Rendez-vous - ebook

Prolog

Wojna się skończyła.

Człowiek, znany dotychczas pod pseudonimem Nemezis, stał przy oknie swego gabinetu i wsłuchiwał się w dochodzący z ulicy hałas. Cały Londyn świętował ostateczną klęskę Napoleona pod Waterloo, tak jak to tylko londyńczycy potrafią. Sztuczne ognie, muzyka i okrzyki wielotysięcznych wiwatujących tłumów wypełniały ulice.

Wprawdzie wojna się skończyła, ale dla niego ten fakt nie oznaczał jeszcze jej ostatecznego końca. Co więcej, wszystko wskazywało na to, że koniec może nigdy nie nastąpić, a przynajmniej nie taki, jakiego on pragnął.

Tożsamość zdrajcy, który nazywał siebie Pająkiem, wciąż była okryta tajemnicą. Zagadka nie została wyjaśniona. Ci, którzy zginęli z rąk Pająka, nie będą więc pomszczeni.

A Nemezis doszedł do wniosku, że czas najwyższy zająć się poważnie własnym życiem. Spoczywały na nim obowiązki, które powinien wypełnić, a wśród nich wcale nie najmniejszym było znalezienie sobie odpowiedniej żony.

Miał zamiar zabrać się do tego jak do wszystkich swoich zadań – z logiczną i przemyślną precyzją. Zrobił listę kandydatek i wybierze jedną z nich.

Wiedział dokładnie, czego oczekuje od przyszłej żony. Ze względu na jego tytuł i nazwisko musi to być kobieta cnotliwa. Ze względu zaś na niego samego – godna zaufania i lojalna partnerka.

Nemezis bardzo długo musiał żyć w ukryciu. Poznał więc prawdziwą wartość i lojalność; wiedział, że są bezcenne.

Słuchał wrzawy dochodzącej z ulicy. Koniec wojny! Nikogo nie cieszyło bardziej zakończenie tego straszliwego marnotrawstwa, jakim jest wojna, niż człowieka zwanego Nemezis. Ale jednocześnie odczuwał żal, że nie nastąpiło ostateczne rendez-vous między nim a tym podłym zdrajcą, Pająkiem.1

Drzwi biblioteki otwarły się bezszelestnie, ale od przeciągu zadrgał płomień świecy.

Skulona w ciemnym końcu długiego pokoju Augusta Ballinger zamarła w bezruchu, właśnie gdy wsuwała szpilkę do włosów w zamek biurka należącego do gospodarza domu.

W tej kompromitującej pozycji, klęcząc za potężnym meblem, zdrętwiała ze strachu, patrzyła na jedyną świecę, jaką odważyła się zapalić. Płomień znów się zachybotał, gdy drzwi zamknęły się cichutko.

Coraz bardziej zdenerwowana Augusta wyjrzała spoza biurka i skierowała wzrok w odległy koniec mrocznego wnętrza. Człowiek, który właśnie wszedł do biblioteki, stał bez ruchu w atramentowej ciemności tuż koło drzwi. Był wysoki i, jak się jej wydawało, ubrany w czarny szlafrok. Nie mogła dostrzec jego twarzy. Niemniej, gdy tak klęczała wstrzymując oddech, w jakiś głęboki i niepokojący sposób odczuwała jego obecność. Tylko jeden mężczyzna działał tak na jej zmysły.

Nie potrzebowała widzieć go wyraźniej, by domyślić się, kto czaił się w ciemności. Była pewna, że jest to Graystone.

Nie wszczynał alarmu, co już było olbrzymią ulgą. Dziwne, jak swobodnie czuł się w ciemnościach nocy – jakby to było jego naturalne środowisko. A może, pomyślała Augusta w przypływie optymizmu, nie zauważył nic niezwykłego. Może tylko zszedł na dół po książkę i pomyślał, że ktoś, kto był tu przed nim, przez roztargnienie pozostawił zapaloną świecę.

Augusta łudziła się, że jej nie zauważył, gdy zerkała na niego zza biurka. Mógł jej nie dostrzec z drugiego końca wielkiego pokoju. Jeżeli będzie ostrożna, może uda się jej wyjść z tego bez szwanku. Pochyliła głowę niżej, kryjąc się za bogato rzeźbionym brzegiem biurka.

Nie słyszała żadnych kroków na grubym perskim dywanie, lecz chwilę później ktoś zwrócił się do niej z odległości nie większej niż metr.

– Dobry wieczór, panno Ballinger. Spodziewam się, że znalazła pani za biurkiem Enfielda jakąś budującą lekturę. Ale chyba światło nie jest tam najlepsze?

Augusta od razu rozpoznała ten przejmująco chłodny, niewzruszony męski głos i jęknęła w duchu, że jej najgorsze przeczucia znalazły potwierdzenie. To był Graystone.

Co za pech, że pośród wszystkich gości zaproszonych na weekend do lorda Enfielda, nakrył ją właśnie przyjaciel jej wuja.

Harry Fleming, hrabia Graystone, był prawdopodobnie jedynym człowiekiem w całym domu, który nie uwierzyłby w żadne gładkie kłamstewko, jakie sobie na tę okazję przygotowała. Graystone peszył Augustę z kilku względów; miał niepokojący sposób patrzenia jej w oczy, jakby chciał zajrzeć w głąb duszy i poznać prawdę. Poza tym był tak cholernie inteligentny.

Augusta zaczęła przebiegać w myśli różne historyjki przygotowane na taką właśnie ewentualność. Powinna to być bardzo zręczna opowieść. Graystone to nie żaden głupek. To człowiek poważny, pełen godności, poprawny, a chwilami nawet uroczyście pompatyczny, ale w każdym razie niegłupi.

Augusta uznała, że musi wykpić się z tej sytuacji bezczelnością. Zmusiła się do promiennego uśmiechu i spojrzała na niego z udanym zdziwieniem.

– A, witam, panie hrabio. Nie spodziewałam się spotkać nikogo w bibliotece o tej porze. Szukałam właśnie swojej szpilki do włosów. Musiałam ją tu upuścić.

– Wydaje mi się, że jakaś szpilka do włosów tkwi w zamku biurka.

Augusta, jeszcze raz udając zaskoczoną, zerwała się na nogi.

– Wielkie nieba! Rzeczywiście. Jakie to dziwne, że właśnie tu utkwiła.

Ręce się jej trzęsły, gdy wyjmowała szpilkę z zamka i chowała ją do kieszeni.

– Zeszłam na dół, żeby znaleźć coś do czytania, gdyż nie mogłam zasnąć, i zupełnie nie wiem, jak to się stało, że zgubiłam szpilkę.

