Ta druga - ebook

PSYCHOZA, KŁAMSTWA, ZDRADA… I ŚMIERĆ. ZA KAŻDĄ DOSKONAŁĄ KOBIETĄ KRYJE SIĘ… STO INNYCH, RÓWNIE IDEALNYCH, KTÓRE TYLKO CZEKAJĄ, BY ZAJĄĆ JEJ MIEJSCE.

Carrie dużo poświęciła, by znaleźć się na szczycie. I zdobyła wszystko: świetną posadę producentki telewizyjnej, wspaniałego męża, dostatnie życie. Oraz pewność, że ze swoimi umiejętnościami jest niezastąpiona. Kiedy odchodzi na urlop macierzyński, jest przekonana, że nikt nie podoła jej dotychczasowym obowiązkom.

JESZCZE NIE WIE, JAK BARDZO SIĘ MYLI.

Bo Emma jest inteligentna, zdeterminowana i drobiazgowa. Dokładnie taka sama jak Carrie. A jej posada to dla Emmy tylko początek. Kto wie, do czego się posunie, by zrealizować swój plan. Za wszelką cenę.

NIEKTÓRE KOBIETY ZROBIĄ WSZYSTKO, BY OSIĄGNĄĆ TO, CZEGO PRAGNĄ.MICHELLE FRANCES

Angielka, absolwentka Bournemouth Film School i American Film Institute w Los Angeles. Po powrocie do Londynu przez piętnaście lat pracowała w telewizji jako producentka i scenarzystka, m.in. dla BBC.

Debiutowała thrillerem psychologicznym Ta dziewczyna, który został wydany aż w 14 krajach. W Wielkiej Brytanii ta powieść była jednym z 10 najlepiej sprzedających się e-booków, została też największym bestsellerem wśród e-booków sprzedawanych na Amazonie i przez serwis i-Tunes. Wielbiciele książki niecierpliwie czekają na jej ekranizację!

michellefrancesbooks.comJEDEN

14 maja, niedziela

– Ósemka to twoja szczęśliwa liczba – szepnęła Carrie Adrianowi na ucho, uważając, by wycelowana w nich kamera nie uchwyciła jej ust.

Z nonszalanckim, skromnym wyrazem twarzy spojrzała na ekrany, gdzie wyświetlano fragmenty seriali nominowanych w kategorii najlepszego scenariusza. Transmisja leciała na żywo i trudno było przewidzieć, kiedy reżyser da zbliżenie czyjejś twarzy.

– No i? – spytał Adrian, nie patrząc na Carrie.

– Siedzimy w ósmym rzędzie.

Adrian powiódł wzrokiem po rzędach przed nimi. W Royal Albert Hall zebrała się śmietanka brytyjskiej branży telewizyjnej. Carrie zauważyła, że Adrian liczy w pamięci, i poszła w jego ślady. Automatycznie spojrzeli na ludzi siedzących z przodu – na ich miejscach! Wzięty scenarzysta serialu kryminalnego, cieszącego się ogromnym powodzeniem, a obok odtwórca głównej roli, grający bezlitosnego, lecz pełnego uroku zabójcę.

Nagle na ekranie znów rozbłysło logo Bafty i aktorka na scenie wystąpiła do przodu, by ogłosić werdykt.

– Nagrodę otrzymuje… – powiedziała aktorka w obcisłej sukni w cukierkowym kolorze („Roland Mouret”, obwieścił komentator w sieci, gdy tylko pojawiła się na czerwonym dywanie) – …Adrian Hill za pierwszy odcinek serialu Bunt pokolenia!

Carrie odwróciła się i zarzuciła mu ręce na szyję, gdy wstał, oszołomiony i uśmiechnięty. Kiedy szedł na scenę, nie mogła oderwać od niego oczu.

Udało mu się!

Adrian odebrał złotą maskę z rąk aktorki, która pocałowała go w oba policzki. Brawa ucichły.

