Szklana wyspa - ebook

PROLOG

Spotkały się na okazałym wzgórzu, wysoko ponad światem, pod niebem, roziskrzonym migotliwymi gwiazdami i białą tarczą księżyca.

Spojrzały na zamek, wznoszący się na wzgórzu, na ciemną taflę morza.

– Dwie gwiazdy odnalezione, są w bezpiecznym miejscu. – Uradowana Luna zwróciła twarz ku górze, jakby w podziękowaniu. – Los sprzyja naszej szóstce. Strażnicy mają mężne i szczere serca.

– Jeszcze nie ukończyli dzieła – przypomniała jej Celene. – A to, czemu będą musieli stawić czoło, wymaga więcej niż szczerego serca.

– Będą walczyli. Czyż nie udowodnili, że są wojownikami, siostro? – spytała Arianrhod. – Podjęli wyzwanie. Przelali własną krew.

– Czekają ich kolejne wyzwania. Widzę następne bitwy, widzę przelaną krew. Nerezza i demon, którego stworzyła, pragną nie tylko gwiazd, nie tylko krwi strażników. Marzy im się zagłada świata.

– Zawsze tego chciała – mruknęła Luna. – W głębi serca zawsze tego chciała.

– Osłabili jej siły. – Arianrhod położyła dłoń na wysadzanej klejnotami rękojeści miecza, który miała u boku. – Mało brakowało, a by ją unicestwili. Gdyby nie człowiek, którego przemieniła w demona, już by nie żyła.

– Czyż nie myślałyśmy tak samo – przypomniała siostrom Celene – tamtej nocy, kiedy koronowano królową, tamtej nocy, kiedy stworzyłyśmy gwiazdy?

Rozpostarła ręce, a w dole, na krańcach wielkiego morza, pojawiły się obrazy tego, co się wydarzyło.

– W noc radości – ciągnęła – i nadziei. Każda z nas stworzyła jedną gwiazdę. Gwiazdę Ognia, żeby dać jej mądrość.

– Gwiazdę Wody – dodała Luna – żeby umiała współczuć.

– Gwiazdę Lodu – dokończyła Arianrhod – żeby była silna.

– Nasze moce i nasze nadzieje złożyłyśmy w darze nowej królowej. Ale Nerezza zapragnęła przywłaszczyć sobie te dary.

Na białej plaży, pod białym światłem księżyca trzy boginie stawiły czoło władczyni ciemności. Kiedy wysłały w stronę księżyca swoje gwiazdy, Nerezza zaatakowała niczym czarna błyskawica, żeby je pochwycić, by rzucić na nie klątwę.

– A wtedy rzuciłyśmy klątwę na nią – ciągnęła Celene. – Strąciłyśmy ją w otchłań. Nie zniszczyłyśmy jej, nie mogłyśmy tego zrobić. To zadanie nie dla nas.

– Ochroniłyśmy gwiazdy – przypomniała jej Luna. – Kiedy spadały, Nerezza rzuciła na nie klątwę, ale je ochroniłyśmy. Wprawdzie spadły, lecz pozostały w ukryciu.

– Aż się spotkali ci, których wybrałyśmy, by wyruszyli na ich poszukiwanie, przenieśli je w bezpieczne miejsce. – Arianrhod zacisnęła dłoń na rękojeści swojego miecza. – Żeby razem walczyć z siłami ciemności. I nie bacząc na ryzyko, uratować światy.

– Nadeszła odpowiednia chwila – przyznała jej rację Celene. – Wydobyli Gwiazdę Ognia ze skały, wyciągnęli Gwiazdę Wody z głębin morskich. Ale czeka ich jeszcze jedna próba. Podobnie jak Nerezzę i jej armię.

– Bez względu na jej potęgę, bez względu na jej przymioty, bez względu na wszystko, ta szóstka stawi czoło bogini. – Luna przycisnęła rękę do serca. – A my jedynie możemy się temu przyglądać.

– Takie jest ich przeznaczenie – powiedziała Celene. – W ich rękach spoczywają losy światów.

– Nadeszła odpowiednia chwila. – Arianrhod ujęła dłonie swoich sióstr. – Jeśli okażą się silni i mądrzy, jeśli ich serca pozostaną szczere, może nadejdzie nasz czas.

– Księżyc jest w pełni, wilczyca wyje do jego tarczy. – Celene wskazała ogon komety, przecinający niebo. – Nadlatują.

– Uzbrojeni w odwagę – powiedziała Arianrhod.

– A tam… – Luna wskazała punkt na skraju szerokiego, ciemnego morza, gdzie na moment rozbłysło światło. – Są bezpieczni.

– Na razie. – Celene zatoczyła ręką koło i niewyraźne obrazy na plaży zniknęły. – Teraz zaczyna się przyszłość.ROZDZIAŁ 1

Doyle McCleary, nieśmiertelny, nie bał się prawie niczego. Przez większość swojego długiego życia był żołnierzem, walczył w wielu bitwach, nie lękał się więc stawić czoła bogini. Wojownik, z natury samotnik, rozumiał, co to obowiązek i lojalność wobec tych, którzy stoją u jego boku.

Ten mężczyzna, żołnierz, samotnik był świadkiem, jak za sprawą czarnej magii jego młodszy brat stracił życie, a on sam stał się nieśmiertelny. Walczył z szaloną, zachłanną boginią, znał różnicę między ciemnością a światłem.