Graystone z uwagą przypatrywał się jej promiennemu uśmiechowi w świetle jasnego płomienia świecy.

– Dziwi mnie, że nie mogła pani zasnąć, pan Ballinger. Miała pani dziś tyle zajęć. O ile wiem, po południu uczestniczyła pani w konkursie strzelania z łuku, potem był ten długi spacer do ruin rzymskich i piknik. I na dodatek tańce i gra w wista wieczorem. Można było sądzić, że będzie pani całkowicie wyczerpana.

– Tak, rzeczywiście, ale myślę, że przyczyną musiała być obcość otoczenia. Wie pan, jak to jest, hrabio, gdy się nie śpi we własnym łóżku.

Jego oczy, zimne i szare, przypominające morze zimą, lekko zabłysły.

– Co za ciekawe spostrzeżenie. Czy często sypia pani w cudzych łóżkach, panno Ballinger?

Augusta wlepiła w niego oczy, niepewna, jak przyjąć tę uwagę. Podejrzewała, że w jego pozornie niewinnych słowach kryje się jakaś aluzja do seksu, ale uznała, że to niemożliwe. W końcu to był hrabia Graystone. Nie zrobiłby ani nie powiedział niczego niewłaściwego w obecności damy. Chyba że nie uważałby jej za damę, pomyślała ponuro.

– Nie, panie hrabio, nie miałam zbyt wielu okazji, aby podróżować, i dlatego nie przyzwyczaiłam się do częstej zmiany łóżek. A teraz, jeśli pan wybaczy, muszę wracać na górę. Moja kuzynka może się obudzić i będzie zaniepokojona, jeżeli nie znajdzie mnie w pokoju.

– Ach, ta urocza Claudia. Oczywiście nie chcielibyśmy, by Aniołek martwił się o swoją hultajską kuzynkę, prawda?

Augusta drgnęła. Było jasne, że w opinii hrabiego Graystone’a spadła dość nisko. Najwyraźniej uważał ją za pannicę bez wychowania. Mogła mieć tylko nadzieję, że nie uważa jej również za złodziejkę.

– Nie, hrabio. Nie chciałabym martwić Claudii. Dobranoc panu.

– Z głową wysoko podniesioną zrobiła krok, by go wyminąć. Nie poruszył się, więc musiała zatrzymać się naprzeciwko niego. On jest naprawdę potężnym mężczyzną, pomyślała. Stojąc tak blisko niego, czuła się przytłoczona wielką, nieugiętą siłą, jaka z niego emanowała. Zebrała się na odwagę.

– Z pewnością nie zamierza mi pan przeszkodzić w udaniu się do sypialni, panie hrabio?

Brwi Graystone’a uniosły się nieco.

– Nie chciałbym, aby pani wracała bez tego, po co pani tu przyszła.

Augusta poczuła suchość w ustach. To niemożliwe, żeby wiedział coś o dzienniku Rozalind Morrissey…

– Jak to czasem bywa, panie hrabio, poczułam się w tej chwili śpiąca. Myślę, że w końcu jednak nie będę potrzebowała nic do czytania.

– Nawet tego, co miała pani nadzieję znaleźć w biurku Enfielda?

Augusta udała urażoną.

– Jak pan śmie insynuować, że próbowałam dostać się do biurka lorda Enfielda? Mówiłam panu przecież, że moja szpilka spadając, przypadkiem wylądowała w zamku.

– Proszę mi pozwolić, panno Ballinger.

Graystone wyjął z kieszeni szlafroka kawałek drutu i delikatnie wsunął go w zamek biurka. Rozległ się lekki, ale wyraźny trzask.

Augusta obserwowała w zdumieniu, z jaką łatwością otwiera górną szufladę, a potem stoi, przyglądając się jej zawartości. Graystone obojętnie dał znak ręką, aby poszukała tego, o co jej chodziło.

Augusta z wahaniem wpatrywała się w niego przez chwilę, przygryzając wargę, a potem nagle pochyliła się nad szufladą, szperając w jej wnętrzu. Pod kilkoma kartkami papieru znalazła mały, oprawny w skórę tomik. Chwyciła go szybko.

– Panie hrabio, nie wiem, co powiedzieć. – Ściskała pamiętnik, spoglądając Graystone’owi prosto w oczy.

W migocącym świetle świecy ostre rysy hrabiego wyglądały jeszcze bardziej ponuro niż zwykle. Trudno go było nazwać pięknym mężczyzną, ale Augusta zwróciła na niego uwagę od pierwszego momentu, kiedy wuj przedstawił go jej na początku karnawału.

Było coś w wyniosłym spojrzeniu szarych oczu, co ją kusiło, aby się do niego zbliżyć, choć wiedziała, że pewnie nie podziękowałby jej za to. Ważnym elementem jego atrakcyjności była tajemniczość. Wyczuwała w nim jakieś zamknięte drzwi, które pragnęła otworzyć przez zwykłą kobiecą ciekawość. Sama nie wiedziała dlaczego. Nie był to przecież jej typ mężczyzny. Powinna go właściwie uznać za nudziarza. A jednak wydawał jej się niebezpiecznie intrygującą postacią.

Wśród gęstych, ciemnych włosów Graystone’a przebłyskiwały srebrne nitki. Miał około trzydziestu pięciu lat, ale mógł uchodzić za czterdziestolatka, nie tyle z powodu jakiejś miękkości w twarzy czy figurze, raczej wprost przeciwnie: z powodu czegoś mocnego i ponurego, co świadczyło o głębokich przeżyciach i wiedzy. Augusta zdawała sobie sprawę, że tak nie może wyglądać ktoś pogrążony w studiach nad historią starożytną. A więc kolejna zagadka. Ponadto widząc go teraz w szlafroku, spostrzegła, że szerokości ramion i szczupłości sylwetki nie zawdzięczał kunsztowi krawca. Miał w sobie jakąś gładką, mocną i drapieżną grację, powodującą, że Augustę przejmował dziwny dreszcz. Nigdy dotąd nie spotkała mężczyzny, który by zrobił na niej takie wrażenie. Nie rozumiała, czym ją tak pociągał. Stanowili absolutne przeciwieństwo, jeżeli chodzi o temperament i sposób bycia. Zresztą wrażenie, jakie na niej wywierał, było bez znaczenia. Całe to zmysłowe podniecenie i dreszcze, które w niej wywoływał, uczucie niepokoju i tęsknego rozmarzenia, do niczego nie prowadziły.

