Ręka - ebook

1

W sobotę 26 października Kurt Wallander czuł się bardzo zmęczony. To był ciężki tydzień, ponieważ na komisariacie policji w Ystad szalało uciążliwe przeziębienie. Wallander, który zawsze zarażał się pierwszy, z niewyjaśnionego powodu był jedną z nielicznych osób, które się nie rozchorowały. W ciągu ostatnich kilku dni doszło do brutalnego gwałtu w Svarte i kilku ciężkich pobić w Ystad, dlatego musiał pracować długo i inten-sywnie.

Do późna w nocy przesiadywał przy swoim biurku. Miał zbyt ciężki umysł, żeby pracować, a jednocześnie nie chciał wracać do swojego mieszkania na Mariagatan. Przed komisariatem wiał porywisty wiatr. Raz na jakiś czas ktoś przechodził korytarzem. Wallander miał nadzieje, że nikt nie zapuka do jego drzwi. Potrzebował spokoju.

Spokoju od czego?, można by pomyśleć. Możliwe, że najbardziej potrzebuję odpocząć od samego siebie i narastającego poczucia zniechęcenia, które w sobie noszę.

Jesienne liście wirowały za oknem. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie wziąć zaległego urlopu i nie poszukać taniej wycieczki na Majorkę albo w jakieś inne miejsce. Jednak nawet nie dokończył tej myśli. Mimo że na hiszpańskiej wyspie świeci słońce, tam też nie zaznałby spokoju.

Spojrzał na kalendarz stojący na biurku. Rok 2002. Miesiąc październik. Ponad trzydzieści lat jest policjantem. Zaczynał od patrolowania ulic Malmö, aż stał się doświadczonym i szanowanym komisarzem kryminalnym, który miał sukcesy w wielu trudnych śledztwach dotyczących ciężkich przestępstw. I chociaż nie był zadowolony ze swojego życia prywatnego, to przynajmniej praca dawała mu satysfakcję. Sprawdzał się w tym, co robił, i być może przyczynił się do tego, że ludzie mogli czuć się bezpieczniej.

Jakiś samochód przejechał obok z piskiem opon. Ktoś młody za kierownicą, pomyślał Wallander. Na pewno wie, że właśnie mija komisariat. Oczywiście celowo się z nami drażni. Ale ze mną mu się nie uda. Już nie.

Wallander wyszedł na pusty korytarz, usłyszał czyjś przytłumiony śmiech. Poszedł po herbatę, po czym wrócił do swojego pokoju.

Miała dziwny smak. Gdy spojrzał na torebkę, zobaczył, że była to słodkawa herbata jaśminowa, za którą nie przepadał. Wyrzucił szczura do kosza, a płyn wylał do kwiatka, który dostał od swojej córki, Lindy.

Myślał o tym, jak wszystko się zmieniło w ciągu tych wielu lat, kiedy był policjantem. Gdy zaczynał patrolować ulice, istniały duże różnice między tym, co działo się w mieście takim jak Malmö i mniejszych miasteczkach typu Ystad. Ta różnica już prawie się zatarła, szczególnie w wypadku przestępczości narkotykowej. Gdy trafił do Ystad, wielu uzależnionych, żeby kupić jakiś rodzaj narkotyku, jeździło do Kopenhagi. Dzisiaj wszystko można dostać na miejscu.

Wallander często rozmawiał z kolegami z pracy o tym, że w ciągu ostatnich lat dużo trudniej jest wykonywać zawód policjanta. Jednak teraz, gdy siedział w biurze i jesienne liś-cie przyklejały się do szyb, zastanawiał się, czy to rzeczywiście prawda, a nie tylko wymówka, żeby nie musieć uczyć się, jak zmienia się społeczeństwo i tym samym przestępczość.

Nikt nigdy nie zarzucił mi, że jestem leniwy, pomyślał Wallander. Ale może mimo wszystko taki właśnie jestem.

Wstał, wziął kurtkę, która wisiała na oparciu krzesła, zgasił lampę i wyszedł z pokoju, zostawiając w nim swoje myśli i pytania bez odpowiedzi.

Jechał do domu przez ciemne miasto. Asfalt błyszczał od kropli deszczu. Wallander poczuł nagle zupełną pustkę.

Następnego dnia miał wolne. Przez sen słyszał, jak gdzieś w oddali dzwoni w kuchni telefon. Jego córka Linda, która po studiach w sztokholmskiej Szkole Policyjnej zeszłej jesieni rozpoczęła pracę w policji w Ystad, nadal z nim mieszkała. Właściwie miała się już wyprowadzić, ale jeszcze nie podpisała umowy na mieszkanie, które jej obiecano. Usłyszał, jak odbiera telefon, i pomyślał, że nie musi się niczym martwić. Poprzedniego dnia Martinsson wrócił do pracy po chorobie i przyrzekł Wallanderowi, że nie będzie mu przeszkadzać.

Nikt inny do niego nie dzwonił, a na pewno nie w niedzielę o tak wczesnej porze. Natomiast Linda każdą wolną chwilę rozmawiała przez komórkę. Zastanawiał się nad tym i doszedł do wniosku, że sam miał skomplikowany stosunek do telefonów. Za każdym razem gdy słyszał dzwonek, aż się podrywał, w odróżnieniu do Lindy, która wydawała się dużą część swojego życia spędzać na telefonie. Przypuszczał, że to był tylko prosty dowód, że należą do dwu różnych pokoleń.

Drzwi do sypialni otworzyły się. Czuł, jak wzbiera w nim złość.

– Nie masz w zwyczaju pukać?

– Przecież to tylko ja.

– A co byś powiedziała, gdybym wparował do twojego pokoju bez pukania?

– Zamykam się na klucz. Telefon do ciebie.

– Przecież do mnie nikt nigdy nie dzwoni.

– Teraz ktoś jednak tak.

– Kto to?

– Martinsson.

Wallander usiadł na łóżku. Obserwowała z niesmakiem jego goły brzuch. Jednak nic nie powiedziała. Była niedziela. Mieli umowę, że tak długo jak będzie u niego mieszkać, niedziele pozostaną czasem, kiedy nie wolno im się wzajemnie krytykować. Niedziele obwołane zostały dniami uprzejmości.

– Czego chce?

– Nie powiedział.

– Dziś mam wolne.

– Nie wiem, co chce.

– Nie możesz powiedzieć, że mnie nie ma?

– Chryste.

Zostawiła go, po czym zniknęła w swoim pokoju. Wallander poczłapał do kuchni i złapał za słuchawkę. Przez okno widział, że pada deszcz. Chmury były gęste, ale dało się zauważyć przebłyski niebieskiego nieba.

– Myślałem, że dziś mam wolne.

– No bo masz – odpowiedział Martinsson.

– Co się stało?

– Nic.

Wallander czuł, jak wzbiera w nim złość. Czyżby Martinsson dzwonił do niego bez powodu. To nie było do niego podobne.

– W takim razie, po co dzwonisz?

– Dlaczego brzmisz, jakbyś był wściekły?

– Bo jestem.

– Chyba znalazłem dla ciebie dom. Na wsi. Niedaleko od Löderup.