Nie bał się pokonywać przestrzeni, przenoszony przez towarzysza, mającego zdolność podróżowania w czasie. Pozwolił mu się zabrać, zanim jeszcze zaschła krew z ran odniesionych w bitwie, chociaż wolałby każdy inny sposób podróżowania.

Mimo szumu wiatru, błysków światła, pomimo zapierającego dech w piersiach pędu (musiał przyznać, że nie było to pozbawione emocji) czuł obecność swoich przyjaciół. Czarnoksiężnika, najpotężniejszego, jakiego spotkał w swoim długim życiu, jasnowidzki, dzięki której trzymali się razem, syreny, pełnej czaru, odwagi i dobroci – jej widok był ucztą dla oczu – oraz podróżnika w czasie, lojalnego i dzielnego, a przy tym doskonałego strzelca. I tej mądrej, inteligentnej kobiety – w tej chwili wilczycy, bo kiedy się szykowali do opuszczenia malowniczej wyspy Capri, gdzie stoczyli krwawą batalię, akurat rozpoczęła się pełnia księżyca.

Z gardła wilczycy wydobyło się wycie – nie można było tego inaczej nazwać – ale nie dosłyszał w nim ani cienia lęku, tylko taki sam atawistyczny dreszczyk emocji, jaki i on odczuwał.

Skoro już musiał się sprzymierzyć z innymi poszukiwaczami, połączyć własny los z ich losem, przyznał w duchu, że mógł trafić znacznie gorzej.

Nagle poczuł Irlandię – wilgoć w powietrzu, zieleń – a wtedy dreszczyk emocji znikł. Za sprawą przeznaczenia, zimnego i wyrachowanego, powrócił znów tam, gdzie tyle wycierpiał.

Kiedy się szykował, by stawić temu czoło, zrobić, co należało, wszyscy sześcioro zwalili się na ziemię ciężko jak kamienie.

Chociaż był nieśmiertelny, jednak boleśnie poczuł lądowanie na tyle twarde, że aż zagrzechotały mu wszystkie kości i na chwilę stracił oddech.

– Jasna cholera, Sawyer!

– Przepraszam – rozległ się gdzieś z lewej strony świszczący i zasapany głos tamtego. – To nie takie łatwe. Czy wszyscy cali? Anniko?

– Nic mi nie jest. Ale ty… – Jej głos przypominał łagodną pieszczotę. – Jesteś ranny, jesteś słaby.

– Nie jest tak źle. Leci ci krew.

Promienna jak słońce, uśmiechnęła się do niego.

– Nie jest tak źle.

– Może następnym razem powinniśmy zaopatrzyć się w spadochrony! – Sasha jęknęła krótko.

– Ach, tu jesteś.

Kiedy wzrok mu przywykł do mroku, Doyle zobaczył, jak Bran się przesunął i objął Sashę.

– Coś ci się stało?

– Nie, nie. – Pokręciła głową. – Tylko siniaki i zadrapania. I podczas lądowania zabrakło mi tchu. Powinnam już się do tego przyzwyczaić. Riley? Gdzie jest Riley?

Doyle przekręcił się, chcąc wstać – i poczuł pod dłonią puszyste futro. Usłyszał ostrzegawcze warknięcie.

– Jest tutaj. – Spojrzał w jej brązowe ślepia. Doktor Riley Gwin, znana archeolog… I wilkołak. – Tylko spróbuj mnie nie ugryźć – mruknął pod nosem. – Nic jej nie jest. Jak nam powiedziała, kiedy przybiera postać wilka, wszystko się goi na niej jak na psie.

Wstał i przekonał się, że chociaż lądowanie było twarde, Sawyer stanął na wysokości zadania. Skrzynie z bronią, ich bagaże, kartony z książkami naukowymi, mapami oraz innymi niezbędnymi rzeczami tworzyły całkiem porządny stos na zimnej, wilgotnej trawie kilka kroków dalej.

I, co najważniejsze dla niego, stał tam też jego motocykl, nic a nic nieuszkodzony.

Zadowolony, wyciągnął rękę do Sawyera, żeby mu pomóc wstać.

– Całkiem dobrze się spisałeś.

– Owszem. – Przyjaciel przesunął palcami po potarganych włosach, wypłowiałych od słońca. I uśmiechnął się od ucha do ucha, kiedy Annika wykonała serię gwiazd. – Widzę, że przynajmniej jednej osobie spodobała się ta podróż.

– Dobrze się spisałeś. – Bran położył dłoń na ramieniu Sawyera. – To nie lada sztuka w ciągu kilku minut przenieść nad morzami i lądami sześć osób, a także cały ten kram.

– Rozbolała mnie od tego głowa.

– Nie tylko.

Bran ucisnął rękę Sawyera – tę, którą przyjaciel złapał za rozwiane włosy Nerezzę, by ją wyprawić w podróż w czasie i przestrzeni.

– Zajmiemy się tym i wszystkim, czym należy się zająć. Powinniśmy zabrać Sashę do środka. Trochę drży.

– Nic mi nie jest. – Ale nie wstała z ziemi. – Tylko kręci mi się w głowie. Proszę, nie – powiedziała szybko, uklękła i nachyliła się nad Riley. – Jeszcze nie teraz. Najpierw zorientujmy się, co i jak. Chce pobiec – poinformowała pozostałych.

– Nic jej nie będzie. Może tu biegać ile dusza zapragnie. – Bran pomógł Sashy wstać. – Te lasy należą do mnie – zwrócił się do Riley. – A teraz również do ciebie.

