Szczęście w miłości - ebook

Rozdział 1

Dwulitrowa butla mountain dew i duża paka draży reese’s pieces. Takie właśnie paliwo miało pozwolić mi przebrnąć przez trzy godziny zakuwania, czekającego mnie u schyłku tego dnia. A że nie każdej z nas odpowiadał ten właśnie zestaw, dalej penetrowałam półki, przyciskając do piersi butelkę z napojem. Blaire lubiła wszystko, co kwaśne, pasowałaby jej torebka żelków sour patch watermelons. Elise natomiast nie znosiła słodyczy (co dla mnie nadal było niepojęte), dla niej więc wzięłam torbę precli i z naręczem zakupów stanęłam w kolejce do kasy.

Przede mną jakiś dzieciak dyskutował z mamą. Na śniadanie chciał zjeść batonik, który trzymał w garści, a nie banana, wybranego mu przez mamę. Wyglądało na to, że spędzę tutaj jeszcze trochę czasu. Spojrzałam na telefon. Siódma dwadzieścia. Awantury z dzieckiem w roli głównej nie przewidziałam, ale i tak nadal mogłam dotrzeć do szkoły bez spóźnienia.

Podsunęłam okulary ku nasadzie nosa. Żałowałam, że nie mam przy sobie paru fiszek, żeby się pouczyć. Stercząc tu, mogłam tylko rozglądać się wkoło. Napis przy kasie głosił, że kumulacja w loterii Powerball sięgnęła trzydziestu milionów dolarów. Trzydzieści milionów. Nawet jedna trzydziesta tej kwoty rozwiązałaby większość problemów, które przychodziły mi do głowy. Może nawet wszystkie. Nieuchronne zajęcie naszego domu. Kredyt studencki mojego brata. Opłacenie czekających mnie studiów.

– Namyśliłaś się? – spytała ekspedientka.

– O-o. – Rozejrzałam się. Dzieciaka z mamą już nie było. Wygrał batonika czy banana?

Podeszłam do kasy i położyłam swoje zdobycze.

– Nie za wcześnie na tyle cukru? – zdziwiła się kobieta. Według identyfikatora nazywała się Maxine. Siedziała na wysokim stołku za kasą. Nigdy dotąd jej nie widziałam w Mini-marcie, a bywałam tu przynajmniej raz na tydzień. Widocznie była nowa.

– No – odpowiedziałam. Nie uważałam za celowe objaśniać komuś obcemu mojego tygodniowego rozkładu zajęć.

Wydęła wargi, a potem zapytała:

– Chcesz kupić kupon Powerball?

– Słucham?

– Zauważyłam, że patrzyłaś na ten napis. Trzydzieści milionów to mnóstwo pieniędzy.

Znów spojrzałam w tamtą stronę i postarałam się nie parsknąć śmiechem.

– Gra na loterii to wyrzucanie pieniędzy. A poza tym nie mam jeszcze osiemnastu lat. – Ten wiek miałam osiągnąć za dwadzieścia cztery godziny, ale Maxine nie musiała o tym wiedzieć.

– Wyrzucanie pieniędzy? Powiedz to ludziom, którzy wygrywają.

– Wie pani, ile wynosi prawdopodobieństwo wygranej? – spytałam. – Jeden do prawie dwustu milionów. Milionów.

Maxine wydawała się nie zgadzać, że statystycznie rzecz biorąc to prawie niemożliwe. Wpatrywała się za to we mnie, prawdopodobnie głowiąc się, skąd znam tę liczbę. Już taka jestem dziwna: zapamiętuję różne fakty.

– Łatwiej byłoby zostać trafionym przez piorun – dodałam dla ułatwienia.

– To jest twój życiowy cel?

– Nie. Wolę po prostu stawiać na to, co w większym stopniu gwarantuje sukces, choćby na wytężoną pracę.

– Hej, czasami można pomarzyć.

Zastanawiałam się nad sensem tego stwierdzenia. Według mnie bowiem marzenie o czymś niemożliwym niewątpliwie szkodziło. Rozmyślanie, jakie byłoby życie „gdyby…”, równało się marnowaniu czasu.

– Razem pięć dolarów czterdzieści dwa centy.

Wyjęłam z kieszeni kartę debetową i podałam jej.

– Szykuje się piątkowa impreza? – Maxine zmierzyła mnie wzrokiem, od jasnobrązowych włosów zebranych w nudny i niezgrabny koczek poprzez przyduży rozpinany sweter i podniszczone dżinsy po dziurawe trampki.

– Szkoła, praca, a potem zakuwanie z koleżankami. – Wskazałam stos przekąsek, które powinny przy tej nauce zniknąć. Chyba więc jednak objaśniłam obcej mi osobie część mojego rozkładu dnia.

– Zakuwanie. W piątek wieczorem? Co za życie. – Wręczyła mi paragon.

O mało nie dodałam, że w środy też się razem uczymy, ciekawe, jak by na to zareagowała. Poprzestałam jednak na „dobrze jest”. Była tak bezczelna, że wolałam się powstrzymać, zanim się zagalopujemy.

* * *

Lubiłam liceum w Tustin. Wiem, że to brzmi, jakbym była totalną kujonką, ale pogodziłam się z tym faktem dawno temu. W liceum podobało mi się prawie wszystko: układ, lekcje, zadania domowe, nawet brzmienie dźwięczącego dokładnie dwie i pół sekundy dzwonka, oznaczającego, że czas wyjść naprzeciw nowemu doświadczeniu, nowej rzeczy, której się człowiek będzie uczył.

Jedynym aspektem szkoły, którego nie znosiłam, była uwielbiana niemal przez wszystkich przerwa obiadowa. Nie lubiłam jej głównie dlatego, że moje przyjaciółki prawie zawsze były wtedy czymś zajęte – pracami dodatkowymi, przesiadywaniem w czytelni, asystowaniem nauczycielom. Ilekroć więc nie miałam czegoś takiego do roboty, jadłam obiad całkiem sama albo tropiłam moje koleżanki. I właśnie to ostatnie miałam zamiar zrobić teraz.

Zmierzając do biblioteki, wyjęłam komórkę i zadałam całej grupie pytanie: „Ktoś dzisiaj będzie jadł?”.

– Madeleine Nicole Parker! – Głos, który natychmiast rozpoznałam jako należący do Elise, dotarł do mnie w chwili, gdy naciskałam „wyślij”.

Odwróciłam się z uśmiechem. Żeby do mnie dotrzeć, pokonała kilkoma susami połać trawy. Końcówki jasnych włosów ufarbowała na fioletowo, a na sobie miała tiulową spódniczkę w kolorach tęczy.

– Ubrałaś się jak na paradę – stwierdziłam.

– A ty nie.

