Sekretne życie krów - ebook

Przedmowa

Kiedy zetknąłem się po raz pierwszy z Sekretnym życiem krów, uznałem, że tytuł jest jakimś żartem. Tymczasem odpowiada dokładnie treści książki. To naprawdę wspaniała lektura, choć miejscami potrafi wpędzić człowieka w przygnębienie, bo pokazuje, że krowy (a nawet owce i kury) mają dużo głębszą świadomość i wiedzę, niż byliśmy im skłonni przypisywać, a to z kolei wymusza na nas rewizję naszego światopoglądu.

Gdyby tę książkę napisał zwykły zapaleniec, można by ją zbagatelizować jako wytwór sfanatyzowanego umysłu, ale Rosamund Young prowadziła swoją organiczną farmę Kite’s Nest w Worcestershire na długo przed nastaniem mody na organiczną żywność. Zatrudnieni przez nią pracownicy potrafią po smaku mleka poznać, od której krowy pochodzi. Ona sama opowiada się przeciwko przemysłowej hodowli w prosty i przekonujący sposób, a do tego opiera swoje argumenty wyłącznie na zdrowym rozsądku.

Ciekawostką niniejszej książki jest fakt, że autorka w detalach opisuje zachowanie krów, ich różnorodne charaktery i przekonania, a jednak ani słowem nie wspomina o ich zwyczajach rozrodczych. Nie dowiemy się zatem, czy indywidualne różnice, które tak wyraźnie zaznaczają się we wszystkich innych obszarach ich życia, tutaj też dają o sobie znać. Czy niektóre krowy są bardziej nieśmiałe od innych lub bardziej skłonne do flirtu? Być może powściągliwość autorki w tej kwestii jest wyrazem szacunku wynikającego z przekonania, że krowy mają takie samo prawo do prywatności, co ich hodowcy.

Tak czy owak, niniejsza książka zmienia sposób, w jaki patrzymy na świat, „głupie” bydło okazuje się bowiem nie takie głupie, jak myśleliśmy. Ilekroć dzisiaj mijam łąkę, na której pasą się krowy, mimowolnie zaczynam myśleć o więzach przyjaźni, które je łączą, i ich wizji świata, czyli o rzeczach, które przed przeczytaniem książki Rosamund Young uznawałem za niemądre, wręcz durne wymysły. Dziś już tak nie myślę.

Alan BennettWprowadzenie

Obserwacja krów i cieląt podczas zabawy i wzajemnych zabiegów pielęgnacyjnych nabiera zupełnie nowego wymiaru, kiedy wiemy, że zwierzęta, na które patrzymy, są braćmi i siostrami, kuzynami albo zaprzysięgłymi wrogami. Kiedy znamy zwierzęta jako odrębne jednostki, zauważamy, jak często starsi bracia okazują czułość młodszym, jak siostry szukają albo unikają swojego towarzystwa, które rodziny zawsze idą spać razem, a które osobno.

Krowy są tak samo różnorodne jak ludzie. Bywają niezwykle inteligentne albo niezbyt rozgarnięte, sympatyczne, uważne, agresywne, potulne, pomysłowe, nudne, dumne albo wstydliwe. W wystarczająco licznym stadzie możemy zaobserwować wszystkie te cechy. W naszym gospodarstwie od lat konsekwentnie traktujemy zwierzęta jak osoby.

Moi rodzice zaczęli samodzielną hodowlę bydła w 1953 roku. Mój brat Richard był prawie trzylatkiem, ja miałam dwanaście dni. Na początku ich dobytek składał się z pięciu krów i starego traktora. Nie mieli prądu ani telefonu.

Stopniowo zbudowali stado pełnokrwistych krów rasy Ayrshire, ale hodowali też świnie rasy Wessex Saddleback. W okolicy żyły ogromne ilości królików, które uniemożliwiały uprawę roślin.

