Przygotowania - ebook

Oficerów dzielę na cztery klasy: bystrych, leniwych, głupich i pracowitych. Człowiek bystry i leniwy nadaje się na najwyższe stanowiska dowódcze. Ma usposobienie i pewność siebie, które pozwalają mu uporać się z każdą sytuacją. Bystrzy i pracowici są odpowiedni do zajmowania wyższych stanowisk sztabowych. Głupich i leniwych można wykorzystać. Natomiast głupich i pracowitych należy się natychmiast pozbyć.

Generał Kurt von Hammerstein-Equord,

w latach 1930–1933

szef niemieckiego Naczelnego DowództwaRozdział 1

KOPERNIK

Zwycięstwo w pierwszej wojnie z Formidami wisiało na włosku. Najeźdźcy postanowili zniszczyć wszelkie życie oparte na naszym szczególnym układzie aminokwasów – ponieważ nie umieli tych aminokwasów strawić, życie to nie było dla nich warte zachowania. Królowa roju nie postrzegała swoich działań jako ataku, lecz raczej jako spokojny początek formidyzacji Ziemi.

Z trudem pokonaliśmy wroga, którego dowódca – którego umysł – znajdował się wiele milionów kilometrów od nas. Później się dowiedzieliśmy, że królowa roju rządziła swoimi robotnikami za pomocą połączeń filotycznych, których siła czy prędkość działania najwyraźniej zupełnie nie zależą od odleg­łości między komunikującymi się; dotarcie sygnału z ludzkiego mózgu do palców u rąk zajmuje więcej czasu, niż potrzebowała królowa roju, by zapoznać się z informacjami otrzymanymi od swoich robotników, iż uprzykrzona miejscowa forma życia opiera się działaniom statku zwiadowczego – i przekształcić tych robotników w żołnierzy.

A potem ludzie zniszczyli wnętrze statku zwiadowczego i wybili wszystkich jej robotników. Dlatego królowa, która miała przybyć na tę nową planetę, gdzie fauna i flora nie zostały jednak zastąpione przez formy życia zgodne z jej metabolizmem, została zmuszona do zmiany strategii militarnej. Natychmiast więc naradziła się ze swoimi siostrami na wszystkich innych zamieszkanych planetach, pokazując im, jak zachowali się ludzie, a także strukturę ich ciał i broń, jaką się posługiwali.

Kolonizacja nowych światów zawsze niesie wyzwania wymagające improwizacji, lecz formidzka kolonia chyba po raz pierwszy natknęła się na przeciwnika inteligentnego, zorganizowanego i skutecznego. Należy jednak powiedzieć, że królowe roju były specjalistkami w dziedzinie wojny.

Królowa przybyła więc w poszukiwaniu miejsca, gdzie mogłaby spłodzić kolejny rzut formidzkiej cywilizacji, co w jej mniemaniu było pokojowym działaniem, wewnętrzną misją, i wraz ze swoimi siostrami sięgnęła do nie tak odległych wspomnień brutalnych wojen, jakie toczyły ze sobą dawne królowe roju, co przyczyniło się do powstania wyrafinowanej techniki militarnej. Następnie za zgodą sióstr rozmontowała niemal cały aparat kolonizacyjny i przekształciła ogromny statek bazę w okręty potrzebne do przeprowadzenia inwazji. Początkowo zamierzała posłużyć się jedynie swoim delikatnym świętym pokładełkiem, lecz napotkawszy opór, dobyła miecza.

Demostenes, Historia wojen z Formidami, t. 3

Zamknięty wewnątrz kapsuły nie większej od trumny, upchnięty w niej razem z bronią i wyposażeniem, Mazer Rack­ham oddalał się od stacji kosmicznej. Kapsuła koziołkowała, wirując w trzech wymiarach w zerowej grawitacji, tak że Mazer w jednej chwili stracił orientację. Góra i dół nie miały już znaczenia. Mógł tylko zamknąć oczy, skoncentrować się i spróbować znaleźć w swoich obrotach jakąś prawidłowość.

Prędkość i rotacja kapsuły zmieniały się przy każdym próbnym locie, więc Mazer dowiadywał się, jak szybko i w jaki sposób będzie leciał, dopiero wtedy, gdy wyrzutnia wewnątrz komory startowej ciskała go w czerń kosmosu.

Kapsuła była taktyczną sztuczką. Przypominała skręcony fragment wraku, osmalony i poszarpany na krawędziach, jakby odpadł od jakiegoś statku w wyniku gwałtownego wybuchu. Nad jej wyglądem pracował cały zespół plastyków z Międzynarodowej Floty, pieczołowicie malując i wyginając każdy centymetr kwadratowy metalowego kadłuba, aż zaczął wyglądać jak jakiś kosmiczny złom, niewart niczyjej uwagi, chyba że jako obiekt stwarzający niebezpieczeństwo kolizji. Popis kamuflażu. Formidzi zobaczą go, ale zlekceważą jako nieszkodliwy, a ukryty wewnątrz żołnierz piechoty morskiej zbliży się dzięki temu do formidzkiego statku i dostanie do środka, wycinając otwór w jego poszyciu.

Dobry pomysł, lecz Mazer miał pewne wątpliwości. Wątpliwości, które wyrażał w każdym sprawozdaniu z próbnego lotu. Nie wiedział tylko, czy ktokolwiek czyta te sprawozdania i poświęca im choć odrobinę uwagi.

Oczyścił umysł i skupił się na swoim zadaniu: znalezieniu prawidłowości w ruchu kapsuły.

Mazer rozluźnił mięśnie i poczuł, jak siły odśrodkowe ciąg­ną go w różnych kierunkach.

Na ruch wirowy składała się powtarzająca się bez końca sekwencja. Obiekt w ruchu pozostaje w ruchu. Gdyby Mazer zdołał określić tę sekwencję, gdyby zdołał przewidzieć, kiedy i w jaki sposób odbędzie się następny obrót kapsuły, mógłby się właściwie przygotować do jej opuszczenia po dotarciu do celu. Nasze mózgi nie są do tego zaprogramowane, pomyślał. Życie w warunkach ciążenia nauczyło nas przetwarzać trajektorie w zupełnie inny sposób. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek przyzwyczai się do zerowej grawitacji. Mimo wielu lat szkolenia w kosmosie wciąż się czuł jak niezdarny nowicjusz, lecz nie dlatego że miał niezborne ruchy, ale dlatego że tutaj nie był ani trochę tak zwinny jak na Ziemi. Gdybym się tu urodził albo gdybym zaczął szkolenie jako nastolatek, pomyślał, teraz byłaby to moja druga natura.

