Słodka kusicielka - ebook

PROLOG

W przeszłości

Nici ich życia zostały splecione, na długo zanim sobie to uświadomili – włókna jedwabistej, choć stalowej przędzy, których nie sposób rozdzielić, mimo prób samego losu.

Bracia, urodzeni tego samego dnia, o tej samej godzinie i w tej samej minucie, z trzech różnych matek. Kosztownej kurtyzany. Szwaczki. Wdowy po żołnierzu. Urodzeni tego samego dnia, w tej samej godzinie i tej samej minucie synowie jednego ojca.

Ojca – księcia, którego arogancję i okrucieństwo los miał ukarać bez wahania, odbierając mu jedyne, na czym mu zależało, a czego nie mogły mu dać ani pieniądze, ani władza – dziedzica.

Wróżbici ostrzegali przed idami marcowymi, zapowiadając zdradę i zemstę, odmianę losu i nieubłaganą opatrzność. Ale dla tego rodzica – który nigdy nie był prawdziwym ojcem – to idy czerwcowe miały się okazać zgubą.

Ponieważ tego samego dnia, o tej samej godzinie i w tej samej minucie na świat przyszło czwarte dziecko, urodzone z czwartej kobiety. Księżny. I to właśnie przy tych narodzinach – które uznał cały świat – książę asystował, choć wiedział, że syn, który miał odziedziczyć jego nazwisko, fortunę i przyszłość, nie jest jego dzieckiem, choć był jego jedyną nadzieją.

Tyle że okazał się córką.

Która pierwszym swym oddechem odebrała przyszłość im wszystkim, równie potężna jako niemowlę, jak i jako kobieta, którą z czasem się stała. Ale jej historię opowiemy innym razem.

Ta historia zaczyna się od chłopców.1

Teraz
Maj 1837

Diabeł stał przed Marwick House, w czarnym cieniu starego wiązu, obserwując swojego brata bękarta. Migoczące płomyki świec i nierówne szyby zniekształcały sylwetki bawiących się w sali balowej, zmieniając tłum wewnątrz – arystokratów i bogaczy – w bezkształtną masę, przywodzącą mu na myśl nurt Tamizy, to wzbierający, to opadający, o nieokreślonym kolorze i cuchnący.

Ciała bez twarzy – ciemne sylwetki mężczyzn w wieczorowych strojach i kobiety jaśniejące jedwabiami i satynami – stłoczone, ledwie mogły się poruszać, jeśli nie liczyć wyciągniętych szyj i trzepotania wachlarzy, rozwiewających plotki i spekulacje w zaduchu sali balowej.

A w samym środku, człowiek, którego rozpaczliwie chcieli zobaczyć – pustelnik książę Marwick, nowy wśród nich, choć nosił tytuł, odkąd umarł jego ojciec. Odkąd umarł ich ojciec.

Nie. Nie ojciec. Rodzic.

A teraz nowy książę, młody i przystojny, powrócił jako marnotrawny syn Londynu – o głowę wyższy od całej reszty, jasnowłosy, o kamiennej twarzy i bursztynowych oczach, którymi książęta Marwick chlubili się od pokoleń. Dobrze zbudowany, kawaler, obdarzony wszelkimi cechami, jakich oczekiwali po nim arystokraci.

I zupełnie nie taki, za jakiego uważali go arystokraci.

Diabeł niemal słyszał szepty krążące po sali balowej.

Dlaczego mężczyzna o takiej pozycji prowadzi życie pustelnika?

Kogo to obchodzi, skoro jest księciem?

Sądzisz, że pogłoski są prawdziwe?

Czemu nigdy nie pojawił się w mieście?

Kogo to obchodzi, skoro jest księciem?

A jeśli jest szalony, jak mówią?

Kogo to obchodzi, skoro jest księciem?

Podobno będzie chciał się starać o dziedzica.

To właśnie wywabiło Diabła z mroku.

Zawarli porozumienie, przed dwudziestu laty, kiedy wszyscy trzej byli towarzyszami broni. I choć wiele się zdarzyło od tamtego czasu, jedno pozostało nienaruszalną świętością: nikt nie łamał umowy zawartej z Diabłem.

Nie bezkarnie.

I tak, Diabeł z niewyczerpaną cierpliwością czekał w ogrodach londyńskiej rezydencji książąt Marwick na przybycie trzeciego sygnatariusza porozumienia. Minęły dekady, odkąd on i jego brat Whit, znani w podejrzanych zakamarkach Londynu jako Bareknuckle Bastards – Bitni Bękarci, widzieli się z księciem. Minęły dekady, odkąd ciemną nocą uciekli z wiejskiej siedziby księcia, pozostawiając za sobą tajemnice i grzechy, żeby założyć swoje własne królestwo zupełnie innych tajemnic i grzechów.

Jednak przed dwoma tygodniami do najwytworniejszych domów Londynu dotarły zaproszenia – opatrzone najszacowniejszymi nazwiskami – a jednocześnie w Marwick House pojawili się służący, uzbrojeni po zęby w ściereczki i wosk, żelazka i sznury do suszenia prania. Tydzień temu dostarczono skrzynie – pełne świec i obrusów, ziemniaków i porto – oraz pół tuzina kanap do ogromnej sali balowej Marwick House. Teraz każdą z nich zdobiły spódnice najbardziej pożądanych londyńskich panien.

Trzy dni temu do kwatery głównej Bękartów w Covent Garden dotarł „News of London”, gdzie na czwartej stronie wydrukowany nieco rozmazaną czcionką nagłówek głosił: „Tajemniczy Marwick się żeni?”

Diabeł starannie złożył gazetę i zostawił ją na biurku Whita. Kiedy wrócił następnego ranka, gazeta była przyszpilona do blatu nożem.

A więc postanowiono.

Ich brat, książę, wrócił; pojawił się bez zapowiedzi w tym miejscu przeznaczonym dla lepszych, a pełnym najgorszych ludzi, na ziemi, którą odziedziczył, kiedy upomniał się o swój tytuł, w mieście, które uczynili swoim. Postępując tak, ujawnił swoją chciwość.

Ale chciwość w tym miejscu, na tej ziemi, była niedozwolona.

A więc Diabeł czekał i patrzył.

Po długich minutach powietrze się poruszyło i przy jego łokciu pojawił się Whit – cichy i niebezpieczny niczym wojskowe posiłki. I bardzo słusznie, bo właśnie byli na wojnie.

