Selekcjoner - ebook

Prolog

Nowy Jork – czerwiec 1876 roku

To był jeden z tych wieczorów, kiedy ludzka wyobraźnia już spała, otulona ciepłą wiosenną pościelą, i nikt nie przeczuwał zbliżającej się tragedii. Mężczyzna w koszuli z żabotem powiedział do żony zmywającej w kuchni naczynia, że pójdzie się przejść. Przed wyjściem na wieczorny spacer zajrzał jeszcze do pokoju syna, aby upewnić się, że malec smacznie śpi. Następnie włożył modny kapelusz z szerokim rondem, zabrał zapałki oraz ulubione cygaro, po czym opuścił swoje mieszkanie przy Piątej Alei.

Nazywał się Rudolf Fentz, a w chwili zaginięcia miał 29 lat.

Nowy Jork – 15 czerwca 1950 roku

Godz. 23:10

Przedstawienie dobiegło końca. Ze względu na późną porę widzowie w pośpiechu opuszczali teatr na Broadwayu. Na środku Times Square zobaczyli mężczyznę w wieku około 30 lat. Nikt nie zauważył jak się tam znalazł. Zupełnie, jakby wyrósł spod ziemi. Naraz rzucały się w oczy dwie rzeczy: jego staroświecki ubiór oraz zachowanie. Sprawiał wrażenie zupełnie zdezorientowanego.

Zanim ktokolwiek zdążył krzyknąć, rozległ się pisk hamulców nadjeżdżającej taksówki, a potem odgłos głuchego uderzenia.

Jeszcze tej samej nocy próg kostnicy przekroczył inspektor Hubert V. Rihm z Departamentu Osób Zaginionych. Sprawa nie była tyleż nagląca, co zadziwiająca. Inspektor Rihm uważnie obejrzał ciało ofiary wypadku i możemy się domyślać, że do towarzyszących mu urzędników oraz policjantów, którzy jako pierwsi znaleźli się na miejscu zdarzenia, rzucił uwagę w stylu: Czy gdzieś w okolicy odbywał się bal przebierańców?

Następnie przystąpił do oględzin przedmiotów znalezionych przy zwłokach:

– żeton z miedzi, pozwalający na zakup piwa o wartości 5 centów,

– jakieś 70 dolarów w banknotach, które już wyszły z obiegu,

– rachunek za pieczę nad koniem oraz mycie powozu wystawiony przez stajnię, która jakoby miała się mieścić przy Lexington Avenue,

– stosik wizytówek na nazwisko Rudolf Fentz i adresem na Piątej Alei,

– list wysłany na ten sam adres ze znaczkiem pocztowym i stemplem z czerwca 1876 roku.

Żadna z tych rzeczy nie wyglądała na pochodzącą z drugiej połowy XIX wieku. Sprawa była o tyleż zagadkowa, że nikt nie zgłosił zaginięcia Rudolfa Fentza, jego nazwisko nie widniało w książce adresowej, a odciski palców nigdy nie zostały zapisane.

Kolejnym krokiem dochodzenia było standardowe poszukiwanie rodziny zmarłego. Inspektor Rihm udał się pod wskazany adres, ale obecny właściciel mieszkania przy Piątej Alei nie znał nikogo o nazwisku Rudolf Fentz. Szczęście jednak mu dopisało, co prawda połowicznie, kiedy przepytywał sąsiadów. Okazało się, że starsi mieszkańcy pamiętali Rudolfa Fentza Jr., mężczyznę około sześćdziesięcioletniego, który po przejściu na emeryturę wyprowadził się w nieznane miejsce, gdzieś w okolicy 1940 roku.

W trakcie dalszego żmudnego śledztwa inspektor Rihm odnalazł Rudolfa Fentza Jr., w książce telefonicznej z 1939 roku, niestety w pięć lat po jego śmierci. Taką informację otrzymał w banku, gdzie zmarły miał założone konto, ale dowiedział się również, że wdowa po nim wciąż żyła i obecnie mieszkała na Florydzie. Doskonałe miejsce na emeryturę.

Po dotarciu do pani Fentz inspektor Rihm potwierdził wszystkie zebrane przez siebie fakty, którym aż do ostatniej chwili nie dawał wiary. Rudolf Fentz rzeczywiście zaginął… w 1876 roku. Wyszedł z mieszkania w czerwcowy wieczór, zostawiając żonę oraz małego synka, i nigdy nie wrócił. Rodzina wówczas złożyła zawiadomienie na policji, ale poszukiwania nie przyniosły rezultatu.