Jej najgłębsze przekonanie, że Graystone musiał tak jak i ona poznać, co znaczy utrata kogoś bliskiego, i świadomość, że potrzebował miłości i śmiechu, aby zniknęły z jego oczu smutek i cień, niewiele zmieniało. Choć mówiono, że Graystone szukał żony, Augusta była przekonana, że nie weźmie pod uwagę kobiety zdolnej zburzyć porządek jego uregulowanego życia. Nie, jego wybranką zostanie na pewno kobieta zupełnie innego pokroju.

Dochodziły do niej plotki, czego Graystone wymagał od swej przyszłej żony. Twierdzono, że jako człowiek metodyczny spisał listę kandydatek, a jego wymagania były bardzo wysokie. Każda kobieta, która chciałaby się na tej liście znaleźć, musi być wzorem wszelkich cnót. Świecić przykładem powagi i stateczności, jednym słowem – być pełną godności damą o nieposzlakowanej opinii. Typem kobiety, której nie przyszłoby do głowy wdzierać się do biurka pana domu w środku nocy.

– Sądzę – rzekł hrabia, przyglądając się tomikowi w ręku Augusty – że im mniej się będzie o tym mówiło, tym lepiej. Właścicielka tego pamiętnika jest, jak sądzę, pani bliską przyjaciółką?

Augusta westchnęła. Niewiele miała już do stracenia. Dalsze zapewnienia o niewinności były bezcelowe. Graystone najwyraźniej wiedział o wiele więcej o jej nocnej przygodzie, niż powinien.

– Tak, panie hrabio. – Augusta uniosła wysoko głowę. – Moja przyjaciółka popełniła nieostrożność, opisując w pamiętniku pewne sprawy sercowe. Później żałowała swych uczuć, gdy przekonała się, że człowiek z nimi związany nie odpłacał jej szczerością.

– Tym człowiekiem jest Enfield?

Augusta zacisnęła wargi.

– Odpowiedź wydaje się jednoznaczna. Dziennik był przecież w jego biurku, prawda? Lord Enfield może być przyjmowany w najznakomitszych salonach ze względu na swój tytuł i bohaterskie czyny w czasie wojny, ale obawiam się, że jest godnym pogardy draniem, jeśli chodzi o traktowanie kobiet. Pamiętnik mojej przyjaciółki został skradziony natychmiast po tym, jak mu powiedziała, że już go nie kocha. Przypuszczamy, że przekupiono służącą.

– Przypuszczamy? – powtórzył Graystone łagodnie.

Augusta zignorowała to zawoalowane pytanie. Nie miała zamiaru mówić mu wszystkiego. A już na pewno nie zamierzała wyjaśniać mu, w jaki sposób zdobyła zaproszenie do domu Enfielda na weekend.

– Enfield powiedział mojej przyjaciółce, że zamierza poprosić o jej rękę, a pamiętnika użyje, aby zapewnić sobie przyjęcie swoich oświadczyn.

– Dlaczegóż by Enfield miał w tym celu szantażować pani przyjaciółkę? Ostatnio jest bardzo mile widziany przez damy, które zniewala opowiadaniami o swoich bohaterskich wyczynach pod Waterloo.

– Moja przyjaciółka jest dziedziczką wielkiej fortuny, panie hrabio. – Augusta wzruszyła ramionami. – Mówi się, że od czasu powrotu z Europy lord Enfield przegrał w karty dużą część swego majątku. Pewnie on i jego matka doszli do wniosku, że powinien się bogato ożenić.

– Rozumiem. Nie zdawałem sobie sprawy, że wieści o ostatnich niepowodzeniach Enfielda tak szybko rozejdą się wśród płci pięknej. I on, i jego matka bardzo starali się, aby to było trzymane w tajemnicy. Ten wielki zjazd tutaj miał być jednym ze sposobów.

Augusta uśmiechnęła się znacząco.

– No tak. Ale wie pan, panie hrabio, jak to jest, kiedy ktoś zaczyna polować na określony typ narzeczonej. Pogłoski o zamiarach wyprzedzają go zwykle i co bardziej inteligentna zwierzyna orientuje się, o co chodzi.

– Czy przypadkiem nie daje mi pani do zrozumienia, że wie pani coś o moich intencjach, panno Ballinger?

Augusta poczuła, że palą ją policzki, ale postanowiła nie cofać się pod jego chłodnym, krytycznym spojrzeniem. Ostatecznie Graystone, gdy z nią rozmawiał, zawsze patrzył z dezaprobatą.

– Skoro pan pyta, hrabio – rzekła zdecydowanie – mogę równie dobrze przyznać, że jest powszechnie wiadome, iż szuka pan na żonę określonego rodzaju kobiety. Mówi się nawet, że sporządził pan listę kandydatek.

– Nadzwyczajne. I mówi się również, kto jest na tej liście?

Augusta spojrzała na niego spod oka.

– Nie. Wiadomo tylko, że jest to bardzo krótka lista. Wydaje się to jednak zrozumiałe, biorąc pod uwagę pańskie wymagania, które podobno są bardzo surowe i wysokie.

– Sprawa staje się coraz bardziej interesująca. Jakie dokładnie są moje wymagania co do żony, panno Ballinger?

Augusta pożałowała, że nie trzymała buzi na kłódkę. Ale przezorność nie była nigdy mocną stroną Ballingerów, a szczególnie północnej gałęzi tej rodziny, mieszkającej w Northumberland. Brnęła więc dalej.

– Fama głosi, że jak żona Cezara, pańska małżonka musi być poza wszelkimi podejrzeniami. Powinna to być poważnie myśląca kobieta o nadzwyczajnej wrażliwości. Wzór wszelkiej prawości. Krótko mówiąc, panie hrabio, szuka pan doskonałości… Życzę panu powodzenia.

– Z pani trochę zjadliwego tonu wnoszę, że znalezienie prawdziwie cnotliwej kobiety uważa pani za bardzo trudne zadanie.

– To zależy, jak pan definiuje cnotę – odparła ze złością. – Z tego, co słyszę, pana wymagania są przesadnie surowe. Mało jest wśród kobiet wzorów doskonałości. Być takim wzorem jest dość nudne, panie hrabio. Myślę, że miałby pan o wiele dłuższą listę kandydatek, gdyby pan szukał bogatej żony, tak jak lord Enfield. A wszyscy przecież wiemy, jak niewiele jest bogatych panien do wzięcia.

– Niestety, a może na szczęście, różnie można na to patrzeć, nie muszę szukać dziedziczki wielkiej fortuny. Mogę więc żądać innych zalet. Ale pani wiedza o moich osobistych sprawach zdumiewa mnie, panno Ballinger. Wydaje się, że jest pani świetnie zorientowana. Czy mogę zapytać, jak to się stało, że zna pani tak wiele szczegółów?

