Radość rodzenia - ebook

WSTĘP

DLACZEGO KOBIETY POTRZEBUJĄ DOBRYCH HISTORII PORODOWYCH?

Niezwykle często spotykam się prywatnie, jako matka, i zawodowo, prowadząc jako doula spotkania, warsztaty, grupy dla matek, a także rozmawiając indywidualnie z opowieściami kobiet o porodach. Są to historie najróżniejszych doświadczeń. Ze smutkiem przyznaję, że większość z nich jest przepełniona lękiem, strachem, brakiem wiary w siebie, zagubieniem, a także poczuciem krzywdy. Niejednokrotnie byłam świadkiem, jak kobiety określały swoje porody jako traumatyczne, złe, straszne. Wiele razy usłyszałam, że matki czekające na narodziny pierwszych dzieci są przerażone i przytłoczone perspektywą porodu oraz jego skutków dla ich ciała i ducha. Zapytane, co jest tego powodem, przyznają, że w dużej mierze ich nastawienie wynika z przekazu, jaki dostają od innych. Boją się, że spotka je coś podobnego do tego, czego doświadczyły ich mamy, ciotki, siostry, przyjaciółki, sąsiadki.

Jednocześnie zdarza się, że spotykam kobiety, dla których poród jest niezapomnianym, niesamowitym, satysfakcjonującym, trudnym i pięknym doświadczeniem. W oczach i wyrazach twarzy innych kobiet, które takich opowieści słuchają, widzę często nie tylko niedowierzanie, ale i fascynację, ciekawość, wzruszenie. Przyznają, że rzadko słyszały o dobrych porodach i że takie pozytywne opowieści bardzo je uspokajają, inspirują, dodają im odwagi.

Ten powtarzający się scenariusz utwierdził mnie w przekonaniu, że dzisiejsze kobiety, a szczególnie kobiety w ciąży, bardzo potrzebują pozytywnego przekazu o porodzie. Nie chodzi o jego obraz wyidealizowany, ale rzeczywisty i jednocześnie dobry. Dobry, czyli oceniony tak przez jego główną bohaterkę – matkę.

JAKI PORÓD JEST DOBRY?

Nie chodzi o konkretny scenariusz czy wybór. One się różnią. W historiach kobiet, które mówią, że miały dobry poród, widzę jednak wspólne elementy. Odkrywam cały czas, że wcale nie chodzi o sposób porodu – czy był naturalny, zabiegowy, ze znieczuleniem czy bez. Łączy te opowieści dokonywanie wyboru w wolności i zgodzie ze sobą oraz otwartość na to, co przynosi życie. Widzę w tych historiach wiele trudnej pracy nad sobą, rozwój, mierzenie się z lękami i słabościami, ale i miłość do siebie, która daje akceptację tego, co w rodzących mocne, a co kruche. Ich bohaterki mają wielką odwagę, która nie przejawia się w wielkich czynach, lecz w szczerości wobec siebie samej – taką odwagę wewnętrzną, odwagę zgody na siebie samą. One szukały odpowiedzi i sposobów, jak urodzić dobrze – w poczuciu bezpieczeństwa, szacunku, miłości i w zgodzie ze sobą – oraz jak przyjąć doświadczenie rodzenia, z którym nieodłącznie wiąże się ogromny trud fizyczny, emocjonalny, duchowy, niezależnie od sposobu rodzenia.

CO NIE POZWALA POCZUĆ RADOŚCI RODZENIA?

Słuchając historii kobiet, zauważam, że kiedy na decyzje okołoporodowe mają wpływ lęk, niepewność, przymus, nieświadomość, poczucie winy lub obwinianie innych, uwikłanie, to te decyzje nie dają spełnienia, satysfakcji, wzmocnienia. Zamiast ciągnąć w górę, kobietę, która staje u progu jakże trudnej drogi macierzyństwa i zmienionej kobiecości, spychają w dół. Wydają się ucieczką, która jest niczym gipsowanie popękanego muru. Wyrwa w środku i tak jest. Powiększa się lub nie, niezależnie od tego, czy gips ją z zewnątrz przykrył. Dopiero motywacja wewnętrzna, która wychodzi z naszej głębi – jakby ze środka muru – jest w stanie ten mur skleić od wewnątrz lub zburzyć i zbudować na nowo.

JAK TO JEST DOKONAĆ CZEGOŚ, CO WYDAJE SIĘ NIEMOŻLIWE?