*

Dochodzenie inspektora Rihma znalazło kres w piwnicy budynku NYPD, gdzie znajdowało się archiwum. Wygrzebał dokumenty osób zaginionych w 1876 roku. Było wśród nich nazwisko Rudolf Fentz. Opis jego wyglądu, wiek i ubiór pasował do mężczyzny potrąconego przez taksówkę na Times Square. Sprawa wciąż była oznaczona jako nierozwiązana. I taka miała już pozostać.

Inspektor Rihm nie zanotował wyników swojego dochodzenia w oficjalnych aktach.

Nie zrobił tego w obawie, że mógłby zostać uznany za szaleńca.Rozdział 1

Londyn – 11 maja 1985 roku

Godz. 19:15

Sezon 1984-1985 zapisał się w annałach The Football League jako najtragiczniejszy w historii. First Division uznaniem i frekwencją ustępowała zarówno włoskiej Serie A, jak i hiszpańskiej Primera Division; najlepsi zawodnicy wyjeżdżali za granicę, a chuligaństwo królowało na rozpadających się stadionach. 11 maja, nazwany później Czarnym dniem angielskiej piłki nożnej, przypadł na ostatni dzień sezonu ligowego; wskutek zaprószenia ognia spłonęła drewniana trybuna na stadionie Valley Parade, należącym do mistrzów trzeciej ligi Bradford City, pochłaniając 65 ofiar. Równolegle na stadionie St Andrew’s, podczas drugoligowego meczu Birmingham City – Leeds United, chuligani, przewracając mur, doprowadzili do śmierci nastoletniego kibica.

Tego dnia na mogącym pomieścić 57 tysięcy kibiców stadionie Highbury wrzało jak w ulu. Arsenal zajmował miejsce w górnej części tabeli, ale mimo to zarówno na arenie krajowej, jak i międzynarodowej, nie walczył już o nic. Powód dobry jak każdy inny, żeby wszcząć burdę.

Mężczyzna w czapce z daszkiem rzucającym cień na twarz i uniformie ochroniarza wybierał potencjalny cel; przyglądał się, analizował wygląd i mowę ciała, odrzucając kolejne kandydatury.

Ostatecznie się zdecydował. Spośród 12 tysięcy najwierniejszych kibiców czekających w kolejce przed wejściem na trybunę North Bank – wybrał młodą, niewysoką, szczupłą kobietę w bluzie z kapturem i czapce z logo Arsenal F.C.

– Przepraszam panią. Może pani wyjść z kolejki? Mogę przeszukać pani kieszenie?

Kobieta postąpiła według instrukcji, ale spojrzenie, które mu przy tym posłała, było tak intensywne, jakby zamiast źrenic miała wciśnięte w oczodoły dwie szaro-czarne grudki węgla kopalnego.

– Dlaczego ja?

– Proszę podnieść ręce.

– Dlaczego ja? – powtórzyła, stojąc nieruchomo ze zwieszonymi ramionami i dłońmi zaciśniętymi w kieszeniach dżinsów.

– Proszę je podnieść – nalegał ochroniarz.

Kobieta przyglądała mu się jeszcze przez chwilę, zanim wykonała polecenie.

– To nie będzie konieczne.

Ochroniarz pochylił się, uważnie oglądając okazaną legitymację policyjną. Odczytał imię i nazwisko, stopień oraz porównał zdjęcie z twarzą. Zaczerwienił się, jakby nagle znalazł się zbyt blisko ognia.

– Przepraszam…

– Dlaczego ja?

– To nic osobistego.

Policjantka schowała legitymację, nie odrywając od niego oczu. Czekała na odpowiedź.

Ochroniarz znów analizował. Westchnął.

– Coś pani pokażę. – Ruchem głowy dał znak, żeby za nim poszła. – Największe kolejki zaczynają się na kwadrans przed rozpoczęciem meczu. – Zatrzymali się przy metalowej bramce, odgradzającej wejście na trybunę. – Widzi pani tego gościa za grupką nastolatków? Jak pani zdaniem wygląda?

Policjantka obróciła głowę, błyskawicznie namierzając cel.

– Zwyczajnie.

Ochroniarz przytaknął jej skinieniem.

