Świeżo malowane - ebook

Słowo wstępu

Złożyło się szczęśliwie, że dostąpiłem zaszczytu napisania paru słów wstępu do tomiku wierszy, który trzymasz właśnie, czytelniku, w dłoniach. Nie chcę zapowiadać ani obiecywać, gdyż literatura, zwłaszcza poezja, jest silnie zakotwiczona w emocjach i byłoby grzechem zgadywać, co autor miał na myśli. Nie odmówię jednak sobie przyjemności zdradzenia pewnych istotnych faktów. Poznałem Michała całkiem przypadkowo, bo po konkursie organizowanym przez księgarnię Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w Warszawie. Razem z właścicielem stwierdziliśmy, że był bezkonkurencyjny. Egzemplarz mojej książki trafił w jego ręce. Później, co ciekawe, złapaliśmy kontakt, który utrzymał się do dzisiaj. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że podczas pisania drugiej części bardzo potrzebowałem wiersza, a ponieważ Michał do tego najlepiej się nadawał, poprosiłem go o pomoc. Jak się domyślacie, nie odmówił. Co istotniejsze, sądzę, że wtedy po raz pierwszy naprawdę w siebie uwierzył. Prawdopodobnie wcześniej nosił się z zamiarami wydania wierszy, ale z tego co mi wiadomo, nic konkretnego nie planował. W każdym razie zrobił najtrudniejszy, pierwszy krok: pokonał strach. Być może to jego pierwszy i ostatni tomik. Być może już nigdy więcej niczego nie napisze. Ale tu i teraz macie przed sobą autora na tacy. Przypatrzcie mu się, podumajcie, napiszcie swoje wrażenia. Resztę rozstrzygnie czas.

Kamil Dziadkiewicz

Wiersze, które zawarłem w tomiku, może nie zmienią losów świata ani nie posłużą do walk politycznych czy światopoglądowych, ale spróbują na prosty język przetłumaczyć zawiłość ludzkich uczuć i zachowań. To szara proza życia podana w formie poezji. Z bukietem wartościowych słów i z nutą nadziei.
Prosto z serca.

Tataraki późnym latem

Jeszcze przez chwilę na tafli wody

Szklić będzie się zachód słońca.

Gęste sitowia szumią nad głową,

Nadchodzi początek końca.

Jeszcze przez moment na trzcinach złotych

Posiedzą muszki i ważki.

Gdy zimne deszcze wbiją je w ziemię,

To zasmakują porażki.

Umiera lato na moich oczach

Na ciemnych bagnach, szuwarach,

Gnije na brzegu wśród tataraku

W białych jak śnieg nenufarach.

Niczym na alarm o taflę wody

Skrzydłami biją łabędzie.

I koncert świerszczy słychać o zmroku:

O tym, jak trudno żyć będzie.