Saga o Walhalli 1. Sigrid - ebook

CZĘŚĆ PIERWSZA

Czas wilków, czas miecza, czas żałoby. Nad świat nadciągały ciemności i pewna epoka zaczęła chylić się ku upadkowi. Trzy kapłanki starej wiary, posiwiałe i w znoszonym przyodziewku, wsparte na kosturach, posępnie spoglądały w ogień – w jego płomieniach przebłyskiwały obrazy dni, które miały nadejść.

Midgård, Nifelheim, Jotumheim, wszystkie dziewięć światów legło w gruzach, kiedy bogowie porzucili ludzkie plemię. Świątynię w Aros, boską siedzibę na Ziemi, pochłonęły języki ognia.

Drzewa padały, pola były zatrute, a wieszczki umierały z lamentem na ustach.

Gromady ludzi deptały po stosach trupów, przemierzając jałowe równiny. Bezwolni padali na kolana pod krzyżem, błagając o łaskę i zbawienie.

– Kapłani nowego boga wiedzą, jak zniewolić ludzkie umysły – odezwała się najstarsza z kobiet.

Rozczłonkowane ciała, lody jednej nocy, tańczące niedźwiedzie, szepty dziewki w łożu.

– Ragnarök – szepnęła druga. – Zwycięstwo wyznawców krzyża. Upadek Walhalli. A więc boginie nas opuściły.

– Nie, jeszcze nie – zaprzeczyła najstarsza.

Wzniosła zdobioną runami laskę z uchwytem w kształcie sokoła.

Ogień się wzmógł. Ukazał teraz nowe obrazy. Wodzowie i monarchowie z bliska oraz z daleka, nowego i starego obrządku, klękali przed młodzieńcem w królewskim płaszczu, z koroną laurową na głowie. Młody władca wzniósł miecz do nieba, na jego rękojeści zalśnił znak Thora.

Kapłanka mruknęła z zadowoleniem i podeszła o krok bliżej do ogniska.

– Jest jeszcze nadzieja. Kim jest ten król królów? Erce, erce, pokaż mi.

W pląsających płomieniach ukazała się młoda kobieta. Klęczała z rękami wyciągniętymi do nieba, a nad nią piętrzył się czarny cień. Była noc. Obrazy następowały coraz szybciej po sobie. Kobieta leżała martwa na ziemi, ciemność wysysała jej siły życiowe. Zmarła w łożu, z rosnącym brzuchem. Z dzieckiem w objęciach padła w sali na miecz. Raz za razem ciążącemu nad nią przekleństwu udawało się odebrać jej życie.

Potem obrazy zgasły i ogień na powrót spokojnie rozświetlał noc. Trzy kapłanki stały w milczeniu, zastanawiając się nad tym, co dane im było zobaczyć. Wreszcie odezwała się jedna z nich:

– Kruche są nici, z których tkany jest żywot nienarodzonego króla. Przyszłość, którą obaczyłyśmy, jawi się jako bardzo niepewna.

Najstarsza pokiwała głową i orzekła:

– Potężne moce chcą uśmiercić matkę, zanim dziecko przyjdzie na świat.

– Złożymy ofiary, aby ją chronić – powiedziała trzecia. – Tylko jej dziecię może wybawić nas od ciemności; będzie potrzebowała siły, aby przeżyć.

Odwróciły się i wsparte o kostury wycofały się w mrok, zostawiając przygasające ognisko za sobą, aby się wypaliło.Panowała jeszcze noc, kiedy z sercem pełnym oczekiwań Sigrid spieszyła na grób matki. Mrok przekształcił dąbrowę w inny świat, w którym rozłożyste korony drzew szeptem składały pozdrowienia. Śpiące bydło i pilnujący go niewolnicy stanowili cienie na ziemi. Między pradawnymi dębami szeleściły potwory, trolle i bestie.

Wanadis, miej mnie w opiece, poprosiła w myślach.

Z duszą na ramieniu rzuciła się pędem przed siebie. Babka i starszyzna wpadliby w furię, gdyby wyszło na jaw, że po raz kolejny wymknęła się z gospodarstwa. Mogło dojść do nieszczęścia, gdyby została schwytana i uprowadzona przez nieprzyjaciela Skilfingów. Tak czy owak musiała spróbować, tylko dziś w nocy miała taką szansę.

Przyciskając tłumoczek mocno do serca, wdrapywała się na pagórek. Dopiero kiedy bezpiecznie dotarła na szczyt, przystanęła i zaczerpnęła tchu. Tej nocy korony drzew oraz pola uprawne mieniły się w blasku księżycowej pełni.

Na firmamencie rozbłyskiwały światła domostw dwunastu bogów. Sigrid błądziła wzrokiem, aż doszukała się Folkwangu, siedziby Frei, strzeżonej przez sześć walkirii.

– Miej mnie w swej opiece, pramatko – szepnęła w stronę migotliwych odblasków, czując, jak żołądek kurczy się jej ze strachu. – Erce, użycz mi odwiecznego seidu, bym mogła otworzyć bramy świata umarłych.

Dygnęła przed Manim, przepięknym synem Nott, ściganym przez wilka Hatiego, i trzęsąc się, zaczerpnęła tchu. Nadeszła pora, by uczynić to, co należy.

Bez wahania zadarła tunikę i osunęła się na wilgotną trawę porastającą kopiec pogrzebowy, aby wypłynęła z niej pełna życiodajnej siły krew.

To była pierwsza czynność.

– Hel, wysłuchaj mych próśb. Pozwól matce opuścić komnaty Nifelheimu i wyjść na ziemię.

Drżącymi rękami otworzyła tobołek i wyjęła garść płatków kwiatowych zebranych w milczeniu podczas pełni księżyca. Ostrożnie rozsypała je na trawie.

– Matko, wysłuchaj swej córki, przyjdź do mnie – poprosiła.

To była druga czynność.

Ciepły wiatr przywiał odpowiedź. Poderwał płatki i uniósł je hen, daleko od pagórka, ku morzu, gdzie disy tańczyły we mgle powoli przetaczającej się nad wodą. Podziękowały cicho, nucąc dalej spokojną pieśń o tym, co miało nadejść, i o tym, co się wydarzy. Sigrid wzdrygnęła się, czując, jak ciemność wokół niej gęstnieje.

Ostrożnie wyjęła zdobytą w drodze wymiany deszczułkę z zaklęciem, klucz, który miał skłonić Hel do otwarcia bram Nifelheimu. Wtarła w runy krew z łona i pełna nadziei rozejrzała się dookoła. Były już teraz bliżej. Dostrzegła cienie przesuwające się koło niej. Kiedy przodkowie, spragnieni jej młodości, zgromadzili się, wyczuła, że pośród bladych zjaw znajduje się matka. Serce w piersi zaczęło jej walić jak młotem. Już niedługo nareszcie będzie mogła ją zobaczyć.

Dłonie jej drżały, kiedy palcami rozdrapywała ziemię, aby zakopać deszczułkę z runami. To była trzecia czynność, którą musiała wykonać. Tak nakazywał sen. To była jej święta noc, podczas pierwszego krwawienia przepełniał ją seid i mogła wtedy za pomocą zaklęcia otworzyć bramy do świata umarłych. Wzięła głęboki oddech i zaciągając się chłodnym powietrzem, krzyknęła w noc:

– Ek heit Sigrid. Heyra ek blod¹. – Serce o mało nie wyskoczyło jej z piersi. – Wystąp, matko. Nakazuję ci!

