Stacja Jagodno. Tom V. Życie jak malowane - ebook

Woda była tak gorąca, że Tamara obawiała się włożyć do niej stopy. Jednak babcia Róża wiedziała swoje.

– O to właśnie chodzi. Nic ci nie będzie, wytrzymasz. No już, nie marudź! – Popędzała Tamarę, która dość nieufnie spoglądała na stojącą na podłodze emaliowaną miednicę.

Tylko czy można było sprzeciwić się babci? Czuła, że protesty są z góry skazane na niepowodzenie, więc powoli, zaciskając zęby, zanurzała stopy coraz głębiej.

Zejdzie mi skóra, to pewne – myślała. – A za chwilę wrzątek dojdzie do kości.

– Nie patrz na mnie z takim wyrzutem. – Babcia pozostawała niewzruszona. – Wy, młodzi, to od razu sięgacie po tabletki. A na przeziębienie są lepsze sposoby niż ta cała chemia. Do wody dodałam aloes, to sobie przy okazji powdychasz. A potem wypłuczesz gardło wodą z solą…

– Babciu, miej litość – wychrypiała. – Woda z solą? Przecież tego się nie da pić!

– Toż ja ci przecież nie każę pić, tylko płukać. A może i na uszy ci ta infekcja poszła? Znam kilka sposobów…

– Nie, proszę – zaprotestowała Tamara. – Będę płukać, obiecuję.

Babcia Róża uśmiechnęła się pod nosem.

– Czy są dla mnie przewidziane jeszcze jakieś tortury? – zapytała Tamara, starając się nie poruszać stopami, które piekły, jakby chodziła po rozżarzonych węglach.

– Już nie marudź, dziecko. – Sękata dłoń pogładziła ją po głowie. – Tylko będziesz ssać cytrynę. Ale z cukrem – dodała, widząc proszący wzrok chorej. – A zaraz potem dostaniesz kubek mleka z miodem.

– A kawy nie mogłabym się napić?

– Mogłabyś, ale później. Najpierw zadbamy o twoje zdrowie.

Tamara westchnęła, ale nic nie powiedziała. Gdyby była w Kielcach, kupiłaby po prostu jakiś specyfik w aptece, wypiła i tyle. Jednak w białym domku nie mogła na to liczyć.

Dobrze, że babcia Róża nie jest jakąś znachorką, bo jeszcze obłożyłaby mnie kocimi skórkami – pomyślała. – A tak, to przynajmniej ja i Barnaba jesteśmy bezpieczni.

Myśl ta, choć nieco złośliwa, przyniosła odrobinę ulgi. Tamara doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że kto jak kto, ale babcia Róża nawet muchy by nie skrzywdziła. Jednak nad nią litości nie miała. Oczywiście wszystko w dobrej wierze i trosce o jej zdrowie, ale Tamara była już zmęczona okazywaną jej troską. Przywykła do lekarskiego podejścia Ewy – witaminy, coś przeciwgorączkowego i brak rozczulania się nad sobą. Sama też stawiała na przemysł farmaceutyczny, tym bardziej, że nie miała czasu na wylegiwanie się w łóżku.

Kiedy więc usłyszała w sieni głos Marzeny, zebrała wszystkie siły i wychrypiała:

– Tutaj!

– Wchodzę, wszędzie cisza, kuchnia pusta. Już się wystraszyłam, że coś jest nie tak! – Kobieta z dezaprobatą pokręciła głową. Rozejrzała się po pokoiku i szybko oceniła sytuację. – Zmogło cię – stwierdziła, wskazując głową na rozłożoną pościel. – A to co? – Popatrzyła z ciekawością na stopy koleżanki zanurzone w nadal parującej wodzie. – Postanowiłaś pozbyć się odcisków razem ze stopami?

– Proszę bardzo! Kolejna, która nie docenia tradycyjnych metod. – Babcia Róża, dotąd stojąca bez słowa, postanowiła się ujawnić. – Całe pokolenia tak się leczyły i dobrze było.

– O matko! – Marzena podskoczyła. – A na zawał coś babcia ma? Bo jak nie, to proszę mnie tak nie straszyć!

– Napijesz się kawy? – zapytała Tamara z nadzieją w głosie.

– Czy ja wiem? Piłam już dzisiaj dwie… – zawahała się Marzena, ale widząc proszące miny i gesty, które wykonywała koleżanka za plecami babci, natychmiast zrozumiała, o co chodzi. – Chociaż w sumie to jeszcze jedna nie zaszkodzi. Pójdę sobie zrobić…

– Siadaj, Marzenko, ja zaparzę. I tak muszę przygotować dla Tamary kolejne, jak to ona subtelnie nazwała, tortury. – Babcia uśmiechnęła się. – A ty w tym czasie wysłuchasz opowieści o tym, jaka to jestem zła.

