Summoner. Zaklinacz 3. Bitwa - ebook

1

Przed oczyma Fletchera zawirował mozaika jaskrawych fioletowych kształtów. Zaraz potem runął w głąb bezdennej mrocznej otchłani. Usta i nos wypełniła mu woda, a coś galaretowatego otarło się o kostkę. Rozpaczliwie wymachując nogami, zmagał się z nieubłaganą siłą, wciągającą go w czarną pustkę. Zakrztusił się lodowatym słonawym płynem, który zalał mu płuca. Świadomość zaczęła zanikać, opuszczała jego ciało wraz z resztkami ciepła. Odrętwiał, poczuł się nieważki.

W złaknionym powietrza umyśle zaklinacza co chwila rozpalały się przebłyski wspomnień. Zmiażdżone ciało Sariel pogrzebanej pod strzaskanymi murami piramidy. Wykrzywiona w drwiącym uśmiechu twarz Jeffreya, przestępującego z dmuchawką w dłoni ponad sparaliżowanymi przyjaciółmi. Wirujący portal. Matka.

Zawisł wśród pustki.

Wtem czyjeś silne palce zamknęły się na przegubach jego wyciągniętych rąk i szarpnęły ku górze. Zimne powietrze owiało mu policzki, zachłysnął się. Moment później ktoś solidnie grzmotnął go w grzbiet. Zwymiotował brudną wodą.

– Tak jest! Wyrzuć to z siebie! – polecił Othello.

Przemoczony Fletcher, raz po raz mrugając i potrząsając głową, rozejrzał się po otaczającym ich nowym świecie.

Trafili na niewielką skalistą wysepkę, przypominającą kształtem odwróconą do góry dnem misę. Twarde podłoże porastała gruba warstwa zielonych glonów. Wysepka wyrastała z czarnej jak smoła rzeki, dostępu do obu brzegów broniła gęsta plątanina nurzających się w wodzie mangrowców. Przymglone szarobłękitne niebo przywodziło na myśl zimowe wieczory.

Cress, Sylva i jego matka leżały tuż obok. Tulące się do boku Lisandra, dygotały w wilgotnych ubraniach. Tosk umościł się na kolanach swej pani. Ignatius zamaszystymi pociągnięciami języka starał się osuszyć przemoknięte pióra Atheny. Solomon leżał płasko na brzuchu i trzymał się mięsistych kępek mchu tak kurczowo, jakby zależało od tego jego życie. Dyszał wyczerpany po straszliwym wysiłku, jakiego wymagało wydobycie z wody sparaliżowanego gryfa.

– Patrzcie! Jest ruchomy! – zauważyła Sylva, wskazując pulsujący portal, który zdążył się oddalić od wyspy na jakieś trzy metry. Magiczne przejście było do połowy zanurzone w ospałym nurcie. – To dlatego wpadliście do wody.

Fletcher spojrzał na portal, który rzeczywiście odpływał coraz dalej. Nagle zmalał mu w oczach, przygasł i zniknął do wtóru stłumionego trzasku.

– Nie – zaprzeczył Othello i wskazał ruchem głowy brzeg. Z każdą chwilą mijali kolejne namorzyny. – To my... płyniemy.

Miał rację. Wysepka sunęła powoli po czarnej rzece. O pomyłce nie mogło być mowy.

Fletcher podczołgał się na skraj i spojrzał w toń. W mętnej głębinie poruszyła się głowa wielkiego gada, usiane złotymi iskierkami oko łypnęło ku górze.

– To nie jest wyspa – szepnął, obserwując miarowo wiosłującą pod powierzchnią szponiastą łapę o zrośniętych błoną palcach. – To zaratan.

Wycofał się ostrożnie, uważając, by nie ześliznąć się ze skorupy. Tym właśnie okazała się ich wyspa – skorupą demona przypominającego budową olbrzymiego wodnego żółwia. Fletcher domyślił się, że ten konkretny osobnik musi być stosunkowo młody. W pełni dojrzałe zaratany osiągały zazwyczaj kilkakrotnie większe rozmiary. Powiódł spojrzeniem po zamykającym drogę na brzeg gąszczu. Wśród zbitych zarośli nie zobaczył nawet jednej zatoczki czy skrawka lądu. Zastanowił się nad ich położeniem. Na razie nie mieli wyboru, musieli płynąć dalej.

Drzewa zalał snop błękitnego światła. Fletcher odwrócił się i zobaczył, że Solomon zniknął. Othello wchłonął swojego demona i otrzepywał właśnie ociekającą wodą skórę zaklinacza.

– Gdyby naszemu rumakowi zachciało się nurkować, Solomon poszedłby na dno jak kamień – stwierdził krasnolud, z niejakim lękiem wpatrując się w ciemne fale.

– Słusznie – zgodził się Fletcher i z niepokojem pomyślał o Lisandrze.

Demon wciąż nawet nie drgnął. Zatrute strzałki Jeffreya okazały się niezwykle skuteczne. Gdyby nie przypadkowe pojawienie się zaratana, gryf zapewne już by utonął.

Tymczasem Ignatius owinął się wokół Atheny, rozgrzewając ją ciepłem własnego ciała. Odwdzięczyła się, otulając go skrzydłami niczym kocem. Fletcher nie zamierzał im przeszkadzać. Cieszył się, że demony darzą się przyjaźnią. Teraz, bardziej niż kiedykolwiek przedtem, musieli tworzyć zgraną drużynę.

Zapadło milczenie. Jedynym dźwiękiem rozlegającym się nad rzeką było poskrzypywanie kołyszących się na wietrze gałęzi. Przy każdym podmuchu łagodna toń drżała niczym żywa istota.

– Pytanie dnia brzmi, co robimy? – odezwała się Cress po dłuższej chwili. Zmrużyła oczy i spojrzała w ciemne niebo.

