Silver Stag. Wyspa Kości - ebook

Stresz­cze­nie

Si­lver Stag. Re­pu­bli­ka pi­ra­tów

Ka­pi­tan Ti­mo­thy Cu­th­row, kor­sarz dzia­ła­ją­cy na zle­ce­nie bry­tyj­skiej ko­ro­ny i wy­ko­nu­ją­cy roz­ka­zy ko­mo­do­ra Jo­na­tha­na Wil­so­na, zo­sta­je oskar­żo­ny o ce­lo­we za­to­pie­nie stat­ku, któ­ry miał ochra­niać. Aresz­to­wa­ny, osą­dzo­ny i ska­za­ny na śmierć, cze­ka w celi na na­dej­ście dnia eg­ze­ku­cji. Wraz z Ja­co­bem ibn Ada­mem (zwa­nym przez An­gli­ków pa­nem Adam­sem) na kil­ka go­dzin przed po­wie­sze­niem zo­sta­je wy­pusz­czo­ny z celi przez wi­ce­gu­ber­na­to­ra Da­nie­la Smi­tha, czło­wie­ka wie­rzą­ce­go, że za­rzu­ty zo­sta­ły wy­ol­brzy­mio­ne, do­wo­dy sfa­bry­ko­wa­ne, a świad­ko­wie prze­ku­pie­ni. Cu­th­row po­cząt­ko­wo pra­gnie oczy­ścić swe imię, z cza­sem, kie­dy za­czy­na ro­zu­mieć, że nie bę­dzie to ta­kie pro­ste, za­czy­na dą­żyć wy­łącz­nie do ze­msty na ko­mo­do­rze. Uda­je mu się prze­do­stać przez mia­sto i do­trzeć do ukry­te­go w nie­wiel­kiej za­to­ce okrę­tu, któ­rym do­wo­dził – Si­lver Stag. By ra­to­wać znaj­du­ją­cą się pod jego roz­ka­za­mi za­ło­gę (któ­rej człon­ko­wie tak jak i on za­wi­śli­by na szu­bie­ni­cy), ka­pi­tan po­sta­na­wia uciec do Na­ssau na wy­spie New Pro­vi­den­ce, mia­sta opa­no­wa­ne­go przez pi­ra­tów, gdzie ma na­dzie­ję za­pla­no­wać ze­mstę na by­łym prze­ło­żo­nym.

Ben­ja­min Wil­son, syn ko­mo­do­ra od­de­le­go­wa­ny przez ojca na Ja­maj­kę, do­wia­du­je się o aresz­to­wa­niu i uciecz­ce z celi ka­pi­ta­na Cu­th­ro­wa. Po­sta­na­wia od­mó­wić wy­ko­na­nia roz­ka­zu i ru­sza na po­szu­ki­wa­nie zbie­ga. Za to zo­sta­je aresz­to­wa­ny przez Ro­ber­ta Wat­t­sa, szpie­ga umiesz­czo­ne­go na po­kła­dzie jego fre­ga­ty przez nie­uf­ne­go ko­mo­do­ra. Ben­ja­min, ode­sła­ny na An­ti­guę, wy­spę sta­no­wią­cą bra­mę No­we­go Świa­ta i sie­dzi­bę an­giel­skie­go gu­ber­na­to­ra Wysp Pod­wietrz­nych, zo­sta­je po­zba­wio­ny okrę­tu i po­in­for­mo­wa­ny o tym, że jego oj­ciec wy­ra­ził zgo­dę, by ten oże­nił się z cór­ką gu­ber­na­to­ra. Nie jest za­in­te­re­so­wa­ny ożen­kiem, nie tyle z Au­gu­stą, atrak­cyj­ną ma­rzy­ciel­ką, co w ogó­le. Uży­wa­jąc pod­stę­pu, prze­ko­nu­je gu­ber­na­to­ra, by ten po­zwo­lił mu do­łą­czyć do po­ści­gu i spró­bo­wać poj­mać Ti­mo­thy’ego Cu­th­ro­wa. Jako je­dy­ny wie, że ko­mo­dor sfin­go­wał pro­ces, by po­zbyć się ka­pi­ta­na, jego wie­lo­let­nie­go ko­chan­ka, a za­to­pie­nie stat­ku ku­piec­kie­go, o któ­re­go oskar­żo­no męż­czy­znę, nie ma tu nic do rze­czy. Ma też świa­do­mość tego, że w świe­tle pra­wa obaj po­win­ni za­pła­cić za ro­mans ży­ciem. Nie chcąc żyć bez Ti­mo­thy’ego, po­sta­na­wia bo­daj­że pierw­szy raz w ży­ciu prze­ciw­sta­wić się wpły­wo­we­mu i su­ro­we­mu ojcu.

W tym sa­mym cza­sie za­ło­dze Si­lver Stag uda­je się prze­do­stać do Na­ssau. Nie oby­wa się jed­nak bez trud­no­ści – wśród nie­za­do­wo­lo­nej z ob­ro­tu spraw za­ło­gi do­cho­dzi do po­dzia­łów. Wy­bu­cha bunt i tyl­ko dzię­ki spry­to­wi pana Adam­sa ka­pi­tan Cu­th­row nie tra­ci do­wódz­twa. Przez cały czas musi jed­nak uwa­żać na spi­skow­ców, któ­rzy pró­bu­ją prze­jąć spra­wy w swo­je ręce, uwa­ża­jąc, że ka­pi­tan zdra­dził swo­ich lu­dzi. Adams, czło­wiek nie­zwią­za­ny z że­glu­gą, zo­sta­je nie­ofi­cjal­ną pra­wą ręką Cu­th­ro­wa.