Augusta absolutnie nie zamierzała powiedzieć mu o „Pompei”, klubie dla dam, którego była współtwórczynią, a który stał się studnią bez dna wszelkich plotek i wieści.

– Plotek nigdy nie brakuje, panie hrabio – odrzekła.

– To prawda. – Graystone zmrużył oczy. – Plotki są tak powszechne, jak błoto na ulicach Londynu. Ma pani rację sądząc, że wolałbym dostać żonę, do której nie przylgnęłoby ich zbyt wiele.

– Jak powiedziałam, panie hrabio, życzę panu powodzenia. – Ogarnęło ją przygnębienie, gdy usłyszała, że Graystone potwierdził wszystko, co mówili o jego osławionej liście. – Mam tylko nadzieję, że nie będzie pan żałował postawienia tak wysokich wymagań.

Zacisnęła ręce na dzienniczku Rozalind Morrissey.

– Wybaczy mi pan, że udam się już do swojej sypialni?

– Ależ naturalnie.

Graystone pochylił głowę w ukłonie i uprzejmie odsunął się o krok, by pozwolić jej przejść.

Zadowolona z możliwości oddalenia się Augusta szybko okrążyła biurko i przebiegła obok hrabiego. Była świadoma aż nadto intymności tej sytuacji. Graystone, czy ubrany na bal, czy w stroju do konnej jazdy, był dostatecznie niepokojący. Ale Graystone w negliżu, to już zbyt wiele dla jej zmysłów.

Była w połowie drogi do drzwi, gdy przypomniała sobie coś ważnego. Zatrzymała się i odwróciła.

– Proszę pana, muszę zadać panu jedno pytanie.

– Słucham.

– Czy będzie pan uważał za swój obowiązek wspomnieć o tej nieprzyjemnej sprawie lordowi Enfieldowi?

– A co by pani zrobiła, gdyby pani znalazła się na moim miejscu, panno Ballinger? – zapytał suchym tonem.

– O, ja bym zdecydowanie dżentelmeńsko milczała – zapewniała go szybko. – W końcu chodzi tu o reputację damy.

– To prawda. I nie tylko o reputację pani przyjaciółki. Ryzykowała pani również swoją własną, panno Ballinger. Wystawiła pani na niebezpieczeństwo najcenniejszy klejnot w koronie kobiety: reputację.

Do diabła z tym facetem. Naprawdę jest to arogancka bestia. I zbyt nadęty.

– To prawda, że trochę ryzykowałam – powiedziała jak najzimniejszym tonem. – Ale musi pan pamiętać, że pochodzę z Ballingerów northumberlandzkich, a nie z Ballingerów osiadłych w Hampshire. Kobiety z naszej rodziny nie przywiązują wielkiej wagi do konwenansów.

– A czy nie uważa pani, że wiele z tych zasad stworzono dla waszej własnej obrony?

– Ani trochę. Te zasady tworzy się dla wygody mężczyzn i nic ponadto.

– Pozwoli pani, że się nie zgodzę, panno Ballinger. Zdarzają się sytuacje, że takie zasady są szalenie niewygodne dla mężczyzn. Jestem właśnie w podobnej.

Zmarszczyła czoło, nie rozumiejąc go do końca, ale zdecydowała się pominąć milczeniem ten zagadkowy komentarz.

– Proszę pana, wiem, że jest pan zaprzyjaźniony z moim wujem. Nie chciałabym, abyśmy zostali wrogami.

– Zgadzam się najzupełniej. Zapewniam panią, że nie chcę być pani wrogiem, panno Ballinger.

– Dziękuję. Niemniej muszę panu szczerze powiedzieć, że niewiele mamy ze sobą wspólnego. Stanowimy przeciwieństwo pod względem temperamentu i skłonności, zgodzi się pan ze mną? Pana zawsze będą wiązały zasady honoru, poprawnego zachowania i wszystkie te dokuczliwe reguły, które obowiązują w towarzystwie.

– A panią, panno Ballinger, co będzie wiązało?

– Absolutnie nic, panie hrabio – odparła otwarcie. – Mam zamiar żyć pełnią życia. Ostatecznie jestem ostatnią z northumberlandzkich Ballingerów. I dlatego raczej narażę się na ryzyko, niż dam się pogrzebać pod furą wielu nudnych cnót.

– Niemożliwe, panno Ballinger, rozczarowuje mnie pani. Czyżby pani nie słyszała, że cnota jest sama dla siebie nagrodą?

Znów spojrzała na niego nieprzychylnie, podejrzewając, że się z nią droczy. Ale doszła do wniosku, że to nieprawdopodobne.

– Rzadko widziałam tego dowody. Lecz proszę mi odpowiedzieć, czy będzie się pan czuł w obowiązku powiadomić lorda Enfielda o mojej bytności w jego bibliotece dzisiejszej nocy?

Obserwował ją spod przymkniętych powiek, z rękami głęboko wsuniętymi w kieszenie szlafroka.

– A jak się pani wydaje?

– Myślę, panie hrabio, że się pan dokładnie zaplątał w sieci własnych zasad. Nie mógłby pan przecież powiedzieć lordowi Enfieldowi o sprawach tej nocy bez naruszenia swego kodeksu honorowego, prawda?

– Ma pani zupełnie rację. Nie powiem Enfieldowi ani słowa. Ale mam swoje własne powody, by milczeć, panno Ballinger. A skoro nie jest pani wtajemniczona w te powody, byłoby bardzo rozsądne z pani strony nie snuć przypuszczeń.

Pochyliła głowę na bok, rozważając to, co powiedział.

– Powodem milczenia pana jest zapewne zobowiązanie, jakie pan odczuwa względem mego wuja, nieprawdaż? Jest pan jego przyjacielem i nie chciałby pan, by miał kłopoty z powodu mojego zachowania.

– To jest trochę bliższe prawdy, ale jeszcze nie cała prawda, w żadnym razie.

– Niezależnie od powodów jestem panu bardzo wdzięczna.

Augusta uśmiechnęła się wesoło, doszedłszy do wniosku, że jest bezpieczna, jak również jej przyjaciółka, Rozalind Morrissey. Lecz nagle uprzytomniła sobie, że jeszcze jedno pytanie pozostało bez odpowiedzi.

– Jak się stało, że dowiedział się pan o moich planach na dzisiejszą noc?

Teraz z kolei Graystone uśmiechnął się, ale zrobił to z tak dziwnym grymasem, że Augustę przejął chłodny dreszcz.

– Byłoby dobrze, żeby to pytanie nie dało pani zasnąć przynajmniej przez część nocy, panno Ballinger. Niech pani się dobrze nad tym zastanowi. Warto sobie uświadomić, że sekrety dam zawsze stanowią materiał do plotek i obmowy. Mądra młoda kobieta powinna zatem unikać takiego ryzyka, jakie pani dziś podjęła.