– Hm… cóż, to nieoczekiwane – zaczął Adrian, po czym żartobliwie udał, że musi dostosować mikrofon do swego niskiego wzrostu. Publiczność nagrodziła go śmiechem. Wolną dłonią przesunął po zmierzwionych włosach i na widok tego znajomego gestu Carrie zrobiło się jeszcze cieplej na sercu. – Serio, właśnie do mnie dotarło, że nie siedzę na swoim szczęśliwym miejscu, i właśnie miałem wyprosić najbardziej niesławnego zabójcę wszech czasów, ale pomyślałem, że może nie wyjść mi to na zdrowie… – Adrian przerwał, w sali rozbrzmiały chichoty, kamery pokazały odtwórcę głównej roli, który robił dobrą minę do złej gry i usilnie starał się ukryć wkurzenie, że jego serial właśnie przegrał. – Dziękuję akademii BAFTA, obsadzie, ekipie, wspaniałej producentce, Elaine Marsh, a przede wszystkim mojej pięknej, inteligentnej żonie, Carrie.

Pospiesznie ukryła zażenowanie i uśmiechnęła się, kiedy spojrzał na nią, osłaniając oczy od świateł.

Patrzyła, jak sprowadzają go ze sceny na obowiązkową sesję zdjęciową. Zwyciężył. Zwyciężył, zwyciężył, zwyciężył! Jej radość była autentyczna. Jednak gdzieś w środku czuła zdenerwowanie, narastające od kilku dni. Coś musiała mu powiedzieć. Może wygrana sprawi, że łatwiej będzie mu to przyjąć.

*

Carrie krążyła w tłumie gości na afterparty, wiedząc, że wiele rozmów dotyczy jakiegoś nowego projektu, zawartej umowy, sfinalizowania negocjacji. Dwadzieścia minut wcześniej straciła Adriana, którego ludzie „pożyczyli” sobie, aby mu pogratulować, skusić go pomysłem na kolejny błyskotliwy serial albo po prostu napawać się jego triumfem, w nadziei że jakaś tego cząstka na nich spłynie.

Gdy spostrzegła, że właśnie zakończył rozmowę, pospieszyła ku niemu ze świeżym drinkiem.

– Przyjazna twarz wśród rekinów – stwierdził, kiedy wręczyła mu szklankę, i niezwłocznie wychylił przynajmniej jedną trzecią.

Carrie nawet nie tknęła swojego drinka.

– Lepiej przywyknij, jesteś laureatem nagrody BAFTA – powiedziała. – Chociaż mam nadzieję, że nie bratasz się z wrogiem.

– Wykluczone. Nie teraz, kiedy na trzy lata przykułaś mnie do swego wyjątkowego producenckiego talentu.

– Mówisz jak człowiek zakuty w kajdany.

– Bo nim jestem. Są mocne i złote. – Pocałował ją z uśmiechem. – Ale mówiąc serio, nie mogę się doczekać. Pracować wyłącznie z tobą, jako twój mąż. Jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

– Oto i on. Mój ulubiony autor. – W tłumie rozległ się donośny głos, chropawy od codziennej paczki papierosów.

– Elaine, jak miło, że przyszłaś mi pogratulować – powiedział Adrian.

– Jeszcze tego nie zrobiłam. – Podzwaniając bransoletami, wygładziła grzywę czerwonych włosów i uśmiechnęła się do niego ustami pomalowanymi na śliwkowy kolor. – Ładna mowa.

– Dzięki.

– Miło widzieć, że nie zapomniałeś jeszcze zupełnie, kim jestem.

– Jakże bym mógł! Jesteś taką dynamiczną, przekonującą producentką.

– Mimo to nie mogę konkurować z kobietą, która cię pieprzy. – Elaine uśmiechnęła się do Carrie, która z całych sił starała się powstrzymać przed rozdziawieniem ust. – Cóż, przynajmniej wycisnęłam z ciebie jedną Baftę, zanim czmychnąłeś.

– Nigdy nie zapomnę, że dałaś mi wielką szansę – zapewnił ją Adrian.

Elaine z aprobatą skinęła głową i spojrzała na niego z ukosa.

– I przekułaś moje pisanie w serial, który odniósł taki sukces.

Kolejne skinienie głowy. Elaine szybkim ruchem poprawiła okulary w różowych oprawkach.

– To chyba wystarczy, prawda? – dodał.

– To nigdy nie wystarczy, mój drogi, o czym doskonale wiesz – rzuciła Elaine i odeszła energicznym krokiem.