Wilczyca się odwróciła, zrobiła kilka susów i zniknęła w gęstwinie drzew.

– Może zabłądzić… – odezwała się Sasha.

– Przecież jest teraz wilczycą – przypomniał jej Doyle. – Przypuszczalnie ma lepszą orientację w terenie od nas. Zmieniła się, kiedy wyruszyliśmy w podróż, i musi trochę pobyć sama. Ale czy jest kobietą, czy wilczycą, da sobie radę.

Odwrócił się plecami do lasu, po którym biegał jako dziecko, gdzie polował bądź szukał samotności. Kiedyś były to jego ziemie, jego dom, a teraz wszystko należało do Brana.

Tak, los jest nieczuły i złośliwy.

W domu, wzniesionym przez Brana na dzikim wybrzeżu Clare, Doyle dostrzegał podobieństwa do domu, w którym mieszkało kilka pokoleń jego rodu.

I przypomniał sobie, że jego ród wymarł wiele stuleci temu. Dom i ludzie przemienili się w proch.

W tym miejscu wznosił się teraz okazały dwór, godny wielkiego czarnoksiężnika, jakim był Bran Killian.

Piękna rezydencja, pomyślał Doyle, kilka oryginalnych pomysłów, jak się tego można spodziewać po czarnoksiężniku. Kamienne mury – może częściowo wykorzystano mury dawnego domostwa – wznosiły się na wysokość trzech kondygnacji. Budynek z obu stron zakończony był okrągłymi wieżami, a między nimi ciągnął się mur, okalający dach, z którego rozpościerał się niesamowity widok na klify, morze, ląd.

Surowy kształt budowli łagodziły – Doyle uznał, że to najwłaściwsze słowo – ogrody w sam raz dla elfów, pełne kwiatów, których wonie roznosił wiatr.

Doyle pozwolił sobie na chwilę wspomnień i pomyślał, że jego matce bardzo by się to wszystko spodobało.

Szybko jednak powrócił do teraźniejszości.

– Piękny dom.

– Piękne okolice. I, jak powiedziałem Riley, jest w równym stopniu wasz, co mój. Przynajmniej tak uważam – dodał Bran, kiedy Doyle pokręcił głową. – Spotkaliśmy się – ciągnął Bran, a wiatr rozwiewał mu czarne niczym noc włosy, okalające twarz jak wyciosaną z kamienia. – I był w tym jakiś cel. Razem walczyliśmy i przelewaliśmy krew, a niewątpliwie jeszcze będziemy walczyli i przelewali krew. I teraz znaleźliśmy się tu, skąd pochodzisz, a wcześniej coś mi kazało pobudować tutaj ten dom. W tym także jest jakiś cel i wykorzystamy to.

Annika przesunęła pocieszająco dłonią po ramieniu Doyle’a. Jej długie, czarne włosy były splątane po podróży, co czyniło ją jeszcze bardziej ponętną. Na urodziwej twarzy syreny widać było siniaki.

– Pięknie tu. Czuję morze i je słyszę.

– Jest daleko w dole. – Bran uśmiechnął się do niej. – Ale założę się, że bez trudu znajdziesz do niego drogę. Rano lepiej wszystko zobaczysz. Na razie wnieśmy nasze rzeczy do środka i się rozlokujmy.

– Zrozumiałem. – Sawyer pochylił się, wziął kilka pudeł. – Boże, ale jestem głodny!

– Przygotuję coś do jedzenia! – Annika zarzuciła mu ręce na szyję, pocałowała go, a potem podniosła swoją torbę. – Branie, czy jest z czego przygotować jakieś jedzenie? Zajmę się tym, kiedy będziesz opatrywał rany.

– Spiżarnia jest dobrze zaopatrzona. – Pstryknął palcami w kierunku dużych, podwójnych, łukowato zakończonych drzwi. – Dom stoi przed wami otworem.

– Byleby było piwo. – Doyle wziął dwie skrzynie z bronią, które uważał za najcenniejsze, a potem podążył za Anniką oraz Sawyerem w kierunku domu.

– Cierpi – powiedziała cicho Sasha do Brana. – Czuję jego ból, wywołany wspomnieniami i stratą bliskich.

– Naprawdę bardzo mi przykro z tego powodu. Ale wszyscy wiemy, że jest w tym jakiś cel, iż właśnie tu trafiliśmy, by znaleźć ostatnią gwiazdę i zakończyć naszą misję.

– Bo zawsze trzeba zapłacić jakąś cenę. – Westchnęła i oparła się na nim, zamknęła oczy błękitne jak letnie niebo, wciąż podkrążone po bitwie i podróży. – Ale Annika ma rację, to piękny dom. Olśniewający dom, Branie. Chcę go namalować, i to nie raz.

– Będziesz miała czas, żeby go namalować tyle razy, ile zechcesz. – Odwrócił ją w swoją stronę. – Powiedziałem, że należy do Doyle’a i Riley tak samo jak do mnie. A także do Anniki i Sawyera. Ale, fáidh, przede wszystkim jest twój, tak jak moje serce jest twoje. Czy zamieszkasz tu ze mną, spędzisz tu ze mną przynajmniej trochę czasu?

– Zamieszkam z tobą tutaj i wszędzie, gdzie tylko zechcesz. Na razie jednak powinnam zajrzeć do środka i przekonać się, czy wewnątrz jest równie cudowny jak na zewnątrz.

– Teraz, kiedy tu jesteś, stał się naprawdę domem. – Żeby ją olśnić, Bran machnął dłonią i rozjarzyły się wszystkie okna. Światła zamigotały także wzdłuż ogrodowych ścieżek.

