Sztuka grzeszenia - ebook

Rozdział pierwszy

Londyn, Anglia

Koniec sierpnia 1829 roku

Przedstawiciele najwyższych londyńskich sfer zebrali się w rezydencji księcia podczas uroczystego śniadania, wydanego z okazji ślubu Dominicka Mantona z Jane. Jednak mimo że dookoła wręcz roiło się od pięknych kobiet, Jeremy Keane, amerykański artysta i osławiony uwodziciel, pragnął jedynie uciec.

W ogóle nie powinien był się tu pojawić. Lepiej było zostać w pokoju gościnnym na górze i zająć się robieniem szkiców do nowego obrazu, choć, prawdę mówiąc, nie czuł po temu natchnienia i nie znalazł dotąd odpowiedniej modelki. Wszystko byłoby lepsze niż znoszenie tej apoteozy domowego szczęścia.

Niech to diabli! Nie spodziewał się, że ślub aż tak wytrąci go z równowagi. Widok uśmiechających się do siebie z czułością i ewidentnie szczęśliwych państwa młodych nie powinien przywoływać przeszłości, prześladować go poczuciem winy…

Mamrocząc przekleństwa, pochwycił z tacy niesionej przez przechodzącego lokaja kieliszek z szampanem i opróżnił go jednym haustem, tęskniąc za czymś mocniejszym. Czuł, że jeszcze chwila i nie będzie w stanie dłużej tego znieść.

Ruszył zdecydowanym krokiem ku drzwiom sali balowej. Musi uciec, nim zrobi lub powie coś, czego będzie potem żałował.

I wtedy zobaczył kobietę jakby zrodzoną z jego wyobraźni. Z podziwu i zaskoczenia aż zaparło mu dech. Była wspaniała. Jej suknia ze szmaragdowego jedwabiu mieniła się w blasku słonecznych promieni, jak gdyby niebiosa otworzyły się po to jedynie, żeby mu ją ukazać.

Nie mógł uwierzyć własnemu szczęściu. Dokładnie takiej modelki potrzebował, by namalować kolejny obraz.

A kiedy tak się jej przyglądał, brunetka rozejrzała się po sali. Wysoka, o posągowych kształtach, górowała nad otaczającymi ją delikatnymi, wdzięczącymi się i sztucznie uśmiechającymi Angielkami. Obdarzona wyrazistymi rysami, zielonymi niczym klejnoty oczami i pełnymi ustami, wyglądała niczym Junona z obrazu Gavina Hamiltona. Przypominała rzymską boginię nie tylko wyglądem, lecz także postawą.

Była absolutnie doskonała. Skromna, a zarazem przesycona dramatyzmem, widocznym w czujnym spojrzeniu, jakim obrzucała salę.

Musi ją mieć. Po miesiącach bezowocnego poszukiwania odpowiedniej modelki zasłużył na to, by mu pozowała.

To znaczy, oczywiście, jeśli wyrazi zgodę. Wydawała się dostatecznie dorosła, by móc stanowić o sobie, lecz krój jej sukni nie wskazywał jasno, czy jest panną, wdową, czy mężatką. Miał nadzieję, że w grę wchodzi druga lub trzecia ewentualność. Gdyby bowiem była panną, diabelnie trudno byłoby przekonać rodzinę niewinnej damy, by pozwoliła swej podopiecznej pozować. I to akurat jemu.

Ruszył ku niej, gdy nagle…

– Jeremy! – dobiegł go z głębi sali kobiecy głos. – Tu jesteś!

Odwrócił się i zobaczył swoją daleką kuzynkę i szwagierkę pana młodego, Zoe. Zmierzała ku niemu cokolwiek ociężale, gdyż była przy nadziei. Do licha! Teraz nie zdoła się już wymknąć. Co gorsza, gdy znowu spojrzał ku drzwiom, szukając wzrokiem bogini w zieleni, ta zdążyła zniknąć. Ależ ma dzisiaj pecha! W rezydencji tak dużej jak ta należąca do księcia Lyonsa nie sposób było odgadnąć, dokąd mogła się udać.

Zdusił przekleństwo i odwrócił się do Zoe.

– Dobry wieczór, kuzyneczko. Jakże miło cię znowu widzieć.

Cmoknęła Jeremy’ego w jeden policzek, a potem w drugi i odsunęła się, spoglądając na niego z udawanym gniewem.