– Zbyt zwyczajnie. Proszę się rozejrzeć. – Wskazał gestem na ściśniętą spiralę tłumu; kibiców w czerwono-białych barwach, roześmiane lalki w krzykliwych makijażach, odzianych w skóry punków, wytatuowanych skinheadów i hałaśliwych wyrostków szukających guza. – O każdym można coś powiedzieć. Każdy chce się jakoś wyróżnić. Ten gość wygląda jak ktoś, kto nie chce zostać zauważony. Chce zwyczajnie zniknąć w tłumie. Kto nie chce zostać zauważony?

Policjantka drapieżnie zmrużyła oczy.

– Chyba zaczynam łapać.

Ochroniarz wszedł za bramkę.

– Przepraszam, ale muszę was przeszukać. Podnieście ręce. – Podchmieleni kibice zaczęli na przemian śmiać się i protestować, ale żaden nie stawiał oporu. – Dziękuję. Teraz pan.

Policjantka bacznie obserwowała posuwającą się z mozołem kolejkę. Jej oczy gorączkowo lśniły pod daszkiem czerwonej czapki. Całym centrum wszechświata stał się dla niej teraz wskazany mężczyzna. W grubych okularach i z mocno przerzedzonymi włosami, wyglądał na starszego, niż pewnie był w rzeczywistości. Miał na sobie spraną, zapinaną koszulę z podciągniętymi do łokci rękawami oraz znoszone sztruksowe spodnie. Wyglądał, jakby podniósł się z fotela przed telewizorem, ale zamiast przejść z salonu do kuchni, żeby zjeść kolację, nagle znalazł się w kolejce na stadionie Highbury.

Mężczyzna posuwał się dalej, noga za nogą.

Przeszukiwane lalki chichotały, udając łaskotki.

Rozejrzał się, jakby kogoś szukał.

Wysoki punk uniósł ramiona i poły kurtki jak rozpościerający skrzydła nietoperz.

Spojrzał na zegarek.

Zwalisty skinhead zatrzymał się przed bramką, przesłaniając sobą całe wejście.

Wyszedł z kolejki.

Ochroniarz skończył przeszukiwać „kibiców”.

– Skąd wiedziałeś? – zapytała policjantka, nie odrywając wzroku od pleców oddalającego się mężczyzny.

– Nie potrafię tego wytłumaczyć.

– Często tak masz wobec ludzi?

– Nie rozumiem, o co pani…

Spojrzała na niego.

– Szósty zmysł.

Wzruszył ramionami, jakby próbował zrzucić z nich brzemię.

– To mógł być zwykły gość.

– „Zwykły gość”, który wyszedł z kolejki, kiedy zacząłeś przeszukiwać kibiców. – Jej słowa brzmiały twardo, jak obracające się koło zębate machiny, która poszła w ruch.

Ochroniarz z zakłopotaniem zerknął przez ramię i przeszedł pod ścianę, jakby obawiał się, że ktoś ich może usłyszeć.

– Nie mówię o tym, bo wtedy ludzie dziwnie na mnie patrzą, a kiedy okazuje się, że miałem rację, to zaczynają się bać. – Zaciskał usta, jakby każde wypowiedziane słowo sprawiało mu ból. – Czasami… wiem, że coś się ma wydarzyć. Tak, jakbym się cofnął w czasie.

Policjantka wciąż na niego patrzyła, ale inaczej niż inni. W jej oczach nie widział zwątpienia czy strachu.

– Coś złego? – szepnęła.

– Tak – odparł, czując ulgę, jakby spadł z niego wielki ciężar. Na jego smukłej, pokrytej przedwczesnymi zmarszczkami twarzy pojawił się smutny uśmiech, a niespotykanie jasne oczy zapłonęły wewnętrznym blaskiem.

Oboje powiedli wzrokiem za znikającym w tłumie mężczyzną.

– Nie odpowiedziałeś mi na pierwsze pytanie – nalegała policjantka.

Ochroniarz pokręcił głową.

– Nie umiem tego wyjaśnić. To przeczucie. Miałem je, kiedy panią zobaczyłem.

Daszek jej czapki niemal niedostrzegalnie drgnął, kiedy mu w myślach przytaknęła. Obciągnęła bluzę, założyła na głowę kaptur i ruszyła w stronę bramy stadionu.

– Proszę pani!

Obejrzała się przez ramię, ale nie zatrzymała.