Obciągnęłam sweter.

– Ano nie.

– Czy kiedy skakałam, wyglądałam jak baletnica?

– Hm… Książki, które przyciskałaś do piersi, jakoś psuły ten klimat.

– Może właśnie to powinnam studiować?

– To znaczy co?

– Taniec.

– Taniec? Jestem pewna, że wszystkie studentki takich kierunków tańczą od trzeciego roku życia.

Elise zagryzła wargę.

– Racja. – W odróżnieniu ode mnie i Blaire nie zaplanowała jeszcze z najdrobniejszymi szczegółami swojej przyszłości i nieustannie starała się odkryć, co chciałaby w życiu robić. A biorąc pod uwagę niezbyt wystrzałowe oceny, czuła, że ma ograniczony wybór.

– Ale – zawołałam, nie mogąc znieść jej smutnej miny – to nie powinno cię powstrzymywać. Może masz wrodzony talent.

Przewróciła oczami i objęła mnie.

– Możliwe, nigdy nie wiadomo.

Odezwała się moja komórka i przeczytałam SMS-a od Blaire: „Jestem w bibliotece”.

Elise właśnie próbowała wykonać piruet, więc wzięłam ją pod rękę i poprowadziłam przez kampus.

Jedyny food truck, w którym nigdy nic nie kupowałyśmy, roztaczał wokół siebie zapach grilla. Co do mnie, to na ogół w ogóle nie korzystałam z obwoźnych kuchni. Posiłki przynosiłam z domu.

– Wrr. Czemu muszą nas drażnić kanapkami po piętnaście dolców? – spytała Elise, oglądając się tęsknie za furgonetką z jedzeniem.

– Patrz przed siebie. Ten zapach nie może cię złamać.

Roześmiała się i bezpiecznie dotarłyśmy do biblioteki.

– Cześć – powiedziała Blaire, gdy znalazłyśmy ją przy długim drewnianym stole na środku głównego poziomu. Położyła na blacie szarą papierową torbę z jedzeniem, a przed sobą miała otwarte książki. Z trzech różnych przedmiotów. Zupełnie jakby mogła się uczyć ze wszystkich naraz. Może zresztą tak było. Możliwe, że to dzięki temu sprzątnęła mi sprzed nosa prawo do wygłoszenia mowy pożegnalnej. Ciemne włosy miała ściągnięte w zgrabny koczek, ubrana była w bluzkę i spódniczkę. To była jedna z kwestii, które nas różniły. Według Blaire kluczem do ostatecznego sukcesu był ubiór. Ja nosiłam się tak, żeby mi było wygodnie.

– Elise, co ty masz na sobie? – zapytała Blaire.

– Dzisiaj mamy szalony piątek – wyjaśniła Elise.

– I co to niby oznacza?

Elise wzruszyła ramionami, rzuciła książki na stół i wzdrygnęła się, słysząc towarzyszący temu huk.

– Bardziej pasowałby wariacki wtorek – stwierdziłam. – Lepiej brzmi. Powinnaś zacząć lansować coś takiego, Elise.

– Jakbym miała wpływ na tę szkołę. – Uśmiechnęła się.

– A nie masz?

Parsknęła śmiechem.

– A skoro już mowa o osobach wpływowych, słyszałam, że Trina urządza jutro imprezę. Nie sądzicie, że robi to celowo?

– Owszem, sądzę, że robiąc imprezę, czyni to celowo – stwierdziłam, kładąc plecak na podłodze i opadając na krzesło.

– Chodziło mi o to, czy waszym zdaniem nie urządza jej specjalnie tego samego dnia co ty? W ramach rywalizacji czy czegoś takiego?

Zaśmiałam się.

Blaire oderwała się od jednej ze swoich książek.

– Impreza u Triny nikogo nie rusza. Prawdopodobnie nie powinna nawet myśleć o zabawie, skoro z ostatniego sprawdzianu z biologii dostała dwóję.

– A ty skąd wiesz, co dostała ze sprawdzianu? – zdziwiłam się.

– Próbowała mnie namówić, żebym jej pomogła – odparła Blaire, zerkając na notatki.

– A ty odmówiłaś?

– Wyjaśniłam, że jeśli pomoc ma oznaczać odrabianie za nią lekcji i podpowiadanie na testach, odpowiedź brzmi nie.

– Co ona na to? – dopytywałam.

– Poszła sobie. Najwyraźniej więc tak właśnie rozumiała pomoc.

Elise pokręciła głową i powiedziała na głos to, co sobie właśnie pomyślałam.

– Chyba naprawdę potrzebowała pomocy.

Blaire przewróciła oczami.

– To, że mi zazdrościsz, Elise, nie oznacza jeszcze, że Trina nie jest groźna.

To fakt. Elise zazdrościła innym popularności. Zawsze interesowało ją, co kto robi, mówi, w co się ubiera. Moim zdaniem popularność wymagała zbyt wielkiego wysiłku. Ale…

– Groźna? Naprawdę? – zapytałam.

– Trina wykorzystuje ludzi – odpowiedziała Blaire z uśmiechem. – Uważam więc, że to odpowiednie określenie.

– I tak po prostu ją przejrzałaś? – upewniłam się.

– Po czyjej jesteś stronie? – skontrowała Blaire. – Po mojej czy Elise?

– Nie miałam pojęcia, że mamy tu jakieś strony – stwierdziłam, też z uśmiechem, chociaż stale musiałam w tym układzie zajmować pozycję neutralną pomiędzy Blaire z jej racjonalnością a Elise, wolnym duchem. – Ale nie, Elise, nie wydaje mi się, żeby Trina celowo zaplanowała swoją imprezę na ten sam wieczór co ja. Wątpię, czy w ogóle wie, że coś urządzam. Zaprosiłam przecież tylko garstkę osób.

Elise zmrużyła oczy.

– Naprawdę? To po co te fikuśne zaproszenia? – Wyjęła komórkę i przewinęła wiadomości tak, żeby pokazać moją, jakbym jej wcześniej nie widziała. Jakbym jej nie zaprojektowała. Wirtualnych fajerwerków nakładających się na uwieczniony czarną czcionką program imprezy.

Blaire parsknęła cichym śmiechem.

– Przecież znasz Maddie. Ona niczego nie robi na pół gwizdka.

– Hej, to, że zapraszam tylko kilka osób, nie oznacza, że nie zasługujecie na fajne zaproszenia – zaprotestowałam. – A te akurat są słodkie.

– Zgadza się – przyznała Blaire, delikatnie kopiąc mnie pod stołem.

– Elise, możesz zaprosić Chłopaka – oznajmiłam. – Prześlij mu moje śliczne zaproszenie.

