Rozmowa z matką Mokryną Mieczysławską bazylianką w Paryżu - ebook

ROZ­MO­WA

Z MAT­KĄ MO­KRY­NĄ MIE­CZY­SŁAW­SKĄ

BA­ZY­LIAN­KĄ w PA­RY­ŻU

Ju­liusz Sło­wac­ki

ROZ­MO­WA Z MAT­KĄ

MO­KRY­NĄ MIE­CZY­8ŁA­W8KĄ

BA­ZY­LIAN­KĄ
W PA­RY­ŻU

KRA­KÓW

G. GE­BE­TH­NER I SPÓŁ­KA

1896

NA­KŁAD I DRUK W. L. AN­CZY­CA I SPÓŁ­KI W KRA­KO­WIE.

Sły­sząc, że głos jej no­ża­mi prze­ni­kał.
Gdy swe bo­le­sne męki po­wia­da­ią,
Sze­dłem – nie prze­to, abym ran do­ty­kał
Ani roz­draż­niał zra­nio­ne­go cia­ła.
Ani świa­dec­two wy­da­wał o ra­nach;
Ale był wier­ny – jak syn na ko­la­nach,
Któ­ry dwo­ja­kie ma ka­dzi­dło w da­rze:
Łzy albo ze­mstę – co mat­ka roz­ka­że…
Sze­dłem, aże­bym dla mo­je­go czo­ła
Wziął uświę­ce­nia od ręki anio­ła;
Bo mi się w nocy ta ręka czer­wo­na
Po­ka­zy­wa­ła prze­ze mgły skrwa­wio­na.
Wy­rzu­ca­ją­ca ta­kie stra­chu strza­ły
Z pal­ców ogni­stych – że brak na to sło­wa,
Żem drżał jak Moj­żesz – gdy­by mu Je­ho­wa
Rękę był swo­je po­ka­zał ze ska­ły.

Zna­la­złem w ci­chym sie­dzą­cą klasz­to­rze
U su­chych, ob­cych lu­dzi na go­ści­nie.

Pro­stą nie­wia­stę, rze­ki­byś: go­spo­dy­nię

Sie­dzą­cą so­bie na szla­chec­kim dwo­rze,

Kędy za­rzą­dza dzia­te­czek ha­ła­sem,

W czep­cu, w rań­tu­chu, z klu­cza­mi za pa­sem.

Wszak­że po­mi­mo tak wiel­ką pro­sto­tę

I dziw­ne z mat­ka moją po­do­bień­stwo,

Na twa­rzy ja­sne wi­dzia­łem * mę­czeń­stwo,

Ja­kieś mę­czeń­stwo wiel­kie, boże, zło­te,

Któ­re mnie z góry ude­rzy­ło w cie­mię,

Jak Pan – gdy rzu­ca zbrod­nia­rzem o zie­mię…

A wten­czas ona: „cóż, ziom­ku ko­cha­ny?
Przy­sze­dłeś moc­no, jak wi­dzę, wzru­szo­ny;
Siądź – po­wiem to­bie, że za­mknię­te rany
Le­piej przy­sta­ją, Po­lce, niż ko­ro­ny.
Ty mło­dy jesz­cze, nie to­pio­nyś w Nie­mnie,
A już ty bled­szy, mój synu, oden­mie.
Wi­dząc was wszyst­kich ta­kich w tej sto­li­cy,
Cho­ciaż ja są­dzę ro­zu­mem pro­stacz­ki,
Wi­dzę ja pra­wie, że i wy bie­dacz­ki,
Wi­dzę was ja­sno – i wy mę­czen­ni­cy".

Wes­tchnę­ła – a ja: Mat­ko, po­wiedz pro­szę,
Czyś ty do bo­skich nie za­nio­sła tro­nów
Skar­gi na tyle pol­skich mi­lio­nów?
Dwa­dzie­ścia!!! Gdy­by to mie­dzia­ne gro­sze -

Świat pra­wie ku­pić! – gdy­by po­za­pa­lać,

A każ­dy Jat krwi ma­leń­ka kro­pel­kę,

O! na Chry­stu­sa i na Zba­wi­ciel­kę,