Smak strachu - ebook

Wyjątkowe postaci i wielopoziomowa fabuła. Wnikliwe studium zranionej duszy. Sarah Hilary coraz mroczniejsza

Katarzyna Puzyńska

Sarah Hilary kolejny raz nie odpuszcza czytelnikowi. „Smak strachu” to hipnotyzująca opowieść o zakamarkach chorego umysłu i obsesyjnej potrzebie sprawowania kontroli – nad wszystkim i nad każdym. To także historia o nieprzepracowanych traumach, nastoletnich sekretach i bolesnym pragnieniu bycia dostrzeżonym.

Małgorzata Rogala

Mroczna, pasjonująca i przejmująca książka. Tak się powinno pisać kryminały. Sarah Hilary szturmem zdobywa gatunek.

Wojciech Chmielarz

Ta historia uruchamia nie tylko wyobraźnię, ale i zmysły. Inspektor Marnie Rome, mroczny Londyn pełen tajemnic i zaginione nastolatki stanowią intrygujący koktajl. Polecam kolekcjonerom wrażeń.

Joanna Opiat-Bojarska

Sarah Hilary pisze kryminały, które porywają od pierwszych stron. Zanim sięgniesz po jej powieść, poinformuj rodzinę.

Robert MałeckiDwa lata wcześniej

DESZCZ STĘPIŁ WSZYSTKIE londyńskie iglice, spłaszczył wszystkie wieżowce, pogrzebał bloki w kałużach błota. Nawet kominy Elektrowni Battersea leżały nisko, ich długie cienie gotowały się w wodzie. Nie tylko dni, ale wręcz długie tygodnie deszczu. Ściana wody, wymywająca na wierzch brudy, rozmiękczająca ziemię pod nogami, niepozwalająca zapomnieć, że to miasto powstało na cmentarzach.

Deszcz zawsze znajdzie drogę, przekrwawi się przez cegły, wypłucze szkło z potrzaskanych okien, wypełni pustą puszkę, którą Christie wystawiła na godziny szczytu. Przesunęła palcem po zadartej krawędzi, chcąc zobaczyć krew – dowód, że ciągle tu była. Puszka guinnessa, z wieczkiem oderżniętym za pomocą tępego noża, z kamieniami obciążającymi denko. Monetami osiągnęłaby ten sam cel, lecz minęły już całe dni, odkąd w puszce ostatni raz zagościły pieniądze. Zaczęła ssać palec, czując smak mięsa i miedzi. Pusty ból, ale dawał znak, że Christie ciągle tu jest. Żałowała, że nie ma to lepszego dowodu niż zakrwawiony palec w ustach.

Świat stał się murem parasolek. Christie znała ludzi dojeżdżających do pracy tą trasą, widziała ich latem w zapoconych sukienkach i koszulach z krótkim rękawem. Teraz chowali głowy w ramiona, marszczyli brwi. Wściekali się, że zajmuje miejsce na chodniku, że wpycha swoje brudne stopy w ich na wpół zamknięte drzwi sumienia. Deszcz był pretekstem, by nienawidzić jej bardziej. Gdy była nowa w tej grze – kiedy to było? Parę miesięcy temu? – szukała w tłumie przyjaznych twarzy. Szybko się jednak nauczyła, że to nie dobroć dawała monety. Ludzie rzucali w nią drobniakami tak, jak się je rzuca do koszyka na myto. Żeby przedostać się dalej, żeby uciec. Jeszcze chwila i nie będą musieli udawać, że ją zauważyli. Stanie się niewidzialna. Deszcz ją zmyje.

– Mogłabyś? – rzuciła nagląco kobieta, mając na myśli stopy Christie, które najwyraźniej zagradzały jej drogę, chociaż to nie była prawda. Christie skuliła się, skurczyła, żeby nikomu nie wadzić. – Na Boga, znajdź sobie jakieś miejsce. – Była chuda i zła, z pięścią groźną od pierścionków zaciśniętą wokół rączki parasola.

Christie wcisnęła się w próg jakiegoś wejścia, niemal suchego, jednak nawet tutaj deszcz znalazł do niej drogę. Przecisnął się przez stare cegły, najpierw cienką strużką, potem strumieniem. Czuła, jak jego palce łaskoczą ją po karku.

– Są przecież miejsca dla takich jak wy.

Nie znała ich. Żałowała tego, ale nie znała. Bała się deszczu, który wszystko niszczył, jej ubrania, jej śpiwór – wszystko, co miała. Deszcz wzbudzał w niej strach większy niż ogień.