Jej głos odbijał się echem nad kopcem, polami i zatoką, gdzie pląsały disy, aż po knieję zamieszkiwaną przez bestie. Czarny ptak, zawodząc, wzbił się w niebo, a potem zapadła niezmącona cisza.

Cienie się wycofały, szepty dis umilkły.

Sigrid się rozejrzała. Przecież miała przyjść do niej matka. Jak mogło się nie udać?

– Gdzie jesteś? – zapytała błagalnie, przykładając dłonie do ziemi.

Matka spoczywała pod nią, spalona w swej najpiękniejszej sukni zdobionej perłami i przetykanej srebrem.

Dlaczego się nie pojawiła? Sigrid ogarnęła fala przytłaczającego rozczarowania. Tak długo żyła nadzieją, tyle tęskniła.

– Dlaczego mnie opuściłaś?

Jej wołanie rozległo się nad mogiłą, lecz pozostało bez odpowiedzi.

To był koniec. Spuściła głowę. Wiernie składała ofiary i prosiła Wanadis o wstawiennictwo. Dlaczego więc odmówiono jej spotkania z matką ten jeden jedyny raz? Dlaczego nie dane jej było poznać powodu, dla którego ona, a nie matka, przeżyła?

Dlaczego?

Rozdzierana tęsknotą, skuliła się na wilgotnej trawie.

Lęk matki, kiedy Swionowie napadli ich osadę. Jej ciało, którym okryła Sigrid, by ją chronić; żar ognia, dym, zapach krwi oraz krzyki konających. „Nie obawiaj się” – powiedziała matka, potem przycisnęła ją swoim ciałem tak mocno, że Sigrid prawie nie mogła oddychać.

Późniejsze wydarzenia spowiła ciemność, drobne fragmenty układanki ulatniały się, gdy tylko próbowała je złapać. Ktoś wyniósł ją z płomieni. Czyjeś opiekuńcze ramiona…

Na wpół zabliźnione rany otwarły się i zalała ją fala smutku, doprowadzając ją do płaczu. Wanadis, proszę, pozwól mi się dowiedzieć.

Błagalnie popatrzyła na Walhallę na niebie. Folkwang skrzył się, jakby sama Freja spoglądała na nią z komnat swego Sessrumniru, pełnego dis i einherjerów.

– Pomóż mi, Pani, a będę Ci służyć we wszystkim do końca mych dni.

Z chwilą gdy wypowiedziała te słowa, jedno światło oderwało się z Folkwangu i zaczęło spadać na ziemię. Sigrid usiadła prosto, zjeżyły się jej włoski na ramionach i karku. Po niebie powoli przesuwała się świetlista włócznia – płomienny rydwan prowadzony przez disę, która zmierzała do świata ludzi. Sigrid śledziła wzrokiem tę kierującą się na zachód jasność, gdzie światło rozbłysło i znikło.

Zaparło jej dech w piersiach. Na Freję, cóż to było? Czy aby jej się nie przewidziało? Sięgnęła po płaszcz i okryła nim drżące ciało.

A może to jakiś znak? Serce zabiło jej szybciej. W pieśni o Frei Kára zostaje wysłana do Gunhildy, aby wesprzeć ją w walce przeciwko Rusom – zstępuje z Folkwangu pod postacią światła. Sigrid w linii prostej wywodziła się od Frei. Pomyślała, że Nasza Pani musiała zesłać jej walkirię do pomocy i ochrony.

Strużka krwi ściekła jej po udzie, kiedy wstała i spojrzała w gwiazdy rozbłyskujące na niebie. Tak musi być. Oddała się Frei, a w odpowiedzi ona, Jaśniejąca Promienna, zesłała jej disę. To więcej, niż mogłaby sobie wymarzyć.

– Dostaniesz wszystko, czego pragniesz – szepnął czule wiatr, otulając Sigrid.

Oszałamiające szczęście wezbrało w jej sercu. Została wybrana przez największą boginię w noc pierwszej miesiączki. Otrzymała znak najpotężniejszy z możliwych.

Dzięki Ci, Pani. Odtąd służyć Ci będę we wszystkim. Moje życie należy do Ciebie, przyrzekła w duchu.

Spuściła głowę i wznosiła modły dopóty, dopóki Sol na lśniącym rydwanie nie wystrzeliła z podziemi, a jej brat Dag nie objął panowania nad światem.

Sigrid powitała nowy dzień z rękoma wzniesionymi do błękitnego nieba i z pewnością w sercu. Wiedziała już, którą drogą podążać. Wiedziała, że tajemna moc należy do niej.Swen biegł tak szybko, że prawie nie czuł ziemi pod stopami. Gałęzie smagały go po twarzy, tarcza uderzała o plecy, a mimo to przyspieszył kroku na widok szarej tuniki Sasa przeświecającej między drzewami.

Wróg stąpał teraz ciężej. W trakcie pościgu odrzucił tarczę, hełm oraz wór z łupami. Wyczerpany usiłował wdrapać się po stromym zboczu, lecz poślizgnął się i runął na ziemię.

Swen w mgnieniu oka znalazł się przy nim i z wyciągniętym mieczem stanął gotowy do walki. Cały ociekał potem, bolały go nogi, ale bicie serca zaczęło się uspokajać.

Sas podniósł się i czekał w gotowości, z krótkim mieczem w dłoni. Zdawał się dość leciwy, był chudy i wątłej postury. Zaczerwienione oblicze błyszczało od potu, z oczu wyzierał strach. Nie miał na sobie ani kolczugi, ani kirysu², a jego burą szatę znaczyły plamy krwi i sadzy, ślady rzezi w wiosce. Swen mocniej ścisnął rękojeść i uśmiechnął się do wroga, który zaraz miał zginąć.

– Mogłeś nam obu oszczędzić tej przebieżki – oświadczył, spluwając na ziemię.

Długo płynęli z Jomsborga na ratunek Mikklavikowi. Kiedy jednak w końcu do niego dotarli, było już za późno, Jomswikingowie zastali osadę spaloną i opuszczoną. Wydarzyło się to na jakiś dzień przed ich przybyciem, co okryło ich wielką hańbą. Swen zwęszył kilku maruderów, którzy w poszukiwaniu łupów zatrzymali się w jednym z podgrodzi, i natychmiast on i jego kompani rzucili się za nimi w pogoń.

Jego przybrany brat Åke powalił jednego strzałą, a teraz Swen schwytał ostatniego. Reszta przybiegła za nim, ciężko stąpając i sapiąc niczym stado dzików.

– Pędzisz szybciej niż sam Alswid, chłopcze – wyrzęził Ulv-Topór, zginając się wpół i oddychając ze świstem.

Ten rudowłosy wojownik był olbrzymem i nie uśmiechało mu się bieganie w pełnym rynsztunku po lasach i polach. Åke oraz Sigvard, brat Ulva-Topora, zdyszani i poczerwieniali na twarzy, stanęli za jeńcem z bronią w dłoni.

Sas, rozejrzawszy się wokół, opuścił krótki miecz. Swen raz jeszcze splunął na ziemię i poczuł w gardle palące pragnienie.