– Nie widzieliśmy się od trzech miesięcy i tak wyobrażasz sobie gorące powitanie?

– Nadal jestem zmęczony po podróży – skłamał. – Wiesz przecież, że przypłynąłem z Calais zaledwie wczoraj wieczorem.

– Przepraszam, że ty i twój pomocnik musieliście spędzić noc u Lisette i Maksa, a nie u nas, ale zważywszy na całe to zamieszanie z weselem…

– Mieliście i tak zbyt wielu gości. Wiem. Tutaj jest zdecydowanie więcej miejsca.

Wyglądało na to, że jej ulżyło.

– Dziękuję za zrozumienie. Lecz dzisiaj większość gości wyjeżdża, mam zatem nadzieję, że wrócisz ze mną i zatrzymasz się u nas, jak było zaplanowane.

– Jeśli wytrzymam do momentu, w którym będziesz gotowa opuścić przyjęcie – stwierdził chłodno.

Zerknęła na niego spod oka.

– Jestem pewna, że nie przepadasz za ślubami.

Serce zamarło mu w piersi. Czy miała na myśli Hannah? Nie sądził, by ktokolwiek z rodziny Zoe wiedział zbyt wiele o tamtym okresie jego życia.

– Dlaczego tak powiedziałaś? – zapytał cokolwiek ochryple.

– Cóż, zakładam, iż każdy kawaler uważa wesela za nudne, a już na pewno ty.

Zaśmiała się wesoło.

Nie. Nie wiedziała o Hannah.

Co za ulga. Uśmiechnął się sardonicznie i odparł:

– Wesela są nie tyle nudne, co męczące. Ileż trzeba się natrudzić, aby ograbić w pokoju karcianym dżentelmenów i pocieszyć wszystkie ślicznotki, którym nie udało się złapać pana młodego dla siebie! To doprawdy wyczerpujące, uwierz mi.

– Pocieszyć? Tak to się teraz nazywa? – Potrząsnęła głową. – Widzę, że podróżowanie nie zmieniło cię ani na jotę. Jesteś, jak zawsze, niepoprawny.

– Znasz mnie. – Z trudem powiedział to lekkim tonem. – Co to za frajda być poprawnym?

Dzięki Bogu, nie odgadła prawdy. A wyglądała ona tak, iż nienawidził ślubów, gdyż przypominały mu jego własny sprzed ponad dziesięciu lat. A także pogrzeb, który miał miejsce zalewie pół roku później, i opuszczane do grobu dwie trumny: jedną żony, drugą – martwo urodzonego syna.

Żal i gniew burzyły mu wnętrzności. Do diabła, zdołał na jakiś czas wyprzeć tamte wydarzenia z pamięci! Czy wspomnienie tych trumien musiało wracać za każdym razem, gdy jakiś głupiec zaprosił go na ślub?

Na szczęście Zoe zdawała się nie dostrzegać jego konsternacji.

– Tak czy inaczej – zauważyła z werwą – uznałam, że powinnam powiedzieć ci, iż twoja matka i siostra zmierzają do Londynu.

Boże, dopomóż. Tylko tego było mu teraz trzeba.

– Jak przypuszczam, planują zabrać mnie ze sobą do Montague.

W posiadłości, położonej nad brzegami rzeki Brandywine w odległości kilku godzin jazdy od Filadelfii, znajdowały się fabryki włókiennicze, źródło rodzinnej fortuny. A odkąd jego zmarły i niezbyt gorliwie opłakiwany ojciec odszedł, zarządzała nimi siostra Jeremy’ego, Amanda, właścicielka połowy udziałów. Druga połowa należała do niego, lecz prędzej ciśnie je w morze, niż znów postawi stopę w Montague.

Najlepiej byłoby, oczywiście, odstąpić swoje udziały Amandzie. Oboje tego chcieli, ale zważywszy na to, iż majątek pochodził od rodziny matki, ich ojciec zażądał, by ta wyraziła zgodę na sprzedaż. A ona, jak do tej pory, konsekwentnie odmawiała.

Powinna się już domyślić, że syn nigdy nie wróci do domu, żeby zarządzać fabrykami. Bardzo kochał matkę i siostrę, ale śmierć ojca nie zmieniła jego uczuć względem Montague. Prędzej poderżnie sobie gardło, niż przejmie ten spadek. Im szybciej matka zda sobie z tego sprawę, tym lepiej dla wszystkich.