– Czekamy – odparła Sylva i oparła głowę na ramieniu krasnoludki. – Zaczekamy, aż pojawi się kawałek suchego lądu bądź dogodna kryjówka. Miejmy nadzieję, że nasz zaratan nie będzie zanadto marudzić.

– Kryjówka? – zdziwił się Othello. – A przed kim chcesz się chować?

– Naprawdę sądzisz, że orkowie nie domyślą się, dokąd uciekliśmy? – spytała elfka, wskazując szerokim gestem otoczenie. – Znajdą na posadzce ślady krwi i zrozumieją, że przenieśliśmy się do ich części eteru. Naturalnie, klucze nie działają precyzyjnie i będą mieli pewien problem, ale dowiedzą się, gdzie trafiliśmy.

– Może jednak zostawią nas w spokoju – szepnęła Cress, jakby do siebie.

– Nie. Pomyśl. Włamaliśmy się do ich najważniejszej świątyni i zniszczyliśmy połowę armii, którą tworzyli od wielu długich lat – przypomniała Sylva, kręcąc głową. – Tak łatwo nie odpuszczą. Najdalej za kilka godzin ruszą naszym śladem szamani na wiwernach. Przeniosą się do eteru, gdy tylko wrócą z pościgu za innymi drużynami. Na szczęście Fletcher pozbawił ich wielu innych demonów. Stracą trochę czasu na przegrupowanie.

– Sylva ma rację – przyznał Fletcher. – Poczekamy, przybijemy w dogodnym miejscu do brzegu i ukryjemy się w lesie. Tutaj jesteśmy widoczni jak na dłoni.

Cofnął się i przytulił do matki. Wrażenie było dziwne, bo naprawdę mógł jej dotknąć. Wciąż nie potrafił do końca uwierzyć, że ją odnalazł. Tylko czy to rzeczywiście ona? Po tak długim czasie?

Od dawna przyglądał się twarzom spotykanych kobiet, myśląc o bezdusznej istocie, która porzuciła go nagiego w lodowatym śniegu. Teraz już wiedział, że wcale nie była bezduszna. Przeciwnie, kochała go.

Złożył głowę na ramieniu matki i wyczuł, że dygoce – była tak wymizerowana i osłabiona, że organizm nie potrafił stawić oporu zimnu. Co gorsza, jej brudne nędzne łachmany przemokły do suchej nitki.

– Cress, gdzie nasze bagaże? – spytał.

– Cóż, jakby to powiedzieć… – odpowiedziała półgłosem, nerwowo splatając palce. – Przecież wylądowaliśmy w wodzie. Obu rąk potrzebowałam, żeby się nie utopić. Udało mi się uratować tylko dwie torby, twoją i Jeffreya. Mam też jeden worek z płatkami. Trzymaj.

Podrzuciła Fletcherowi wilgotny tobołek. Myśl o stracie bezcennych płatków wywołała w jego piersi ukłucie lęku – tylko one pozwalały im bezpiecznie oddychać w toksycznym powietrzu eteru. Doszedł do wniosku, że na troski znajdzie czas potem. Zajrzał do torby i z ulgą stwierdził, że przez szczelną skórę przesiąkło tylko kilka kropel. Sięgnął do środka, pogrzebał przez chwilę i wyłowił swoją kurtkę – urodzinowy prezent od Berdona. Zarzucił ją matce na ramiona, zapiął i naciągnął jej kaptur na głowę. Natychmiast z lubością przycisnęła policzek do miękkiego króliczego puchu.

Po raz pierwszy spojrzał jej prosto w oczy. Woda opłukała jej twarz z brudu i Fletcher po raz kolejny dostrzegł w rysach matki uderzające podobieństwo do Josephine, jej bliźniaczki, którą podczas procesu ujrzał u boku Zachariasza Forsytha. Oczywiście w obecnym stanie wyglądała znacznie gorzej niż siostra. Zapadnięte oczy wpatrywały się tępo w dal. Odgarnął z jej policzka luźny mokry kosmyk. Była tak bardzo chuda! Istny żywy szkielet. Kto wie, jakich cierpień doświadczyła przez siedemnaście długich lat niewoli?

– Słyszysz mnie? – zapytał. Ponownie spróbował złowić spojrzenie Alice, lecz jej oczy pozostały nieruchome. – Mamo?

– Mamo? – szepnął zdziwiony Othello. – Na pewno dobrze się czujesz? To przecież lady Cavendish.

– Nie – zaprzeczył Fletcher, pomagając matce wsunąć cienkie jak patyki ramiona w rękawy kurtki. – Lady Cavendish zginęła. Rozbiła się o ziemię wraz ze swym perytonem. To nie ją więzili orkowie. Ta kobieta przebywała w niewoli znacznie dłużej… całe moje życie. Tam, w piramidzie, rozpoznała Athenę i zaczęła się dopytywać o swoje dziecko. W dodatku pamiętam tę twarz, widziałem ją już we śnie. To moja matka. Orkowie pojmali ją wkrótce po moim urodzeniu.

Krasnolud zmarszczył czoło, lecz po chwili powiązał fakty. Otworzył usta i chciał coś powiedzieć, ale nagle jego oczy strzeliły ku mętnej wodzie.

– Uwaga! – wrzasnął i rzucił się na Fletchera. Pociągnął go za sobą i zaraz potem zaklinacz usłyszał trzask szczęk zamykających się tuż nad jego głową. W nozdrza uderzył mu wstrętny rybi odór. Stworzenie, z ledwie słyszalnym pluskiem, skryło się na powrót w ciemnej głębinie.

Fletcher zauważył jeszcze kątem oka zarys gadziej głowy i na moment ogarnęła go panika – na pewno dopadły ich wiwerny! Wtedy jednak ujrzał wśród fal inne garbate sylwetki. Przypominały płynące z nurtem kłody. Chcąc, nie chcąc, przypomniał sobie jeden z wykładów z Akademii Vocanów.