– W samą porę – powiedział cicho Diabeł.

Mruknięcie.

– Książę szuka narzeczonej?

Milczące skinienie głową.

– I dziedziców?

Cisza. Wyraz gniewu, nie lekceważenia.

Diabeł obserwował, jak ich brat bękart przemieszcza się w tłumie, kierując się w stronę przeciwległego krańca sali balowej, skąd ciemny korytarz prowadził do wnętrza domu. Teraz to on skinął głową.

– Skończymy to, zanim się zacznie.

Ścisnął mocno hebanową laskę; jej srebrna lwia grzywa, wypolerowana od długiego użytkowania, idealnie pasowała do dłoni.

– Tam i z powrotem. Tyle zniszczeń, żeby nie mógł pójść za nami.

Whit skinął głową, ale nie powiedział tego, co obaj pomyśleli – że mężczyzna, którego Londyn uważał za Roberta, księcia Marwick, i chłopiec, którego obaj znali niegdyś jako Ewana, był bardziej zwierzęciem niż arystokratą i jedynym człowiekiem, który niemal mógł się z nimi równać. Ale to było, zanim Diabeł i Whit zostali Bitnymi Bękartami, królami Covent Garden, i nauczyli się posługiwać bronią z precyzją odpowiednią do swoich gróźb.

Dziś wieczorem pokażą mu, że Londyn to ich teren, i zmuszą do powrotu na wieś. Wystarczy, że wejdą do środka i przypomną mu obietnicę, którą złożyli dawno temu.

Książę Marwick nie będzie miał dziedzica.

– Pomyślnych łowów. – Słowa Whita zabrzmiały jak cichy warkot; jego głos był ochrypły od rzadkiego używania.

– Pomyślnych łowów – odparł Diabeł i w milczeniu obaj ruszyli w kierunku głębokiego cienia długiego balkonu. Zdawali sobie sprawę, że muszą działać szybko, aby nikt ich nie zauważył.

Z płynną gracją Diabeł wspiął się na balkon, przeskoczył przez balustradę i bezszelestnie wylądował w ciemności. Whit poszedł w jego ślady. Skierowali się do drzwi, wiedząc, że oranżeria jest zamknięta i niedostępna dla gości, co czyniło ją doskonałym wejściem do domu. Bękarci mieli na sobie wieczorowe stroje – zamierzali wtopić się w tłum, zanim znajdą księcia i zadadzą cios.

Marwick nie miał być ani pierwszym, ani ostatnim arystokratą ukaranym przez Bękartów, ale z żadnym Diabeł i Whit tak bardzo nie pragnęli się rozprawić.

Ledwie dłoń Diabła spoczęła na klamce, ta się poruszyła. Puścił ją natychmiast i odskoczył, niknąc w mroku, zaś Whit błyskawicznie przeskoczył przez balustradę i wylądował na trawniku.

I wtedy pojawiła się dziewczyna.

Zamknęła za sobą pospiesznie drzwi i oparła się o nie plecami, jakby chciała siłą woli powstrzymać innych przed pójściem za nią.

Co dziwne, Diabeł pomyślał, że mogło jej się to udać.

Była zdenerwowana; jej pierś falowała, długa szyja niemal lśniła w świetle księżyca, dłoń w rękawiczce położyła na jasnej skórze ponad wycięciem sukni, jakby starała się uspokoić przyspieszony oddech. Doświadczenie nabyte przez lata patrzenia na ludzi powiedziało mu, że jej ruchy są niewymuszone i naturalne – nie zdawała sobie sprawy, że jest obserwowana. Nie zdawała sobie sprawy, że nie jest sama.

Tkanina jej sukni mieniła się w księżycowym świetle, ale było zbyt ciemno, żeby rozpoznać kolor. Może niebieska. Albo zielona? W tym świetle miejscami wydawała się srebrna, miejscami czarna.

Blask księżyca. Wyglądała, jakby była ubrana w blask księżyca.

Ta dziwna myśl przyszła mu do głowy, kiedy podeszła do kamiennej balustrady, i przez ułamek sekundy Diabeł miał ochotę przysunąć się, żeby lepiej się jej przyjrzeć.

Nagle usłyszał cichy trel słowika – to Whit dawał mu znak. Przypominał o ich planie, z którym dziewczyna nie miała nic wspólnego. Poza tym że przeszkadzała w jego wcieleniu w życie.

Nie wiedziała, że ów ptak to wcale nie ptak, i uniosła głowę ku niebu, opierając dłonie na kamiennej balustradzie. Odetchnęła głęboko i wyraźnie się odprężyła.

Ktoś ją ścigał.

Przemknęła mu przez głowę niezbyt przyjemna myśl, że dziewczyna uciekła do ciemnego pokoju i na jeszcze ciemniejszy balkon, gdzie czaił się mężczyzna być może gorszy niż cokolwiek, co prześladowało ją wewnątrz. I nagle, niczym strzał w ciemności, dziewczyna się roześmiała. Diabeł zesztywniał, jego mięśnie się napięły, palce zacisnęły się mocniej na srebrnej gałce laski.

Musiał użyć całej siły woli, żeby do niej nie podejść. Przypomnieć sobie, że czekał na tę chwilę latami – tak długo, że ledwie pamiętał czasy, kiedy nie był przygotowany do walki ze swoim bratem.

Nie zamierzał dopuścić, żeby ta kobieta zbiła go z tropu. Nawet dobrze jej nie widział, a jednak nie potrafił odwrócić wzroku.

– Ktoś powinien im powiedzieć, jacy są okropni – zwróciła się ku niebu. – Ktoś powinien podejść do Amandy Fairfax i powiedzieć jej, że nikt nie wierzy, że jej pieprzyk jest prawdziwy. I ktoś powinien powiedzieć lordowi Haginowi, że śmierdzi i zrobiłby dobrze, gdyby się wykąpał. I z przyjemnością przypomniałabym Jaredowi czasy, kiedy wpadł do stawu na przyjęciu w wiejskim domu mojej matki i musiał skorzystać z mojej uprzejmości, żeby wysuszyć ubranie, zanim ktokolwiek go zobaczy.

Zamilkła na chwilę, dostatecznie długą, by Diabeł pomyślał, że skończyła już mówić do nieba, gdy nagle wyrzuciła z siebie:

– I czy Natasha musi być aż tak niemiła?

– Tylko na tyle cię stać?

Własne słowa go zaskoczyły – to nie była pora na rozmowę z gadułą na balkonie.