– Kiedy wyruszają? – zapytał kuzynkę. Lepiej być przygotowanym, niż zostać zaskoczonym, pomyślał.

– Powinieneś zapytać raczej, kiedy wyruszyły. Powinny dotrzeć do Anglii za kilka tygodni. – Spuściła wzrok. – Musiały wypłynąć zaraz po tym, jak otrzymały mój list.

– Twój list?

Zoe wysunęła buntowniczo brodę, choć wciąż unikała jego spojrzenia.

– Nie możesz winić mnie za to, że się nad nimi zlitowałam. Nie powiadomiłeś ich, dokąd się wybierasz.

– Ponieważ to nie ich interes! – Zoe się skrzywiła, ściszył więc głos. – Poza tym rzadko wiem, dokąd się udam. Mógłbym napisać, że żegluję po Dunaju z austriackim księciem i jego towarzystwem, a nim dostałyby list, zdążyłbym się już zaprzyjaźnić z jakimś alpejskim mnichem i podziwiać rzeźby w jego klasztorze.

– Właśnie o to chodzi – zauważyła gwałtownie. – Jak lubisz powtarzać: zwykłeś płynąć z prądem. A im trudno za tobą nadążyć.

– I wcale nie muszą. – Skrzyżował ramiona na piersi. – Przebyłem Atlantyk po to, by zapoznać się z dziełami sztuki na Kontynencie i Wyspach Brytyjskich. A także zorganizować sobie życie z dala od domu. One o tym wiedzą.

– Tak, ale Amanda rozpaczliwie pragnie porozmawiać z tobą o schedzie po waszym ojcu. Gdy napisała zatem, pytając, gdzie akurat przebywasz, odpisałam, że wracasz do Londynu, aby zobaczyć doroczną letnią wystawę w British Institution, nim zostanie zamknięta pod koniec miesiąca. Sądziłam, że zdążą do tego czasu przypłynąć, jednak przeprawa była przez jakiś czas utrudniona z powodu pogody, więc zarówno mój list, jak i ich statek mają zapewne opóźnienie.

Jeremy potarł dłonią twarz, mamrocząc pod nosem przekleństwa.

– Nie powinnaś była się wtrącać.

Zoe położyła mu dłoń na ramieniu.

– Jesteś dla mnie jak brat i trudno mi się pogodzić z tym, że oddaliłeś się od rodziny.

– Od nikogo się nie oddaliłem, chodzi jedynie o to, że nie ma sensu z nimi rozmawiać. Uparły się, żeby… – Powstrzymał się w ostatniej chwili, by nie powiedzieć zbyt wiele, i uśmiechnął się z przymusem. – Nieważne. Co się stało, to się nie odstanie. Poradzę sobie z nimi.

Jakoś.

Przechyliła głowę na bok.

– Nie uciekniesz, prawda? Zaczekasz na nie?

– Przyjechałem, żeby zobaczyć wystawę, pamiętasz? – odparł zirytowany. – A do tej pory nie miałem okazji tego zrobić.

Odsunął na bok możliwość, że siostra mogła mieć ważny powód, by chcieć się z nim zobaczyć. Jeśli sprawa była aż tak istotna, mogła wspomnieć o niej w liście do Zoe. A najwyraźniej tego nie zrobiła.

Zoe uniosła brwi.

– Wiem, że byłbyś zdolny uciec, gdybym tylko odwróciła się do ciebie plecami. Masz brzydki zwyczaj unikania swojej amerykańskiej rodziny.

Chodziło raczej o to, aby uniknąć spełnienia oczekiwań matki i siostry, nie mógł jednak tego powiedzieć, wszedł więc znów w rolę lekkoducha. W obecności Zoe przychodziło mu to z zadziwiającą łatwością.

– Znasz mnie – powiedział lekkim tonem. – Nie biorę za nic odpowiedzialności, jeżeli da się tego uniknąć.

Spojrzała na niego tak, jakby chciała coś powiedzieć, lecz zawołano ją z głębi sali.

– Och, jestem potrzebna. Chyba zaczynają wznosić ślubne toasty.

Oddaliła się tak szybko, jak pozwalał na to jej stan.

