłótnia to ostatnia rzecz, na jaką Maggie ma ochotę.

Stewardesa prześlizguje się obok niej i podaje Davidowi wodę.

– Limonka? – pyta.

David potrząsa głową. Ben nerwowo pociera łysinę. Zerka w stronę kokpitu.

– Czekamy na kogoś? – pyta. – Ruszajmy w trasę.

– Jeszcze jedna osoba – informuje Emma, spojrzawszy na listę. – Scott Burroughs?

Ben zerka na Davida.

– Kto?

David wzrusza ramionami.

– Maggie ma kolegę – wyjaśnia.

– To nie kolega – odpowiada Maggie, usłyszawszy ich rozmowę. – To znaczy, dzieci go znają. Wpadliśmy na niego dziś rano, na targu. Mówił, że musi lecieć do Nowego Jorku, więc zaprosiłam go, by się do nas przyłączył. Chyba jest malarzem.

Patrzy na męża.

– Pokazywałam ci niektóre z jego prac.

David sprawdza godzinę na swoim zegarku.

– Powiedziałaś mu, że odlatujemy o dziesiątej?

Maggie kiwa głową.

– Cóż – stwierdza David, rozsiadając się w fotelu. – Jeszcze pięć minut i będzie musiał złapać prom jak wszyscy inni.

Przez okrągłe okno Maggie widzi, jak kapitan na płycie lotniska bada skrzydło ich samolotu. Przygląda się gładkiej aluminiowej powierzchni, a potem idzie powoli w stronę schodków.

Za nią JJ porusza się we śnie, z otwartymi ustami. Maggie poprawia okrywający go koc i całuje syna w czoło. „Gdy śpi, wygląda na zmartwionego” myśli.

Za oparciem siedzenia widzi powracającego do samolotu kapitana. Mężczyzna o wzroście rozgrywającego i wojskowej budowie ciała podchodzi do każdego z pasażerów, aby uścisnąć mu dłoń.

– Panowie, panie. Witam. To powinien być krótki lot. Wieje lekki wiatr, ale poza tym podróż powinna przebiegać spokojnie.

– Widziałam pana na zewnątrz samolotu – mówi Maggie.

– Rutynowe oględziny – informuje ją pilot. – Robię to przed każdym lotem. Samolot wygląda dobrze.

– A co z mgłą? – pyta Maggie.

Córka przewraca oczami.

– Mgła nie stanowi problemu przy tak wyrafinowanym oprzyrządowaniu – uspokaja pilot. – Kilkadziesiąt metrów nad poziomem morza już jej nie będzie.

– W takim razie zjem trochę sera – oznajmia Ben. – Może włączymy jakąś muzykę? Albo telewizję? Boston gra chyba z White Sox.

Emma odchodzi, by znaleźć mecz na multimedialnym zestawie kinowym, a pasażerowie przez dłuższą chwilę sadowią się na miejscach i układają bagaże. Na przodzie piloci sprawdzają przyrządy przed odlotem.

Telefon Davida znowu brzęczy. Mężczyzna patrzy na aparat i marszczy czoło.

– Dobra. – Zaczyna się denerwować. – Chyba nie możemy czekać dłużej na malarza.

Kiwa głową w stronę Emmy. Stewardesa podchodzi do głównych drzwi do kabiny, aby je zamknąć. W kokpicie, jakby poinformowany telepatycznie, pilot uruchamia silniki. Kiedy drzwi samolotu się zamykają, rozlega się krzyk:

– Poczekajcie!

Samolot drży, gdy ostatni pasażer wchodzi po schodkach. Maggie mimowolnie rumieni się i czuje w brzuchu mrowienie. I wtedy pojawia się on, Scott Burroughs, mężczyzna czterdziestoparoletni, zgrzany i zasapany. Ma zmierzwione, lekko siwiejące włosy i gładką skórę twarzy. Na jego tenisówkach widać ślady gwaszy, wypłowiałą biel i letni błękit. Na ramieniu trzyma brudną zieloną torbę podróżną. W jego postawie wciąż można wyczuć powiew świeżości, ale zmarszczki wokół oczu są głębokie i zdradzają doświadczenie.