Kiedy dopiero zaczynała, pewna młoda para przynosiła jej ulotki. Zatrzymywali się i kucali, usta im się nie zamykały. Opowiadali o Bogu i tym, co miało przyjść, i pytali ją, czy jest gotowa. Christie spodziewałaby się tego po starych ludziach, chociaż większość kręciła tylko głową, jakby za ich czasów żebracy nie istnieli. Tylko raz ktoś po sześćdziesiątce zaszczycił ją choćby drugim spojrzeniem. Młoda para miała ulotki z szeroko uśmiechniętymi ludźmi. Farbowały, jeszcze bardziej brudząc jej dłonie. Kiedy poprosiła o pieniądze, wściekli się. Udawali, że nie – „jesteśmy po twojej stronie” – ale widziała to pod powierzchnią ich skóry, jak wiło się niczym węże.

Gorszy niż węże był ten mały mężczyzna, który przyszedł kiedyś i usiadł obok niej. Nic nie mówił, tylko siedział i wrzucał jej monety do puszki, pojedynczo, żeby nie mogła wstać i odejść, i powiedzieć mu, żeby spadał, chociaż przyprawiał ją o dreszcze. Dziwnie pachniał. Nie jak bezdomny. Jak bogacz. Bogactwo nie pomaga, mówiła młoda para, rzecz w tym, żeby być gotowym. Na śmierć czy Jezusa, Christie nie wiedziała, ale przez jedną chwilę wydawało jej się, że da radę – że będzie udawać nawróconą, by oni uratowali ją przed tym. Przed byciem nikim, niczym, niewidzialnym.

Kiedy zaczęło padać, przestali przychodzić.

Wszyscy – oprócz tego małego faceta. On przychodził w foliowej pelerynie, z której spływała woda, leciała na nią. Jego monety pluskały w puszce, a Christie wiedziała, że nie stać jej na bycie wybredną. Kiedy sobie poszedł, wsadziła do niej rękę i zebrała jego pieniądze, a potem wyrzuciła je i zaczęła wysysać rdzawą krew z obdartych knykci. Tamten wróci jutro. Mogłaby się gdzieś przenieść, żeby nie zdołał jej znaleźć. Bolało ją całe ciało, jakby ktoś je ściskał.

Gdzie miałaby iść?

Kim powinna być?

Mogłaby skurczyć się jeszcze bardziej dla tej kobiety z pierścionkami, udawać nawróconą dla tamtych religijnych. Iść z tym dziwakiem w pelerynie i być… kimkolwiek by zechciał. Tylko po to, by choć na jeden dzień, jedną godzinę, uciec przed deszczem, który ją zmywał, pozbawiał kolorów, wszystkiego. Nie była już sobą. Była pusta w środku, wyskrobana. Nie było jej.

I właśnie wtedy ją znalazł, właśnie tam ją znalazł…

Tuż na krawędzi niebycia.

Nie przypominał wcale tego małego. Był wysoki, miał jasną karnację, pachniał deszczem, który zniebieszczył ramiona jego koszuli. Nie miał ulotek, nie zadawał pytań. Nie wściekał się na nią.

Jego dłonie były puste, twarz szczera.

Kiedy stał w przejściu, zakrywał parasole, plusk i chlupot kół na ulicy. Jego ramiona nie dopuszczały do niej deszczu.

Silne palce, takie jak jej, ale jego były też suche i ciepłe.

Bezpieczne, były bezpieczne.

Są przecież miejsca dla takich jak wy.

Nie wierzyła w to, aż do teraz.1

Teraz

NOAH BYŁ JUŻ spóźniony. Złapał bajgla w drodze do drzwi, wyszedł z nim w zębach, zostawiając ręce wolne, by poszukać karty miejskiej, kluczy i telefonu, który właśnie wygrywał motyw przewodni z Lotnej brygady…

– Słucham. – Wyjmij bajgla, spróbuj jeszcze raz. – Sierżant Jake, słucham.

– Cholera, chłopie. – Ron Carling roześmiał się w głośniku. – Brzmisz, jakbym zadzwonił na sekstelefon. W czymś ci przeszkodziłem?

– W śniadaniu. Co tam?

– U mnie dobrze, ale u ciebie chyba nie. Długa noc?

– Z długimi nocami nie mam problemu, to wczesne poranki mnie dobijają. – Nie mógł namierzyć karty miejskiej. Miał nieprzyjemne przeczucie, że podebrał mu ją Sol. – Już jadę.

– Szefowa chce cię widzieć w Battersea.

– A gdzie dokładnie?

Ron podał mu adres, który Noah rozpoznał.

– Kiedy?