– Babciu! – Tamara spojrzała na nią z wyrzutem. – Przecież wiesz, że wcale tak nie myślę.

– Wiem, wiem. – Staruszka machnęła ręką. – I że ta kawa jest dla ciebie, też wiem. Dla Marzenki zrobię herbatę z sokiem malinowym.

Kiedy zostały same, Marzena odsunęła kawałek prześcieradła i umościła się na materacu. Spojrzała współczująco na czerwony nos i załzawione oczy koleżanki.

– Ale cię wzięło…

– Daj spokój, od wczoraj ledwie żyję. Za bardzo uwierzyłam w wiosenne słońce.

Rzeczywiście, początek marca pokazał, że wiosna już nadchodzi. Po zimowej szarości słoneczne promienie były zapowiedzią tego, na co wszyscy czekali – ciepła i zieleni. Niestety, to nie wystarczyło, żeby rozbudzić uśpioną naturę i na próżno podczas spaceru Tamara wypatrywała pierwszych pączków na drzewach i zawilców między sosnami. Nie znalazła wiosny ani w lesie, ani nad zalewem, za to przywlokła ze sobą katar i ból gardła.

– Tylko mnie nie zaraź tym paskudztwem. Jeszcze tego by mi tylko brakowało – westchnęła Marzena.

Tamara przyjrzała się koleżance uważniej. Dopiero teraz dostrzegła ciemne obwódki pod oczami, których nawet makijaż nie był w stanie ukryć i jakiś smutek w jej spojrzeniu.

– Co u rodziców? – zapytała.

– Nawet nie chce mi się opowiadać. Mamę zupełnie odmieniła ta choroba, a tata nie radzi sobie z zaistniałą sytuacją.

Marzena na początku lutego poleciała z Jankiem do Londynu, gdzie mieli zostać przez miesiąc. Po pierwszej, kilkudniowej wizycie u angielskiej części rodziny Leszczyńskich Marzena odkryła, że potrafi zachowywać się jak dama, a arystokraci nie są wcale tacy straszni i pozbawieni poczucia humoru, jak wcześniej sądziła. Spotkała się z tak ciepłym i serdecznym przyjęciem ze strony gospodarzy, że z ochotą przystała na kolejne zaproszenie. Przyszłość jawiła jej się w tęczowych kolorach do chwili, gdy po dwóch tygodniach poznawania londyńskich atrakcji telefon z Polski nie przypomniał jej, że paleta życia składa się także z ciemniejszych barw.

Ojciec mówił takim głosem, że wykupiła bilet na najbliższy lot i po kilkunastu godzinach, z duszą na ramieniu, przestąpiła próg mieszkania rodziców. Popatrzyła na nieogolonego ojca, wysunięte szuflady komody, otwartą szafę i leżącą na środku stołu torebkę mamy. Nie wiedziała, co powiedzieć. Na szczęście ojciec podniósł wzrok znad kubka z kawą i powiedział to, co bardzo chciała usłyszeć:

– Żyje.

To była ta dobra wiadomość. Potem przyszła kolej na gorsze. Mama miała rozległy wylew, jej stan lekarze określali jako ciężki, a ojciec zupełnie nie potrafił odnaleźć się w tej sytuacji. Zaradny i silny mężczyzna w jednej chwili stał się nieporadnym i zagubionym starszym człowiekiem. Jakby cała jego moc i życiowa energia opierały się na obecności żony u boku. Gdy jej zabrakło – nie wiedział, co robić. Marzena po raz pierwszy w życiu zobaczyła, że ojciec się boi. Widziała ten strach w jego spojrzeniu, kiedy każdego dnia, gdy wracała ze szpitala, pytał:

– Co u mamy?

Sam jej nie odwiedzał. Poszedł raz, ale kiedy zobaczył żonę leżącą pod białą pościelą z zamkniętymi oczami i podłączoną do medycznych urządzeń, odwrócił się bez słowa i wyszedł. Marzena nie pytała o nic. Po prostu zaakceptowała postawę ojca i wzięła na siebie opiekę nad mamą. Dopiero kiedy powiedziała mu, że jest lepiej i matka odzyskała przytomność, zdecydował się na odwiedziny.