– Przepraszam – mówi. – Całe wieki jechałem taksówką i w końcu wsiadłem w autobus.

– Cóż, zdążyłeś – odpowiada David i skinieniem głowy daje sygnał drugiemu pilotowi, aby zamknął drzwi. – To najważniejsze.

– Mogę wziąć pana torbę? – pyta Emma.

– Co? – Scott przez chwilę wydaje się zaskoczony tym, jak niespodziewanie stewardesa pojawiła się obok niego. – Nie, poradzę sobie.

Kobieta wskazuje mu wolne miejsce. Idąc w jego stronę, Scott po raz pierwszy ogląda wnętrze samolotu.

– A niech to – stwierdza.

– Ben Kipling. – Ben wstaje, by uścisnąć dłoń Scotta.

– Tak… Scott Burroughs.

Zauważa Maggie.

– Hej – wita ją i posyła w jej stronę szeroki, ciepły uśmiech. – Jeszcze raz dziękuję.

Zarumieniona Maggie odwzajemnia uśmiech.

– Nie ma za co. Mieliśmy wolne miejsce.

Scott opada na siedzenie obok Sarah. Zanim zdąży zapiąć pas, Emma podaje mu kieliszek wina.

– Och – mówi Scott. – Nie, dziękuję. Ja nie… Może trochę wody?

Emma uśmiecha się i wycofuje.

Scott patrzy na Sarah.

– Można się do tego przyzwyczaić, co?

– Szczera prawda – przytakuje Sarah.

Silniki zwiększają obroty i Maggie czuje, jak samolot zaczyna się poruszać. Z głośników dobiega głos kapitana Melody’ego.

– Panie i panowie, proszę przygotować się do startu.

Maggie zerka przez ramię na dwójkę swoich dzieci, Rachel, siedzącą z jedną nogą podwiniętą pod sobą i przeglądającą piosenki w telefonie, i małego JJ-a, skulonego we śnie, z rozluźnioną twarzą, pogrążonego w dziecięcej nieświadomości.

Podobnie jak tysiące razy w ciągu każdego dnia Maggie czuje przypływ matczynej miłości, rosnącej i rozpaczliwej. Te dzieci są jej życiem. Jej tożsamością. Kolejny raz poprawia synowi koc i wtedy następuje moment nieważkości, gdy koła samolotu odrywają się od ziemi. Ów akt niemożliwej nadziei, rutynowe zawieszenie praw fizyki, które utrzymują ludzi przy ziemi, zachwyca ją i przeraża. Lecą. Lecą. I kiedy wznoszą się przez mglistą biel, rozmawiając i śmiejąc się, przy akompaniamencie ballad z lat pięćdziesiątych i jednostajnego szumu meczu z rekordem pałkarza, żaden z pasażerów nie ma pojęcia, że za szesnaście minut ich samolot spadnie do oceanu.W wieku sześciu lat Scott Burroughs pojechał z rodziną do San Francisco. Spędzili trzy dni w motelu niedaleko plaży. Scott, jego rodzice i siostra June, która później utonie w jeziorze Michigan. Owego weekendu w San Francisco było mgliście i zimno, a szerokie aleje wiły się w kierunku wody jak giętkie języki. Scott pamięta, jak ojciec zamówił w restauracji nóżki krabowe, a kiedy je podano, okazały się monstrualne, wielkości gałęzi drzew, jakby to kraby miały zjeść ich, a nie odwrotnie.

Ostatniego dnia pobytu ojciec zabrał wszystkich autobusem do Fisherman’s Wharf. Scott, w wypłowiałych sztruksach i koszulce w paski, ukląkł na pochyłym plastikowym siedzeniu i patrzył, jak płaski, rozłożysty stiuk Sunset District przechodzi w betonowe wzgórza i wiktoriańskie domy z szerokich desek stojące wzdłuż stromego zbocza. Poszli do muzeum Ripley’s Wierzcie lub Nie! i karykaturzysta namalował ich portret – czteroosobowa rodzina z komicznie powiększonymi głowami jadąca jedno obok drugiego na monocyklach. Potem oglądali foki wylegujące się na przesiąkniętym solą nabrzeżu. Matka Scotta z zachwytem w oczach wskazywała chmary białoskrzydłych mew. Żyli w głębi lądu, bez dostępu do morza. Scott czuł się tak, jakby polecieli statkiem kosmicznym na odległą planetę.