W tamtych czasach warunkiem otrzymania wsparcia finansowego była intensyfikacja produkcji. Rząd całkiem otwarcie wywierał na rolnikach presję, by ci stosowali wszelkie najnowsze technologie. Jednak instynkt podpowiadał moim rodzicom wybór hodowli organicznej, aczkolwiek wtedy nie znali jeszcze tego słowa. Proces odwracania się od oficjalnej polityki rolnej zachodził w nich stopniowo. Od początku obojgiem kierowało niezachwiane pragnienie, by hodowane przez nich zwierzęta żyły godnie i w komfortowych – w miarę możliwości – warunkach.

Niektóre z moich najwcześniejszych wspomnień dotyczą anegdot, które moi rodzice opowiadali o krowach, świniach, kurach albo dzikich ptakach. Mam nadzieję, że niniejszą książką przyczynię się do podtrzymania tradycji ich ustnego przekazu.

Każda krowa jest odrębną, wyjątkową jednostką. To samo dotyczy owiec, świń i kur. Powiedziałabym wręcz, że można to powiedzieć o wszystkich żywych istotach, nawet tych, których nikt nie widzi, nie bada i nie docenia. Mało kto zaprzeczyłby, że swój własny charakter ma każdy kot, pies czy koń. Ilekroć zdarzało nam opiekować się którymś z naszych zwierząt hodowlanych jak zwierzęciem domowym – ze względu na chorobę, wypadek czy żałobę – stykaliśmy się z przejawami niezwykłej inteligencji, zdolności do okazywania uczuć i umiejętności dostosowania się do nietypowych warunków. Być może wszystko zależy od ilości czasu, jaki ze sobą spędzamy. Z ludźmi przecież jest tak samo.

Każdy właściciel nawet tylko kilku zwierząt z pewnością rozpoznaje w nich wyjątkowe jednostki i prawdopodobnie potrafi z głębokim zrozumieniem opisywać ich indywidualne cechy i upodobania. Zwierzęta hodowlane trzymane są zazwyczaj w dużych grupach; nie oznacza to bynajmniej, że z tego powodu zacierają się różnice między nimi. Chociażby pod względem inteligencji różnią się między sobą w nie mniejszym stopniu niż my.

Żaden nauczyciel nie życzyłby sobie pracy z klasą pełną identycznych uczniów. Nikt nie chciałby żyć w społeczeństwie, w którym wszyscy są jednakowo ubrani i mają te same zainteresowania. Fakt, że nie jesteśmy w stanie dostrzec różnic między poszczególnymi, indywidualnymi pająkami albo motylami, trznadlami czy krowami, nie jest dostatecznym powodem, by zakładać, że te nie istnieją.

Jeśli muszą żyć w zatłoczonych, bezdusznych, specjalnie wydzielonych i nudnych miejscach, zarówno ludzie, jak i zwierzęta mogą sprawiać wrażenie wyzbytych odrębnej tożsamości, ale gdy tak się dzieje, bynajmniej nie dowodzi to tego, że jednostki faktycznie są identyczne, ani też tego, że takie traktowanie im odpowiada.

Wielu z nas ma tendencję do stosowania ludzkich standardów do mierzenia inteligencji zwierząt. Ale dlaczego kryteria używane wobec ludzi miałyby mieć przełożenie na inne gatunki? Słuszniej byłoby założyć, że każde zwierzę ma niczym nieograniczoną zdolność doświadczania pełnego zakresu emocji, postrzeganą wyłącznie przez pryzmat jego własnych uwarunkowań. Jeśli inteligencja krowy pozwala jej na osiągnięcie pełnego sukcesu właśnie jako krowa, to czego jeszcze jej życzyć?

Kiedy młode cielę, które próbuje zjeść trochę siana, ale jest stale odpychane przez większe i silniejsze osobniki, z czasem nauczy się, że jeśli tylko schowa się pod głową swojej mamy, będzie mogło jeść w spokoju, to według mnie wykaże się praktyczną, użyteczną inteligencją. Niby co takiego osiągniemy, ucząc to samo cielę, by przez naciśnięcie odpowiedniego guzika nosem samodzielnie otwierało bramę do zagrody? Nic.