Carrie poczuła, że Adrian ściska jej dłoń. Najwyraźniej zrobiła sobie wroga jako żona najbardziej wziętego scenarzysty w mieście. W dodatku podpisała z nim umowę na wyłączność w imieniu cenionej firmy producenckiej, dla której niedawno zaczęła pracować. Już wpadli oboje na świetny pomysł nowego serialu Adriana. Bohaterem miał być gwiazdor filmowy, w pierwszej dekadzie dwudziestego pierwszego wieku u szczytu sławy, którego rozrzutny styl życia zmusił do ogłoszenia bankructwa. Dwadzieścia pięć lat młodsza dziewczyna rzuciła go z obrzydzeniem, aktor został sam, spłukany, starając się utrzymać na powierzchni. Carrie i Adrian przedstawili pomysł szefowi działu dramatycznego oraz dyrektorowi programowemu BBC i obaj bardzo pragnęli się z nimi spotkać. Kilka tygodni później serial otrzymał zielone światło, co wkrótce miało zostać oficjalnie podane do wiadomości.

Adrian wtulił twarz w policzek Carrie, drapiąc ją zarostem.

– Hej, ty i ja. To podniecające.

Carrie uśmiechnęła się, czując powracające zdenerwowanie.

– Tak…

– Chyba nie przejęłaś się Elaine, co? Nie zwracaj na nią uwagi. Nic nie stanie nam na przeszkodzie. Razem zrobimy ten serial. Będę miał pełny dostęp do twojego mózgu, gdzie kiełkują kapitalne historie. Potem usiądę i napiszę coś, co nie będzie kupą bredni, tylko miej na mnie oko. I budź mnie w nocy, jeśli przyjdzie ci do głowy jakiś świetny pomysł…

– To nie ja będę cię budzić w nocy, Adrianie.

– Co? Przecież nie masz na myśli Elaine. – Skrzywił się na tę mało przyjemną wizję.

– Jestem w ciąży.

Carrie patrzyła, jak twarz Adriana, wyobrażającego sobie, że jest w łóżku z Elaine, zastyga, po czym pojawia się na niej wyraz zdumienia.

– Co takiego? – zapytał powoli.

– Jestem w ciąży. Czternasty tydzień.

– Czter… czternasty tydzień?

– Dowiedziałam się dopiero trzy dni temu.

Adrian wyglądał na tak zagubionego, że Carrie prawie zrobiło się go żal. Ale wszystko będzie dobrze. Będzie dobrze, powtórzyła sobie w myślach.

– No tak. Ale… ty… To znaczy zawsze mówiliśmy… Zdecydowaliśmy, że nie… Rodzina nie jest dla nas.

Carrie uśmiechnęła się nieśmiało, z nadzieją.

Adrian wyraźnie pobladł.

– Rozumiem.

Myślał teraz o własnej karierze i po części wcale go za to nie winiła. Chwila była okropna. Wszystko szło tak dobrze: nowa praca, kontrakt z Adrianem, zielone światło! Trudno by sobie wyobrazić gorszy moment na urodzenie dziecka.DWA

14 maja, niedziela

Emma siedziała z podwiniętymi nogami w biało-szarym salonie rodziców. Ponieważ jej krzesło stało w pewnym oddaleniu od ich sofy, mogła patrzyć zarówno na rodziców, jak i na płaski ekran telewizyjny na ścianie – szła właśnie transmisja na żywo z rozdania nagród BAFTA.

– O, ten serial zwyciężył! – wykrzyknęła jej matka, Alice.

We troje patrzyli, jak scenarzysta Adrian Hill wstaje, by odebrać nagrodę.

– To dobry serial – stwierdził z aprobatą ojciec Emmy, Brian, popijając swoją obowiązkową wieczorną whisky z lodem.

Matka, z kieliszkiem wina i „Telegraphem” rozłożonym na kolanach, na przemian rozwiązywała skomplikowaną krzyżówkę i oglądała telewizję. Oboje trwali niewzruszenie, od dawna skostniali w swych obyczajach i opiniach. Nie pierwszy raz Emma poczuła, że tu nie pasuje. W tym domu, który nigdy nie był szczególnie ciepły, zaczynała się dusić.

– To pewnie dla ciebie jakaś inspiracja, co, Emmo? – Ojciec odwrócił się i ujrzała w jego oczach znajomy, słabo skrywany zawód. – Ten Adrian Hill nieźle pisze, nie sądzisz? – spytał wyczekująco.

Czując, że matka też czeka na jej odpowiedź, Emma się najeżyła. Tylko spokojnie, nakazała sobie. Musi wyrwać się z tej udręki. Powinna była przyjąć zmianę za barem, gdzie pracowała nocami, zamiast siedzieć tutaj i cierpieć katusze.