Jeszcze bardziej zaskoczony musiał być Whit, sądząc z ochrypłego trelu słowika, który rozległ się niemal natychmiast.

Ale najbardziej zaskoczona była dziewczyna.

Z cichym piśnięciem odwróciła się ku niemu, przykładając dłoń do ciała nad gorsetem. Jaki kolor miał ten gorset? Księżycowy blask nie przestawał igrać z jej suknią, nie pozwalając rozpoznać jej barwy.

Przechyliła lekko głowę i wpatrywała się w ciemność.

– Kto tam jest?

– Ja też się nad tym zastanawiam, kochanie, zważywszy, że paplasz jak najęta.

Posłała mu gniewne spojrzenie.

– Mówiłam do siebie.

– I żadna z was nie znalazła dla tej Natashy lepszej obelgi niż niemiła?

Zrobiła krok w jego stronę, lecz nagle najwyraźniej uświadomiła sobie, że nie powinna zbliżać się do nieznajomego mężczyzny w ciemności. Zatrzymała się.

– A jak pan opisałby Natashę Corkwood?

– Nie znam jej, więc w ogóle bym nie opisywał. Ale skoro z taką lubością krytykujesz higienę Hagina i wspominasz dawne upokorzenie Faulka, to chyba lady Natasha nie zasługuje na mniej?

Prze dłuższą chwilę wpatrywała się w mrok ze wzrokiem wbitym w jakiś punkt ponad jego lewym ramieniem.

– Kim pan jest?

– Nikim interesującym.

– Skoro stoi pan na ciemnym balkonie przed niezamieszkanym pokojem w domu księcia Marwick, to wydaje się pan dość interesującym człowiekiem.

– Rozumując w ten sposób, ty jesteś niezwykle interesującą kobietą.

Roześmiała się głośno i niespodziewanie, zaskakując ich obu. Potrząsnęła głową.

– Niewielu przyznałoby panu rację.

– Niezbyt interesują mnie opinie innych.

– A więc nie może pan być człowiekiem z towarzystwa – odparła cierpko. – Bo tutaj opinie innych mają wartość złota. Mało co bardziej się liczy.

Kim ona jest?

– Dlaczego jesteś w oranżerii?

Spojrzała na niego ze zdziwieniem.

– Skąd pan wie, że to oranżeria?

– Moja praca polega na tym, żeby wiedzieć różne rzeczy.

– O domach, które do pana nie należą?

Ten dom niemal do mnie należał – kiedyś. Ugryzł się w język, żeby nie powiedzieć tego na głos.

– Nikt nie używa tego pokoju. Czemu tu przyszłaś?

Wzruszyła lekko ramionami.

Teraz to on spojrzał na nią potępiająco.

– Spotykasz się z mężczyzną?

– Pan wybaczy?

– Ciemne balkony to doskonałe miejsca na schadzki.

– Nic mi o tym nie wiadomo.

– O balkonach? Czy o schadzkach? – Nie żeby go to obchodziło.

– Szczerze mówiąc, ani o jednym, ani o drugim.

Ta odpowiedź nie powinna była sprawić mu satysfakcji.

– Uwierzy pan, jeśli powiem, że lubię oranżerie?

– Nie uwierzę – odparł. – Poza tym ta oranżeria jest niedostępna.

Spojrzała na niego.

– Doprawdy?

– Większość ludzi domyśliłaby się, że ciemne pomieszczenia są niedostępne.

Machnęła lekceważąco ręką.

– Nie jestem zbyt inteligentna. – W to także nie uwierzył. – Prawdę mówiąc, mogłabym pana spytać o to samo.

– To znaczy o co? – Nie był zachwycony tym, jak steruje rozmową w kierunku, jaki jej odpowiada.

– Przyszedł pan na schadzkę?

Przez krótką, dziwną chwilę przemknęła mu przez głowę wizja schadzki ich dwojga, na tym ciemnym balkonie w letnią noc. Wizja tego, co pozwoliłaby mu zrobić, podczas kiedy pół Londynu tańczy i plotkuje tuż za ścianą.

Tego, co on mógłby jej pozwolić zrobić.

Wyobraził sobie, jak podnosi ją na kamienną balustradę, odkrywając dotyk i zapach jej skóry. Odkrywając dźwięki, jakie wydaje w chwili przyjemności. Westchnęłaby? A może krzyknęła?

Zamarł. Ta kobieta, o zwyczajnej twarzy i nierzucającym się w oczy ciele, mówiąca sama do siebie, w niczym nie przypominała kobiet, z jakimi Diabeł spotykałby się na schadzkach. Co się z nim dzieje?

– A więc przyjmę pańskie milczenie za odpowiedź twierdzącą. I nie będę panu przeszkadzać w schadzce, sir. – Odwróciła się i ruszyła w głąb balkonu.

Powinien pozwolić jej odejść.

A jednak zawołał:

– Nie ma żadnej schadzki.

Znowu rozległ się głos słowika. Szybszy i głośniejszy niż przedtem. Whit był zirytowany.

– A więc dlaczego pan się tu znalazł? – spytała.

– Być może z tego samego powodu co ty, kochanie.

Uśmiechnęła się pobłażliwie.

– Trudno mi sobie wyobrazić, że jest pan starzejącą się panną, która chroni się w ciemnościach po tym, jak została wyszydzona przez ludzi, których kiedyś uważała za przyjaciół.

Ha. A więc miał rację. Uciekała.

– Muszę przyznać, że byłby to niezupełnie trafny opis.

Oparła się o balustradę.

– Proszę wyjść do światła.

– Obawiam się, że nie mogę tego zrobić.

– Dlaczego?

– Ponieważ nie powinienem tu być.

Wzruszyła lekko ramionami.

– Ja także.

– Ty nie powinnaś być na tym balkonie. Ja nie powinienem być w tej posiadłości.

Jej usta rozchyliły się nieznacznie.

– Kim pan jest?

Zignorował to pytanie.

– Dlaczego jesteś starą panną?

– Ponieważ nie wyszłam za mąż.

Stłumił uśmiech.

– To mi się należało.

– Mój ojciec powiedziałby, że powinien pan zadawać bardziej precyzyjne pytania.

– Kim jest twój ojciec?

– A pański?

Nie spotkał chyba bardziej upartej kobiety.

– Nie mam ojca.

– Każdy ma ojca – odparła.