Z tego właśnie powodu zazdrościł rekrutom wywodzącym się spośród wolnych górników. Większość z nich urodziła się w przestrzeni kosmicznej na statkach wydobywających minerały na asteroidach w całym Pasie Kuipera albo w pasie asteroid. Zerowa grawitacja była ich światem. Latanie przychodziło im z łatwością. Wirowanie, odbijanie się, wytyczanie trajektorii… Nie musieli o tym myśleć; po prostu się poruszali.

Oczywiście biurokracja nie dopuszczała wolnych górników do jakichkolwiek wpływowych stanowisk w Międzynarodowej Flocie – zajmowali je doświadczeni żołnierze z Ziemi, zawodowi oficerowie, którzy wdarli się na szczyt i nie zamierzali słuchać rozkazów jakichś robotników ryjących w asteroidach. Górnikom pozostawały więc funkcje pomocnicze – mogli udzielać się jako mechanicy, operatorzy urządzeń załadunkowych, budowniczowie okrętów, kucharze. To były z całą pewnością bardzo ważne zadania. Ale czemu nie szkolić górników do walki? Mieli przecież więcej doświadczenia w tym środowisku. Nauczenie ich obchodzenia się z bronią wydawało się łatwiejsze niż uczenie żołnierzy urodzonych na Ziemi myślenia w kategoriach zerowej grawitacji. A może by połączyć wolnych górników w pary z żołnierzami? Mazer proponował to kilkunastu dowódcom. Chciał, by wolny górnik uczył żołnierza piechoty morskiej latania, a żołnierz uczył górnika podstaw walki. By te kultury się zespoliły. By dzieliły się informacjami i umiejętnościami. By pękły bariery, a personel się zintegrował i by wszyscy pozyskali żołnierzy sprawniejszych pod każdym względem.

Och, jak dowódcy Mazera się z tego śmiali. Niemądry, niemądry Mazer. Nie rozumiesz tego? Nie wiesz, gdzie twoje miejsce? W ulu są żołnierze i robotnice, a niewykształceni kopacze zawsze będą robotnicami. „Wolni górnicy nas ocalili – zaoponował wtedy Mazer. – Gdyby nie ich pomoc, przegralibyśmy tę wojnę”. Wkrótce jednak przekonał się, że takie wypowiedzi prowadzą tylko do izolacji i lekceważenia. „Rób swoje, Mazerze – mówiono mu. – Jesteś albo jednym z nas, albo jednym z nich. Jeżeli jesteś jednym z nas, nie będziesz wciąż próbował ściągać do dowództwa MF ludzi z zewnątrz”.

Jakoś nikogo chyba nie obchodziło, że Mazer walczył z Formidami i na Ziemi, i w przestrzeni kosmicznej. Liczyły się tylko jego oficjalne akta – w których jego elitarne wyszkolenie przesłaniały oskarżenia o niesubordynację. W sumie to elitarne szkolenie odbywało się w Nowej Zelandii – nie była to jedna z potęg, więc dobre traktowanie go nie dałoby urzędnikowi żadnej przewagi nad innymi.

Nie miało też sensu wyjaśnianie, że jego „niesubordynacja” polegała na tym, że walczył z Formidami w Chinach, kiedy wszystkie inne narody uległy żądaniom tego państwa, by trzymały się z dala. Ta niesubordynacja doprowadziła do zniszczenia jednej z ziemskich baz Formidów za pomocą broni nuklearnej, a później – do wypatroszenia formidzkiego statku bazy. Lecz w aktach Mazera o tym nie było już ani słowa.

Nie, nie statku bazy, napomniał się Mazer. Statku zwiadowczego. Sądziliśmy, że stajemy w obliczu inwazji, ale Formidzi, którzy wylądowali na Ziemi, byli zaledwie forpocztą, terraformerami, robotnikami wysłanymi przodem, żeby przygotowali ziemską glebę dla formidzkiej roślinności. Zasadniczo byli rolnikami. A gazy, które rozpylili w całych południowo-wschodnich Chinach i które zabiły czterdzieści milionów ludzi, nie stanowiły broni, lecz narzędzia terraformowania. Środki chwastobójcze. Oni po prostu oczyszczali teren i wypędzali z niego gryzonie, żeby mogli się tam wprowadzić nowi mieszkańcy.

Mazer pomógł położyć temu kres, ale ponieważ operacja ta uznana została za tajną, w jego aktach nie znalazła się wzmianka o udziale w niej. A dowódcy Mazera kierowali się tym, co znajdowało się w jego aktach. Sytuację dodatkowo pogarszał fakt, że Międzynarodowa Flota nie miała żadnych funduszy. Walki wewnętrzne, biurokracja, dogmatyczne dowództwo, rywalizacja, sprzeczne plany, karierowicze… W ciągu trzech lat od wstąpienia do Floty Mazer widział już wszystko.

Wiedział, że tak się stanie. Nie można połączyć armii z całego świata w jeden organizm i spodziewać się, że wszyscy będą zachowywać się grzecznie. Rywalizacja nie zaginie. Będą się ścierać kultury. Nie zaniknie też wielowiekowa nieufność między nacjami. Dodatkowym wyzwaniem było ujednolicenie poglądów na temat dyscypliny, struktury, hierarchii, działania – podstawowych sposobów postępowania. A ponieważ wszystkie armie się różniły, a ich dowódcy odrzucali myśl wojskową innych narodów jako błędną, próby MF, by działać jako jedna organizacja, przypominały rywalizację wilków o połeć rzuconego im mięsa.

Mimo to Mazer zachowywał cierpliwość. Nie, nawet optymizm, żywiąc przekonanie, że zagrożenie ludzkości wreszcie uzyska pierwszeństwo nad wszystkimi innymi względami. Teraz jednak, stacjonując na placówce L4 – położonej w punkcie równowagi grawitacyjnej między Ziemią i Luną – zaczynał tracić nadzieję pokładaną w MF.