– Komu służysz? – zapytał.

Sas spojrzał na niego z rezygnacją, rozumiejąc, że za chwilę zginie, a mimo to milczał.

– Kto was tu przysłał i nakazał spalić Mikklavik?

W tym momencie pojmany zaatakował. Z wężową szybkością zamachnął się na Swena, który nauczony latami praktyki zareagował instynktownie. Jedno ostre pchnięcie i prawica Sasa upadła na ziemię. Wrzask woja mógłby pochodzić od kobiety. Osunął się na glebę i z przerażeniem wpatrywał w krwawiący kikut.

Swen opuścił miecz, serce waliło mu jak młotem. O mały włos dałby się zaskoczyć, co nie świadczyło o nim dobrze.

– Powiedz, komu służysz. Inaczej drugą też stracisz.

Rabuś poszarzał na twarzy i zaczął się trząść na całym ciele, krew tryskała mu z rany. Za chwilę wpadnie w śmiertelne drgawki, a wówczas nie zdołają już nic z niego wyciągnąć, ocenił Swen.

Ulv-Topór najwyraźniej pomyślał o tym samym, bo ociężałym krokiem podszedł do nieprzyjaciela i mocno zdzielił go w szczękę.

– Kto was przysłał, aby spalić wioskę?

– Król – wyszeptał zakrwawionymi ustami Sas. – Oczyściliśmy osadę ze zła, które ściągnęło na te ziemie przekleństwo nieurodzaju. Bóg nas za to wynagrodzi. – Wlepił tępe spojrzenie w kikut. Krew wypływała z rany coraz wolniej, ale ciało dygotało coraz bardziej.

– Od tego tu już nic więcej się nie dowiemy – podsumował Ulv-Topór. – Gdyby zachował rękę, mógłby się jeszcze pomodlić do tego swojego jedynego Boga.

Sigvard i Åke cofnęli się o parę kroków, tymczasem Swen uniósł miecz i dokładnie oszacował kąt wzrokiem. Ulv-Topór śledził jego ruchy. Cięcie musiało być czyste, w przeciwnym razie on na długo stanie się przedmiotem kpin.

Sas z rezygnacją spojrzał przed siebie, szepcząc coś cicho pobladłymi, szarymi ustami.

Swen uderzył w gardło, bryzgnęła posoka. Sas runął na ziemię, zacharczał, aby zaczerpnąć tchu, lecz udławił się własną krwią.

– Jak na bękarta Jellingów całkiem nieźle – rzucił z zadowoleniem Ulv-Topór.

Te słowa oznaczały spore uznanie i Swen uśmiechnął się, ocierając miecz kawałkiem płótna, które nosił za pasem. Sas skonał w kałuży krwi. To, że udało mu się powalić królewskiego wojownika, zapewniało pomyślność dalszej kampanii. Jeśli ubije wystarczająco wielu, zdobędzie sławę przed powrotem na ziemie Danii. Potrzebował tego, nim stawi się przed obliczem króla Haralda.

– Co miało oznaczać to gadanie o złu pośród mieszkańców Mikklaviku? – zapytał Åke.

Ulv-Topór przykucnął i zabrał się do obmacywania zmarłego w poszukiwaniu czegoś, co warto by zatrzymać.

– Pewnie król musiał znaleźć winnego.

Åke podrapał się po policzku. Obawiał się wszystkiego, co nadprzyrodzone, i Swen był pewien, że tak łatwo nie odpuści.

– A co, jeśli miał rację i wieś jest nawiedzona przez zło?

Sigvard zzuł buty z nieboszczyka i rozpromienił się na widok monety ukrytej w słomianej wyściółce.

– Jakie to ma znaczenie, dopóki zbieramy sute łupy?

Obaj mężczyźni wstali i ruszyli przez las.

– Nie zawracaj sobie głowy pustym gadaniem tego krzyżowiercy – tłumaczył Swen.

– Obyś się nie mylił – wymamrotał Åke.

Swen rzucił ostatnie spojrzenie na zwłoki i wraz z ziomkami zawrócił do ruin Mikklaviku. Jeśli mu się poszczęści, niedługo nadarzą się kolejni wrogowie do zabicia.Oj, pewnie jej się dostanie, ale to bez znaczenia. Ucieszą się, jak tylko opowie im o łasce Wanadis. Serce Sigrid pękało z radości, kiedy wracała ścieżką, mijając łąkę, na której klacze i źrebaki pasły się z krowami, hasały i bawiły się cielęta. W blasku poranka nad polami i pastwiskami jarzyły się słomiane strzechy i bieliły gliniane ściany chałup. Smoki na świeżo pobudowanej sali biesiadnej ojca skrzyły się wysoko nad dachami, tak że wszystkie osady i domostwa na równinie mogły je z podziwem oglądać, uznając wyższość rodu Skilfingów.

Uśmiechnęła się do słońca i wciągnęła do płuc zapach kwiatów i koniczyny. Dzięki Ci, Wanadis, za to bogactwo i piękno, i za disę, którą zesłałaś, by mnie chronić.

Na ogrodzonych polach niewolnicy pielili chwasty. W kuźni Hilding rozpoczął już pracę, więc stukanie młota towarzyszyło jej w drodze na górę, kiedy mijała chlewik i warzywniak, zmierzając do chaty.

– Gdzieś ty się podziewała?

Sigrid zwolniła kroku na widok Jorun wynurzającej się z cienia rzucanego przez szczyt długiego domu. Krewniaczka skrzyżowała ręce na piersi okrytej suknią i fartuchem, wąskie usta zacisnęła tak mocno, że wyglądały jak dwie kreski w jej kanciastej twarzy.

Sigrid uśmiechnęła się mimowolnie. To się Jorun zdziwi, kiedy usłyszy o cudzie, który się zdarzył. Freja odpowiedziała na jej prośby i uczyniła ją wieszczką, a jedna z dis zstąpiła na ziemię.

– Żwawo – nakazała Jorun, zanim Sigrid zdążyła odezwać się choćby słowem. – Szukali cię przez pół nocy. Po zmierzchu przybył posłaniec.

Powaga w jej głosie zgasiła uśmiech dziewczyny.

– Co się stało? – spytała, w mgnieniu oka przygotowana na najgorsze.

Zarówno ojciec, jak i jej brat Ulf wyjechali na thing. Czyżby w drodze powrotnej doszło do jakichś potyczek? Czy któryś był ranny? Albo zginął?

– Toste z wpływowymi gośćmi zjadą niebawem. Masz się przygotować na ich przyjazd, to wszystko, co wiem. I natychmiast staw się u babki.

Sigrid odetchnęła z ulgą. Jeśli tylko o to chodziło, nie miała się co spieszyć. Z lekkim sercem wkroczyła na podwórze otoczone starym domem oraz trzema długimi budynkami pokrytymi świeżą strzechą. Zostały postawione naprzeciwko siebie, dzięki czemu dawały ciepło i osłaniały się nawzajem.

Wszyscy zdawali się zajęci przygotowaniami do przyjęcia gości. Stara Halte przystrajała wejście do sali biesiadnej, a Rota-Kucharka skrzyczała jedną ze służących koło kuchni, gdzie opiekano dzika na rożnie. Zawiesiste zapachy gotowanej ryby, świeżo pieczonego płaskiego chleba i delikatnej kaszy unosiły się nad podwórzem. W chłodzie drzewa opiekuńczego przysiedli wojowie, świeżo przyczesani i w odświętnym przyodziewku.