– Tak, jest dobry. – Mogłaby powiedzieć znacznie więcej, ale nie był to właściwy moment.

Natychmiast wyczuła irytację ojca z powodu tych zdawkowych słów, jednak czuła zbyt silne przygnębienie, by dodać coś jeszcze. Emma marzyła o pisaniu dla telewizji, ale na razie szczęście się do niej nie uśmiechnęło. Nie miała własnego agenta, a jej scenariusz – nie ten, który pierwotnie chciała napisać, to było teraz niemożliwe, ale następny – cóż, sama zdawała sobie sprawę, że nie jest to jej najlepsza rzecz.

– Może powinnaś więcej wychodzić, zamiast przesiadywać w domu – zasugerował Brian. – Co ty właściwie robisz całymi dniami?

Zabolało. Emma wiedziała, że przemilczana część zdania ojca brzmiałaby: „…kiedy twoja matka i ja pracujemy naprawdę”. Ojciec był dermatologiem, matka wysoką urzędniczką w Narodowej Służbie Zdrowia. Dobrze płatne posady, przyzwoity status społeczny.

Emma wzięła uspokajający oddech.

– Piszę, tato. Siedzę w domu, bo potrzebuję komputera do pisania.

W istocie jednak całkowicie brakowało jej natchnienia, zwłaszcza ostatnio. Nie żeby nie próbowała. Bóg jeden wiedział, ile zaczynała różnych rzeczy, ale z żadnej nic nie wychodziło.

– Cóż, chyba powinnaś coś zmienić – stwierdził Brian, po czym znów utkwił wzrok w telewizorze, jednocześnie zbywając córkę i kryjąc swoje rozdrażnienie.

Na ekranie Adrian, z triumfalnie wzniesioną ręką, schodził ze sceny. Emma zaklęła w duchu: przegapiła moment, gdy kamera pokazywała jego żonę, a chciała to zobaczyć.

Wstała. Ani chwili dłużej nie wytrzymałaby w tym pokoju, więc poszła na górę do swojej sypialni i zamknęła drzwi. Za oknem ciemność spowijała tę porządną ulicę w południowej części Londynu. Emma zaciągnęła zasłony, podeszła do biurka, włączyła laptop i otworzyła swój najnowszy scenariusz. Siedziała z palcami zawieszonymi nad klawiaturą.

Gdy rozległo się pukanie do drzwi, drgnęła. Zanim zdążyła odpowiedzieć, do sypialni weszła Alice, usiadła i położyła na łóżku czasopismo.

– Wiesz, twój ojciec mówił te rzeczy tylko dlatego, że się o ciebie troszczy.

Jasne, troszczy się o dwieście siedemnaście tysięcy funtów, które wydał na prywatną szkołę, pomyślała Emma. Wiedziała, że ojciec uważał – w zasadzie oboje rodzice tak uważali – że to pieniądze wyrzucone w błoto. Inwestycja, która się nie zwróciła. Całe życie czuła się jak aktywa: nabyto ją w dzieciństwie, zainwestowano w nią, szkolono i pielęgnowano jak konia wyścigowego pełnej krwi – aktywa, które obecnie nie dawały oczekiwanej dywidendy.

– Skończyłaś studia już dwa lata temu. Wiem, uznaliśmy, że przyda ci się spędzić rok na podróżach, ale potem miałaś tylko ten trzymiesięczny staż i nawet ci nie zapłacili.

Swoim tonem matka dawała do zrozumienia, że gdyby tylko Emma była cokolwiek warta, zatrzymaliby ją i zaoferowali jej coś płatnego. Alice kompletnie nie orientowała się, jaka jest sytuacja rówieśników Emmy, zwłaszcza w opartym na współzawodnictwie i wyzysku świecie telewizji, którego nie potrafiła pojąć, bez względu na to, ile razy Emma próbowała jej go wyjaśniać. Alice należała do pokolenia, które nie miało kontaktu z dzisiejszymi absolwentami, i wierzyła, że jeśli ktoś jest dobry, zostaje zauważony.

– Tylko trzymiesięczna niepłatna praca w ciągu blisko roku. Może czas ponownie przemyśleć pewne sprawy? – zasugerowała łagodnie matka.

Przygnębienie Emmy tylko się nasiliło.

