Skaza - ebook

BOHATEROWIE (CZĘŚĆ I)

PARALAKSA/LODZIA/MEGGI – upadła studentka, bezdomna narkomanka, złodziejka aut, partnerka życiowa Dominiki

DOMINIKA WIĄCEK – upadły anioł, doktor socjologii, partnerka życiowa Paralaksy

MŁODA – nowa na gigancie

DR WALĘCIAK – filozofka życia

META – przekimacz każdego za darmochę

SKOWRON/SKOWROŃSKI – dworcowy element

RAFI – początkujący złodziej samochodów, kolega z pracy Meggi

ŁUKASZ GAWRON – pies, młodszy aspirant, towarzysz operacyjny Rysia

MARIAN RYŚ – pies, starszy aspirant, towarzysz operacyjny Gawrona

BABA – grająca na emocjach suka z komendy

MANIA – gaduła spod szkoły, koleżanka Paralaksy

FRANIA – koleżanka Paralaksy

SZEFUNIO – właściciel „złoma”

SŁAWEK – sanitariusz

ROKSANA – grafficiarka, koleżanka Paralaksy

OLA – grafficiarka, koleżanka Paralaksy

SIWY – załatwiacz fajek

I INNI

BOHATEROWIE (CZĘŚĆ II)

BYSTRA/AMELIA KRUK – gimnazjalistka z wyglądu, zamyślona filozofka życia

PANNA 1/AGA/WOJA – cały czas walczy: musi wstać i musi iść

DYRA/ELA – powtarza ciągle: „Do izolatki!”, stosuje skuteczne metody wychowawcze wobec dziewcząt

PSYCHA/DOMINIKA – dba o higienę psychiczną dziewczyn

DARIA WIEJA – „morduje z zimną krwią”, wyznaje zasadę: „Żyj szybko, umieraj młodo”

BLONDIE – po prostu blondi

PANNA 2 – mizdrzycielka

LEKARKA – dba o higienę fizyczną dziewczyn

CIEĆ – przydupas, klucznik

MARA/KASIA – truposzka

PIOTREK – degenerat z cmentarza

DAWID – towarzysz życiowy Amelii z bidula

CYKORIA – św. Teresa

IWONA – ambitna badaczka

PIES 1 – uwaga! zły pies!

PIES 2 – uwaga! zły pies!

JAREK – kamerzysta

RAFAŁ DĘBOSZ – starszy aspirant, teleinformator

SUKA – samica z rodziny psowatych, partnerka operacyjna Chłopa

CHŁOP – pies, partner operacyjny Suki

DARIA – krzykliwa opiekunka dziewcząt

GRAŻA – opiekunka dziewcząt z donośnym głosem

DAREK – kierowca autokaru

AREK – boa dusiciel

I INNICZĘŚĆ I

OBJAWIENIE

Dzień jak co dzień. Wszyscy siedzą posłusznie na krzesłach. W tle ciche rozmowy. Nagle coś je przerywa. A no tak. Przecież zaczynają się już zajęcia.

Słyszę:

– Dzień dobry państwu. Jestem Dominika Wiącek i poprowadzę dzisiejsze zajęcia.

Myślę sobie: „Boże, znowu jakieś smęty”. Siedzę w ostatnim rzędzie.

W pewnym momencie wychylam się zza zakrywającego mnie tłumu, żeby coś zobaczyć.

Toż to objawienie. Cóż moje ciemne oczy widzą? Kobietę? Tak, kobietę o krótkich jasnych włosach, zielononiebieskich oczach, jak ubraną, jak roześmianą, i te piegi, cud-miód, po prostu ideał kobiety. Nie za niska, nie za wysoka – w sam raz. Nie za szczupła, nie za gruba – w sam raz.

Chłopaciara, ale z dozą seksapilu. To jest to. To jest to, co chcę widzieć zarówno teraz, jak i później. Oczywiście prowadzony przez nią wykład w ogóle mnie nie interesuje. Ale przed nią udaję, że tak, że jest to wspaniałe, ciekawe, próbuję nie usnąć. I już moje oczy widzą ledwo jak przez mgłę, gdy wtem ona patrzy. Gapi się w me ślepia jak obcy. Z początku mi to przeszkadza.