Wallander od dawna czuł, że nadszedł moment, żeby wyrwać się z mieszkania na Mariagatan w centrum Ystad. Chciał mieszkać na wsi, kupić psa. Od czasu gdy kilka lat wcześniej zmarł jego ojciec, a Linda się wyprowadziła, miał coraz większą potrzebę zmian w swoim życiu. Przy kilku okazjach oglądał nawet różne domy, jednak nigdy nie znalazł tego, czego szukał. Parę razy wydawało mu się, że trafił na ten właściwy, ale wtedy cena okazywała się nie do przyjęcia. Jego pensja i oszczędności nie starczyłyby. Praca policjanta wcale nie oznaczała, że dało się odłożyć jakąś większą ilość pieniędzy.

– Jesteś tam?

– Jestem. Powiedz coś więcej.

– Teraz nie mogę. Najwyraźniej w nocy było włamanie w Åhlénsie. Ale jeśli wpadłbyś na komisariat, mógłbym ci wszystko opowiedzieć. Mam klucze tak w ogóle.

Martinsson rozłączył się. Do kuchni weszła Linda i wzięła sobie kawę. Spojrzała na niego pytająco, a potem nalała też jemu. Usiedli przy stole.

– Musisz pracować?

– Nie.

– No a co chciał?

– Pokazać mi dom.

– Przecież on mieszka w segmencie. A ty chcesz zamieszkać na wsi.

– Nie słuchasz tego, co mówię. Chciał pokazać mi dom. Nie swój dom.

– Jaki dom?

– Nie wiem. Chcesz pojechać ze mną?

Pokręciła głową.

– Mam inne plany.

Nie zapytał już, co te plany oznaczały. Wiedział, że pod tym względem była podobna do niego. Nie miała w zwyczaju wyjaśniać więcej niż to konieczne. Pytanie, które nie zostało zadane, nie wymagało odpowiedzi.2

Zaraz po dwunastej Wallander udał się na komisariat. Gdy wyszedł na ulicę, przez chwilę zawahał się, czy nie pojechać samochodem. Jednak od razu zaczęło go gryźć sumienie. Zbyt mało się rusza. Poza tym Linda na pewno obserwowała go z okna. Jeśli weźmie samochód, potem się nasłucha.

Zaczął iść.

Jesteśmy jak stare małżeństwo. Albo jak policjant w średnim wieku ze zbyt młodą żoną. Najpierw byłem mężem jej matki. A teraz moja córka i ja żyjemy jak w jakimś dziwnym związku. Zachowując całą przyzwoitość, lecz coraz bardziej się nawzajem irytując, pomyślał.

Gdy wszedł do pustego komisariatu, Martinsson siedział w swoim pokoju. Kiedy kończył rozmawiać przez telefon, prawdopodobnie w sprawie zaginionego traktora, Wallander przeglądał nowe zarządzenie Komendy Głównej Policji, które leżało na biurku. Była w nim mowa o zastosowaniu gazu pieprzowego. W południowej Szwecji, gdzie ostatnio go testowano, oraz według oceny, jaką później przeprowadzono, broń okazała się idealnym narzędziem, gdy trzeba było uspokoić agresywne osoby.

Wallander poczuł się nagle staro. Był kiepskim strzelcem i zawsze obawiał się, że znajdzie się w sytuacji, w której będzie zmuszony użyć pistoletu. To zdarzyło się już kilka lat temu, gdy w samoobronie musiał zastrzelić mężczyznę. Jednak myśl o tym, żeby powiększyć swój prywatny arsenał o mały sprej, nie przypadła mu do gustu.

Starzeję się, pomyślał. Jestem już za stary na bycie policjantem.

Martinsson odłożył z trzaskiem słuchawkę, po czym zerwał się z krzesła. Wallanderowi stanął nagle przed oczami młody mężczyzna, który jakieś piętnaście lat temu przyszedł do policji w Ystad. Już wtedy Martinsson miał wątpliwości, czy nadaje się na policjanta. Przez lata kilka razy prawie rzucał tę pracę. Jednakże w końcu zawsze zostawał. Teraz nie był już młody. Nie przytył, tak jak Wallander, a nawet schudł. Największa zmiana polegała na tym, że jego gęsta, brązowa czupryna zniknęła i Martinsson wyłysiał.

Wręczył mu pęk kluczy. Wallander zauważył, że większość z nich była stara.

– Właściciel to kuzyn mojej żony – powiedział Martinsson – Jest w bardzo sędziwym wieku, dom stoi pusty. Do ostatniej chwili nie chciał go sprzedawać. Ale teraz, kiedy trafił do domu spokojnej starości, zrozumiał, że już nigdy tego miejsca nie opuści. Skądinąd dawno temu poprosił mnie, żebym się zajął sprawą. No i teraz, gdy nadszedł ten moment, od razu pomyślałem o tobie. Martinsson wskazał na wytarte, chyboczące się krzesło. Wallander usiadł.

– Pomyślałem o tobie z kilku powodów. Między innymi dlatego, bo wiem, że szukasz domu na wsi. No a poza tym ze względu na jego położenie.

Wallander czekał na ciąg dalszy. Pomyślał, że Martinsson od zawsze miał zły nawyk przeciągania i komplikowania tego, co powinno być łatwe do wyjaśnienia.

– Dom leży przy Vretsvägen w gminie Löderup.

Wallander wiedział, co Martinsson ma na myśli.

– Który to dom?

– Jego właściciel nazywa się Karl Eriksson.

Wallander zamyślił się.

– A czy to on miał kiedyś kuźnię przy stacji benzynowej?

– Zgadza się.

Wallander wstał i wziął klucze.

– Wiele razy przejeżdżałem obok tego domu. Chyba jest położony zbyt blisko miejsca, w którym mieszkał mój ojciec, żeby okazał się dla mnie odpowiedni.

– Pojedź tam i się przekonaj.

– Ile za niego chce?

– Tę decyzję pozostawił mnie. Ale ponieważ pieniądze trafią do mojej żony, muszę oczywiście wziąć cenę rynkową.

Wallander zatrzymał się w drzwiach. Nagle zaczął się wahać.

– A mógłbyś chociaż zasugerować cenę? Nie ma sensu, żebym jechał oglądać ten dom, jeśli okaże się tak drogi, że nawet nie będę mógł się zastanawiać nad jego kupnem.

– Jedź – powiedział Martinsson. – Stać cię. Jeśli chcesz.3

Wallander wracał na Mariagatan w dobrym humorze, chociaż miał też wątpliwości. W chwili gdy wsiadł do samochodu, zaczęło mocno padać. Wyjechał z Ystad, podążając traktem Österleden, i nagle przyszło mu do głowy, że wiele lat temu jechał tą drogą odwiedzić ojca.

Ile czasu minęło od jego śmierci? Trochę mu zajęło, zanim przypomniał sobie rok. To było dawno temu. Wiele lat upłynęło od ich ostatniej wspólnej podróży do Rzymu.

Pamiętał, jak po kryjomu poszedł za ojcem, gdy ten wymknął się na samotny spacer po Rzymie. Wciąż wstydził się, że go śledził, żeby zobaczyć, dokąd pójdzie. Fakt, że jego tata był stary i nie do końca sprawny na umyśle, nie mógł mimo wszystko usprawiedliwić tego, że Kurt go śledził. Dlaczego nie mógł zostawić ojca w spokoju? To nie było do końca tak, że martwił się o niego, że coś może mu się stać.

Wallander nadal pamiętał, co wtedy czuł. Nie był szczególnie niespokojny. Był po prostu ciekaw.