Na lunch zjedli parówki w cieście kukurydzianym i pili colę z zabawnie wielkich plastikowych kubków. Wchodząc do aquaparku, spostrzegli zgromadzony nieopodal tłum. Kilkadziesiąt osób patrzyło na północ i wskazywało Alcatraz.

Tamtego dnia zatoka miała niebieskoszary odcień, a wzgórza hrabstwa Marin otaczały nieczynne już więzienie niczym ramię strażnika. Po lewej most Golden Gate jawił się jako niewyraźny ciemnopomarańczowy olbrzym z pylonami pozbawionymi głowy przez późnoporanną mgłę.

Scott widział masę małych łodzi pływających wkoło.

– Czy ktoś uciekł? – zapytał w przestrzeń ojciec Scotta.

Matka zmarszczyła czoło i wyjęła broszurę. Oznajmiła, że więzienie jest zamknięte, o ile jej wiadomo. Wyspa jest teraz dostępna tylko dla turystów.

Ojciec klepnął w ramię stojącego obok mężczyznę.

– Na co patrzymy?

– Płynie z Alcatraz – poinformował mężczyzna.

– Kto?

– Ten gość od ćwiczeń. Jak mu tam? Jack LaLanne. To jakiś popis kaskaderski. Ma na rękach kajdanki i ciągnie za sobą cholerną łódź.

– Jak to ciągnie łódź?

– Na linie. Mówili w radio. Widzi pan tę łódź? Tę wielką? Musi przyciągnąć ją aż tutaj.

Nieznajomy potrząsnął głową, jakby nagle cały świat wokół niego zwariował.

Scott wszedł na wyższy stopień, skąd mógł obserwować wszystko ponad głowami dorosłych. Rzeczywiście, na wodzie unosiła się duża łódź z dziobem skierowanym w stronę brzegu. Otaczała ją flota małych łodzi. Jakaś kobieta nachyliła się i klepnęła Scotta w ramię.

– Proszę. Popatrz sobie – powiedziała, podając chłopcu małą lornetkę.

Przez soczewki był w stanie dostrzec jedynie mężczyznę w wodzie w beżowym czepku. Miał nagie ramiona. Płynął, rzucając się gwałtownie w przód jak syrena.

– W tamtym miejscu nurt jest szalony – wyjaśnił mężczyzna zagajony wcześniej przez ojca Scotta. – Nie wspominając o tym, że cholerna woda ma tam jakieś czternaście stopni. Z jakiegoś powodu nikt nigdy nie uciekł z Alcatraz. A do tego rekiny. Daję gościowi szanse jak jeden do pięciu.

Przez lornetkę Scott widział, że w motorówkach otaczających pływaka pełno było ludzi w mundurach. Mieli przy sobie karabiny i wpatrywali się w lekko wzburzoną wodę.

Pływak wyrzucał ręce nad spienione fale i sunął naprzód. Miał skrępowane nadgarstki, skupiał się na brzegu przed sobą. Jeśli był świadom obecności mundurowych lub zagrożenia atakiem rekinów, nie okazywał tego. Jack LaLanne, najsprawniejszy człowiek na ziemi. Za pięć dni przypadały jego sześćdziesiąte urodziny. Sześćdziesiąte. To wiek, w którym każdy przy zdrowych zmysłach zwalnia tempo, relaksuje się i zaniedbuje niektóre sprawy, ale jak Scott dowiedział się później, dyscyplina Jacka wykraczała poza kryterium wieku. Był narzędziem skonstruowanym do wykonania zadania, maszyną pokonującą trudności. Lina owinięta wokół jego talii przypominała mackę usiłującą pociągnąć go w zimną ciemną głębinę, ale nie zwracał na nią uwagi, jakby ignorowanie ciągniętego ciężaru było w stanie odebrać mu moc. Poza tym Jack był przyzwyczajony do liny. Przywiązywał się do ściany przydomowego basenu i pływał w miejscu po pół godziny dziennie. Do tego półtoragodzinne podnoszenie ciężarów i trzydziestominutowy bieg. Gdy potem patrzył na siebie w lustrze, nie widział śmiertelnika. Widział istotę zbudowaną z czystej energii.

