Scooby-Doo i skarb zombi - ebook

Rozdział 1

Fred wziął ostry zakręt, by ominąć wielką dziurę, która niespodziewanie pojawiła się przed Wehikułem Tajemnic na jezdni, a wtedy misternie upakowany sprzęt kempingowy zwalił się na siedzących na tylnym siedzeniu Kudłatego i Scooby’ego. Łups! Po chwili rozległ się zduszony jęk:

– Auuuuuuuuuuuuuaaaa!

– Żyjecie? – zapytała zaniepokojona Daphne.

– Chyba tak – odparł Kudłaty, wygrzebując się spod stosu karimat i śpiworów. – Tylko nie mogę znaleźć Scooby’ego. Pewnie jest pod tymi plecakami. Hej, Scooby-Doo, jesteś tam? – zawołał, podnosząc kolejne plecaki i torby. Pod rozwiniętym namiotem coś się poruszało. Kudłaty uniósł jego brzeg i ujrzał Scooby’ego, który najspokojniej w świecie objadał się zawartością wielkiego piknikowego kosza.

– A właściwie to po co mamy gdziekolwiek jechać, skoro tutaj jest tyle dobrych rzeczy – zauważył filozoficznie Kudłaty i przyłączył się do ucztującego przyjaciela.

– Moglibyście trochę poskładać te rzeczy – zwrócił się Fred do zajętych konsumpcją przyjaciół. – Za chwilę będziemy na kempingu.

– No i bylibyśmy wam wdzięczni, gdybyście zostawili trochę jedzenia także dla nas – dodała Velma.

– Spoko, zjemy tylko pizzę – odparł Kudłaty.

– Nie przypominam sobie, żebym pakowała pizzę – zdziwiła się Daphne.

– My ją zabraliśmy – powiedział dumnie Kudłaty. – Nie sądziłaś chyba, że będziemy jeść te twoje warzywne paskudztwa?

– Dajcie spokój i lepiej usiądźcie – przerwał im Fred – bo jezdnia zrobiła się dość wyboista.

Wehikuł Tajemnic zjechał właśnie z szosy w brukowaną drogę, na której było pełno kałuż.

Niedawno musiało padać.

– Jesteście pewni, że dobrze jedziemy? – zaniepokoiła się Daphne.

– Najzupełniej – odparła Velma. – Według tego przewodnika Zakręt Skarbów jest kilka kilometrów stąd. Ta droga jest bardzo stara, ma ponad sto lat i pewnie dlatego tak wygląda.

– No tak, przecież dziś nikomu by się nie chciało układać obok siebie tylu kamieni – zauważył Kudłaty.

– Tę drogę zbudowali ludzie, którzy odkryli złoża złota – przeczytała Velma z przewodnika. – Kemping, na który jedziemy, zawdzięcza swą nazwę właśnie tej drodze. Wiedzie ona do starej kopalni złota, która znajduje się tuż za kempingiem.

– Ciekawa jestem, czy można tam jeszcze znaleźć jakieś złoto – zastanawiała się głośno Daphne.

– Wątpię. Tę kopalnię zamknięto wiele lat temu, a droga prowadzi obecnie tylko do kempingu.

Zaledwie Velma to powiedziała, wielki czarny samochód wyprzedził Wehikuł Tajemnic. Pędzący pojazd wjechał w kałużę i ochlapał błotem minibus Tajemniczej Spółki.

– O rety, najwyraźniej bardzo mu się spieszy – powiedziała Velma.

– Tak, i ma w nosie innych – dodał Kudłaty. – Spójrzcie, nasze okno jest całe w błocie.

Fred zatrzymał Wehikuł Tajemnic na poboczu i włączył wycieraczki. Po chwili pozbyli się błota przynajmniej z przedniej szyby.

Gdy mieli już ruszać, zatrzymał się obok nich samochód policyjny. Kierowca otworzył okno.

– Witam! – powiedział policjant. – Wszystko w porządku?

– Tak, proszę pana – odparł Fred. – Musiałem tylko oczyścić szybę z błota.

– Co was sprowadza w te strony? – zainteresował się policjant.

– Jedziemy na kemping – odparła Daphne. – Do Zakrętu Skarbów.

– To ładne miejsce, ale lepiej uważajcie na siebie – powiedział funkcjonariusz. – Nazywam się Flugel. Jestem tutejszym szeryfem – przedstawił się. – Dostaliśmy informację, że na naszym terenie ukrywa się złodziej biżuterii. W ciągu kilku ostatnich tygodni w okolicznych miasteczkach dokonał paru napadów.

– Czy ten człowiek jest niebezpieczny? – zaniepokoiła się Velma.

– Ze złodziejami nigdy nic nie wiadomo – odparł policjant.

– Dzięki za ostrzeżenie – powiedział Fred.

Policjant zamknął okno i odjechał.

– No i co robimy? – zapytał Kudłaty. – Pizza się kończy.

– Myślicie, że powinniśmy jechać na ten kemping? – zapytała Daphne.

– Wydaje mi się, że łatwiej byłoby powstrzymać chłopaków od zjedzenia naszych wszystkich zapasów, niż spotkać na tym pustkowiu złodzieja biżuterii – stwierdziła Velma.

– Velma ma rację – przyznał Fred. – Zatem jedźmy dalej.