Słońce za horyzontem - ebook

OD AUTORKI

Kochani,

oddaję w Wasze ręce swoje kolejne „dziecko”. Tym razem ciąża była długa, bo pomysł na napisanie historii najpierw Kingi, a potem jej sióstr, narodził się pewnego lipcowego wieczora kilka lat temu. Rozmawiałam wówczas ze znajomym i na zakończenie on rzucił do mnie: „Lepszego jutra”. Wiecie, jak to jest, czasem wystarczy jakiś impuls, by w głowie narodziła się historia. W tym wypadku był to tytuł. Aby jednak Kinga ujrzała światło dzienne, musiał minąć jakiś czas, i niezmiernie się cieszę, że dzisiaj mogę z przyjemnością zaprosić Was do jej świata.

A o to, abyście w tym świecie mogli poczuć się komfortowo, zadbała Magda Kawka i Wydawnictwo Replika. Dziękuję!Urodziłam się pierwszego dnia lata i to poniekąd sprawiło, że uwielbiałam tę porę roku i uważałam, że mogłaby trwać cały czas. Kochałam słońce, ciepło, nawet upały. Nie przeszkadzało mi suche powietrze i nie miałabym nic przeciwko temu, aby zamieszkać gdzieś na południu i cieszyć się życiem na jakiejś klimatycznej wysepce, na której słońce świeciłoby przez trzysta sześćdziesiąt dni w roku, a ja, ubrana jedynie w liście zakrywające strategiczne miejsca, wystawiałabym swoje ciało na jego działanie.

Jednak zamiast słonecznej wyspy miałam stolicę, w której padało średnio co drugi dzień, za sprawą saharyjskiego powietrza było gorąco jak w piekarniku albo przeraźliwie zimno, gdy zawitał wyż ze wschodu. Tak naprawdę dla mnie zimy mogłoby nie być, no, może poza okresem Bożego Narodzenia i Nowego Roku, kiedy mróz i śnieg tworzyły niepowtarzalny klimat. Na szczęście akceptowałam zmienność pór roku, rekompensując sobie brak słońca i ciepła w czasie zimy wyjazdami w cieplejsze rejony. Od kilku już lat, a właściwie od kiedy zaczęłam samodzielnie zarabiać, stało się tradycją, że dwa razy do roku wyjeżdżałam na kilkudniowy urlop w celu naładowania akumulatorów. Zawsze wybierałam miejsca, które gwarantowały ładną pogodę. I tylko raz aura spłatała mi figla. Trzy lata wcześniej, na Teneryfie, w ciągu całego pobytu padał deszcz w południowej części wyspy, konkretnie w Los Cristianos, gdzie suma opadów rocznych wynosi tyle, ile w Warszawie potrafi spaść w ciągu godziny! Ale nawet ta mała wpadka nie zniechęciła mnie do podróży.

Ostatni urlop spędziłam na Florydzie. Wróciłam po miesiącu, absolutnie zakochana w tym miejscu. W normalnych warunkach nawet nie dopuściłabym do siebie myśli, że mogę sobie pozwolić na taką wycieczkę, ale na szczęście miałam Karola, swojego męża. A mój mąż miał pracę. W Stanach.

Karola znałam niemal od zawsze, mieszkaliśmy w sąsiednich blokach, często się spotykaliśmy, mieliśmy wspólnych znajomych. Jako oficjalna para zaczęliśmy funkcjonować, gdy rozpoczęłam naukę w liceum, byłam w pierwszej klasie, on w trzeciej. Dużo rozmawialiśmy, razem chodziliśmy do szkoły, czasem poprosiłam go o pomoc przy przedmiotach ścisłych – w końcu on był w klasie matematycznej, ja w humanistycznej. Był moim pierwszym poważnym chłopakiem, pierwszą miłością, i wpadłam jak śliwka w kompot. Dość szybko się zakochałam, przed maturą zdałam sobie sprawę, że to z nim chcę spędzić resztę życia, byłam pewna, że to, co nas łączy, to coś trwalszego niż nastoletnia miłość. To uczucie dojrzewało razem z nami.

Pobraliśmy się, gdy ukończyłam studia, wcześniej nie mówiłam „nie”, po prostu chciałam to zrobić, kiedy absolutnie będę pewna, że to ten mężczyzna, ten moment.