Tego pływackiego wyczynu dokonał po raz pierwszy w 1955 roku. Alcatraz było wówczas jeszcze czynnym więzieniem, chłodną skałą pokuty i kary. Czterdziestojednoletni Jack, młody byczek znany już ze swej sprawności, miał swój program telewizyjny i prowadził sieć siłowni. Co tydzień stawał przed kamerą w prostym, szytym na miarę czarno-białym kombinezonie ze znakiem firmowym, dopasowanym tak, by przylegał jak druga skóra, z napęczniałymi pod spodem bicepsami. Od czasu do czasu bez ostrzeżenia padał na podłogę i okraszał swoje rady setką pompek wykonywanych na czubkach palców.

Owoce i warzywa, mawiał. Białko i ćwiczenia.

W poniedziałki o ósmej na NBC Jack zdradzał sekrety wiecznego życia. Wystarczyło słuchać. Ciągnąc teraz łódź, przypominał sobie tamto pierwsze przepłynięcie. Mówiono, że to niewykonalne, pokonanie trzech kilometrów w wodzie o temperaturze dziesięciu stopni Celsjusza, wbrew silnym prądom oceanicznym, ale Jack dokonał tego w niecałą godzinę. Teraz, dziewiętnaście lat później, powrócił ze skutymi kajdankami rękami, skrępowanymi nogami i ważącą prawie pół tony łodzią przywiązaną liną do jego talii.

W jego umyśle nie było żadnej łodzi, żadnych prądów, żadnych rekinów.

Była jedynie jego wola.

– Zapytajcie ludzi, którzy biorą udział w poważnych triatlonach, czy istnieją jakiekolwiek granice tego, co można zrobić. Ograniczenia są tu, w waszych głowach. Sprawność fizyczną trzeba wyćwiczyć między uszami. Mięśnie nie wiedzą nic. Trzeba je nauczyć.

Jack był mizernym, pryszczatym dzieckiem, które obżerało się słodyczami, szczeniakiem, który pewnego dnia oszalał z nadmiaru cukru i próbował zabić brata siekierą. Potem nastąpiło objawienie, decyzja, która pojawiła się przed nim jak krzew gorejący. W jednym momencie zrozumiał. Ujawni cały potencjał swego ciała. Odmieni się całkowicie i w ten sposób zmieni świat.

I tak pulchny Jack z mózgiem zasypanym cukrem wynalazł ćwiczenia. Stał się bohaterem, który potrafił wykonać tysiąc pajacyków i tysiąc podciągnięć na drążku w półtorej godziny. Mięśniakiem, który wytrenował się tak, że był w stanie zrobić tysiąc trzydzieści trzy pompki w dwadzieścia minut i wspiąć się po siedmioipółmetrowej linie z sześćdziesięciotrzyipółkilogramowym ciężarem przymocowanym do pasa.

Gdziekolwiek się znalazł, ludzie podchodzili do niego na ulicy. To były czasy początków telewizji. Jack był po części naukowcem, a po części magikiem i bogiem.

– Nie mogę umrzeć – mówił ludziom. – To zrujnowałoby mój wizerunek.

Teraz w wodzie rzucał się w przód, płynąc klapiącym motylkiem, który sam wymyślił. Brzeg był w zasięgu wzroku, na nadbrzeżu zgromadzili się reporterzy z kamerami. Tłum się powiększał i rozlewał wokół schodów w kształcie podkowy. Wśród ludzi była Elaine, żona Jacka, była pływaczka synchroniczna, która przed poznaniem męża paliła jak smok i żywiła się wyłącznie pączkami.

– Jest. – Ktoś wskazał Jacka. Sześćdziesięcioletni mężczyzna ciągnący łódź.

Skuty kajdankami, skrępowany. Był jak Houdini, tyle że nie próbował się uwolnić. Gdyby mógł, przykułby się do tej łodzi na zawsze. Codziennie dodawano by mu kolejną łódź, aż ciągnąłby za sobą cały świat. Aż niósłby nas wszystkich na swoich plecach ku przyszłości, gdzie potencjał ludzki nie zna granic.