Teraz mama wróciła już do domu, ale i tak nie było lekko. Paraliż się nie cofnął, więc matka nie wstawała z łóżka. Lekarz co prawda zapewniał, że rehabilitacja pozwoli usprawnić mamę tak, że będzie mogła chodzić, korzystając z laski, a z czasem może nawet zupełnie samodzielnie. Na razie jednak nie było o tym mowy, więc Marzena zajmowała się sprawowaniem opieki nad matką. Ojciec przyglądał się wszystkiemu w milczeniu i czasami Marzenie zdarzało się uchwycić jego zdziwione spojrzenie. Jakby nie mógł zrozumieć, że kobieta, z którą spędził całe życie, nie potrafi teraz sama zjeść, a z jej ust, których jeden kącik opadł w dół, wydobywają się bełkotliwe dźwięki.

– Kiedy to minie? – zapytał pewnego wieczora Marzenę.

– A jeśli nigdy? – odpowiedziała pytaniem, bo tego dnia czuła się naprawdę zmęczona. Matka nie chciała jeść, była marudna i bez przerwy próbowała wstawać z łóżka. Jedna z takich prób zakończyła się upadkiem i Marzena najadła się strachu. Miała coraz większe wątpliwości, czy sprosta opiece nad matką, a fakt, że nie może liczyć na pomoc ojca, dodatkowo ją frustrował. Dlatego nie potrafiła utrzymać języka za zębami. Emocje wzięły górę, ale kiedy zobaczyła, jak twarz ojca zastyga w wyrazie niemego zdumienia i lęku, natychmiast pożałowała swojego zachowania.

– Wybacz, tato. Będzie dobrze, nie martw się. – Poklepała go uspokajająco po dłoni.

– Kiedy?

– Nie wiem. Ale wierzę, że będzie – zapewniła, chociaż tak naprawdę sama nie była o tym przekonana.

Lekarze nie umieli powiedzieć nic konkretnego, rehabilitant też tłumaczył, że każdy przypadek jest indywidualny. Wiedziała, że wiele zależy od pacjenta, ale mama, zawsze optymistyczna i pełna życia, teraz bardzo się zmieniła. Nie chciała współpracować, stała się złośliwa. Potrafiła celowo potrącać kubek, żeby rozlać sok lub herbatę, zdarzało się nawet, że pluła jedzeniem. Marzena rozumiała tłumaczenia lekarzy, ale i tak trudno jej było zaakceptować te zmiany. Patrzyła na kobietę w łóżku i nie widziała swojej mamy, ale jakąś obcą, zupełnie nieznaną osobę.

Z dnia na dzień jej rodzice – najbliższe osoby, które zawsze ją wspierały, podnosiły na duchu i pomagały w potrzebie – stali się kimś zupełnie innym. I to chyba było najtrudniejsze w całej tej sytuacji. A kiedy przypadkiem usłyszała płacz ojca dobiegający zza drzwi łazienki, zrozumiała, że czeka ją bardzo trudny czas.

– Sama rozumiesz, że zupełnie nie mam głowy do Jagodna. Całe dnie jestem u rodziców. Dobrze, że mama dostaje leki, po których przesypia noce, bo gdybym jeszcze miała tam nocować, to nie wiem… – westchnęła. – A tak, przynajmniej nocami mogę złapać oddech. Kocham ich, ale kiedy patrzę na to wszystko, naprawdę chwilami nie wiem, co robić. – Wbiła wzrok w podłogę. – Chyba nie jestem dobrą córką, bo coraz częściej się denerwuję. Brakuje mi cierpliwości, złoszczę się na mamę i na ojca. A potem mam wyrzuty sumienia, bo przecież oni całe życie robili dla mnie wszystko, co mogli. A ja…

– Daj spokój! Co ty opowiadasz! – zaprotestowała Tamara. – Robisz, co możesz. Podziwiam cię, że tak sobie radzisz. A że czasami puszczają ci nerwy? Przecież jesteś tylko człowiekiem…

Marzena westchnęła. Nie wyglądała na przekonaną.

– A Janek? Co on na to wszystko?

– Przyleci w przyszłym tygodniu. Tylko nie wiem po co, bo przecież nie będę miała dla niego czasu. W ogóle nie mam czasu. Na nic. Dlatego właśnie postanowiłam wybrać się do ciebie. Wiem, że na mnie liczyłaś, ale nie dam rady teraz zajmować się dworkiem. Głupio mi, ale…

– Nie ma o czym mówić – przerwała jej Tamara. – To raczej mnie powinno być głupio. My tu sobie poradzimy, chociaż nie ukrywam, że jesteś dobrym duchem tego miejsca. Ale teraz ty potrzebujesz pomocy. A ja jeszcze użalam się nad sobą. Mów, co mogę zrobić, w czym ci pomóc?