Głęboko wierzę i widzę podczas swojej pracy jako doula, że kobiety stające się matkami mają ogromną siłę do pracy nad sobą, zmiany oraz szukania i znajdowania tego, co autentycznie jest dla nich dobre. To jest siła, która zapiera dech w piersiach, która w ogromnie trudnych sytuacjach pozwala znaleźć radość. Radość rodzenia z kolei wydaje się jednym z najczystszych uczuć, jakich możemy doznać. Możemy ją – my, kobiety – wpisać w nasze umysły, serca i ciała. Cieszyć się nią, wspominać ją, przekazywać sobie nawzajem – innym kobietom, naszym dzieciom i innym bliskim.

Jedna z moich rozmówczyń powiedziała: „Dawanie życia to coś, co wydaje się niemożliwe, a kobiety mogą odkryć w sobie tę ogromną moc”. Rodzenie może być zachwycające, piękne, wzmacniające. Wcale nie musi być przerażającym, traumatycznym doświadczeniem. Jestem przekonana, że to, jakie będzie, zależy w bardzo dużej mierze od kobiety – jej podejścia, nastawienia, pracy i wysiłku.

DOBRE HISTORIE NAPRAWDĘ MOGĄ INSPIROWAĆ!

Obserwuję, że we współczesnym, pełnym nowoczesnych technologii i odkryć świecie kobiety bardzo często potrzebują przypomnienia, że to, co dla nich naturalne, pierwotne, jak poród i macierzyństwo, ma wartość i może być doświadczeniem pięknym, zachwycającym, radosnym, mimo że jednocześnie trudnym i nieprzewidywalnym.

Kobiety w odniesieniu do siebie samych najczęściej zaczynają myśleć o porodzie na etapie pierwszej ciąży. Przeświadczenie o wartości opowieści porodowych, z jakimi się wtedy spotykają, umacnia się we mnie z każdym kolejnym rokiem wspierania kobiet w okresie okołoporodowym i pracy z nimi. Jeśli są autentyczne, szczere, ukazujące wybory w zgodzie ze sobą, mogą stać się niezwykłym wzmocnieniem. Dzięki nim, a przez to dzięki poczuciu wspólnoty z innymi kobietami, mogą także być elementem szukania siebie, swoich potrzeb i pomysłów na ich realizację. Opowieści te mogą jednocześnie pokazać, jak kobiety są różne, i budować otwartość na odmienność wokół nas, a także scenariusz porodowy. Dlatego jako inspirację przede wszystkim dla kobiet przed porodem i po nim oraz osób, które stykają się z nimi się w okresie okołoporodowym – bliskich, znajomych i specjalistów – przekazuję autentyczne historie kobiet, które urodziły i widzą w porodzie radość oraz piękno. Każda z nich znalazła je gdzieś indziej i w inny sposób. Niektóre za pierwszym razem, inne później. Porody jednych były szybkie, innych długie. Przebiegały i kończyły się różnie. Były naturalne, domowe, szpitalne, operacyjne, z ingerencjami medycznymi. To, co je łączy, to znalezienie w rodzeniu radości, która niesie kobiecie siłę i spełnienie. Nasuwają również myśl, która powtarzana jest w różnych kontekstach, że jakość narodzin ma znaczenie. To, czy poród niesie ze sobą radość, jest składnikiem tej jakości.

DLACZEGO TE HISTORIE?

Większość z dobrych opowieści, które usłyszałam w czasie pracy i spotkań z kobietami, nie znalazło się w książce. Wybrałam jedynie kilkanaście z tych, które poznałam w ciągu ośmiu lat mojej pracy jako doula. Zapytałam ich bohaterki, czy zechciałyby podzielić się nimi i zaprosiłam do wywiadu… Wyboru dokonałam pod kątem różnorodności sytuacji, motywacji, przemyśleń kobiet, które miały odmienne doświadczenia, a także miejsca porodu i jego sposobu. Ten zbiór nie jest badaniem ani próbą statystyczną. Ma raczej przedstawić opowieści wyłamujące się ze schematów i stereotypów. Te historie dają niejednoznaczne, zastanawiające odpowiedzi na pytanie, gdzie kobiety znalazły radość rodzenia i dlaczego porody były dla nich doświadczeniami dobrymi. Każda opowieść jest inna, bo jej bohaterka to niepowtarzalna osoba, która ma swoją historię, podjęła własne decyzje, znalazła się w unikalnej sytuacji.

Imiona kobiet zostały niezmienione. Nazwy miejscowości, szpitali, szkół rodzenia i innych miejsc oraz imiona położnych i reszty personelu medycznego poza jednym wyjątkiem są pominięte. Taka forma wynika z zachęcenia Czytelniczek i Czytelników do spojrzenia na te historie jak na opowieści uniwersalne, a nie jak na analizę sytuacji rodzących w konkretnych miastach.