Na­ssau nie oka­zu­je się przed­sion­kiem pie­kieł, jak zwy­kli ob­ra­zo­wać to mia­sto przed­sta­wi­cie­le an­giel­skiej ad­mi­ra­li­cji, lecz sie­dli­skiem wol­nych, przed­się­bior­czych i uzbro­jo­nych po zęby lu­dzi. For­tem za­rzą­dza Ben­ja­min Hor­ni­gold, skon­flik­to­wa­ny z wie­lo­ma in­ny­mi pi­ra­ta­mi sa­mo­zwań­czy gu­ber­na­tor. Jego opo­zy­cję sta­no­wią Hen­ry Jen­nings i Edward En­gland. Po krót­kim na­my­śle to do ich frak­cji przy­stę­pu­je Cu­th­row. Na wy­spie po­zna­je też Mary Rose – wła­ści­ciel­kę do­brze pro­spe­ru­ją­ce­go lu­pa­na­ru, któ­ra da­rzy Hor­ni­gol­da naj­gor­szy­mi uczu­cia­mi. Po­sta­na­wia uwieść ją głów­nie po to, by zy­skać na miej­scu sprzy­mie­rzeń­ców oraz od­da­lić od sie­bie wszel­kie plot­ki i po­dej­rze­nia, ja­kie mo­gły­by po­ja­wić się w związ­ku z Ben­ja­mi­nem. Z cza­sem jed­nak za­ko­chu­je się w niej.

Ben­ja­min Wil­son w swo­im pierw­szym rej­sie w po­szu­ki­wa­niu zbie­ga na­ty­ka się na pi­rac­ki okręt. Za­miast za­ata­ko­wać, ku prze­ra­że­niu ofi­ce­rów, wy­bie­ra roz­mo­wę. Roz­po­zna­je w na­po­tka­nym czło­wie­ku Edwar­da En­glan­da i tłu­ma­cząc swym lu­dziom, że męż­czy­zna jest prze­kup­ny i z pew­no­ścią sprze­da in­for­ma­cje o miej­scu po­by­tu Cu­th­ro­wa, prze­cho­dzi na jego po­kład, by po­roz­ma­wiać. Tam od­da­je się w ręce pi­rac­kie­go ka­pi­ta­na, pro­sząc, by ten za­brał go do Na­ssau. W za­mian (i w do­wód do­brej woli) ofe­ru­je po­dzie­le­nie się pla­na­mi ad­mi­ra­li­cji i in­for­ma­cja­mi o za­mie­rze­niach ko­mo­do­ra na naj­bliż­sze ty­go­dnie. En­gland, choć za­sko­czo­ny i nie do koń­ca prze­ko­na­ny co do praw­dzi­wo­ści chę­ci przej­ścia syna do­wód­cy flo­tyl­li na stro­nę pi­ra­tów, przy­sta­je na jego pro­po­zy­cję. Po­cząt­ko­wo roz­wa­ża za­żą­da­nie za jego gło­wę oku­pu od gu­ber­na­to­ra, po­tem jed­nak po­sta­na­wia do­trzy­mać sło­wa. In­for­mu­je za­ło­gę, któ­rą Wil­son do­wo­dził, że po­ry­wa go dla oku­pu, pod­czas gdy w rze­czy­wi­sto­ści za­bie­ra go na New Pro­vi­den­ce.

Ka­pi­tan Cu­th­row, po­wia­do­mio­ny przez jed­ne­go z pi­ra­tów o tym, że ko­mo­dor Jo­na­than Wil­son bę­dzie ba­wił nie­da­le­ko Na­ssau na ślu­bie cór­ki swo­je­go przy­ja­cie­la, po­sta­na­wia sko­rzy­stać z oka­zji i roz­pra­wić się z wro­giem raz na za­wsze. Or­ga­ni­zu­je wy­pra­wę i na­paść na plan­ta­cję, na któ­rej od­by­wa się uro­czy­stość. Jego za­ło­dze uda­je się prze­do­stać na miej­sce i po­zo­stać nie­zau­wa­żo­ną. Ka­pi­tan sta­je do po­je­dyn­ku ze swo­im daw­nym prze­ło­żo­nym. Po­ko­nu­je ko­mo­do­ra, sa­me­mu zo­sta­jąc cięż­ko ran­nym. Ko­na­ją­ce­mu przy­zna­je, że z Ben­ja­mi­nem łą­czy go dłu­gi zwią­zek, a Wil­son wy­zna­je, że za­aran­żo­wał ślub, by jego syn się ustat­ko­wał i zmie­nił. Cu­th­row po­sta­na­wia pły­nąć na An­ti­guę, by od­bić Ben­ja­mi­na, jed­nak rany, ja­kie od­niósł w wal­ce, sku­tecz­nie mu tu unie­moż­li­wia­ją. Ka­pi­tan tra­ci przy­tom­ność i do­wo­dze­nie nad okrę­tem, na któ­rym zno­wu do­cho­dzi do bun­tu.

Gdy Cu­th­row bu­dzi się po kil­ku dniach, od­kry­wa, że nie jest na po­kła­dzie Si­lver Stag, lecz w lu­pa­na­rze Mary Rose. Ko­bie­ta nie ukry­wa wście­kło­ści, za­an­ga­żo­wa­ła się w zwią­zek i nie ma ocho­ty zo­stać wdo­wą w tak mło­dym wie­ku. Ka­pi­tan do­wia­du­je się, że nie jest już do­wód­cą bry­gu i że ten wpadł w ręce bun­tow­ni­ków, któ­rzy wró­ci­li do Na­ssau, wy­sa­dzi­li go wraz z kil­ko­ma naj­bar­dziej od­da­ny­mi ludź­mi i wró­ci­li na plan­ta­cję, by do­koń­czyć jej ra­bo­wa­nia. Ran­ne­go od­wie­dza Edward En­gland i in­for­mu­je, że Ben­ja­min jest jego za­kład­ni­kiem. Obie­cu­je wy­pu­ścić go, o ile Cu­th­row weź­mie udział w ata­ku na fort, któ­ry to atak En­gland za­pla­no­wał ra­zem z Jen­ning­sem, chcąc po­zbyć się raz na za­wsze Hor­ni­gol­da. Cu­th­row nie ma wyj­ścia, zga­dza się, choć nie ma lu­dzi i sam nie jest zdol­ny do wal­ki.