– Dziesięć minut temu. Lepiej załóż rolki i pędź jak Struś Pędziwiatr.

Czterdzieści minut później ruch z York Road kierowano na objazd z powodu wypadku. Węże samochodów pożerały ulice po obu stronach Elektrowni Battersea. Noah szedł wzdłuż jej szerokiego cienia, wysokie kominy wyciągały się do nieba niczym poplamione palce. Elektrownia nie pracowała od lat, czasami wynajmowano ją do kręcenia filmów, ale przez większość czasu stała pusta. Dan pracował tutaj, kiedy jeszcze funkcjonowała galeria sztuki, wspominał, że przy niej Tate wyglądało jak gablotka starej ciotki. Teraz budynkom nadawano nowy kształt, jeden z kominów zburzono, a całość przekrzywiła się jak stół na trzech nogach. Penthouse’y sprzedawano po sześć milionów funtów, a mówiło się o prywatnych klubach i restauracjach. Noah będzie tęsknił za starą elektrownią. Sunset Boulevard z dzikim liftingiem, wciąż chytrze palący trzy paczki dziennie…

Usłyszał taśmę policyjną, jeszcze zanim ją zobaczył, trzepoczącą na wietrze.

Czarny zapach śladów po przypaleniu. SUV wjechał w audi, a siła uderzenia wbiła oba samochody w betonową ścianę, po drodze zbierając jeszcze lampę uliczną.

Komisarz Marnie rozmawiała z policjantem z drogówki, rude włosy miała spięte z tyłu, elegancki kostium w tym samym odcieniu armatniego brązu co audi, którego fragmenty wciąż jeszcze usuwano z drogi. Po SUV-ie nie było już śladu, został tylko kształt odbity w ścianie.

– Sierżancie Jake. Dzień dobry.

– Przepraszam za spóźnienie.

– Wszyscy się dzisiaj spóźniają przez ten wypadek – odezwał się ten z drogówki.

– Jakie straty? – zapytał Noah Marnie. – Ron wspominał o jednej ofierze śmiertelnej.

– Jeszcze nikt nie umarł. Cztery ofiary w szpitalu, w tym dwie w stanie krytycznym. Jeden ze świadków mówi, że jakaś dziewczyna weszła na jezdnię.

W doniesieniach opublikowanych w sieci nikt nie wspominał o dziewczynie.

– To ona jest w stanie krytycznym?

– Nie, ona sobie poszła. Bez zadraśnięcia, a przynajmniej nie z tego powodu. Kierowca audi miał szczęście. Jego żona nie. Ani pasażer SUV-a.

– Kto jest w stanie krytycznym?

– Ruth Eaton z audi. Logan Marsh z SUV-a. Chłopak ma osiemnaście lat. Ojciec odwoził go do domu po wizycie u przyjaciela. Urazy głowy. Nie wygląda to dobrze.

– Ale dziewczyna nie została nawet draśnięta? Gdzie teraz jest?

– Też bym chciała wiedzieć.

– Czyli kiedy powiedziałaś, że sobie poszła, miałaś na myśli, że uciekła z miejsca wypadku?

– Tak. Musimy ją znaleźć. Sądząc po opisie, może jej grozić niebezpieczeństwo. Jest półnaga, cała w zadrapaniach. W szoku. – Marnie przyglądała się śladom po wypadku. – Kierowca audi to nasz jedyny świadek. Joe Eaton. Pojechał razem z żoną do Szpitala św. Tomasza.

– Ile lat miała dziewczyna?

– Szesnaście, siedemnaście? Uprzedzając twoje następne pytanie: miała rude włosy, nie blond. Jeśli sądzić po opisie, to raczej nie była May Beswick.

Od dwunastu tygodni szukali May. Noah miał nadzieję…

– Ta dziewczyna jest bardzo chuda – ciągnęła dalej Marnie. – I półnaga. Nikt z bazy osób zaginionych nie pasował do tego opisu.

– Ale co to za opis, żaden. – Przez dwanaście tygodni May mogłaby schudnąć i ufarbować włosy. – Świadek nie zauważył nic więcej?

– Próbował ją wyminąć.

– Też kiedyś omal w kogoś nie wjechałem. Dzieciak wyskoczył na ulicę za piłką. Udało mi się nacisnąć hamulec na czas, ale niewiele brakowało. Mały chwycił piłkę i zniknął, o tak. – Noah pstryknął palcami. – Widziałem go tylko przez sekundę, ale wciąż pamiętam piegi na jego nosie i obdarte kolana. Jakbym zdjęcie zrobił. To było dwa lata temu.