Augusta zmarszczyła nos rozczarowana.

– Powinnam była wiedzieć, że nie należy panu zadawać takich pytań. Oczywiste jest, że osoba o tak wzniosłym umyśle jak pan nie zrezygnuje z możliwości udzielenia reprymendy przy każdej okazji. Ale przebaczam panu tym razem, gdyż jestem wdzięczna za pomoc i obietnicę milczenia.

– Wierzę, że będzie mi pani nadal wdzięczna.

– Jestem pewna, że tak.

Kierowana nagłym impulsem, Augusta wróciła do biurka i zatrzymała się przed hrabią. Wspięła się na palce i pocałowała go lekko w policzek. Graystone stał jak wykuty w skale, jednak Augusta czuła, że wstrząsnęło to nim do głębi, i nie odmówiła sobie cichego chichotu.

– Dobranoc, hrabio.

Podniecona swoją odwagą i sukcesem wyprawy do biblioteki, zakręciła się jak wiatr i pobiegła w stronę drzwi.

– Panno Ballinger!

– Tak? – Zatrzymała się i jeszcze raz odwróciła się do niego, mając nadzieję, że nie widzi jej rumieńców.

– Zapomniała pani świecy. Będzie pani potrzebna przy wchodzeniu po schodach.

Wziął świecznik do ręki i wyciągnął go w jej kierunku. Augusta zawahała się, ale podeszła do niego, wyszarpnęła mu świecznik i wybiegła bez słowa.

Cieszę się, że nie jestem na jego liście kandydatek na żonę, myślała zniecierpliwiona, biegnąc po schodach, a potem korytarzem do swojej sypialni. Kobieta z rodu northumberlandzkich Ballingerów nie mogłaby związać się z człowiekiem o tak staroświeckich poglądach i tak sztywnym. Poza tym wyraźnie różnili się temperamentem i zainteresowaniami. Graystone, wybitny lingwista, studiował klasyków, tak jak jej wuj, sir Thomas Ballinger. Poświęcił się studiom nad dziełami starożytnych Greków i Rzymian i wydał kilka imponujących książek oraz rozpraw bardzo dobrze przyjętych przez krytykę.

Gdyby Graystone był jednym z tych nowych interesujących pisarzy, których pasjonująca proza i pałające oczy stanowiły ostatni krzyk mody, Augusta łatwiej by zrozumiała swoje zafascynowanie jego osobą. Ale hrabia płodził nudne prace o tytułach takich jak: Rozprawa nad niektórymi elementami w Historiach Tacyta lub Omówienie wybranych fragmentów w Listach Plutarcha. Obydwa te dzieła zostały wydane ostatnio i uzyskały pochlebne oceny. Obydwa też Augusta, z jakichś nieznanych dla siebie powodów, przeczytała od deski do deski.

Zgasiła świecę i cicho wśliznęła się do sypialni, którą dzieliła z Claudią. Poszła do łóżka i zrzuciła szlafroczek. Promień księżyca wpadający do pokoju między ciężkimi zasłonami oświetlił zarys postaci śpiącej kuzynki.

Claudia miała jasnozłote włosy, typowe dla Ballingerów z Hampshire. Urocza twarz z arystokratycznym nosem i zarysem podbródka spoczywała bokiem na poduszce. Powieki o długich rzęsach zakrywały łagodne błękitne oczy. Zasługiwała w pełni na miano Aniołka, którym obdarzyli ją wielbiciele z elity towarzyskiej.

Augusta była bardzo dumna z ostatnich sukcesów towarzyskich kuzynki. W końcu to ona, w wieku dwudziestu czterech lat, podjęła się wprowadzenia młodszej od siebie Claudii w świat. Uznała, że było to minimum tego, co mogła zrobić, aby odwdzięczyć się swemu wujowi i jego córce za to, że przed dwoma laty, po śmierci brata, przyjęli ją do swego domu.

Sir Thomas, Ballinger z Hampshire, a więc dość zamożny, bez ociągania finansował koszty debiutu towarzyskiego swej córki i był na tyle hojny, że pokrył też wydatki Augusty. Lecz jako wdowiec nie miał odpowiednich znajomości wśród dam towarzystwa, aby zapewnić córce sukces. I tu właśnie Augusta mogła znakomicie pomóc. Bo Ballingerowie z Hampshire byli wprawdzie bogatszą gałęzią rodu, ale ich kuzyni z Northumberland odznaczali się wyczuciem stylu i umiejętnością energicznego działania.

Augusta bardzo lubiła swoją kuzynkę, ale pod wieloma względami różniły się od siebie jak dzień i noc. Claudii nigdy nie przyszłoby do głowy wymknąć się po północy z sypialni i włamywać się do biurka pana domu. Nie chciała też wstąpić do klubu „Pompeja”. Nie uwierzyłaby, że można stać w nocy w szlafroku i gawędzić z wybitnym naukowcem, takim jak hrabia Graystone. Claudia bardzo zważała na to, co wypada.

W pewnej chwili Auguście przyszło na myśl, że prawdopodobnie Claudia była kandydatką na żonę Graystone’a.

Na dole w bibliotece Harry stał w ciemnościach przez dłuższą chwilę, patrząc przez okno na oświetlone księżycem ogrody. Niechętnie przyjął zaproszenie Enfielda na weekend. Jeśli się tylko dało, unikał takich zebrań, gdyż uważał je za nudne w najwyższym stopniu i za całkowitą stratę czasu. Ale w tym sezonie polował na żonę, a jego zwierzyna miała irytujące zwyczaje pojawiania się w najmniej oczekiwanych miejscach.

Trudno powiedzieć, żeby się nudził tego wieczoru, uświadomił sobie z przekąsem. Zadanie uratowania przyszłej żony od popadnięcia w kłopoty z pewnością ożywiło tę małą wycieczkę na prowincję. Zastanowił się, jak wiele jeszcze takich nocnych rendez-vous będzie musiał przeżyć, zanim ją bezpiecznie poślubi.

Cóż to za irytujące małe ziółko. Powinni byli ją wydać za mąż za jakiegoś stanowczego mężczyznę całe lata temu. Potrzeba jej męża, który wziąłby ją mocno w garść. Miejmy nadzieję, że nie jest jeszcze za późno, by poskromić te jej nieodpowiedzialne wyskoki, pomyślał.