Miał wrażenie, jakby czas się skurczył. Równie dobrze wczoraj mógł jechać do ojca z wizytą, zagrać w nim w karty, napić się czegoś mocniejszego, a potem pokłócić się o jakąś rzecz bez znaczenia.

Brakuje mi staruszka, pomyślał Wallander. Nie będę miał innego ojca. Często bywał nieznośny i doprowadzał mnie do furii, ale muszę przyznać, że za nim tęsknię.

Skręcił w znajomą drogę i jego oczom ukazał się dach dawnego domu ojca. Wallander przejechał obok, inaczej niż kiedyś.

Dwieście metrów dalej zatrzymał się i wysiadł z samochodu. Przestało padać.

Dom Karla Erikssona stał w głębi zaniedbanego ogrodu. To było stare, charakterystyczne dla Skanii gospodarstwo, które kiedyś miało dwa skrzydła. Teraz zostało już tylko jedno, możliwe, że drugie spaliło się albo zostało wyburzone. Samotny dom z ogrodem otaczały pola. Gdzieś w oddali dało się słyszeć traktor. Ziemia była zaorana i czekała już na śnieżną pokrywę.

Wallander otworzył skrzypiącą furtkę i wszedł na podwórze. Piaszczystej ścieżki nikt z pewnością nie zamiatał od lat. Na wysokim kasztanie, który rósł naprzeciw domu, skrzeczało stado kruków. Możliwe, że było to drzewo opiekuńcze. Wallander stanął, nasłuchując. Musiał polubić dźwięki, które otaczały jakiś dom, żeby zacząć się zastanawiać, czy mógłby w nim zamieszkać. Jeśli odgłosy wiatru lub ciszy nie brzmiały tak, jak powinny, mógł od razu się odwrócić i stamtąd odjechać. Jednak to, co słyszał tutaj, napawało go błogością. Jesienny spokój. Szwedzka jesień w oczekiwaniu na zimę.

Wallander przeszedł się dokoła domu. Z tyłu rosło kilka jabłonek i krzaki porzeczek. Stały tam zniszczone kamienne ławki. Spacerując tak wśród jesiennych liści, potknął się o coś leżącego na ziemi, zapewne resztki starych grabi. Wrócił na podwórko od frontu. Odgadnął, który z kluczy pasuje, włożył go do zamka i przekręcił.

W środku czuć było zaduch i stęchliznę. Cierpki zapach starego człowieka. Chodził z pokoju do pokoju. Meble miały swoje lata, na ścianach wisiały oprawione w ramki przysłowia. W pokoju, który musiał być sypialnią staruszka, znajdował się przedpotopowy telewizor. Wallander zajrzał do kuchni, gdzie stała wyłączona lodówka. W zlewie leżało truchło myszy. Wszedł na piętro, na którym był tylko strych. Rozumiał, że ten dom wymagałby generalnego remontu. I to nie byłoby tanie, nawet jeśli sporo mógłby zrobić sam.

Zszedł z powrotem na dół. Ostrożnie usiadł na starej kanapie, po czym wybrał numer komisariatu w Ystad. Minęło kilka minut, zanim Martinsson odebrał.

– Gdzie jesteś? – zapytał.

– Dawniej pytało się o samopoczucie – odpowiedział Wallander. – A dziś pyta się, gdzie ktoś jest. Nasz sposób witania się naprawdę przeszedł rewolucję.

– Zadzwoniłeś, żeby mi o tym powiedzieć?

– Właśnie jestem w tym domu.

– No i co sądzisz?

– Sam nie wiem. Wydaje mi się jakiś obcy.

– Przecież jesteś tam pierwszy raz. To naturalne, że jest obcy.

– Mogę wiedzieć, jakiej sumy oczekujecie? Nie chciałbym zacząć się zastanawiać, zanim się tego nie dowiem. Na pewno rozumiesz, że tu trzeba dużo pracy.

– Wiem, byłem tam.

Wallander czekał. Słyszał oddech Martinssona.

– Nie jest tak łatwo robić interesy z dobrymi przyjaciółmi – odezwał się w końcu Martinsson. – Teraz to sobie uświadomiłem.

– Możesz mnie traktować jak wroga – odpowiedział Wallander wesoło. – Byleby ubogiego wroga.

Martinsson wybuchnął śmiechem.

– Myśleliśmy, żeby sprzedać go okazyjnie za pięćset tysięcy koron. Cena do negocjacji.

Wallander postanowił sobie, że może zapłacić najwyżej pięćset pięćdziesiąt tysięcy koron.

– To za drogo.

– Do jasnej cholery! Za dom na Österlen?

– To rudera.

– Jeśli by włożyć w niego kilka tysięcy, będzie wart grubo ponad milion.

– Mogę dać czterysta siedemdziesiąt pięć tysięcy.

– Nie ma mowy.

– W takim razie zapomnijmy o sprawie.

Wallander się rozłączył. Potem czekał z telefonem w dłoni, odliczając sekundy. Gdy zdążył dojść do dwudziestu czterech, Martinsson zadzwonił.

– Możemy przystać na czterysta dziewięćdziesiąt tysięcy.

– W takim razie umowa wstępnie stoi. Albo inaczej: rezerwuję ten dom na dwadzieścia cztery godziny. Muszę porozmawiać z Lindą.

– Mogę go dla ciebie trzymać, ale tylko do wieczora.

– Skąd ten pośpiech? Potrzebuję dwudziestu czterech godzin.

– Zgoda. Ale nie dłużej.

Zakończyli rozmowę. Wallander poczuł coś na kształt radości. Czyżby wreszcie był na dobrej drodze, żeby znaleźć dom na wsi, o którym tyle marzył? W dodatku położony blisko domu ojca, gdzie spędził tak dużo czasu.

Wbiegł po schodach i jeszcze raz przeszedł się po pokojach. W myślach zaczynał już wybijać ściany, prowadzić prze-wody elektryczne, kłaść tapety i urządzać wnętrza. Miał ochotę zadzwonić do Lindy, ale zdołał się powstrzymać.

Za wcześnie, żeby jej powiedzieć. Nadal nie był pewien.

Chodził po parterze, raz na jakiś czas przystawał, nasłuchując, po czym przechodził do następnego pokoju. Na ścianach wisiały wyblakłe fotografie ludzi, którzy kiedyś tutaj mieszkali. W największym pokoju między dwoma oknami było również kolorowe zdjęcie lotnicze całego gospodarstwa.

Pomyślał, że ludzie, którzy dawniej żyli w tym domu, nadal oddychali przez te ściany. Ale żadnych duchów tu nie ma. Nie ma ich, bo nie istnieją.

Wyszedł na podwórze. Przestało padać, przejaśniło się.

Złapał za dźwignię studni, która stała na środku, i przez chwilę pompował. Zazgrzytała i zachrobotała, a woda, która wyleciała, najpierw była brunatna, jednak potem zrobiła się przejrzysta. Posmakował jej i wyobraził sobie psa pijącego z miski obok.

Jeszcze raz obszedł dom, po czym wrócił do samochodu.

Gdy miał otworzyć drzwi, zatrzymał się. Uderzyła go pewna myśl. Z początku nie potrafił określić, co powstrzymało go, żeby usiąść za kierownicą. Zmarszczył czoło. Zobaczył coś, co zaprzątało mu głowę. Coś było nie tak.

