Rezerwuar - ebook

_Ciemność olbrzymiej jaskini z rzadka rozświetlały rozbłyski aur. Powietrze było tak niezwyczajnie suche, że właściwie było nieobecnością wszelkiej wilgoci. Jakby każdą jej kroplę pochłaniały rzędy postaci, siedzące nieruchomo pod kamiennymi ścianami._

_Rozbłysk aur przeleciał ponad głowami istot, w psychicznej reakcji łańcuchowej. Energia skupiła się w jednym miejscu, tworząc zarys postaci siedzącej w pozycji lotosu. Obraz był niewyraźny, migotliwy, błyskający czerwienią i złotem. Siedzący najbliżej wejścia do groty Thym patrzył oczami duszy na fantom stworzony z auralnej energii Strażników._

_Nadchodzi czas_

_Czas_

_Czas_

_Thym wsłuchiwał się w szelest myśli Strażników, w to unisono woli. Wkrótce w grocie zasiądzie do samadhi kolejny Strażnik. A przynajmniej powinien…_

***

Przeciągnął neurony jak leniwy kot grzbiet i otworzył oczy. Za oknem śpiewały ptaki, a wsuwające się do pokoju gałęzie kwitnącego bzu napełniały przestrzeń aromatem. Odetchnął głęboko i uśmiechnął się. Życie jest piękne.

Powoli podniósł się z pozycji lotosu. Ciało było nieco zdrętwiałe długą medytacją.

- Przyda mi się forma Ojca – mruknął. Spojrzał przez okno, na trawę wokół stawu, po którym majestatycznie pływały dwa białe jak śnieg łabędzie. To było idealne miejsce na tai chi. Zsunął z ramion płaszcz i wyszedł na korytarz.

Było cicho. Pusto. Białe ściany bungalowu zbudowanego jak stare japońskie domy lekko prześwitywały. Zza drzwi Opiekuna dobiegał świergotliwy odgłos telefonu.

Damian zatrzymał się.

- Germaine? – zawołał. – Germaine!

Najwyraźniej gdzieś sobie poszedł. Damian rozsunął drzwi i wszedł do gabinetu. Dźwięk dobiegał zza szklanego biurka. Zaszedł od tyłu i ujrzał uchylone drzwiczki. Zajrzał do środka. Na półce stał telefon. Damian podniósł słuchawkę

- Halo, Linder, Linder, odezwij się…- głos wydawał się należeć do dziecka, dziewczynki. Był pełen łez i rozpaczy.

- Słucham?

- Kto tam? Jest Linder? O Boże, niech mi ktoś pomoże. Sand zabił Ilzę, zabije i mnie. Niech mi ktoś pomoże. Ulica Zwycięzców 65. Mam na imię Tanya, proszę… Idzie..

Połączenie zostało przerwane.

Damian spojrzał na słuchawkę… Linder. Kim jest Linder?

Kim jest Sand i co znaczy „zabił Ilzę”. I dlaczego Tanya tak bardzo się boi?

Wyszedł przed bungalow. Kilkadziesiąt metrów od domu, za drzewami, kwiatami i domkami dla pawi stał mur. Za murem w oddali majaczyły ośnieżone szczyty gór. Za nimi było miasto. Podobno. Nigdy tam nie był. Prawdę mówiąc, nigdy nie opuszczał świątyni. Ale mała Tanya, kimkolwiek jest, potrzebowała pomocy, a Germaina znów nie było. Spojrzał na bramę. Dobrze, tylko weźmie parę rzeczy ze swego pokoju. Czeka go dość długi, ale przyjemny spacer. Prawdę mówiąc, był ciekaw miasta i innych ludzi.

***

Vera potarła palcami zmęczone oczy. Jeszcze jedna kawa, a oczy jej eksplodują. Marzyła o śnie, ale do końca dyżuru zostało jeszcze sześć godzin. Sześć długich godzin w piekle.

- Pani doktor, przywieźli ofiarę z wypadku – pielęgniarka z izby przyjęć wsunęła głowę do pokoiku, w którym Vera skryła się kwadrans temu, by odciąć się na chwilę od potępieńczego hałasu szpitala na ostrym dyżurze.

- Już idę – szepnęła.

Ostre światło jarzeniówek i gwar uderzyły w nią jak obuchem. Niedobrze się jej robiło na widok chorych, rannych, pobitych. Miasto oszalało. Od miesięcy nie było spokojnego wieczoru.

W izbie przyjęć jakiś chudy facecik w kombinezonie firmy oczyszczania skakał wokół zwalistego policjanta z drogówki, który beznamiętnie spisywał raport.

- Jezu, to nie była moja wina – piskliwy głos podszyty był paniką. - Ulica była pusta, tam zawsze jest pusto. I nagle był. Trzy metry przed moją ciężarówką. Jakby go kto wypluł. I buch! Jakby czekał, bym go walnął. Nie dało rady go wyminąć! Jezu, na głowę moich dzieci przysięgam, pojawił się znikąd.

- Tak. Pewnie. Poczekamy na wyniki badania krwi – mruknął zmęczonym głosem policjant. – Lepiej od razu się przyznaj, jaki drag niuchasz.

- Jestem czysty, przysięgam! – zawył kierowca.

Vera nie słuchała dalej. Pochyliła się nad łóżkiem, na którym leżał zakrwawiony mężczyzna w białym ubraniu. No, już nie takim białym.

- Obrażenia? - spytała rudego stażystę. Nie znała go, zmieniali się jak w kalejdoskopie. Tak było, od kiedy miasto oszalało. Szaleństwo jest zaraźliwe.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.