– Jak wiecie, on ma imię. Czemu obie uparcie mówicie o nim Chłopak?

– Nazywanie go po imieniu będzie oznaczało, że zaakceptowałyśmy go na dłużej. – Blaire puściła do niej oko. – A znasz naszą opinię na temat stałych chłopaków.

W pierwszej klasie wszystkie trzy poprzysięgłyśmy sobie, że z poważniejszymi związkami zaczekamy do studiów. Dotąd w zasadzie udało nam się dotrzymać słowa. Tylko Elise czasem nawalała, ale zawsze zarzekała się, że to nic poważnego, więc nie narusza naszej umowy.

Moim zdaniem chodzenie z kimś wymagałoby jeszcze więcej zachodu niż dbanie o popularność. Nie spotkałam się dotąd z przypadkiem, by posiadanie chłopaka nie odciągało myśli od nauki. A ja akurat teraz poważnie zaangażowana byłam w związek ze szkołą. Ją uważałam za chłopaka. Tym bardziej że jeszcze jeden semestr lojalności miał mi zagwarantować tak rozpaczliwie mi potrzebne stypendium na studiach.

Skrzywiłam się ironicznie.

– Do głowy mi nie przyszło, że Chłopak ma jakieś imię. To jak się nazywa?

Elise się naburmuszyła.

– Bardzo śmieszne. Obie jesteście bardzo śmieszne.

– To co? Zaprosisz go? – spytałam.

– Tak.

– W poniedziałek nie będzie sprawdzianu, więc wszystko się świetnie składa – zauważyłam.

– Termin urodzin wpasował ci się idealnie, Maddie, w rozkład sprawdzianów.

– Czad – potwierdziła Elise.

Kiwnęłam głową.

– Przypasowało, prawda?

Osiemnastka. Zapowiadały się wspaniałe urodziny. Jak dotąd, moje najwspanialsze. Byłam tym podekscytowana. Jeszcze jeden dzień i oficjalnie wejdę w dorosłość, przybliżając się ku mojej pieczołowicie zaplanowanej przyszłości. Już się nie mogłam doczekać.Rozdział 2

Zobaczyłam w oddali jego szarą koszulę. Taką samą wciągnęłam na siebie w szkolnej łazience po tym, jak ucichł ostatni dzwonek. Na plecach miała napis „Santa Ana Zoo”, a nad nim podobiznę małpki. Nasz nieduży ogród zoologiczny szczycił się obfitością tych zwierzaków („Kiedy nie przyjdziesz, pół setki małp!”). Tylko z tego słynęliśmy, nie wiem zresztą jak bardzo.

– Seth! – zawołałam, przebiegając przez bramę i potykając się o nierówny beton. Zatoczyłam się, ale złapałam równowagę.

Seth się odwrócił. Jego czarne włosy sterczały dziś wyjątkowo wysoko, zastanowiło mnie nawet, jak mogą być gęstsze od moich. Będę musiała go podpytać.

– Spóźniłaś się – powiedział.

– Wcale nie – zaprzeczyłam, łapiąc oddech.

– No, jest później niż zazwyczaj.

– Na piątce był wypadek.

– Dlatego celowo jeździsz piątką? – Uśmiechnął się do mnie, a w jego prawie czarnych oczach pojawił się błysk. Seth miał bezkonkurencyjny uśmiech, który rozjaśniał mu całą twarz.

– Przepadły mi wszystkie dobre przydziały? – spytałam.

– Nie jestem pewien, jeszcze nie sprawdzałem.

Seth Nguyen i ja pracowaliśmy razem w zoo od pół roku. On chodził do prywatnej szkoły, w zasadzie więc widywałam go tylko tutaj. Z czasem tak ułożyliśmy sobie pracę, że stała się dla nas frajdą.

Poszliśmy razem do punktu zgłoszeń, do naszej kierowniczki Carol, która akurat trzymała w ręce grafik i jak zwykle wyglądała na mocno przejętą.

– Cieszę się, że dotarliście. Bałam się, że będzie nas dzisiaj za mało – powiedziała na powitanie.

– Ale jesteśmy – stwierdził Seth.

– Dzisiaj potrzebuję was obojga w amfiteatrze, pomożecie w przygotowaniach do pokazu zwierząt. Macie niewiele czasu, pospieszcie się więc, proszę.

– Jak myślisz, oczekuje, że tam popędzimy? – zapytał Seth po wyjściu od niej. – Nie płacą mi za bieganie.

– Mnie też nie.

Mijaliśmy właśnie wodospad w strefie lasów tropikalnych. Jakaś mama ze zbolałą miną usilnie starała się powstrzymać trójkę dzieciaków od drażnienia wyjców.

– Tak przy okazji, jestem na ciebie wściekła – powiedziałam.

Seth obejrzał się na mnie, przechylił głowę i zaczął studiować wyraz mojej twarzy.

– A więc tak wygląda wściekła Maddie? Ha. Czym sobie zasłużyłem na oglądanie twojej normalnej miny?

– To nie jest moja normalna mina, tylko ta wściekła.

– Zapamiętam. Jakie zarzuty?

– Wysłałam ci SMS-a, a ty nie raczyłeś odpisać.

Nieczęsto pisałam do Setha, a jeśli już, to zwykle w sprawach zoo, ale zazwyczaj natychmiast odpowiadał.

– Aha. No tak. Mam szlaban, więc SMS nie dotarł. Mój telefon trzyma mama. Może powinienem ją uczulić, by odpisywała, żebym się nie narażał znajomym.

– Słusznie. Uczulisz?

Uśmiechnął się.

– Za co ten szlaban? – spytałam, gdy skręciliśmy za stację badawczą.

– Powiedzmy, że granie w golfa o północy nie jest mile widziane.

Rozdziawiłam usta.

– Też się dziwę. Czemu ktoś miałby mieć coś przeciwko tego typu rekreacji, prawda? Nie przyłapaliby mnie, gdyby nie zraszacze. Kto by pomyślał, że należałoby się zapoznać z grafikiem zraszania pola golfowego?

– Zakradłeś się w środku nocy na pole golfowe?

– Potrzebowałem ujęć tego pola nocą do filmu, który robię. Zamykają o szóstej! Jeszcze przed zachodem słońca.

Pokręciłam głową.

– Wariat z ciebie. Mama powinna ci zabrać kamerę, a nie telefon.

Roześmiał się.

– Zarekwirowała jedno i drugie. Patrz, mamy podwózkę. – Wskazał przejeżdżającego obok nas meleksa, a potem zawołał do jadącego nim ogrodnika: – Stan! Podrzucisz nas pod mały amfiteatr?

Zamigotały światła stop i uśmiech Setha stał się jeszcze szerszy.

– Jesteśmy już prawie na miejscu – zauważyłam.