Wiek to stan umysłu, powtarzał ludziom. Tak brzmiał jego sekret. Przypłynie do brzegu i wybiegnie z wody. Podskoczy w powietrzu jak bokser po wykonanym nokaucie. Może nawet padnie na ziemię i wykona sto pompek. Tak dobrze się czuł. W wieku Jacka większość mężczyzn była przygarbiona i narzekała na bóle pleców. Obawiali się końca. Ale nie Jack. Kiedy skończy siedemdziesiąt lat, przepłynie siedemdziesiąt godzin, ciągnąc siedemdziesiąt łodzi z siedemdziesięcioma osobami na pokładzie. W setne urodziny Jacka kraj zostanie nazwany jego imieniem. Każdego ranka będzie się budził ze stalowym wzwodem aż do końca świata.

Scott stał na brzegu na palcach i wpatrywał się w fale. Zapomniał o rodzicach i niesmacznym lunchu. Na ziemi nie było teraz niczego poza rozgrywającą się na jego oczach sceną. Chłopiec patrzył, jak mężczyzna w czepku walczy z falami. Ruch za ruchem, mięśnie przeciwko przyrodzie, siła woli kontra bezmyślne, pierwotne siły natury. Tłum powstał i kibicował pływakowi, ruch za ruchem, centymetr po centymetrze, aż Jack LaLanne wyszedł z morskiej piany, a reporterzy przeciskali się w jego stronę. Oddychał ciężko, wargi mu siniały, ale uśmiechał się. Dziennikarze oswobodzili mu nadgarstki i odwiązali linę z talii. Elaine przedarła się przez wiwatujący tłum i wpadła do wody, a Jack podniósł ją, jakby nic nie ważyła.

Nabrzeże było naelektryzowane. Ludzie mieli wrażenie, że stali się świadkami cudu. Jeszcze długi czas po tym wydarzeniu wierzyli, że wszystko jest możliwe. Resztę dnia spędzili w podniosłym nastroju.

A stojący na najwyższym stopniu trybuny sześcioletni Scott Burroughs poczuł, że zalewa go dziwne uczucie. Coś rozpierało mu klatkę piersiową. Jakieś emocje – uniesienie? zachwyt? – powodowały, że chciało mu się płakać. Nawet w tak młodym wieku zdawał sobie sprawę, że był świadkiem czegoś niewymiernego, wielkiego, ponadzwierzęcego aspektu natury. Takie osiągnięcie – przywiązanie ciężaru do talii, skrępowanie kończyn i przepłynięcie trzech kilometrów w lodowatej wodzie – to wyczyn godny Supermana. Czy to możliwe? Czy to rzeczywiście Superman?

– A niech to – powiedział ojciec Scotta i zmierzwił synowi włosy. – To naprawdę było coś. Czyż to nie było coś?

Ale Scottowi brakowało słów. Skinął tylko głową ze wzrokiem utkwionym w silnym mężczyźnie w morskiej pianie, który podniósł dziennikarza nad głowę i udawał, że ma zamiar wrzucić go do wody.

– Ciągle widzę tego gościa w telewizji – przyznał ojciec. – Myślałem, że to tylko żarty. Taki napakowany. Ale… kurczę.

Potrząsnął z podziwem głową.

– Czy to Superman? – zapytał Scott.

– Co? Nie. To właściwie… tylko facet.

Tylko facet. Jak tata Scotta lub wujek Jake z wąsami i wielkim brzuchem. Jak pan Branch, nauczyciel WF-u z fryzurą afro. Scott nie mógł w to uwierzyć. Czy to możliwe? Czy każdy mógł być Supermanem, jeśli się postara? Jeśli postanowi zrobić wszystko, co trzeba? Cokolwiek trzeba?

Dwa dni później, kiedy wrócili do Indianapolis, Scott Burroughs zapisał się na lekcje pływania.Do szpitala zawozi ich rybak z zezem rozbieżnym. Cała trójka tłoczy się na zniszczonym siedzeniu jego furgonetki i podskakuje na zużytych amortyzatorach. Scott nie ma na sobie spodni ani butów, nie ma pieniędzy ani dowodu tożsamości. I nim, i chłopcem targają silne dreszcze. Przez niemal osiem godzin tkwili w wodzie o temperaturze około piętnastu stopni Celsjusza. Z powodu hipotermii trudno im myśleć i mówić.