– Dzięki, ale na razie chyba w niczym. Jakby co, to będę dzwonić. No i postaram się jednak wpadać od czasu do czasu. Jakoś trudno mi sobie wyobrazić życie bez Jagodna.

– A dlaczego to niby masz żyć bez Jagodna? – Babcia stanęła w drzwiach z tacą, na której stały dwa kubki.

– Długo by opowiadać – skwitowała Marzena. – A ja właściwie muszę już jechać. Mama czeka na obiad. Do zobaczenia, babciu! – Ucałowała staruszkę w policzek. – A o dworku myślę – zwróciła się do Tamary – i na pewno coś wymyślę. Nie martwcie się. Pa! – Pomachała im i znikła za drzwiami.

– Marzenka ma kłopoty? – Babcia Róża nie dała się oszukać.

– Wszystko ci opowiem, ale najpierw wytrę nogi. Woda i tak już wystygła. No i chyba przejdziemy do kuchni, bo tutaj wszystkie miejsca siedzące są już zajęte. – Tamara wskazała na taboret, na którym siedziała.

– Tylko załóż ciepłe skarpety – nakazała babcia, wychodząc.

– Witaj, synu!

Łukasz zebrał rozpołowiony kawałek drewna, ułożył na stercie i dopiero wtedy odwrócił się.

– Witaj! – odpowiedział i uścisnął wyciągniętą dłoń.

– Widzę, że ciężko pracujesz – stwierdził Adam z uśmiechem.

– Bez przesady. – Łukasz wzruszył ramionami. – Normalnie. Muszę donieść trochę więcej, bo babcia Róża chce chyba zafundować Tamarze saunę.

– Tak, Ewa wspominała, że babcia przejęła się tą chorobą. Nic dziwnego, zawsze była opiekuńcza w stosunku do tych, których kocha. Ale mam nadzieję, że Tamarze już jest lepiej?

– Przyjechałeś wymieniać grzecznościowe formułki? Bo jeśli tak, to wybacz, ale wrócę do pracy…

– A gdybym zaproponował wspólny spacer? A potem razem to dokończymy? – Adam wskazał głową stertę drewna.

Łukasz spojrzał na ojca spod oka. Nadal trudno mu było normalnie z nim rozmawiać. Przez wiele lat prawie nie mieli kontaktu, a teraz nie potrafił przełamać tej bariery, która stała między nimi. Sam nie wiedział, czy ma ochotę na dłuższą rozmowę. Czego miałaby dotyczyć?

– To co? Bo jeśli nie, to nie będę ci dłużej przeszkadzać.

– W porządku. Jak chcesz. – Wbił siekierę w pień do rąbania drewna i wytarł ręce o spodnie. – Chodźmy.

Tamara spojrzała w okno i zobaczyła mężczyzn idących w stronę furtki.

– Mamo, zobacz – przywołała Ewę. – Ty wiesz, dokąd oni idą?

– Pojęcia nie mam. Adam nic mi nie wspominał…

– Myślisz, że coś się stało? – zaniepokoiła się córka.

Obie znały chłodny stosunek Adama i Łukasza. Rozmawiały nawet o tym, ale doszły do wniosku, że ich mężczyźni mają podobne charaktery i dopóki sami nie zechcą rozwiązać swoich problemów, żadne namowy niczego nie zmienią. Teraz popatrzyły na siebie z nadzieją, ale i z obawą.

– Mam nadzieję, że się nie pozabijają – westchnęła Tamara.

– Co ma być, to będzie. – Babcia Róża postawiła na stole talerze z rosołem. – Ja tam bym się nie martwiła na zapas. Rozumni są. I płynie w nich jedna krew, a to silniejsze niż wszystkie urazy.

– Ale akurat teraz poszli? – zdenerwowała się Ewa. – Przecież obiad na stole. Nie znoszę…

– Widać teraz był dobry czas – przerwała jej babcia. – A obiad można odgrzać, prawda, Ewuniu? – Uśmiechnęła się porozumiewawczo do Tamary. Obie wiedziały, że Ewa próbuje nieco pohamować swoje zasadnicze podejście do życia, ale czasami jeszcze dawna natura brała górę.

– To może zjemy rosołek, a z drugim daniem poczekamy, aż wrócą?

– Niech wam będzie. – Ewa machnęła ręką. – Ale i tak uważam, że niedzielny obiad powinno się jeść wspólnie, a nie na raty. To jednoczy rodzinę.

– Bywają chwile, które mogą zjednoczyć bardziej. – Babcia usiadła i sięgnęła po łyżkę. – Nie warto ich przegapić, nawet dla rosołu.

Ewa musiała przyznać jej rację.