Popatrzył w stronę domu. Coś wryło mu się w pamięć.

Potem przypomniał sobie, co to było. Potknął się o jakiś przedmiot, który leżał na ziemi z tyłu domu. Resztki starych grabi albo może korzeń drzewa. I właśnie to go zatrzymało.

Zobaczył coś, czego nie widział.4

Wallander wrócił na tył domu. Z początku nie był pewien, gdzie dokładnie się potknął. Nie potrafił też pojąć, dlaczego tak zależało mu, żeby zbadać, co to właściwie było.

Rozglądał się po ziemi i po chwili znalazł to, czego szukał. Długo wpatrywał się w sterczący przedmiot. Najpierw stał w bezruchu, a potem powoli go obszedł. Wrócił do punktu wyjścia i kucnął. Strzyknęło mu w kolanach.

Nie ulegało wątpliwości, co tu leżało, do połowy zakopa-ne w ziemi. Nie były to resztki starych grabi. Ani korzeń.

To były szczątki ręki. Kości zrobiły się już brązowe, ale Wallander nie miał wątpliwości. Z brunatnej, gliniastej gleby wy-stawały szczątki ludzkiej ręki.

Wallander wyprostował się. Dobrze odczytał sygnały ostrzegawcze, które słyszał, trzymając już za klamkę drzwi samochodu.

Rozejrzał się, jednak nie zauważył innych kości. Tylko ta jedna ręka, która sterczała z ziemi. Znów się pochylił i ostrożnie podłubał w ziemi. Czyżby zakopany był tu cały szkielet, czy może tylko ta ręka? Nie udało mu się tego rozstrzygnąć.

Wiatr rozpędził chmury. Październikowe słońce dawało odrobinę ciepła. Kruki wciąż hałasowały w koronie wysokiego kasztana. Cała ta sytuacja wydawała się Wallanderowi nieprawdopodobna. W niedzielę wybiera się obejrzeć dom, do którego może miałby się wprowadzić. Przez przypadek natrafia w ogrodzie na ludzkie szczątki.

Z niedowierzaniem pokręcił głową, po czym zadzwonił na komisariat. Minęła dłuższa chwila, zanim Martinsson ode-brał.

– Nie zgadzam się, żeby jeszcze zejść z ceny. Moja żona i tak uważa, że byłem zbyt mało twardy.

– Nie chodzi o cenę.

– No to o co?

– Przyjedź tu.

– Coś się stało?

– Przyjedź tu. Po prostu tu przyjedź.

Martinsson zrozumiał, że wydarzyło się coś ważnego. O nic więcej nie pytał. Wallander dalej chodził po ogrodzie, badając ziemię, i czekał. Po dziewiętnastu minutach przyjechał policyjny radiowóz. Martinsson musiał się spieszyć. Wallander wyszedł mu naprzeciw od frontu. Martinsson wydawał się niespokojny.

– Co się stało?

– Potknąłem się.

Martinsson patrzył na niego ze zdziwieniem.

– Dzwonisz do mnie, żeby mi to powiedzieć?

– Poniekąd tak, ale chcę, żebyś zobaczył, o co się potknąłem.

Przeszli na tył ogrodu. Wallander wskazał mu miejsce. Martinsson aż się wzdrygnął.

– Co to, do cholery, jest?

– Wygląda jak ręka. Chociaż nie da się oczywiście rozstrzygnąć, czy to część całego szkieletu.

Martinsson ciągle w osłupieniu patrzył na rękę.

– Nic nie rozumiem.

– Ręka to ręka. Martwa ręka to ręka martwego człowieka. Ponieważ nie jesteśmy na cmentarzu, coś tu nie pasuje.

Stali bez ruchu, wpatrując się w znalezisko. Wallander był ciekaw, co Martinsson w tej chwili myśli. Potem zastanowił się nad tym, co sam myśli.

Na zawsze porzucił pomysł kupienia tego domu.5

Dwie godziny później gospodarstwo odgrodzono policyjną taśmą i rozpoczęło się badanie techników. Martinsson próbował nakłonić Wallandera, żeby pojechał do domu. W końcu miał wolne. Jednak Wallander ani myślał go posłuchać. Jego niedziela była już zdezorganizowana.

Zastanawiał się, co by się stało, gdyby nie potknął się o tę rękę. Gdyby kupił dom i dopiero później natrafił na ludzkie kości? Jak by zareagował, gdyby okazało się, że w ziemi leży cały szkielet?

Policjant kupuje od kolegi dom, po czym odkrywa, że na posesji popełniono ciężkie przestępstwo.

Widział już krzyczące nagłówki w gazetach.

Lekarz medycyny sądowej, Stina Hurlén, która przyjechała z Lund, przeprowadzała pierwsze pobieżne oględziny. W tle słychać było wściekły głos Nyberga, naczelnego technika kryminalnego. Wallander słyszał go już chyba tysiąc razy wcześniej. Tym razem brakowało plandeki.

Klasyka, pomyślał. Przez te wszystkie lata mojej pracy w policji zawsze musiało zabraknąć jakiejś przeklętej plandeki.

Stina Hurlén wyprostowała się.

– Tak czy owak, to ludzka ręka. Dorosłego człowieka, nie dziecka.

– Jak długo tutaj leży?

– Nie wiem.

– Coś chyba potrafisz powiedzieć.

– Wiesz, że nie lubię zgadywać. Poza tym nie jestem specjalistą w dziedzinie szczątków kości.

Wallander patrzył na nią chwilę w milczeniu.

– Razem zgadujmy – powiedział w końcu. – Ponieważ nic nie wiemy. Ale te przypuszczenia pozwolą nam gdzieś zacząć, choćby miały potem okazać się błędne.

Stina Hurlén zastanowiła się.

– Dobrze, będę zgadywać. Mogę całkowicie się mylić, ale wydaje mi się, że ta ręka leży tu od dawna.

– Skąd takie przypuszczenie?

– Nie wiem. To nawet nie przypuszczenie. Zgaduję tylko. Można powiedzieć, że mówi mi to mój wewnętrzny auto-pilot.

Wallander zostawił ją i podszedł do Martinssona, który rozmawiał przez telefon. Kolega podał Wallanderowi kubek z kawą. Żaden z nich nie używał mleka do kawy. Wallander upił łyk. Martinsson skończył rozmowę.

– Hurlén sądzi, że ręka leży tu od dawna.

– Hurlén?

– Lekarz medycyny sądowej. Nie miałeś z nią do czynienia?

– W Lund cały czas jest rotacja. Gdzie się podziali wszyscy dawni lekarze medycyny sądowej? Ciągle gdzieś tylko znikają.

– Tak czy inaczej, Hurlén sądzi, że ręka znajduje się tu od dłuższego czasu. To oczywiście może oznaczać wszystko. Nie znasz przypadkiem historii tego domu?

– Niezbyt dobrze. Ten, co chce go sprzedać, Karl Eriksson, jest właścicielem od około trzydziestu lat. Ale nie wiem, od kogo go kupił.

Weszli do środka i usiedli przy stole w kuchni. Wallander miał wrażenie, jakby znalazł się w zupełnie innym domu niż ten, do którego przyjechał, żeby sprawdzić, czy byłby zainteresowany jego kupnem.