Augusta Ballinger miała dwadzieścia cztery lata i ciągle jeszcze nie wyszła za mąż, z kilku powodów. Jednym z nich była seria zgonów w jej rodzinie. Sir Thomas opowiedział mu, jak Augusta straciła rodziców, gdy miała osiemnaście lat. Obydwoje zginęli w wypadku. Ojciec wziął udział w szaleńczym wyścigu powozów, a matka uparła się, by mu towarzyszyć. Takie nieodpowiedzialne zachowanie było, zdaniem sir Thomasa, dość typowe dla tej gałęzi rodziny.

Augusta i jej starszy brat, Richard, odziedziczyli bardzo skromną sumę pieniędzy. Najwyraźniej niegospodarność i lekceważący stosunek do spraw finansowych również charakteryzowały tę gałąź Ballingerów.

Richard sprzedał swój niewielki spadek, z wyjątkiem domu, w którym mieszkał z siostrą. Za uzyskane pieniądze kupił patent oficerski. A potem został zabity, i to nie w bitwie na kontynencie, lecz przez bandytę na jednej z bocznych dróg niedaleko rodzinnego domu. Był wtedy na przepustce i jechał konno z Londynu, aby zobaczyć się z siostrą.

Augusta, według sir Thomasa, po śmierci brata załamała się. Została sama na świecie. Sir Thomas nalegał, by zamieszkała z nim i jego córką. W końcu zgodziła się, ale przez wiele miesięcy pogrążona była w melancholii, z której nic jej nie mogło wydobyć. Zniknęła gdzieś żywiołowość i blask, tak dla niej charakterystyczne.

I wtedy Sir Thomas wpadł na genialny pomysł. Poprosił Augustę, aby podjęła się wprowadzenia jego córki w świat. Claudia, urocza emancypantka, miała już dwadzieścia lat, a z powodu śmierci swej matki przed dwoma laty nie zadebiutowała jeszcze towarzysko w Londynie. Czas szybko mijał, jak zwierzał się sir Thomas Auguście, a Claudia zasługiwała na to, by dać jej tę szansę. Ponieważ pochodziła z intelektualnej gałęzi rodziny, nie zdobyła żadnego doświadczenia, jak się poruszać w wielkim świecie. Tymczasem Augusta ma zręczność i dobry instynkt oraz przyjaźni się z Sally, lady Arbuthnott, dzięki czemu z pewnością będzie mogła udzielić Claudii wielu cennych rad.

Augusta z początku się opierała, ale wkrótce zajęła się całą sprawą z typowym dla siebie i swojej rodziny entuzjazmem. Pracowała dzień i noc, żeby tylko Claudia odniosła sukces. Rezultat był wspaniały, nawet przekraczający oczekiwania. Nie tylko Claudia, słodka, doskonale wychowana i wykształcona, została obdarzona przez ogół mianem Aniołka, lecz również sama Augusta miała wielkie powodzenie. Sir Thomas zwierzył się Harry’emu, że jest zadowolony i spodziewa się, że wkrótce obie młode damy zawrą korzystne związki małżeńskie.

Harry jednak sądził, że nie będzie to takie proste. Podejrzewał, że z tej dwójki przynajmniej Augusta nie miała zamiaru wychodzić za mąż. Zbyt dobrze się bawiła.

Z tymi lśniącymi ciemnymi włosami i żywym spojrzeniem oczu jak topazy, panna Ballinger mogła do tego czasu zdobyć już tuzin mężów, gdyby naprawdę zależało jej na małżeństwie. Hrabia był tego pewien. Zastanawiało go jego zainteresowanie jej osobą. Na pozór nie prezentowała tego, czego oczekiwał od swej przyszłej żony, ale jakoś nie potrafił jej ignorować ani przestać o niej myśleć. Od momentu, gdy dawna przyjaciółka, lady Arbuthnott, zasugerowała mu, żeby dopisał Augustę do listy kandydatek na żonę, był nią zafascynowany.

Zaprzyjaźnił się nawet z sir Thomasem, by zbliżyć się do swej przyszłej żony. Augusta nie zdawała sobie sprawy, co leżało u podstaw tej nowej przyjaźni między jej wujem i Harrym. Mało kto był świadom subtelnych intryg Harry’ego lub powodów, które nim kierowały, do chwili kiedy zdecydował się je wyjawić.

Z rozmów, jakie prowadził sir Thomas i lady Arbuthnott, Harry dowiedział się, że Augusta, choć lekkomyślna i uparta w stosunku do swych przyjaciół i rodziny, była niezwykle lojalna. Harry stwierdził już dawno, że lojalność jest równie bezcenna jak cnota. W rzeczy samej te dwa pojęcia były dla niego synonimami.

Można jej było wybaczyć takie okazjonalne wariackie eskapady jak ta ostatnia, jeśli się miało pewność, że można jej ufać. Nie znaczyło to, żeby Harry zamierzał tolerować tego rodzaju nonsensy po ślubie.

W ciągu ostatnich paru tygodni wielokrotnie dochodził do wniosku, że może będą takie chwile, gdy pożałuje swojej decyzji, jednak postanowił, że poślubi Augustę. Interesowała go również intelektualnie. Nie sądził, by go kiedykolwiek znudziła. Była intrygująca i nieobliczalna. Harry, którego zawsze pociągały zagadki, uznał, że nie potrafi jej zignorować. Skutecznie zaś przypieczętowało jego decyzję odkrycie, że pragnie jej również jego ciało. Ogarniało go dziwne napięcie, kiedy była w pobliżu.

Była w Auguście jakaś kobieca energia, która burzyła jego rozsądek. Jej obraz począł go prześladować nocami. Spostrzegał, że błądzi wzrokiem po okrągłych liniach jej piersi, zbyt odsłoniętych w skandalicznie wydekoltowanych sukniach. Nosiła je zresztą z wrodzoną gracją, a wysoka talia i przyjemnie rozłożyste biodra, kołyszące się lekko przy każdym ruchu, drażniły go i podniecały.

A przecież nie była piękna, powtarzał sobie po raz setny, przynajmniej w tym ogólnie podziwianym klasycznym stylu. Przyznawał jednak, że miała niezaprzeczalny urok, przejawiający się w żywym spojrzeniu lekko skośnych oczu, zadartym nosku i śmiejących się ustach. Ostatnio odczuwał rosnące pragnienie, by poznać smak tych ust.

Harry stłumił przekleństwo. Wszystko razem bardzo przypominało to, co Plutarch napisał o Kleopatrze. Jej piękność sama w sobie nie była czymś nadzwyczajnym, lecz jej urok i miłe obejście przyciągały, wręcz czarowały.

Bez wątpienia oszalał, snując plany poślubienia Augusty. Zamierzał przecież szukać kobiety zupełnie innego rodzaju. Kogoś pogodnego, poważnego i subtelnego. Kobiety, która byłaby dobrą matką dla jego jedynej córki, Meredith. Kobiety, która poświęciłaby się ognisku domowemu. I co najważniejsze, kobiety, o której nie krążyłyby najmniejsze nawet plotki.

