Przygrywka - ebook

Teo­fil Le­nar­to­wicz

PRZY­GRYW­KA

Cze­mu ty śpie­wasz i na coć się zda­ło?
Co było śpie­wać, to się prze­śpie­wa­ło;
Byli przed tobą po­tęż­ni śpie­wa­cy,
Zna­ni po kra­ju, ba, i jesz­cze jacy.
Ża­den skow­ro­nek, co wzla­ta nad zbo­że,
Taką się pie­śnią po­szczy­cić nie może
I ża­den sło­wik, któ­ry let­niej nocy
We dwor­skim sa­dzie śpie­wa z ca­łej mocy.
Słów­ka jak per­ły, a pie­śni tak skład­ne,
Że już im chy­ba nie zrów­na­ją żad­ne.
Mło­dzież za nimi prze­pa­da­ła cała,
Nie było pan­ny, co by nie śpie­wa­ła.
Sły­sząc, jak wiel­cy by­wa­li ry­ce­rze,
To du­sza w pta­sze po­ra­sta­ła pie­rze
I człek nik­czem­ny czuł, że ro­śnie w górę,
Ro­śnie het, ro­śnie, aż kę­dyś za chmu­rę,
Aż tu i chmur na dole, a owy
Czu­je, że słoń­ce już mu bli­sko gło­wy;
Aż tu i słoń­ce gdzieś le­d­wie u kost­ki
Na one ziem­skie świe­ci nie­do­rost­ki
A człek wciąż ro­śnie, roz­ra­sta się, sze­rzy,
Jesz­cze kru­szy­na, a w nie­bo ude­rzy.
I tak w pro­sto­cie swo­jej my­śli so­bie:
Kie­dy ja taki, to ja wszyst­ko zro­bię.
Otóż to, pie­śni, to mi ta­kich daj­cie,
Otóż to, gra­nie, to mi tak za­graj­cie.
Ale po chłop­sku to nie żad­na sztu­ka,

Co mi stąd, że mi jak ku­kuł­ka kuka

Albo jak bo­cian klek­cze nad sto­do­łą;

Człek nie wy­ro­śnie z tą pie­śnią nad sio­ło.

Ani nie po­wie so­bie, że jest wiel­ki,

I że do nie­go świat na­le­ży wszel­ki.

Coś o ko­cha­niu, coś tam o mi­ło­ści,

Coś i o swo­ich, ale tak ja­ko­ści,