– Aż mi dech zaparło! – westchnęła, a potem wzięła torbę ze swoimi przyborami malarskimi. Dla niej one były najważniejsze.

Weszli do środka, do szerokiego, wysoko sklepionego holu z lśniącą, drewnianą podłogą. Na masywnym stole, wspartym na rzeźbionych smokach, stały kryształowe kule i wysoki wazon z białymi różami.

Za holem znajdował się pokój dzienny z kanapami, stolikami i kryształowymi lampami. Bran jeszcze raz poruszył ręką i czerwone płomienie rozbłysły w kamiennym kominku tak wielkim, że Doyle mógłby w nim stanąć wyprostowany, z rękami wyciągniętymi na boki.

Doyle wyłonił się z głębi domu i wzniósł toast piwem, które trzymał w dłoni.

– Cóż za luksusy, bracie.

– Masz rację.

– Pójdę po więcej rzeczy, a ty zajmij się Sawyerem. Naprawdę boli go głowa, widzę to. I jest poparzony. Annika też ma więcej obrażeń, niż się do tego przyznaje.

– Ty zajmij się Sawyerem i Anniką – powiedziała Sasha. – A ja pomogę Doyle’owi.

– Jest w kuchni z Anniką. – Doyle spojrzał na jasnowidzkę. – Sam dam radę przynieść resztę bagaży. Ty, Blondynko, też ucierpiałaś podczas bitwy.

– To nic poważnego. Nic mi nie jest – zapewniła Brana. – Tym razem tylko przez parę minut kręciło mi się w głowie. Reszta to błahostki. Ale chętnie wypiję kieliszek wina, jeśli je masz.

– Naturalnie, że mam. Pozwól, że najpierw obejrzę Sawyera, a potem zajmę się tobą.

Wyszła na dwór razem z Doyle’em, zaczęła podnosić torby, a potem utkwiła wzrok w lesie.

– Wróci, kiedy się wybiega. – Doyle pociągnął łyk piwa. – Ale będziesz szczęśliwa dopiero wtedy, kiedy wszystkie pisklęta wrócą pod twoje skrzydła.

Sasha uniosła ręce, a po chwili je opuściła.

– Tak. To był niesamowity… Dzień.

– Znalezienie drugiej gwiazdy powinno sprowadzić uśmiech na twoją twarz, nie smutek.

– Rok temu jeszcze nie chciałam dopuścić do świadomości tego, kim jestem. Nie wiedziałam o waszym istnieniu, o boginiach światła i ciemności. Nigdy nikogo nie skrzywdziłam…

– Walczyłaś z czymś, co stworzyła Nerezza, by siać zniszczenie.

– Tam byli również ludzie, Doyle. Istoty ludzkie.

– Opłaceni przez Malmona najemnicy, którzy mieli nas zabić. Zapomniałaś, co zrobili Sawyerowi i Annice w jaskini?

– Nie. – Sasha objęła się mocno ramionami, poczuwszy przenikliwy chłód. – Nigdy tego nie zapomnę. I nigdy nie zrozumiem, jak ludzie mogą torturować i zabijać dla pieniędzy. Dlaczego są gotowi zabijać i ginąć dla zysku. Ale Nerezza to wie. Zna tego rodzaju zachłanność, taką ślepą żądzę władzy. Malmon oddał za to wszystko. Nerezza zabrała mu duszę, jego człowieczeństwo, stał się bezwolnym narzędziem, przez nią stworzonym. Zrobiłaby to samo z nami wszystkimi.

– Ale tego nie zrobi. Nie zrobi, ponieważ nic od nas nie dostanie. Dziś sprawiliśmy jej ból. Dziś w nocy to ona została ranna i teraz broczy krwią. Wcześniej sam szukałem gwiazd, polowałem na nią dłużej, niż potrafisz sobie wyobrazić. Byłem blisko albo tak przynajmniej mi się wydawało. Ale „blisko” to za mało.

Znów pociągnął długi łyk piwa.

– Nie lubię się powoływać na los lub przeznaczenie jako powód czy wymówkę, jednak pozostaje faktem, że nasza szóstka jest razem, bo tak miało być. Bo mamy odnaleźć Gwiazdy Fortuny i zabić Nerezzę. Ty rozumiesz więcej niż reszta. To twój dar i twoje przekleństwo – widzisz i czujesz. Bez twojego daru nie znaleźlibyśmy się tu teraz. Na dodatek strzelasz z kuszy tak, jakbyś się urodziła z łukiem w jednej dłoni i strzałą w drugiej.

– Kto by pomyślał? – westchnęła. Była ładną kobietą, miała długie, wypłowiałe od słońca włosy i ciemnoniebieskie oczy. W ciągu ostatnich tygodni wyćwiczyła sobie mięśnie i nabrała tężyzny fizycznej. – Czuję twoje cierpienie. I bardzo mi cię żal.

– Dam sobie radę.

– Wiem, że miałeś tu wrócić, znów wędrować po tej okolicy, spoglądać na morze. I nie tylko dlatego, że szukamy gwiazd, nie tylko dlatego, że walczymy z Nerezzą. Może również dlatego, żeby znaleźć pociechę. Chociaż nie jestem tego pewna.

Doyle udał obojętność.

– To, co mnie tu spotkało, wydarzyło się dawno temu.

– Jednak nie było ci łatwo wrócić tu dziś w nocy. Ale ta podróż najtrudniejsza była dla Riley – stwierdziła.