– Chodźże już, jeśli nie chcesz rozsierdzić Allvis jeszcze bardziej – ponaglała Jorun.

Chwyciła Sigrid za rękę i pociągnęła ją w stronę babki i starszych kobiet czekających na ławach w cieniu starego domu.

Na widok Sigrid niewiasty zamilkły. Włożyły najstrojniejsze suknie, jakie miały, a piękne chustki na ich głowach falowały w górę i w dół, kiedy nachylały się jedna do drugiej, szepcząc między sobą.

Bez względu na to, co się wydarzyło, Sigrid nie miała co liczyć na ich łaskawość – odgadła to z ich spojrzeń. Nawet nałożnica ojca, Åse, zajęta kołysaniem córeczki nie wyglądała przyjaźnie. Cóż, niedługo ucieszą się z losu, który jej zesłano.

Sigrid uśmiechnęła się do babki, która wolno podniosła się z siedzenia. Ze względu na ranną porę staruszka okryła się szarym płaszczem, choć zrobiło się już ciepło. Suknię miała spiętą staromodnymi klamrami z brązu. Wyglądem przypominała kruchego ptaszka, z pooraną zmarszczkami twarzą i wątłym ciałem, jednak Sigrid nie bez powodu obawiała się jej nastroju.

– Gdzie się podziewałaś?! – zapytała babka.

Dziewczyna zaczerpnęła głęboko tchu.

– Na grobie matki i kiedy…

– Wyglądasz, jakbyś przespała się na kupie gnoju – ucięła babka. – Twoje służące Jorun i Alfhild mają cię wystroić. Brać mi się zaraz do roboty!

– Dlaczego mój wygląd ma takie znaczenie?– zapytała speszona Sigrid. Zazwyczaj nikogo nie obchodziło, czy jest, czy jej nie ma.

W tym samym momencie z sali biesiadnej wyszła z krzykiem żona ojca, Gunlög. Odziana w jedną ze swoich najpiękniejszych sukien, tę błękitną, zdobioną haftem i błyszczącymi klamrami ze srebra, spiesznie przemierzała podwórze.

– Frigg tylko dziękować, żeś już wróciła. – Odetchnęła i natychmiast zesztywniała.

Sigrid przygotowała się na jakąś uszczypliwość, ale macocha tylko westchnęła.

– Natychmiast idź się myć – nakazała.

– Tak się kończy pozwalanie, żeby jak jakaś niewolnica pałętała się po polach i lasach – burknęła Hilda.

Gunlög rzuciła wściekłe spojrzenie pulchnej wdowie po jednym z braci jej męża.

– Sama spróbuj ją okiełznać, jeśli potrafisz – odgryzła się. – Rusz się, dziewczyno, oni lada chwila przybędą.

Sigrid zmarszczyła czoło. Droga wijąca się między sąsiednimi gospodarstwami i znikająca w lesie, który rozciągał się aż do Zatoki Vana, była pusta. Wszystko stało nieruchomo, jeśli nie liczyć najmłodszej córki Strutulfa, która pędziła owce na dębową łąkę. Wyrwała rękę z uścisku Jorun i ze spokojem popatrzyła babce w oczy.

– Nigdzie nie pójdę, dopóki nie dowiem się, o co chodzi – oświadczyła.

Babka i macocha wymieniły spojrzenia.

– Ojciec znalazł ci męża – oznajmiła cicho Gunlög. – Niedługo przybędą jego posłańcy.

Sigrid pokręciła głową ze zdumienia.

– Nie mogę wyjść za mąż, zostałam wybrana na wieszczkę. – Zaprotestowała. Otrzymała przecież znak, widziała, jak disa zstępuje na ziemię, przeznaczono ją do celów wyższych niż bycie żoną.

Babka zgromiła ją wzrokiem, dając do zrozumienia, że skończyła się jej cierpliwość.

– Dość tego gadania. Córka wodza Skilfingów nie urodziła się po to, aby w kociej skórce biegać z wróżbami od domu do domu.

Jej głos był jak smagnięcie batem. Staruszka nie wiedziała, co się wydarzyło, nie słyszała jeszcze o łasce, która spłynęła na jej wnuczkę.

– Dziś w nocy na grobie matki dostałam znak od Naszej Pani. Disa niezwykłej urody i w płomiennym rydwanie zstąpiła na ziemię. – Na wspomnienie cudu Sigrid zaszkliły się oczy. Uśmiechnięta wyciągnęła ręce do kobiet siedzących na ławach. – To była najpiękniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam. Nie rozumiecie? Jak gdyby Kára zstąpiła do Gunhildy, przynosząc jej zwycięstwo nad Rusami. Zostałam wybrana, Freja mi błogosławi.

Odpowiedziało jej milczenie, które zgasiło uśmiech Sigrid. Gunlög odwróciła wzrok ze znienawidzonym przez pasierbicę szyderczym grymasem. Hedvig z rozpalonymi policzkami tylko potrząsnęła głową i zaczęła skubać nitkę płaszcza. Staruszki siedzące obok otworzyły usta i z niedowierzaniem gapiły się na córkę Tostego. Jorun stała bokiem, jakby nie słuchała, o czym mowa. Jedna jedyna Åse uśmiechnęła się do niej, gładząc meszek na głowie córeczki.

Było jasne, że do żadnej z nich nie dotarło znaczenie ani potęga wizji. Sigrid zwróciła się do babki. Ona, która tak dobrze zna moce, musi to przecież zrozumieć, prawda?

– Nie cieszysz się ze mną?

Staruszka podrapała ślad po pchlim ugryzieniu na szyi i odchrząknęła.

– Wróżba, którą otrzymałaś, z pewnością zapowiadała zrękowiny – odparła tonem, którym zwracała się do wnuczki w dzieciństwie, aby ją delikatnie skarcić.

Sigrid zaśmiała się krótko. To nie mogła być prawda.

– Wanadis nie zesłałaby tak potężnego znaku, gdyby chodziło o zaręczyny.

– Zmienisz zdanie, kiedy ci powiem, kim jest narzeczony. A teraz idź się wyszykować.

Babka popatrzyła na nią z niezwykłą dla siebie życzliwością.

– Już jadą! – dobiegł ich okrzyk spod wzgórza.

Babka wzdrygnęła się i zerknęła na drogę.

– Przygotuj się. W tej chwili!

Sigrid skrzywiła się rozczarowana. Przebierze się, ale to jeszcze nie koniec sprawy, oj, nie.

Posłaniec.

Kiedy Sigrid w największym pośpiechu umyta i przebrana, dołączyła do babki, służba stała już w szeregu, czekając na Tostego i jego świtę. Im dłużej zastanawiała się nad tym, co usłyszała od babki, tym bardziej ją to irytowało. Nigdy nie przypuszczała, że ojciec mógłby rozmawiać z kimś o małżeństwie, nie pytając jej najpierw o zdanie. Tymczasem całą intrygę uknuto za jej plecami. Nikt też nie chciał słyszeć o znaku, który otrzymała.