– A dzięki meleksowi Stana znajdziemy się tam jeszcze szybciej. – Seth wskoczył na tył pojazdu, ja wspięłam się obok niego.

Stan miał na głowie poplamioną czapkę Santa Ana Zoo i prawdopodobnie od pięciu lat powinien się cieszyć emeryturą. Po latach przebywania na słońcu skórę miał całkiem wysuszoną, a wiecznie włączone radio w jego meleksie grało stare kawałki.

– Wierzyć mi się nie chce, że Stan chciał cię podwieźć. W moim przypadku jedynie dodał gazu, przejeżdżając przez kałużę, kiedy przechodziłam obok – szepnęłam. – Sądzę, że zrobił to specjalnie.

Seth zachichotał.

– Stan nigdy by się tak nie zachował. Zrobiłbyś to, Stan? – zawołał, przekrzykując Beach Boysów.

– Nie – odparł zapytany, nie mając pojęcia, o czym mówimy.

Seth szturchnął mnie łokciem.

– Widzisz?

– A jaki tytuł będzie miał film, który teraz kręcisz? – zapytałam, gdy podskakiwaliśmy na wybojach. – Nocny golf?

– Skąd wiedziałaś?

– Serio?

Uśmiechnął się i podrapał po karku.

– Nie. Nie serio. Jeszcze nie ma tytułu.

Stan wybrał szlak wycieczkowy, przejeżdżał teraz koło klatki z samicą mrówkojada. Wyciągnęłam szyję, ciekawa, czy ją zobaczę. Na imię miała Heeboo i niedawno została mamą. Od tego czasu chodziła po klatce z dzieckiem uczepionym grzbietu i był to najsłodszy widok świata.

– Heeboo się przed tobą ukrywa – szepnął Seth.

– Widocznie, mając dziecko, potrzebuje więcej prywatności. Ale nadal mnie kocha.

Pokręcił głową.

– Jak mrówkojad może być czyimś pupilem? Wyglądają tak dziwacznie.

Zatkało mnie.

– Ona jest piękna.

Roześmiał się, a Stan przejechał Małpią Promenadą, zawrócił i zatrzymał się przed amfiteatrem.

– Chyba zabrało to nam więcej czasu, niż gdybyśmy szli – powiedziałam, zsuwając się na ziemię.

– Ale było dwa razy śmieszniej. – Seth zeskoczył z meleksa, a potem przybili sobie ze Stanem piątkę.

Jeden z pracowników zoo już szykował scenę, a więc też zabraliśmy się z Sethem do pracy, wyrównując rzędy ławek dla publiczności.

Upajałam się tym otoczeniem – baldachimem, który tworzyły nad nami ogromne drzewa, i ścieżką dźwiękową w postaci odgłosów zwierząt. Możliwe, że ten ogród zoologiczny był nieduży (oczywiście, jeśli nie liczyć pięćdziesięciu małp!), ale wszystko w nim wprawiało mnie w stan szczęścia.

Obejrzałam się i spojrzałam na Setha. Wszystko.

* * *

Kiedy pokaz zwierząt dobiegł końca, ruszyliśmy do Carol po następny przydział.

– Gdzie jest Stan, kiedy go potrzebujemy? Musimy iść pieszo jak frajerzy – narzekał Seth, kiedy maszerowaliśmy pod górkę.

– Regularne poruszanie się pieszo poprawia nastrój, poczucie równowagi i koordynację – stwierdziłam i natychmiast pożałowałam, że się odezwałam. – Przepraszam.

– Dlaczego? To było pouczające. – Po głosie można było poznać, że się uśmiecha.

– Bywa, że przychodzą mi do głowy przypadkowe dane.

– A mnie się przypominają przypadkowe teksty z filmów. Rozumiem więc potrzebę dzielenia się czymś takim.

Parsknęłam śmiechem.

Podeszła do nas jakaś starsza pani w dresie.

Nie zdążyła otworzyć ust, a Seth już wyjaśnił:

– Prosto i na lewo.

– Słucham? – zapytała.

– Toaleta – wyjaśniłam za niego.

– Aha. Nie, chodziło mi o to, czy nie zachcielibyście zrobić mnie i moim wnuczkom zdjęcia przy ocelocie. – Kciukiem wskazała znajdującą się za jej plecami klatkę, w której drzemał w słońcu nieduży lampartopodobny zwierzak. Wyciągnęła do nas największy aparat fotograficzny, jaki w życiu widziałam. – Pan się zna na technice, prawda? – zwróciła się do Setha.

– Hm… – Seth chwycił aparat, który praktycznie wrzuciła mu w dłonie, zanim oddaliła się w kierunku klatki. – Bo jestem Azjatą? – zapytał mnie szeptem.

– Bo słyszała, że z ciebie niesamowity filmowiec – odpowiedziałam, również z uśmiechem.

– No tak. Masz pewnie rację. Zapomniałem, jaki jestem sławny.

Starsza pani ustawiła się z dwiema dziewczynkami uczesanymi w kitki przy ogrodzeniu, a Seth podniósł aparat.

– Wyglądasz fantastycznie – stwierdził, patrząc na maleńki wyświetlacz.

– Dziękuję – odpowiedziała kobieta.

– O-o, mówiłem do ocelota.

Zachichotałam, a Seth pstryknął zdjęcie i oddał starszej pani jej sprzęt.

Kiedy ruszyliśmy dalej, zapytał:

– Czemu właściwie do mnie napisałaś?

– Racja. Zamierzałam cię zaprosić na imprezę urodzinową, którą urządzam jutro. – Wzruszyłam ramionami. – Ale masz szlaban, przypuszczam więc, że nie udał ci się przyjść. – Wolałabym, żeby nie wyczytał z mojego tonu, że czuję się lekko rozczarowana.

– Kolejny powód, żebym znienawidził rodziców.

– To siebie powinieneś znienawidzić, Seth, za swoje żałosne pomysły.

Roześmiał się.

– Nie powtarzaj tego moim rodzicom, bo każą mi się z tobą ożenić.

Prychnęłam.

– Masz jutro urodziny? Będziesz strasznie stara? – zaciekawił się, kiedy zbliżaliśmy się do Carol. Na szczęście rozmawiała przez telefon, mieliśmy więc chwilę dla siebie.

– Osiemnastka – odpowiedziałam.

Gwizdnął cicho.

– Stara baba.

Przewróciłam oczami.

– Dobra, dobra. To co powiedzieć o tobie? Przecież jesteś o całe dwa miesiące starszy.

– Jest pewna różnica. – Wyszczerzył się, a potem dodał już poważniej: – Przepraszam, że nie mogę przyjść. Ale dzięki za zaproszenie.

– Na jak długo masz szlaban?