– Uwzględniając fakt, że właśnie stoczyliśmy walkę z boginią i bezwzględną armią jej sługusów, dla nikogo z nas nie była to przejażdżka na karuzeli. Zgoda – dodał po chwili, widząc spojrzenie Sashy. – Było jej trudno.

Wsunął pustą butelkę po piwie do kieszeni zniszczonego, skórzanego płaszcza i podniósł z ziemi walizki.

– Pobiega sobie i wróci przed świtem. Weź, ile możesz, a ja zabiorę resztę. Oboje wiemy, że twoja pomoc bardziej się przyda Branowi przy opatrywaniu ran.

Sasha nie oponowała. Zauważył, że lekko utyka. Wniósł walizki do środka i wziął ją na ręce.

– Ejże!

– Tak będzie szybciej. Czy dom jest dla ciebie wystarczająco duży?

Szli sklepionymi przejściami, mijali pokoje, które się za nimi rozciągały. Wszędzie widać było głębokie, intensywne kolory, w kominkach płonął ogień, migotały lampy, połyskiwało drewno.

– Jest wspaniały. I ogromny.

– Pozwolę sobie zauważyć, że będziecie musieli mieć dużo dzieci, żeby wypełnić ten dom.

– Co…

– Da ci to do myślenia.

Nim mogła coś odpowiedzieć, wniósł ją do kuchni. Sawyer, już nie tak blady, siedział na stołku obok długiej szafki z szarym blatem, a Bran zajmował się oparzeniami na jego dłoniach.

Annika, która mimo zadraśnięć i siniaków wyglądała olśniewająco, sumiennie dusiła kurczaka na olbrzymiej patelni, stojącej na sześciopalnikowej kuchni.

– No dobrze, teraz go zdejmij… – Sawyer urwał i syknął, kiedy Bran dotknął kolejnego bolącego miejsca.

– Usmażę kurczaka i uduszę warzywa. Potrafię to zrobić – upierała się Annika. – Pozwól Branowi działać.

– Pomogę mu. – Sasha trąciła Doyle’a w ramię. – Postaw mnie na ziemi.

Słysząc to, Bran się odwrócił i szybko do nich podszedł.

– Co się stało? Gdzie ją boli?

– Nic mi…

– Lekko utyka na prawą nogę.

– To tylko…

– Posadź ją obok Sawyera.

– To tylko otarcie. Skończ opatrywać Sawyera. Pomogę Annice i…

– Sama dam sobie radę! – Wyraźnie rozdrażniona, Annika przełożyła kurczaka na półmisek. – Lubię się uczyć. Nauczyłam się przygotowywać tę potrawę. Usmażyłam na oleju kurczaka z czosnkiem i ziołami. Teraz uduszę warzywa. I ugotuję ryż.

– Zdenerwowałaś syrenę – powiedział Doyle i posadził Sashę na stołku. – Pachnie cudownie, moja śliczna.

– Dziękuję. Sasho, mogłabyś spojrzeć na rany Brana, kiedy on opatruje ciebie i Sawyera. Moimi skaleczeniami może się zająć później. A potem zjemy, bo Sawyer musi jeść. Został ranny, jest osłabiony po…

Do jej zielonych oczu napłynęły łzy, odwróciła się szybko w stronę kuchni.

– Anni, proszę! Nic mi nie jest.

Kiedy w reakcji na jego słowa jedynie pokręciła głową, zaczął się podnosić. Doyle jednak z powrotem pchnął go na taboret.

– Zrozumiałem.

Doyle przeszedł po zniszczonej, drewnianej podłodze i pociągnął Annikę za potargane włosy.

Odwróciła się i wtuliła w jego ramiona.

– Wierzyłam. Wierzyłam, ale tak bardzo się bałam. Bałam się, że go porwie.

– Nie dała mu rady. Snajper nie jest w ciemię bity. Zabrał ją na przejażdżkę, a my wszyscy znaleźliśmy się tutaj.

– Tak go kocham. – Westchnęła, uniosła głowę i spojrzała Doyle’owi w oczy. – Tak go kocham.

– Dlatego tu jesteśmy – powiedział Sawyer. – Wierzę w to.

– Potrzeba trochę czasu, żebyś wyzdrowiał – powiedział Bran. – Trochę jedzenia, trochę snu.

– I piwa – dodał Sawyer.

– To się rozumie samo przez się. Teraz ty. – Bran odwrócił się do Sashy.

– Nie widzę tego kieliszka wina.

– Już się robi. – Doyle pocałował Annikę w czoło i skierował ją w stronę kuchni. – Gotuj.

– Dobrze. Będzie bardzo smaczne.

Kiedy Doyle nalewał im wina, Bran podwinął nogawkę spodni Sashy. I rzucił wiązankę przekleństw na widok śladów pazurów na jej łydce.

– Siniaki i zadrapania, tak?

– Słowo daję, że nie zdawałam sobie sprawy… – Wzięła kieliszek, który podał jej Doyle, wypiła łyk wina. – Teraz, kiedy to widzę, dużo bardziej mnie boli.

Bran odebrał jej kieliszek, dodał do niego kilka kropli z buteleczki, którą wyjął ze swojej apteczki.

– Pij wolno i oddychaj miarowo – polecił. – Oczyszczanie ran będzie trochę szczypało.

Sasha wypełniła jego polecenie. Poczuła ukłucia, jakby użądlił ją rój złych os, i złapała Doyle’a za rękę.