– Masz dobry dyplom. Mogę ci pomóc, podobnie jak ojciec. Moglibyśmy przedstawić cię pewnym ludziom.

– Wiesz, mamo, że nie chcę pracować w medycynie. Chcę pracować w telewizji. Zresztą nie mam odpowiedniego dyplomu.

– Miałabyś, gdybyś przyjęła tę propozycję z Oksfordu.

Znowu to samo, pomyślała Emma. Przez całe życie rodzice wtłaczali ją w jakieś role. Emma wybrała te przedmioty, których życzyli sobie rodzice, niechętnie zgadzając się na nauki ścisłe, pod warunkiem że ostatnim przedmiotem będzie angielski. Następnie ojciec wymógł na niej, by złożyła podanie do jego dawnego college’u w Oksfordzie, i musiała nawet napisać list do dziekana. Dostała propozycję studiowania medycyny, a ojciec nigdy jej nie wybaczył, że odrzuciła ją, by studiować literaturę angielską na pomniejszej uczelni.

Frustracja przepływała między nimi jak prąd elektryczny i obie strony podszczypywały się nawzajem.

– Posłuchaj, to prawda, że ani twój ojciec, ani ja nie byliśmy zachwyceni, kiedy oznajmiłaś, że chcesz pracować w telewizji, ale pozwoliliśmy ci spróbować. Najwyraźniej jednak nic z tego nie wychodzi. Nie tak, jak byś sobie życzyła. – Alice wstała i westchnęła cicho. – Czas zacząć budować karierę. Telewizja nie jest stabilną branżą, sama mówiłaś. Obawiam się, że życie przecieka ci przez palce – dodała i wyszła.

Gdy drzwi się zamknęły, Emma poczuła, że uchodzą z niej resztki powietrza. Rzuciła się na łóżko i wbiła wzrok w sufit. W głębi serca wiedziała, że ma talent. Spojrzała na czasopismo, które przyniosła matka – „Broadcast”, branżowa biblia. Zdarła folię i otworzyła magazyn na stronie z ogłoszeniami w sprawie pracy. Zazwyczaj proponowano żałosne posady redaktorskie, ale gotowa była przyjąć cokolwiek, byle tylko się wcisnąć.

U dołu jedynej strony z ofertami pracy wypatrzyła maleńkie ogłoszenie. Poszukiwano wydawcy do serialu, który leciał od dawna i mocno się już opatrzył. Na widok nazwy firmy producenckiej Emma drgnęła.

Wróciła do komputera i zaczęła pisać list motywacyjny.TRZY

11 października, środa – pięć miesięcy później

Biura firmy Hawk Pictures mieściły się na drugim piętrze budynku w Soho. Carrie przeszła korytarzem do sali konferencyjnej i usiadła na okazałej żakardowej sofie, czując – z całą pewnością nie pierwszy raz w trakcie ciąży – mdłości.

W trzydziestym szóstym tygodniu miała nadzieję, że miną, ale nadal od czasu do czasu robiło jej się niedobrze. Ostatnią niedogodnością był nocny ból w biodrach, ponieważ kości się przemieszczały, by utorować drogę dziecku. Znów pomyślała, czy nie znosiłaby ciąży znacznie lepiej, gdyby była o dziesięć lat młodsza. Przypomniała sobie jednak, że w wieku trzydziestu dwóch lat nie chciała żadnego dziecka. Odepchnęła od siebie przykrą myśl, że tego również początkowo nie chciała; czasem zastanawiała się, czemu zmieniła zdanie. Zarówno wtedy, jak i teraz praca była dla niej wszystkim, ale gdy Carrie dowiedziała się o tej nieplanowanej ciąży, w jej głowie rozbrzmiały dzwonki alarmowe. Nagle wpadła w panikę, że to jej ostatnia szansa, i poczuła zaskakujące pragnienie, by urodzić to dziecko.

Czuła, że jest olbrzymia, a dzień był wyjątkowo ciepły jak na tę porę roku. Głębiej wcisnęła się w sofę, żeby uciec od słońca wpadającego przez okno. Była zmęczona, bo w nocy co jakiś czas się budziła z powodu bólu w biodrach, ogromnego brzucha i kopania. To dziecko dokonało inwazji na jej ciało, wywróciło jej życie do góry nogami, zanim jeszcze przyszło na świat.