– Nie jestem pewien. Na tydzień. Może mniej, jeśli zrobię dla mamy coś miłego.

– A to działa?

– Zazwyczaj.

– Do boju, kowboju! – powiedziałam i natychmiast tego pożałowałam. – Przepraszam, to nie miało zabrzmieć tak głośno.

Zaśmiał się.

– Jakoś nie wyglądasz mi na cheerleaderkę.

– Powinnam chyba uzupełnić listę zajęć pozalekcyjnych. Kto by przypuszczał, że jestem w tym taka dobra?

– Moją cheerleaderką, Maddie, możesz być, kiedy tylko chcesz.

Umilkliśmy, popatrzyliśmy na siebie, a potem parsknęliśmy śmiechem.

– Ale palnąłem – powiedział Seth, wciąż jeszcze się śmiejąc.

– Nie przejmuj się. – Wiedziałam, że widzi we mnie jedynie koleżankę i właśnie to mi teraz pasowało. Na tę chwilę najważniejsze w moim życiu były szkoła i studia. Nic – spojrzałam na Setha – czy raczej nikt nie powinien tego zmieniać.Rozdział 3

Też dostałaś? – zapytała Blaire, szeroko uśmiechnięta, kiedy przyszłam do niej po pracy.

– Co takiego? – Ręce uginały mi się pod ciężarem materiałów do nauki i przekąsek kupionych rano w sklepie. Wciąż jeszcze miałam na sobie koszulkę z logo zoo.

Blaire uniosła dużą białą kopertę.

Serce mi zabiło.

– Nie wiem. Przyjechałam tu prosto z pracy. Z której uczelni?

– Ze Stanowego z San Diego.

Zrzuciłam balast na stół.

– I? Dostałaś się?

– Oczywiście. Tak samo będzie z tobą.

Cisnęłam jej w głowę torebką sour patch watermelons odrobinę mocniej, niż planowałam, toteż podniosła ręce, broniąc się przed napaścią.

– No co? Nie powinnyśmy znać swojej wartości? – zdziwiła się. Podniosła torebkę żelków i ją otworzyła.

– Nie chcę zapeszyć. Przy moim szczęściu może nigdzie się nie dostanę.

Blaire jęknęła.

– Co sama zawsze powtarzasz? Że to nie kwestia szczęścia. Liczy się ciężka praca, a obie wiemy, ile jej w to włożyłaś.

Miała rację. Rzeczywiście się napracowałam. Miałam średnią 4,25, a moje doświadczenie pozalekcyjne obejmowało wolontariat, działalność społeczną, kółka zainteresowań i kursy przygotowawcze. Odfajkowałam prawie wszystko z listy „Jak zapracować na stypendium”, którą sobie przed laty wydrukowałam i powiesiłam na tablicy magnetycznej w pokoju. Chodziło mi nie tylko o to, żeby się dostać na studia, ale też żeby studiować na koszt uczelni. Ja sama nie byłam w stanie zapłacić czesnego.

Podniosłam list do Blaire. Wydał mi się ciężki. Obróciłam kopertę w rękach.

– Tylko ten dzisiaj dostałaś? – Wiele mnie kosztowało, żeby nie odpuścić sobie dzisiejszego zakuwania i nie pojechać do domu, by sprawdzić skrzynkę.

– Tak. Ze Stanfordu jeszcze nic.

Stanford był dla Blaire uczelnią pierwszego wyboru, mnie zresztą też próbowała na to namówić. Uniwersytet ten, jak często podkreślała, był jednym z najlepszych miejsc na studiowanie weterynarii (mojej wymarzonej profesji), a także medycyny (o czym marzyła ona). Ale chociaż miała rację, a ja też w głębi serca czułam, że Stanford to szkoła dla mnie idealna, to jednak mieściła się w północnej Kalifornii, wcale nie tak blisko południa stanu, jak mogłoby się zdawać. Blaire praktycznie wymusiła na mnie, żebym złożyła u nich papiery. Wydawało się jej, że pragnę uciec od swojej dysfunkcyjnej rodziny. A rodzinka, może i dysfunkcyjna, była przecież moja własna i tylko dzięki mnie trzymała się razem. Więzy, którymi udawało mi się ją łączyć, tak mocno jednak się postrzępiły, że byłam przekonana, iż beze mnie pękną i wszystko się rozpadnie. Dlatego powinnam przebywać jak najbliżej domu. Potrzebowałam pewności, że będę mogła do niego regularnie przyjeżdżać i mieć wszystko pod kontrolą.

Dlatego moją uczelnią pierwszego wyboru był Uniwersytet Kalifornijski, uczelnia leżąca na tyle daleko, żebym zamieszkała w akademiku, a jednocześnie znajdująca się jedynie godzinę jazdy od domu. Na dodatek była to świetna szkoła. Niczego więc bym nie straciła, a rodzinę miałabym blisko.

Otworzyły się drzwi od podwórka i do kuchni wpadła Elise. Miała na sobie tę samą spódniczkę co wcześniej. Obie z Blaire momentalnie przestałyśmy rozmawiać o studiach. Elise wybierała się do dwuletniego studium przygotowawczego i ten temat bywał dla niej niekiedy drażliwy.

– Nie przebrałaś się w domu? – zdziwiłam się.

– Uaktywniam swoją wewnętrzną baletnicę. – Elise chwyciła mnie za rękę i obróciła ku sobie.

– Ta wewnętrzna baletnica mi się podoba – stwierdziłam.

– Powinna. – Puściła mnie i jej wzrok padł na leżącą na stole korespondencję z uczelni.

– Którą z was przyjęli?

– Mnie – oznajmiła Blaire. – Dostałam się na Stanowy w San Diego!

– Miło! Gratulacje. – Spojrzenie Elise przeniosło się na mnie, potem znów na Blaire. – Wolałaś mi nie mówić?

– Pewnie, że bym powiedziała – odparła Blaire. – Zagapiłam się na twoją spódniczkę.

Elise pokręciła głową.

– Może nie jestem takim mózgowcem jak wy, ale też nie jestem wredną zazdrośnicą. Mówcie mi takie rzeczy.

– Będziemy – zapewniła ją Blaire. – Obiecuję.

– Ja tak samo – dodałam. Podniosłam torbę precli i podałam ją Elise. – Przyniosłam ci coś na ząb.

– Dzięki! – ucieszyła się Elise. – Moje ulubione.

Podeszłam do szafki kuchennej i wyjęłam z niej trzy szklanki.

– A skoro mowa o przekąskach, jakie słodycze lubi Chłopak? Przed jutrzejszą imprezą wolałabym wiedzieć.

– Colton. Na imię ma Colton – oburzyła się Elise.

– Ma na imię Colton? – upewniła się Blaire. – O rany.