Tymczasem mężczyźni doszli do domu Michalików. Tutaj mieszkał Łukasz. Adam zatrzymał się przy furtce i popatrzył na niewielki drewniany domek z połatanym dachem.

– Nie zaprosisz mnie? – zapytał, nie patrząc na syna.

– Nie mam herbaty. Ani cukru. – Usłyszał twardy głos za plecami. – Ani nawet dwóch kubków.

– Nie szkodzi. Mimo to chciałbym…

– Jeśli chcesz, to wchodź. W końcu jest w połowie twój.

Adam usłyszał też to, co nie zostało wypowiedziane. Wiedział, że syn nadal miał do niego żal. Najwyraźniej nie potrafił mu wybaczyć i wciąż uważał, że skrzywdził jego matkę. Adam starał się to zrozumieć, ale też nie czuł się winny. Dbał o rodzinę, nigdy nie zdradził żony, a po jej śmierci robił, co mógł, żeby nie stracić kontaktu z synem. Cóż, Łukasz był dorosły, podejmował własne decyzje i Adam nie miał na to wpływu. Jednak teraz pojawiła się szansa na ponowne zbliżenie. Chciał z niej skorzystać, ale nie zamierzał robić niczego na siłę. Syn musi wiedzieć, że obaj są mężczyznami i jego ojciec także ma swoją dumę. Albo się dogadają jak dorośli, albo nie.

– Tak, masz rację. Jest w połowie mój. I w połowie twój. – Pchnął furtkę i podszedł do drzwi wejściowych. Bez wahania sięgnął po klucz. Był tam, gdzie zawsze, od wielu lat, od czasów, gdy odprowadzał do domu swoją dziewczynę, która potem stała się jego żoną i urodziła mu syna.

Otworzył drzwi i wszedł do środka. Rozejrzał się po ascetycznym wnętrzu. Poznawał każdą ścianę, piec, nawet stół pozostał ten sam. Poczuł wzruszenie.

– Wiesz, myślę, że jednak lepiej byłoby powiedzieć inaczej. Ten dom jest w całości nasz. – Popatrzył na syna stojącego w progu kuchni. – Pozostawiła nam go osoba, która kochała nas obu. I sądzę, że wolałaby tak to ująć.

– Tak, ona kochała nas obu, ale jeden z nas jej nie kochał. – Łukasz usiadł na jedynym krześle i wyzywająco spojrzał ojcu w oczy.

– Wiedziała o tym od początku. – Adam postanowił być szczery. – Chociaż nigdy o to nie zapytała ani ja tego wprost nie powiedziałem. Wiedziała, a jednak nie przestała mnie kochać. A ja ją szanowałem i ceniłem. Nie musiałem z nią zostać, ale chciałem i robiłem wszystko, żeby wiodło się nam jak najlepiej. Może cię to zdziwi, ale byliśmy razem szczęśliwi. Gdyby nie choroba, pewnie nadal żylibyśmy razem. Jednak stało się tak, jak się stało. Nie zmienimy tego.

Podszedł do syna i spojrzał prosto w zielone oczy swojej zmarłej żony.

– Nie wszystko w życiu jest proste i czarno-białe. Sądzę, że już sam zdążyłeś się o tym przekonać. Tego, co było nie zmienimy. Za to mamy wpływ na to, co będzie. Przyszłość zależy od nas. Posłuchaj dobrze: nie w połowie ode mnie i w połowie od ciebie, ale od nas.

Adam poczuł, że powiedział już wszystko. Wychodząc, przejechał jeszcze dłonią po blacie stołu, przy którym tyle razy jadał, na którym nierówności i rysy przypominały o wielu wspólnie krojonych bochenkach chleba…

Nie oglądał się za siebie. W drewnianym domku zakończył swój rozrachunek z przeszłością i chciał już tylko patrzeć w przyszłość.

– A gdzie twój honor? – Usłyszał głos syna.

Łukasz zrównał krok z ojcem.

– Miałeś mi pomóc z rąbaniem drewna. Chyba nie zamierzasz uciec? Kto mnie uczył, że mężczyzna zawsze dotrzymuje słowa?

Kobiety siedzące przy stole w białym domku usłyszały zgodny rytm dwóch siekier. Zamilkły i przez chwilę wsłuchiwały się w miarowy stukot.

– Można zacząć podgrzewać rosół – zdecydowała babcia Róża. – Tak na moje oko, to za jakieś dwadzieścia minut będziemy tu miały dwóch bardzo głodnych mężczyzn.

Ewa z Tamarą wymieniły spojrzenia pełne ulgi.

– I jak tam, Jadziu? Przyniosłaś coś nowego?