Ale nie dał się powstrzymać. Miał swoje zadania i zamierzał je wykonać. Międzynarodowa Flota może gnić od środka, lecz Mazer jak najlepiej wywiąże się ze swoich obowiązków.

Po kilku minutach skupienia w końcu ustalił wzorzec wirowania kapsuły. Wydał mrugnięciem polecenie inicjujące działanie żyroskopu, żeby sprawdzić, czy ma rację. Na wyświetlaczu wewnątrzhełmowym pojawił się holograficzny model kapsuły. Miał rację. Jej pozornie przypadkowy ruch w przestrzeni odbywał się zgodnie z pewnym wzorcem.

Wydał mrugnięciem drugie polecenie i holo zniknęło, zastąpione przez obraz celu Mazera: znajdujący się tuż przed nim wrak statku zaopatrzeniowego. Został wyciągnięty z jakiegoś złomowiska i tak zmodyfikowany oraz pomalowany, by przypominał formidzki statek zwiadowczy.

Przez radio odezwał się znajomy głos:

– Do celu czterysta metrów.

To był Rimas, jeden z trzech żołnierzy w zespole Mazera, mającym przebić się przez kadłub. Każdy z nich koziołkował we własnej kapsule w przestrzeni kosmicznej za Mazerem i zmierzał w stronę tego samego wraku.

Taktyka ta zadziałała raz w poprzedniej wojnie, lecz wówczas kapsuły zbliżyły się do celu z różnych kierunków. MF nie zawsze będzie miała w walce taki luksus, więc zaprojektowała te mniejsze kapsuły z udoskonaloną awioniką. Czy czteroosobowy zespół mógłby zbliżyć się do celu z tego samego kierunku i przeprowadzić złożony, skoordynowany atak, nie zderzając się i nie wszczynając alarmu?

– Trzysta metrów – powiedział Rimas. – Uwaga, wszystkie króliki doświadczalne… Przygotować się do wyjścia z kapsuł i startu.

Po nim odezwał się Shambhani, Pakistańczyk z Karaczi, najmłodszy w zespole:

– Nie jesteśmy królikami doświadczalnymi, Rimasie. Jesteśmy szczurami laboratoryjnymi. Biegamy w labiryntach, naciskamy guziki, aplikuje się nam wstrząsy. Tyle że na końcu nie ma żadnej nagrody.

W radiu rozbrzmiał śmiech Kaufmana, czwartego członka zespołu i byłego komandosa z GSG9, jednostki specjalnej Niemieckiej Policji Federalnej.

– Nie możemy być szczurami laboratoryjnymi, Shambhani. Żaden szczur nie byłby na tyle głupi, żeby wejść do tych puszek.

Mazer się uśmiechnął. Szczury laboratoryjne. Dobre porównanie. Ponieważ pełnili służbę w WYBABiM-ie – Wydziale Badawczym Broni i Materiałów Międzynarodowej Floty – do ich obowiązków należało testowanie najnowszych wojskowych rozwiązań technicznych. Wszystkiego. Od biometrycznie aktywowanych skarpet po opancerzone lądowniki. Niektóre rozwiązania sprawdzały się, inne nie. Niektóre były tak głupio zaprojektowane, że było bardziej prawdopodobne, iż doprowadzą do śmierci żołnierza, niż że ocalą go przed wrogiem. Głupie pomysły łatwo było odrzucić, lecz rozwiązania bardziej skomplikowane, jak te kapsuły, były trudniejsze do oceny. Czy mogą zadziałać? Tak. Czy zadziałają? Zapewne nie. To na tym szarym obszarze niejasności biurokraci oraz dostawcy sprzętu i usług dla wojska stosowali wszelkie metody, by obronić swoje rozwiązania techniczne i swój sprzęt. Oznaczało to, że wiele złych projektów było zatwierdzanych automatycznie i Mazer niewiele mógł na to poradzić.

– Dwieście metrów – powiedział Rimas. – Zaczynamy, panie kapitanie. Oddaję panu radio.

– W porządku, panowie – rzekł Mazer. – Skoro wszyscy mamy zawroty głowy i jesteśmy w stanie stuporu, bierzmy się do roboty. Zorientujcie się, jaką macie rotację. Wyjdźcie inteligentnie. Jeśli nie traficie w cel, odpłyniecie w nicość i nie pomożecie nikomu z nas. Lądujemy, umieszczamy ładunki i wynosimy się. Rimas, prowadzisz.

– Tak jest, panie kapitanie.

Ćwiczyli ten manewr dziesiątki razy, ale wiedzieli, że nie mogą go traktować rutynowo. Zamierzali przeprowadzić go tak, jakby zależało od niego ich życie, ponieważ pewnego dnia mogło tak być. Precyzyjne ruchy, absolutna koordynacja – minimalne odstępstwo od tych wymagań oznaczało niepowodzenie.

W słuchawce Mazera rozległ się sygnał ostrzeżenia zbliżeniowego.

– Podchodzimy do celu – rzekł. – Ruszamy.

Kiedy jego kapsuła osiągnęła punkt największego zbliżenia do statku, Mazer otworzył właz, wygramolił się z kokpitu i włączył napęd umieszczony na plecach skafandra kosmicznego, który pchnął go w stronę statku.

Manewr ten byłby niemożliwy do wykonania, gdyby Mazer nie zrozumiał, jak wiruje kapsuła. Ale nawet teraz był bardzo trudny – nie tylko ze względu na rotację kapsuły, ale także dlatego, że zbliżała się ona do celu nie kursem na wprost, lecz ukoś­nym, który dość szybko mijał statek w bezpiecznej odległości. Kurs na zderzenie uruchomiłby formidzki system unikania kolizji i kapsuła zostałaby zestrzelona. Spokojny przelot zaś obok statku prawdopodobnie zostanie zignorowany. Chodziło o to, żeby zbliżyć się na tyle, by dzięki osobistemu napędowi dało się przeskoczyć na statek, ale jednocześnie trzymać się wystarczająco daleko, by nie zwrócić na siebie uwagi. I wszystko to bez zmiany pierwotnego kursu kapsuły, co mogłoby uruchomić automatyczne systemy statku.