Ochroniarz uniósł rękę, jakby chciał się pożegnać.

– Proszę na siebie uważać.

*

Podróż z Highbury do Greenwich stanowiła mieszankę zaskoczenia z wątpliwościami, jak podczas zjawiska déjà vu. Przez połowę drogi z północnego Londynu policjantka była przekonana, iż wie, co robi; podąża tropem obcego mężczyzny, gdyż ma wobec niego uzasadnione podejrzenia. Kontroluje przebieg tego meczu.

Wątpliwości dopadły ją na promie, kiedy przeprawiała się na drugi brzeg Tamizy. W oddali widziała port handlowy w Woolwich. To była jej dzielnica. Zapewne dwie godziny później też wsiadłaby na prom, ale wtedy wracałaby do domu, a nie śledziła obcego mężczyznę, który wyglądał całkiem zwyczajnie.

„Zbyt zwyczajnie”, powtórzył w jej głowie ochroniarz ze stadionu.

„To mógł być zwykły gość”, odpowiedziała sobie.

Wychylona przez poręcz nerwowo paliła papierosa, obserwując poprzez tłum siedzącego na ławce mężczyznę. Czytał gazetę. Sprawiał takie zwyczajne wrażenie.

„Zwykły gość, który wyszedł z kolejki, kiedy zacząłeś przeszukiwać kibiców”, znów odbywała ze sobą tę rozmowę i wiedziała, dokąd ją to zaprowadzi.

„Tak, jakbym się cofnął w czasie”, podpowiedział ochroniarz.

„Paranoja”, pomyślała, poddając się wątpliwościom. Wystarczy tylko poczekać, aż prom dobije do brzegu, przejść na piechotę kilka ulic, wejść do domu, napić się zimnego piwa i o wszystkim zapomnieć.

Zmrużyła oczy, odczytując nagłówek Daily Mirror: Rzeźnik z Greenwich wciąż na wolności!

Sprawa z pierwszych stron gazet przyprawiająca o bezsenność prowadzących śledztwo; trzy ataki, trzy ofiary, żadnych świadków. O udziale w tym dochodzeniu marzył każdy młody śledczy z doktoratem z kryminologii, ubiegający się o awans na inspektora.

Mężczyzna opuścił gazetę, podniósł okulary na czoło i spojrzał przed siebie. Oczy miał czarne jak otchłań studni; policjantka nie pomyślałaby o tym w ten sposób, gdyby dziś nie patrzyła w ich całkowite przeciwieństwo.

Wolno obróciła głowę i wbiła pusty wzrok w ciemną taflę rzeki.

Prom dobił do brzegu. Mężczyzna zniknął z ławki. Gazeta została.

Policjantka wyrzuciła papierosa i odepchnęła się od barierki.

„Proszę na siebie uważać”.

*

Kwadrans później i po dwóch przesiadkach policjantka znalazła się gdzieś w dzielnicy East Wickham, kilka przystanków na południowy-zachód od Woolwich. To mogło być jeszcze Greenwich, ale równie dobrze już Bexley. Policjantka stała w cieniu rozłożystego dębu. Po obejściu całej okolicy uznała to miejsce za najlepszy punkt obserwacyjny. Na końcu osiedlowej uliczki znajdowała się ogrodzona posesja, bezpośrednio przylegająca do cmentarza, nad którą górował, niczym pomnik, stary drewniany dom. Zapewne postawiony jako jeden z pierwszych w dzielnicy, bo na tle kolorowych szeregowców i bliźniaków, otoczonych gęstymi trawnikami i przystrzyżonymi żywopłotami, wyglądał jak zapomniany ubogi krewny.

Na teren posesji można się było dostać na trzy sposoby; od południa, przeskakując niewysoką stalową bramę, ryzykując, że zostanie się zauważonym. Przedostając się przez ogrodzenie od strony któregoś z sąsiadów, uprzednio przemykając pod rozjaśnionymi oknami i narażając się na spotkanie z psem domowników. Albo od północy, tam gdzie znajdował się wysadzany dębami, pogrążony w mglistej szarości cmentarz.

Policjantka zdjęła czapkę, odsłaniając związane w kitkę kasztanowe włosy, i wepchnęła ją do tylnej kieszeni dżinsów, a na głowę naciągnęła kaptur. Poczekała, aż stara zgarbiona kobieta wstanie z kolan i zapali świeczkę na jednym z grobów, po czym się oddali, rozpływając we mgle.

