Sonety i ghazele - ebook

SPO­TKA­NIE.

Wej­rze­nie – uścisk dło­ni – drob­nych słó­wek parę

I znów się ser­ce w pier­siach ozwa­ło sza­lo­ne.

I zno­wu my­śli, w jed­nę tyl­ko bie­gną stro­nę –

Ści­ga­jąc próż­no sen­ną, nie­po­chwyt­ne marę!

Nie wiem, czy los na­gro­dę mi zsy­ła, czy karę!

Grób przy­bli­ża, czy daje przed śmier­cią osło­nę.

Że znów obu­dził we mnie pra­gnie­nia uśpio­ne?…

Mnie, czy cie­bie obie­ra so­bie za ofia­rę?…

Cze­mu zja­wiasz się dzi­siaj ci­cha, won­na, lśnią­ca?

Czyż­by Bóg w tem spo­tka­niu nie wi­dział nic złe­go.

I cie­bie na mej dro­dze sta­wiał, za­miast słoń­ca?…

Nie wiem, cze­go spo­dzie­wać się – i pra­gnąć cze­go?

Lecz wiem, że wpad­niesz w moje ra­mio­na mdle­ją­ca –

Kie­dy? – w nie­bie, czy w pie­kle – nie wiem tyl­ko tego!

II.NOC BA­LO­WA.

Żą­dasz piosn­ki?… Na­resz­cie mam ła­twe za­da­nie!

Strun lut­ni może na­wet nie do­tknąć ma ręka.

Bo gdy imię twe skre­ślę – już bę­dzie pio­sen­ka,

A gdy­bym rzekł, co czu­ję – za po­emat sta­nie!…

Milcz, ser­ce!… Bło­go­sła­wię to na­sze po­zna­nie.

Choć­by mnie prze­zeń wiecz­na mia­ła cze­kać męka –

Bło­go­sła­wię myśl na­wet tę, co mnie dziś nęka

I któ­ra, jak cierń, utkwi w ser­ca nie­go ra­nie.

Lecz dość już!… Na żą­da­nie pio­sen­ka go­to­wa,

Brak w niej ży­czeń, byś przez świat prze­szła uśmiech­nię­ta.

I li­ter sze­ściu: "ko­chaj"…. Ach… jak pło­nie gło­wa!….

Już mil­czę!… Lecz gdy duch mój ze­rwie ziem­skie pęta.

Wspo­mnij, że była chwi­la, jak ta noc ba­lo­wa.

I przez nią wiecz­nie my­ślom mym zo­sta­łaś świę­ta!….

III.KO­CHAM.

Ko­cham ją! Precz więc od niej, łow­ców sko­rych zgra­jo,

Któ­ra wie­trzysz kwiat świe­ży i za­ta­czasz ko­łem

I my­ślisz jed­nej chwi­li po­zy­skać mo­zo­łem.

To, co nie­bio­sa z la­ski po dniach męki dają!

Ko­cham!… Próż­no więc wa­sze oczy ją ści­ga­ją.

Bo ja gwiaz­dy za­wie­szę dzi­siaj nad jej czo­łem –

I świat cały po­sa­dzę za świą­tecz­nym sto­łem.

I roz­pocz­nę z uczt jed­nę, co kre­su nie mają!…

Aby ją zy­skać, nie znam trud­ne­go wa­run­ku!…

Sko­nam, wie­dząc, że dola omi­nie ją sro­ga –

Wsta­nę z mar­twych, gdy przy mnie za­po­mni fra­sun­ku!

Ko­cha­ni! Żad­na mnie te­raz nie za­trwo­ży dro­ga –

Ze­chce, to się wy­rzek­nę pierw­sze­go ca­łun­ku

I na rę­kach ją żywą po­nio­sę do Boga!

IV.