Mazer dotknął przycisku napędu jeszcze dwa razy, a następnie podkurczył nogi i wylądował na kadłubie. Podeszwy jego butów pokryte były warstwą nanocieczy, gęstego żelu składającego się z tysięcy nanobotów, które przyczepiały się do każdej rysy i nieregularności na powierzchni statku. Mazer rozkazał nanocieczy, by zesztywniała; zestaliła się w zadrapaniach, przymocowując jego buty i zarazem jego samego do statku. Dobył swój slaser – jak nazywano w skrócie samocelujący laser – i zaczął się zbliżać do miejsca przebicia kadłuba; tak szybko, jak pozwalały mu na to buty. Patrzył w prawo i w lewo wzdłuż kadłuba statku, wypatrując Formidów, którzy mogli się pojawić na jego wyświetlaczu wewnątrz hełmu.

Przed nim Rimas wylądował w miejscu planowanego przebicia kadłuba – dużym kręgu na boku statku – a następnie ukląkł w jego środku i przymocował do kadłuba skrzynkę naprowadzającą. Ze skrzynki wysunęły się cztery lasery małej mocy skierowane na północ, południe, wschód i zachód, wskazujące punkty na okręgu, w których Mazer i jego zespół powinni umieścić cztery sześciany, stanowiące broń mającą przebić kadłub.

Koreańskie Zakłady Gungsu, które zbudowały tę broń, nazwały ją zakłócaczem grawitacji – ZG. Wykorzystywała ona cztery siły pływowe do rozdarcia kadłuba i utworzenia otworu na tyle dużego, by mogli przezeń wśliznąć się do środka żołnierze. Potrzebne do tego były cztery sześciany, stanowiące wierzchołki kwadratu, wyznaczone przez cztery trójkąty, które mogły rozedrzeć każdą powierzchnię. Lecz żeby sześciany zadziałały, musiały znaleźć się we właściwej odległości od siebie, bo inaczej powstałyby chmury odłamków albo wyrwa okazałaby się niewystarczająca.

Rimas postawił skrzynkę naprowadzającą i przemieścił się do jednego z czterech punktów, w których powinni zamontować sześciany. Wyjął swoje urządzenie z kieszeni, przekręcił pokrywę, by je uruchomić, i postawił na poszyciu statku na ściance z nanocieczą.

– Tu Rimas. Maluch w żłobku.

– Przyjąłem – odezwał się Mazer. – Jesteśmy tuż za tobą.

Kiedy wraz z pozostałymi dotarł do okręgu, Rimas wstał i dobył slasera, by ich osłaniać. Mazer zajął wyznaczoną pozycję i wyjął z kieszeni sześcian. Uruchomił go, po raz kolejny stwierdzając, że w grubych rękawicach robi się to bardzo niezdarnie. Tu jest za dużo czynności do wykonania, pomyślał. Zbyt wiele możliwości popełnienia błędu. Musimy to uprościć, zanim przejdziemy do testów na żywo. Zakarbował sobie w pamięci, żeby poinformować o tym inżynierów.

– Mamy robale – powiedział Rimas.

Mazer uniósł głowę i zobaczył wyświetlonych wewnątrz hełmu pięciu wirtualnych Formidów w skafandrach kosmicznych, którzy pomykali w ich stronę po powierzchni statku na wszystkich sześciu odnóżach. Byli uzbrojeni w jarzącą się walcowatą broń. Symulacja tak doskonale wtapiała się w rzeczywiste otoczenie, że Mazer odruchowo sięgnął po broń. Zaraz się jednak uspokoił i skupił uwagę na sześcianie, zostawiając Formidów Rimasowi. Ten zlikwidował czterech wrogów czterema krótkimi strzałami; stwory rozpadły się na piksele, a potem zniknęły ze wszystkich wyświetlaczy.

– Sześcian numer dwa ustawiony – odezwał się Kaufman, a następnie uniósł się do przyklęku, wymierzył ze slasera i powystrzelał Formidów z zabójczą precyzją.

W miejsce każdych dwóch rozpylonych Formidów pojawiało się czterech następnych; zbliżali się ze wszystkich stron, strzelając ze swojej walcowatej broni. Shambhani zaklął. Mazer odwrócił się i zobaczył, że na piersi Shambhaniego pojawił się obraz koronkowej serwetki oraz słowa „Zabity w akcji”.

– Dostałeś, Sham – powiedział Mazer. – Wypadasz z gry.

Serwetki były niewielkimi płaskimi bioluminescencyjnymi organizmami wystrzeliwanymi przez Formidów. W każdych innych okolicznościach przedstawiałyby piękny widok. Budową przypominały płatek śniegu z pajęczyny – albo misterną serwetkę zrobioną szydełkiem i leżącą na jakimś starym meblu. Tutaj jednak, oklejone przezroczystym żelem, gęstym i lepkim jak smoła, niosły śmierć. Kiedy któraś z serwetek w nich trafiała, uwalniała polimer jakiegoś nadtlenku, który wchodził w gwałtowną reakcję z żelem. Normalnie polimer stanowił naturalną reakcję na uszkodzenie – był produktem chemicznym uwalnianym w celu złagodzenia obrażeń wewnętrznych. Ale Formidzi najwyraźniej podrasowali serwetki, by wydzielały nadmiar polimeru, tak jak podrasowuje się bakterie, by wydzielały nadmiar protein. W rezultacie dochodziło do ograniczonej i silnie ukierunkowanej eksplozji, w której wyniku rozerwaniu ulegały skafander kosmiczny człowieka oraz wszystkie jego kości, skóra, mięśnie i narządy. Mazer to kiedyś widział i najchętniej by o tym zapomniał.

– Mogę dokończyć – odezwał się Sham. – Prawie skończyłem. – Nadal usiłował otworzyć i ustawić swój sześcian.

– Jesteś martwy – odparł Mazer. – Przestań. Nic, co od tej chwili zrobisz, nie będzie się liczyło dla naszych wyników. Zostaw to mnie.

Mazer umocował swój sześcian.

– Sześcian numer trzy ustawiony.

Odbił się w stronę Shama, którego czubki butów i kolana nadal przywierały do kadłuba, zderzył się z nim i chwycił się górnej części ciała Shama, by nie odlecieć rykoszetem w przestrzeń kosmiczną. Następnie opuścił nogi, wziął do ręki sześcian Shama, przekręcił mechanizm, by go włączyć, i przymocował go do kadłuba.