Zagryzła zęby, kiedy babka poprawiła jej warkocz spleciony naprędce przez Alfhild i oceniła suknię, którą włożyła: czerwoną z błękitnym haftem. Między klamrami zwisał sznur barwionych kamieni, a srebrny naszyjnik po matce ocierał się o szyję.

– Ujdzie, ale nie rób takiej wściekłej miny – skwitowała sucho. – Nie każda ma szczęście wyjść za mąż.

Sigrid prychnęła.

– Kim on jest? – zapytała, ale w odpowiedzi staruszka tylko pokręciła głową.

Ani przez chwilę nie dała się nabrać, że babka nie wiedziała o sprawie. Niczym pająk w sieci sterowała wszystkim i wszystkimi; ojciec nie podjąłby żadnych kroków bez zasięgnięcia u niej rady.

W każdym razie zalotnik musi być dobrze urodzony, w przeciwnym wypadku Toste nie zapraszałby go do siebie. Byli przecież Skilfingami, najpotężniejszym rodem Götalandu. Z ośmiu dzielnic i trzydziestu dziewięciu häradów³ do nich należała prawie połowa. Narzeczony musiał dorównywać rodowi bogactwem i Sigrid na próżno łamała sobie głowę, któż to taki. Oby tylko nie przywlekli ze sobą jakiegoś bezzębnego starca ze sflaczałym członkiem. Gyrid wzięła sobie takiego, a on zażądał, aby wstąpiła na jego stos pogrzebowy i dołączyła do niego w zaświatach. Rozwiodła się zatem, a teraz mieszka u siostry i klepie biedę.

Taki sam pech spotkał Sif, która zajmowała się gospodarstwem, gdy mąż udał się na wyprawę. Kiedy po wielu latach powrócił, przywiózł ze sobą nową żonę, którą trzeba było traktować jak równą. I tak oto Sif została służącą we własnym domu. Sigrid wzdrygnęła się. Trudno sobie wyobrazić gorszy los. Tętent kopyt stawał się coraz donośniejszy, konie rżały na powitanie, a echo odpowiadało im znad łąk. Zaczerpnęła głęboko tchu.

– Pamiętaj, że odpowiadasz za honor tego rodu – napomniała ją babka. – Jeśli zaczniesz się wykręcać i pokazywać rogi, już ja dopilnuję, żebyś dostała męża paskudnego jak troll.

Sigrid fuknęła, wyprostowała się i skierowała wzrok na dwa dęby rosnące po obu stronach gościńca.

Pierwszy na podwórze wkroczył ojciec. Zdrożony i zakurzony po podróży jedną ręką prowadził wierzchowca Sote, drugą zaś uniósł na powitanie. Koń aż się spienił, musieli porządnie galopować. Juki pękały od towarów wymienionych na thingu⁴ w Skedlöse. Z pewnością przystanęli też w Varze, obuwie ojca wyglądało bowiem na nowe, podobnie pas, którym przewiązał tunikę.

Ulf wjechał zaraz za nim. Brat był tak leniwy, że rzadko chadzał piechotą, dlatego też głowa jego wierzchowca opadała ze zmęczenia. Kilku mężczyzn z hirdu⁵ ojca, również konno, podążało za nim. Następnie pojawili się obcy.

Sigrid wyciągnęła się do góry, aby lepiej przyjrzeć się drużynie przybyszów wjeżdżającej do ich obejścia. Odziani w kolczugi prezentowali się imponująco i uważnie obserwowali czeladź, jakby tylko czekając, aż rzuci się na nich stara Halte. Ich tarcze nie nosiły żadnych znaków, co wydawało się nietypowe. Wojownicy zwykle chętnie pokazywali, dla kogo walczą.

Chwilę potem na podwórze zawitało dwóch wielmoży. Serce Sigrid zaczęło bić dwa razy szybciej. Jeden był młodym wojem; uśmiechnięty od ucha do ucha, bez skrępowania gapił się na wszystkie białogłowy. Drugi, z posiwiałą brodą i twarzą pokrytą zmarszczkami, wyglądał na starszego. Zsiadł z konia i z wyrazem najwyższej ulgi otrzepał się z pyłu podróży.

Nieznane wzory na ich płaszczach jasno mówiły o jednym: nie należeli do Gotów. Nie nosili też długich włosów jak Danowie. Sigrid ugryzła się w policzek. Kimże, na bogów, byli ci posłańcy?

Zauważyła, że ojciec niecierpliwie przekazał konia Halte i wielkimi krokami podążał w jej stronę. Brodę miał poszarzałą od kurzu, ale oczy błyszczały mu z zadowolenia.

– No i jak? – zagaiła babka. – Jak się udała wyprawa?

Ojciec rękawem tuniki otarł pot z czoła i uśmiechnął się szeroko.

– Lepiej niż się spodziewałem.

Staruszka skinęła na Sigrid.

– Rozmów się z nią.

Ojciec otoczył córkę ramieniem i poprowadził ją do ław pod szczytem długiego domu, z dala od wścibskich uszu.

– Kim są konkurenci, z którymi przyjechałeś? – zapytała. – Skąd przybywają?

– Ze Swithjodu⁶ – odparł. – To ludzie króla Eryka.

Sigrid otworzyła usta ze zdumienia i wybałuszyła oczy. Ziemia zachwiała się pod jej stopami i dziewczyna osunęła się na ławę.

Swithjod to wróg. Od dwóch pokoleń toczyli z nim boje, zwycięskie dla Swionów. Osady Gotów puszczano z dymem, a buntowników i ich rodziny mordowano. Swionowie wycięli w pień całe rody. Dopiero w ciągu dwóch ostatnich lat szczęście zaczęło się od nich odwracać. Anund Mocny zdołał skrzyknąć wiele rodów, które wspólnie ruszyły do walki przeciwko najeźdźcom. Jednak Skilfingowie jeszcze do Anunda nie przystali, gdyż obie rodziny dzieliło zbyt wiele przelanej krwi.

– Waśnie między Skilfingami a Swionami zostały zażegnane. Jednogłośnie postanowiliśmy na thingu, aby zawrzeć z nimi pokój i wspólnie uderzyć na Anunda.

Sigrid próbowała zebrać myśli. Wanadis, czy taka jest Twoja wola?

– Na jakich warunkach? – zapytała ochrypłym głosem, choć znała już odpowiedź.

Toste rozpromienił się, jak gdyby to było w tym najlepsze.

– Pokój zostanie przypieczętowany małżeństwem – wyjaśnił z dumą. – Zgodziłem się, byś wyszła za mąż za króla Eryka. Zostaniesz królową Swithjodu.

Sigrid zaczerpnęła kilka głębokich oddechów i spojrzała na podwórze, po którym przechadzali się dwaj posłańcy. Z zainteresowaniem badali ją wzrokiem, jak którąś z klaczy jej ojca. Czy właśnie to zapowiadałaś mi nad grobem matki? – zwróciła się w duchu do Wanadis.

Niepostrzeżenie podeszła do nich babka. Usiadła na ławie i obrzuciła wnuczkę chłodnym spojrzeniem, gotowa wymierzyć jej policzek, gdyby ośmieliła się awanturować. Ojciec ścisnął ramię Sigrid; jego dłoń była szorstka i ciepła.

– Rozumiesz wszystko, co się z tym wiąże?