Małgorzata z uśmiechem przywitała Jadwigę. Z przyjemnością patrzyła, jak kobieta się zmienia. Wyglądała zupełnie inaczej, niż kiedy spotkały się po raz pierwszy. I wcale nie chodziło o to, że miała nowy, beżowy płaszcz z kapturem obszytym futerkiem, a na nogach botki na niewielkim obcasie. Przede wszystkim zmieniła jej się twarz – nie była już spięta, zmniejszyły się bruzdy na czole, a spojrzenie miała spokojne i weselsze.

Tak – pomyślała – troski niszczą nasze ciała bardziej niż czas. Wydrapują zmarszczki, wysuszają skórę i zabierają iskierki z oczu. Na to nie pomogą żadne kosmetyki. Jedynym lekarstwem jest spokój i bezpieczeństwo u boku innego człowieka. Tyle że o to niełatwo. Trzeba dziękować losowi, że nam się udało.

Napełniła kawą ulubioną filiżankę Jadwigi i usiadła z nią przy stoliku.

– Mam rozliczenie walentynkowych róż i tulipanów z Dnia Kobiet. Wiesz, że gminni urzędnicy kupili prawie wszystkie dla swoich koleżanek? Domyślam się, że to ze względu na mojego męża, ale niech i tak będzie. – Parsknęła śmiechem. – Ważne, że nic nie zostało. A to dla ciebie. – Położyła na stoliku kopertę. – I czekam na kolejne kwiaty.

– Właśnie, Małgosiu, przyszłam w tej sprawie. Bo widzisz, zaczynam ten kurs florystyczny. Dostałam skierowanie z biura pracy i nic nie będę musiała płacić. A potem założę własną firmę, tak mi ta pani w urzędzie powiedziała. Czy ty to sobie wyobrażasz? – Roześmiała się. – Bo mnie się to w głowie nie chce pomieścić. Nawet nie uwierzyłam na początku i kazałam sobie wszystko zapisać, bo niewiele z tego rozumiałam. Ale Roman przeczytał, potem tam jeszcze pojechał się dowiadywać i mówi, że to wszystko prawda. Tak się da, są specjalne pieniądze.

– To będziesz teraz ze mną konkurować? Dwa podobne sklepy w Jagodnie raczej się nie utrzymają. – Małgorzata udawała, że robi obrażoną minę.

– Gdzie tam! – Obruszyła się Jadwiga. – Ja mam zamiar kwiaciarnię otworzyć i te dekoracje na różne okazje przygotowywać. Przecież się chyba o to na mnie nie pogniewasz?

– No co ty! Przeciwnie – bardzo się cieszę, że tak ci dobrze idzie. A co u dzieci?

– Dobrze, dobrze. Igor nadal u Romana robi, ale teraz to już może dla siebie parę groszy zostawić. Buty sobie kupił i cały zadowolony. Tereska się do gotowania ostatnio przekonała i co rusz nowe dania szykuje. Jak jest z czego, to i przyjemniej robić, prawda?

Małgorzata pokiwała głową. Dobrze usłyszeć, że Jadwidze coraz lepiej się wiedzie.

– Młodsze do szkoły chodzą, co dzień kanapki mają, to i inne dzieciaki przestały się naśmiewać. A Amelka na krok mnie nie odstępuje, jak kwiaty robię i chce się uczyć. – Jadwiga popatrzyła na swoją dłoń i spoważniała. – Czy ty byś przypuszczała, że ja będę malować paznokcie? – Spojrzała Małgorzacie w oczy.

– Jeśli ci się to podoba, to dlaczego nie? To chyba miłe, jak można o siebie zadbać?

– Oczywiście – zgodziła się Jadwiga. – Tylko czasami myślę, że gdyby Tadeusz żył, to tak bym dobrze nie miała. I mi trochę dziwnie, bo to wygląda, jakbym się z jego śmierci cieszyła.

– Jadziu, przecież wszyscy wiedzą, że tak nie jest. I że takiej dobrej żony, oddanej na dobre i złe, to nikt nie miał. – Małgorzata wiedziała, co chce usłyszeć Jadwiga. Bez wyrzutów sumienia powiedziała jej to, bo chciała, żeby kobieta wreszcie pozbyła się resztek wątpliwości i zaczęła bez oporów korzystać z szansy, jaką dał jej los.

– Jak tak mówisz…

– Tak mówię, bo tak jest. Maluj te paznokcie, włosy farbuj i dokształcaj się. A ja już niedługo będę się chwalić, że znam największą bizneswoman w gminie.