– Chyba trzeba przekopać cały ogród – powiedział Martinsson. – Ale najpierw musimy przetestować nowe urządzenie, coś w rodzaju wykrywacza ludzkich szczątków. Coś jak detektor metalu. Nyberg zupełnie w to nie wierzy, ale szef nalegał. Myśli pewnie, że będzie miał satysfakcję, jeśli ten sprzęt okaże się nieprzydatny. Wtedy będzie mógł przeprowadzić wszystko starą, poczciwą metodą, czyli kopać łopatą.

– A co się stanie, jeśli nic nie znajdziemy?

Martinsson zmarszczył czoło.

– Co masz na myśli?

– A jak sądzisz? W ziemi leży ręka. W takim razie powinno być tutaj coś jeszcze. Całe ciało. No bo jak, że niby martwa ręka miałaby tu przylecieć? Albo może jakiś kruk skądś ją porwał i potem wypuścił akurat tutaj? A może w tym ogrodzie rosną ręce? Albo tej jesieni spadają z nieba nad Löderup wraz z deszczem?

– Masz rację. Powinniśmy znaleźć coś więcej.

Wallander w zamyśleniu spoglądał na ogród przez okno.

– Nikt nie wie, co znajdziemy. Niewykluczone, że cały cmentarz. Stary cmentarz po jakiejś zarazie?

Wyszli z powrotem na podwórze. Martinsson dyskutował z Nybergiem i kilkoma innymi technikami. Wallander przypomniał sobie psa ze swoich marzeń, który teraz wydawał się bardziej odległy niż kiedykolwiek.

Martinsson i Wallander wrócili na komisariat. Zaparkowali przed budynkiem i weszli do pokoju Martinssona, w którym panował bałagan, jakiego Wallander jeszcze tu nie widział. Dawno temu jego kolega był nadzwyczaj uporządkowanym, niemal pedantycznym policjantem. Teraz żył w chaosie, w którym odnalezienie jakiegoś dokumentu wydawało się dla kogoś z zewnątrz zupełnie niemożliwe.

Martinsson jakby czytał w jego myślach.

– Wiem, potwornie to wygląda – powiedział posępnie a następnie zdjął kilka kartek z krzesła. – Cokolwiek zrobię, ilość papierów i segregatorów i tak cały czas rośnie.

– Mam tak samo. Gdy wreszcie nauczyłem się korzystać z komputera, myślałem, że stosy dokumentów się zmniejszą, a stało się odwrotnie.

Wallander zamilkł i wyjrzał przez okno.

– Idź do domu. Dziś jest twój wolny dzień. Mam wyrzuty sumienia, że prosiłem cię, żebyś obejrzał ten dom.

– Podobał mi się – odparł Wallander, podnosząc się z krzesła. – Podobał mi się i byłem prawie pewien, że Linda byłaby tego samego zdania. Już wyobrażałem sobie, jak do ciebie dzwonię, żeby potwierdzić, że go kupuję. Teraz nie mam już pewności.

Martinsson odprowadził go do recepcji.

– Co takiego znaleźliśmy? Rękę, szczątki ręki zakopane w ogrodzie – podsumował Wallander.

Tutaj przerwał, wniosek był oczywisty. Mieli do rozwikłania morderstwo. Jeżeli nie okaże się, że ręka leżała w ziemi tak długo, że nigdy nie stwierdzą przyczyny śmierci ani tożsamości.

– Zadzwonię – powiedział Martinsson. – Jeśli nic się nie wydarzy, widzimy się jutro.

– O ósmej. Wtedy wszystko podsumujemy. Jak znam Nyberga, będzie kopał tam całą noc.

Martinsson wrócił do swojego pokoju. Wallander usiadł w samochodzie, jednak rozmyślił się i zostawił go na parkingu. Poszedł okrężną drogą przez miasto, kupując dziennik popołudniowy w kiosku przy stacji kolejowej.

Chmury znów zakryły niebo. Poczuł, że zrobiło się chłodniej.6

Wallander wszedł do domu i nasłuchiwał. Lindy nie było. Zagotował wodę na herbatę i usiadł przy stole w kuchni. Odkrycie ręki rozczarowało go. Przez krótki moment podczas oglądania przekonany był, że to dom, na który czekał. Ten i żaden inny. A potem nagle zmienił się w miejsce przestępstwa, albo przynajmniej ogród, który skrywał mroczną tajemnicę.

Nigdy nie znajdę dla siebie domu, pomyślał. Domu, psa ani nowej kobiety. Wszystko zostanie po staremu.

Wypił herbatę i położył się na łóżku. Ponieważ była niedziela, powinien zmienić pościel, zgodnie ze zwyczajem, który wprowadziła Linda. Nie miał jednak sił.

Spał kilka godzin. Gdy się obudził, za oknem było już ciemno. Linda nadal nie wróciła. Poszedł do kuchni napić się wody. Gdy odkładał szklankę do zlewu, zadzwonił telefon.

– Wallander.

– Tu Nyberg. Czekamy.

– Na co czekacie?

– Na ciebie. A jak myślisz?

– A to niby dlaczego?

Nyberg ciężko oddychał w słuchawce. Wallander wyczuł, że był zmęczony i poirytowany.

– Centrala nie dzwoniła?

– Tutaj nikt nie dzwonił.

– No i jak do diabła policja ma wykonywać swoją pracę, jeśli nawet nie można polegać na tym, że wiadomości dotrą na czas.

– Daj już spokój. Co się stało?

– Znaleźliśmy ciało.

– Ciało czy szkielet?

– A jak sądzisz? Naturalnie, że szkielet.

– Jadę.

Wallander odłożył słuchawkę. Wyjął z szafy jakąś bluzę i napisał karteczkę, którą położył na stole w kuchni: „W pracy”. Popędził na komisariat po swój samochód. Gdy dotarł na miejsce i szukał w kieszeni kluczyków, przypomniał sobie, że położył je na stole w kuchni.

W tej chwili miał ochotę się rozpłakać. Albo po prostu ruszyć przed siebie i nie oglądać się. Odejść i więcej nie wrócić.

Czuł się jak idiota, którego przez moment było mu nawet żal. Potem podszedł do radiowozu stojącego na parkingu i poprosił, żeby zawieźli go na miejsce znaleziska. Przestał użalać się nad sobą i zamiast tego czuł, jak zaczyna wzbierać w nim złość. Ktoś nie przekazał mu, że ma się udać do Löderup.

Oparł się na tylnym siedzeniu, słuchając wezwań z policyjnego radia. Nagle pojawił mu się przed oczami ojciec.

Kiedyś miał ojca, który pewnego dnia zniknął. W tej chwili czas, odległość między ojcem, który żył, a urną, którą wkładał do dołu na cmentarzu, prawie zanikły. Tak jakby wszystko wydarzyło się zaledwie wczoraj albo było tylko snem.

Mocne reflektory rzucały światło na ogród. Za każdym razem gdy Wallander zjawiał się nocą w miejscu, w którym trwały prace, miał uczucie, jakby znalazł się na planie filmowym.

Nyberg nadchodził w jego kierunku, cały upaprany ziemią i gliną. Jego brudne kombinezony były na tyle znane, że raz stały się nawet tematem skeczu w lokalnym kabarecie sylwestrowym.

– Nie mam pojęcia, dlaczego wiadomość nie dotarła – powiedział.

Wallander machnął ręką.

– Zostawmy to. Co znaleźliście?

– Już mówiłem.

– Szkielet?