– Sześcian numer cztery ustawiony – rzekł Mazer. – Opuścić kwadrat. – Odsunął się na bezpieczną odległość i zarządził: – Odskok!

Wydał mrugnięciem rozkaz i nanociecz – z wyjątkiem niewielkiego kwadratu pośrodku stopy Mazera – przestała przylegać do poszycia statku. Mazer odbił się w górę, a nanociecz uformowała się w polimerową linę, która w miarę rozciągania się stawała się coraz cieńsza, lecz ciągle łączyła go z niewielkim kwadratem nanocieczy przywierającej do statku.

Mazer cały czas strzelał. Zlikwidował trzech wirtualnych Formidów, a potem czwartego. Unoszący się obok niego Rimas i Kaufman też strzelali. W pewnym momencie Kaufman został trafiony i jego nanociecz przestała się rozciągać. Mazer poszybował jeszcze dziesięć metrów w górę. Wtedy jego lina napięła się i żołnierz zawisł trzydzieści metrów nad statkiem.

– Ognia – powiedział.

Gdyby zakłócacz grawitacji działał, a nie składał się jedynie z ćwiczebnych sześcianów, uwolniłby siły pływowe i zrobił dziurę w kadłubie, wciskając do środka wyrwane jego fragmenty.

Mazer i Rimas zlikwidowali ostatnich wirtualnych Formidów i wszystko znieruchomiało. Mazer wyłączył swój slaser i powiedział:

– Przyciągnąć się.

Nanociecz pociągnęła go w dół; lina z nanobotów robiła się coraz grubsza, aż – kiedy dotarł do powierzchni statku – z powrotem uformowała się w podeszwę. Wtedy ćwiczenie się zakończyło.

Mazer połączył się przez radio ze stacją kosmiczną i poprosił o zabranie zespołu z miejsca ćwiczenia. Kiedy odwrócił się, zobaczył, że wszyscy podwładni mają spuszczone głowy i w myślach rozpamiętują każdy swój krok. Nauczył ich, żeby zaraz po zakończeniu operacji poświęcili chwilę na cichą analizę tego, co właśnie zrobili. Gdzie okazali słabość? Czego nie wzięli pod uwagę? Jak mogą poprawić swoje działanie?

Milczeli przez cały czas lotu do WYBABiM-u. Mazer się odezwał, dopiero gdy pozbyli się sprzętu i zebrali w sali odpraw. Włączył urządzenie do nagrywania, by nie uronić niczego z dyskusji.

– Misja się powiodła, ale straciliśmy dwóch ludzi – powiedział. – Pięćdziesiąt procent strat. To nie do przyjęcia. Jakieś przemyślenia?

Pierwszy odezwał się Rimas:

– Ze wszystkich stron atakowała nas cała armia Formidów. Nie byliśmy na to gotowi.

– Było ich wielu – zgodził się Mazer. – Ale możliwe, że takie właśnie warunki napotkają żołnierze.

– Nie chodzi tylko o liczbę – rzekł Rimas. – Tym razem trzymali się bardzo blisko kadłuba. Pełzli po nim. To utrudniało wzięcie ich na muszkę bez odsłonięcia się. Gdybym miał lepszą osłonę na stojąco, mógłbym zadać o wiele więcej strat, zamiast się martwić, że zostanę trafiony.

– Nie ma żadnej osłony – rzekł Shambhani. – Na powierzchni statku nie ma niczego, co moglibyśmy wykorzystać.

– A gdyby żołnierze wzięli osłony ze sobą? – zapytał Rimas.

– Jak? – odezwał się Kaufman. – W kapsułach? Tam nie ma miejsca na nic więcej. A jeśli choć trochę powiększy się kokpit, żeby dołożyć ładunku, to powstanie ryzyko ściągnięcia na kapsułę niechcianej uwagi. Zacznie wyglądać mniej jak złom, a bardziej jak statek.

– A co z tarczami? – zapytał Sham. – Takimi, jakie mają policyjne oddziały prewencji. Moglibyśmy użyć ich jako osłon kokpitu. W ten sposób tarcza nie zajęłaby ani trochę miejsca w kapsule.

– Żadna standardowa tarcza nie powstrzyma serwetki – zauważył Kaufman.

– Standardowa nie – zgodził się Sham. – Potrzeba czegoś mocniejszego niż włókno szklane. Może stali?

Kaufman pokręcił głową.

– Nie zdałaby egzaminu. Stopy masz przytwierdzone do powierzchni nanocieczą. Siła uderzenia cisnęłaby cię w tył o powierzchnię kadłuba. Połamałoby ci nogi. Pomyśl o paskudnych złamaniach wieloodłamkowych.

– To łatwo naprawić – stwierdził Rimas. – Zaprogramujemy nanociecz tak, żeby uwalniała wszystko prócz pięty albo wszystko prócz czubka jednego buta.

– Dobrze, ale nadal trzepniesz siedzeniem o statek jak szmaciana lalka – zauważył Kaufman. – Może nie połamiesz nóg, ale na pewno coś sobie złamiesz. A poza tym są i inne problemy. Stal dodałaby dużo masy. Trudno byłoby manewrować. Miałbyś też zajętą jedną rękę. Teraz jesteś jednoręki.

– To lepsze, niż dostać serwetką w pierś – rzekł Sham.

– A gdyby przód tarczy był pokryty warstwą nanocieczy? – odezwał się Mazer. – Mogłaby otoczyć i zdusić serwetkę w chwili uderzenia, zanim ta by wybuchła.

– Nigdy nie widziałem, żeby nanociecz aktywowała się tak szybko – powiedział Rimas.

– Może nanociecz wcale nie musi się aktywować – rzekł Mazer. – To przecież stan nieważkości. Możemy dać taką grubą warstwę nanocieczy, jaka będzie konieczna, powiedzmy, piętnaście centymetrów, żeby pocisk mógł się całkowicie w niej zanurzyć. A my ustalimy jej konsystencję, żeby była na tyle miękka, by serwetka mogła się w nią wbić, ale nie dość miękka, żeby nanociecz się rozprysła.

– Jak smalec – rzekł Rimas.

– Serwetka całkowicie się zatopi, zanim wybuchnie – powiedział Mazer. – Nanociecz wytłumiłaby eksplozję i przyjęła jej główny impet. Może nawet utrzymałbyś się na nogach.