Dla mnie „ten moment” nastąpił pięć lat temu, w moje dwudzieste piąte urodziny, pierwszego dnia lata. Byliśmy razem już dziesięć lat i jakby na uczczenie tej rocznicy, zorganizowaliśmy ślub, w który tak naprawdę już nikt nie wierzył. Już wówczas mieszkaliśmy razem, prowadziliśmy normalne życie kochającej się pary, ale ślub był dla nas ważny. Przygotowaliśmy się do niego starannie, zorganizowaliśmy go sami, choć moi rodzice nigdy nie wybaczyli mi tego, że wzięliśmy tylko cywilny; potem pojechaliśmy w podróż poślubną, a po powrocie zajęliśmy się swoimi sprawami. Karol akurat zmieniał pracę, z redakcji gazety przeszedł do telewizji, do działu zagranicznego, ja wolałam swoje radio.

Oboje byliśmy dziennikarzami. Karol od dwóch lat przebywał na placówce w Stanach. Jego kariera, po przejściu do telewizji, zaczęła rozwijać się błyskawicznie i dość szybko stał się jednym z filarów redakcji, a wyjazd na kontrakt był jakby potwierdzeniem jego pozycji. A ja, pomimo jego prób przekonania mnie, nie zgodziłam się z nim jechać, nie chciałam stracić pracy, nie wyobrażałam sobie siebie jako kury domowej, siedzącej grzecznie gdzieś pomiędzy obcymi ludźmi. Choć angielski znałam tak samo dobrze jak język ojczysty, nie ciągnęło mnie na wygnanie. Karol pojechał, dla niego była to szansa na rozwój, wiedziałam o tym, a mimo to trudno było mi się z tym pogodzić. Tęskniłam za nim, zawsze odliczałam dni do naszego kolejnego spotkania. Łudziłam się, że cztery lata zlecą jak z bicza strzelił, nie sądziłam, że tak bardzo będą mi się dłużyć.

Szybko pożałowałam swojej decyzji i przekonałam się, że nie jestem stworzona do samotnego życia. Nie zachwycały mnie powroty do pustego domu, długie rozmowy przez ocean i brak Karola na co dzień. To wszystko wyglądało zupełnie inaczej, niż sobie wyobrażałam. Nagle okazało się, że on jest zapracowany, ja też nie narzekałam na nudę w pracy, dzieliło nas prawie siedem tysięcy kilometrów i sześć godzin różnicy czasowej. Tego nie potrafiły zniwelować najbardziej wymyślne urządzenia.

Dlatego tak bardzo ucieszyłam się na te wakacje na Florydzie. To był pomysł Karola i sposób na upieczenie dwóch pieczeni przy jednym ogniu. On wciąż był w Stanach, w pracy, a ja, nie dość, że z nim, to jeszcze na wakacjach.

Spojrzałam na zegarek, a następnie na okno. Aura jakby zapomniała, że to dopiero środek lata i od kilku dni po niebie raz po raz sunęły szare, puchate chmury, całkowicie zakrywając nieskazitelny błękit.

Teraz też padało.

Nie przeszkadzało mi to jednak. Od rana moje myśli krążyły gdzieś daleko i nie miały nic wspólnego z pracą; tak naprawdę nie miały nic wspólnego z niczym poza moim mężem. Nie mogłam się skupić. Ekran komputera wydawał się tylko rozmytą niebieską plamą, pisany tekst kłębowiskiem cienkich czarnych linijek, splątanych ze sobą w niemożliwy do rozsupłania sposób.

Enter.

Jeszcze pół godziny… Pół godziny i nareszcie upragniony weekend. Wolne trzy dni, na które czekałam od dawna. Wiedziałam, że balansuję na granicy pracoholizmu, ale czymś musiałam zapełnić pustkę. Nerwowo stukałam w klawiaturę, nie rozumiejąc tego, co piszę; nie miało to dla mnie w tej chwili żadnego znaczenia.

Enter.

Szybko przebiegłam wzrokiem po tekście, poprawiając widoczne błędy.

Zapisz.

Biorąc pod uwagę tempo, w jakim wykonałam pracę, byłam z siebie zadowolona. Zapisawszy plik w folderze, otworzyłam skrzynkę pocztową, by przed wyjściem sprawdzić najświeższe maile, a potem z czystym sumieniem zamknęłam komputer.

Obiecałam sobie, że te trzy dni poświęcę tylko i wyłącznie sobie. Zasługiwałam na odpoczynek, potrzebowałam go. Zanim jednak z czystym sumieniem mogłam się oddać lenistwu, czekała mnie wizyta u ginekologa, którego odwiedzałam regularnie, od kiedy tylko mój związek z Karolem przeszedł na wyższy poziom, a nasze ciała przestały być dla nas tajemnicą. Zawsze dbałam o tę sferę życia. Wizyty kontrolne i badania były dla mnie zupełnie naturalne, a dbałość o właściwą antykoncepcję jednym z priorytetów. Chciałam mieć dzieci, ostatnio nawet zauważyłam u siebie nasilenie instynktu macierzyńskiego, ale wolałam je sobie zaplanować.

Zaskoczyła mnie cisza panująca w poczekalni. Zazwyczaj siedziało w niej kilka kobiet oczekujących na wizytę, teraz rozlegał się jedynie głos dochodzący z telewizora. Uniosłam głowę i uśmiechnęłam się. To był głos Karola. Właśnie z właściwym sobie perfekcjonizmem opowiadał o rekordowych opadach deszczu w Luizjanie. Ubrany w kurtkę z logo stacji, ledwie utrzymujący się na nogach na skutek silnego wiatru i zacinającego deszczu, prowadził relację z rejonu najbardziej dotkniętego żywiołem.

– Służby ratunkowe oraz żołnierze Gwardii Narodowej ewakuowali ponad tysiąc osób z zalanych domów i samochodów – poinformował gubernator tego stanu John Bel Edwards – usłyszałam, a na ekranie zamiast Karola zobaczyłam zalane ulice Baton Rouge, gdzie panowała najgorsza sytuacja.

Wiedziałam o tym wszystkim, w końcu od kilku dni to był temat numer jeden wszystkich serwisów informacyjnych, ale z przyjemnością słuchałam tak dobrze znanego mi głosu i patrzyłam na kochaną twarz męża. Czasami, kiedy tęsknota za nim dawała mi się we znaki, włączałam sobie fragmenty jego programów, by choć przez chwilę na niego popatrzeć.

Drzwi gabinetu otworzyły się i zobaczyłam swojego lekarza.

– Dzień dobry, pani Kingo – przywitał się ze mną ciepło. Znałam go od ponad dziesięciu lat. – Zapraszam.

Po raz ostatni rzuciłam okiem na męża i weszłam do gabinetu. Miałam nadzieję, że wizyta przebiegnie bez problemów.

Cierpliwie odpowiadałam na pytania, pozwoliłam się zbadać, nawet zrobić USG, i miałam wrażenie, że trwało dłużej niż zwykle. Obserwowałam lekarza wpatrującego się w ekran monitora i zatrzymującego co chwilę obraz, czekając na jakikolwiek komentarz. Jego milczenie było nie do zniesienia.

– Panie doktorze... – zaczęłam, chcąc się dowiedzieć, co takiego zobaczył na ekranie, ale przerwał mi niecierpliwie.

– Jeszcze chwilkę, pani Kingo. – Znów zatrzymał obraz, po czym krzyżykiem zaznaczył jakiś punkt i go powiększył. Był niezwykle skupiony. Na jego czole pojawiła się pionowa bruzda, której nigdy wcześniej nie widziałam, miał ściągnięte brwi, usta wyglądały jak cienka kreska. Zaniepokoiłam się. Znałam go jako wesołego, bezpośredniego człowieka, dotychczas nigdy nie zachowywał się w stosunku do mnie w ten sposób, więc zaczynałam bać się tego, co miał mi powiedzieć. Nie wyglądało to dobrze.

– Pani Kingo. – Odłożył wreszcie głowicę i podał mi jednorazowe ręczniki. – Na prawym jajniku zauważyłem małą zmianę… – Zawiesił głos i spojrzał na mnie. Wstrzymałam oddech. „Mała zmiana” zabrzmiała groźnie.

– Jaką zmianę? Guz? – zapytałam, czując jak coś chwyta mnie za gardło.

– Nie, nie, nie! Proszę tak nawet nie myśleć! To bardziej mała torbiel. Zdarzają się dosyć często i najczęściej zanikają same. – Sięgnął po wydrukowane zdjęcie USG i podszedł do biurka. Dłużej niż zwykle wertował moją kartę, jakby tam czegoś szukał, a następnie coś w niej zapisał. Podeszłam i usiadłam naprzeciwko. – Torbiel nie jest duża – powiedział w końcu, patrząc na zdjęcie. – Nie ma powodu do niepokoju, nie sądzę, aby potrzebna była jakaś radykalna terapia.

– To znaczy, że jednak jakaś jest potrzebna? – zapytałam, starając się, aby mój głos brzmiał normalnie.

Spojrzał na mnie łagodnie.

– Proszę się nie denerwować, nic złego się nie dzieje. W takich przypadkach stosujemy leczenie farmakologiczne. Po jego zakończeniu torbiel powinna się wchłonąć. W ostateczności, gdyby jednak było inaczej, przeprowadzamy operację. U pani sugeruję jedynie odstawienie plastrów na czas kuracji. Przepiszę pani orgametril. – Sięgnął po receptę, a następnie na kartce napisał, w jaki sposób mam go zażywać, instruując mnie i upewniając się, że zrozumiałam. – Proszę tylko pamiętać: orgametril nie jest lekiem antykoncepcyjnym. Mam nadzieję, że to nie komplikuje pani planów?

Zastanowiłam się chwilę. W normalnych warunkach powiedziałabym bez wahania „tak, to mi nieco komplikuje sprawę”, ale to nie były normalne warunki. Byłam kobietą z nieregularnym życiem seksualnym i od dłuższego już czasu zastanawiałam się, czy po prostu nie zrezygnować z antykoncepcji. Z Karolem widywałam się rzadko i przyklejanie sobie co tydzień plastra nie miało żadnego sensu, skoro prowadziłam życie mniszki. Poza tym może to był doskonały moment, aby wreszcie, po tylu latach nieprzerwanego zabezpieczania się, wreszcie pozwolić sobie odetchnąć? Pomyśleć o dziecku? Miałam w końcu trzydzieści lat!

– Nie – odpowiedziałam machinalnie.

Tak naprawdę zbyt się nie zastanawiałam nad pytaniem, które zadał mi lekarz. W głowie wciąż siedziało mi jego stwierdzenie: „Zauważyłem małą zmianę”. I choć później próbował mnie uspokoić, wcale nie czułam się lepiej. Martwiłam się. Byłam przyzwyczajona do wizyt, które odbywały się według określonego schematu; badanie, uśmiech lekarza i na koniec: „Wszystko w porządku, pani Kingo, zapraszam za cztery miesiące”.

– Plan jest taki. – Lekarz skończył uzupełnianie mojej karty, wpiął w nią zdjęcie z USG, po czym kontynuował: – Przepiszę pani orgametril na kolejne dwa cykle, ale za miesiąc zapraszam na wizytę kontrolną, podejrzewam, że do tego czasu torbiel może się wchłonąć. I proszę się nie martwić.

– Łatwo panu mówić. – Mój głos nareszcie przestał być podszyty strachem. – Moja ciotka też miała łagodną zmianę na jajniku – wyznałam. Ciocia Alinka, siostra mojej mamy, zmarła przed kilkoma laty. – A potem to już... – nie skończyłam, tylko spojrzałam wymownie na lekarza.

– Ach, rozumiem… Przykro mi, pani Kingo. Uważam jednak, że w pani przypadku naprawdę nie ma powodu do niepokoju, ale jeśli to miałoby panią uspokoić, proszę zrobić to badanie. – Napisał coś szybko na kartce. – Pozwoli ono oznaczyć markery nowotworowe CA125.

Drżącą ręką sięgnęłam po skierowanie. I choć trochę się denerwowałam, nie chciałam jednak wpadać w rozpacz. Torbiel. To tylko torbiel. Niedługo zniknie i wszystko wróci do normy. A badanie trzeba zrobić, w końcu lepiej dmuchać na zimne.

Wychodząc z gabinetu, pomyślałam, że to nawet dobrze się złożyło. Odstawienie plastrów nie niepokoiło mnie, a do czasu kolejnego spotkania z mężem wszystko miało wrócić do normy. Postanowiłam, że nawet nie będę zawracać mu głowy moją wizytą u lekarza, by go na razie nie martwić. Uznałam, że o wszystkim powiem mu po skończonej kuracji, i miałam nadzieję, że być może wtedy zrezygnujemy z antykoncepcji. Chciałam mieć już dziecko, ostatnio coraz częściej o tym myślałam. Tuż po ślubie ustaliliśmy z Karolem, że do trzydziestki będziemy mieć przynajmniej jedno. Ale potem na drodze do realizacji tego planu stanął jego wyjazd, a wiadomość o wyjeździe zbiegła się w czasie z naszą przeprowadzką.

Pamiętałam doskonale ten dzień. Ledwie zdążyliśmy się przeprowadzić, to miała być pierwsza noc. Umówiłam się z Karolem, ale w ostatniej chwili coś mu wyskoczyło, więc sama pojechałam do mieszkania i czekałam wtedy na niego dość długo, denerwując się okrutnie. W końcu przyjechał.

Z uśmiechem otworzyłam drzwi, witając w nich spóźnionego męża. Karol miał zajęte obie dłonie, w jednej trzymał olbrzymi bukiet kwiatów, w drugiej szampana. Miałam mu wypomnieć, że się spóźnił, że weszłam tu sama, że nie przeniósł mnie przez próg, jak to sobie wymyśliłam, ale widząc go w końcu na miejscu, w progu naszego nowego mieszkania, urządzonego według mojego pomysłu, było mi już wszystko jedno. Najważniejsze, że przyjechał, choć zastanawiały mnie te prezenty.

– Dzień dobry pani. Czy to mieszkanie państwa Kingi i Karola Kubiaków? – zapytał. Z trudem hamując śmiech, podjęłam wyzwanie.

– Jeśli to jest klatka C, szóste piętro i mieszkanie numer sto trzydzieści, to trafił pan doskonale. – Zarzuciłam mu ręce na szyję. Byłam przy nim maleńka i drobniutka. Całe sto sześćdziesiąt trzy centymetry szczęścia, jak zawsze powtarzał. I pięćdziesiąt kilogramów.

– Przepraszam – usłyszałam jego szept i poczułam, jak wplata palce w moje długie, kasztanoworude włosy. Był, tylko to się liczyło.

– Witam pana w naszym królestwie – powiedziałam zalotnie, zamykając szybko drzwi. Jego ręce wędrowały już po moim ciele, poczułam znajomy dreszcz. Odłożyłam bukiet, Karol postawił obok szampana, nie przestając mnie rozbierać. Nasze ubrania znaczyły drogę do sypialni, obszernego pokoju, który wychodził na dwa przylegające tarasy. To było to, co mnie najbardziej zauroczyło od samego początku: tarasy. Jeden tuż przy kuchni, nieduży, kameralny, doskonały, by postawić tam mały, dwuosobowy stolik i w ciepłe dni jadać posiłki na świeżym powietrzu; drugi z bezpośrednim wyjściem z salonu i z sypialni, i dodatkowy, trzeci, największy, do którego był dostęp z sypialni i z gabinetu; magiczne miejsce, w którym zakochałam się od pierwszego wejrzenia.

Nasze pierwsze wspólnie kupione mieszkanie, bo do tej chwili mieszkaliśmy w moim mieszkanku, które dostałam od rodziców. To nowe było wymarzone. Było nas na nie stać, oboje mieliśmy bardzo stabilne sytuacje zawodowe. Ja w swoim radiu, Karol w telewizji. To przede wszystkim dzięki jego kontraktowi mogliśmy pozwolić sobie na to mieszkanie; niemal sto metrów w nowoczesnym budownictwie, salon z aneksem, sypialnia, gabinet. Dwie łazienki, dwie garderoby. Standard, o jakim marzyliśmy, a właściwie o jakim ja marzyłam. Miałam nadzieję, że już wkrótce w dodatkowym pokoju, który miał służyć za gabinet, urządzę pokój dla dziecka.

– Nalać pani szampana? – Głos Karola dochodził jakby zza ściany. Otworzyłam wolno oczy. W sypialni panował lekki półmrok, znak, że dzień kończył się nieodwołalnie. Nieprzyzwyczajona do nowego otoczenia, w pierwszej chwili po przebudzeniu poczułam się zagubiona, ale wówczas podszedł do mnie nagi Karol, niosąc dwa kieliszki i butelkę szampana.

– Ciepły? – zapytałam.

Ruchem głowy zaprzeczył.

– Kiedy spałaś, królewno, włożyłem do zamrażarki. Proszę. – Podał mi kieliszek. – Za mieszkanie. – Uniósł go w toaście.

Usiadłam, opierając się o zagłówek. Uśmiechnęłam się.

– Za świetny seks w nowym miejscu – zażartowałam. I zaraz się poprawiłam. – Za nas.

Kieliszki spotkały się ucieszone, rozległ się delikatny brzdęk.

– W sumie, to jest jeszcze jeden powód do świętowania. – Karol odstawił kieliszek, nachylił się i pocałował mnie. Zaczynałam rozumieć, skąd te kwiaty i szampan. – Co byś powiedziała na… Nowy Jork? – Spojrzał mi prosto w oczy i robił to tak intensywnie, że aż się zmieszałam. Opuściłam na chwilę wzrok.

– Nowy Jork? – zapytałam. – Chcesz mnie tam zabrać?

– Aha. – Tylko tyle usłyszałam, ale moje myśli galopowały już w kierunku innego kontynentu. Wycieczka do Nowego Jorku! Byłam jak najbardziej na tak!

– Naprawdę? Kiedy? Musisz mi powiedzieć! – Byłam rozemocjonowana. – Muszę wziąć urlop. Na jak długo? – zapytałam.

Karol nie odpowiedział od razu, a przez moją głowę przemknęła myśl, że chciał powiedzieć coś ważnego, bo po co przynosił szampana i kwiaty? Coś musiało się wydarzyć. Uczepiłam się tej myśli, wiedząc, że nie powinnam lekceważyć swojej dziennikarskiej intuicji. Czekałam z niecierpliwością, ale nie spodziewałam się jednak tego, co usłyszałam.

– Cztery lata. Od września.

Patrzyłam na Karola, zbyt zszokowana, aby coś powiedzieć.

– Cztery lata? – szepnęłam, gdy udało mi się w końcu wydobyć z siebie głos. – Jak to?

– Dostałem propozycję, aby zostać korespondentem stacji w Stanach – przyznał się wreszcie z dumą. Wiedziałam, że o tym marzył.

– Dostałeś propozycję? – upewniłam się. Nie odpowiedział od razu. Zaczęłam się denerwować.

– Zgodziłem się – przyznał w końcu.

Zrozumiałam. Nie zamierzał ze mną rozmawiać na ten temat, podjął decyzję i mnie o niej informował.

– Karol – odezwałam się z niedowierzaniem. – Jak to: zgodziłeś się? To znaczy, że… Chcesz wyjechać do Stanów?

– Wyjedziemy razem, kochanie. – Przysunął się do mnie i mocno mnie objął. Strząsnęłam jego ręce i szybko wstałam, narzucając na siebie pozbierane z podłogi ubranie.

– Co rozumiesz przez słowo „razem”? – zapytałam, siadając na łóżku. Musiałam się dowiedzieć.

– Jak to co? Kinia… Wyjedziemy do Stanów razem, ty i ja. Przecież marzyliśmy o tym…

– Chwila, chwila! To ty o tym marzyłeś! Ty chciałeś tam pojechać, nie ja! – krzyknęłam.

– Przecież cieszyłaś się z tego wyjazdu, gdy ci powiedziałem.

– Cieszyłam się, bo myślałam, że chodzi o wycieczkę! Kilka czy kilkanaście dni! – Po raz kolejny podniosłam głos. – Wycieczki z reguły mają to do siebie, że są krótkie i że się wraca do domu!

Karol wstał. Zebrał swoje ubrania i naciągnął na siebie, jakby nagość nagle zaczęła nam przeszkadzać.

– Kochanie. – Podszedł do mnie i położył dłonie na moich ramionach. – Zależy mi na tym wyjeździe. Takiej szansy się nie odrzuca. Pojedź ze mną.

Szybko przeanalizowałam jego propozycję, wiedząc, jaka będzie odpowiedź.

– Nie mogę.

Spojrzał na mnie, jakby zupełnie się tego nie spodziewał.

– Dlaczego niby nie możesz?

– Mam ci tłumaczyć, dlaczego nie mogę? – Nie wierzyłam. – Karol, mam tu pracę, zobowiązania…

– Ten wyjazd jest i dla ciebie szansą, nie rozumiesz?

Zaskoczyły mnie jego słowa. Wydawało się, że w ogóle nie przejął się tym, co powiedziałam, jakby puścił wszystko mimo uszu.

– Jaką szansą? – zapytałam, wstając. Wyszłam z sypialni, gdzie wciąż unosił się zapach seksu. Przeszłam do salonu, otworzyłam drzwi na taras i zajęłam jedno z dwóch krzeseł. Karol przyszedł zaraz za mną, ale zamiast usiąść obok, oparł się o balustradę i założył ręce na piersi.

– Kinga – odezwał się w końcu. – Wyjazd do Stanów może otworzyć ci wiele drzwi.

– Naprawdę? Jakich? – zapytałam z sarkazmem. – Czyżby tutaj jakieś były przede mną zamknięte?

Milczał, a ja kontynuowałam.

– Jak ty to sobie wyobrażasz, co? Ty tam jedziesz do pracy, a co ja miałabym tam robić? Leżeć i pachnieć? Mam tu rzucić pracę, którą kocham, dla bycia kurą domową w Stanach?

– Ty nic nie rozumiesz.

– Wytłumacz mi w takim razie, proszę, bo jestem zdania, że to ty nie rozumiesz! Pamiętasz, jak obiecywałeś, że po przeprowadzce trochę zwolnimy? Niemal się nie widujemy…

Karol kucnął tak, że jego oczy znalazły się na wysokości moich.

– Zwolnimy? – zapytał, biorąc moje dłonie w swoje. – A w jaki sposób mamy spłacić kredyt? Przecież właśnie teraz potrzebne są nam pieniądze!

– Przeginasz. – Wstałam wściekła. Nie poznawałam własnego męża. Jeszcze kilka dni wcześniej mówił zupełnie inaczej.

– Nie przeginam! Dostałem szansę i zamierzam ją wykorzystać. Chcę, żebyś pojechała ze mną do Stanów. – Karol zdawał się kończyć rozmowę.

– Nie słuchasz mnie – zauważyłam. Nie ustosunkował się do żadnego z moich argumentów.

– Ależ słucham cię, słucham. To ty mnie nie słuchasz. – Lekko się uśmiechnął. – Mówię ci, że jadę do Stanów, nie będę o tym dyskutował.

– A jeśli ja nie pojadę? – Zaryzykowałam pytanie. Chciałam usłyszeć jego odpowiedź, bo już wiedziałam, że zostanę, a to znaczyło, że znajdziemy się na dwóch różnych kontynentach.

Nie odpowiedział.

Znałam go jednak zbyt dobrze i doskonale wiedziałam, że skorzysta z propozycji. Pozostało mi tylko zaakceptować ten fakt i ułożyć sobie życie małżeńskie przez ocean.

Karol wyjechał, a ja zostałam sama w swoim wymarzonym mieszkaniu.

Kiedy wyszłam z gabinetu, stacja, w której pracował Karol, nadawała jakiś reportaż, jedynie na pasku pojawiały się informacje o rekordowych ulewach w Stanach. Przez chwilę patrzyłam w ekran, czując, jak ogarnia mnie coraz większa tęsknota. Chciałam być z Karolem!

Zanim jednak rozkleiłam się na dobre, usłyszałam dzwonek telefonu. To był ten dźwięk, przypisany tylko do jednej osoby. Drżącymi rękami szukałam telefonu w torbie, w końcu go wyciągnęłam, chwilę patrzyłam na ikonkę, po czym odebrałam połączenie.

Karol miał na głowie kaptur, z którego skapywała woda, i wyglądał, jakby wciąż stał w deszczu. Uśmiechnęłam się do niego.

– Cześć, kochanie – usłyszałam jego głos, niezbyt wyraźny, ale jednak jego.

– Właśnie o tobie myślałam – przyznałam się, czując szybsze bicie serca.

– Mam nadzieję, że chociaż dobrze?

– Najlepiej.

– Kochanie, bierz urlop! – dotarło do mnie poprzez szumy i zakłócenia.

– Karol, jaki urlop? – Musiałam się upewnić, czy dobrze usłyszałam.

– Przylatuję pierwszego października! Nie mogę się już doczekać… – Połączenie zostało przerwane. Dopiero kiedy odłożyłam aparat, zrozumiałam, co takiego powiedział mój mąż. Właśnie oznajmił mi, że przylatuje! Poczułam znajome dreszcze. Nie mogłam dostać lepszej wiadomości. Zaraz jednak pomyślałam o dopiero co zakończonej wizycie. Cholera, miałam nadzieję, że zdążę ze wszystkim do jego przylotu. Musiałam z nim porozmawiać!

Ciąg dalszy w wersji pełnej