Przez szklane drzwi zobaczyła nadchodzącą szefową, która do niej machała. Liz: elegancka, energiczna, zdolna pracować w naturalnym ludzkim tempie. Dopiero co przekroczyła czterdziestkę, a jej dwaj synowie chodzili już do gimnazjum. W branży miała opinię osoby kipiącej energią i przedkładającej własne ambicje ponad wszystko. Można by jednak twierdzić, że tylko tak uda się czegokolwiek dokonać w branży, gdzie człowiek jest człowiekowi wilkiem.

Liz przysiadła na sofie, nachyliła się nad pokaźnym brzuchem Carrie i cmoknęła ją w policzek.

– Wyglądasz jak zwykle fantastycznie.

– Nieprawda. Jestem ogromna i wykończona.

– Nic podobnego. Tak czy inaczej, wkrótce pękniesz. Za cztery tygodnie, tak?

Carrie skinęła głową. Obawiała się porodu bardziej, niż chciała przyznać. Nie tylko samego fizycznego aktu, ale również tego, że dziecko pojawi się w świecie rzeczywistym. Będzie musiała… robić przy nim różne rzeczy. Opiekować się nim. Chociaż wiedziała, że tak się stanie, nie potrafiła dokładnie sobie tego wyobrazić. Jej życie nadal toczyło się w codziennym, dobrze znanym rytmie pracy. Czasem, w głębokich zakamarkach jej umysłu, kiełkowały wątpliwości, których nie zdradzała nikomu. A jeśli podjęła złą decyzję? A jeśli jej zastępczyni nie da sobie rady lub, co gorsza, poradzi sobie zbyt dobrze? Liczyła na to, że artykuły na stronach poświęconych niemowlętom mówiły prawdę: zakocha się w dziecku, gdy tylko ono się urodzi. A w każdym razie przestanie z poczuciem winy myśleć o nim jako o kłopocie, z którym musi się uporać, zanim wróci do pracy, co zamierzała zrobić, gdy dziecko skończy trzy miesiące. Po prostu nie mogła sobie pozwolić na dłuższy urlop, skoro zdobycie tej pracy kosztowało ją tak wiele trudu. Wcześniej zawsze pracowała jako wolny strzelec, producentka do wynajęcia, bo etaty stanowiły ogromną rzadkość. Teraz taki miała, co pozwalało jej korzystać z hojnego pakietu macierzyńskiego firmy, choć nie przepracowała tu nawet roku. Była za to bardzo wdzięczna Liz, ale pomimo wszystkich zapewnień i tak nie potrafiła się odprężyć. W tej branży niechętnie patrzono na zwolnienia chorobowe, a jeśli człowiek tracił czujność, działał na własne ryzyko.

Na myśl o swoim nowym projekcie Carrie poczuła, że musi go chronić. Jej poprzednie seriale odnosiły sukcesy, jeden, oparty na faktach, dostał nawet nominację do nagrody BAFTA, ale nowy projekt był najważniejszy. Leon, drogi, długi serial z międzynarodową dystrybucją, był jej dzieckiem. Drugim dzieckiem, przypomniała sobie zaraz. Jeśli nie będzie jej na miejscu, by realizować i produkować własny serial, zwłaszcza tak prestiżowy, ktoś ochoczo ją zastąpi.

Właśnie dlatego siedziała teraz w tej sali.

– A zatem twoja zastępczyni. Emma jest naprawdę bystra, kontaktowa, świetnie radzi sobie z problemami scenariusza – powiedziała Liz.

– Mam nadzieję, że nie jest za bardzo bystra – rzuciła lekko Carrie i sklęła się w duchu, że pozwoliła dojść do głosu swojej niepewności.

Na zastępstwo firma zaproponowała wydawczynię długo emitowanego serialu, który niedawno zamknięto.

– Cóż, oczywiście to nie twoja liga, ale Emma tego nie… spieprzy – odparła Liz. – Zresztą czy nie ustaliliśmy, że nie chcesz przeprowadzać rozmów kwalifikacyjnych?

– Nie rozumiem, dlaczego sama nie mogę tego kontynuować.

– Wykrzykiwać wskazówki scenariuszowe podczas porodu? – spytała z uśmiechem Liz. – Emma będzie tylko dodatkowym uchem dla Adriana, jeśli zajdzie taka potrzeba. Sama zajmę się produkcją.

– Hm – mruknęła bez przekonania Carrie.

