Schadzka - ebook

II

Czy to przej­ście wśród mu­rów na­tło­ku,

Le­d­wie wid­ne śle­dzą­ce­mu oku,

Gdzie po wnę­kach roz­my­śla­ją sowy,

Wy­gryzł w mu­rach zyg­zak pio­ru­no­wy?

Dom tu ża­den nie stoi spo­koj­nie,

Wszyst­kie w cią­głej żyć się zda­ją woj­nie.

Te, jak byki krwią za­grza­ne mło­dą,

Zwar­ły czo­ła, gan­ka­mi się bodą;

Tam­te z boku przy­sia­dły jak stra­że;

Owym trwo­ga w kąty kryć się każe…

Dziw­ne domy! tak peł­ne przy­sta­wek,

Ze po­dob­ne pra­wie do za­ba­wek;

Opa­sa­ne gan­ka­mi dłu­gie­mi,

Słup­ków peł­ne od szczy­tu do zie­mi,

Fan­ta­stycz­ne, roz­trzę­sio­ne, mar­ne

I tak brud­ne, że aż pra­wie czar­ne…

Wśród nich oko zbłą­ka­ne, zdzi­wio­ne,

Szu­ka ta­kich po­sta­ci jak one:

Szu­ka lu­dzi z twa­rzą bez ko­lo­ru,

Owi­nię­tych w suk­nie z ra­cy­mo­ru,

Pod­rzu­ca­nych cią­głym nie­po­ko­jem,

Wy­pa­lo­nych chci­wo­ścią i zno­jem,

Jak wąż w no­rze nik­ną­cych wśród sie­ni…

Próż­no szu­ka – już stąd wy­świe­ce­ni.

Po mię­cza­ku tyl­ko po­zo­sta­ła

Musz­la, od­cisk dzi­wacz­ne­go cia­ła.

No­wych lu­dzi, co we­szli w te domy,

Choć od­waż­ni, gnę­bi strach kry­jo­my.

Świę­to­ścia­mi za­wie­si­li ścia­ny,