Słowa Świętego Charbela - ebook

I. Podróż życia

Dzieciństwo

Youssef Antoun Makhlouf, który przybierze zakonne imię Charbel1, urodził się 8 maja 1828 roku w Beka Kafra2. Jego rodzice bardzo pobożnie wychowywali pięcioro swych dzieci w duchu chrześcijańskim.

W tamtych czasach Liban znajdował się pod turecką okupacją. Dnia 8 sierpnia 1831 roku, po wykonaniu przymusowej pracy na rzecz tureckiej armii, ojciec Youssefa zmarł.

Po powtórnym małżeństwie matki, w październiku 1833 roku, Youssef przebywał w Beka Kafra w domu ojca pod opieką stryja Antoine’a. Uczył się czytać i pisać u księży w wiosce.

Od najmłodszych lat nosił zawsze z sobą książeczkę do nabożeństwa. Często przystępował do komunii, spowiadał się i modlił. Jego pobożność, zamiłowanie do modlitwy, udziału w mszy czy procesji, jego pragnienie samotności i dobre sprawowanie sprawiły, że mieszkańcy wioski zaczęli nazywać go „świętym”.

Życie zakonne

Jego wuj, ojciec Daniel, udał się pewnego dnia do Beka Kafra, by odwiedzić rodzinę. W drogę powrotną do klasztoru Matki Boskiej w Maïfouk zabrał ze sobą Youssefa. Tam 8 sierpnia 1851 roku przyszły święty rozpoczął nowicjat, który był dla niego czasem radości.

Po roku nowicjatu Youssef udaje się do klasztoru św. Marona w Annayi, gdzie wstępuje do Zakonu Libańskich Maronitów (OLM), przyjmując imię Charbela, męczennika Kościoła z Antiochii, żyjącego w II wieku. Dnia 1 listopada 1853 roku składa uroczyste śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa.

Przełożeni kierują go następnie do Instytutu Teologicznego św. św. Cypriana i Justyna w Kfifane, by odbył studia przygotowujące go do kapłaństwa. Charbel cieszy się tam opinią jednego z najlepszych studentów, bardzo inteligentnego, wybitnego zwłaszcza w teologii.

Brat Charbel zostaje wyświęcony na kapłana 23 lipca 1859 roku. Wyrusza wówczas do klasztoru św. Yaaqouba Al Hossona, gdzie zostaje pustelnikiem oddanym ascezie i modlitwie.

Pustelnik Alichaa wzywa go do siebie, do Annayi. Ojciec Charbel spędza w tym mieście szesnaście lat w klasztorze św. Marona.

Potem podąża za powołaniem do życia w samotności i przez dwadzieścia trzy lata służy swemu Panu jako pustelnik.

Podczas odprawiania mszy świętej 16 grudnia 1898 roku zostaje dotknięty częściowym paraliżem. Agonia trwa osiem dni, podczas których trwa przepełniony pokojem.

Umierając, ojciec Charbel nieustannie powtarza modlitwę, której nie mógł skończyć podczas mszy: „Ojcze prawdy, oto Twój Syn...”. Powtarza również imiona: Jezus, Maria, Józef oraz Piotr i Paweł, patronów pustelników.

Dusza Charbela wstępuje do nieba 24 grudnia 1898 roku, w wigilię Bożego Narodzenia.

Zostaje pochowany na cmentarzu klasztoru św. Marona w Annayi, gdzie liczne niezwykłe zdarzenia następujące po jego śmierci oraz cuda przyciągają tłumy i wzbudzają pobożność u osób różnych wyznań na całym świecie.

Beatyfikacja ojca Charbela ma miejsce 5 grudnia 1965 roku. Papież Paweł VI kanonizuje go 9 października 1977 roku.