Sobeki. Wielkie, mierzące ponad półtora metra, dwunożne krokodyle. Demony dziewiątego poziomu, rozdzierające swe ofiary ostrymi pazurami i krzywymi zębami. Oczywiście jedynie te ofiary, których nie zmiażdżyły wcześniej ciosami potężnych ogonów.

W tej chwili uciekinierów otaczało co najmniej kilkadziesiąt takich potworów.2

Fletcher cofnął się rakiem i zdecydowanie pociągnął za sobą matkę. Wraz z pozostałymi przywarli do boku Lisandra, lecz od wody wciąż dzieliło ich ledwie kilka metrów. Przygarbione kształty majaczyły tuż pod falami.

– Skąd się tu wzięły? – zachłysnęła się Cress i wysunęła z pochwy saks.

– Musiał je zwabić zapach zaratana – odrzekła Sylva. – Młode sztuki stanowią łatwy łup.

Skorupa zadrżała i zatrzymała się. Coś głośno plusnęło. Najbliższy sobek, rozochocony bliskością zdobyczy, zamachał gwałtownie ogonem.

Zaratan został osaczony.

– Teraz nasz rumak na pewno zanurkuje – uprzedził Othello i dźwignął się na kolana. – Czy Lisander doszedł do siebie? Może utonąć!

Zaratan znów się zakołysał, lecz nie poszedł pod wodę. Utrzymał się na powierzchni, a sobeki zaczęły krążyć dokoła. Uniesione skórzaste grzbiety łagodnie rozcinały powierzchnię.

– Dlaczego się nie zanurzył? – szepnął pod nosem Fletcher. Spojrzał w ciemny nurt, skąd odpowiedziało mu lśnienie złocistych ślepi. – On nas… chroni – dodał. – Rozumie, że w rzece nie mielibyśmy szans.

– Cóż, jeśli zaraz czegoś nie wymyślimy, zginiemy razem z nim. – Sylva zsunęła łuk z ramienia. Wiedziona odruchem, sięgnęła po strzałę, lecz kołczan był pusty. Wszystkie pociski znikły w mokradłach.

Pierwszy sobek rzucił się na zaratana. Demoniczny żółw szarpnął się i pochylił raptownie na bok. Lisander zaczął się zsuwać z wypukłej skorupy. Desperacko przebierając nogami, próbował wdrapać się wyżej, lecz drapieżniki zwietrzyły już okazję. Dwa sobeki oddzieliły się od stada, rozpędziły kilkoma potężnymi uderzeniami grubych ogonów i ruszyły prosto na bezradnego gryfa. Wodę pokryła biała piana. Pozostałe potwory, bardziej cierpliwe od swoich współbraci, zostały z tyłu.

– Nie! – wrzasnął Fletcher, błyskawicznie dobył kopesza i jednym skokiem przesadził bezwładne ciało Lisandra.

Sylva ruszyła za nim. Uniosła zakrzywione ostrze falksa i spojrzała prosto w płonące zimno złotozielone ślepia atakujących sobeków.

Pierwszy drapieżnik wyskoczył z wody. Przykucnął na tylnych łapach i przejechał pazurami po skorupie zaratana, wydzierając w kobiercu glonów długie szramy. Rozdziawił podłużny pysk, ukazując żółte wnętrze przepastnej paszczy. Błysnęły paskudne, nierówne kły. Uderzenie nastąpiło tak błyskawicznie, że Fletcher sparował je z najwyższym trudem. Ostrze kopesza zwarło się z pięcioma wygiętymi niczym sierpy szponami. Demon dysponował niebywałą siłą. Zaklinacz powstrzymał ostre końcówki pazurów dopiero kilka centymetrów przed twarzą. Złapał miecz oburącz i rozpaczliwie naparł. Sobek zamachnął się wolnym ramieniem, lecz ten atak zablokowała elfka szaleńczym cięciem falksa. Jednocześnie z wody wystrzelił drugi demon i Sylva musiała się odwrócić.

Zęby drapieżnika kłapnęły tuż nad ostrzem Fletchera, zmuszając go do odstąpienia. Zachwiał się na śliskiej skorupie. Sobek odskoczył, przykucnął i zawirował wokół własnej osi. Ciężki ogon strzelił niczym bat, podcinając Fletchera, który padając, uderzył głową o twardą skorupę. Pociemniało mu w oczach. Kopesz wysunął się z omdlewających palców.

Żółta paszcza sobeka błysnęła ponownie, lecz dokładnie w chwili, gdy powalonego zaklinacza ogarnął gorący oddech potwora. W powietrzu buchnął płomień. Strącony z zaratana demon wpadł do wody, zostawiając po sobie woń spalonego mięsa.

Ignatius. W samą porę.

Zamroczony Fletcher podniósł się na nogi. Słaniając się, zobaczył Othella, Cress i Sylvę, którzy ramię w ramię parli naprzód, zasypując drugiego sobeka gradem ciosów. Widząc porażkę pobratymca, monstrum wydało z siebie gniewny pomruk i umknęło pod wodę. Trójka zdyszanych zaklinaczy stanęła na skraju skorupy.

– Wszystkim nie damy rady – wychrypiał Fletcher.

Schylił się, by podnieść upuszczony kopesz, a Ignatius zwinnie wskoczył mu na ramię. Athena pozostała przy matce Fletchera, pilnując, by nieświadoma zagrożenia kobieta nie opuściła względnie bezpiecznego środka skorupy.

Ognisty atak salamandry nie wyrządził sobekowi poważniejszych szkód, lecz poparzony stwór czmychnął w stronę brzegu i zniknął wśród splątanych drzew. Pozostałe jednak ani myślały odstąpić – zacieśniły krąg, być może dodatkowo rozwścieczone żałosnym oporem, stawianym przez osaczonych obrońców. Czuły zbliżające się zwycięstwo.

– Ogniem wiele nie zwojujemy. Za dużo tu wody – zaświszczał Othello.

– Energia kinetyczna też nie pomoże.