– Pamięć wzrokowa… – Oczy Marnie zmatowiały. – Może Eaton pamięta więcej, niż mu się wydaje. Sprawdźmy to.2

W SZPITALU PACHNIAŁO JAK zawsze, chemiczna woń czystości z kwaśną nutą bazową ciał. Noah oddychał przez usta, wymuszonym nawykiem. Razem z Marnie szli korytarzem, gdzie wózki zostawiły ślady na ścianach, a podłoga lśniła niepokojąco. Kierowali się do sali, w której Joe Eaton czekał na wieści o stanie żony.

Eaton był po trzydziestce, ale wyglądał na młodszego. Ciemnawe włosy, szare oczy, lewe naznaczone wylewem, krew wypłynęła na biel. Elegancki garnitur, ale wrażenie niszczył kołnierz ortopedyczny. Nieco ponad metr osiemdziesiąt wzrostu. Przerażenie na twarzy na widok Marnie i Noaha.

– Panie Eaton, nazywam się Marnie Rome i jestem komisarzem policji, a to jest sierżant Noah Jake. Jak się pan czuje?

– Dobrze. – Wyprostował się. – Nic mi nie jest. Ruth ma operację. Podejrzewają pękniętą śledzionę.

– Przykro mi – powiedziała Marnie. – Ale musimy zadać panu kilka pytań.

– A co z Loganem? Rozmawiałem w nocy z jego ojcem. – Joe zakrył usta dłonią. – Nie najlepiej to wyglądało, gorzej niż u Ruth. A to przecież dzieciak.

– Nie rozmawialiśmy jeszcze z panem Marshem. Może usiądziemy? – Marnie przyciągnęła krzesło i usiadła twarzą do mężczyzny.

Joe pokiwał głową, podporządkowując się komisarz Rome. Noah czuł zapach jego strachu: stary pot zamaskowany wodą kolońską, zielony żel antybakteryjny ze szpitalnej łazienki.

– Miałam nadzieję, że opowie nam pan o dziewczynie, którą widział pan zeszłej nocy.

– Wyszła mi przed maskę. Nie miałem innego wyjścia, jak skręcić. Inaczej bym ją zabił. – Przeczesał włosy palcami. Skrzywił się. – Powiedziała już, dlaczego to zrobiła?

– Zaginęła – odparła Marnie. – Ciągle jej szukamy.

– Czyli uciekła? Z miejsca wypadku? – Wydawał się raczej wystraszony niż zły. – Zrobiła coś takiego, a potem sobie poszła, ot tak?

– Szukamy jej. Myślał pan, że jest ranna?

– Miała pełno zadrapań na ciele. Ale chyba poza tym była cała; musiała być, bo jak inaczej zdołałaby uciec?

– Chcielibyśmy jeszcze raz przyjrzeć się opisowi, który podał pan zeszłej nocy. Żeby nic nie przegapić.

– Mnie kompletnie nic się nie stało, nie rozumiem tego. Założyli mi tylko to, bo nami szarpnęło. – Joe dotknął kołnierza ortopedycznego, a potem wyciągnął ręce przed siebie i zaczął im się przyglądać. – Nawet ojciec Logana… Obaj żeśmy wyszli bez szwanku, ale tylko ja nie mam nawet draśnięcia, a przecież to wszystko przeze mnie.

Marnie i Noah czekali, nie odzywając się.

– Szła prosto na nas. Gdybym w nią uderzył, umarłaby na miejscu. Jechałem najwyżej trzydzieści kilometrów na godzinę, ale to wystarczyłoby, żeby kogoś zabić. Musiałem odbić.

– Z której strony szła? – zapytała Marnie.

– Z mojej lewej. Czyli chyba… z zachodu?

– I szła na wschód.

– Jest takie osiedle po tej stronie York Road, może ona tam mieszka? Policja kazała mi dmuchać w balonik, nie przekroczyłem limitu. Wypiliśmy z Ruth po kieliszku wina, ale jedliśmy do tego spaghetti. Byłem napchany węglowodanami, a potem jeszcze wypiłem dwie kawy. Przecież ja mam dzieci. Są teraz u siostry Ruth, zbyt małe, żeby zrozumieć, co się dzieje z ich mamą.

– Ile mają lat? – zapytał Noah.

– Sorcha dwa. Liam dziesięć miesięcy. Carrie świetnie się nimi zajmuje. Kochają swoją ciocię. – Joe wytarł łzy z oczu i położył dłonie na krawędzi stołu. – Dobra. Dziewczyna z zeszłej nocy? Wyglądała na siedemnaście lat, może trochę mniej. Trudno powiedzieć, bo nie była normalnie ubrana, miała na sobie tylko męską koszulę, za dużą, białą. A jej skóra była strasznie blada, nie licząc tych zadrapań. Poruszała się jak nakręcana zabawka. Niezbyt szybko, ale jakby nie chciała… jakby nie mogła się zatrzymać. A jej twarz… straszna. – Zamrugał. – Ona by się nie zatrzymała.