– Nie takiego, do którego chciałby się przyznawać – powiedział ze spokojem, którego wcale nie czuł. – A więc zacznijmy od początku. Dlaczego jesteś starą panną?

– Nikt nie chce się ze mną ożenić.

– Dlaczego?

Szczera odpowiedź padła natychmiast.

– Ja nie… – urwała, rozkładając szeroko ręce, a on byłby gotów oddać całą swoją fortunę, żeby usłyszeć resztę, zwłaszcza kiedy zaczęła od nowa, odliczając powody na długich, osłoniętych rękawiczkami palcach. – Sieję rutę.

Nie wydawała się stara.

– Nijaka.

Przyszło mu do głowy to określenie, ale ona wcale nie była nijaka. Raczej nie. Właściwie mogła być przeciwieństwem nijakości.

– Nieciekawa.

To z całą pewnością nieprawda.

– Zostałam porzucona przez księcia.

Wciąż nie cała prawda.

– I w tym szkopuł?

– Właściwie tak – odparła. – Chociaż to wydaje się niesprawiedliwe, ponieważ książę nigdy nie zamierzał mnie poślubić.

– Dlaczego?

– Był szaleńczo zakochany w swojej żonie.

– To rzeczywiście niefortunnie.

Odwróciła się od niego i spojrzała w niebo.

– Nie dla niej.

Diabeł jeszcze nigdy w życiu nie chciał się zbliżyć do drugiej osoby. Ale pozostał w cieniu i obserwował ją, wsparty o mur.

– Skoro z tych wszystkich powodów nie nadajesz się do małżeństwa, to czemu tracisz tutaj czas?

Roześmiała się cicho, a jej śmiech zabrzmiał uroczo.

– Nie wie pan tego, sir? Niezamężna kobieta powinna spędzać czas w pobliżu nieżonatych dżentelmenów.

– Ach, więc nie porzuciłaś nadziei na znalezienie męża.

– Nadzieja umiera ostatnia – powiedziała.

Niemal roześmiał się, słysząc te cierpkie słowa. Niemal.

– A więc?

– Nie jest łatwo, ponieważ moja matka ma duże wymagania co do konkurentów.

– Na przykład?

– Jej intuicja.

Roześmiał się na te słowa. Krótkie, ochrypłe parsknięcie wstrząsnęło nim.

– Przy takich wymaganiach, nic dziwnego, że masz kłopoty.

Uśmiechnęła się, a jej białe zęby zalśniły w blasku księżyca.

– Aż dziwne, że książę Marwick nie zaczął za mną szaleć.

Natychmiast przypomniał sobie, po co się tutaj znalazł.

– Ach, upatrzyłaś sobie Marwicka.

Po moim trupie.

Machnęła lekceważąco ręką.

– To moja matka. Podobnie jak cała reszta matek w Londynie.

– Ludzie mówią, że jest szalony – zauważył Diabeł.

– Tylko dlatego, że nie potrafią zrozumieć, dlaczego ktoś miałby z własnej woli żyć poza towarzystwem.

Marwick żył poza towarzystwem, ponieważ dawno temu zawarł pakt, przysięgając, że nigdy do niego nie dołączy. Lecz tego Diabeł nie powiedział.

– Ledwie go widzieli.

Jej uśmiech stał się ironiczny.

– Widzieli jego tytuł, sir. I jest zabójczo przystojny. A żona księcia pustelnika będzie księżną.

– To śmieszne.

– To rynek małżeński – zawiesiła głos. – Ale nieważne. Nie chcę go.

– Czemu nie? – Nie obchodziło go to.

– Bo nie interesują mnie książęta.

Czemu nie, do diabła?

Nie wypowiedział tego pytania na głos, a jednak ona na nie odpowiedziała, tak beztrosko, jakby rozmawiała przy herbatce.

– Kiedyś myślałam inaczej – powiedziała, bardziej do siebie niż do niego.

A potem…

Wzruszyła ramionami.

– Nie wiem, co się stało. Myślę, że to wszystko razem. Nijaka, nieciekawa, stara panna, mimoza – roześmiała się. – Pewnie nie powinnam była flirtować, myśląc że znajdę sobie męża, bo tak się nie stało.

– A teraz?

– A teraz – odparła z rezygnacją w głosie – matce zależy na błękitnej krwi.

– A na czym tobie zależy?

W ciemności rozległ się naglący słowik Whita.

– Nikt nigdy mnie o to nie pytał.

– A więc? – nalegał, choć zdawał sobie sprawę, że nie powinien. Że powinien zostawić ją na tym balkonie własnemu losowi.

– Ja? – Spojrzała w stronę domu, ku ciemnej oranżerii i znajdującemu się w głębi holowi i rzęsiście oświetlonej sali balowej. – Chciałabym znowu brać w tym wszystkim udział.

– Znowu?

– Był czas, kiedy… – zaczęła i zawiesiła głos. Potrząsnęła głową. – Nieważne. Czekają na pana o wiele ważniejsze sprawy.

– Owszem, ale nie mogę się nimi zająć, kiedy jesteś tutaj, pani. Gorąco pragnę pomóc ci się z tym uporać.

Uśmiechnęła się.

– Jest pan zabawny.

– Nikt, kogo kiedykolwiek znałem, nie zgodziłby się z tobą.

Uśmiechnęła się szerzej.

– Niezbyt przejmuję się opiniami innych.

Zauważył, że powtórzyła jego własne słowa sprzed kilku chwil.

– Ani przez moment w to nie uwierzę.

Machnęła ręką.

– Kiedyś byłam częścią tego wszystkiego. Byłam w samym środku; niewiarygodnie popularna. Każdy chciał mnie poznać.

– I co się stało?

Rozłożyła szeroko ręce w geście, który zaczynał mu się już wydawać znajomy.

– Nie wiem.

Uniósł brwi ze zdziwieniem.

– Nie wiesz, co sprawiło, że zaczęłaś podpierać ściany?

– Nie wiem – odparła cicho, ze smutkiem. – Zwykle nie mogłam się opędzić od towarzystwa. I nagle, pewnego dnia – wzdrygnęła się – wszystko się zmieniło. Więc pyta pan, na czym mi zależy?

Czuła się samotna. Diabeł wiedział wszystko o samotności.

– Chcesz wrócić.

Zaśmiała się, cicho i smutno.

– Nikt nie wraca. Nie bez odpowiedniego męża.

Skinął głową.

– Księcia.

– O tym marzy matka.

– A ty?