– Błyskawice! – rzuciła Cress. Na ramieniu krasnoludki pojawił się Tosk. Puszysty ogon stworzenia zaiskrzył elektrycznymi wyładowaniami.

– Nie! – zawołał Fletcher i uniósł rękę. – Zaklęcie rozejdzie się w rzece i porazi naszego zaratana. Potopimy się.

– Może nie czas się tym martwić? – odparła Cress. – To nasz jedyny skuteczny czar.

– Nie trwoń many. – Sylva pokazała przyjaciółce pływające dokoła sobeki. – Wszystkich i tak nie zabijesz.

Leżący za ich plecami Lisander głucho sapnął, zmagając się ze słabnącym działaniem paraliżującej trucizny. Gryf – demon poziomu dziesiątego – mógł okazać się cennym sojusznikiem, a nawet wyrównać szanse obu stron, lecz wciąż był zbyt słaby. Z najwyższym trudem wspiął się z powrotem po nachylonej skorupie.

Od stada oddzielił się kolejny sobek i podpłynął, by sprawdzić determinację obrońców. Nagle w powietrze strzeliła wilgotna mgiełka i taflę rzeki przebiła wielka błoniasta łapa. Ogłuszony potwór odleciał w tył i runął między pobratymców. Zaratan potrafił się odgryźć.

– Myśl – mruknął do siebie Fletcher.

Przywołał z pamięci wszystkie znane sobie zaklęcia. Czarodziejskie tarcze były w starciu z demonami bezużyteczne – energia magicznych bestii pozwalała im przedzierać się przez tego rodzaju zapory równie łatwo jak przez pergamin. Przypomniał sobie czary uśmierzające ból, otwierające bądź zamykające zamki, kondensujące zawartą w powietrzu wilgoć. Zaklęcia wzmacniające lub wyciszające dźwięki, pozwalające wykrywać ruchome obiekty. Żadne nie mogło się przydać. Nagle, sunąc spojrzeniem po podmokłej okolicy, przypomniał sobie inne mokradła, zagubione w orkowej dżungli, oraz Malika sprawdzającego na błotnistej kałuży działanie zaklęcia lodu. Sobeki mogły zamarznąć.

Poruszył palcem, kreśląc przed sobą zademonstrowany przez Jeffreya symbol. Zawiły wzór przypominał płatek śniegu.

– Ty masz łeb – Othello popatrzył z uznaniem. – To się może udać.

Formujący się w powietrzu znak zaczął niebezpiecznie skwierczeć i sypać iskrami, lecz rok wytężonych ćwiczeń, którymi Fletcher wypełniał czas spędzony w więzieniu, wreszcie się opłacił. Bez trudu posłał przez palec dodatkową porcję many. Trzy sobeki, jakby zahipnotyzowane błękitną poświatą, odłączyły się od towarzyszy i ruszyły naprzód zwartym trójkątnym szykiem.

Z czoła Fletchera spłynęła strużka potu. Palec sunął w tę i z powrotem. Zaklinacz czuł naraz żar i dojmujący mróz. Wreszcie jednak postawił ostatnią linię i domknął symbol. Demony były tak blisko, że wyraźnie widział pionowe szparki źrenic, skupione na sobie złowrogo. Nad ramieniem śmignął mu bełt. To Cress strzeliła z kuszy. Chybiła jednak i pocisk gładko wniknął pod wodę.

– Fletcher, prędzej! – zawołała Sylva.

Zaratan zaczął dygotać, szykował się do obrony lub do nurkowania.

Wreszcie, gdy pierwszy drapieżnik rzucił się do ataku, z dłoni zaklinacza wytrysnęła długa smuga bieli. Rzekę zasypał deszcz kryształków lodu. Fletcher czuł wypływającą z niego manę, lecz zdobył się na jeszcze większy wysiłek, posyłając impuls za impulsem w zbliżające się demony. Nad wodą rozszalała się najprawdziwsza śnieżna zamieć. Przestał dopiero, gdy zużył połowę zapasu magicznej energii. Niemiłosiernie zdyszany osunął się na kolana.

Białe płatki leniwie osiadły na falach, pozwalając ocenić skutki ataku.

Sobek zastygł w bezruchu, zamknięty wewnątrz nieregularnej bryły lodu. Szczęki wciąż miał rozchylone, łapy wyciągały się ku gardłu Fletchera. Wolne od mroźnych kryształów pozostały jedynie ogon i tylne łapy, zwisające bezwładnie z unoszącej się na powierzchni miniaturowej góry lodowej. Część pozostałych demonów kołysała się z wolna, do połowy zanurzona w wodzie. Wszystkie były zamrożone. Pokrywająca bagno biała tafla pękała gdzieniegdzie z głośnym trzaskiem.

– Niech cię pokręci! – zaklęła pod nosem Cress. – Zadziałało. I to jak!

– Co z zaratanem? – spytał Fletcher. Nie był pewien, czy nie skierował zaklęcia zbyt blisko.

Odpowiedziało mu łagodne drżenie skorupy. Wielki demon ruszył przed siebie. Zaklinacz wciąż nie wygasił wiszącego w powietrzu znaku, lecz ocalałe sobeki, widząc pokonanych towarzyszy, zaczęły się cofać. Najpierw uciekały pojedynczo, potem, gdy podpłynął do nich zaratan, czmychały całymi grupkami.

Wkrótce zostali sami. Ciszę mokradeł mąciło jedynie ciche grzechotanie uderzających o siebie konarów. Owiał ich chłodny wietrzyk. Przeżyli.

Na razie.3

Zapadał zmrok. Zaratan płynął niezmordowanie naprzód, zwalniając jedynie chwilami, by pochwycić w szczęki i pożreć niesione przez rzekę kępy wodorostów. Wyraźnie się ożywił i kolejne kilometry monotonnej okolicy pokonywali coraz szybciej. Każda upływająca minuta stanowiła dla uciekinierów prawdziwy dar, z każdą chwilą oddalali się od zajętej przez orków części eteru, gdzie z pewnością szukali ich już dosiadający wiwern szamani.