– A nawet jeśli nanociecz gwałtownie się rozproszy, może sama wprawić się w ruch i wrócić do tarczy – stwierdził Sham.

– Wciąż nie mogę się pogodzić z tym, że jestem jednoręki – rzekł Kaufman. – I z tym czymś jest mi strasznie nieporęcznie, mam utrudnione ruchy.

Mazer wzruszył ramionami.

– No to może nie tarcza. Ale pomysł z nanotechniką pozostaje. Może to będzie na wpół przepuszczalna chmura nanobotów. Żołnierze widzą przez nią jak przez cienką warstwę mgły. Ale kiedy zbliża się serwetka, mgła formuje się w tarczę, która spowija serwetkę i zmienia jej wybuch w nieszkodliwy szturchaniec.

– A więc tarcza nie jest przypięta do mnie? – zapytał Kaufman.

– Nie – odparł Mazer. – To unosząca się swobodnie chmura nanobotów. Muszą mieć tylko zdolność lotu w zerowej atmosferze i przy zerowej grawitacji. Mogłyby utrzymywać wzajemną pozycję dzięki siłom magnetycznym.

Włączył holostół i zaczął rysować to, co miał na myśli. Był to nieporadny szkic – Mazer nie był dobrym rysownikiem – ale jego zespół zrozumiał podstawę projektu. Omawiali go przez kilka godzin, cały czas go ulepszając, aż doszli do koncepcji, która sprawiała wrażenie praktycznej i uwzględniała wszystkie ich postulaty. Shambhani zastąpił pierwotny szkic Mazera szczegółowym modelem.

– Wiecie co? To rzeczywiście mogłoby działać – stwierdził.

– Ale nie mam pojęcia, jak to zbudować – oznajmił Rimas. – Nie jestem nanoinżynierem. Sam pomysł jednak wydaje się rozsądny. A w każdym razie daje ludziom od rozwoju punkt zaczepienia. To mogłoby ocalić życie wielu żołnierzom.

– Zgoda – rzekł Mazer. – Dobra robota. Wrzucę ten projekt na forum i zobaczę, co myślą inni.

Forum było społecznością, którą Mazer stworzył w intranecie MF. Korzystali z niego młodsi oficerowie z całego Układu Słonecznego, by dzielić się taktyką, pomysłami dotyczącymi sprzętu oraz nowymi wiadomościami o wrogu, a także artykułami naukowymi, jakie społeczność naukowa publikowała na temat Formidów. Kiedy forum ruszało dwa lata wcześniej, Mazer zakładał, że w najlepszym razie będzie w nim uczestniczyło kilkadziesiąt osób. Teraz stronę odwiedzało codziennie ponad dwa tysiące użytkowników.

Tego dnia Mazer zalogował się na forum ze swojego tabletu dopiero wieczorem, kiedy znalazł się w sali sypialnej i zapiął w śpiworze. Kilka minut sprawdzał, czy na podforach nie ma jakichś nowych postów. Pewien naukowiec z Caltechu badał niewielkie organellum wydobyte z formidzkiego trupa. Chińska firma chemiczna pracowała nad genetycznie modyfikowanym ryżem, który miał być odporny na formidzką broń chemiczną. Porucznik kierujący zespołem operatorów laselinii na stacji przekaźnikowej w pobliżu Jowisza podrasował system operacyjny ich nadajnika i zwiększył prędkość transmisji o czternaście procent. W swoim poście umieścił wskazówki, jak inni mogliby zrobić to samo. Mazer przejrzał ten i inne posty, chłonąc wszystko, co uznał za godne uwagi. Przeczytał też niektóre komentarze i zauważył z zadowoleniem, że są uprzejme i przemyślane. Dzielono się nowymi spostrzeżeniami, wyrażano opinie, proponowano modyfikacje.

Mazera zdumiewało, że większość wyższych dowódców nie znosiła dzielić się informacjami. Na samą myśl o forum rozbolałyby ich zęby. Według nich dane należało ukrywać i używać jedynie do uzyskania korzyści osobistych. Mazer tego nie rozumiał i wiedział, że ich sposobu myślenia nie zmieniłoby nic. Mógł więc jedynie dzielić się tymi informacjami, które sam zgromadził.

Wygenerował nowy post i przesłał model nanotarczy, załączając jej szczegółowy opis i prosząc o krytykę. Czy pomysł jest wykonalny? Wart udoskonalania? Jakie ma wady? Jakie zagrożenia i konsekwencje może przynieść? Następnie opublikował post, wylogował się i zaczął czekać na opinie.

Potem zajął się skrzynką odbiorczą. Uśmiechnął się na widok e-maila od Kim. Czy wszystkie żony były tak wierne w swojej korespondencji? Kim pisała codziennie bez wyjątku. Nawet kiedy pracowała na podwójnej zmianie w szpitalu w Imbrium na Lunie, znajdowała czas między pacjentami, żeby wystukać krótką wiadomość. Teraz napisała, że szpital zalewa fala uchodźców. W obozach szerzył się wirus. Nic zagrażającego życiu, lecz placówka zatrzymywała na obserwacji małe dzieci, osoby starsze i najtrudniejsze przypadki. Brakowało łóżek. Mazer niemal słyszał frustrację w słowach żony.

Uchodźcami byli w większości wolni górnicy z Pasa, którzy sprzedali swoje statki MF, by wesprzeć działania wojenne i wyjść z branży. Wykorzystali pieniądze na dotarcie do Luny i teraz nie mieli dokąd się udać. Tylko nieliczni dysponowali takimi funduszami, by przenieść się z rodzinami na Ziemię, ale nawet ci, których było na to stać, nie byli teraz przekonani, czy chcą żyć w ziemskiej grawitacji. Dziesiątki lat spędzonych w stanie nieważkości sprawiły, że niektórzy z nich mieli tak słabe kości i tak rzadko chodzili, że życie na Ziemi skazałoby ich na wózek inwalidzki.

„Artykuły prasowe nie oddają im sprawiedliwości – pisała Kim. – Oni się boją. Dorośli tak samo jak dzieci. Wojna skończyła się trzy lata temu, lecz dla nich walka trwa nadal. Gdybym znała perski, wietnamski i wszystkie języki Afryki subsaharyjskiej, może mogłabym pocieszyć niektórych z nich i rozwiać ich obawy. Dla wielu mam jednak tylko uśmiech i uścisk dłoni. Gdybyś zobaczył, jak niektórzy ani na chwilę nie odstępują swoich chorych dzieci, pękłoby ci serce”. Zakończyła tak jak zawsze: „Powiedz, że nic ci nie grozi. Pamiętaj, że cię kocham. Wierz w nasze zwycięstwo”.