W oddali rozbrzmiały dzwony kościelne. Na gałęzi zaskrzeczał kruk. W oknie na piętrze błysnęło światło. Policjantka położyła dłonie na zimnym wilgotnym murze z kamienia, przerzuciła nogi na drugą stronę i zniknęła w pobliskich zaroślach.

Księżyc wychylił się zza chmur, oświetlając zapuszczone podwórze. Pomiędzy werandą a zapadającą się szopą wisiał rozciągnięty sznur z praniem. Obluzowana rynna skrzypiała od najlżejszego powiewu wiatru. Policjantka przedarła się na czworakach przez gęste chaszcze, drapiąc się w twarz i dłonie. Pochylona podbiegła do werandy. Schody zachrzęściły pod jej ciężarem jak suche liście. Sprawdziła drzwi frontowe. Zamknięte. Wychyliła się, spoglądając w okno na piętrze. W żółtym prostokącie światła prześlizgnął się długi cień. Zeskoczyła z werandy i trzymając się blisko ściany, ruszyła na tyły domu.

Usypana sterta rzeczy, których właściciele już nie chcieli, a zarazem nie potrafili się z nimi rozstać, sięgała niemal piętra. Dały się rozpoznać tylko niektóre: zardzewiała pralka wirnikowa, rozpruta kanapa, kineskop telewizora lampowego, wyglądający jak wydłubane oko. Policjantka sprawdziła tylne drzwi. Otwarte. Weszła do środka, znikając w trzewiach domu.

Kuchnia. Zdarta wykładzina z linoleum. Na środku stół z ceratą zastawiony przyprawami, koszami z nadgniłymi owocami i nieumytymi warzywami. Dalej żeliwny zlew pokryty zaciekami. Kredens z zardzewiałą suszarką do naczyń. Piec kuchenny z brakującymi kafelkami, jak niedokończona układanka. W rogu drewniana lodówka na wkład lodowy. Na ścianach wisiały niedomknięte szafki. Policjantka wolno okrążyła stół i przeszła do kolejnego pomieszczenia.

Salon. Dywan o geometrycznym wzorze. Rozkładany stół. Dosunięte krzesła z półokrągłymi oparciami. Czarno-biały telewizor na nóżkach z anteną jak ślimacze czułki. Przed nim dwa niskie fotele z wytartymi podłokietnikami, pomiędzy nimi ława z odciskami po gorących kubkach i szklankach. Dalej zapadnięta wersalka. Usychająca paprotka pod ścianą oklejoną kwiecistą tapetą. Policjantka podeszła do stołu i zmrużyła oczy; listy, rachunki, formularze podatkowe.

Drgnęła, upuszczając kopertę z imieniem i nazwiskiem adresata.

Ciszę rozdarł donośny odgłos, jakby dom nagle ożył i wydał z drżących ścian tubalny śmiech.

Policjantka rozejrzała się szybko dookoła; przedsionek prowadzący na werandę, drzwi do kuchni i kolejne zapewne do piwnicy, a także schody na górę. Nikogo nie zauważyła. Odetchnęła, zdając sobie sprawę, że to, co słyszała, to tylko szum wody w rurach. I że powinna poprzestać na włamaniu i wyjść stąd, zanim ktoś ją zauważy, ratując w ten sposób swoją karierę.

Podniosła wzrok, spoglądając na mosiężny żyrandol. Hałas dochodził z piętra; lejąca się woda, skrzypiące zawiasy, czyjeś kroki. Przesunęła wzrokiem po suficie. Trzasnęły drzwi. Podeszła do schodów. Położyła dłoń na gałce balustrady i wyjrzała na piętro. Najniższy stopień zachrobotał pod jej stopą jak złamana kość. Zacisnęła zęby.

W koliste okno witrażowe na półpiętrze uderzyły pierwsze krople deszczu, tłumiąc wszelkie odgłosy wewnątrz domu. Policjantka wspinała się, trzymając blisko ściany obwieszonej czarno-białymi zdjęciami w alabastrowych ramkach; brodaty mężczyzna we fraku, kobieta z surową miną, uśmiechnięty chłopiec w spodenkach, cała trójka przed domem, starsza już kobieta w żałobnej sukni i młodzieniec z bukietem kwiatów.