Bagna wydawały się nie mieć końca. Najgroźniejszym przeciwnikiem grupki przyjaciół okazało się zimno. Wilgotne powietrze wysysało z ich ciał ciepło i mimo że tulili się do również stopniowo stygnącego futra Lisandra, wszyscy mocno dygotali. Fletcher przykazał Ignatiusowi owinąć się wokół szyi matki. Athena skuliła się na jej kolanach. Wciąż nieobecna duchem, Alice z roztargnionym uśmiechem wplotła palce w miękką sierść sowogryfa, który odpowiedział pomrukiwaniem i cichym świergotem.

Płynęli bardzo długo. W końcu popadli w graniczące z letargiem otępienie. Fletcher był tak wycieńczony, że prawie nie miał siły się ruszać. Zaczął się zastanawiać, czy to wciąż skutki jadu ze strzałek Jeffreya, czy może odczuwają pierwsze oznaki działania trującego powietrza eteru.

Gdy zrobiło się prawie zupełnie ciemno, wyczarowali niewielki dziwnoblask i zjedli resztki zabranego na wyprawę prowiantu – kawałki wieprzowiny z kuchni Briss i kilka zebranych w dżungli nadgniłych już bananów. Posiłek był nader skromny, lecz Alice pożarła swoją porcję niczym wygłodniała wilczyca. Wpychała kolejne kęsy do ust, jakby jadła mięso po raz pierwszy od lat. Fletcher oddał jej swoją rację, a gdy nasycona usiadła wreszcie z jękiem i złapała się za wypełniony brzuch, nie wiedział – śmiać się czy płakać. Kilka chwil potem oparła się głową o jego ramię i zapadła w drzemkę.

Fletcher wyobrażał sobie dotąd matkę, Alice Raleigh, jako osobę łagodną, piękną i przepełnioną miłością do swego jedynaka. Teraz miał pod opieką kobietę zagubioną, obłąkaną, niepamiętającą nawet siebie samej, o dziecku nie wspominając. Niemniej, gdy łagodnie starł z kącików jej warg tłuste plamki, poczuł, że pęka mu serce. Nie wolno mu było czuć rozgoryczenia ani zawodu, przeszła przecież tak wiele, tak bardzo cierpiała. Kochał ją bez względu na wszystko.

W ostatnich promieniach ciemniejącego nieba – słońca w tym obcym świecie po prostu nie było – przeprowadzili przegląd ekwipunku. Odkryli, że mają ze sobą suche ubrania na zmianę i przebrali się dyskretnie, korzystając z grzbietu Lisandra niczym z parawanu oddzielającego dziewczyny od chłopaków. Ku niepomiernemu zdziwieniu Fletchera, wszyscy zdołali ocalić broń, aczkolwiek większość prochu strzelniczego zamokła i nie nadawała się do użytku. Sylva nie miała ani jednej strzały i musiał oddać jej część swojego zapasu. Cress zachowała siedem bełtów. Mimo wszystko zdawali sobie sprawę, że w tej krainie ich największą siłę stanowią demony. Fletcherowi zrobiło się żal elfki; straciła zarówno swoje magiczne stworzenie, jak i całą manę.

Gdy wszystkie miecze trafiły z powrotem do pochew i ułożyli się do snu, myśli Fletchera skierowały się ku płatkom. W uratowanym przez Cress worku mieli około stu sztuk – w ciemności trudno było je dokładnie przeliczyć. Już chwilę temu, kiedy sprawdzali sprzęt, poczuł, że wpływ płatków słabnie, ogarniający go bezwład nasilał się z minuty na minutę. Wkrótce trud sprawiało mu już samo oddychanie. Czuł się tak, jakby dopiero co wspiął się na zachodnią wieżę Akademii Vocanów. Doszedł do alarmującego wniosku, że zachowany w worku zapas jest żałośnie wręcz skąpy.

Spojrzał na drzemiących towarzyszy i uświadomił sobie, że nie może zasnąć – gdyby w ciągu nocy wpływ płatków ustąpił na dobre, mógłby się nie obudzić.

– Potrzebuję płatka – zaświszczał słabo.

– Nareszcie! Bałam się poprosić pierwsza – powiedziała z westchnieniem Cress. Z wysiłkiem uniosła powieki i sięgnęła do worka.

Sylva i Othello poszli za przykładem przyjaciół. Nawet Alice nie zaprotestowała, gdy Fletcher wsunął jej płatek do ust, choć przełknęła dopiero, kiedy łagodnie pomasował jej szyję.

– Jak długo działały, pięć godzin? – spytał, czując błyskawicznie wracające siły.

– Mniej więcej – potaknął Othello. – Wychodzi, że potrzebujemy prawie pięciu płatków dziennie, i to na głowę. Oczywiście mówię o dobie w Hominum, bo wiadomo, że w eterze dzień różni się długością.

– Wiadomo? – burknęła Cress. – Musiałam ten wykład przespać.

– Nie przejmuj się – rzucił Othello. – Zimą dzień w eterze trwa dziesięć godzin, a latem cztery razy tyle. Natomiast rok i jego pory są identyczne jak u nas. Dzięki temu jesteśmy w stanie przewidywać migracje demonów przemierzających należącą do Hominum część eteru. Teraz mamy zimę, więc… powinniśmy się kimnąć. Za jakieś pięć godzin zrobi się jasno.

Fletcher wysłuchał krasnoluda uważnie. W odróżnieniu od przyjaciela stracił cały rok zajęć, a ponadto skupiony na przygotowaniach do turnieju, niespecjalnie przykładał się do wykładów z demonologii i ćwiczeń z pracy w eterze.