Cudownie. Będzie musiał znieść serię sentymentalnych życzeń i wypowiedzi na temat życia małżeńskiego szczęśliwej pary.

Na myśl o czymś podobnym ścisnęło go w żołądku. Czuł, że tego nie wytrzyma. Nie mógł jednak przeciskać się przez tłum zajętych toastami gości, wypatrując swojej Junony. Przyciągnęłoby to zbyt wiele uwagi.

Wymknie się więc i zaczeka, aż weselne śniadanie i ckliwe przemowy dobiegną końca. Pamiętał na szczęście, by wetknąć do kieszeni pudełko cygar. Zatrzymał się jedynie na chwilę, by porwać płonący kaganek, po czym wysunął cichcem na pusty taras.

Miejsce nie pozostało jednak puste zbyt długo. Wkrótce pojawił się tam bowiem inny mężczyzna, najwidoczniej zniecierpliwiony przedłużającymi się toastami. Jeremy’emu to nie przeszkadzało. Nie znosił palić w samotności.

Facet zatrzymał się jak wryty na widok Jeremy’ego, a potem zerknął do tyłu, w głąb zatłoczonej sali balowej. Wreszcie zdecydowanie zamknął za sobą drzwi, pogodziwszy się widać z faktem, że będzie miał na tarasie towarzystwo.

– Cygarko? – zapytał Jeremy, litując się nad nieznajomym.

– Boże, tak!

Jeremy zapalił cygara od kaganka i podał jedno przybyszowi, a potem przyglądał się, jak ciemnowłosy mężczyzna w doskonale skrojonym ubraniu zaciąga się dymem z miną wyrażającą głęboką satysfakcję.

– Naprawdę dobre – powiedział z lekka zaskoczony.

– Ja myślę. Osobiście przywiozłem je z Ameryki. – Jeremy także zaciągnął się cygarem.

– Jest pan Amerykaninem? – zapytał mężczyzna, przyglądając mu się badawczo.

Jeremy skinął głową.

– Nazywam się Keane i jestem dalekim kuzynem szwagierki pana młodego.

– Tym artystą, którego tak krytykują w gazetach?

Jeremy się skrzywił.

– W rzeczy samej.

Mężczyzna znowu zerknął na drzwi.

– Ja zaś jestem Blakeborough. Eeee… przyjaciel rodziny panny młodej. W pewnym sensie.

Gorycz w głosie nieznajomego sprawiła, że Jeremy zaczął się zastanawiać. Gdzieś słyszał już o tym mężczyźnie. A, tak. Lord Blakeborough. Lub, bardziej dokładnie, Edwin Barlow, lord Blakeborough.

– Plotka głosi, że został pan porzucony przez pannę młodą – powiedział, wyrażając się otwarcie – równie otwarcie, jak przed chwilą sam lord.

Blakeborough spojrzał na niego, marszcząc brwi.

– Plotka głosi również, że jest pan dupkiem.

– I to się zgadza. – Jeremy pyknął z cygara. Należało dorosnąć do swojej reputacji.

Lord zawahał się, a potem uśmiechnął.

– Nie może pan być tak do końca zły, skoro nosi przy sobie cygara takiej jakości.

– Uważam po prostu, iż należy być przygotowanym na okazję, kiedy to trzeba przeczekać potworną nudę ślubnych toastów, wznoszonych na cześć ludzi, których ledwie się zna.

– Lub takich, których zna się zbyt dobrze – stwierdził Blakeborough ponuro.

Jeremy’emu prawie zrobiło się go żal.

Prawie. Lord miał szczęście, że nie skończył na ślubnym kobiercu. Posiadanie żony to ciężar nie lada, kiedy ktoś nie nadaje się na męża.

– Do szczęścia brakuje nam teraz tylko odrobiny dobrej brandy.

– Ach! Wspaniały pomysł. – Blakeborough wsunął rękę do kieszeni i zaczął w niej gmerać. – Przyniosłem butelczynę. – Podał flaszeczkę Jeremy’emu i dodał z żalem: – Trzeba być też przygotowanym na chwilę, kiedy wesele byłej narzeczonej zdaje się ciągnąć bez końca.

Jeremy pociągnął z butelki i oddał ją właścicielowi.

– Dziwi mnie, że pan w ogóle przyszedł.