– Co też ty mówisz! – Jadwiga się obruszyła. – Gdzie mnie tam do biznesów. Chcę tylko z kwiatami być i zarobić na chleb dla dzieciaków. – Dopiła kawę i wstała. – Idę już, bo Amelkę z przedszkola muszę odebrać.

– Hej, zapomniałaś! – Małgorzata podała Jadwidze pozostawioną na stoliku kopertę. – Widzę, że już dobrze ci się powodzi, skoro o takich rzeczach nie pamiętasz. – Mrugnęła okiem. – Do zobaczenia!

Stanęła przy oknie i patrzyła za odchodzącą kobietą. Nawet chód jej się zmienił. Nie wyglądała już tak, jakby niosła na plecach wielki ciężar. Ramiona się wyprostowały, krok miała lżejszy i bardziej energiczny.

Małgorzata nie zmartwiła się brakiem dostaw bibułowych kwiatów. Internetowy sklepik wzbogaciła ostatnio o ręcznie robione serwetki, a niedaleko Jagodna znalazła artystkę, która przeniosła się z miasta na wieś i robiła śliczną ceramikę, wypalaną we własnym piecu. Jej dzieła cieszyły się sporą popularnością.

Na brak gości też nie mogła narzekać. Osoby, które na początku zajrzały do sklepiku z ciekawości, teraz od czasu do czasu przychodziły na kawę i ciastko. Szczególnie w niedzielę, po mszy, miewała pełny lokal. W tygodniu pojawiały się głównie kobiety z dziećmi, żeby złapać chwilę oddechu między zakupami a gotowaniem obiadu. W domu nie miały czasu na odpoczynek, bo zawsze było coś pilniejszego do zrobienia albo czujne oko teściowej rejestrowało każdą wypitą kawę. Tutaj nikt ich nie widział, dzieci przez chwilę zajmowały się zabawą w swoim kąciku, a herbata pita z filiżanki, której nie trzeba potem zmywać, sprawiała, że choć przez ten krótki moment czuły się zrelaksowane.

Wiedziała też, że wkrótce zacznie się sezon wycieczek, a cieplejsze dni ściągną też weekendowych turystów. Była dobrej myśli. W lutym zarobek pokrył wszystkie koszty i zostało jeszcze trochę pieniędzy na zakup nowości do sklepiku. Podzieliła się tym małym sukcesem z Kacprem, a ten, chyba po raz pierwszy w życiu, pochwalił ją.

– Nie dawałem temu przedsięwzięciu szans, ale widzę, że powoli wychodzisz na prostą – powiedział. – Może nie jest to jeszcze biznes, z którego da radę się utrzymać, ale muszę przyznać, że zaimponowałaś mi swoim uporem i determinacją. Oby nie przyszło ci do głowy kandydowanie na wójta w kolejnej kadencji, bo będę naprawdę wystraszony. – Przyciągnął ją do siebie i pocałował.

Te słowa były dużo większą nagrodą niż jakikolwiek zysk. To na nie czekała tak wiele lat. Kiedyś od nich zależało jej szczęście, a teraz, kiedy je wreszcie usłyszała, zdała sobie sprawę, że owszem, dają radość, ale w gruncie rzeczy już sama wiedziała, na ile ją stać.

Mimo wszystko – pomyślała – cieszę się, że dostrzegł mój sukces. I jeszcze o nim głośno powiedział. Bo to nie tylko komplementy dla mnie, ale przede wszystkim dowód jego zmiany. A przynajmniej tego, że się stara i próbuje naprawić nasze relacje.

– Dzień dobry. – W drzwiach stanęła nauczycielka z gminnego gimnazjum. – Pani Małgosiu, niech mi pani coś poleci na prezent dla naszej pani dyrektor. Imieniny ma, więc składka zrobiona. Teraz potrzebujemy tylko oryginalnego przedmiotu. A takie rzeczy to tylko u pani.

– Zaraz poszukamy czegoś odpowiedniego.

– O, ledwie żyję! – Zofia z wyraźną ulgą usiadła na krześle. – Szmat drogi dzisiaj zeszłam. – Nikolka, pobaw się z Barnabą, babcia musi odpocząć.

– Dobrze, babciu. Ale potem pójdziemy szybko do domu?

– A dlaczego ty się tak do domu spieszysz? – Babcia Róża pogłaskała małą po głowie. – Może ty głodna jesteś? Zaraz ci naleję czerwonego barszczu i ziemniaczków nałożę. Lubisz?

– Lubię. – Dziewczynka pokiwała głową. – A jak już zjem, to pójdziemy do domu? – zwróciła się do Zofii.

– Pójdziemy, pójdziemy – zapewniła ją babcia.