– Zapominasz o najważniejszym. – Głos elfki tak ostro rozciął ciemność, że Fletcher drgnął. – Co pięć godzin będziemy zużywać pięć płatków. Ile mamy czasu, zanim się skończą i eter nas zatruje? W worku mamy najwyżej sto sztuk. To w sumie sto godzin. Dziesięć tutejszych dni i nocy.

Fletcher zaczął gorączkowo przeliczać. Dziesięć dni i nocy w eterze dawało nieco ponad cztery doby według rachuby Hominum. Za cztery dni ciała odmówią im posłuszeństwa, a potem… umrą.

– Wiecie co? Przecież te kwiaty na pewno gdzieś tu rosną – zauważył bez większego przekonania.

– A widziałeś choć jeden? – Sylva skinęła ku ocieniającym brzegi zaroślom. – Owszem, zgadzam się, na pewno są w orkowej części eteru. Inaczej nie zgromadziliby ich aż tyle. Ale nie tutaj. Wydaje mi się, że te mokradła wyznaczają granicę ich terytorium, zapewne tylko dlatego wciąż nas nie wytropili.

– Czy to ma w ogóle jakieś znaczenie? – spytała głucho Cress.

– Co ty, do cholery, wygadujesz? Oczywiście, że ma! Psia mać! – odcięła się elfka.

Czoło Fletchera przecięła zmarszczka. Sylva nie przeklinała właściwie nigdy.

– Dziewczęta, tylko bez nerwów – rzucił wyraźnie podenerwowany Othello.

– Nie! – Elfka odtrąciła dłoń próbującego ją uspokoić krasnoluda. – Chcę się dowiedzieć, dlaczego według niej nie ma znaczenia jedyna rzecz, która może nas uchronić przed okrutnymi spazmami, toczeniem piany z ust, dławieniem się i śmiercią.

– Płatki nie mają znaczenia, bo tak czy inaczej wszyscy tu zginiemy! – wykrzyknęła Cress. Zaraz potem – ku zaskoczeniu Fletchera – zalała się łzami. – Sto godzin, dwieście godzin… Co za różnica? – szlochała, kryjąc twarz w dłoniach. – I tak stąd nie wrócimy.

Sylva stanęła jak wryta, cięta riposta zastygła jej na ustach.

– Ej… – ostrożnie podeszła do płaczącej krasnoludki. – Wiesz, ja po prostu… Najpierw straciłam Sariel, a teraz jeszcze ta sprawa z płatkami… Niepotrzebnie na ciebie naskoczyłam. Przepraszam. – Objęła Cress ramionami i wtuliła twarz w jej szyję.

Na przekór okolicznościom Fletcher i Othello wymienili się uśmiechami. Początkowo Sylva traktowała Cress podejrzliwie i nieufnie, teraz jednak wydawało się, że dziewczyny nareszcie się przed sobą otworzyły i zaczynają się wzajemnie rozumieć. Fletcher pozwolił im na kilka chwil spokoju. Zdawał sobie jednak sprawę, że uściski w niczym nie pomogą. Potrzebowali planu, najsłabszego choćby promyczka nadziei. Odchrząknął.

– Nie umrzemy za sto godzin – oświadczył ze znacznie większym przekonaniem, niż w istocie czuł.

Sylva oderwała się od Cress. Fletcher zauważył, że twarz elfki jest mokra od łez.

– Co chcesz przez to powiedzieć? – spytała.

– Wystarczy, że zdobędziemy więcej płatków – odparł. – Nic prostszego. Zastanówcie się, te kwiaty muszą rosnąć w obu częściach eteru, orkowej i ludzkiej. To nie może być wyjątkowo rzadka roślina. Jestem przekonany, że w dzienniku Jeffreya znajdziemy wszystkie potrzebne informacje. Dowiemy się, gdzie ich szukać, jak wyglądają…

– No dobrze – wtrąciła Cress głosem niewiele mocniejszym od szeptu. – Załóżmy nawet, że je znajdziemy. Ale… jak potem wrócimy do domu?

– Nie zdołamy otworzyć portalu ani do naszego świata, ani do innego rejonu eteru. Do tego potrzeba kluczy – stwierdził Othello.

– To pięknie... – rzuciła przygnębiona Sylva.

– Ale – podjął krasnolud – możemy przecież wrócić, korzystając z portalu, który otworzy ktoś z naszego świata.

– Czyli co dokładnie proponujesz? – zapytała Cress. – Chcesz, żebyśmy namówili zaratana, aby zawrócił i odwiózł nas z powrotem? Mamy przemknąć się wśród wiwern i szamanów i znaleźć ich portal? A potem po prostu przedrzeć się przez hordy orków i prysnąć przez dżunglę do granic Hominum, mając na karku całą armię tych bestii? Dziękuję, postoję.

– Masz rację – Fletcher bezradnie rozłożył ręce. – To rzeczywiście wykluczone. Po pierwsze, musimy jak najbardziej się oddalić od wrogiego terytorium.

– A co potem? – zapytał Othello.

Oboje z Cress wyglądali na głęboko skonsternowanych, lecz na ustach Sylvy zamajaczył zalążek uśmiechu. Zaklinacz wziął głęboki oddech.

– Wydostaniemy się z tych bagien i będziemy wędrować tak długo, aż dotrzemy do ludzkiej części eteru.4

Fletcher został gwałtownie wyrwany ze snu. Coś cicho zadudniło i całe jego ciało przechyliło się na bok. Znów coś głucho huknęło, raz jeszcze zakołysał się na brzuchu Lisandra.

– Co, do… – jęknął i otworzył oczy.

Zobaczył nad sobą drzewa. Prawdziwe drzewa z obwisłymi cienkimi gałęziami jak u wierzb, osłaniające przed bladym niebem. Tuż przed nim pojawiła szeroko uśmiechnięta się twarz Cress.

– Sheldon wyszedł na brzeg – powiedziała, szarpiąc Fletchera za poły kurtki. – Koniec z pływaniem po bagnach.