– Tak.

Nyberg zaprowadził go w miejsce, gdzie Wallander się potknął. Wykopany był tu dół na około metr głęboki. Leża-ły w nim szczątki ludzkiego ciała. Oprócz części szkieletu, które w dużej mierze pozostały nietknięte, znajdowały się tam tylko strzępy ubrania.

Wallander obszedł ciało. Nyberg zakaszlał i pociągnął nosem. Z domu wyszedł Martinsson. Ziewnął i obserwował Wallandera, który odezwał się dopiero, gdy dokończył oględziny.

– Gdzie Hurlén?

– Właśnie pojechała do domu – powiedział Nyberg z przekąsem. – Ale dzwoniłem do niej, kiedy natrafiliśmy na więcej kości. Niedługo będzie tu z powrotem.

Wallander i Martinsson przykucnęli.

– Mężczyzna czy kobieta?

To Martinsson zadał pytanie. Wallander nauczył się o znajdowanych szczątkach na tyle dużo, żeby wiedzieć, że bardzo prosto można było rozpoznać, czy należały one do mężczyzny, czy kobiety, po cechach miednicy. Tylko czego miał się właściwie dowiedzieć? Nagle wcale nie był tego pewien.

– Mężczyzna – stwierdził. – Prawdopodobnie dlatego, że mam taką nadzieję.

Martinsson popatrzył na niego ze zdziwieniem.

– A dlaczego?

– Nie wiem. Wolę nie myśleć, że miałem kupić dom, gdzie w ogrodzie zostało zakopane ciało kobiety.

Gdy się podnosił, coś strzyknęło mu w kolanie.

– Zastanawia mnie ta ręka – powiedział Wallander. – Dlaczego wyszła na powierzchnię?

– Może chciała się wydostać, żeby nam pomachać i pokazać, że w ziemi leży coś, co wcale nie powinno się tam znaleźć.

Martinsson zdał sobie sprawę, że jego odpowiedź była idiotyczna. Jednak Wallander tego nie skomentował. Stina Hurlén nadchodziła w świetle reflektorów. Przy każdym kroku błoto, które zrobiło się na wydeptanej ziemi, przyklejało się jej do kaloszy. Zrobiła to samo, co Wallander, okrążyła dół, po czym przykucnęła.

– Mężczyzna czy kobieta? – spytał Wallander.

– Kobieta – odpowiedziała Stina Hurlén. – Na pewno kobieta. Nie mam żadnych wątpliwości. Ale nie pytaj o wiek, o nic nie pytaj. Jestem zbyt zmęczona, żeby zgadywać.

– Jeszcze jedno – powiedział Martinsson. – Wcześniej twierdziłaś, że ręka znajduje się w ziemi od długiego czasu. Czy to odkrycie zmienia twoje zdanie? Czy nadal twierdzisz, że długo tu leży?

– Nie twierdzę, tylko przypuszczam, że leży tu długo.

– Zauważyłaś coś, co mogłoby wskazywać na przyczynę śmierci? – drążył Martinsson.

– To pytanie numer dwa – oświadczyła Hurlén. – O jedno za dużo. Nie odpowiem ci na nie.

– A ta ręka – wtrącił Wallander. – Dlaczego wystaje?

– Nie ma w tym nic dziwnego – odezwał się Nyberg, gdy Hurlén milczała. – Wszystko, co leży w ziemi, porusza się. Może tu chodzić o różnice w poziomie wód gruntowych. Poza tym gleba gliniasta, typowa dla Skanii, przemieszcza się. Grunt osiada. Według mnie ręka wydostała się na powierzchnię po deszczach tej jesieni. Ale oczywiście mogły to też być nornice.

Zadzwonił telefon Nyberga, który skończył swój wywód na temat tego, dlaczego ręka wystawała z ziemi.

– Jak myślisz, o co mu chodziło z tymi nornicami? – zastanawiał się Martinsson.

– Zawsze uważałem Nyberga za świetnego technika kryminalnego, ale w moim przekonaniu jest beznadziejny w wyjaśnianiu, o co mu chodzi.

– Zamierzam jechać do domu i położyć się spać. Myślę, że też powinieneś. W każdym razie nic tu więcej po nas.

Martinsson odwiózł Wallandera na Mariagatan. Jak zwykle strasznie szarpał podczas jazdy. Wallander tego nie komentował. Przestał wiele lat temu. Sposób, w jaki Martinsson prowadził, nigdy się nie zmieni.7

Linda nie spała jeszcze, gdy Wallander pojawił się w drzwiach. Wyszła do niego w szlafroku i popatrzyła na jego ubłocone buty. Usiedli w kuchni. Opowiedział jej, co się wy-darzyło.

– Dziwnie to wszystko wygląda – powiedziała, gdy zamilkł. – Za namową Martinssona jedziesz obejrzeć dom, na którego posesji zakopane są ludzkie szczątki.

– Jakkolwiek dziwnie by to brzmiało, to prawda.

– Do kogo należą?

– A skąd do cholery niby miałbym wiedzieć?

– Czemu jesteś taki wściekły?

– Jestem zmęczony. Niewykluczone, że również zawiedziony. Spodobał mi się ten dom. Cena też była do przyjęcia.

Wyciągnęła rękę i poklepała go po ramieniu.

– Będą inne domy. A tak w ogóle masz gdzie mieszkać.

– Chyba się rozczarowałem. Akurat dzisiaj potrzebowałem jakiejś dobrej wiadomości. A nie kawałka szkieletu wystającego z ziemi.

– A może zobacz w tym coś ekscytującego? Zamiast nudnego ogrodu masz coś, o czym nikt nie słyszał.

– Nie rozumiem, o co ci chodzi.

Linda patrzyła na niego rozbawiona.

– Nie ma ryzyka, że ktoś się do ciebie włamie. Myślę, że złodzieje tak jak wszyscy boją się duchów.

Wallander nastawił wodę. Linda pokręciła głową, gdy zapytał, czy chce herbatę.

Usiadł z różowym kubkiem w ręku.

– To ja ci go dałam. Pamiętasz?

– W prezencie gwiazdkowym, gdy miałaś osiem lat. Zawsze w nim piję.

– Kosztował koronę na pchlim targu.

Wallander upił łyk herbaty. Linda ziewnęła.

– Cieszyłem się na ten dom. Przynajmniej zacząłem wierzyć, że wreszcie wyrwę się z miasta.

– Będą inne domy.

– To nie takie proste.

– A co w tym takiego trudnego?

– Chyba mam za wysokie wymagania.

– No to je obniż.

Wallander czuł, że zaczyna wzbierać w nim złość. Już jako nastolatka Linda oskarżała go, że zawsze komplikuje swoje życie. Najbardziej irytowało go to, że przypominała mu wtedy jej matkę, Monę. W dodatku miała taki sam głos. Gdy Wallander zamykał oczy, często nie był pewien, kto siedzi naprzeciw niego przy stole.

– Dajmy teraz temu spokój – powiedział i opłukał kubek.

– Idę się położyć.

Wallander oglądał na górze telewizję ze ściszonym dźwiękiem. Na jednym z kanałów leciał program o pingwinach.