– Ja chcę wrócić. – Rozległ się kolejny ostrzegawczy sygnał Whita i kobieta zerknęła przez ramię.

– To bardzo uparty słowik.

– Zirytowany.

Przechyliła głowę zaciekawiona, a kiedy nie wytłumaczył, spytała:

– Zamierza pan powiedzieć mi, kim jest?

– Nie.

Skinęła głową.

– Przypuszczam, że tak będzie najlepiej. Wyszłam na zewnętrz tylko po to, żeby znaleźć chwilę wytchnienia od wyniosłych uśmiechów i kpiących uwag. – Wskazała jaśniejszą część balkonu. – Pójdę tam i znajdę sobie odpowiednią kryjówkę, a pan będzie mógł wrócić do czajenia się, jeśli ma pan ochotę.

Nie odezwał się, niepewny, co mógłby odpowiedzieć. Nie był pewien, czy powiedziałby to, co powinien.

– Nie powiem nikomu, że pana widziałam – dodała.

– Nie widziałaś mnie – rzekł.

– Tym lepiej, bo będę mówić prawdę.

Znowu odezwał się słowik. Whit nie ufał mu w obecności tej kobiety.

I może słusznie.

Dygnęła lekko.

– A zatem powodzenia w pańskich nikczemnych planach?

Poczuł nieznajome napięcie mięśni wokół ust. Uśmiech. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz się uśmiechał. To sprawiła ta dziwna kobieta, jak czarodziejka.

Odeszła, zanim zdążył odpowiedzieć. Jej suknia zniknęła w plamie światła za rogiem. Musiał użyć całej siły woli, żeby nie pójść za nią. Jeszcze raz ją zobaczyć – kolor jej włosów, odcień skóry, błysk oczu.

Wciąż nie wiedział, jaki kolor miała jej suknia.

A wystarczyłoby, żeby poszedł za nią.

– Dev.

Dźwięk jego imienia przywrócił mu poczucie rzeczywistości. Spojrzał na Whita, który znowu znalazł się na balkonie, w ciemności u jego boku.

– Teraz – powiedział Whit. – Pora wrócić do planu. Zająć się człowiekiem, który przysiągł na własne życie, że jego noga nigdy nie stanie w Londynie. Że nie będzie próbował zdobyć tego, co niegdyś skradł. Że nigdy nawet przez myśl mu nie przemknie złamać tę przysięgę.

Wykończy go. Ale nie pięściami.

– Idziemy, brachu – szepnął Whit. – Już.

Diabeł pokręcił głową, nie odrywając wzroku od miejsca, gdzie zniknęła tajemnicza suknia tej kobiety.

– Nie. Jeszcze nie teraz.2

Jej serce biło tak mocno, że Felicity Faircloth obawiała się, czy nie będzie potrzebować pomocy doktora.

Zaczęło bić szybciej, kiedy wymknęła się z rzęsiście oświetlonej sali balowej Marwick House i patrzyła na zamknięte drzwi, przed którymi stała, czując niemal nieodpartą chęć sięgnięcia do fryzury i wyjęcia z niej szpilki.

Wiedziała, że absolutnie nie powinna wyjmować z włosów szpilki. Wiedziała, że nie powinna wyjmować dwóch – ani wkładać ich do dziurki od klucza i próbować otworzyć zamka.

Niemal słyszała swojego bliźniaczego brata Arthura, jakby stał tuż obok niej. Biedny Arthur, zdesperowany z powodu swojej siostry – starej panny. Dwudziestosiedmioletniej i siejącej rutę. Rozpaczliwie pragnący powierzyć ją opiece innego mężczyzny. Biedny Arthur, którego modlitwy nigdy nie zostaną wysłuchane – nawet gdyby przestała otwierać zamki.

Ale głośniej rozbrzmiewały jej w głowie inne słowa. Kpiące komentarze. Jej imię. Żałosna Felicity. Jałowa Felicity. I najgorsze… Skończona Felicity.

Po co w ogóle tu przyszła?

Przecież chyba nie sądzi, że ktoś się z nią ożeni.

Jej biedny brat tak rozpaczliwie chce wydać ją za mąż.

…Skończona Felicity.

Były czasy, kiedy Felicity marzyłaby o nocy takiej jak ta – nowy książę w mieście, wspaniały bal, kusząca perspektywa zaręczyn z nowym, przystojnym kawalerem. Wszystko byłoby idealne. Suknie i klejnoty, orkiestra, plotki i pogaduszki, karneciki i szampan. Felicity ledwie mogłaby znaleźć wolne miejsce w swoim karnecie, a jeśli nawet, to tylko dlatego, że zostawiłaby je dla siebie, aby móc się nacieszyć tym olśniewającym światem.

Ale już nie.

Teraz, jeśli tylko mogła, unikała bywania na balach, wiedząc, że zamiast tańca czekają ją całe godziny błąkania się po obrzeżach sali. I jeszcze to palące zakłopotanie, kiedy przypadkiem natknęła się na którąś z dawnych przyjaciółek. Wspomnienie o tym, jak śmiała się wraz z nimi. I patrzyła na innych z góry.

Ale nie było mowy o wymiganiu się od balu u całkiem nowego księcia, dlatego wcisnęła się w starą suknię i powóz swojego brata, po czym pozwoliła biednemu Arthurowi zaciągnąć się do sali balowej Marwicka. I uciekła z niej, kiedy tylko odwrócił wzrok.

Felicity przebiegła ciemnym korytarzem, z bijącym jak szalone sercem wyjęła szpilki z włosów, wygięła je ostrożnie i włożyła jedną, a potem drugą do dziurki od klucza. Z cichym kliknięciem zapadka odskoczyła jak stary znajomy, a serce Felicity omal nie wyskoczyło z piersi.

I pomyśleć tylko, że wszystko to zdarzyło się, zanim poznała tego mężczyznę.

Chociaż „poznała” nie było do końca odpowiednim słowem.

„Spotkała” także nie wydawało się trafne.

Było to raczej coś bliższego doświadczyła. W chwili, gdy się odezwał, ciche dudnienie jego głosu owinęło się wokół niej niczym jedwab w wiosennej nocy.

Rumieniec oblał jej policzki na samo wspomnienie tego, jak ją przyciągał, jakby łączyła ich niewidzialna nić. Wydobył z niej prawdę, a ona mówiła z łatwością.