Mazer przeczytał e-mail jeszcze raz. W tych słowach była cała Kim, wszystko, co w niej kochał. Ale czytał je z bólem, ponieważ dzieliła ich odległość całego świata i ponieważ nie był już częścią jej życia.

Zamknął skrzynkę odbiorczą i otworzył filmik, który trzymał w komputerze. Dźwięk był wyłączony, lecz Mazer oglądał ten filmik tyle razy, że praktycznie słyszał każde słowo. Kim machała do kamery z kuchni ich mieszkania na Lunie, gdzie kroiła warzywa na zupę. Mazer nagrał go w drugim tygodniu ich małżeństwa. On stacjonował na Lunie, ona znalazła zatrudnienie w szpitalu. Oboje pracowali o niemożliwych godzinach, ale przynajmniej w nocy mogli się wtulić w swoje ciała – nawet jeśli jedno kładło się do łóżka długo potem, jak drugie się położyło. Takie małe okno czasowe, pomyślał. Wiedzieli wówczas, że Formidzi wracają, lecz były takie dni, kiedy pozwalali sobie na kilka godzin zapomnieć, jak niepewna jest ich przyszłość. Tak powinno wyglądać małżeństwo. Teraz wydawało się nieprawdopodobne, że jeszcze kiedyś spędzą razem choć kilka dni.

Jak zawsze ostatnie zdanie Kim wytrąciło go z równowagi: „Wierz w nasze zwycięstwo”. „Wierz w MF, wierz w siebie”, mówiła. Nie mógł jej powiedzieć, jak bardzo to niemożliwe – najpierw uwierzyć, a potem osiągnąć to, w co się uwierzyło. Informacja z ostatniej chwili: Niezłomny ludzki duch nie wystarczy. Mimo że damy z siebie wszystko, nasza technika, taktyka oraz strategie i tak nie pozwolą nam wygrać. Ostatnim razem mieliśmy szczęście; tym razem nie mamy szans.

Odsunął od siebie tę myśl, zamknął filmik i wrócił do forum z nadzieją na znalezienie kilku komentarzy do nanotarczy, czegokolwiek, co odwróciłoby jego myśli od życia, które powinien prowadzić na Lunie.

Ku jego zaskoczeniu forum pękało od nowych postów. Tytuł jednego brzmiał: „Kopernik zniszczony”. Innego: „Trwa konferencja prasowa Hegemona”. Mazer szybko wyszedł ze śpiwora i jednym odbiciem znalazł się przy holostole. Kopernik. Jeden z ośmiu teleskopów Paralaksy umieszczonych na orbicie poza Układem Słonecznym. Przed wojną naukowcy używali tych teleskopów do badań pozaplanetarnych albo do śledzenia obiektów zbliżających się do Układu, które potencjalnie groziły zderzeniem. Kiedy uświadomiliśmy sobie, że zbliża się formidzka flota i że znajduje się ona w odległości zaledwie kilku lat, Hegemonia przejęła kontrolę nad teleskopami, by śledzić jej ruchy. Kopernik był najważniejszy z nich wszystkich, ponieważ znajdował się poza Układem, między nami i Formidami, dzięki czemu dawał najlepszy ogląd posunięć wroga. A teraz zniknął.

Mazer włączył holopole i przejrzał przekazy stale napływające z Luny, nie przejmując się tym, że hałasuje. U jego boku pojawił się Shambhani. Osłaniał oczy przed światłem i wyraźnie walczył ze snem.

– Co się dzieje, Mazerze?

– Dostajemy na forum wiadomości, że Kopernik został zniszczony.

Shambhani błyskawicznie otrzeźwiał.

– Zniszczony? Jak to się stało? Proszę cię, powiedz, że to było zderzenie.

Mazer miał taką samą nadzieję. Zderzenie z kometą, asteroidą albo gęstą chmurą kosmicznego pyłu czy nawet z innym obiektem zbudowanym przez człowieka byłoby zjawiskiem normalnym, chociaż wszystkie te możliwości wydawały się bardzo mało prawdopodobne. Kopernik był maleńkim punkcikiem na ogromnym obszarze pustej przestrzeni kosmicznej. Szanse, że coś w niego uderzy, były niewiarygodnie małe. Poza tym satelita miał system unikania kolizji, który zepchnąłby go z toru każdego zagrażającego mu obiektu.

Po chwili Mazer znalazł właściwy plik. Pojawił się on w wiadomościach ostatniego cyklu transmisji, nadanego godzinę wcześniej. Mazer wybrał go i w holopolu odtworzył się płaski filmik. Przy mównicy stał Ukko Jukes, Hegemon Ziemi. Zestarzał się od czasu, kiedy Mazer widział go po raz ostatni, i wyglądał na zmęczonego. Za nim wisiała pieczęć Hegemonii, a z jego lewej strony stali rozmaici admirałowie floty.

– Mniej więcej dziesięć dni temu pojedynczy formidzki myśliwiec zniszczył Kopernika, jeden z ośmiu satelitów Paralaksy – rzekł Ukko, a jego słowa były dla Mazera niczym uderzenie w pierś.

– Jak to możliwe? – zapytał Shambhani. – Formidów nawet jeszcze tu nie ma.

– Cicho – rzekł Rimas.

Inni zgrupowani w sali sypialnej też się obudzili.

– Chcę stwierdzić z naciskiem – ciągnął Ukko – że ten formidzki myśliwiec był sam. Flota wrogów wciąż znajduje się w ogromnej odległości od naszego Układu. Nie chcę, by ktoś odniósł wrażenie, że Formidzi są już bardzo blisko, gotowi zaatakować nasze placówki i statki w Pasie Kuipera. Tak nie jest. Więc chociaż powinno to wzbudzić nasz niepokój, nie powinno wywołać paniki. Bo muszę stwierdzić, że strata Kopernika to poważny cios. Teleskop ten miał największe znaczenie militarne spośród wszystkich urządzeń Paralaksy, ponieważ dawał nam najlepszy widok na Formidów.