– Jane i ja nie byliśmy zakochani. Poza tym chciałem, żeby wiedziała, iż nie czuję do niej żalu.

Napięcie w jego głosie świadczyło jednak o czymś przeciwnym.

– I że pańska duma ani trochę nie ucierpiała – uzupełnił Jeremy.

Blakeborough uśmiechnął się sztywno.

– To także. Do pewnego stopnia.

Palili przez chwilę w milczeniu, rozkoszując się tym, że do ich schronienia dociera jedynie stłumiony dźwięk głosów z sali balowej. A potem nagły wybuch śmiechu sprawił, że spojrzeli na szklane drzwi.

I wtedy Jeremy znów ją zobaczył – Junonę we własnej osobie. Bogu niech będą dzięki!

– A skoro już mowa o pięknych kobietach – zauważył – mógłby mi pan powiedzieć, kim jest ta w szmaragdowej sukni?

Lord obrócił się i zbladł.

– Dlaczego chce pan to wiedzieć?

– Chcę ją malować.

Lord spojrzał na niego z gniewem.

– Nic z tego.

– A to czemu? – Nagle uświadomił sobie, że lord nie zachowuje się tak, jakby kobieta była mu obojętna. – Proszę nie mówić, że postanowił pan uczynić z niej swoją hrabinę.

– Raczej nie. To moja siostra.

A niech to, sprawa przedstawiała się znacznie gorzej. Siostry były święte. Nietykalne.

Lecz Jeremy nie był gotów się poddać. Lord doceniał dobre cygara, to zaś oznaczało, że jest z natury rozsądny. Może da się go przekonać.

– Rozumiem, gdyż sam mam siostrę. Udusiłbym każdego nic niewartego faceta, który próbowałby się do niej zbliżyć. Lecz ja interesuję się nią jedynie ze względów zawodowych.

– Proszę wybaczyć mi szczerość, ale widziałem pańskie płótna. Nie ma cienia szansy, by namalował pan moją siostrę jako jedną z tych beznadziejnie szalonych kobiet, zniszczonych prostytutek czy kogo tam pan w niej widzi.

Cholera! To prawda, jego ostatnie prace sprawiały rzeczywiście dosyć ponure wrażenie, lecz to dlatego, że wolał oddawać dramat prawdziwego życia, niż pokazywać upiększoną wersję historii czy portretować bogate damy i dżentelmenów w strojnym odzieniu.

A to, co planował namalować teraz, byłoby nie tylko posępne, ale też pełne przemocy. Nie zamierzał jednak wspominać o tym lordowi.

– Mógłbym zmienić jej rysy, kolor włosów…

– To na nic. Na wypadek gdyby pan nie zauważył, Yvette i tak się wyróżnia.

Yvette. Nawet jej imię brzmiało egzotycznie, sprawiając, że tym bardziej jej pragnął. Po to, żeby ją malować. Wyłącznie.

– Właśnie. Przyciąga uwagę, dlatego byłaby tak dobrą modelką.

– Zgoda, lecz by skutecznie ukryć jej tożsamość, musiałby pan zmienić ją w zupełnie inną kobietę. A skoro tak, może pan oszczędzić sobie trudu i wybrać od razu kogoś innego.

– Nie chcę nikogo innego. Chcę ją.

Blakeborough upił łyk brandy.

– Cóż, nie może pan jej mieć. Zważywszy na niezależny charakter i „przyciągający uwagę” wygląd, Yvette ma wystarczająco wiele problemów ze znalezieniem odpowiedniego konkurenta. Gdyby namalował ją pan w jednej ze swych prowokacyjnych scen, niechybnie umarłaby jako stara panna.

Jeremy spojrzał na damę z niedowierzaniem.

– Stara panna? Czy wszyscy mężczyźni w Anglii postradali zmysły?

– Najwidoczniej. – Blakeborough westchnął. – Nie wspominając o skandalu, którego konsekwencje prześladują nas, dokądkolwiek się udamy.

Nagle Jeremy przypomniał sobie inną plotkę. Brat Blakeborougha został skazany za porwanie kuzynki panny młodej. To ci dopiero historia. Będzie musiał namówić lorda, aby pewnego dnia mu ją opowiedział. Oczywiście po tym, jak skłoni go, żeby pozwolił swej nader atrakcyjnej siostrze, by pozowała mu do najnowszego obrazu.