– Przepraszam, a ghrá. Przepraszam. Jeszcze tylko minuta. Wdało się zakażenie.

– Nic jej nie jest. Nic ci nie jest. – Doyle zmusił ją, by na niego patrzyła, a Sawyer głaskał ją po plecach. – Masz tutaj niesamowitą kuchnię, Blondynko. Ktoś, kto umie tak gotować jak ty, powinien ze szczęścia robić gwiazdy.

– Tak. Podoba mi się… O Boże… Już nic. Podobają mi się szafki. Nie tylko to, że jest ich pół kilometra, ale również te drzwiczki z szybkami w ołowianych ramkach. Są takie same jak w oknach. Musi to dawać niesamowity efekt za dnia.

– Musi się jeszcze napić – powiedział przez zaciśnięte zęby Bran.

– Wypij do dna. – Sawyer podsunął kieliszek do ust Sashy. – Urządzimy konkurs kulinarny z udziałem ciebie i mnie. I Anni – dodał.

– Przyjmuję wyzwanie. – Po chwili z jej ust wydobyło się długie westchnienie. – Dzięki Bogu – powiedziała, kiedy Bran posmarował ranę kojącym balsamem.

– Wytrzymałaś. – Doyle klepnął ją w ramię.

– Twoja kolej – zwróciła się Sasha do Brana.

– Daj mi chwilę… Sobie też. – Usiadł koło niej. – Zaraz weźmiemy się za siebie nawzajem. A kiedy skończymy i będziemy jeść, mam nadzieję, że Sawyer opowie nam coś ciekawego.

– Wierzcie mi – odparł Sawyer. – To niesamowita historia.

W kuchni znajdował się we wnęce okiennej długi stół, z jednej strony stała przy nim długa ława, a z drugiej – krzesła. Zasiedli razem do kurczaka, przyrządzonego przez Annikę, z bochenkiem ciemnego chleba, świeżym masłem, piwem i winem.

I wysłuchali opowieści Sawyera.

– Kiedy się uniosłem w powietrze, nawiasem mówiąc, cholernie szybko – zwrócił się do Brana – próbowała odzyskać kontrolę nad tym trzygłowym psem.

– Tym, którego postrzeliłeś we wszystkie trzy łby – przypomniała Sasha.

– Trzy na trzy. – Sawyer zrobił pistolet z palców i powiedział: – Pif-paf. Całą swoją uwagę skupiła na Branie.

– Gdyby wyeliminowała czarnoksiężnika, skończyłyby się magiczne sztuczki. – Doyle spróbował kurczaka. – Nie jest dobry, Anniko.

– Och!

– Jest cholernie dobry.

Roześmiała się i zaczęła z zadowolenia podskakiwać na ławie, kiedy Doyle wziął dokładkę. Potem położyła głowę na ramieniu Sawyera.

– Byłeś taki dzielny.

– Cała sztuka polega na tym, żeby nie myśleć o tym, co się robi. Patrzyła na was i próbowała odzyskać kontrolę nad psem. Nie widziała, że się zbliżam.

Spuścił wzrok i zacisnął dłoń w pięść.

– Złapałem ją za włosy. Unosiły się wokół głowy, więc nie sprawiło mi to trudności. Dopiero wtedy mnie zauważyła i obleciał ją strach. Powinniśmy to sobie zapamiętać. Wziąłem ją z zaskoczenia i zobaczyłem strach na jej twarzy. Nie trwało to długo, ale zawsze.

– Już wcześniej, na Korfu, też ją dopadliśmy. – Bran pokiwał głową, oczy mu pociemniały. – Pokonaliśmy ją, zdobyliśmy pierwszą gwiazdę i sprawiliśmy Nerezzie ból. Powinna nas się bać.

– Tym razem założyła zbroję, czyli nie jest głupia. I ma silny cios. Ty masz swoje pioruny – powiedział do Brana – ale ona też ma swoje sposoby. – Pomasował się po torsie, przypomniawszy sobie ból, jaki mu sprawiła. – Musiałem jedynie wytrzymać. Uznała, że już jej się nie wywinę, i muszę przyznać, że chyba przez minutę pomyślałem, że tak jest. Lecz miała mnie tam, gdzie już nas nie było, bo zacząłem podróż w czasie. To była szalona jazda, naprawdę szalona, ale jestem w tym dobry. Potrafię szybko przenosić się w czasie i przestrzeni, a ona nie ma o tym pojęcia. Nie wie, co się dzieje, kiedy się podróżuje tak szybko, tak nagle. I zaczęła się zmieniać.

– Zmieniać? – zdziwiła się Sasha.

– Złapałem ją za włosy, tak? Za czarne, rozwiane włosy. A podczas tej naszej podróży zaczęły tracić kolor. A jej twarz się zmieniła, jak Dorianowi Grayowi.

– Postarzała się.

Skinął głową, patrząc na Sashę.

– Błyskawicznie posunęła się o kilkadziesiąt lat. Przez chwilę sądziłem, że to tylko przywidzenia, że wiatr i światła odebrały mi wzrok, ale skóra na jej twarzy stała się obwisła i stwierdziłem, że Nerezza na moich oczach przemienia się w staruchę. Słabła, a jej pioruny ledwo mnie muskały. Opadała z sił, więc ją puściłem. Niemal byłaby mnie pociągnęła za sobą – zostało jej jeszcze tyle mocy. Ale wyrwałem jej się i wtedy spadła. Nie mam pojęcia gdzie, lecz poleciała jak kamień. Nie mogłem się temu przyglądać, bo musiałem wracać.