W trakcie moich wieloletnich obserwacji bydła byłam świadkiem niesamowitych przykładów logicznej, praktycznej inteligencji, ale widziałam też przejawy najzwyklejszej głupoty. To samo mogłabym powiedzieć o swoich doświadczeniach z ludźmi. Bydlęta hodowlane zainteresowane są codziennym życiem, rozwiązywaniem bądź nierozwiązywaniem bieżących problemów. Ważne jest to, że powinniśmy zapewnić im warunki, w których będą w stanie wykorzystać swój zwierzęcy potencjał, a nie wieść nienaturalny dla nich żywot naszych sług.

Przeczytałam kiedyś w czasopiśmie „Star and Furrow”², że ograniczanie krowom przestrzeni do swobodnego poruszania się spowoduje kilka pokoleń później nawet trzydziestoprocentowy spadek wielkości mózgu, i teza ta znajduje potwierdzenie w moich własnych obserwacjach. W latach siedemdziesiątych moi rodzice zauważyli, że czoła ich krów w kolejnych pokoleniach stają się coraz szersze, a same krowy zachowują się w inteligentniejszy sposób. Jakieś dziesięć, piętnaście lat później całkiem przypadkowo odwiedził nas pewien naukowiec pracujący w jednym z największych ogrodów zoologicznych w kraju. Przez dwadzieścia lat przed pierwszym odnotowanym przypadkiem BSE³ zajmował się wyłącznie badaniem i szczegółowymi pomiarami czaszek martwych zwierząt. Jego prace z tego okresu stanowią zapis nieubłaganego procesu kurczenia się krowich mózgów; jego zdaniem wyłączną winę za to ponosi fatalna i prawdopodobnie naszpikowana prionami karma. Według mnie w równym, o ile nie większym stopniu za ten stan rzeczy odpowiedzialne jest trzymanie zwierząt w ciasnych boksach.

Dieta i swoboda ruchu mają też wpływ na jakość mięsa. W mięsie zwierząt karmionych w sposób naturalny, w przeciwieństwie do mięsa zwierząt pochodzących z intensywnej hodowli przemysłowej, znajdziemy więcej tłuszczów wielonienasyconych typu omega-3, niższy jest też stosunek tłuszczu do białka.

Mało kto spodziewałby się, że dziecko trzymane w ciasnym, nieprzyjemnym pomieszczeniu, z dala od rodziców i rodzeństwa, do tego z ograniczoną możliwością ruchu i niezmienną dietą, będzie się rozwijało prawidłowo. Tymczasem wielu rolników i wspierających ich agencji rządowych oczekuje od zwierząt hodowlanych, że będą się normalnie rozwijać właśnie w takich warunkach.

W ciągu wielu lat obserwacji przekonaliśmy się, że jeśli tylko da się krowom wybór między kilkoma rozwiązaniami – na przykład między pozostaniem na dworze a wejściem pod dach, chodzeniem po trawie, sianie albo betonie, lub między różnymi rodzajami pokarmu – zawsze wybiorą to, co jest dla nich najkorzystniejsze, i wcale nie wszystkie podejmą taką samą decyzję.

Kura uwielbia biegać i badać wszystko, co się rusza, rozkładać skrzydła na słońcu, muskać piórka i kąpać się w kurzu. Nie wolno jej zamykać w ciasnej klatce czy w zatłoczonym kurniku. Niewiele wart jest argument, jakoby niektóre kury z wolnego wybiegu unikały wychodzenia na zewnątrz, nawet gdy zostawia się dla nich otwarte okienka, często jest bowiem tak, że na terenie dookoła kurnika nie rośnie dostatecznie dużo trawy, by zachęcić ptaki do wyjścia. Poza tym w dużych stadach kury z najniższego szczebla hierarchii bywają zastraszane przez silniejsze ptaki i zwyczajnie boją się opuszczać kurnik.

Okaleczanie zwierząt hodowlanych ma swoje korzenie w propagandzie, odwiecznych zwyczajach i bezmyślnym stosowaniu się do tradycji, bo nie da się go uzasadnić żadnymi racjonalnymi przesłankami. Rutynowe przycinanie ogonów i zębów prosiętom, odcinanie dziobów kurom czy skracanie ogonów owcom jest absolutnie niedopuszczalne.

