Ślady wilka - ebook

W pogodny, lodowaty styczniowy poranek na początku XXI wieku, tuż po wschodzie słońca, samotny wilk przekroczył zamarzniętą rzekę graniczną między Niemcami a Polską.

Wilk nadszedł od wschodu. Przebiegł po skutej lodem Odrze, dotarł na drugi brzeg rzeki, a stamtąd dalej wędrował na zachód. Za rzeką słońce stało jeszcze nisko nad horyzontem.

W świetle poranka wilk przemykał pod bezchmurnym niebem po rozległych, pokrytych śniegiem polach, aż znalazł się na skraju lasu i zniknął między drzewami.

Dzień później pewien myśliwy znalazł w jednym z okolicznych lasów skrwawione szczątki sarny. Obok martwej sarny w śniegu myśliwy odkrył ślady wilka.

Było to w pobliżu wsi Vierlinden opodal miasteczka Seelow. Poprzedniego wilka widziano tutaj przed stu sześćdziesięcioma laty, w roku 1843.

Wilk pozostał w tej okolicy do połowy lutego. Nikt nie widział go na własne oczy, znajdowano tylko jego ślady w śniegu oraz rozszarpane ciała dzikich zwierząt.

To była bardzo mroźna i długa zima. Pod koniec drugiego tygodnia lutego zaczął padać śnieg, który sypał bez przerwy przez kilka dni.Wieczorem szesnastego lutego na zupełnie zaśnieżonej autostradzie prowadzącej z Polski do Niemiec wpadła w poślizg cysterna.

Cysterna stanęła w poprzek jezdni i przewróciła się na bok. Wjechały w nią dwie inne ciężarówki, które zaczęły się palić. Cysterna eksplodowała. Żaden z kierowców nie przeżył.

W wyniku tego wypadku na śliskiej jezdni wpadło na siebie i zakleszczyło się sześćdziesiąt aut. Ludzie nie potrafili wyjść ze sczepionych pojazdów, a ogień rozprzestrzeniał się coraz bardziej.

Zdarzyło się to mniej więcej na wysokości bagna Glieningmoor. Wskutek karambolu błyskawicznie utworzył się ponad czterdziestokilometrowy korek, sięgający aż do granicy z Polską. Autostrada została zamknięta w obu kierunkach.

Zapadł wieczór. Kierowcy stojący w korku zgasili silniki i światła. Śnieg padał w ciemności na jezdnię i unieruchomione na niej auta.

Po pasie awaryjnym przejeżdżały pojazdy straży pożarnej i policji, mijając niekończący się sznur samochodów. Śnieg padał bez przerwy. Panowała cisza.

Młody Polak jechał z wioski pod Warszawą do Berlina, był w drodze już od jedenastu godzin. Od trzech godzin stał na zaśnieżonej autostradzie. Daleko przed sobą widział łunę ognia bijącą nad płonącymi wciąż pojazdami.

Od zniszczonej cysterny i sczepionych ze sobą aut dzieliło go około trzech kilometrów.

Silnik starej toyoty był wyłączony. Młody człowiek marzł. Nie miał dość benzyny, żeby stać z włączonym silnikiem. Od czasu do czasu przekręcał kluczyk w stacyjce do połowy i na chwilę uruchamiał wycieraczki. Bał się o swój akumulator. Wyłączył światła i nie słuchał radia. Siedział w toyocie w ciemności.

To potrwa jeszcze ze dwadzieścia godzin, zawołał wcześniej na jezdni któryś z polskich kierowców tirów. To potrwa jeszcze ze dwadzieścia godzin, powtarzał w kółko mężczyzna.

Młody Polak wysiadł z auta i zaczął fotografować telefonem widoczną w oddali łunę. Potem wrócił do samochodu. Na zdjęciach nic nie było widać.

Zadzwonił do swojej dziewczyny, Agnieszki, która czekała na niego w Berlinie.