– Swithjod wygra, a ty staniesz się najpotężniejszym wodzem Götalandu – odparła.

Ten związek osłabi Anunda. Toste będzie najpotężniejszym z Gotów – skoligacony z przywódcą Swionów i wspierany przez Haralda Sinozębego, króla Danów, jako członek jego armii.

– Wykazałeś się, ojcze, wielkim sprytem.

– Zostaniesz królową i żoną najwyższego władcy. O czym więcej może marzyć młoda dziewczyna?

Zaśmiała się gorzko.

– Ojcze, dziś w nocy wezwała mnie do siebie Nasza Pani. Moim przeznaczeniem jest zostać wieszczką. Dała mi znak największy z możliwych.

Toste przeciągnął ręką po płowej brodzie i zerknął na babkę.

– Zapowiedź ożenku, ot, co – skwitowała krótko staruszka.

– Ani chybi. – Przytaknął jej skinieniem.

Sigrid skrzywiła się. Czy naprawdę im się zdawało, że jest tak naiwna, by nie zauważać sztuczek, którymi usiłowali przekonać ją do własnych celów?

– Zastanów się, córko. W Swithjodzie znajduje się najświętsza świątynia naszych bogów. Jako pani tego królestwa zostaniesz tam pierwszą wieszczką, najwyższą ze sług Frei. Inne wölwy i kapłanki będą padać przed tobą na kolana.

Te słowa zabrzmiały dla niej zachęcająco i zaczynały odnosić skutek.

To jest wszystko, o czym marzyłam, aby służyć Ci, Pani, powiedziała sobie w duchu, ale pokręciła głową. Ojciec miał odpowiedź na wszystko, także i na to.

– Wydaje ci się, że pragnę wyjść za człowieka, który zamordował moją matkę?

Odwrócił się, Jednak zdążyła jeszcze dostrzec cierpienie w jego oczach. Po chwili złapał ją za rękę i przyciągnął do serca, tak że poczuła pod palcami, jak pulsuje.

– Twoja matka była mi droga. Odkąd zmarła, nie ma dnia, abym nie życzył sobie być z wami, kiedy to się stało. Możemy jednak wszystko stracić, jeśli do małżeństwa nie dojdzie. Jako królowa Eryka zaprowadzisz pokój, obrócisz porażkę w zwycięstwo, zamiast śmierci i walki darujesz życie. To prawda, że Swionowie zabili Allfrid, ale czy to wystarczy, by odmówić ofiary, którą ocalić możesz wszystko, co kochasz i cenisz? Czy dobrzy mężowie muszą umierać, bo nie masz ochoty dzielić łoża z człowiekiem, o którym powiadają, że jest dostojny i zacny? Czy kolejne matki z dziećmi muszą ginąć w pożodze, bo duma nie pozwala ci wieść życia w bogactwie, miłości i szacunku? Pamiętaj, że jesteś córką wodza, żeś ze Skilfingów. Twój los nie do ciebie należy, lecz do rodu, to poświęcenie jest koniecznością.

Sigrid przyjrzała się ojcu, bruzdom wokół jego oczu, szarym pasmom na brodzie i we włosach. Przez całe życie zapewniał jej bezpieczeństwo i świecił przykładem. Okazywał jej najwyższy szacunek. Odmówić mu, nie wywiązać się z obowiązku, do którego została zrodzona – to nie mieściło się w jej głowie.

– Czy nic nie mogę zrobić, aby temu zapobiec? – szepnęła.

Na moment w jego wzroku błysnęło ukłucie bólu, ale potem pozostała już tylko determinacja.

– Jeśli się nie zgodzisz, ściągniesz hańbę na nas wszystkich, a ze mnie uczynisz krzywoprzysięzcę.

Sigrid spuściła głowę. Ojciec miał rację, cóż mogła na to odpowiedzieć. Znała swoje powinności wystarczająco dobrze.

– Co mam zrobić?

– Porozmawiaj z posłańcami. Niech zobaczą, jaki z ciebie cenny klejnocik.

Uśmiechnęła się smutno. O wschodzie słońca wierzyła, że otrzymała błogosławieństwo największej pramatki, że Freja zesłała jej opiekę w postaci disy. Pół dnia później jej własny ojciec wydawał ją za mąż za człowieka, który pozbawił ją matki. Czyżby babka miała rację? Czy znak potwierdzał, że w imię Frei ma zostać królową pokoju? To nie mógł być przypadek, że zalotnicy przybyli tak szybko po przepowiedni.

– Lepszej partii nie znajdziesz – dodała babka, drapiąc krostę na szyi, tym razem tak mocno, że zaczęła krwawić. Zirytowana otarła ranę rąbkiem płaszcza.

Sigrid ugryzła się w policzek. A jeśli wychodząc za mąż, sprzeciwia się woli bogini? Najjaśniejsza zamieszkiwała Folkwang bez małżonka, w dostatku, z pełnią władzy, poważana przez Asów i Asynie, którzy drżeli przed jej czarami i temperamentem. Zaklinam cię, Pani. Daj mi jakiś znak, potwierdź, że taka jest Twoja wola, poprosiła w myśli.

Krzyk z góry kazał jej zadrzeć głowę. Wysoko na błękitnym niebie, pośród obłoków układających się w sieć, zakołował sokół.

Dzięki ci, Pani, za tę wskazówkę.

Wstała i skinęła przed ojcem głową.

– Postąpię, jak sobie życzysz – powiedziała.

Skoro tego domagały się moce, ugnie się i będzie posłuszna.Ani jeden dom w Mikklaviku nie oparł się płomieniom. Swen patrzył na spustoszenia, krocząc przez wioskę z trójką kompanów. Kruki biły się o zwęglone ciała. Jakaś kobieta w chwili śmierci trzymała dziecko w objęciach; w ślepym szale oboje zostali przebici włócznią. Spękana skóra, spalone bezzębne usta wykrzywione grymasem. Krew ofiar, które zginęły od ciosów toporów, mieszała się z gliną.

Swen żachnął się na tchórzostwo, które tu oglądali. Gdyby tylko dotarli na miejsce dzień wcześniej, ludzie króla musieliby zmierzyć się z mieczami Jomswikingów, a nie siekierami chłopów. Stoczyliby wówczas godną walkę, a tak urządzili rzeź.

Odwrócił wzrok od dziecka, co najwyżej dwuletniego, z głową rozpłataną toporem. Odór spalonego mięsa i śmierci drapał i kaleczył mu gardło. Przeklęte miernoty, że też nie potrafią stanąć do walki z prawdziwymi mężczyznami. Trzeba nie mieć honoru, żeby tak napadać i zbierać łupy.

– Powinniśmy byli wyciąć temu Sasowi krwawego orła – rzekł szorstko Ulv-Topór, kopiąc osmolony garnek. – Wydaje mi się, że za łatwo się z tego wywinął.

Wyglądał jak przerośnięty troll, kiedy tak stąpał między sztukami odzieży i sprzętami domowymi porozrzucanymi na ziemi po grabieży. Wymachiwał przed sobą toporzyskiem, jak gdyby opędzając się od niewidzialnego wroga.

Åke szturchnął Swena w bok i wskazał na młodego Alfreda, który przysiadł przy zwłokach półnagiej kobiety leżącej w błocie. Z twarzą stężałą jak pośmiertna maska okrył jej ciało swym płaszczem.