Usiadł i skrzywił się z bólu, który przeszył mu plecy. Spał w bardzo niewygodnej pozycji, a co gorsza, zdecydowanie krócej, niżby sobie życzył. Pierwsze myśli skierował ku Alice. Ona również już nie spała. Przeżuwając płatek, siedziała z tyłu skorupy i pustym wzrokiem wpatrywała się w mijane drzewa.

Do jej górnej wargi przykleiła się żółta drobinka. Fletcher zdjął ją łagodnym ruchem i mocniej otulił matkę kurtką, uważając przy tym, by nie zbudzić drzemiącego Ignatiusa. Athena miała otwarte oczy, lecz nie ruszyła się z kolan Alice. Wyczuł bijącą od sowogryfa głęboką melancholię i zrozumiał, że demon kocha Alice równie mocno, jak dawniej kochał ją jego ojciec. Pogładził łebek stworzenia i zostawił obie w spokoju.

– Sheldon? – powtórzył, gdy wreszcie dotarło do niego znaczenie słów Cress.

– Sheldon, nasz zaratan. Postanowiliśmy nadać mu imię – wyjaśniła Sylva, podając mu płatek. – Masz, zjedz. Właśnie minęło pięć godzin. Cress ma ze sobą kieszonkowy zegarek.

Rozgryzając cierpki płatek, Fletcher zauważył, że elfka wyciąga z worka pozostałe. Przeliczała je uważnie, układając między udami w równe stosiki.

– Skąd właściwie wiecie, że to samiec? – spytał Othello, wygodnie rozwalony z przodu skorupy. Nie podniósł nawet powiek.

– No ten... zerknęłam – Cress się zarumieniła.

Fletcher zachichotał i przeczołgał się naprzód. Sheldon zadarł łeb i na niego spojrzał. Ospale zamrugał złotymi ślepiami. Stworzenie było przyjemne dla oka – zawieszona na długiej, giętkiej szyi głowa kończyła się gładkim żółtym dziobem. Stąpał nieśpiesznie, lecz i tak prędzej niż mogli się spodziewać. Długie kroki pożerały kolejne metry terenu.

Zaklinacz zastanowił się przez chwilę, czy nie powinni Sheldona okiełznać. Niestety, zaratany były demonami poziomu piętnastego – stanowczo zbyt potężnymi dla Sylvy.

– Zostało dziewięćdziesiąt płatków – oznajmiła elfka, wyrywając go z zamyślenia. – Tak jak przypuszczałam dziewięćdziesiąt godzin.

Fletcher rozejrzał się po okolicy, próbując wypatrzeć choć jedną żółtą plamkę. Niestety, otaczała go jedynie zieleń i brąz drzew. Jak okiem sięgnąć, nie było ani demonów, ani żadnych kwiatów.

– Powinniśmy się trzymać Sheldona – zauważył.

Tuż pod nimi podłoże wciąż wyglądało na podmokłe, lecz dalej stopniowo się utwardzało. Gdzieniegdzie wyrastały nawet kępki szorstkiej trawy. Także drzewa były wyższe, ich korony rzucały coraz głębsze cienie.

– Zgadzam się. Piechotą takiego tempa nie utrzymamy – potaknęła Sylva. – W dodatku Sheldon nie jest bezbronny. Ten jego dziób i pazury sprawiają wrażenie bardzo ostrych.

– Będziemy też mogli spać, nie przerywając wędrówki. Wystarczy jedna osoba na straży – wtrąciła Cress, która podczołgała się do Fletchera.

Wyciągnęła rękę i podrapała Sheldona po karku. Demon odpowiedział zadowolonym pomrukiem. Zaklinacz uśmiechnął się szeroko. Dobrotliwy olbrzym już niebawem mógł się okazać cennym sojusznikiem.

W powietrzu poniósł się przenikliwy skrzek. Sylva krzyknęła. Fletcher odwrócił się i zobaczył Lisandra. Gryf doszedł już do siebie i zbliżał się właśnie z nastroszonymi piórami do Toska. Podkradał się niczym lew polujący na upatrzoną gazelę. Zmienił się wyraz jego ślepi – źrenice miał mocno rozszerzone, zniknął gdzieś błysk inteligencji, który wcześniej nie gasł nawet na moment.

– Lisander! Co ty wyprawiasz?! – zawołał Fletcher. Miał świadomość, że demon nie jadł, odkąd został sparaliżowany, lecz najwyraźniej tu chodziło o coś więcej niż zaspokojenie głodu.

– Kiedy portal się zamknął, stracił więź z Lovett – przypomniała zdjęta przerażeniem Sylva. – Wraca do pierwotnego stanu. Dziczeje.

Lisander zbliżył się o kolejny krok do wystraszonego raidżu, któremu na grzbiecie zjeżyła się błękitna sierść. Wiewiórczy ogon Toska uniósł się w powietrze, trzasnęły ostrzegawcze wyładowania. Gryf w odpowiedzi otworzył szeroko dziób i ryknął. Donośne zawołanie zwieńczyła drapieżna skrzekliwa nuta.

– Trzeba coś zrobić! – zawołał Othello, niewidoczny zza gotującego się do ataku demona. – Przecież on go zabije!

Fletcher gorączkowo rozważał możliwości. Zwój przyzywający Lisandra został schowany do plecaka. Problem polegał na tym, że plecak znajdował się pod brzuchem gryfa.

– Nie pozwolę mu skrzywdzić Toska – oświadczyła Cress i nagle w jej dłoniach pojawiła się gotowa do strzału kusza. Grot mierzył prosto w łeb Lisandra.

– Fletcher? Jakieś pomysły?! – wydarła się Sylva.

Właśnie! Sylva! Przecież straciła Sariel i miała szansę okiełznać gryfa – demona dziesiątego poziomu. Dwa lata temu była zaklinaczką poziomu siódmego.

– Przygotuj się – powiedział, powoli kucając.