– A co jej tak pilno? – zapytała Róża, krzątając się między kuchenką a stołem.

– Mamy tiul na spódniczkę. Tylko gumki mi zabrakło. A ona już się nie może doczekać, żeby wyglądać jak księżniczka z jakiejś tam bajki.

– Teraz już rozumiem. – Gospodyni uśmiechnęła się. – Ale głodnych was nie puszczę. Zresztą i tak powinnaś chwilę posiedzieć. Nie mogła Kasia tej gumki kupić?

– Mogła, nawet chciała, ale Nikolka nie dała rady usiedzieć. Wiesz, jaka ona jest niecierpliwa. A że dzisiaj ciepło, to poszłyśmy spacerkiem do Jagodna. Dla małej to nawet na zdrowie wyjdzie.

– Tobie chyba trochę mniej. – Róża zerknęła na opuchnięte nogi Zofii.

– Ja wiem, ale jak tu dziecku odmówić? Wiesz, że ja bym dla niej wszystko zrobiła. Póki jeszcze jako tako ze mną, to… – westchnęła. – Ale rację ci przyznam, to już chyba nie na moje zdrowie.

– W twoim wieku wypadałoby trochę zmądrzeć.

– Tak, bądź tu mądra, jak takie słoneczko małe się do ciebie uśmiecha. – Zofia wskazała na Nikolę szepczącą coś do ucha Barnabie, który, kocim zwyczajem, przyjmował to ze stoickim spokojem i zupełną obojętnością.

Babcia Róża pokiwała głową ze zrozumieniem. W oczekiwaniu aż barszcz się podgrzeje, przysiadła naprzeciwko Zofii.

– A oprócz gumki, to coś jeszcze z Jagodna przyniosłaś? Jakieś wieści?

– Zajrzałam do Kasi, ale nie miała czasu, bo jedna klientka za drugą umówiona.

– To chyba dobrze?

– Pewnie, że dobrze. Aż dziewczyna odżyła, odkąd ma tę pracę. Że zmęczona, to fakt, ale zadowolona. A jej klientka powiedziała, że Kasia dobrze paznokcie robi, więc lepiej u niej, bo na miejscu, to się na czasie i kosztach dojazdu oszczędza. – Schyliła się, żeby zdjąć buty. Z westchnieniem odstawiła botki pod krzesło i mówiła dalej. – Nie siedziałam, chociaż ten Tomek, wiesz, Borek, co u niego Kasia miejsce podnajmuje, to mi herbatę proponował. Bardzo miły chłopak.

– Zawsze taki był.

– A tak – zgodziła się Zofia. – Szkoda, że mu się tak w życiu nie ułożyło. Zaradny, dobrze wychowany, ale która kobieta to teraz docenia…

– Może jakaś doceni. – Babcia Róża uśmiechnęła się lekko. – Wszystko w swoim czasie.

– Ano może i tak. Ale ja nie o tym chciałam. Bo jak tę gumkę kupowałam, to była w sklepie taka młoda dziewczynka. Wybierała suwak. I tak od słowa do słowa, zaczęłyśmy rozmawiać. Okazało się, że ona sama chce sobie sukienkę przerobić. Już zwęziła, tylko ręcznie robi, bo maszyny nie ma. Pokazała mi i powiem ci, że całkiem dobrze sobie poradziła. Widać, że dokładna i cierpliwa. Tylko że ona pierwszy raz się za szycie wzięła…

– Domyślam się, że ty jej ten suwak wszyjesz?

– Oj, nie śmiej się ze mnie. – Zofia wzruszyła ramionami. – Wszyję, a jakże. Nie mogłam przecież tak jej zostawić. Ja ją rozumiem – chce ładnie wyglądać, jak każda młoda. A gdy nie ma za co nowego kupić, to się stare poprawia. Sama tak robiłam całe życie. Chwali jej się, że próbuje, przyznaj sama.

– Oczywiście, masz rację.

– No i przyjdzie do mnie jutro, jak ze szkoły wróci. Uczy się w Kielcach.

– Dobry z ciebie człowiek, Zofio. – Róża poklepała kobietę po dłoni. – Jakby wszyscy tak postępowali, to świat byłby lepszy.

– Kiedy zjemy? Niech mi babcie powiedzą… – Proszący głosik Nikoli przerwał rozmowę staruszek. – Barnaba mi mruczy, że już czas, żebym poszła do domu.

Roześmiały się obie.

– Zaraz nalewam. Lubisz skwarki?

– Nie bardzo.

– To samym tłuszczykiem okraszę. Myj rączki i siadaj do stołu.

Ciąg dalszy w wersji pełnej