Pierwsze płótna, które wystawił w Londynie – ukazujące wnętrze przytułku dla obłąkanych, sklep rzeźnika, wypadek powozu i inne „sceny rodzajowe”, jak niektórzy zaczęli je określać – spotkały się z bardzo różnymi ocenami. Niektórzy krytycy chwalili nowy kierunek w jego sztuce. Inni żałowali, że nie maluje już wielkich historycznych płócien, z których był znany do tej pory.

Lecz jego najnowsza praca, alegoria, będzie miała tę samą wagę co wielkie wydarzenia ze świata historii czy mitologii. Namaluje arcydzieło, które przy odrobinie szczęścia zapewni mu posadę w Królewskiej Akademii Sztuk.

A także miejsce pomiędzy artystami takimi jak Géricault czy Delacroix. Nie będzie już tylko kolejnym malarzem przedstawiającym na płótnie te same historyczne obrazki. By tak się stało, potrzebował jednak kobiety o uderzającej powierzchowności. Kobiety takiej jak siostra Blakeborougha.

– Tak się składa, że jestem obecnie dość popularny w towarzystwie – powiedział. Nawet jeśli nie wychwalano go tak, jakby sobie tego życzył. – Zatem dobry obraz przedstawiający pańską siostrę mógłby zwiększyć i jej popularność.

Lord zastanawiał się przez chwilę, a potem jął się uważnie przyglądać Jeremy’emu.

– Doskonała uwaga.

– Widzi pan? Oczywiście nie ubrałbym jej w nic skandalicznego…

– Nie, to nie to. Miałem na myśli, że mógłby pan namalować portret siostry, formalny i podkreślający jej powaby. To z pewnością pomogłoby Yvette zyskać lepszą pozycję w towarzystwie.

Jeremy zaklął pod nosem.

– Nie maluję portretów.

– Dlaczego, u diabła?!

– Ponieważ modele zawsze chcą na nich wyglądać inaczej, niż wyglądają naprawdę. Z reguły na bardziej urodziwych, mądrych czy bogatych. A ponieważ odmawiam upiększania rzeczywistości, bo uważam to za hipokryzję, rezultat nigdy ich nie zadowala.

Blakeborough przyglądał się Jeremy’emu, jakby oceniał jego wartość.

– A gdybym sowicie panu zapłacił?

– Tak się składa, iż nie potrzebuję, na szczęście, pieniędzy.

Lord prychnął, zaskoczony taką deklaracją, zwłaszcza wypowiedzianą przez amerykańskiego artystę z niższych sfer.

– Cóż, tylko na to mogę się zgodzić. Albo portret, albo nic.

Uparty osioł.

– Nie namaluję formalnego portretu Yvette…

– Lady Yvette – poprawił go Blakeborough.

– A nawet gdybym zdecydował się to zrobić, namalowałbym ją taką, jaka jest. Za nic nie zgodziłbym się namalować portretu, który „podkreśliłby jej powaby”, cokolwiek to znaczy. Równie dobrze mógłby pan poprosić, bym namalował ją ubraną jak dziwka, polująca na klientów.

– Gdybym mógł mieć pewność, że coś takiego poskutkuje, zapewne bym to rozważył – burknął lord. A kiedy Jeremy, zaskoczony, uniósł brwi, dodał: – To był żart. Po większej części.

– Dlaczego tak ważne jest, by wyszła za mąż?

Blakeborough przez chwilę przyglądał się siostrze.

– Chcę, żeby była szczęśliwa. A im dłużej ze mną mieszka, tym bardziej prawdopodobne się staje, że moje cyniczne usposobienie pociągnie ją w dół. Odbije się na jej przyszłości.

– Ach. Teraz rozumiem. – On także pragnął, żeby Amanda była szczęśliwa. Nie chciał jedynie poświęcać w tym celu swojego szczęścia.

– Wspomniał pan chyba, że także ma siostrę? – zapytał lord.

– Tak. I jeśli uważa pan, że trudno wydać za mąż pańską siostrę, powinien pan spróbować z moją.

– Jest tak nieatrakcyjna?

– Nie, to nie uroda albo jej brak stanowi problem. Amanda zarządza czterema fabrykami tekstylnymi w Ameryce równie kompetentnie, jak robiłby to mężczyzna, co nie przysparza jej popularności wśród męskiej populacji Pensylwanii.

– Rozumiem, ale czy ma równie ostry język jak moja siostra?

Jeremy prychnął.

– Chociaż jest drobna, potrafi zastraszyć mężczyzn dwa razy takich jak ona.

– Ale z pewnością nie jest równie podejrzliwa jak Yvette.

– Tylko wobec każdego faceta, którego poznaje. I choć jest całkiem ładna, ma fatalny gust, jeśli chodzi o stroje. Pańska siostra wie przynajmniej, jak się ubierać.

– Kiedy jej się chce. Powinien pan zobaczyć ją w podniszczonej sukni i poplamionych atramentem rękawiczkach, pochyloną nad jednym z rękopisów o pozaginanych rogach, z ołówkiem zatkniętym za ucho. Ten przeklęty ołówek niszczy każdą fryzurę i włosy opadają jej wtedy na ramiona.

Jeremy z rozkoszą ujrzałby lady Yvette z rozpuszczonymi włosami. Ale i o tym lepiej nie wspominać jej bratu.

– To jeszcze nic. Amanda zwykła nosić w fabryce spodnie pod spódnicą. Twierdzi, że są konieczne, by mogła wspinać się po drabinach, nie uchybiając przyzwoitości.

– Wspinać się po drabinach, doprawdy? – Blakeborough się roześmiał. – Doskonale dogadałaby się z Yvette. Szkoda, że potrzebuję żony, która mieszkałaby w Anglii, inaczej sam bym ją poślubił. – Zamyślił się na chwilę. – Czy pańska siostra chce w ogóle wyjść za mąż?

– Kto wie? Choć podejrzewam, że chciałaby mieć kiedyś dzieci.

A może i nie, zważywszy na tragiczną śmierć Hannah i małego Theodore’a. Wywarła ona na młodziutkiej wówczas Amandzie nie lada wrażenie.

Upchnął bolesne wspomnienia w głębi umysłu i pyknął kilka razy z cygara.

– Nieważne, czego pragnie Amanda, jestem na tyle samolubny, że chciałbym, by wyszła za mąż. Może przestałaby prześladować mnie wtedy żądaniami, bym wrócił do domu i pomógł jej zarządzać przeklętymi fabrykami. Miałaby od tego męża.

Blakeborough się roześmiał.

– Powinien pan nakłonić ją, by przyjechała i poszukała męża tutaj. Przychodzi mi na myśl kilku młodszych synów szacownych rodzin: wykształconych, o dobrym charakterze i godnych uwagi powiązaniach, którzy nie mają szansy zostać kimś, ponieważ rodziny ograniczają im wybór do kilku dziedzin, odpowiednich, ich zdaniem, dla dżentelmenów: duchowieństwa, prawa czy armii. Z pewnością chętnie powitaliby szansę, aby zacząć gdzieś od nowa.

– Cóż za błyskotliwy pomysł! – zawołał Jeremy, spoglądając z podziwem na lorda. – Ona właśnie tu zmierza, eskortowana przez matkę. Gdyby zechciał pan przedstawić ją paru dżentelmenom, którzy nie mieliby nic przeciwko temu, by przenieść się do wiejskich okolic Pensylwanii…

– Owszem, zechciałbym… pod warunkiem że namaluje pan portret mojej siostry. – Lord obrzucił Jeremy’ego szacującym spojrzeniem. – I co pan na to? Rozważy pan moją propozycję?

Hmmm. Choć nienawidził malować portretów, jeszcze bardziej nie znosił ciągłego wykłócania się z Amandą o to, że nie chce wrócić do domu. Może dałaby mu wreszcie spokój, gdyby znalazł jej męża.

Spojrzał znowu na salę balową. Kto wie, a nuż, wywiązując się z zobowiązania, zdołałby namówić lady Yvette, by pozowała mu również do obrazu, który tak bardzo zaprzątał mu wyobraźnię? Potrafił czarować kobiety. Zwłaszcza te, które miał ochotę malować.

– Zgoda – powiedział, wyciągając rękę. – Umowa stoi.

Blakeborough pojaśniał na twarzy i potrząsnął energicznie jego dłonią.

– Nie pożałuje pan tego, przyrzekam. Jeszcze wydamy pańską siostrę za mąż.

A Jeremy namaluje w końcu swoje arcydzieło.