Wyliczała swoje wady, jakby mówiła o niedoskonałościach pogody. Wymieniła niemal wszystkie, nawet te, do których nie przyznała się jeszcze przed nikim. Te, które ukrywała przed wszystkimi. Wcale nie czuła się, jakby coś mu wyznawała, bo miała wrażenie, że on i tak wie wszystko. I może rzeczywiście wiedział. Może to nie był mężczyzna w ciemności. Może to była sama ciemność. Nieuchwytna, tajemnicza i kusząca – o ileż bardziej kusząca niż światło dnia, które wydobywa wszystkie niedoskonałości i mankamenty i sprawia, że nie sposób ich nie zauważyć.

Ciemność zawsze ją kusiła. Zamki. Bariery. To, co niemożliwe.

Na tym polegał problem, nieprawdaż? Felicity zawsze pragnęła niemożliwego. A nie należała do kobiet, które to zdobywają.

Ale kiedy ten tajemniczy mężczyzna powiedział, że jest interesującą kobietą? Przez chwilę mu wierzyła. Zupełnie jakby sam pomysł, że Felicity Faircloth – nijaka, niezamężna córka markiza Bubble, niezauważana przez kawalerów z powodu własnego pecha i zupełnie nie na miejscu na tym balu, na którym odnaleziony po latach książę szuka żony – mogłaby osiągnąć niemożliwe.

A więc uciekła, wracając do swoich dawnych nawyków i potykając się w mroku, ponieważ w ciemnościach wszystko wydawało się bardziej możliwe niż w zimnym, bezlitosnym świetle.

I o tym on, ten nieznajomy, także wydawał się wiedzieć. Na tyle, że niewiele brakowało, a dołączyłaby do niego w cieniu. Bo przez kilka ulotnych chwil zastanawiała się, czy może nie jest tak, że to nie do tego świata chciałaby wrócić, ale do zupełnie nowego, mrocznego, gdzie mogłaby wszystko zacząć od nowa. Gdzie mogłaby być kimś innym niż Skończoną Felicity, starą panną. A mężczyzna na balkonie wydawał się kimś, kto mógłby jej w tym pomóc.

Co oczywiście było szaleństwem. Nie ucieka się z obcym człowiekiem dopiero co spotkanym na balkonie. Po pierwsze, w ten sposób bardzo łatwo można zostać zamordowaną. Po drugie, jej matka by tego nie pochwalała. No i był jeszcze Arthur. Stateczny, perfekcyjny, biedny Arthur ze swoim: Nie możemy sobie pozwolić na jeszcze jeden skandal.

Dlatego zrobiła to, co robi się po chwili szaleństwa w ciemności; odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę światła, starając się zignorować ukłucie żalu, kiedy skręcała za róg potężnej kamiennej fasady i weszła w blask padający przez wielkie okna z sali balowej, gdzie cały Londyn przechadzał się, tańczył, plotkował i zabiegał o uwagę przystojnego, tajemniczego gospodarza.

Gdzie świat, którego częścią niegdyś była, wirował bez niej.

Przyglądała się przez chwilę i w przeciwległym końcu sali dostrzegła księcia Marwick – wysokiego, jasnowłosego i olśniewająco przystojnego, o arystokratycznym wyglądzie, który powinien był wywołać u niej westchnienie, a jednak nie robił żadnego wrażenia.

Oderwała wzrok od bohatera wieczoru i powiodła spojrzeniem po sali, na moment zatrzymując je na miedzianych włosach brata, pogrążonego w konwersacji z grupą mężczyzn poważniejszych niż pozostali. Zastanawiała się, o czym rozmawiają – może o niej? Czy Arthur znowu próbował znaleźć kandydatów do ręki Skończonej Felicity?

Nie możemy sobie pozwolić na kolejny skandal.

Na poprzedni także nie mogli sobie pozwolić. Ani na wcześniejszy. Ale jej rodzina nie chciała tego przyznać. I tak oto znaleźli się tutaj, na balu u księcia, udając, że prawda nie jest prawdą. Udając, że wszystko jest możliwe.

Nie chcąc uwierzyć, że nijakiej, odrzuconej Felicity nigdy nie uda się zdobyć serca, umysłu i – co ważniejsze – ręki księcia Marwick, bez względu na to, jak zdziwaczałym byłby odludkiem.

Ale były czasy, kiedy mogło jej się to udać. Kiedy książę pustelnik padłby na kolana i błagał lady Felicity, by zwróciła na niego uwagę. No, może niezupełnie padłby i błagał, ale z pewnością tańczyłby z nią. I dobrze się bawił. Może nawet… polubiliby się.

Ale wszystko to było w czasach, kiedy nawet nie przyszłoby jej do głowy obserwowanie towarzystwa z zewnątrz – kiedy nawet nie wyobrażała sobie, że istnieje cokolwiek poza towarzystwem. W końcu była jego częścią – młoda, wolna, utytułowana i zabawna.

Miała dziesiątki przyjaciółek i setki adoratorów, zaproszenia na przyjęcia i spacery nad Serpentine. Żadne spotkanie nie było godne uwagi, jeśli ona i jej przyjaciółki nie brały w nim udziału. Nigdy nie była samotna.

I nagle… wszystko się zmieniło.

Pewnego dnia świat przestał lśnić. Albo może raczej to Felicity przestała lśnić. Jej przyjaciółki zniknęły lub, co gorsza, odwróciły się do niej plecami, nawet nie próbując jej osłonić przed szyderstwami. Znajdowały wręcz przyjemność w ranieniu jej. Zupełnie jakby kiedyś nie była jedną z nich. Jakby nigdy nie były przyjaciółkami.

I przypuszczała, że rzeczywiście nie były. Jak mogła tego nie zauważyć? Jak mogła nie dostrzegać, że nigdy jej nie chciały?

I najgorsze ze wszystkich pytań – dlaczego ją odrzucały?

Co takiego zrobiła?

Doprawdy, głupia Felicity.

Odpowiedź nie miała teraz znaczenia – to było tak dawno, że z pewnością nikt już nie pamiętał. Teraz ważne było to, że wszyscy ledwie ją zauważali, jeśli nie liczyć pełnych litości lub pogardy spojrzeń.

W końcu nikt nie lubił starej panny mniej niż świat, który ją stworzył.

Felicity, niegdyś brylant arystokracji (cóż, może nie brylant, raczej rubin. A na pewno szafir – córka markiza ze stosownym posagiem), teraz była prawdziwą starą panną, której nie czekało już nic poza wyglądaniem zaproszeń wysyłanych z litości.

Gdyby tylko wyszła za mąż, mawiał Arthur… mogłaby tego uniknąć.

Gdyby tylko wyszła za mąż, mawiała matka… oni mogliby tego uniknąć. Ponieważ staropanieństwo było nie tylko nieszczęściem samej ofiary, lecz także powodem do wstydu dla matki – zwłaszcza takiej, której udało się poślubić markiza.

Tak więc rodzina Fairclothów nie przyjmowała do wiadomości staropanieństwa Felicity, starając się zrobić wszystko, co możliwe, by znaleźć jej przyzwoitego męża. Nie przyjmowali też do wiadomości prawdziwych pragnień Felicity – tych, o które natychmiast spytał tajemniczy nieznajomy w ciemności.

Prawdziwe pragnienia. To, że chciała życia, jakie jej obiecywano. Chciała na powrót stać się jego częścią. A gdyby to okazało się niemożliwe – prawdę mówiąc, wiedziała, że tak jest; w końcu nie była głupia – chciała czegoś więcej niż małżeństwa z litości. Na tym polegał problem Felicity. Zawsze chciała więcej, niż mogła dostać.

I dlatego została z niczym, nieprawdaż?

Felicity westchnęła zupełnie nie jak dama. Serce przestało jej bić tak szybko. Przypuszczała, że to dobrze.

– Ciekawe, czy mogłabym wyjść tak, żeby nikt nie zauważył?

Ledwie wypowiedziała te słowa, gdy wielkie szklane drzwi do sali balowej otworzyły się i wytoczyło się z nich pół tuzina rozbawionych gości, ze śmiechem na ustach i kieliszkami szampana w dłoniach.

Teraz to Felicity skryła się w cieniu i przywarła do ściany, gdy hałaśliwa grupa dotarła do kamiennej balustrady. Rozpoznała ich.

Oczywiście.

To Amanda Fairfax i jej mąż Matthew, lord Hagin, a także Jared, lord Faulk, jego młodsza siostra Natasha i jeszcze dwoje – młodzi, jasnowłosi, błyszczący niczym nowe zabawki. Amanda, Matthew, Jared i Natasha lubili otaczać się coraz to nowymi akolitami. Niegdyś przecież przygarnęli Felicity.

Niegdyś była piąta w ich grupie. Uwielbiana – do czasu.

– Odludek czy nie, Marwick jest piekielnie przystojny – powiedziała Amanda.

– I bogaty – zauważył Jared. – Słyszałem, że w zeszłym tygodniu umeblował cały ten dom.

– Ja też o tym słyszałam. – Amandzie niemal brakowało tchu z ekscytacji. – I słyszałam, że bywa na herbatkach u wszystkich nestorek.

Mathew jęknął.

– To dość podejrzane. Nie wyobrażam sobie, kto mógłby mieć ochotę na odwiedzanie rzeszy wdów.

– Mężczyzna szukający narzeczonej – odparł Jared.

– Albo dziedzica – dodała tęsknie Amanda.

– Hm, żony – rzucił Matthew i wszyscy parsknęli śmiechem, a Felicity przypomniała sobie, jak to było, kiedy brała udział we wszystkich ich żartach i plotkach. Kiedy była częścią ich świata.

– Musiał spotykać się z wdowami, żeby mieć tu dzisiaj cały Londyn, prawda? – wtrąciła się trzecia kobieta. – Bez ich aprobaty nikt by nie przyszedł.

Zapadła chwila ciszy, po czym pierwsza czwórka wybuchnęła śmiechem, w którym zabrzmiała nuta okrucieństwa. Faulk zbliżył się do młodszej blondynki i poklepał ją po policzku.

– Nie jesteś zbyt inteligentna, prawda?

Natasha klepnęła brata w ramię i skarciła go nieszczerze.

– Jared, przestań. Skąd Annabelle miałaby wiedzieć, jak funkcjonuje arystokracja? Znalazła męża powyżej swojego stanu. Miała szczęście, z pewnością nawet o tym nie marzyła.

Zanim do Annabelle dotarł cały ładunek jadu zawarty w tych słowach, Natasha nachyliła się ku niej i szepnęła, powoli i wyraźnie, jakby biedna dziewczyna miała trudności ze zrozumieniem najprostszych spraw:

– Wszyscy by przyszli zobaczyć księcia odludka, moja droga. Mógłby wystąpić całkiem nago, a my wszyscy tańczylibyśmy z nim, udając, że tego nie zauważamy.

– Po tym, co się o nim mówiło – odezwała się Amanda – myślę, że wszyscy niemal oczekiwaliśmy, że wystąpi nago.

Mąż Annabelle, dziedzic markiza Wapping, chrząknął i próbował zatrzeć wrażenie po obeldze, jaka spotkała jego żonę.

– Cóż, dziś wieczorem tańczył już z mnóstwem dam – spojrzał na Natashę. – Łącznie z panią, lady Natasho.

Natasha wyprężyła się dumnie, a reszta grupy zachichotała – z wyjątkiem Annabelle, która zmierzyła wzrokiem roześmianego męża. Felicity obserwowała to z satysfakcją, ponieważ rzeczony mąż niewątpliwie zasłużył na każdą karę, jaką dla niego planowała Annabelle za to, że nie stanął od razu w jej obronie.

A teraz było już za późno.

– O tak – potwierdziła Natasha, zadowolona jak kot, który opił się śmietanki. – I muszę przyznać, że jest niezwykle błyskotliwym rozmówcą.

– Doprawdy? – spytała Amanda.

– Oczywiście. Żadnych oznak szaleństwa.

– To interesujące, Natasho – powiedział lord Hagin, robiąc dramatyczną przerwę, żeby pociągnąć łyk szampana. – Widziałem, jak tańczyliście i mógłbym przysiąc, że nie odezwał się ani słowem.

Reszta grupy parsknęła śmiechem, a Natasha oblała się rumieńcem.

– Cóż, było oczywiste, że chciał ze mną porozmawiać.

– Oczywiście błyskotliwie – zażartował jej brat, unosząc kieliszek z szampanem.

– Poza tym – kontynuowała Natasha – trzymał mnie bardzo mocno. Czułam, że walczy z chęcią przyciągnięcia mnie bliżej, niż wypada.

– Och, z cała pewnością – uśmiechnęła się kpiąco Amanda, wyraźnie okazując niedowierzanie.

Przewróciła oczami, podczas gdy reszta grupy się śmiała. Oprócz jednej osoby.