Jeśli świnie nawzajem się gryzą, a kury zadziobują, to dlatego, że są nieszczęśliwe. Jagnięta miewają brudne ogony – sama nieraz doświadczałam koszmaru, jakim jest opieka nad zarobaczonymi owcami – należy jednak usunąć przyczynę problemu, przycięcie ogona nie jest żadnym jego rozwiązaniem.

Tworzenie zwierzętom warunków, w których mogą być szczęśliwe i dawać upust swoim naturalnym instynktom, jest nie tylko słuszne ze względów etycznych, ale i racjonalne z pobudek finansowych. Szczęśliwe zwierzęta rozwijają się szybciej.

Dzieci żyjące w stresie śpią i jedzą mniej niż te, którym zapewniono spokój. Nieszczęśliwe dzieci zapadają na rzeczywiste i wyimaginowane schorzenia, takie jak bóle głowy czy wypryski, mają też problemy z nadwagą. Tymczasem stres można zredukować albo wręcz wyeliminować, poprawiając warunki życia. Zmiana otoczenia, zdrowsza dieta, więcej zrozumienia i miłości – to wszystko jest bardzo ważne. Tak samo jest ze zwierzętami.

Przejawem pychy jest sądzić, że jakiekolwiek sztuczne warunki hodowli stworzone przez człowieka mogą się równać z naturalnymi, bądź wręcz być lepsze od nich. Prosięta są często zbyt wcześnie odstawiane od piersi i umieszczane w rzekomo ciepłych, bezpiecznych pomieszczeniach. Ale nawet najlepsze warunki, jakie człowiek może stworzyć zwierzęciu, nie dorównają naturze w zapewnianiu młodym bezpieczeństwa, stabilności, uwagi, towarzystwa i prawidłowego pożywienia. Dlatego właśnie na tym wczesnym etapie hodowli małe często chorują i dostają swoją pierwszą kurację antybiotykami.

Sukces w rolnictwie coraz częściej mierzony jest wynikami produkcji. Hodowcy notują wysoką wydajność i uważają, że inwestycja zwróciła się z nawiązką, jeśli tylko samice we względnie krótkim okresie wydadzą na świat dostatecznie dużą liczbę potomstwa. Rzadko kiedy bierze się pod uwagę fakt, że matka będąca prawie nieustannie w ciąży żyje krócej, a przez to nie przekaże potomstwu swojej życiowej mądrości. To z kolei zuboży kolejne pokolenia, którym będzie brakować wiedzy i które będą gorzej przygotowane do dorosłego życia i własnego rodzicielstwa. Mamy zatem do czynienia z rolnictwem na krótką metę.

Einstein powiedział, że jedyną wartościową rzeczą jest nasza intuicja. Instynkt i intuicja to najważniejsze narzędzia, jakimi dysponuje każda żywa istota. Tymczasem niemal w każdym przedsiębiorstwie zajmującym się przemysłową hodowlą zwierząt obie te cechy są bezwzględnie tępione, żadna nie ma szans w pełni się rozwinąć. Tłumiąc naturalne odruchy w zwierzętach i dzieciach, narażamy całą naszą społeczność na niebezpieczeństwo.

Ilekroć dążenie do maksymalizacji zysku prowadziło do intensyfikacji, najbardziej cierpiały zwierzęta. Choroby bydła często są wywołane lub pogłębiane nadmiernym ściskiem, nieodpowiednimi pomieszczeniami i kiepską lub wręcz niebezpieczną karmą. Warunki życia tworzone w tego typu systemach powodują stres, a powszechnie wiadomo, że organizm wytwarzający duże ilości hormonów stresu traci odporność.

U zwierząt, które mają zapewnione właściwe warunki bytowe, nie muszą walczyć o pokarm, mogą swobodnie się poruszać, a przede wszystkim mają możliwość spędzania czasu w rodzinnych grupach z przewagą dojrzałych osobników, może się wytworzyć odporność na pasożyty płucne i żołądkowe. To z kolei eliminuje zapotrzebowanie na leki przeciwrobacze, które nie dość, że zmniejszają naturalną zdolność do zwalczania infekcji pasożytniczych, to pozostawiają też ślady w mięsie i mleku.