Weszła na piętro. Żarówki w przydymionych kloszach dawały nikłe światło, ale na końcu korytarza jaśniał żółty kwadrat w oknie drzwi od łazienki. Ruszyła w przeciwnym kierunku. Stąpała ostrożnie po rozchodzących się panelach, zaglądając do wszystkich pomieszczeń; sypialnia, ubikacja. Zawróciła.

Schody na strych. Pomieszczenia po obu stronach łazienki. Pierwszym z nich okazał się pokój urządzony w jasnych barwach, z mocnymi akcentami w postaci dodatków. W drugim urządzono spiżarnię. Na regałach stały skrzynki, kosze oraz kamionki pełne owoców i warzyw. Pod sufitem wisiało wędzone mięso. Policjantka już chciała wyjść, kiedy księżycowa poświata wpadła przez małe okno i rozświetliła zawartość szafki na ścianie. W słoikach znajdowały się zakonserwowane ogórki, wysuszone grzyby oraz konfitury.

Wstrzymała oddech, kiedy zobaczyła zawartość ostatnich trzech. Spojrzała w przydymione okno łazienki, w której wciąż lała się woda. Wycofała się do pokoju naprzeciwko spiżarni. Oparła się plecami o drzwi i sięgnęła pod bluzę. Wyciągnęła z umocowanej pod pachą kabury broń; Walther P5, 9mm, z ośmioma nabojami w magazynku. Sprawdziła wskaźnik obecności pocisku w lufie i zwolniła zamek.

Mgła domysłów i wątpliwości opadła, odsłaniając fakty wyryte jak na kamiennej tablicy. Zabójca nazwany przez brukowce Rzeźnikiem z Greenwich pierwszy raz uderzył w marcu tego roku, w pobliżu uniwersytetu; ofiarą była studentka wracająca samotnie z prywatki. Drugi raz zaatakował w kwietniu, nieopodal Królewskiego Obserwatorium Astronomicznego; tym razem zasadził się na pracującą tam sprzątaczkę, matkę dwójki dzieci. Trzecią ofiarę dopadł tydzień temu w Charlton Park; amatorka joggingu. Wszystkie ofiary ogłuszono, uderzając w głowę tępym narzędziem, rozpruto klatki piersiowe i wyrwano wciąż jeszcze ciepły organ. Żadnych świadków. Zabójca pojawiał się i znikał, jakby był duchem.

Policjantka zamrugała oczami. Rozglądała się po pokoju w poszukiwaniu telefonu. Na wprost obłożony boazerią filar, podpierający strych. Dalej biurko z blatem z grubego szkła. Pod nim wycięty z atlasu samochodowego plan miasta. Obok komoda. Na niej otwarty gramofon z płytą Double Fantasy Johna Lennona. Po drugiej stronie pokoju szafka nocna, lampka z abażurem oraz łóżko z wysokim wezgłowiem. Pod sprężynowym materacem zeszyt. W środku wycinki z gazet, wszystkie na jeden temat, a także zdjęcia ofiar „przed” i „po”. W głębi, we wnęce ściany, zabudowana szafa i uchylone drzwi. Za nimi kolejne pomieszczenie.

Ciemnia fotograficzna. Lampa rzucająca na stół czerwony strumień światła. Na nim powiększalnik, kuweta, maskownica, suszarka fotograficzna, zegar ciemniowy, a także zestaw chemikaliów oraz klasyczny aparat kompaktowy radzieckiej produkcji.

Policjantka kątem oka dostrzegła pod ścianą ruch. Obróciła się, błyskawicznie namierzając cel. Odruchowo ugięła łokcie, żeby zmniejszyć odrzut lufy i zacisnęła palec na spuście.

Omal nie strzeliła.

Wzdłuż ściany sunął długi na jakieś trzy metry, szary wąż. Zdawał się nie zwracać na nią uwagi. Podpełzł do wyjścia. Policjantka stała nieruchomo z wyciągniętą przed siebie bronią, dopóki przebiegające nieregularnie wzdłuż ciała, otoczone białą obwódką czarne pasy nie zlały się na ogonie, znikającego jej z oczu gada. Przesunęła dłonią po twarzy, jakby chciała wymazać ze świadomości makabryczny obraz. Jeszcze raz obrzuciła wzrokiem pomieszczenie, chcąc się upewnić, że nie czekają na nią inne niespodzianki. Z bronią trzymaną w prawidłowym dwuręcznym uchwycie, mierząc w podłogę, wyszła z ciemni. Zatrzymała się na wysokości szafy, czekając, aż jej wzrok znowu przywyknie do ciemności.