Wiedziałam, że żartuje, ale Elise i tak spojrzała na nią krzywo. Potem odwróciła się do mnie i powiedziała:

– Nie jestem pewna. Spotykamy się dopiero od paru tygodni.

– Dowiedz się i mi napisz. – Rozlałam do szklanek mountain dew i natychmiast pociągnęłam łyk. Potrzebowałam kofeiny. Miałam za sobą długi dzień, a czekały nas jeszcze przynajmniej trzy godziny nauki.

– Nie wiem, czy można nazwać imprezą coś, na co zaprasza się tylko trzy osoby – stwierdziła Elise, jakby zastanawiała się nad tym faktem od czasu naszej wcześniejszej rozmowy.

– Właściwie to zaprosiłam cztery, ale Seth nie może przyjść.

– Seth z Zoo? – upewniła się Elise.

– Owszem, ale nie mów tak do niego, jeśli się spotkacie.

Roześmiała się.

– Szkoda, że nie przyjdzie. Chciałabym wreszcie poznać tego osławionego Setha.

– Czemu osławionego? Ja bym go tak nie nazwała.

– To w takim razie jak? – zapytała Elise.

Zamyśliłam się.

– Sporadycznie wspominanym.

Kiwnęła głową.

– Okej. To chciałabym spotkać tego sporadycznie wspominanego Setha z Zoo.

– Fajnie by było. Bo on jest fajny. Ale co tam. Nie będzie Setha z Zoo.

– Zdecydowanie za dużo mówimy o chłopakach jak na zakuwanie – zauważyła siedząca już przy stole Blaire.

– Masz rację – przyznałam z westchnieniem, siadając obok niej i sięgając po swoje reese’s pieces. – Bierzmy się do roboty.Rozdział 4

Bezszelestnie otworzyłam frontowe drzwi. W domu panowały cisza i bezruch i pozwoliłam sobie na chwilę upajania się nimi. U nas rzadko bywało cicho. Zanim ruszyłam do swojego pokoju, zatrzymałam się przy kuchni, zapaliłam światło i przejrzałam stosik poczty przy telefonie. Niczego do mnie nie było. Przeszukałam też szuflady, pełne najrozmaitszych drobiazgów – baterii, długopisów, spinaczy do papieru, pinezek i całej masy innych rzeczy, wśród których jednak nie znalazłam korespondencji z Uniwersytetu Stanowego w San Diego. Blaire swój list otrzymała dzisiaj. Czyżby to miało znaczyć, że mnie nie przyjęli? Możliwe jednak, że mama zaniosła kopertę do mnie.

Rzuciło mi się w oczy, że z dużego pokoju wymyka się niebieskawa poświata, i poszłam tym śladem. To mój brat siedział na kanapie, oglądając w telewizji jakiś nocny program.

– Hej, Beau – zagaiłam. – Wiesz może, czy była dziś do mnie jakaś poczta?

– Nie jestem pewien. – Zerknął na komórkę. – Skradasz się, bo późno?

– Wcale się nie skradam. Po prostu nie chciałam nikogo budzić.

– Balowało się? – Przyjrzał mi się z lekkim niesmakiem, zupełnie jak Maxine w sklepie.

– Uczyło się z koleżankami.

Pokręcił głową.

– Tylko moja siostra wkrada się cichcem do domu po wieczornym zakuwaniu.

– Czemu się jeszcze nie położyłeś?

– Nie mogę zasnąć. – Prawdopodobnie dlatego, że przespał cały dzień. – I nie wydaje mi się, żebym jutro miał coś do roboty.

– Żałujesz tego semestru studiów?

– Nie. Żałuję, że nie jestem w stanie znaleźć pracy, która pozwoli mi opłacić następny.

– Powinieneś w przyszłym tygodniu pojechać ze mną do zoo.

– To teraz ty zatrudniasz ludzi?

– Nie, ale mają tam wolontariat, na który mógłbyś się zapisać. Jeśli się spodobasz, może się zmienić w stałą pracę.

– Odpada.

– Zastanów się. Tam jest naprawdę fajnie. Myślę, że by ci się spodobało. Zwierzęta nie zagadują ani nic takiego.

Gdy spojrzałam mu w oczy, zobaczyłam w nich zmęczenie. Nie podobało mi się jego przygnębienie. Przywykłam do brata hałaśliwego i wesołego. Takiego, wokół którego kręcili się kumple i zawsze się coś działo. Jego nowa wersja budziła mój niepokój.

– Nie, Maddie. To coś dla ciebie.

– Ty też powinieneś coś sobie znaleźć.

– Znalazłem. – Wskazał telewizor.

– Coś prawdziwego. Innego niż przesypianie dnia i siedzenie nocą po ciemku.

– Może jednak będziesz pomagać zwierzętom, a nie ludziom? Lepiej ci to wychodzi. – Beau gestem pokazał, żebym spływała, i całą uwagę skupił znów na telewizorze.

Westchnęłam i poszłam do siebie. Pomimo gruntownego przekopania pokoju nie znalazłam przesyłki z uniwersytetu w San Diego. Przebrałam się w piżamę i padłam na łóżko, postanawiając tej nocy nie myśleć już o studiach.

* * *

Nie mogłam zasnąć. Nie pozwalało mi na to analizowanie prawdopodobieństwa, że Uniwersytet Stanowy w San Diego przesyła powiadomienia sukcesywnie, a nie wszystkie na raz. Była pierwsza czterdzieści pięć. Przez całe lata tej jednej nocy mama wchodziła o tej porze do mojego pokoju i szeptała mi do ucha: „Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin”.

Moje spojrzenie powędrowało ku drzwiom, jakby myśli mogły ją przywołać. Bezskutecznie. Mama odwykła od wielu rzeczy.

Pokręciłam głową. Wcześniej już w myślach ochrzaniłam brata za to, że się tak dołuje. Nie zamierzałam brać z niego przykładu. Poza tym właśnie stuknęła mi osiemnastka. Już nie potrzebowałam dziecinnych tradycji.

– Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin – powiedziałam sobie z uśmiechem.

* * *

Otworzyłam oczy i się przeciągnęłam. Sobotni ranek. Korciło mnie, żeby się przewrócić na drugi bok i pospać jeszcze godzinę. Akurat dzisiaj miałam prawo się lenić. Zaraz jednak zaczęły mi się w myślach przewijać wszystkie sprawy, które miałam do załatwienia. Powinnam zrobić zakupy na imprezę, posprzątać duży pokój, gdzie się będziemy później bawić, i wziąć prysznic.

Kiedy wyszłam ze swojego pokoju, rodziców usłyszałam wcześniej, niż ich zobaczyłam. Tata mówił:

– Może gdybyś go po wszystkim odłożyła na miejsce, wiedziałabyś, gdzie jest.