– Nie, to potrwa jeszcze wiele godzin.

– Co zrobisz? – zapytała Agnieszka. – Masz koc?

– Mam śpiwór w bagażniku.

– Zostaw samochód i idź do najbliższej wsi.

– Tu nie ma żadnej wsi.

– Jest. Musi być jakaś wieś.

– Tutaj nic nie ma, nic nie widać.

– Musi być jakaś wieś, Tomasz, idź do najbliższej wsi, bo zamarzniesz.

– Tu nie ma żadnej wsi. Nie mogę tak zostawić samochodu.

Po kolejnej godzinie spędzonej w korku Tomasz znów wysiadł, żeby przespacerować się w kierunku miejsca wypadku. Zanim wyruszył, wybrał sobie punkt orientacyjny, bo wiedział, że bez niego nie odnajdzie przysypanej śniegiem toyoty.

Na poboczu po prawej stronie od niego stał drogowskaz z informacją: „Berlin 80 km”.

Jestem harcerzem, pomyślał Tomasz, jestem pieprzonym harcerzem.

Ruszył w kierunku miejsca wypadku. Wciąż padał śnieg. W ciemności migotały koguty karetek. Kiedy podszedł bliżej, zobaczył bladoniebieskie płomienie spawarek, za pomocą których strażacy usiłowali wydobyć ludzi z zakleszczonych samochodów. Słyszał wołania i krzyki. W gęsto padającym śniegu na jezdni stał mniej więcej sześćdziesięcioletni mężczyzna, mocno zbudowany, w samym podkoszulku, zakrwawiony, zapewne kierowca tira.

– Czy mogę ci jakoś pomóc? – zawołał Tomasz po polsku, bo wydawało mu się, że zna tego mężczyznę z Warszawy, ale tamten odkrzyknął tylko:

– Zajmij się swoimi gównianymi sprawami!

Po drugiej stronie autostrady wylądował helikopter. Ustawiono reflektory. Sanitariusze pędzili, niosąc kogoś na noszach do karetki. Przy noszach biegła kobieta, która raz po raz coś wykrzykiwała, jakieś słowo, być może imię; nagle osunęła się w śnieg. Ratownicy pobiegli dalej.

Tomasz zawrócił. Idąc między unieruchomionymi autami, wrócił w ciemność.

Minęły go trzy jadące w przeciwnym kierunku karetki na sygnale. W gęsto sypiącym śniegu Tomasz szukał swojego punktu orientacyjnego, drogowskazu z informacją o odległości do Berlina. Znalazł przysypaną śniegiem toyotę i obszedł ją, żeby wyjąć śpiwór z bagażnika.

Tomasz od trzech lat mieszkał z Agnieszką w Berlinie. Zazwyczaj pracował dla pewnego Polaka, Marka. Marek i jego ekipa wyburzali wnętrza budynków lub je odnawiali. Robili wszystko.

W Polsce Tomasz zawsze pracował sam. Kiedy dostawał pracę poza Warszawą, czasem sypiał nocą w śpiworze na budowie lub w aucie – sam. Jednak w Niemczech tak się już nie dało.

Odkąd Tomasz mieszkał w Niemczech, nie mógł znieść samotnej pracy. Odkąd był w Niemczech, nie mógł znieść samotności.

Zamek bagażnika toyoty zamarzł. Po prawej od Tomasza na poboczu stał drogowskaz – osiemdziesiąt kilometrów do Berlina.

Wtedy młody Polak zobaczył wilka. Wilk stał przy drogowskazie na poboczu zaśnieżonej drogi, siedem metrów przed nim, nie więcej.

Wilk, pomyślał Tomasz, to wygląda jak wilk, pewnie to duży pies, kto wypuszcza tutaj psa, a może to jednak wilk?

Zrobił zdjęcie zwierzęciu stojącemu na tle drogowskazu. W ciemności błysnął flesz.

Moment później wilka już nie było.