Rybak opowiada im elokwentnie po hiszpańsku o Jezusie Chrystusie. Radio jest włączone, ale słychać głównie trzaski. Wiatr, gwiżdżąc, wpada do kabiny przez zardzewiałą dziurę w podłodze. Scott przyciąga chłopca do siebie i próbuje go rozgrzać. Zdrową ręką pociera energicznie jego ramiona i plecy. Na plaży powiedział rybakowi swoim łamanym hiszpańskim, że chłopiec jest jego synem. To wydawało się łatwiejsze niż tłumaczenie prawdy, że są obcymi osobami, które połączył ze sobą dziwaczny wypadek.

Lewy bark Scotta jest teraz kompletnie bezużyteczny. Na każdej dziurze w drodze ból przeszywa jego ciało jak nożem, co przyprawia go o zawroty głowy i mdłości.

„Jest w porządku”, powtarza sobie te słowa na okrągło. „Udało ci się”. Ale w głębi duszy nadal nie może uwierzyć, że przeżyli.

– Gracias – mówi, jąkając się, gdy furgonetka zatrzymuje się na półkolistym podjeździe oddziału ratunkowego szpitala w Montauk. Zdrową ręką szarpnięciem otwiera drzwi i schodzi na ziemię, a każdy mięsień jego ciała jest odrętwiały z wyczerpania. Poranna mgła zniknęła, ciepło słońca na plecach i nogach nabiera niemal religijnego wymiaru. Scott pomaga chłopcu zeskoczyć z samochodu. Razem kuśtykają na oddział ratunkowy.

Poczekalnia jest niemal pusta. W rogu mężczyzna w średnim wieku przykłada do głowy zimny kompres, a woda kapie mu po nadgarstkach na podłogę z linoleum. Po drugiej stronie sali starsza para trzyma się za ręce i styka głowami. Od czasu do czasu kobieta kaszle w kulkę chusteczek trzymaną kurczowo w lewej dłoni.

Pielęgniarka przyjmująca pacjentów siedzi za szklaną szybą. Scott kuśtyka do niej, a chłopiec trzyma się brzegu jego koszuli.

– Dzień dobry.

Kobieta rzuca mu przelotne spojrzenie. Na plakietce widnieje imię melanie. Scott próbuje sobie wyobrazić, jak wygląda. Przychodzi mu do głowy jedynie Wiluś E. Kojot, któremu rakieta wybuchła w twarz.

– Przeżyliśmy katastrofę samolotu – mówi.

Słowa wypowiedziane na głos brzmią niewiarygodnie. Pielęgniarka patrzy na niego zmrużonymi oczami.

– Proszę?

– Samolot z Martha’s Vineyard. Prywatny samolot. Spadliśmy do oceanu. Chyba mamy hipotermię i mój… nie mogę ruszyć lewą ręką. Możliwe, że mam złamany obojczyk.

Pielęgniarka nadal próbuje zrozumieć usłyszane informacje.

– Samolot spadł do oceanu…

– Płynęliśmy… ja płynąłem przez jakieś szesnaście kilometrów. Może dwadzieścia pięć. Wyszliśmy na brzeg jakąś godzinę temu. Przywiózł nas tu rybak.

Mówienie przyprawia go o zawrót głowy, płuca przestają pracować.

– Proszę pani – mówi. – Czy możemy otrzymać jakąś pomoc? Przynajmniej chłopiec. Ma dopiero cztery lata.

Pielęgniarka patrzy na chłopca, mokrego, drżącego.

– Czy to pański syn?

– Jeśli odpowiem „tak”, przyprowadzi pani pomoc?

– Nie ma powodu, by zachowywać się grubiańsko – fuka pielęgniarka.

Scott czuje, że szczęka mu się zaciska.

– Prawdę mówiąc, są ku temu wszelkie powody. Przeżyliśmy pieprzoną katastrofę lotniczą. Niech pani, do cholery, wezwie lekarza.