– Craig, wystarczyłoby powiedzieć „nie”. Nie, nie wiesz, gdzie jest. Czy ty musisz się o wszystko czepiać?

– Daję ci jedynie do zrozumienia, że tylko ja tutaj sprzątam.

– Czyli nie wiesz, gdzie jest? – zapytała mama.

– Mówisz poważnie?

Weszłam do kuchni.

– Dzień dobry – powiedziałam, choć niewątpliwie to nie był dobry dzień. Cóż, przynajmniej okazał się taki sam jak zazwyczaj, czyli nie gorszy niż normalnie. Już samo to było dobre… W pewnym sensie.

Moi rodzice nie zawsze się kłócili. Spięcia zaczęły się po tym, gdy tata trzy lata temu stracił pracę. Jeszcze nie znalazł sobie nowej. Słyszałam kiedyś, że głównym powodem rozwodów są kwestie finansowe. Miałam nadzieję, że to nieprawda. Liczyłam na to, że jak tylko tata znajdzie pracę, a mama nie będzie musiała brać nadgodzin i dodatkowych zmian, żeby zapewnić nam utrzymanie, wszystko się ułoży. Pozostawało nam jedynie dobrnąć do tego momentu.

– Czego szukasz, mamo? Może ja to przełożyłam – powiedziałam.

– To niemożliwe, ponieważ twój tata jest jedyną osobą, która w tym domu robi porządki.

Ojciec ciężko westchnął.

– Nie bądź… – zerknął na mnie – …wredna. Nie bądź wredna. Po prostu poszukaj tego swojego durnego dowodu.

– Któreś z was widziało może, czy przyszło do mnie coś z uczelni? – spytałam, starając się zająć ich głowy innym tematem.

– Wydaje mi się, że kilka dni temu widziałem coś takiego. – Tata przetrząsał stosik przy telefonie. – Mam nadzieję, że nie poszło do śmieci razem z reklamami.

Serce mi zamarło.

– Wyrzuciłeś list do Maddie z uczelni? – zapytała mama.

– Nie. Oczywiście, że nie. – Doszedł do końca sterty. – Przynajmniej nie z rozmysłem.

– Przysięgam, Craig, że czasem…

– Co czasem? – spytał.

– Obchodzimy dzisiaj moje urodziny? – wtrąciłam. Stać ich było chociaż na to, żeby wyglądali na skruszonych.

Podeszli do mnie ze słowami „Wszystkiego najlepszego” na ustach. Pozwoliłam, żeby mnie jedno po drugim uściskali.

– Tak, oczywiście – zapewniła mama. – Rano muszę wpaść jeszcze do pracy na parę godzin, a tata się wybiera na szybkie zakupy, ale ze względu na ciebie wzięłam wolne popołudnie.

Szybkie zakupy? Czyżby w związku z moimi urodzinami? Co szykują moi rodzice? Coś niesamowitego na te wyjątkowe urodziny?

Mama pogładziła mnie po policzku.

– Moja dorosła córka.

Parsknęłam śmiechem.

– Już czuję, że jestem taka dojrzała.

– Zobaczymy się przy obiedzie. – Pocałowała mnie w policzek i wyszła. Niedługo potem zrobił to samo mój tata.

Poszukałam w szafce ulubionych płatków cookie crisp, które mama kupowała jedynie na moje urodziny. Może zresztą nie zasługiwały na miano płatków, bo więcej w nich było cukru niż innych składników, lecz jadałam je tylko raz w roku, więc mi to nie przeszkadzało. Znalazłam pudełko, ale kiedy podniosłam je z półki, wydało mi się zbyt lekkie. Przekonałam się, że jest prawie puste – na dno mojej miseczki trafiły trzy marne chrupki i kupka miału.

– Mam nadzieję, Beau, że miałeś tej nocy potworny zjazd energetyczny – mruknęłam, wyrzucając pudełko. I tak zalałam ocalałe chrupeczki mlekiem, a potem zjadłam jeden po drugim, celebrując każdy kęs. Zresztą nie potrzebowałam już dziecinnych tradycji. Zjadłam banana i ruszyłam pod prysznic.

Reszta poranka poszła mi bardziej gładko. Mojej ulubionej kokosowej odżywki do włosów starczyło akurat. W supermarkecie znalazłam wszystko, co planowałam podać do jedzenia i picia na imprezie, częściowo nawet w promocyjnych cenach. A duży pokój okazał się generalnie czysty. Potrzebował jedynie pięciu minut odkurzania i ścierania kurzy. Co więcej, choć nigdy nie byłam geniuszem stylu, wystroiłam się wyjątkowo uroczo – w bluzkę w stylu ludowym, dżinsy rurki i fioletowe balerinki. Nadszedł czas na fajniejszą część dnia – na obiad, a potem imprezę z przyjaciółmi.Rozdział 5

W drodze na mój urodzinowy obiad w samochodzie panowało głównie milczenie. Dla naszej rodziny brak rozmów to czasem najlepsze rozwiązanie.

– Ten lokal wybrałaś? – zapytał Beau, kiedy tata wjechał na parking pod Claudia’s. – Przecież nie znosisz meksykańskiej kuchni.

– Właśnie, że lubię – zaprotestowałam. A zwłaszcza tam, gdzie ceny były na tyle przystępne, że rodzice nie musieliby wydać zbyt wiele.

– Serio?

Tak popatrzyłam na Beau, że przestał mnie dręczyć, i wszyscy wysiedliśmy z samochodu.

Kiedy już usiedliśmy, podeszła kelnerka, dziewczyna z mojego liceum, którą jednak niezbyt dobrze znałam. Na imię miała Lupita i tak jak ja chodziła do ostatniej klasy.

– Cześć – powiedziała, a na jej twarzy pojawił się przyjazny uśmiech. – Maddie, zgadza się?

– Tak. Cześć. – Wiedziała, jak się nazywam. Nagle nabrałam dziwnej chęci zaproszenia jej na moją późniejszą imprezę. Nie zrobiłam jednak tego. Zamówiłam natomiast flautas. Zastanawiałam się, czy na imprezach bywa tłoczno właśnie ze względu na gest ich organizatorów, zapraszających nawet osoby słabo im znane.

– Maddie ma dzisiaj urodziny – powiadomiła Lupitę mama.

– O-o! Wszystkiego najlepszego.

– Dzięki, ale nie chcę, żeby mi ktoś śpiewał ani nic takiego – zastrzegłam, nie bardzo wiedząc, czy się to tutaj praktykuje. Wydawało mi się jednak, że dzieje się tak w każdej restauracji.

Lupita mrugnęła do mamy.

– Okej, nie będziemy.