W gospodarstwach, w których zwierzęta grupuje się według wieku albo rozmiarów, pozbawia się je nie tylko korzyści zdrowotnych, ale i towarzystwa starszych osobników, od których w normalnych okolicznościach – w naturze – mogłyby się uczyć. Wiele krów żyje w całkowicie nienaturalnych warunkach, a najbardziej dotyczy to krów mlecznych. Te ostatnie uważa się często wyłącznie za dostarczycielki mleka, są więc karmione w taki sposób, by zmaksymalizować ich wydajność. Dieta bogata w białko nie uwzględnia ich preferencji, wymogów fizjologicznych i żywieniowych, nie wpływa korzystnie na poczucie komfortu ani na zdrowie. Niezwłocznie po urodzeniu cielęta są siłą odbierane matkom i hodowane sprzecznie z ich naturą lub zwyczajnie zabijane. Bywa, że karmi się je substytutem mleka zamiast mlekiem matki, do którego mają przyrodzone prawo. Notorycznie umieszcza się je w ciasnych boksach, gdzie nie mają kontaktu z innymi krowami. Niektóre zagrody są na stałe zadaszone, a trzymanym w nich cielętom brakuje świeżego powietrza, światła słonecznego i ruchu. Karmienie odbywa się o ściśle wyznaczonych porach, które nie zawsze odpowiadają indywidualnym potrzebom zwierząt.

Kulawizna, która często przybiera formę chroniczną, dotyka znacznej liczby krów mlecznych, a te przez większość życia chodzą albo stoją na nieodpowiednich, niewygodnych nawierzchniach. Krowy odczuwające permanentny ból mniej jedzą, o ile w ogóle mają apetyt, i często stają się bezpłodne, a wówczas są przeznaczane na ubój.

Wiele krów trzymanych jest stale w zamkniętych pomieszczeniach, często w bardzo licznych stadach, w tak zwanych supermleczarniach. Krowy hodowane w takim systemie nigdy nie jedzą trawy, nie wiedzą, co to łąka, nawet na chwilę nie opuszczają swoich boksów. Jakość produkowanego przez nie mleka jest wątpliwa. Jakość ich życia w najlepszym razie nienaturalna, w najgorszym – nieznośna.

Na naszej farmie, Kite’s Nest, cielęta zostają przy swoich matkach tak długo, jak chcą. Piją ich mleko co najmniej przez dziewięć miesięcy, a w praktyce aż do momentu, kiedy matce kończy się pokarm, czyli na jeden do trzech miesięcy przed urodzeniem następnego cielaka. W 1953 roku hodowaliśmy na mleko komercyjną rasę Ayrshire, ale około roku 1974 zdaliśmy sobie sprawę, że produkcja mleka jest nieopłacalna (i bardzo wymagająca). Poza tym moi rodzice, brat i ja zaczęliśmy poważnie wątpić, czy ten system hodowli faktycznie nam odpowiada. Postanowiliśmy przejść na taki, w którym każda krowa karmi tylko swoje własne cielęta.

Punkt zwrotny nastąpił na początku lat osiemdziesiątych, w dniu, w którym wyjątkowo bystry i sympatyczny młody byczek o imieniu Lochinvar miał opuścić naszą farmę jako przyszły opas, czyli byk hodowany na mięso. Wszyscy doskonale wiedzieliśmy, jak bardzo będzie nam go brakowało, i nieustannie łapaliśmy się na tym, że myślimy, jaki będzie jego nowy dom – czy czeka go daleka podróż, w trakcie której zgłodnieje albo będzie mu się chciało pić, czy będzie dobrze traktowany. Tego dnia postanowiliśmy sami sprzedawać wołowinę prosto z naszego gospodarstwa, tak byśmy byli odpowiedzialni za każdy etap produkcji i mogli zapewnić naszych klientów, że wiemy dokładnie, czym były karmione nasze zwierzęta przez całe swoje życie. Dosyć niedawno, bo w 2012 roku, zaczęliśmy komercyjną hodowlę owiec i dziś sprzedajemy też jagnięcinę i baraninę.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki