Satyra 10 (Żeś robił, Lucyliuszu...) - ebook

Ho­ra­cy

SA­TY­RA 10

ŻEŚ RO­BIŁ, LU­CY­LIU­SZU, BŁĘ­DY, DO­WÓD NA TO…

Żeś ro­bił, Lu­cy­liu­szu, błę­dy, do­wód na to
Da za mnie twój mi­ło­śnik, ten ła­god­ny Kato,
Któ­ry pra­gnie po­pra­wić twe nie­skład­ne wier­sze.
A on ma ro­ze­zna­nie i lep­sze, i szer­sze
Niż naj­mę­dr­szy z ry­ce­rzy gra­ma­tyk, co cza­sem
W dzie­ciń­stwie był uczo­ny po­stron­kiem i pa­sem,
By mi­strzów daw­nych ce­nił wszyst­kich bez wy­jąt­ku,
Wbrew na­sze­mu mnie­ma­niu. Wra­cam do po­cząt­ku.
Mó­wię, że Lu­cy­liu­sza wiersz nie­zgrab­nie pły­nie.
Każ­dy jego mi­ło­śnik, prócz głup­ców je­dy­nie,
Stwier­dzi to. Lecz za­słu­gi przy­znam mu ol­brzy­mie
Za to, że cię­ty dow­cip siał po ca­łym Rzy­mie.
Lecz gdy­by przez sam dow­cip wiersz na­bie­rał siły,
Po­ezją też by mimy La­be­riu­sza były.
Więc nie dość jest roz­śmie­szyć, roz­ba­wić słu­cha­cza,
Jak­kol­wiek pe­wien ta­lent to tak­że ozna­cza.
Zda­nie musi być zwię­złe, płyn­ne: o to cho­dzi,
By nie mę­czy­ło uszu po­śród słów po­wo­dzi.
Ję­zyk musi być smut­ny, to znów żar­to­bli­wy,
Mieć na­tchnie­nie po­ety, re­to­ra po­ry­wy,
To znów za­wie­rać wy­kwint, to oszczę­dzać siły,
Mą­drze pro­blem po­ru­szać. Cza­sem dow­cip miły
Le­piej niż obu­rze­nie waż­ność spraw wy­po­wie.
Przez to Ko­me­dii sta­rej twór­cy i mi­strzo­wie

Są wzo­rem, mają sła­wą. Ich pięk­ny nie czy­ta