Gwałtownie się ocknął. Była czwarta. Telewizor szumiał. Wyłączył go i szybko udał się do łóżka, zanim zdążył się na dobre rozbudzić.8

Dwie minuty po godzinie ósmej, w poniedziałek 28 października Wallander zamknął drzwi do jednej z sal konferencyjnych komisariatu. Kiepsko spał po tym, jak obudził się na kanapie. W dodatku jego golarka się popsuła. Był nieogolony i czuł się brudny. Naokoło stołu siedzieli ludzie, których przywykł mieć przy sobie. Z niektórymi współpracował ponad dwadzieścia lat. Przyszło mu do głowy, że te osoby stanowią istotną część jego życia. Teraz to on pracuje tu najdłużej jako komisarz kryminalny w Ystad. Kiedyś był najmłodszy.

W pokoju poza Wallanderem siedzieli Nyberg, Martinsson i ich przełożona, Lisa Holgersson, pierwsza kobieta, której Wallander podlegał. Na początku, kiedy w latach dziewięćdziesiątych przyjechała do Ystad, miał wątpliwości, tak jak wszyscy inni, głównie policjanci płci męskiej. Jednak dość szybko zrozumiał, że Lisa Holgersson była bardzo kompetentna. Uświadomił sobie, że to prawdopodobnie najlepszy szef, jakiego kiedykolwiek miał. Przez dekadę nic nie sprawiło, żeby zmienił tę opinię, chociaż zdarzały im się ostre wymiany zdań.

Wallander wziął głęboki oddech, następnie zwrócił się do Nyberga, a potem do Martinssona, który rano rozmawiał ze Stiną Hurlén.

Nyberg wyglądał na zmęczonego. Patrzył na Wallandera przekrwionymi oczami. Właściwie miał już przejść na emeryturę, ale nieoczekiwanie się rozmyślił. Wallandera wcale to nie dziwiło. Bez swojej pracy, choć nie zawsze przyjemnej, Nyberg uznałby, że życie straciło sens.

– Ciało, a raczej szkielet i kilka strzępków ubrań, to wszystko, co znalazłem – zaczął Nyberg. – Nie do mnie należy szukanie przyczyny śmierci wśród szczątków kości, ale nic nie wyglądało na złamane lub zmiażdżone. Pozostaje oczywiście pytanie, czy powinniśmy przekopać cały ogród.

– A jak poszło z tym nowym urządzeniem? – spytała Lisa Holgersson.

– Dokładnie tak, jak myślałem – odburknął Nyberg. – Cholerny złom, na który jakiś cwaniak naciągnął szwedzką policję. Dlaczego nie możemy sprowadzić tu psa tropiącego?

Wallanderowi ciężko było powstrzymać się od śmiechu. Mimo że Nyberg potrafił być opryskliwy i trudny we współpracy, miał szczególne poczucie humoru. A poglądy kolegi Wallander jak najbardziej podzielał.

– Stina Hurlén potrzebuje czasu – wtrącił Martinsson, kartkując swój notatnik. – Kości muszą zostać przebadane. Chociaż przypuszcza, że w ciągu dnia uda jej się coś nam dostarczyć.

Wallander pokiwał głową.

– To wszystko, co mamy – powiedział. – Niezbyt dużo. Musimy naturalnie nastawić się na to, że mogło dojść do morderstwa. W tej chwili czekamy na ekspertyzę Stiny Hurlén. Zacznijmy od tego, że zorientujemy się, czy da się dowiedzieć czegoś na temat historii tego domu i ludzi, którzy nim mieszkali. Czy jakaś osoba zaginęła? Takie pytanie możemy postawić. Ponieważ właścicielem jest twój krewny, Martinsson, więc chyba będzie najlepiej, jeśli ty się tym zajmiesz?

Wallander położył ręce na stole, na znak, że spotkanie dobiegło końca. Lisa Holgersson zatrzymała go, gdy wychodzili na korytarz.

– Prasa chce z tobą rozmawiać – powiedziała.

– Znaleźliśmy ludzki szkielet. Nic więcej nie możemy powiedzieć.

– Wiesz, że dziennikarze lubią historie zaginionych osób. Nie możesz ujawnić czegoś więcej?

– Nie. Jeśli policja musi zaczekać, to dziennikarze też.

Pozostałą część dnia Wallander zajmował się dochodzeniem w sprawie Polaka, który pobił śmiertelnie mieszkańca Ystad podczas brutalnej, pijackiej rozróby. Wiele osób uczestniczyło w libacji, ale wszyscy pamiętali coś innego albo nie pamiętali nic. Mężczyzna z Polski, który prawdopodobnie skatował na śmierć swojego kompana od kieliszka cały czas zmieniał zeznania. Wallander spędził wiele godzin na nic nie wnoszących przesłuchaniach świadków. Konsultował się z prokuratorem, czy naprawdę warto kontynuować tę sprawę. Jednak prokurator, który był młody, gorliwy i nowy na swoim stanowisku, nalegał. Mężczyzna, nieważne, czy pijany, czy nie, który na śmierć pobił drugiego człowieka, równie pijanego jak on, musi ponieść karę. Temu Wallander oczywiście nie mógł się sprzeciwić. Jednakże doświadczenie podpowiadało mu, że nigdy nie ustalą prawdy. Bez względu na to, jak długo on sam czy ktoś z jego kolegów poświęci się temu śledztwu.

Raz na jakiś czas w drzwiach pojawiał się Martinsson z informacją, że Stina Hurlén jeszcze się nie odezwała. Zaraz po czternastej Linda stanęła w tych samych drzwiach, pytając, czy nie miałby ochoty pójść na lunch. Pokręcił głową i poprosił, że-by przyniosła mu jakąś kanapkę, jeśli będzie wychodzić. Kiedy zniknęła, pomyślał, że wciąż nie zdołał oswoić się z myślą, że jego córka jest dorosłą osobą, a do tego pracuje jako policjantka na tym samym komisariacie.

Linda kupiła mu kanapkę na wynos. Wallander odłożył obszerny segregator zawierający materiały na temat libacji, która zakończyła się morderstwem. Zjadł kanapkę, zamknął drzwi, po czym rozparł się wygodnie na krześle, żeby uciąć sobie drzemkę. Jak zawsze, do ręki wziął pęk kluczy. Jeśli je wypuści, będzie to oznaczało, że zapadł w głęboki sen i najwyższy czas się obudzić.

Po chwili spał. Klucze spadły na podłogę. W tym samym momencie Martinsson otworzył drzwi.

Wallander zrozumiał, że Stina Hurlén dała znak.9

Wstępna, chociaż w żadnym wypadku nie ostateczna ekspertyza medyczna, która przyszła kurierem z Lund, leżała właśnie na biurku Martinssona.

– Myślę, że najlepiej będzie, jeśli sam przeczytasz – powiedział Martinsson.

– Czy to znaczy, że znalezione szczątki potwierdzają nasze przypuszczenia? Mamy dochodzenie w sprawie przestępstwa?

– Na to wygląda.

Gdy Wallander przeglądał raport, Martinsson poszedł po kawę. Stina Hurlén pisała jasnym i przejrzystym językiem. Wallander w miarę upływu czasu często zastanawiał się, skąd to się bierze, że niektórzy policjanci albo lekarze medycyny sądowej, prokuratorzy i obrońcy czasami piszą tragicznie nieczytelne teksty. Wyrzucają z siebie masę słów, zamiast formułować proste i jasne zdania.