Przejęta obecnością grasującego na wolności węża, nie zauważyła, że za jej plecami rozchylają się drzwi szafy.

– To Billy.

Obróciła się, ale zanim zdążyła namierzyć cel, metalowa pałka spadła na jej dłoń, uderzając w kość u nasady kciuka. Zawyła z bólu, upuszczając pistolet.

– Mój jedyny przyjaciel.

Drugi cios otrzymała w lewe kolano. Osunęła się na podłogę, krzycząc na całe gardło.

Mężczyzna podniósł z podłogi pistolet, obejrzał go, a potem przyjrzał się wijącej się z bólu kobiecie. Do paska przy biodrze miała przymocowaną kaburę z kajdankami.

– Jesteś gliną? – zapytał spokojnie.

Zaczekał na odpowiedź, a kiedy jej nie dostał, zamachnął się pałką.

Policjantka instynktownie uniosła ręce, zasłaniając głowę. Kopniak w brzuch wyrzucił ją na środek pokoju, odbierając dech.

Rozległo się kliknięcie. Półmrok rozjaśniło światło nocnej lampki.

Cień mężczyzny przesunął się wzdłuż ściany.

– Jak tu trafiłaś? – dociekał niewzruszonym głosem.

Wysunął szufladę komody i zmarszczył czoło, oglądając jej zawartość. Zerknął na policjantkę. Po namyśle odłożył pistolet do środka i zasunął szufladę.

Wzdrygnęła się jak zaszczute zwierzę, widząc, że znów do niej podchodzi.

– Za dwie minuty zaroi się tu od policjantów. – Chrząknęła. – Nie masz żadnych szans.

Skręcił, podchodząc do okna.

– Dzisiejsza policja stosuje dość niekonwencjonalne metody… – Nasłuchiwał. – Albo kłamiesz.

Spróbowała się podnieść, ale przeszywający ból w kolanie zwalił ją z powrotem na podłogę.

Mężczyzna odwrócił się od okna.

– Skłaniałbym się ku temu drugiemu.

Kopnął policjantkę w plecy.

Jęknęła, przetaczając się na brzuch.

– Rozbieraj się.

– Pierdol się!

Spięła mięśnie, spodziewając się kolejnego uderzenia.

– Mam ci pomóc?

Mężczyzna chwycił ją za kaptur i kilkoma brutalnymi szarpnięciami ściągnął jej bluzę przez głowę. Policjantka podniosła się na łokciach, próbując w akcie desperacji doczołgać się do drzwi. Została chwycona za potłuczoną nogę i zaciągnięta pod filar. Mężczyzna złapał ją za włosy i zmusił, żeby się podniosła. Policjantka wrzeszczała jak oszalała. Oburącz chwyciła go za owłosiony przegub. Przycisnął jej twarz do filara, a ręką, którą trzymał pałkę, wyciągnął z kabury kajdanki.

– Przykuj się albo połamię ci kręgosłup. – Nie groził, tylko stwierdzał fakt.

Usłuchała. Objęła ramionami filar i jeden po drugim skuła sobie nadgarstki metalowymi obręczami.

Mężczyzna sprawdził. Pociągnął za łańcuch.

Policjantka syknęła. Metal wbił się w skórę.

Mężczyzna pokiwał głową usatysfakcjonowany i odłożył pałkę na komodę. Filar był kanciasty i szeroki. Policjantka miała tylko tyle luzu, żeby móc obrócić głowę. Mimo iż była skuta, szarpnęła się nerwowo, kiedy mężczyzna znów wysunął szufladę. Stał do niej odwrócony plecami. Nie mogła zobaczyć, co wyjął, a kiedy już to zrobił, ukrył przedmiot, przyciskając rękę do uda.

Obszedł filar i stanął za plecami policjantki. Pociągnął za kitkę związanych włosów, odchylając jej głowę do tyłu.

– Wiedziałem, że przyjdziesz. Zdradziło cię bicie twojego serca. Biło głośno jak dzwon. Wzywając moje imię – wyszeptał, przyciskając jej do gardła ząbkowane ostrze noża.

– Nie znam twojego imienia – wychrypiała, czując, jak oblewa ją zimny pot.

– Wkrótce je poznasz, a ja poznam twoje.

Ciąg dalszy w wersji pełnej