Rejent Wątróbka - ebook

Kto miał szczę­ście znać re­jen­ta Wą­trób­kę, ten go nig­dy nie za­po­mni, ale trze­ba było wie­dzieć szcze­gó­ło­wo głów­niej­sze przy­najm­niej wy­pad­ki jego ży­cia, aby tego po­czci­we­go ory­gi­na­ła oce­nić.

Na­przód co do jego nie­szczę­śli­we­go na­zwi­ska, z któ­re­go był dum­ny, mu­si­my ob­ja­śnić, że Wą­trób­ków jest sta­ry ród szla­chec­ki, pro­sa­pia nie­po­śled­nia; zra­zu jed­nak wy­glą­da to na prze­zwi­sko, na fał­szy­wą woń i po­zór ple­be­ju­szow­ski. Tym­cza­sem eks­cerpt z drze­wa ge­ne­alo­gicz­ne­go Wą­trób­ków, wy­ka­zu­ją­cy bi­sku­pów, opa­tów i kasz­te­la­nów w XIV wie­ku, po­czci­wy re­jent Wą­trób­ka no­sił za­wsze w kie­sze­ni.

Ogrom­ny spis wszyst­kich dóbr, któ­re Wą­trób­ko­wie po­sia­da­li, z nad­zwy­czaj­ną do­kład­no­ścią do­ko­na­ny, nie prze­szka­dzał temu, że z daw­na byli oni pod­upa­dli, zu­bo­ża­li, a re­jent nie mógł się na­zwać po­se­sjo­na­tem.

Po­stać i fi­zys jego nie były już wca­le ary­sto­kra­tycz­ne, z wy­jąt­kiem jed­nej ce­chy: miał bar­dzo małe ręce, choć nie­ład­ne, bo o to się nie sta­rał. Na krwaw­ni­ku rżnię­ty sy­gnet oj­cow­ski, aby mógł no­sić i klej­no­tu tego nie gu­bić, zmu­szo­nym zo­stał je­dwab­ną nit­ką omo­tać ob­rącz­kę. Ja­kiej bar­wy po­tem była ta nić, wąt­pię, aże­by kto­kol­wiek ozna­czyć po­tra­fił.

W dru­gim dzie­siąt­ku tego wie­ku, po raz w ży­ciu pierw­szy mia­łem przy­jem­ność spo­tkać pana re­jen­ta, przy­pad­kiem na po­pa­sie w dro­dze. Do­wie­dział się o moim na­zwi­sku, a że znał mo­je­go ojca, przy­szedł za­raz po­znać się i za mną.

Było to je­sie­nią póź­ną i w po­rze naj­nie­przy­jem­niej­szej: słot­nej, zim­nej. Mały, ru­cha­wy nie­zmier­nie, z twa­rzą nie­ustan­nie się wy­krzy­wia­ją­cą, wy­ra­zi­stą, nie­pięk­ną, ale ude­rza­ją­cą ory­gi­nal­ny­mi rysy, re­jent miał na so­bie li­siur­kę wy­tar­tą, oko­ło szyi okrę­co­ny szał sta­ry i spło­wia­ły, na no­gach ber­la­cze oso­bli­wych kształ­tów.

Za­cząw­szy od za­py­tań:

– Co ka­wa­ler tu po­ra­bia w tym ką­cie za­pa­dłym? Do­kąd i z czym je­dzie? Czy ma co do prze­ką­sze­nia i nie jest głod­ny? itp. – Re­jent jak siadł na ław­ce i po­czął opo­wia­dać, ba­dać, śmiać się, pra­wić aneg­dot­ki, prze­ba­ła­kał tak cały czas aż do za­przę­że­nia mo­ich koni, po­świę­ciw­szy swo­je, któ­re od daw­na na nie­go cze­ka­ły.