– Słuchaj, świetnie cię rozumiem. Nikomu nie uśmiecha się pomysł, żeby kto inny wykonywał jego pracę. A już na pewno nie uśmiecha się to kobiecie z buzującymi hormonami, która się zaharowywała, żeby dojść tam, gdzie jest teraz. Sama taka byłam.

– Serio? – Carrie się uśmiechnęła.

– Momentalnie znienawidziłam swoją zastępczynię. Była za dobra.

– I co się stało?

– Szybko wróciłam do pracy i awansowałam, a ją przeniosłam do innego działu. – Liz ścisnęła dłoń Carrie. – Znam cię, będziesz pracować nawet w trakcie zmieniania pieluch. Zastępstwo to jedynie tymczasowy zabieg firmy, nic więcej. Jeśli Emma się nie sprawdzi, wymyślimy coś innego. Zgoda?

Po chwili Carrie skinęła głową.

– Jeszcze jej nie poznałaś, prawda? – spytała Liz.

– Nie.

Jej zastępczyni była dotychczas związana z Pinewood Studios, gdzie kręcono serial, który zamknięto.

– Wcześniej pracowała dla Elaine Marsh, ale nie mam jej tego za złe – powiedziała z uśmiechem Liz. – Jeśli z jakiegoś powodu nie będziesz zadowolona, nie musimy jej zatrzymywać. – Zerknęła na zegarek. – Powinna już tu być. Pójdę sprawdzić, może czeka przy recepcji.

Wyszła, a Carrie westchnęła głęboko. Zazwyczaj chętnie pomagała nowym, jak tylko mogła. Dobrze wiedziała, jak trudno jest się zaczepić w telewizji. Sama pracowała dla ekscentrycznych, surowych szefów i musiała zajmować się wszystkim, od organizowania przyjęć urodzinowych dla ich dzieci po jeżdżenie do ich domów i podlewanie roślin, podczas gdy tak naprawdę pragnęła zgłębiać tajniki scenariuszy i świata telewizji. Dlatego też, kiedy to ona była szefową, zamiast sprawdzać odporność młodych na poniżające zadania, zwykle brała ich pod swoje skrzydła, otwierała przed nimi możliwości, wspierała ich.

Ta dziewczyna jest tylko wydawczynią, upomniała się Carrie. Nie popadaj w paranoję.

Mimo to mdłości wróciły.CZTERY

11 października, środa

Emma szła za Liz, dyrektor naczelną Hawk Pictures, po wypolerowanym na błysk korytarzu, a każde stuknięcie jej obcasów obwieszczało, że nadchodzi, choć pragnęła wślizgnąć się do sali cicho, niepostrzeżenie. Czuła, że ze zdenerwowania chyba zwymiotuje. Dosłownie drżała, tak bardzo, że musiała przystanąć, aby się opanować.

– Wszystko w porządku? – zapytała Liz, odwracając się do niej.

– Tak, zaczepiłam o coś obcasem. – Emma zmusiła się do uśmiechu, uniosła stopę i poprawiła but.

Z trudem potrafiła zebrać myśli, ale za wszelką cenę musiała zachować spokój, aby przez to przejść; stawka była za wysoka, żeby to sknocić. Wolałaby wcześniej przyjrzeć się Carrie, bo może dzięki temu denerwowałaby się choć trochę mniej.

Wreszcie dotarły do sali spotkań i Emma zobaczyła ją przez szklane drzwi. Kiedy się otworzyły, z sofy dźwignęła się kobieta w średnim wieku i podeszła, by się przywitać. Miała jasne falujące włosy obcięte na boba – sprawiało to wrażenie chmurki unoszącej się nad jej głową. Była bardzo ładna, co ucieszyło Emmę, choć wiedziała, że to absurdalne. W nagłym przypływie entuzjazmu nabrała przekonania, że wcieli swoje plany w życie. Niski wzrost Carrie kontrastował z jej wydatnym brzuchem, na który Emma mimo woli spojrzała, ale szybko odwróciła wzrok.

Liz dokonała prezentacji i Emma poczuła lekki – taki odległy, jak zauważyła – dotyk, gdy ujęła jej dłoń, zażenowana, że jej własna jest spocona.