Rewelacja. Miał śpiewać dla mnie cały chór kelnerek.

Jedzenie podano szybko. Mój talerz wypełniony był niemal po brzegi ryżem, fasolą i smażonymi pysznościami. Wiedziałam, że lubię meksykańską kuchnię. Po prostu nieczęsto zdarzało się nam ją jadać. Chwyciłam za widelec i zaczęłam pałaszować.

Gdy już na wpół opróżniłam talerz, mama uśmiechnęła się do mnie.

– Nie bardzo to chyba współgra z głównym motywem dnia.

– Z głównym motywem?

– Z cukrem. Zaczęłaś dzień od cookie crisp, a zakończysz przy ławie pełnej słodyczy.

– Fakt – przyznałam.

– O-o – odezwał się mój brat. – To te cookie crisp były dla ciebie? Sorki.

– Zjadłeś jej płatki? – zapytała mama.

– Zapomniałem o tej tradycji.

– Zapomniałeś o tej tradycji? – warknęła mama. – Towarzyszyła nam przez dziewiętnaście lat twojego życia i tak po prostu zapomniałeś? Pięknie.

– Przepraszam, że nie pamiętam wszystkich naszych głupot.

– Głupot? – Brwi mamy podjechały do góry.

– Wiesz, co miałem na myśli. Po prostu staram się przeprosić siostrę za to, że zjadłem jej płatki.

– Lori, wyluzuj – wtrącił się tata. Fatalny wybór czasownika. Nawet ja to czułam.

– Wyluzuj? Wyluzuj? Czy to właśnie przez twój „luz” zdarza ci się wyrzucać ważne listy?

– Ty tak poważnie? – spytał tata.

– Tak, poważnie. Bo niezbyt mi odpowiada takie podejście do życia.

– Mamo, nic się nie stało – powiedziałam.

– Widzisz? Nawet twoja córka się tym nie przejęła – argumentował tata, celując we mnie kawałkiem tortilli. – Może nie powinnaś z powodu każdego drobiazgu robić ze mnie potwora, Lori.

– Skrajnie odmiennie definiujemy słowo „drobiazg” i chyba nie powinieneś podczas każdego sporu zajmować stanowiska przeciwnego niż ja. Raz na jakiś czas mógłbyś stanąć po mojej stronie, to byłoby mile widziane wsparcie – stwierdziła z przekąsem mama.

– Nie wiedziałem, że są tu jakieś strony – odparł tata.

– Wiesz, o czym mówię. Celowo się ze mną sprzeczasz.

Zerknęłam w lewo, na ludzi przy sąsiednim stoliku, siedzących odrobinę za blisko, by uznać tę kłótnię za naszą prywatną sprawę. Można to było poznać po tym, jak na nas patrzyli.

– Cii – powiedziałam. – Nie kłóćmy się. – Tata mnie nie słuchał, wpatrywał się w mamę z tą zawziętą miną, którą często u niego widywałam.

– Nie robię tego celowo – pouczył ją, ani o ton nie zniżając głosu. – Nie zawsze muszę się z tobą zgadzać.

– Podkreślasz to aż nadto dobitnie. – Mama trochę za mocno huknęła szklanką w blat i cola chlapnęła jej na rękę.

– Możesz się tak nie zachowywać, Lori? W urodziny Maddie? – zapytał tata.

– Ja? Czyli to wszystko przeze mnie? Sobie nie masz nic do zarzucenia?

Odłożyłam widelec.

– I to wszystko przez pudełko płatków? – dorzucił mój brat.

– Skończcie już. Proszę, skończcie – powiedziałam.

I właśnie wtedy chyba cały personel restauracji otoczył nasz stolik i zaczął mi śpiewać Sto lat.

Kiedy postawili przede mną jedno churro i porcję lodów waniliowych, usilnie starałam się jeszcze bardziej nie rumienić. Dopóki sobie nie poszli, grzecznie się uśmiechałam. Chwyciłam łyżeczkę i spróbowałam lodów. Były posypane cynamonem i tak słodkie, że aż bolały zęby.

Czas potrzebny grupie nieznajomych na odśpiewanie Sto lat pozwolił moim rodzicom ochłonąć.

Mama położyła przede mną na stole niewielką paczuszkę. Opakowane prostokątne pudełko takiej akurat wielkości, że mogło kryć w sobie telefon komórkowy. Od roku dawałam do zrozumienia, że potrzebny mi jest nowy. Na myśl o tym przeszedł mnie dreszcz. Odsunęłam lody i czym prędzej rozdarłam papier. Podniosłam wieczko pudełka i wytrzeszczyłam oczy na widok jego zawartości.

– Wszystkiego najlepszego, kochanie – powiedziała mama, ściskając mnie za ramię. To były żółte skarpetki. W leniwce.

– Wpadły mi w oko któregoś dnia i pomyślałam o tobie. Dziś rano posłałam po nie tatę – wyjaśniła mama, klasnąwszy w dłonie. – Bo przecież leniwce to twoje pupilki, prawda?

– Hm… – Chcieli dobrze. Przy tak ograniczonym budżecie naprawdę się postarali i musiałam to docenić. Dlatego zamiast napomknąć, że w naszym zoo nie ma leniwców, uśmiechnęłam się. – Dziękuję. Są cudowne!

Tata podał Lupicie swoją kartę kredytową, a potem spojrzał na mnie.

– Wiem, że to niewiele. Ale w przyszłym roku, kiedy znów będę pracował…

Uścisnęłam mu rękę. Nie było żadnej pewności, że w przyszłym roku będzie miał pracę, ale o tym oczywiście nie wspomniałam.

– Dziękuję, kochani – powiedziałam cicho.

– Ja nic ci nie kupiłem, bo prezentem jest sama moja obecność – oznajmił Beau, pakując do ust resztki ryżu.

Kiedy rzuciłam w niego słomką, roześmiał się.

Lupita pochyliła się nad tatą. Chociaż mówiła cicho, wszystko słyszałam.

– Przepraszam pana, ale karta została odrzucona.

Znowu poczułam, że twarz mnie pali. Miałam tylko nadzieję, że dziewczyna nie rozpowie o tym w szkole. Nasz wypad na rodzinny obiad zmieniał się w katastrofę. Wyjęłam swoją kartę debetową.

– Na koncie mam chyba co najmniej pięćdziesiąt pięć dolarów – szepnęłam do taty, podając mu ją.

– Zwrócę ci z wypłaty – powiedziała mama, nie odrywając oczu od blatu.

Kiwnęłam głową. Dobrze przynajmniej, że ceny w Claudia’s były tak umiarkowane. Inaczej musiałabym spędzić urodziny na kelnerowaniu, żeby odpracować ten świąteczny obiad.