Małżonki poprzednich hrabiów Graystone przyniosły swym mężom liczne kłopoty i skandale, pozostawiając po sobie dziedzictwo nieszczęść trwających przez kilka generacji. Harry nie chciał poślubić kobiety, która by kontynuowała tę smutną tradycję. Następna pani Graystone musi być bez skazy i poza wszelkimi podejrzeniami. Jak żona Cezara.

Wybrał się tu, aby znaleźć ten skarb, który inteligentni mężczyźni zawsze cenili ponad rubiny: kobietę cnotliwą.

Zamiast tego znalazł lekkomyślną, upartą, nieokiełznaną istotę zwaną Augustą, która była w stanie jego życie zmienić w piekło.

Niestety Harry ze zdumieniem uzmysłowił sobie, że stracił wszelkie zainteresowanie resztą kandydatek na swojej liście.2

Następnego dnia po powrocie do Londynu Augusta zjawiła się w imponującej rezydencji lady Arbuthnott tuż po trzeciej. Pamiętnik Rozalind Morrissey miała ukryty w torebce i nie mogła doczekać się chwili, kiedy jej opowie, że wszystko gładko poszło.

– Nie zostanę dziś długo, Betsy – oznajmiła swej młodej pokojówce, gdy razem wchodziły po schodach. – Musimy szybko wracać do domu, żeby pomóc Claudii ubrać się na wieczorek u Burnettów. To dla niej ważny dzień. Wszyscy kawalerowie stanowiący dobre partie bez wątpienia będą tam dzisiaj, więc powinna wyglądać jak najlepiej.

– Tak, panienko. Chociaż panna Claudia zawsze wygląda jak anioł, gdy się ubierze w wieczorowy strój. Myślę, że dziś też tak będzie.

Augusta roześmiała się.

– To rzeczywiście prawda.

Drzwi otworzyły się w chwili, gdy Betsy zamierzała zapukać. Scruggs, starszy, zgarbiony lokaj lady Arbuthnott, spojrzał gniewnie na wchodzące, odprowadzając właśnie dwie inne młode damy do drzwi. Augusta rozpoznała w nich Belindę Renfrew i Felicję Oatley. Obie były częstymi gośćmi w domu lady Arbuthnott; tak jak i inne dobrze ułożone panny, bywały tu w określonych porach.

Cierpiącej lady Arbuthnott – stwierdzali jej sąsiedzi – nigdy nie brakowało odwiedzających.

– Dzień dobry, Augusto – powitała ją wesoło Felicja. – Ładnie dziś wyglądasz.

– Tak, istotnie – mruknęła Belinda, przyglądając się w zamyśleniu Auguście ubranej w modny ciemnoniebieski płaszcz i jasnoniebieską suknię. – Jestem zachwycona, że przyszłaś. Lady Arbuthnott oczekuje cię z niecierpliwością.

– Nigdy bym się nie ośmieliła sprawić jej zawodu – powiedziała z uśmiechem Augusta. – Ani pannie Norgrove.

Augusta dobrze wiedziała, że Belinda Renfrew założyła się o dziesięć funtów z Dafne Norgrove, że pamiętnik Rozalind nie wróci do właścicielki. Belinda rzuciła jej ponownie przenikliwe spojrzenie, pytając:

– Czy dobrze poszło na przyjęciu u lorda Enfielda?

– Oczywiście. Mam nadzieję, że spotkamy się dziś wieczorem, Belindo?

Uśmiech Belindy był trochę kwaśny.

– Z całą pewnością, Augusto. A także z panną Norgrove. Do widzenia.

– Do widzenia. O, dzień dobry, Scruggs. – Augusta przeniosła swój uśmiechnięty wzrok na nachmurzonego, wąsatego lokaja, który zamykał drzwi.

– Dzień dobry, panno Ballinger. Lady Arbuthnott oczekuje pani, oczywiście.

– Oczywiście.

Augusta nie dała się speszyć kłótliwemu starcowi, pilnującemu frontowego wejścia do domu lady Arbuthnott.

Scruggs był jedynym mężczyzną wśród domowego personelu i miał zaszczyt być jedynym, którego lady Arbuthnott przyjęła w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Na początku nikt nie mógł zrozumieć, dlaczego w ogóle Sally go zaangażowała. Był to oczywisty gest litości z jej strony, bo starzejący się lokaj fizycznie nie był w stanie poradzić sobie z wieloma ze swych obowiązków. Czasem przez kilka dni nie pojawiał się przy frontowych drzwiach z powodu reumatyzmu i innych dolegliwości. Narzekanie należało najwyraźniej do jego przyjemności. Narzekał na wszystko: na bolące stawy, pogodę, obowiązki domowe, brak pomocników w wypełnianiu tychże i niską pensję wypłacaną przez lady Arbuthnott.

Ale tak się jakoś stało, że regularnie przychodzące tu damy doszły do wniosku, iż Scruggs był niezbędnym akcentem ich klubu, zaakceptowały go więc entuzjastycznie i teraz traktowały jak swój cenny nabytek.

– Jak tam dziś twój reumatyzm, Scruggs? – spytała Augusta, rozwiązując wstążkę nowego kapelusza, ozdobionego futerkiem.

– Co proszę? – Scruggs spojrzał na nią nachmurzony. – Niech pani mówi głośno, jeśli pani chce o coś zapytać! Nie rozumiem, dlaczego panie zawsze tak mruczą pod nosem, zamiast mówić normalnie.

– Pytałam, jak twój reumatyzm, Scruggs.

– Bardzo bolesny, dziękuję panienko. Dawno tak nie cierpiałem.

Scruggs zawsze mówił głębokim, chrapliwym głosem, co brzmiało jak dźwięk żwiru gniecionego kołami powozu.

– I nikomu to dobrze nie robi otwierać drzwi piętnaście razy na godzinę, powiem tylko tyle. To wchodzenie i wychodzenie przez cały dzień może zdrowego człowieka wpędzić do domu wariatów. Nie rozumiem, dlaczego wy, panie, nie potraficie usiedzieć na miejscu przez pięć minut.

Augusta potakiwała współczująco, po czym sięgnęła do torebki i wyjęła małą flaszeczkę.

– Przyniosłam ci lekarstwo, może zechcesz je wypróbować. To recepta mojej mamy. Robiła je dla mojego dziadka, któremu bardzo pomogło.

– Naprawdę? I co się stało z pani dziadkiem, panno Ballinger? – Scruggs wziął ostrożnie buteleczkę i przyglądał jej się z bliska.