– Do czego niby? – syknęła elfka, lecz Fletcher nie miał czasu na tłumaczenia.

– Athena, teraz! – krzyknął i puścił się biegiem po obłej skorupie zaratana. Rzucił się szczupakiem pod brzuch Lisandra i wcisnął dłoń do bocznej kieszeni torby. Nagle zrobiło się jasno – gryf skoczył na Toska, lecz mały raidżu frunął już wysoko w powietrzu, bezpieczny w szponach szybującego sowogryfa.

– Przeczytaj to! – zawołał Fletcher, rzucając zwój oszołomionej Sylvie.

– Co mam…? – zaczęła elfka, lecz nagle zrozumiała. – Lo ro di mai si lo.

Z dzioba Lisandra wydobył się przenikliwy skrzek. Gryf odwrócił się w miejscu, znacząc pazurami skorupę zaratana. Spojrzenie wygłodniałych ślepi wbił prosto we Fletchera, który mógł tylko stać w miejscu. Wyrwany ze snu okrzykami Sylvy, Ignatius krążył wokół gryfa i swego pana. Czekał na dogodną okazję do ataku, lecz zaklinacz przykazał mu spokój. Potrzebowali czasu – szarża małego demona doprowadziłaby do przedwczesnej konfrontacji.

Sheldon, zupełnie jakby wyczuł zamieszanie, zakołysał skorupą. Gryf na moment zastygł, po czym dla zachowania równowagi rozstawił szeroko łapy. Wyglądał jak niedźwiedź szykujący się do przejścia po zamarzniętym jeziorze. Pomiędzy nim a Sylvą pojawiły się w powietrzu pierwsze białe pasma magicznej energii. Powoli splatały się w jaśniejący sznur.

– Szybciej… – szepnął Fletcher, słuchając melodyjnej recytacji elfki.

Lisander wykonał niepewny krok naprzód. Dziób rozchylił się, ukazując różową gardziel. Fletcher stał nieruchomo jak posąg; każdy zbyt gwałtowny ruch mógł sprowokować gryfa. Demon zaczął się szamotać, łącząca go z elfką więź z każdym momentem przybierała na sile. Fletcher zbliżył się do niego o krok i poczuł na twarzy gorący, wilgotny oddech dyszącego demona. Zamknął oczy. Zimny twardy dziób musnął jego policzek. Zaraz potem połaskotały go w szyję miękkie pióra. Wielki łeb gryfa wtulił się w pierś chłopaka. Śpiew Sylvy ucichł…

Lisander powrócił.

Zaklinacz z czułością objął kark demona, lecz mgnienie później tulił już tylko powietrze. Otworzył oczy i zobaczył rozpływającą się mgiełkę białego światła. W miejscu gdzie przed chwilą stał gryf, elfka trzymała skórę zaklinacza.

Wreszcie ostatnie wątki magicznej esencji wpłynęły w dziewczynę. Zacisnęła pięści, usiadła i aż zadrżała z euforii towarzyszącej pierwszemu wchłonięciu nowego podopiecznego. Uspokoiła się i ułożyła na plecach. Na jej wargach pełgał łagodny uśmiech.

Fletcher osunął się na skorupę obok przyjaciółki. Ignatius wskoczył mu na pierś z pełnym ulgi radosnym świergotem. Dziwne, lecz mały demon wydał się chłopakowi cięższy niż dotychczas. Szczypnął swego pana w ucho – kara za napędzenie strachu – po czym swoim zwyczajem owinął się wokół jego szyi.

– No dobra, może ktoś mi wyjaśni, co się tu, do diaska, stało? – zapytała Cress.

Fletcher obejrzał się na podchodzącą ku nim krasnoludkę. Zza pazuchy jej kurtki łypały okrągłe czarne ślepia Toska.

– Tak bywa, kiedy demony tracą swych właścicieli – odparł Othello, rozcierając kark. – Powinienem był to przewidzieć, uczyli nas tego na drugim roku. Demony zachowują inteligencję jedynie wtedy, kiedy pozostają pod kontrolą zaklinacza. Przedtem i potem niczym nie różnią się od dzikich zwierząt. Dawną osobowość przypominają sobie dopiero, kiedy ujarzmia je nowy pan. Mieliśmy sporo szczęścia, że paraliż Lisandra utrzymał się aż tak długo. Najczęściej dziczenie następuje bardzo szybko.

– To prawda – zgodził się Fletcher i jego myśli uleciały ku zachowanym przez Athenę wspomnieniom z nocy, kiedy trafił pod bramę Skór. Ona również czuła wtedy wołanie dziczy, przenikający na wskroś zew eteru.

– To może trzeba nas było ostrzec – burknęła Cress.

Fletcher wstał i spróbował oderwać od siebie Ignatiusa, lecz demon odmówił współpracy, nawet nie drgnął. Dał więc spokój, westchnął i zszedł na skraj skorupy, do Alice, która siedziała ze skrzyżowanymi nogami, spoglądając przed siebie pozbawionym wyrazu wzrokiem. Z odrętwienia nie wyrwały jej nawet skrzeki Lisandra. Nadzieję, że kiedykolwiek wydobrzeje, dawały jedynie delikatne ruchy dłoni, którą gładziła grzbiet Atheny.

Zaklinacz stracił już biologicznego ojca, Edmunda. Postanowił, że matka nie podzieli jego losu. Nie teraz. Spędzili razem tak niewiele czasu. Musiał istnieć jakiś sposób.

Powiódł spojrzeniem po pustkowiu, wypatrując czegokolwiek, co mogłoby natchnąć jego serce optymizmem. Nie zobaczył jednak zupełnie nic – żadnych źródeł pożywienia, żadnych kwiatów. Jedynie błoto i kępki suchych roślin.

– Nie martw się Ali… mamo – szepnął. Wypowiadając ostatnie słowo, poczuł się nieswojo. – Przekonasz się, jeszcze wrócimy do domu. Obiecuję.