Atak zo­sta­je prze­pro­wa­dzo­ny zgod­nie z pla­nem i koń­czy się suk­ce­sem. Hor­ni­gol­da nie ma aku­rat na wy­spie, a ob­sa­da for­ty­fi­ka­cji jest na tyle nie­licz­na, że uda­je się ją po­ko­nać. W chwi­li gdy zwy­cięz­cy wcho­dzą na mury, by spraw­dzić stan umoc­nień, oka­zu­je się, że Si­lver Stag wła­śnie wcho­dzi do por­tu, cią­gnąc za sobą trzy an­giel­skie okrę­ty wo­jen­ne. Ad­mi­ra­li­cja, nie­świa­do­ma, że Cu­th­row stra­cił do­wo­dze­nie, jest prze­ko­na­na, że to jego – zbie­ga i czło­wie­ka od­po­wie­dzial­ne­go za za­mor­do­wa­nie ko­mo­do­ra Wil­so­na – ści­ga. Ri­chard Har­ris – że­glarz, któ­ry do­pro­wa­dził do bun­tu i prze­jął do­wo­dze­nie – wi­dząc, jak zła jest sy­tu­acja, ucie­ka z po­kła­du i zni­ka bez śla­du. Po­zba­wio­na do­wódz­twa za­ło­ga Si­lver Stag wpro­wa­dza okręt do por­tu i umoż­li­wia męż­czy­znom w for­cie ostrze­la­nie an­giel­skich jed­no­stek. Do­cho­dzi do bi­twy, w któ­rej wy­gry­wa­ją pi­ra­ci. Kosz­ty są jed­nak wy­so­kie, kil­ka jed­no­stek sto­ją­cych na ko­twi­cy zo­sta­je uszko­dzo­nych, w tym ta, pod któ­rej po­kła­dem znaj­du­je się Ben­ja­min Wil­son. En­gland, wi­dząc co się dzie­je, daje Cu­th­ro­wo­wi klucz do kłód­ki, któ­rą spię­te zo­sta­ły łań­cu­chy sku­wa­ją­ce syna ko­mo­do­ra. Ka­pi­tan do­cie­ra do por­tu, po czym do­pły­wa do wra­ku okrę­tu. W ostat­niej chwi­li uda­je mu się wy­do­stać ze środ­ka Ben­ja­mi­na.

Po po­grze­bie po­le­głe­go w bi­twie kwa­ter­mi­strza Si­lver Stag, jed­ne­go z od­da­nych stron­ni­ków Cu­th­ro­wa, któ­ry prze­ciw­sta­wiał się bun­tom, skru­szo­na za­ło­ga zwra­ca się do ka­pi­ta­na o po­now­ne ob­ję­cie do­wódz­twa. Ten zga­dza się, do­sta­jąc znów jed­nost­kę pod swo­je roz­ka­zy. Na wy­spie En­gland i Jen­nings two­rzą Radę, któ­ra ma za­rzą­dzać Re­pu­bli­ką Pi­ra­tów. Hor­ni­gold, po­zba­wio­ny for­tu, przy­pro­wa­dza do Na­ssau hisz­pań­ski man-o’-war, pły­wa­ją­cą for­te­cę.Be­cau­se the old black rum’s got a hold on me,

like a dog wrap­ped ro­und my leg.

And the old black rum’s got a hold on me,

will I live for ano­ther day?

Hey, will I live for ano­ther day?

The Old Black Rum, Gre­at Big Sea

Roz­dział II

New Pro­vi­den­ce, Na­ssau.

14 lip­ca 1715 roku, nie­dzie­la.

W głów­nej sali bur­de­lu Mary Rose pa­no­wa­ły spo­kój i ci­sza. W ta­kim miej­scu oko­li­ce po­łu­dnia były naj­od­po­wied­niej­szą porą do pro­wa­dze­nia dys­kret­nych roz­mów i do­bi­ja­nia in­te­re­sów. Pod­opiecz­ne bur­del­ma­my krzą­ta­ły się po sali, sta­ra­jąc się wy­glą­dać na za­pra­co­wa­ne. Nie­śpiesz­nie zle­wa­ły do dzba­nów nie­do­pi­te trun­ki, zbie­ra­ły kub­ki i ku­fle, za­mia­ta­ły pod­ło­gę, sprzą­ta­jąc po­tłu­czo­ne na­czy­nia. Wy­pro­szo­no już klien­tów, któ­rzy za­ba­wi­li u dziew­czyn całą noc, a do przyj­ścia no­wych zo­sta­ło jesz­cze kil­ka go­dzin.

Jed­na z dzi­wek, Agnes, sie­dzia­ła za szynk­wa­sem i uzu­peł­nia­ła księ­gę in­for­ma­cja­mi o opróż­nio­nych bu­tel­kach i becz­kach. Gra­ce, z któ­rą Agnes co­raz bar­dziej się zży­wa­ła, spo­rzą­dza­ła li­stę naj­pil­niej po­trzeb­nych to­wa­rów. Od ostat­niej wy­pra­wy ka­pi­ta­nów za­przy­jaź­nio­nych z Mary Rose mi­nę­ło spo­ro cza­su, a nie­ma­ją­cy wie­le do ro­bo­ty ma­ry­na­rze spę­dza­li wie­czo­ry w to­wa­rzy­stwie ko­biet, żą­da­jąc, by co rusz im po­le­wać. Za­pa­sy szyb­ko top­nia­ły i pół­ki w piw­nicz­ce wy­glą­da­ły co­raz bied­niej.

Ob­ser­wu­ją­cy ich pra­cę Ben­ja­min Wil­son nie mógł wyjść z po­dzi­wu wo­bec przed­się­bior­czej cór­ki wy­zwo­leń­ca. Do tej pory zda­wa­ło mu się, że choć opie­ka nad pro­sty­tut­ka­mi tra­dy­cyj­nie na­le­ża­ła do ko­bie­cych za­dań, pro­wa­dze­nie po­dob­ne­go przy­byt­ku bez po­mo­cy mę­skiej ręki nie mo­gło się udać. Wi­dział w swo­im ży­ciu wie­le lu­pa­na­rów i w każ­dym z nich to oni za­rzą­dza­li nie­ru­cho­mo­ścia­mi, de­cy­do­wa­li o re­mon­tach, pro­wa­dzi­li księ­gi ra­chun­ko­we, pil­no­wa­li za­opa­trze­nia czy wresz­cie strze­gli po­rząd­ku. Tu zde­cy­do­wa­ną więk­szość za­trud­nio­nych sta­no­wi­ły dziew­czy­ny. To­wa­rzy­szy­ło im le­d­wie kil­ku na­jem­ni­ków opła­ca­nych przez Cu­th­ro­wa i paru wy­zwo­leń­ców, któ­rzy rzą­dzi­li w kuch­ni i zaj­mo­wa­li się roz­ła­dun­kiem to­wa­rów, o ile oczy­wi­ście ja­kie­kol­wiek do­tar­ły na miej­sce.

„W Na­ssau wszyst­ko stoi na gło­wie” – po­my­ślał. – „Cór­ka nie­wol­ni­ka trzy­ma w sza­chu pół wy­spy, a daw­ni ofi­ce­ro­wie Roy­al Navy je­dzą jej z ręki i ro­bią, co im każe. Na do­da­tek dziw­ki zmie­nia­ją się w bu­chal­te­rów, a męż­czyź­ni sie­dzą przy ga­rach”.

Choć Wil­son spę­dzał spo­ro cza­su po­śród za­ło­gi, to wła­śnie lu­pa­nar, a nie obo­zo­wi­sko lu­dzi z Si­lver Stag, stał się jego do­mem. Od przy­by­cia na wy­spę miesz­kał w po­ko­ju przy­leg-łym do tego, w któ­rym Burns do­cho­dził do sie­bie, był czę­stym go­ściem w kuch­ni, kil­ka razy po­ma­gał też wy­rzu­cić za drzwi przy­byt­ku zbyt na­tar­czy­wych lub spłu­ka­nych ma­ry­na­rzy. Dzię­ki temu zdą­żył po­znać już wszyst­kich pra­cu­ją­cych dla Mary Rose lu­dzi. Wszyst­kich, poza kil­ko­ma, któ­rzy zda­wa­li się po­ja­wiać na miej­scu spo­ra­dycz­nie – przy­cho­dzi­li w in­te­re­sach lub, jak się zda­wa­ło, gdy ich wzy­wa­no. Za­mie­rzał pod­py­tać o nich ko­bie­tę, chciał do­wie­dzieć się wię­cej szcze­gól­nie o dwóch mło­dzień­cach prze­my­ka­ją­cych chył­kiem do po­koi na pię­trze.

– Spo­koj­nie się jest i ci­cho… Cał­kiem miło się jest – ode­zwał się na­gle Ja­cob ibn Adam, wy­ry­wa­jąc Wil­so­na z za­my­śle­nia.

– Nie da się ukryć – od­parł sie­dzą­cy na­prze­ciw swe­go do­rad­cy Ti­mo­thy Cu­th­row. Zer­k­nął na Żyda, cią­gle nie mo­gąc wyjść ze zdu­mie­nia. Spo­dzie­wał się, że męż­czy­zna, bądź co bądź wła­da­ją­cy już kil­ko­ma ję­zy­ka­mi, szyb­ko do­szli­fu­je tak­że an­giel­ski. Te­raz co­raz czę­ściej za­sta­na­wiał się, czy po­zo­sta­ły­mi wła­dał le­piej, czy może też wszyst­kie ka­le­czył w po­dob­ny spo­sób. Oczy­wi­ście nie mógł od­mó­wić mu po­stę­pów, Żyd po­słu­gi­wał się co­raz bo­gat­szym słow­nic­twem, jed­nak gra­ma­ty­ka naj­wy­raź­niej na­dal mia­ła przed nim wie­le ta­jem­nic. Naj­bar­dziej za­ska­ku­ją­ce było jed­nak to, że do­da­wa­ło to męż­czyź­nie spe­cy­ficz­ne­go uro­ku. Za­czy­nał na­wet po­dej­rze­wać, że to wła­śnie pod jego wpły­wem kon­tra­hen­ci, z któ­ry­mi do­bi­jał tar­gu, za­wsze pro­po­no­wa­li mu za­ska­ku­ją­co ko­rzyst­ne ceny.

– Cóż, pa­nie Adams, nie li­cząc in­cy­den­tu, w któ­ry za­mie­sza­ni byli ci głup­cy, ka­pi­ta­no­wie mego ojca, New Pro­vi­den­ce rze­czy­wi­ście ja­wić się może jako miej­sce dość spo­koj­ne, choć nie­co dziw­ne – do­dał Wil­son.

– Po­zo­ry, Ben. To tyl­ko po­zo­ry. Zresz­tą pan Adams za­pew­ne nie miał na my­śli tego, co dzie­je się na wy­spie, lecz to, że je­ste­śmy sami w miej­scu, w któ­rym kil­ka go­dzin temu nie zna­leź­li­by­śmy wol­ne­go krze­sła.

– Ka­pi­tan ma się ra­cję. Spo­koj­nie się jest tu i te­raz. Ale mia­sto się za­go­to­wu­je.

– Wrze – pod­po­wie­dział Cu­th­row. Pod­rzu­ca­nie Ja­co­bo­wi bra­ku­ją­cych słów we­szło mu w krew.

– Zro­zu­mia­łem, co pan Adams miał na my­śli. At­mos­fe­ra rze­czy­wi­ście jest dość na­pię­ta, ale na ra­zie ucier­pia­ły je­dy­nie na­sze ner­wy. To spo­koj­ne miej­sce i to się ra­czej nie zmie­ni.

– Zna­czy się, na­jaz­do­wa­nia się nie bę­dzie? Po­my­śleć się cięż­ko, że ma­ry­na­rze nam da­ro­wu­ją.

– Nie wie­rzę, by Ha­mil­ton miał za­miar so­bie od­pu­ścić, ale my­ślę, że naj­pierw ogra­ni­czy się do dy­plo­ma­cji – od­parł Wil­son. – Mógł przy­pu­ścić szyb­ki atak za­raz po po­raż­ce, ale z ja­kichś po­wo­dów tego nie zro­bił. Po­dej­rze­wam, że nie za­le­ży mu wy­łącz­nie na roz­bi­ciu nas, ale przede wszyst­kim na prze­ję­ciu kon­tro­li po­li­tycz­nej, a ta­kie rze­czy za­wsze wy­ma­ga­ją spo­ro cza­su. Sie­dzi pew­nie te­raz w tym swo­im ga­bi­ne­cie i pi­sze list za li­stem.

– Su­ge­ru­je Whi­te­hall kan­dy­da­ta na gu­ber­na­to­ra, a przy oka­zji zbie­ra na nas więk­sze siły? To samo tłu­ma­czy­łem ostat­nio Ra­dzie.

Ben­ja­min roz­lał do kub­ków reszt­ki z bu­tel­ki i od­po­wie­dział, sta­ran­nie do­bie­ra­jąc sło­wa:

– Ja na jego miej­scu tak wła­śnie bym po­stą­pił. Do­brze wiesz, że ad­mi­ra­li­cja nie do­pusz­cza do wy­so­kich sta­no­wisk lu­dzi nie­do­świad­czo­nych. To za­rad­ni, zdol­ni i spraw­ni ma­ry­na­rze, dla któ­rych sto­cze­nie nie­spo­dzie­wa­nej wal­ki nie po­win­no być pro­ble­mem. To, że spo­śród czte­rech ka­pi­ta­nów, któ­rzy mie­li cię zna­leźć i do­pro­wa­dzić przed ob­li­cze kata, wró­cił je­den, mu­sia­ło bar­dzo za­bo­leć Ha­mil­to­na. Ale wy­da­je mi się, że on nie na­le­ży do lu­dzi, któ­rzy ta­kie rze­czy pró­bu­ją za­tu­szo­wać, choć mu­szę przy­znać, że nie zdą­ży­łem do­brze go po­znać. On ra­czej nie uwa­ża, że jego re­pu­ta­cja ucier­pi, je­śli spra­wa uj­rzy świa­tło dzien­ne. Ra­czej za­cznie za­le­wać in­nych gu­ber­na­to­rów i Lon­dyn proś­ba­mi o wspar­cie, niż sa­mo­dziel­nie po­szu­ka roz­wią­za­nia pro­ble­mu. Opi­sze wszyst­ko w od­po­wied­ni spo­sób, doda kil­ka słów o prze­wa­ża­ją­cych si­łach, oce­ni na­sze moż­li­wo­ści, jak­by­śmy dys­po­no­wa­li Wiel­ką Ar­ma­dą, i do­pro­wa­dzi do tego, że zja­wi się tu ich pię­ciu albo i sze­ściu na jed­ne­go z na­szych.

– To nie­ho­no­ro­we jest się… Ta­kie siły?

– Dla nie­go punk­tem ho­no­ru – wy­ja­śnił Ben­ja­min, ob­ra­ca­jąc w dło­niach bu­tel­kę – jest de­fi­ni­tyw­ne za­koń­cze­nie spra­wy Ti­mo­thy’ego, a nie to, żeby zro­bić to sa­mo­dziel­nie, bez po­mo­cy z ze­wnątrz. Przy­zna­nie się do tego, że po­trze­bu­je się wspar­cia, nie do­wo­dzi sła­bo­ści. Dla nie­go to do­wód na to, z jak sil­nym wro­giem musi so­bie po­ra­dzić, i na to, że za­pro­wa­dza po­rzą­dek w zde­pra­wo­wa­nym za­kąt­ku świa­ta, nie li­cząc się z kosz­ta­mi. Nikt nie miał od­wa­gi się tego pod­jąć. Je­śli po­wie, że po­trzeb­ne mu ta­kie siły, do­sta­nie je. Może nie dziś, nie ju­tro, ale w koń­cu do tego doj­dzie.

Adams wsłu­chi­wał się w sło­wa Ben­ja­mi­na. Burns znał go na tyle do­brze, by wie­dzieć, że męż­czy­zna co­raz bar­dziej za­czy­nał się bać. Po­zwo­lił jed­nak kom­pa­no­wi kon­ty­nu­ować, uwa­ża­jąc, że sko­ro bu­chal­ter sta­wał się co­raz bar­dziej za­an­ga­żo­wa­nym i – co mu­siał przy­znać – wpły­wo­wym człon­kiem za­ło­gi, po­wi­nien w peł­ni ro­zu­mieć, jak mia­ły się spra­wy.

– Ka­pi­ta­no­wie mo­je­go ojca wpa­dli w pu­łap­kę, idąc za Si­lver Stag. Nie spo­dzie­wa­li się, że zo­sta­ną ostrze­la­ni z for­tu ani że za­gro­dzi im dro­gę ta łaj­ba Hor­ni­gol­da. Przez to, że je­den z nich wy­szedł ze star­cia, Ha­mil­ton i jego po­plecz­ni­cy wie­dzą, ja­ki­mi si­ła­mi dys­po­nu­je­my. Praw­do­po­dob­nie wie­rzą też, że je­ste­śmy w peł­ni zjed­no­cze­ni i dzia­ła­my ra­zem. Zna­jąc spo­sób my­śle­nia Roy­al Navy, je­stem w sta­nie prze­wi­dzieć, że lu­dzie, któ­rych po­pro­si o po­moc, nie po­prze­sta­ną na si­łach rów­nych na­szym. Zro­bią wszyst­ko, żeby przy­pro­wa­dzić tu dość pie­cho­ty i prze­wyż­szyć nas za­rów­no pod wzglę­dem uzbro­je­nia, jak i li­czeb­no­ści. To wy­ma­ga cza­su, ale kie­dy doj­dzie co do cze­go, bę­dzie­my mie­li po­waż­ny pro­blem.

– Whi­te­hall nie da mu sił, o ja­kie po­pro­si – od­parł Cu­th­row. – Oczy­wi­ście w No­wym Świe­cie sta­cjo­nu­je dość Bry­tyj­czy­ków, by za­blo­ko­wać port i za­lać nas pie­cho­tą, ale nikt o zdro­wych zmy­słach nie po­zo­sta­wi bez ochro­ny swo­je­go te­ry­to­rium. Gu­ber­na­to­ro­wie mogą udzie­lić mu po­mo­cy, ale nie roz­bro­ją się na jego rzecz, na­wet tym­cza­so­wo. Każ­dy ma swo­je pro­ble­my: pi­ra­ci, szmu­gle­rzy, Hisz­pa­nie, miej­sco­we ple­mio­na czy zbun­to­wa­ni nie­wol­ni­cy. Wy­pro­wa­dze­nie gar­ni­zo­nów to pro­sze­nie się o ka­ta­stro­fę.

– Nie mu­szą wy­pro­wa­dzać ca­ło­ści i od­sła­niać się na inne za­gro­że­nia… Na­ssau jest małe, wy­star­czy, by kil­ka gar­ni­zo­nów wy­sła­ło swo­je re­pre­zen­ta­cje. Dwie więk­sze jed­nost­ki za­blo­ku­ją prze­smyk, jed­na czy dwie ostrze­la­ją mia­sto i fort. Ja­sne, to nie bę­dzie pre­cy­zyj­ne bom­bar­do­wa­nie, ale je­śli za­czną od znisz­cze­nia umoc­nień, bi­twa po­trwa kil­ka go­dzin i po­czy­ni dość szkód, by nasi lu­dzie się zła­ma­li. Je­śli jed­na za­ło­ga się wy­ła­mie, mo­ra­le resz­ty tra­fi szlag, a Ha­mil­ton świet­nie to wie. Po­tem, kie­dy w na­szych sze­re­gach za­pa­nu­je cha­os, na­stą­pi głów­ny atak, któ­ry mar­twi mnie naj­bar­dziej. Gdy­bym to ja miał go po­pro­wa­dzić, nie ude­rzył­bym od za­to­ki, lecz od stro­ny lądu – wy­ja­śnił Ben­ja­min, wi­dząc na­ra­sta­ją­cą kon­ster­na­cję Adam­sa. – Dzia­ła chro­nią nas od wody, od dru­giej stro­ny je­ste­śmy od­sło­nię­ci, brak ja­kich­kol­wiek for­ty­fi­ka­cji, wa­łów czy choć­by ro­wów. Fakt, jest kil­ka farm, ale na­wet je­śli je ob­sa­dzi­my, nie moż­na trak­to­wać tych za­bu­do­wań jako po­waż­ne­go punk­tu obro­ny przed więk­szą gru­pą zbroj­nych, zwłasz­cza re­gu­lar­nej pie­cho­ty. Jest jesz­cze las, w któ­rym za­rów­no im, jak i nam bę­dzie się wal­czy­ło nie­zwy­kle trud­no. Hor­ni­gold zmar­no­wał czas, któ­ry lek­ko­myśl­nie po­da­ro­wa­li mu urzęd­ni­cy. Sie­dzi­my mię­dzy wodą a wzgó­rza­mi, kie­dy więc przyj­dzie co do cze­go, wszy­scy zdol­ni do wal­ki stło­czą się wo­kół za­to­ki. Oba­wiam się, że Rada to zbyt mało, by­śmy mo­gli mó­wić o zor­ga­ni­zo­wa­nej obro­nie. Po­win­ni­śmy wy­brać ko­goś, kto bę­dzie za nią od­po­wie­dzial­ny, ko­goś z au­to­ry­te­tem, kto wyda roz­ka­zy, któ­rych po­słu­cha resz­ta.

– Jest się roz­brzmie­wa bar­dzo źle. Bar­dzo źle. Na­sze dni są po­nu­me­ro­wa­ne…

– Po­li­czo­ne, pa­nie Adams, je­śli już. Zresz­tą nie war­to mar­twić się wszyst­ki­mi moż­li­wo­ścia­mi, o któ­rych tu roz­pra­wia­my. Żeby prze­pro­wa­dzić taką ope­ra­cję, Ha­mil­ton mu­siał­by dys­po­no­wać ol­brzy­mią ar­mią. To mało praw­do­po­dob­ne roz­wią­za­nie. Mu­siał­by też mieć na wy­spie szpie­gów.

– Tego się bra­ku­je… Je­śli się lu­dzie tu zo­rien­tu­ją, że szpie­gów się im trze­ba szu­kać, znaj­dą ich we mnie i Mi­riam. Co­nver­sos z tar­gu też się nie upie­cze. Za­wsze tak się jest. Jak gdzieś jest się szpieg, to się musi być Żyd.