– Umarł parę lat temu.

– W rezultacie używania tego lekarstwa, najpewniej.

– Miał siedemdziesiąt pięć lat, Scruggs. Fama głosi, że znaleziono go martwego w łóżku z jedną z pokojówek.

– Naprawdę? – Scruggs przyjrzał się butelce z większym niż dotąd zainteresowaniem. – W takim razie wypróbuję je natychmiast.

– Dobrze zrobisz. Chciałabym mieć coś równie skutecznego dla lady Arbuthnott. Jak ona się dziś czuje, Scruggs?

Krzaczaste, siwe brwi Scruggsa uniosły się i opadły, a w oczach pojawił się smutek. Augustę zawsze fascynowały te oczy w kolorze morskiej wody, ich wyraz zadziwiająco bystry i niezrozumiale młodzieńczy w tej pobrużdżonej i wąsatej twarzy.

– To będzie chyba jeden z jej najlepszych dni, panno Ballinger. Oczekuje pani przybycia z wielką niecierpliwością.

– A więc nie mogę dać jej czekać. – Augusta spojrzała na pokojówkę. – Idź na herbatę do swoich przyjaciółek w kuchni, Betsy. Poproszę Scruggsa, by cię zawołał, kiedy będę wychodzić.

– Tak, proszę pani.

Betsy dygnęła i pośpieszyła, żeby znaleźć się wśród innych pokojówek i lokajów, którzy towarzyszyli swym paniom w czasie popołudniowych wizyt. Nigdy nie brakowało towarzystwa w kuchniach rezydencji lady Arbuthnott.

Scruggs ruszył w stronę drzwi salonu boleśnie powolnym, podobnym do chodu kraba krokiem. Otworzył drzwi, wzdrygając się wyraźnie od bólu, jaki mu sprawił ten gest. Augusta minęła próg i znalazła się w innym świecie.

Był to świat, który co najmniej przez kilka godzin dziennie dawał jej poczucie przynależności. Brakowało jej tego od czasu, gdy brat został zabity. Augusta zdawała sobie sprawę, że sir Thomas i Claudia robili, co mogli, aby czuła się u nich jak w domu, a i ona próbowała ich przekonać, że czuje się członkiem rodziny, ale tak naprawdę uważała się za intruza. Ze swoją wieczną powagą, intelektualnymi zainteresowaniami tak typowymi dla tej gałęzi rodziny, nie byli w stanie w pełni zrozumieć Augusty.

Ale tutaj, w salonie lady Arbuthnott, Augusta, jeśli nawet nie była w domu, to przebywała wśród osób swego pokroju. Znajdowała się w „Pompei”, w jednym z najnowszych, najbardziej niezwykłych i ekskluzywnych klubów w Londynie. Członkinią można było zostać tylko przez zaproszenie, a osoby nienależące do niego nie miały pojęcia, co się właściwie odbywało w salonie lady Arbuthnott.

Przypuszczano, że lady Arbuthnott utrzymuje dla rozrywki jeden z tych modnych wśród londyńskich dam salonów. Ale „Pompeja” była czymś więcej. Wzorowana na klubach męskich, zaspokajała potrzeby nowocześnie myślących młodych kobiet z towarzystwa, które łączyły pewne niekonwencjonalne poglądy.

Na wniosek Augusty klub został nazwany imieniem żony Cezara, tej, z którą się rozwiódł, gdy nie okazała się ponad wszelkie podejrzenia. Nazwa odpowiadała członkiniom klubu. Panie z „Pompei”, choć znakomicie ułożone i towarzysko bez zarzutu, były uważane za ekscentryczne, mówiąc oględnie.

Zasady klubu zostały starannie sformułowane, naśladując w tym najmodniejsze kluby męskie pod wieloma względami. Natomiast wystrój i dekoracje klubu miały charakter wyraźnie kobiecy.

Ściany w ciepłym żółtym kolorze były udekorowane obrazami słynnych kobiet. W jednym końcu pokoju wisiał doskonały portret Panthii, znanej uzdrowicielki. Obok niej, pięknie namalowany obraz Eurydyki, matki Filipa II Macedońskiego. Uwieczniono ją, jak poświęca pomnik ku czci oświaty. Podobizna Safony, komponującej wiersze przy akompaniamencie liry, wisiała nad kominkiem. Kleopatra na egipskim tronie ozdabiała przeciwległy kraniec długiego pokoju. Inne obrazy i statuetki wyobrażały boginie Artemidę, Demeter lub Izydę, w całej różnorodności wdzięcznych póz.

Meble były w stylu klasycznym, a pewna ilość zręcznie rozmieszczonych postumentów, urn i kolumn nadawała salonowi wygląd greckiej świątyni.

Klub oferował swoim członkiniom wiele z tych udogodnień, które panowie znajdowali w klubach White’a, Brooksa czy Watiera. Jedna alkowa mieściła małą kawiarenkę, inna pokój do gry w karty. Późnym wieczorem spotykały się tu panie grające z zamiłowaniem w wista czy makao, siedząc przy stolikach krytych zielonym suknem, ciągle jeszcze w wieczorowych, eleganckich toaletach, w których nieco wcześniej tańczyły na jakimś balu.

Jednakże gra o wysokie stawki była tu źle widziana. Lady Arbuthnott postawiła sprawę jasno, że nie życzy sobie wizyt rozwścieczonych mężów domagających się od niej wyjaśnień na temat wielkich strat, jakie ich żony poniosły w jej salonie.

Klub dostarczał również w dużym wyborze dzienników i magazynów, łącznie z „Timesem” i „Morning Post”, a bufet służył zimnymi zakąskami, herbatą, kawą, sherry i ratafią.

Augusta wkroczyła do salonu i natychmiast ogarnęła ją przyjemna atmosfera. Pulchna, jasnowłosa kobieta siedząca przy biurku podniosła na nią wzrok, a Augusta, przechodząc, skinęła głową.

– Jak tam twoje poezje, Lucyndo? – spytała. Wydawało się, że ostatnio główną ambicją wszystkich członkiń była twórczość pisarska. Tylko Augusta uniknęła tego wezwania muz. Zadowalało ją czytanie najnowszych powieści.

– Dziękuję, bardzo dobrze. Wyglądasz świetnie. Czy możemy przyjąć, że przynosisz dobre wieści? – Lucynda rzuciła jej porozumiewawczy uśmiech.

– Dziękuję, Lucyndo. Tak, możesz. Są jak najlepsze. To jest zdumiewające, ile jeden weekend na wsi może zrobić dla naszego nastroju.

– I reputacji.

– Dokładnie.

Koniec wersji demonstracyjnej.