Odwrócił głowę i pocałował Annikę.

– Naprawdę musiałem wracać.

Sasha ścisnęła go za ramię.

– Czy mogła zginąć?

– Nie wiem, z całą pewnością jednak sprawiłem jej dużo bólu, a ten upadek też pozostawi ślad.

– Zgodnie z legendą ma zginąć od miecza. – Bran wzruszył ramionami. – Ale legendy nie zawsze mówią prawdę. Tak czy owak, mimo odniesionych skaleczeń i guzów… – urwał i spojrzał znacząco na Sashę. – Ona ucierpiała bardziej niż my. Jeśli nadal żyje, powrót do zdrowia zajmie jej trochę czasu, a to działa na naszą korzyść.

– Wiemy, że się boi – wtrącił Doyle. – A ten lęk to nasza kolejna broń przeciwko niej. Lecz nasza misja się nie zakończy, dopóki nie znajdziemy ostatniej gwiazdy.

– To ją znajdziemy. – Bran rozsiadł się wygodnie, zadowolony, czując, że jest u siebie w domu. – I nasze poszukiwania przywiodły nas tutaj.

– Wierzę, że nam się uda – powiedziała Annika. – Znaleźliśmy dwie poprzednie. Ale teraz, kiedy jesteśmy tak blisko celu, nie za bardzo wiem, co zrobimy, kiedy już będziemy mieli je wszystkie.

– Pójdziemy tam, dokąd nas poprowadzi droga. – Bran spojrzał na Sashę, która nalała sobie jeszcze wina.

– Tylko bez presji – mruknęła.

– Wiara – poprawił się Bran. – Najważniejsza jest wiara. A dziś wieczorem jesteśmy wszyscy tutaj, jesteśmy bezpieczni i zjedliśmy pyszną kolację.

Zadowolona Annika posłała mu uśmiech.

– Zrobiłam tyle, że wystarczy dla Riley, jeśli będzie zbyt głodna, by czekać do śniadania. Chciałabym, żeby już tu była.

– Niebawem wróci.

– Wyczuwam ją – oświadczyła Sasha. – Wyczuwam jej obecność. Jest niedaleko, ale jeszcze nie czuje się gotowa, by do nas wrócić. Lecz jest niedaleko.

– W takim razie, jak powiedziałem, wszyscy jesteśmy bezpieczni. I chociaż Sawyer już lepiej wygląda, potrzebny mu teraz wypoczynek. Pokażę wam sypialnie, możecie sobie wybrać te, które wam odpowiadają.

*

Doyle’owi było obojętne, gdzie będzie spał, wziął więc pierwszy z brzegu pokój z oknami wychodzącymi na morze, a nie na las. Stało w nim iście królewskie łoże z wysokimi, toczonymi kolumnami, ale jeszcze nie był gotów do snu.

Otworzył drzwi, które prowadziły na szeroki, kamienny taras, otaczający dom od strony morza, wpuścił do sypialni wilgotne powietrze, pozwolił, żeby szum fal zagłuszył jego myśli.

Wciąż nie mógł się uspokoić. Obawiając się, że wspomnienia nawiedzą go we śnie, przypiął miecz i wyszedł na ciemną noc.

Bez względu na to, jak byli bezpieczni – a wierzył, że chwilowo nic im nie grozi – lepiej zrobić obchód, lepiej zachować czujność.

Ten budynek został wzniesiony dokładnie w tym miejscu, gdzie kiedyś stał jego rodzinny dom, ale z pięć razy większy. Doyle nie mógł udawać, że nie ma to żadnego znaczenia.

Dom stał na urwisku, otoczony kamiennym murem. Z tej strony też był ogród, w powietrzu unosił się zapach rozmarynu, lawendy, szałwii z grządek tuż obok kuchni.

Doyle skierował się w stronę urwiska, pozwolił, by wiatr rozwiewał mu włosy, chłodził twarz. Zielonymi, bystrymi oczami lustrował wzburzone morze, zamglone niebo, księżyc w pełni, sunący po niebie za szarą zasłoną chmur.

Dziś nic nie nadciągnie ani z nieba, ani z morza, uznał. I jeśli spełnią się wizje Sashy – tak jak to się działo do tej pory – znajdą ostatnią gwiazdę tutaj, w jego rodzinnych stronach. Znajdą gwiazdę i sposób, jak zgładzić Nerezzę.

Zakończy wtedy swoją misję, trwającą od stuleci.

I co potem?

Co potem? – pomyślał, kiedy wyruszył na obchód.

Wstąpić do jakiejś armii? Walczyć w innej wojnie? Nie, nie, dosyć wojen, pomyślał. Miał po dziurki w nosie krwi i śmierci. Bez względu na to, jak mógł być zmęczony życiem, przeżywszy trzy stulecia, jeszcze bardziej nie chciał być świadkiem śmierci innych.

Mógłby zająć się tym, na co ma ochotę – gdyby wiedział, na co ma ochotę. Znaleźć jakieś miejsce, by osiąść tam na jakiś czas? Zbudować własny dom? Odłożył na ten cel wystarczające pieniądze. Człowiek, który ma choć odrobinę oleju w głowie, przez tyle lat życia zgromadził jakieś oszczędności.

Ale osiąść gdzieś i co dalej? Od tak dawna prowadził życie tułacza, że nie potrafił sobie wyobrazić, by mógł gdzieś zapuścić korzenie. Przypuszczał, że będzie podróżował, chociaż Bóg mu świadkiem, że już się przez ten czas napodróżował więcej niż ktokolwiek.