– Niech się pan nie mar­twi na za­pas. Wiem, o czym pan mówi, pa­nie Adams, rze­czy­wi­ście w Sta­rym Świe­cie czę­sto oskar­ża się Ży­dów o szpie­go­stwo, jed­nak więk­szość lu­dzi, któ­rzy tu miesz­ka­ją, nie ma o tym bla­de­go po­ję­cia. Szyb­ciej za­czną oskar­żać się o zdra­dę za­ło­gi róż­nych ka­pi­ta­nów, może też do­stać się któ­re­muś z An­gli­ków, któ­rzy nie­daw­no prze­szli na na­szą stro­nę. To, o czym pan mówi, mógł­by za­su­ge­ro­wać tyl­ko ktoś z oby­ciem, świa­dom po­mó­wień i pro­ce­sów, któ­re od­by­wa­ją się w Eu­ro­pie. Ci lu­dzie nie mają o tym po­ję­cia. Sły­sze­li za­pew­ne, że wy­zwo­leń­cy sto­su­ją cza­ry, że rzu­ca­ją uro­ki i ro­bią dziw­ne rze­czy z ku­ra­mi, ale ich wy­ob­raź­nia i wie­dza da­lej po pro­stu nie się­ga­ją.

– Tim ma ra­cję, nic panu nie gro­zi. To nie Eu­ro­pa – wtrą­cił Ben­ja­min, po czym do­dał, wi­dząc prze­ra­że­nie na twa­rzy bu­chal­te­ra: – Bez ko­goś, kto do­no­sił­by o na­szych pa­tro­lach, kto umiał­by wska­zać ścież­ki i po­wie­dzieć, jak nie­po­strze­że­nie prze­pro­wa­dzić lu­dzi na skraj mia­sta, nikt nie po­rwie się na atak od stro­ny lądu. I nie mó­wię o kimś po­dej­rza­nym o szpie­go­stwo, lecz o zdraj­cy z praw­dzi­we­go zda­rze­nia. Wal­ka w le­sie prze­ra­ża nie tyl­ko nas, ale tak­że ich. Nikt nie wpro­wa­dzi od­dzia­łu w te za­ro­śla, nie ma­jąc za­ufa­ne­go prze­wod­ni­ka. Z ko­lei nie wy­obra­żam so­bie ko­goś, kto zgo­dzi się ode­grać taką rolę, ry­zy­ku­jąc, że sta­nie się wro­giem wszyst­kich miesz­kań­ców New Pro­vi­den­ce. Nikt nie bę­dzie chciał sku­pić na so­bie ich gnie­wu. Spójrz­my praw­dzie w oczy. Je­śli do cze­go­kol­wiek doj­dzie, nasi lu­dzie naj­pierw za­bi­ją, a po­tem będą za­da­wać py­ta­nia i do­wo­dzić winy, kłó­cąc się pod szu­bie­ni­cą. Do­dat­ko­wo atak, o któ­rym mó­wi­łem, wy­ma­ga współ­dzia­ła­nia ma­ry­nar­ki i pie­cho­ty, a te dwie for­ma­cje nie pa­ła­ją wo­bec sie­bie go­rą­cy­mi uczu­cia­mi. Ha­mil­ton jest urzęd­ni­kiem, nie woj­sko­wym. Nie może wy­da­wać roz­ka­zów bez wspar­cia mun­du­ro­wych. Ist­nie­je szan­sa, że ka­pi­ta­no­wie go po­prą, być może na­wet zor­ga­ni­zu­ją coś, by po­mścić mo­je­go ojca, ale pie­cho­ta nie ma po­wo­du w tym uczest­ni­czyć.

– Czy­li się mó­wi­cie o tym, co jest naj­gor­sze i się może zda­rzyć, ale uwa­ża­cie, że szan­sa jest się nie­wiel­ka?

– Otóż to, pa­nie Adams. Mój oj­ciec zdą­żył zra­zić do sie­bie więk­szość do­wód­ców for­to­wych re­gi­men­tów. Po­wiedz­my, że jego spo­sób by­cia od­po­wia­dał nie­wie­lu lu­dziom. Bez ich wspar­cia atak, o któ­rym wspo­mnia­łem, nie doj­dzie do skut­ku. Nie mają po­wo­du brać udzia­łu w ta­kiej wal­ce. Wie­le ry­zy­ku­ją, nie mo­gąc prak­tycz­nie nic zy­skać. Fakt, dla ma­ry­nar­ki to kwe­stia ho­no­ro­wa, tak jak dla Ha­mil­to­na, ale dla pie­cho­ty ho­no­ro­we bę­dzie nie­an­ga­żo­wa­nie się i po­ka­za­nie tym sa­mym, że to, co spo­tka­ło mego ojca, nic ich nie ob­cho­dzi. Pa­no­wie wy­ba­czą, chy­ba pora przy­nieść nową fla­szę…

Wsta­jąc, Wil­son uści­snął de­li­kat­nie ra­mię Ja­co­ba. Miał na­dzie­ję, że nie­co go uspo­ko­ił. Nie prze­wi­dział, że męż­czy­znę aż tak prze­stra­szą nic nie­war­te dy­wa­ga­cje. Ra­zem z Ti­mem miał zwy­czaj roz­wa­żać róż­ne moż­li­wo­ści, wspól­nie za­sta­na­wia­jąc się nad tym, co praw­do­po­dob­nie się wy­da­rzy. Te­raz za­sta­na­wiał się, czy nie prze­sa­dził, choć był prze­ko­na­ny, że bu­chal­ter po­wi­nien wie­dzieć, jak mo­gła pre­zen­to­wać się naj­bliż­sza przy­szłość wy­spy i jej miesz­kań­ców. Był in­te­li­gent­nym czło­wie­kiem, cza­sem tyl­ko do­pa­da­ły go lęki z prze­szło­ści, za­ćmie­wa­jąc umysł.