– Trudno o gorszy powrót do domu – stwierdził Åke.

Swen pokiwał głową. Alfred przybył do Jomsborga pod koniec miesiąca Góa⁷ z wiadomością od swego ojca Osmunda, hövdinga⁸ Mikklaviku. To, że sytuacja była śmiertelnie poważna, rozumiał każdy, kto widział żagle, bo tylko głupcy wypływają w morze w taki ziąb i mróz. Kiedy Alfred stanął w sali Palnego, okazało się, że jego ojciec chciał nająć miecze Jomswikingów do obrony wioski.

– Ludzie króla palą osady Danelagh, wycinają w pień rodziny Danów i Jutów. Nazywają nas heretykami i twierdzą, że to przez naszą bezbożność na całą Anglię spadła klęska nieurodzaju – wyłuszczył młodzieniec Palnemu, hövdingowi Jomsborga, obiecując sowitą zapłatę w srebrze za ocalenie Mikklaviku.

Była to łatwa decyzja. Palne, przybrany ojciec Swena, stawał kiedyś do boju ramię w ramię z Osmundem i miał wobec niego dług wdzięczności. Zima okazała się długa i monotonna, a tu nadarzała się okazja zarówno do walki, jak i rabunku. Kiedy ogłosił, że wyraża zgodę, odpowiedział mu jednogłośny okrzyk radości. Dla Swena wyprawa do Anglii była łutem szczęścia. Jak dotąd powalił tylko trzech przeciwników, a żeby zyskać sławę, musiał pokonać ich o wiele więcej. Dzisiaj zabił czwartego, ale szabrownik-maruder nie przysparzał mu chwały. To wstyd, że przybyli do Mikklavik za późno, aby zmierzyć się z drużyną króla, niewątpliwie przydałaby mu się ta walka.

Ulv-Topór zatrzymał się nagle i wygrzebał z gliny wyszczerbiony grzebień, wytarł go o nogawkę i schował do mieszka.

– Marny łup, ale lepsze to niż nic – podsumował.

– Wyczesz sobie tę plugawą brodę, to może znajdzie się nóż, który zginął mi zeszłej zimy – rzucił jego brat Sigvard.

Niski muskularny wojownik uśmiechnął się szelmowsko do rudego olbrzyma.

– Chowają się w niej tylko biedne dziewki, które dały chodu przed twoją sflaczałą kuśką – odparował dobrotliwie Ulv-Topór.

Wieszczka Bejla, siostra Palnego, ryła w ziemi kosturem. Miała na ramionach płaszcz z lisimi czaszkami. Słysząc rechot Ulv-Topora, podniosła głowę i rzuciła mu tak wściekłe spojrzenie, że natychmiast zamilkł. Potrafiła odczytywać znaki bogów, a jej czary miały wielką moc. Wyczuwała to, co niewidoczne, i znała życzenia walkirii.

– Nie szydź ze zmarłych swoją głupotą – fuknęła.

Ulv-Topór rozejrzał się nerwowo dookoła w poszukiwaniu duchów z zaświatów.

– Nie wyśmiewałem się z nich, chciałem ich tylko trochę rozchmurzyć – odburknął.

Staruszka pokręciła głową, siwe warkocze się zakołysały.

– Dostałeś swój łup? – zapytała Swena.

Skinął tylko, ona odpowiedziała mu tym samym i odwróciła się w drugą stronę.

Palne z resztą wojowników stał trochę dalej, przy studni. Skupili się wokół ciała dziewczynki z roztrzaskaną czaszką. Słomiana lalka, którą dzierżyła w dłoni, nadal leżała blisko jej palców, blond włosy zostały wdeptane w błoto. Obok niej znaleziono zwłoki starszego mężczyzny w płaszczu wodza i z normańską brodą.

Palne odgarnął poły popielatego płaszcza i niczym zahartowany w polowaniach i próbach żylasty wilk przykucnął przy zmarłym. Zacisnął zęby, blizna przecinająca jego oblicze zapłonęła purpurą.

– Tak więc znowu się spotykamy, stary druhu – szepnął, wskazując palcem szramę na ramieniu nieboszczyka. – Osmund wziął na siebie cios wymierzony w mój czerep. Miałem nadzieję mu się dzisiaj odwdzięczyć, ale bogowie chcieli inaczej.

Jomswikingowie odsunęli się i przywiedli Alfreda nad zwłoki ojca. Osunął się na kolana tak blady, że sam wyglądał jak trup. Wszyscy, jak tam stali, jednoczyli się z nim w bólu. Przypływając do nich na Północ, Alfred stawił czoła zimie. Zdołał namówić ich do wyprawy do Mikklaviku, lecz mimo że pędzili co tchu, przybyli za późno, co jego ojciec i krewni przypłacili życiem.

Stali w milczeniu, kiedy wojowie z drużyny Alfreda przeciskali się do przodu, do swego poległego hövdinga.

– Mój ojciec był człowiekiem sprawiedliwym, dumą swego rodu – przemówił ochrypłym głosem Alfred, rozglądając się po zgromadzonych wokół wojownikach. – Oby Bóg pozwolił mi go pomścić.

Palne wstał i zamyślony przyjrzał się nieboszczykowi.

– Twój bóg chyba cię opuścił, ale nasze miecze nie.

Swen i Åke wymienili spojrzenia. Dobrze się zapowiadało.

– Cherlak, którego zabiłem, twierdził, że w wiosce mieszkają wiedźmy i że zostali wysłani przez króla, aby wyplenić z kraju zło – oświadczył Swen.

Palne przytaknął w zadumie i skinął ręką na przedstawiciela starszyzny z orszaku Alfreda, zgiętego wpół siwego mężczyznę.

– Mieliście w wiosce siły ciemności?

Starzec przecząco pokręcił głową.

– Nieurodzaj prowadzi do głodu i to król Edward ponosi za to winę. Kościół wciąż jeszcze go popiera, lecz coraz więcej możnowładców zwraca się w stronę Elfridy, królowej wdowy, oraz jej syna, i głoszą, że to on jest prawowitym następcą tronu. Król wysłał swoich ludzi do Danelagh, aby grabili klasztory, kościoły i wsie z bogactw, których tak bardzo potrzebuje. Obwinia pogan za marne plony i twierdzi, że wymierza tylko karę Bożą tym, którzy herezją ściągnęli na kraj nieszczęście.

Palne uśmiechnął się ponuro.

– Tymczasem napełnia sobie sakiewkę skarbami – zauważył. – Wygląda na to, że ten król Edward jest niezwykle przebiegły, to cecha godna podziwu.

Skierował wzrok na brzeg, na który wyciągnięto łodzie, i przeciągnął kciukiem po szramie na twarzy. Swen rozpoznawał ten gest. Obserwował w napięciu każdy ruch wodza, licząc na bitwę i modląc się o nią.

– Możemy znaleźć tego sprytnego władcę? – zapytał w końcu Palne.

Alfred wstał i z oczami poczerniałymi od żądzy zemsty zapewnił:

– Z łatwością możemy się wywiedzieć.

Palne zerknął na swojego brata Gunnara, który odpowiedział skinieniem głowy. Dopiero wtedy skrzyżował ręce na piersi i objął spojrzeniem wikingów.