I czemu teraz o tym myśli? Jego poszukiwania, jego misja jeszcze się nie zakończyły. Lepiej nie wybiegać myślami zanadto w przyszłość, tylko skupić się na tym, co go czeka jutro.

Znalazłszy się od frontu domu, uniósł głowę i popatrzył. Zobaczył solidny dwór, wzniesiony przez swoich przodków. Zobaczył, jak Bran wykorzystał jego mury, budując swoją siedzibę.

Przez chwilę rozbrzmiewały mu w uszach dawno niesłyszane głosy: swojej matki, ojca, sióstr i braci. Pracowali na tej ziemi, żyli na niej, oddali jej swoje serca.

Starzeli się, chorowali, umierali. Został tylko on.

I było to niewyobrażalnie smutne.

– Chrzanić to – mruknął i się odwrócił.

Zobaczył przed sobą wilczycę, jej ślepia błyszczały w blasku księżyca.

Stała bez ruchu na skraju lasu, piękna i groźna.

Opuścił rękę i odruchowo sięgnął po miecz w pochwie. Przyglądał się wilczycy, a wiatr unosił mu płaszcz.

– Wreszcie wróciłaś. Sasha i Annika bardzo się o ciebie martwiły. Świetnie mnie rozumiesz – dodał, kiedy wilczyca się nie poruszyła. – Jeśli chcesz wiedzieć, Sawyer odzyskuje siły, wypoczywa. Sasha doznała większych obrażeń, niż sądziliśmy. Ach, to cię zainteresowało – powiedział, kiedy wilczyca ruszyła truchtem w jego stronę. – Też odpoczywa, Bran się nią zajął. Nic jej nie będzie – dodał. – Jeden z tych łotrów rozorał jej nogę, wdało się zakażenie, nim Bran opatrzył rany. Ale teraz już wszystko w porządku.

Przyglądał się, jak wilczyca przechyla łeb, obserwując dom tymi swoimi bystrymi, złotobrązowymi ślepiami.

– Jest w nim dużo pokojów, wystarczyłoby łóżek, nawet gdyby nas było dwa razy tyle. Przypuszczam, że zechcesz wejść do środka i sama się przekonać – powiedział jej.

Wilczyca podeszła do dużych frontowych drzwi i się zatrzymała.

– Proszę bardzo. – Doyle otworzył je przed nią.

Rzeczy Riley leżały w zgrabnym stosie.

– Nie zabraliśmy ich na górę, bo nikt nie chciał za ciebie decydować. Jest w czym wybierać.

Wilczyca ruszyła przed siebie, zajrzała na chwilę do salonu, przyjrzała się płomieniom na kominku, a potem skierowała się w stronę schodów. Spojrzała za siebie.

– Domyślam się, że chcesz, abym zatargał twoje manele na górę po schodach?

Wytrzymała spojrzenie Doyle’a.

– Czyli zostałem tragarzem – mruknął i wziął jej marynarski worek. – Resztę wniesiesz jutro sama. – Gdy zaczął iść po schodach, dotrzymywała mu kroku. – Bran i Sasha ulokowali się w okrągłej wieży na końcu korytarza. Sawyer i Annika za tymi pierwszymi drzwiami, w pokoju z widokiem na morze.

Wskazał ręką na drugi koniec korytarza.

– Ja będę spał tam, też w pokoju od strony morza.

Wilczyca ruszyła przez korytarz tam, gdzie była sypialnia Doyle’a. Zatrzymała się na progu, potruchtała dalej, a potem zawróciła i weszła do pokoju z oknami na las, gdzie było łóżko z baldachimem, długie biurko, a także malachitowy kominek.

Doyle rzucił na podłogę jej worek i szykował się do opuszczenia sypialni.

Podeszła do kominka, popatrzyła na niego, a potem obejrzała się za siebie.

– Co? Mam teraz rozpalić w kominku? Chryste.

Nie przestając mamrotać pod nosem, wziął z miedzianego wiadra kilka kostek torfu i ułożył je w palenisku, jak to robił, kiedy był chłopcem.

Było to dość łatwe, wymagało jedynie chwili. A jeśli od tego zapachu coś ścisnęło go w sercu, udał, że nic nie zauważył.

– Jeśli to wszystko…

Podeszła do drzwi prowadzących na mały balkon.

– Znów chcesz wyjść? Na rany Chrystusa, nie ma tu schodów. – Podszedł do okna i otworzył drzwi balkonowe. – Więc jeśli chcesz się znaleźć na dole, to musisz skoczyć.

Ale tylko wciągnęła powietrze, wróciła do środka i położyła się przed kominkiem.

– Zostawiam otwarte okno. – Ponieważ w swoim pokoju też zostawił otwarte okno, nie mógł traktować tego jak dziwactwo. – Jeśli masz jeszcze jakieś życzenia, musisz z tym zaczekać do rana i sama je spełnić.

Skierował się do wyjścia, ale jeszcze się zatrzymał.

– Annika przygotowała dość jedzenia i dla ciebie, jeśli rano będziesz głodna.

Niepewny, co zrobić, zostawił drzwi otwarte i poszedł do swojego pokoju. Nim do niego dotarł, usłyszał, jak zamykają się drzwi jej sypialni.

Cokolwiek to znaczy, pomyślał, Sasha ma wszystkie kurczaki w kurniku.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI