Szczury hotelowe - ebook

Otym, jak wielką uwagę należy zwracać na pierwszorzędne hotele, świadczy historia księcia Ceretellego, pseudoszacha perskiego, którą opowiedziałem niedawno czytelnikowi. O ile bowiem w podrzędnych hotelach lokują się drobne płotki świata przestępczego, o tyle w pierwszorzędnych grasują złodzieje na większą skalę. Czynią to z dwóch zasadniczych powodów: przede wszystkim w środowisku ludzi bogatych i niezbyt gorliwie strzegących swego majątku znacznie łatwiej jest o zdobycz, niż gdzie indziej. Z drugiej strony przebywanie w luksusowym lokalu usypia czujność policji, która często nie podejrzewa, iż ten elegancki gentleman jest europejskiej sławy złodziejem specjalnego gatunku, tzw. szczurem hotelowym.

Toteż nauczeni szeregiem smutnych doświadczeń funkcjonariusze służby bezpieczeństwa otaczają obecnie luksusowe hotele pieczołowitą opieką.

Jednak nim zdobyliśmy cenne doświadczenie i nim nauczyliśmy się paraliżować zakusy pomysłowych opryszków – nie obyło się bez ofiar tego typu kradzieży. W praktyce swojej miałem szereg takich wypadków.

Zwłaszcza w pamięci mej utrwalił się jeden, który miał miejsce na kilka lat przed wojną światową.

Było to w październiku 1909 roku. Do Warszawy przybyła z Petersburga siostra ówczesnego generał- -gubernatora Warszawy, pani Łochwicka-Skałłon. Chociaż przybywała do stolicy „Priwisleńskiego kraju” incognito i zajęła skromnie pojedynczy numer na pierwszym piętrze w hotelu Bristol, to jednak gazety szeroko rozpisywały się o przyjeździe siostry dygnitarza, poświęcając całe szpalty opisom jej trybu życia, tualetom oraz sprawom, które ściągnęły ową damę do Warszawy. Dowiedzieliśmy się z gazet, że chociaż była to osoba niepierwszej młodości, jednak ogromnie dbająca o swój wygląd zewnętrzny. Posiadała najdroższe kosmetyki i niesłychanie rzadką a cenną biżuterię.

Pani Łochwicka-Skałłon przyjechała do Warszawy na krótko. Przyjazd jej był spowodowany chęcią zobaczenia się z bratem oraz koniecznością załatwienia pewnych spraw w Kuratorium Szkół Warszawskich, była ona bowiem w Petersburgu przełożoną jednej z najbardziej arystokratycznych pensji i podobno miała zamiar otworzyć także pensję w Warszawie. Z tego to tytułu zawiązała wiele znajomości z dygnitarzami Kuratorium. Drzwi jej pokoju nie zamykały się, każdy kto tylko miał możność spieszył złożyć swą czołobitność siostrze głośnego satrapy, w nadziei, że podobna gorliwość może zaważyć na przyszłej karierze...

Jak zaznaczyłem już, Łochwicka nie była kobietą pierwszej młodości. Rzec raczej można, że sprawa miała się wprost przeciwnie. Jednak umiejętne wykorzystanie tajników kosmetyki, wrodzona elegancja i szyk dodawały siostrze „ekscelencji” wiele powabu i ukrywały przed wścibskim okiem pierwsze oznaki zbliżającej się starości.

Na cześć przybyłej zaczęto wydawać bale i zabawy. Ze wszech stron słyszało się opowiadania o bajecznych kosmetykach, o nadzwyczajnych brylantach i kosztownościach, którymi Łochwicka olśniewała otoczenie.

– No, no – myślałem sobie – daj Boże, aby błysk tych drogich kamieni nie wzniecił w kimkolwiek chęci dokonania podziału. Dopieroż byłoby gorąco!

Nieszczęście chciało, że przeczucia moje urzeczywistniły się.

Pewnego dnia zameldowano mi rotmistrza N. N., adiutanta Skałłona. Zaniepokojony i równocześnie zaciekawiony kazałem go niezwłocznie prosić do gabinetu.

Po chwili na progu ukazał się przystojny i elegancki oficer.

– Czy pan naczelnik Kurnatowski? – zagadnął.

– Tak jest – odparłem.

– Pozwoli pan, że się przedstawię. Jestem rotmistrzem N. N., adiutant generał-gubernatora warszawskiego – rzekł, wyciągając ku mnie dłoń na powitanie.

– Bardzo mi przyjemnie. Proszę, niech pan rotmistrz siada i opowie, co go tu sprowadza. Bo pewnie nie przybył pan, aby mnie poznać, lecz w jakimś interesie.

Rotmistrz zaśmiał się głośno.

– Naturalnie! Zresztą mam wrażenie, że do pańskiego gabinetu nie przychodzi się dla przyjemności. Albo przyprowadzają tu siłą, albo składa się panu wizytę, gdy zmusza do tego postępowanie pańskich „pupilków” bawiących na wolności. Ja właśnie przychodzę naglony tą drugą przyczyną.

W tej chwili zadźwięczał dzwonek telefonu. Ująłem za słuchawkę.

– Tu generał-gubernator Skałłon. Czy mówię z naczelnikiem Kurnatowskim?

– Tak jest, ekscelencjo.

– Czy jest u pana mój adiutant?

– Owszem, jest, ekscelencjo.

– Doskonale! Proszą powiedzieć mu, że zmieniłem zdanie. Niech nie wtajemnicza pana w przebieg sprawy, lecz niech niezwłocznie przybywa z panem do mnie. Tylko proszę o pośpiech, gdyż sprawa jest pilna.

– Tak jest, ekscelencjo!

Brzęk rzuconej słuchawki wskazywał, że rozmowa skończona. W krótkich więc słowach podzieliłem się z rotmistrzem treścią otrzymanej dyspozycji.

– Cóż robić – mruknął, wysłuchawszy. – Generał miewa różne fantazje. Trudno, trzeba jechać.