Mazer wiedział, że słowo „widok” zostało tu użyte w ogólnym sensie. Nie „widzieliśmy” formidzkiej floty w tradycyjny sposób. Kopernik był komputerem, tylko wyrzucał z siebie dane. Na ich podstawie analitycy przewidywali następnie prawdopodobne pozycje, odległości i prędkości statków, wypełniając luki domysłami i prawdopodobieństwem. Ziemia na przykład wciąż nie wiedziała, ile statków się zbliża. Lecz dane z Kopernika, choć niepełne, były bezcenne.

– Szesnaście godzin temu dwa myśliwce MF wytropiły formidzki myśliwiec na niewielkiej asteroidzie w Pasie Kuipera i zlikwidowały zagrożenie – mówił dalej Ukko.

– Rozwalili go? – zapytał Rimas. – Co za durnie!

Mazer się z nim zgodził. Powinniśmy byli go przejąć. Jest sto pytań, na które teraz już się nie znajdzie odpowiedzi. Jeśli statek był taki mały, to czy na pewno przyleciał sam? Zdecydowanie nie był wystarczająco duży na statek międzygwiezdny. Musiał przybyć z jednego z okrętów wojennych. Ale jak?

Były też inne pytania. Czy Formidzi rozumieli militarne znaczenie Kopernika? Czy potrafili odczytać jego dane? Czy to było rozmyślne rozmontowywanie naszej infrastruktury wywiadu jako przygotowanie do inwazji, czy może tylko brali na cel wszystkie sztuczne satelity i po prostu najpierw zniszczyli najbliższego? Ukko chyba rozumiał, że zniszczenie tego myśliwca było pod względem strategicznym chybione. Czyżby tracił swój wpływ na Strategosa i Polemarchę? Czy może błąd popełnili oni wszyscy? Kim, jeśli przewodzą nam głupcy, to jak możemy wierzyć, że zwyciężymy?

Hegemon przedstawiał szczegóły ataku. Czas, miejsce, typ myśliwców MF. Pokazał nawet krótki filmik zarejestrowany przez kamery maszyn atakujących samotny formidzki statek. Mazer natomiast czekał wciąż na to, że Ukko wyjaśni zasady działania systemu awaryjnego, który MF wdroży do śledzenia Formidów, skoro ludzie stracili Kopernika. Ale się nie doczekał. Ukko w końcu odstąpił mównicę jednemu z kontradmirałów, by ten odpowiadał na pytania – może wiedząc, że będą one ostre.

Kontradmirał udzielał zwykłych wymijających odpowiedzi, z całych sił starając się wykazać, że MF wciąż panuje nad sytuacją. Ale słabo mu szło i kiedy transmisja się skończyła, a holo zgasło, Mazer odczuwał jeszcze większy niepokój.

– Dlaczego nie przejęli tego myśliwca? – zapytał Rimas.

– Może nie mogli – odparł Shambhani. – Może zniszczenie go okazało się jedynym wyjściem.

– A może mogli go przejąć, ale uznali, że muszą go zniszczyć, by wszystkich uspokoić – rzekł Mazer. – Dać pokaz siły, zapewnić świat, że wciąż mamy spore szanse. Zlikwidować zagrożenie i zyskać na wizerunku. Pamiętajcie, że MF nie mogłaby ukryć straty Kopernika. Prasa dostaje od floty regularne sprawozdania na temat gromadzonych przez teleskop danych. Gdyby to źródło informacji nagle wyschło, prasa w końcu domyśliłaby się prawdy. Lepiej dla Międzynarodowej Floty było zniszczyć myśliwiec i zarejestrować to na wideo, niż pozwolić, by samotny formidzki statek nie spotkał się z żadną reakcją i wydał się sprytniejszy i szybszy niż cała nasza flota.

– Więc rozwalili myśliwiec, żeby zachować twarz? – zapytał Shambhani.

– Możliwe – odparł Mazer. – Ale mnie bardziej martwi strata Kopernika niż to, jak MF pogrywa z prasą. Teraz jesteśmy właściwie ślepi. Jedyna niewielka przewaga obserwacyjna, jaką mieliśmy, została poważnie ograniczona. Teraz będziemy musieli być sprytniejsi, szybsi i bezbłędni. Żadnych strat w ludziach, żadnych potknięć.

– Ludzie nie są głupi – stwierdził Kaufman. – Między­narodowa Flota nie da rady przedstawić tego w dobrym świetle. Zlikwidowanie zabójcy nie zmienia faktu, że król i tak nie żyje. A w kategoriach techniki ten satelita był naszym królem.

– No to mamy przesrane – skwitował Shambhani.

– Ukko Jukes i grube szychy tak nie sądzą – rzekł Rimas. – Wszyscy na tej konferencji prasowej zachowywali się tak, jakbyśmy odnieśli duże zwycięstwo.

– Ta cała konferencja była przedstawieniem – podsumował Mazer. – Ukko i admirałowie rozumieją sytuację. Po prostu próbują ukryć, jak bardzo mamy przesrane.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI

PEŁNY SPIS TREŚCI:

Rozdział 1. KOPERNIK

Rozdział 2. BINGWEN

Rozdział 3. WAGANOW

Rozdział 4. VICTOR

Rozdział 5. LEM

Rozdział 6. WILA

Rozdział 7. ASTEROIDA

Rozdział 8. NANOCHMURA

Rozdział 9. NARADA

Rozdział 10. NARDELLI

Rozdział 11. PROM

Rozdział 12. STATYSTYKA

Rozdział 13. LUNA

Rozdział 14. ANSIBL

Rozdział 15. SĘPY

Rozdział 16. PANCERZ

Rozdział 17. OSKARŻONY

Rozdział 18. TUNELE

Rozdział 19. UMYSŁ ŻOŁNIERZA

Rozdział 20. PRZERWY

Rozdział 21. KRZEM

Rozdział 22. TAPOS

Rozdział 23. RURKI

Rozdział 24. SZKOLENIE

Rozdział 25. ROZWIKŁANIE

Rozdział 26. PRYWATNA INICJATYWA

Rozdział 27. PODSTĘP

Rozdział 28. STATEK OBSERWACYJNY

Rozdział 29. CASTALIA

Rozdział 30. DZIECI

PODZIĘKOWANIA