– Honor i szacunek nakazują nam się zemścić! – zawołał. – Udajmy się na Południe pokazać królowi, jak wygląda prawdziwy gniew Normanów.

Swen żwawo uniósł miecz i wraz z towarzyszami broni triumfalnie zawył. A więc nadchodzi. Wyprawiają się na króla Sasów. Wreszcie dane mu będzie uczestniczyć w prawdziwej bitwie i zawalczyć o cenne łupy. Będzie miał szansę na to, by zasłynąć.Mam nadzieję, że za tymi murami trzymają sporo srebra i że nie odmrażam sobie jaj na darmo – szepnął Åke do Swena, obok którego kulił się na ziemi w strugach lodowatego deszczu.

Swen spojrzał ponuro na wzgórze, na którym wznosił się kamienny kościół niczym czarny cień w tej ulewie. Z jednej strony sąsiadował z gospodarstwem, z drugiej – z budynkiem ogrodzonym murem. Na dole zbocza, od strony morza, mieściło się kilka domów, ale żywej duszy ani widu, ani słychu. Nawet trzoda schroniła się pod dachem przed lodowatą nawałnicą smagającą tę okolicę.

Przesunął się i poczuł, jak woda przesiąka mu przez spodnie i buty. Chaszcze, pod którymi się położyli, stanowiły lichą ochronę, liście uginały się pod naporem opadów i płaszcz szybko zaczął mu ciążyć, zupełnie jakby ktoś mokrą dłonią przycisnął mu plecy. Świadomość, że obstawiają jedyne miejsce, w którym, jak wiedzieli z całą pewnością, nie znajdą króla ani jego ludzi, nie poprawiała mu humoru.

Sześć okrętów, pięć jomsborgskich drakkarów⁹ i statek Alfreda przypłynęło na Południe w poszukiwaniu króla Anglii, by pomścić Mikklavik. Jak na taką garstkę wojów, pomysł był śmiały, wręcz graniczący z szaleństwem, ale przez to chwalebny. Jeśli uda im się zaskoczyć oddziały Edwarda i uśmiercić go, Jomswikingowie okryją się jeszcze większą sławą i będą opiewani w kolejnych pieśniach. Czegóż więcej może pragnąć wojownik?

Wytropili króla w zamku Corfe w Wesseksie. Palne rozkazał Öjvindowi, jednemu z czterech dowódców statków, obserwować tę twierdzę. Następnie postanowił, że załoga jego okrętu stanie na czatach obok, blisko opactwa na skraju wioski, na którą mieli napaść, aby napełnić szkatuły. Wódz Jomsborgczyków do najlepszych zadań wyznaczał często wojów z czterech pozostałych langskipów¹⁰, utrzymując ich dzięki temu w dobrym nastroju.

Jako że Swen i Åke należeli do najmłodszych, przypadały im obowiązki, których nikt inny nie chciał się podjąć. Dlatego też to oni w nieskończoność gapili się na klasztor, próbując dopatrzeć się tam śladów zbrojnych oraz bogactwa. Do tej pory spostrzegli dwóch wychudzonych biedaków żebrzących pod bramą i dwóch księży w długich, szarych tunikach, którzy weszli do kościoła.

– Ból i chłód hartuje – szepnął Swen, starając się myśleć o czymś innym niż słota. Tylko tak można było wytrzymać. Dobrze się tego nauczył.

– Jeśli pozostali ruszą do walki bez nas, trudno mi będzie to zdzierżyć – rzekł Åke.

Swen zacisnął zęby, by nie szczękały z zimna.

Jomswiking znosi wszystko po męsku, bo jeśli nie, jego ziomkowie spuszczają mu lanie. Aby rozpoznać teren, niektórzy wojowie potrafili przeleżeć bez ruchu kilka dni. Ulv-Topór znał pełno takich przykładów z czasów młodości, choćby ten o Yngu, który w milczeniu zamarzł na śmierć koło niego, gdy obstawiali przełęcz w pobliżu Tromsö.

Swen zacisnął obolałe dłonie i rozejrzał się po wzgórzach, które jakby falami trawy staczały się do morza. Anglia, jak nierządnica, rozkładała nogi przed każdym, kto jej pragnął, i gdyby nie Guthrum, który odwrócił się od bogów, ten kraj mógł był należeć do Północy.

Guthrum zjednoczył normańskich wodzów w jedno królestwo, Danelagh, i objął panowanie nad niemal całą Brytanią. Jedynie w Wessex udało się królowi Alfredowi utrzymać Normanów na dystans i to właśnie tam Guthrum poprowadził swoje oddziały. Wyprawa zaczęła się nieszczęśliwie. Danowie stracili pod Swanage sto dwadzieścia okrętów, po czym hövdingowie Ivar i Ubbe zawrócili do domu.

Guthrum mimo wszystko ruszył dalej, napadając na zamek Alfreda w Chippenham. Monarsze udało się jednak zbiec i z garstką wojska pokonał najpierw oddziały Guthruma, a następnie oblegał twierdzę, którą mu wcześniej odebrano.

Dwa tygodnie później władca Danelagh haniebnie skapitulował. Porzucił starą wiarę i przyjął chrzest. Panowanie Normanów na wyspie nie wróciło już do dawnej potęgi.

Trudno pojąć, że Guthrum był aż tak pozbawiony honoru, by najpierw się poddać, a potem zdradzić bogów. Jomswiking walczyłby aż po grób.

Swen okręcił pierścień przymierza na ramieniu. Z niewielu rzeczy był tak dumny jak właśnie z niego. Harald Sinozęby postawił pięć grodów, zaludnił je wojami, którzy przyrzekli bronić królestwa Danów i Jutów. Jomsborg stanowił najlepszą z jego twierdz, co było zasługą wyłącznie Palnego, bo lepszego wojownika i godniejszego wodza niż jego przybrany ojciec ze świecą szukać.

Do ich grodu przybywali mężowie z daleka, pełni wiary i z wysokim mniemaniem o swoich umiejętnościach w sztuce walki, jednak tylko nieliczni zasługiwali na to, by nosić pierścień przymierza. Od Jomswikinga wymagano zręczności zarówno we władaniu mieczem, jak i toporem i włócznią. Jedni kandydaci okazywali się zbyt niezdarni, inni za wątli, bo przesiadywali za stołem, zamiast biegać, pływać i hartować ciało. Wielu odprawiono z kwitkiem, bo byli za głupi.

Swen raz jeszcze potarł pierścień. Od maleńkości bił się, odnosił rany i znosił cierpienia, aby tylko go zdobyć. Nie pamiętał, by czuł większą dumę niż wtedy, kiedy Palne wręczył mu pierścień, czyniąc równoprawnym wikingiem. Zawdzięczał mu wszystko i jego jedynym pragnieniem było dowieść kiedyś Palnemu, że jest godny wiary, którą w nim pokładał.

Ciężkie i głuche bicie dzwonów kościelnych przebiło się przez wycie wichru i ulewę. Wtem rozległ się w oddali jakiś pomruk. Swen z nadzieją spojrzał na ołowiane chmury i uśmiechnął się, słysząc narastające huczenie nieba. Thor był z nimi. Boski wojownik. Najwierniejszy z Asów przybył, by im towarzyszyć. Tylko czekać bitwy.