Jared, lord Faulk, był pochłonięty przyglądaniem się Felicity.

Niech to diabli.

Radość i głód błyszczące w jego oczach sprawiły, że Felicity poczuła, jak ścisnął się jej żołądek. Widziała to spojrzenie już z tysiąc razy. Widząc je, wstrzymywała oddech, ponieważ oznaczało, że za chwilę Jared przeszyje kogoś ostrzem swojego jadowitego poczucia humoru. Teraz wstrzymała oddech z zupełnie innego powodu.

– A niech mnie! Myślałem, że Felicity Faircloth wyszła już wieki temu.

– Sądziłam, że ją wypłoszyliśmy – powiedziała Amanda, nie widząc tego, co Jared. – Szczerze mówiąc, w jej wieku i bez przyjaciół, o których warto wspominać, powinna przestać bywać na balach. Nikt nie ma ochoty oglądać czającej się po kątach starej panny. To przygnębiające.

Amanda zawsze miała wyjątkowy talent do tego, by jej słowa cięły niczym zimowy wiatr.

– A jednak jest tutaj – oznajmił Jared z kpiącym uśmieszkiem i wskazał ręką w kierunku Felicity. Cała grupa odwróciła się powoli, a na ich twarzach wykwitły uśmiechy – cztery doskonale wyćwiczone i dwa lekko zakłopotane.

– Czai się w cieniu i podsłuchuje.

Amanda przyjrzała się plamce na jednej ze swoich rękawiczek w kolorze morskiej piany.

– Doprawdy, Felicity. To staje się nużące. Nie masz już kogo śledzić?

– Może jakiegoś niczego niepodejrzewającego lorda, którego pokoje chciałabyś zwiedzić? – dodał Hagin, niewątpliwie przekonany, że jest nadzwyczaj mądry.

Nie był, chociaż reszta grupy tego nie zauważyła, chichocząc i patrząc na nią z wyższością. Felicity poczuła falę gorąca oblewającą jej policzki; nienawidziła wstydu wywołanego tą uwagą i wstydu z powodu przeszłości – tego, że i ona niegdyś śmiała się i patrzyła z wyższością.

Oparła się o ścianę, żałując, że nie może się w nią wtopić.

Słowik, którego słyszała wcześniej, odezwał się znowu.

– Biedna Felicity – powiedziała Natasha z fałszywym współczuciem, który przyprawił Felicity o ciarki – zawsze chciała być bardziej interesująca, niż jest.

I nagle, słysząc to jedno słowo – interesująca – Felicity poczuła, że ma dość. Wyszła z cienia, wyprostowana, z dumnie uniesioną głową, i zimno spojrzała prosto w oczy kobiecie, którą niegdyś uważała za przyjaciółkę.

– Biedna Natasha – powiedziała, naśladując ton jej głosu. – Doprawdy, myślisz, że cię nie znam? Znam cię lepiej niż ktokolwiek inny. Niezamężna, tak samo jak ja. Nijaka jak ja. Przerażona, że zostaniesz sama. Tak samo jak ja.

Natasha otworzyła szeroko oczy, słysząc ten opis, a wtedy Felicity zadała ostateczny cios, pragnąc ukarać ją najboleśniej – tę kobietę, która tak dobrze udawała jej przyjaciółkę i która tak dotkliwie ją zraniła.

– A kiedy już zostaniesz sama, oni nie będą chcieli cię znać.

Słowik odezwał się znowu. Nie. Nie słowik. To był inny gwizd, niski i przeciągły. Nigdy nie słyszała takiego ptaka.

A może to głośne bicie jej serca sprawiło, że ten dźwięk zabrzmiał dziwnie. Idąc za ciosem, zwróciła się do najnowszych nabytków w grupie, teraz wpatrzonych w nią szeroko otwartymi oczami.

– Wiecie, babcia przestrzegała mnie, żebym miała się na baczności. Powtarzała często, że człowieka ocenia się po jego przyjaciołach. To więcej niż prawdziwe w przypadku tej grupy. Powinniście się pilnować, bo inaczej pobrudzicie się ich brudem. – Odwróciła się do drzwi. – Ja na przykład uważam, że miałam szczęście, kiedy od nich uciekłam.

Gdy wchodziła do sali balowej, dumna z siebie, bo zdobyła się na stawienie czoła tym ludziom, którzy tak długo ją dręczyli, przypomniała sobie słowa, które usłyszała przed chwilą:

Jest pani interesującą kobietą.

To wspomnienie przywołało uśmiech na jej wargi.

To prawda. Jest interesującą kobietą.

– Felicity? – zawołała za nią Natasha, kiedy stanęła w progu.

Felicity zamarła i odwróciła się.

– Nie uciekłaś od nas – rzuciła tamta. – To my pozbyliśmy się ciebie.

Natasha Corkwood była taka… nieprzyjemna.

– Mieliśmy cię dość, więc pozbyliśmy się ciebie – dodała z zimnym okrucieństwem. – Tak samo jak wszyscy inni. Tak będzie zawsze.

Odwróciła się do pozostałych ze sztucznie promiennym uśmiechem.

– I ona wyobraża sobie, że mogłaby zdobyć księcia!

Taka nieprzyjemna.

Tylko na tyle cię stać?

Nie. Nie tylko na to.

– Księcia, którego ty zamierzasz zdobyć, czyż nie?

Natasha uśmiechnęła się z wyższością.

– Księcia, którego zdobędę.

– Obawiam się, że już za późno – powiedziała bez wahania Felicity.

– A to dlaczego? – zainteresował się Hagin. Hagin, zlany perfumami, z przemądrzałą miną i włosami jak książę z bajki. Zadał pytanie z taką wyższością, jakby dużo go kosztowało zniżenie się do rozmowy z nią.

Jakby wcale nie byli niegdyś przyjaciółmi.

Później tłumaczyła swoją odpowiedź wspomnieniem tej przyjaźni. Wspomnieniem życia, które straciła w jednej chwili, nie rozumiejąc dlaczego.

W końcu musiał być jakiś powód, że powiedziała to, co powiedziała, zważywszy, że był to czysty idiotyzm. Absolutne szaleństwo.

Kłamstwo tak ogromne, że mogłoby przyćmić słońce.

– Jest za późno – powtórzyła, choć już mówiąc, zdawała sobie sprawę, że powinna się ugryźć w język. Ale na to także było za późno. – Ponieważ ja go już zdobyłam.

_Koniec wersji demonstracyjnej._