Czuję się onieśmielona, zawstydzona. Próbuję przyzwyczaić się do tego widoku. Ale jeszcze nie do końca mogę. Ukradkiem a to na nią patrzę, a to spuszczam wzrok na kajet, który póki co nic mądrego w sobie nie zawiera. Ale to nic. Pieprzyć to. Teraz ważne, by wytrzymać jeszcze te piętnaście minut. Tak sobie teraz myślę: „Nie, to jest za piękne, by było prawdziwe. Wpadłam jej w oko? Nie, to niemożliwe. Do tej pory nikt mnie nie chciał, a teraz… Taki znak od losu czy co? Bo ja wiem?”. Nagle słyszę:

– Dziękuję państwu bardzo. Widzimy się w piątek.

Czyli to koniec. Wychodzę z sali, ale wtem przypominam sobie, że nie wpisałam się na listę obecności. Wracam się. Jeszcze jest w sali. Pyta:

– O co chodzi?

Nieśmiało, z szybkością Formuły 1 odpowiadam:

– Zapomniałam się wpisać na listę obecności. Mogę?

– Jasne.

Wpisuję się i mówię standardowo:

– Dziękuję, do widzenia.

A ona z uśmiechem odpowiada:

– Do widzenia.

I szybko przemyka koło mnie. Zostaję sama w sali. Siedzę i myślę.

To niemożliwe. Przecież nie możemy być razem.

ZAKAMARKI

Przecież to jest chore. To się leczy. Jak ja mogę?… Przecież nie mogę.

Nie jestem… Nie wiem, kim jestem. Szukam jej wszędzie.

W zakamarkach, tu, tam. I jest przed szkołą! Jara. Czyli pali?

Nie przeszkadza mi to. W tych piegach można się zakochać.

Ale jak zagadać, jak się zachować? Nie wiem. Toż ja nie palę. Dobra, palę czasem. Ale rzadko. I to raczej dla dymu, dla fanu.

Nie dla smaku. I co? Podejść tam i udawać, że palę, gadać pierdolety, byle zagadać? Byle złapać z nią kontakt wzrokowy? A może i nie tylko?

Kto nie ryzykuje, ten nie pije szampana. O nie! Chyba mnie dostrzegła. Tak. Patrzy głęboko w moje oczy. A ja nic. Tylko odwracam się i idę dalej.

SPOTKANIE

Mus to mus. Dobra, idę. Nie wiem, co mnie czeka. Trzeba to w końcu z siebie wydusić, wyrzucić. Kocham cię. Tak, kocham cię. Siedzę przed salą.

I czekam na nią. Już 12:30, a jej wciąż nie ma, nie ma, nie ma. Jest!

– Pani do mnie? Zapraszam – mówi roześmiana. Po chwili pyta: – Nie?

– Tak, tak, ja do pani – odpowiadam w pośpiechu.

Wchodzimy do sali. Zamykam drzwi.

– Proszę usiąść. Co panią do mnie sprowadza?

Szybko w głowie tworzę: co, co, co? Wiem! I wyjaśniam:

– Chciałabym pisać u pani pracę magisterską.

Patrzy ze zdziwieniem. Pyta:

– U mnie? Dlaczego?

Odpowiadam szybko:

– Bo sądzę, że się dogadamy.

– Jak to? Nie rozumiem.

– Z czasem zrozumiesz.

Po tych słowach wychodzę.

UNIESIENIE

Nie mam pojęcia, co się ze mną dzieje. W głowie złudliwe nadzieje. Idę korytarzem. Jest przerwa. Jak zwykle nie wiem, co ze sobą zrobić. Idę. Dzień ponury. Nagle ukradkiem widzę ją. I obserwuję. Oczy już zaszklone, ale to nic. Obserwuję.