Zapoznanie się z raportem zajęło mu około dziesięciu minut. Za każdym razem, gdy trzymał w rękach ważny dokument, zmuszał się, żeby czytać powoli, nie szybciej niż by mogły nadążyć jego myśli.

Stina Hurlén doszła do wniosku, że szkielet należał do kobiety. Oszacowała, że w momencie śmierci kobieta miała około pięćdziesięciu lat. Konieczne byłyby też dodatkowe badania, żeby szczegółowo móc stwierdzić jej wiek. Jednak już teraz Stina Hurlén mogła ustalić prawdopodobną przyczynę śmierci. Kobieta zmarła w wyniku powieszenia. Wskazywały na to obrażenia na szyi. Stina Hurlén oczywiście nie mogła mieć pewności, że nie zostało one wyrządzone pośmiertnie, jednak uznała to za mało prawdopodobne. Nie była jeszcze w stanie określić, jak długo kobieta nie żyła, ale jej zdaniem istniały przesłanki, że leżała w ziemi wiele lat.

Wallander odłożył raport na stół i wziął do ręki filiżankę kawy, którą postawił przed nim Martinsson.

– Co takiego wiemy, gdybyśmy mieli podsumować? – spytał Wallander.

– Nieprawdopodobnie mało. Ciało kobiety zostaje zakopane w ogrodzie w Löderup. W momencie śmierci miała ona około pięćdziesięciu lat. Ale nie wiemy, kiedy to się stało. Jeśli dobrze rozumiem Hurlén, ciało mogło leżeć w ziemi sto lat. A nawet dłużej.

– Albo i krócej. Jak się nazywa ten twój krewny, właściciel domu?

– Karl Eriksson, to kuzyn mojej żony.

– Przypuszczam, że najlepsze, co możemy zrobić, to z nim porozmawiać.

– Nie wydaje mi się, żeby to był dobry pomysł.

– Niby dlaczego?

– Bo jest stary i chory.

– To, że ktoś jest stary, nie oznacza od razu, że chory. Co masz na myśli?

Martinsson podszedł do okna i wyjrzał na ulicę.

– Chodzi mi tylko o to, że kuzyn mojej żony, Karl Eriksson, ma dziewięćdziesiąt dwa lata. Jeszcze kilka lat temu jego umysł był w pełni sprawny. Wtedy coś się stało. Pewnego dnia Karl wyszedł nago na ulicę, a kiedy ludzie próbowali mu pomóc, nie wiedział, kim jest, gdzie się znajduje ani gdzie miesz-ka. Dawał sobie radę sam aż do tego momentu. Demencja ma zwykle podstępny przebieg, ale w jego wypadku nadeszła znienacka.

Wallander popatrzył na Martinssona pytającym wzrokiem.

– Ale jeśli tak nagle stracił poczucie rzeczywistości, jak w takim razie mógł poprosić, żebyś zajął się sprzedażą domu?

– Już ci mówiłem. Podpisaliśmy dokumenty kilka lat wcześniej. Może przeczuwał, że pewnego dnia zniknie we mgle i chciał uporządkować swoje sprawy.

– Ma jakieś przebłyski pamięci?

– Żadnych. Nikogo nie poznaje. Wspomina jedynie swoją matkę, która zmarła pięćdziesiąt lat temu. Mówi, że musi przynieść mleko. Powtarza to cały czas, kiedy nie śpi. Mieszka w domu spokojnej starości dla tych, którzy zatracili kontakt ze światem.

– Musi znaleźć się ktoś jeszcze, kto potrafiłby odpowiedzieć na nasze pytanie.

– Nikt taki nie istnieje. Karl Eriksson i jego żona, która zmarła w latach siedemdziesiątych, nie mieli dzieci. A raczej mieli: dwójkę, dwie córki, które zginęły w strasznym wypadku. Utopiły się w szambie szmat czasu temu. Innych krewnych nie mieli. Żyli w odosobnieniu, sporadyczny kontakt utrzymywali tylko ze mną i moją rodziną.

Wallander zaczynał się niecierpliwić. W dodatku był głodny. O zjedzonej kanapce, którą przyniosła mu Linda, dawno już zapomniał.

– Zacznijmy od tego domu – powiedział, podnosząc się z krzesła. – Muszą istnieć jakieś księgi wieczyste. Każdy człowiek ma swoją historię. Tak samo każdy dom ją ma. Chodźmy porozmawiać z Lisą.

Usiedli w pokoju Lisy Holgersson. Wallander pozwolił Martinssonowi opowiedzieć o ekspertyzie Stiny Hurlén i zniedołężniałym Karlu Erikssonie. Jak zawsze gdy ze sobą współpracowali, na zmianę zdawali relacje z różnych spraw, żeby ten drugi mógł się przysłuchiwać i spojrzeć na wszystko z dystansu.

– Nie możemy przeznaczyć na to żadnych dużych środków – oświadczyła Lisa Holgersson, gdy Martinsson zamilkł. – W dodatku wszystko wydaje się przemawiać za tym, że ewentualne morderstwo byłoby przedawnione.

Wallander pomyślał, że właśnie takiego komentarza się spodziewał. Nie od dziś dało się zauważyć, że coraz mniej środków szło na to, co powinno być najważniejsze: pracę policji w terenie. Jego koledzy coraz częściej siedzieli przykuci do biurek albo pracowali według skomplikowanych i bezsensownych procedur, które cały czas się zmieniały. Przedawnione morderstwo, jeśli to, co wydostało się na powierzchnię w Löderup, rzeczywiście na nie wskazywało, nie mogło dostać nic innego niż tylko nadzwyczaj ograniczone fun-dusze.

Spodziewał się takiej odpowiedzi i nie był zły.

– My tylko cię informujemy. Mówimy to, co wiemy, i naszym zdaniem tak czy inaczej powinniśmy przeprowadzić wstępne dochodzenie. Nie domagamy się żadnych dużych środków. Przynajmniej nie wcześniej, niż otrzymamy bardziej szczegółową ekspertyzę sądowo-lekarską z Lund oraz raport Nyberga. To chyba i tak absolutne minimum tego, co możemy zrobić, żeby dowiedzieć się, kto leżał w ziemi. Jeśli jeszcze chcemy się nazywać policjantami.

Lisa Holgersson podniosła głowę, spoglądając na niego nerwowo.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Tylko robiąc coś, pokazujemy, jakimi jesteśmy policjantami, a nie siedząc w tych wszystkich statystykach, które zajmują nam cały nasz czas pracy.

– Statystykach?

– Wiesz równie dobrze jak ja, że mamy zdecydowanie zbyt niską wykrywalność przestępstw. A to dlatego, że każe się nam wypełniać jakieś nieważne papiery.

Wallander czuł, że zaczyna w nim wzbierać wściekłość. Zdołał się jednak opanować na tyle, że Lisa Holgersson nic nie zauważyła.

Za to Martinsson jak zwykle przejrzał go na wylot.

Wallander zerwał się z krzesła.

– Rozejrzymy się tam – odrzekł, zdobywając się na uprzejmość. – A kto wie, co znajdziemy.Opuścił pokój i szybkim krokiem przeszedł przez korytarz. Martinsson prawie za nim biegł.

– Myślałem, że wpadniesz w szał – powiedział Martinsson. – A to zdecydowanie mało przyjemne w październikowy poniedziałek, gdy zbliża się zima.

– Za dużo gadasz. Zabierz kurtkę, jedziemy na wieś.