– Pa­nie Adams – zwró­cił się do bu­chal­te­ra Burns. Choć Żyd przy­wykł już nie­co do ży­cia po­śród ma­ry­na­rzy, to­wa­rzy­szą­ce wszyst­kim w ostat­nich ty­go­dniach na­pię­cie moc­no się na nim od­bi­ło. Ka­pi­tan czuł się za męż­czy­znę od­po­wie­dzial­ny, poza tym ce­nił go jako przed­sta­wi­cie­la han­dlo­we­go i wi­dział w jego obec­no­ści wśród za­ło­gi nie­ule­ga­ją­ce dys­ku­sji ko­rzy­ści. – Rada pró­bu­je za­pew­nić bez­pie­czeń­stwo wy­spie. Ja zaś sta­ram się dzia­łać ka­na­ła­mi dy­plo­ma­tycz­ny­mi, by od­wieść An­gli­ków od zro­bie­nia cze­goś, cze­go wszy­scy po­tem po­ża­łu­je­my. Mamy po dru­giej stro­nie nie tyl­ko wro­gów, ale i sprzy­mie­rzeń­ców. Sta­ram się do nich do­trzeć i wiem, że wcze­śniej czy póź­niej uda mi się to zro­bić. Niech więc nie tra­ci pan na­dziei, choć oczy­wi­ście przy­go­to­wa­nie się na naj­gor­sze to za­wsze do­bre roz­wią­za­nie.

– Naj­gor­sze?

– Tak. Za­wsze le­piej być przy­go­to­wa­nym niż za­sko­czo­nym – wy­ja­śnił. – Mogę też pana za­pew­nić, że tak dłu­go, jak dłu­go znaj­du­je się pan pod moją ochro­ną, ze stro­ny za­ło­gi Si­lver Stag nic panu nie gro­zi. Je­śli na lą­dzie bę­dzie się pan czuł nie­pew­nie, pro­szę wró­cić na po­kład i zo­stać pod opie­ką wach­to­wych.

Ja­cob spró­bo­wał uśmiech­nąć się i dać znać, że ro­zu­mie obiet­ni­cę ochro­ny i jest za nią wdzięcz­ny. Wie­dział, że nie wszy­scy na po­kła­dzie w rów­nym stop­niu za­słu­gi­wa­li na za­ufa­nie, ale w to­wa­rzy­stwie więk­szo­ści lu­dzi Burn­sa czuł się bez­piecz­nie.

– Ka­pi­ta­nie, co się do za­ło­gi. Lu­dzie są się nie­spo­koj­ni…

– Wiem, pa­nie Adams. Chce mi pan przy­po­mnieć, że nie mają pie­nię­dzy, praw­da?

Ja­cob kiw­nął gło­wą, zmie­sza­ny re­ak­cją do­wód­cy. Zwra­ca­nie uwa­gi do­wód­cy na kwe­stie fi­nan­so­we na­le­ża­ło do jego za­dań, na­wet je­śli był prze­ko­na­ny, że ten świet­nie zda­wał so­bie ze wszyst­kie­go spra­wę.

– Lu­dzie za­wsze uwa­ża­ją, że nie mają pie­nię­dzy, na­wet wów­czas, gdy nie do koń­ca jest to praw­dą. Przy­zwy­cza­ili się do tego, co zna­czy duży pryz, dla­te­go po­strze­ga­ją ubó­stwo ina­czej niż kie­dyś. Zresz­tą nie­ba­wem wy­ru­szy­my z por­tu. Wiem, że taka od­po­wiedź ich nie usa­tys­fak­cjo­nu­je, ale pro­szę im prze­ka­zać, by spo­dzie­wa­li się no­wych roz­ka­zów w naj­bliż­szych dniach. Zresz­tą roz­ma­wia­łem już z Mary, któ­ra zgo­dzi­ła się utrzy­mać otwar­ty ra­chu­nek dla za­ło­gi. Mogą się tu sto­ło­wać, za­ba­wić i na­pić. Dług spła­cą, gdy bę­dzie ich na to stać, a za­pew­niam pana, że nie­dłu­go będą mo­gli po­zwo­lić so­bie na znacz­nie wię­cej.

– Ro­zu­miem się.

– Niech pan nie my­śli, że nie ro­zu­miem po­wa­gi sy­tu­acji – do­dał. Nie mu­siał tłu­ma­czyć się przed bu­chal­te­rem. Po­sta­no­wił jed­nak wy­ja­śnić jesz­cze kil­ka spraw, spo­dzie­wa­jąc się, iż Ja­cob na­po­mknie o ich roz­mo­wie in­nym, roz­wią­zu­jąc przy­naj­mniej czę­ścio­wo pro­blem znie­cier­pli­wie­nia lu­dzi. – Za­ło­ga wy­bra­ła mnie na ka­pi­ta­na, mimo że wcze­śniej opo­wie­dzia­ła się za Har­ri­sem. Dali mi coś, co moż­na na­zwać dru­gą szan­są. Moż­na też spoj­rzeć na to jak na po­wrót do peł­ni władz umy­sło­wych, bo bądź­my szcze­rzy, Har­ris jako do­wód­ca za­pro­wa­dził­by ich tyl­ko na dno mo­rza lub na szu­bie­ni­cę. Jak­kol­wiek by­śmy to nie na­zwa­li, nie za­mie­rzam do­pu­ścić do ko­lej­nej re­be­lii. Nie będę się­gał do ter­ro­ru, są inne, lep­sze spo­so­by. Waż­ne jest to, jak mnie wi­dzą, i dla­cze­go mają do mnie sza­cu­nek. Ten naj­ła­twiej uzy­skać dzię­ki zło­tym mo­ne­tom, ale jest też w słusz­nych de­cy­zjach i nie­sza­fo­wa­niu zdro­wiem czy ży­ciem za­ło­gi. Po­sta­no­wi­łem za­pla­no­wać wszyst­ko bar­dzo do­kład­nie, a to wy­ma­ga cza­su, dla­te­go sto­imy na ko­twi­cy. Sta­ram się obrać cel, któ­ry po­zwo­li nam na­peł­nić kie­sę i jed­no­cze­śnie nie wy­zy­wać losu po­nad na­sze moż­li­wo­ści. Ro­zu­miem, że lu­dzie naj­chęt­niej wy­szli­by w mo­rze już dziś, ale tyl­ko do­głęb­ne przy­go­to­wa­nie da nam pew­ność, że coś, co być może oku­pi­my cięż­ką wal­ką, oka­że się war­te wy­sił­ków.