– Wołała o pomoc?

– Nie, ale ta jej twarz… zupełnie jakby krzyczała. – Skrzywił się i potrząsnął głową, jakby chciał pozbyć się obrazu, który pojawił się w jego wyobraźni.

– Panie Eaton. – Marnie wyciągnęła fotografię. – Czy to dziewczyna, którą widział pan na drodze?

– Czy to nie… Mary Beswick? – Chwycił zdjęcie u samej krawędzi. – Ta zaginiona nastolatka?

– Tak, May Beswick.

Noah wstrzymał oddech, kiedy Joe przyglądał się twarzy May, ale…

– To nie ona. – Joe oddał fotografię. – Przykro mi.

– Jest pan pewien? Mogła schudnąć od czasu, kiedy zrobiono to zdjęcie. Ufarbować włosy, przebrać się. Ile wzrostu miała tamta dziewczyna?

– Była niższa od Ruth. Nie miała nawet metra sześćdziesięciu. To tylko dzieciak, nastolatka. Może miała raczej piętnaście niż siedemnaście lat. I była naprawdę chuda. Koścista. I ruda. – Spojrzał na Marnie. – Nie tak ruda. Miała czerwone włosy, jak farba. – Wrócił wzrokiem do zdjęcia, marszcząc brwi. – Faktycznie były farbowane.

– Krótkie czy długie?

– Do ramion. Ale były nastroszone, jakby je natapirowała. Miała naprawdę dziką fryzurę.

May Beswick miała metr pięćdziesiąt pięć i nie była chuda, ale też nie gruba. Na zdjęciu jej jasne gładkie włosy sięgały do pasa. Ubrana była w zielony sweterek na białej bluzce, uśmiechała się, jej górna warga odsłaniała całe przednie zęby. Oczy o piwnych tęczówkach, zmarszczki w kącikach. Noah nie musiał patrzeć na zdjęcie, by być pewnym tych szczegółów. Oglądał tę twarz w swoich snach przez ostatnie dwanaście tygodni.

– Co jeszcze miała na sobie, poza koszulą? – zapytała Marnie.

– Nic. Może majtki. – Joe zaczerwienił się. – Nie włożyła ani spodni, ani butów. Ani stanika. Może jednak miała te siedemnaście lat. Nie wiem. W każdym razie powinna była już nosić stanik.

Gdzieś zamknęły się drzwi. Joe odwrócił się w stronę dźwięku. Jego dłonie zacisnęły się na krawędzi stołu, a szyja zaczerwieniła się pod kołnierzem.

– Opowiedz nam o tych zadrapaniach – powiedziała Marnie.

– Wszędzie… naprawdę wszędzie. Na nogach, brzuchu, klatce piersiowej. – Skrzywił się. – Były wszędzie.

Na zdjęciu twarz May była gładka, podobnie jak włosy. Pulchne policzki, szerokie czoło, żadnych śladów trądziku. Dwanaście tygodni temu nie było na niej żadnej skazy.

– Miała podrapaną twarz?

– Nie, twarz nie. Ale wszystko inne tak.

– Te zadrapania były świeże? – zapytał Noah.

– Nie wydaje mi się. Trudno ocenić, bo widziałem je w świetle lamp samochodowych, no i tylko przez sekundę, ale wydawały mi się czarne, nie czerwone, nie jak świeża krew. – Wciągnął głośno powietrze. Przytrzymał. Wypuścił. – Ruth lepiej jej się przyjrzała niż ja. Dziewczyna szła z lewej strony auta. Jeśli… – Podniósł dłonie do oczu. – Kiedy się obudzi, będzie w stanie podać wam lepszy opis. Ruth ma oko do szczegółów. Świetna w tym jest.

Przycisnął mocniej dłonie, aż zbielały mu knykcie.

– Nie mogę zapomnieć jej twarzy. Może to faktycznie była May Beswick, nie wiem. Nie przypominała jej, ale ona w ogóle nikogo nie przypominała. Nie wiem, co jej się stało, ale… wyglądała na… absolutnie przerażoną.

Opuścił ręce i popatrzył na Marnie i Noaha.

– Nie wydawała żadnego dźwięku, żadnego, ale cała jej twarz zdawała się krzyczeć.

Ciąg dalszy w wersji pełnej