Spotkanie z Carrie miało w sobie coś surrealistycznego. Emma od lat pilnie śledziła jej karierę, po części dlatego, że mężem Carrie był scenarzysta, którego kiedyś Emma podziwiała najbardziej ze wszystkich ludzi telewizji. Sposobność pracy z nimi obojgiem napawała ją lękiem, ale wydawała się szczęśliwym zrządzeniem losu. Emma musiała dostać tę pracę.

Telefon od Liz zakrawał na cud. Najpierw Emma harowała jak wół, żeby otrzymać pracę wydawcy przy trącącym myszką serialu (nieco upiększyła swoje CV i zamydliła oczy osobie udzielającej referencji), a potem, od pierwszego dnia, dawała z siebie wszystko: czytała scenariusze po nocach, żeby zdążyć, robiła notatki, wysuwała propozycje, a ekipie scenariuszowej nie dawała na- wet przerwy na herbatę. To nie było pisarstwo, ale przebywała w towarzystwie pisarzy, służyła im pomocą w pracy nad scenariuszami, mnóstwo się przy tym ucząc. Później przyszedł pech: dwa tygodnie temu dowiedzieli się o zamknięciu serialu, więc rozwiała się szansa na pracę przy kolejnym sezonie. Do wcześniejszego trzymiesięcznego stażu mogła dodać w CV zaledwie pięć miesięcy w nowym miejscu – nie wyglądało to imponująco.

Emma truchlała na myśl o tym, jak powiadomi rodziców, że znów jest bez pracy. Liczyła, że tego uniknie, jeśli tylko Carrie ją polubi. Boże, spraw, żeby tak się stało, myślała, w desperackiej nadziei zaciskając kciuki.

Carrie usiadła, więc Emma poszła w jej ślady. Przez moment zastanawiała się, co Carrie widzi, gdy tak patrzy na nią – a to wywołało kolejną falę zdenerwowania. Emma poczuła, że musi się odezwać, póki jeszcze potrafi coś wykrztusić.

– Chciałabym tylko powiedzieć, że wprost uwielbiam twoje seriale. Poruszasz naprawdę ważne tematy i robisz to z klasą, inaczej niż wszyscy, zupełnie jakbyś nieustannie określała, co powinniśmy oglądać.

Boże, paplała jak uczennica. Uspokój się, bo ją spłoszysz. Emma wbiła paznokcie w dłonie, aż ból stał się niemal nie do zniesienia. W końcu Carrie się odezwała, więc Emma rozluźniła dłonie i postarała się skupić.

– Czyli dopiero co skończyłaś pracę przy Ukrytych dowodach?

– Tak, uwielbiałam ją. Dobrze było wgryźć się w coś, co faktycznie produkowano. Pracowałam z wieloma różnymi scenarzystami, zarówno nowymi, jak i doświadczonymi.

– A wcześniej z Elaine Marsh? Jak się z nią pracowało?

Emma przez chwilę się namyślała, wiedząc, że Elaine ma w branży określoną reputację.

– Sprawdziła mnie. Sporo się nauczyłam.

Carrie nieznacznie uniosła brwi. Emma zastanawiała się, czy powinna rozwinąć temat. Wiedziała, że Adrian niedawno odszedł z firmy Elaine, i czuła, że stąpa po grząskim gruncie. W tej branży roiło się od min.

Carrie zerknęła na kartkę – zapewne, jak sądziła Emma, z jej CV.

– Nie pracowałaś tam długo – stwierdziła Carrie. – Trzy miesiące. Czemu odeszłaś?

Zachowaj spokój, myślała Emma, desperacko starając się ignorować łomot swojego serca.

– To było tylko trzymiesięczne zlecenie. Umowa dobiegła końca.

Ze swobodnym uśmiechem Emma patrzyła Carrie w oczy, modląc się, by ta przeszła dalej.

– Co według ciebie jest kluczowe w pracy wydawcy? – zapytała Carrie.

– Moje zadanie polega na wspieraniu scenarzysty, mam być orędowniczką jego lub jej wizji w kontaktach z producentami i nadawcą. Mam też pomagać w zbieraniu materiałów, podsuwać pomysły i sporządzać notatki scenariuszowe, jeśli zajdzie taka potrzeba.

Zabrzmiało to jak wyuczone na pamięć i zrobiło jej się głupio. Niespokojnie sprawdziła, jak Carrie zareagowała na tę odpowiedź. Nieznaczne skinienie głowy. Emmie zamarło serce.

– Oczywiście Carrie nadal będzie pracować przy wszystkich swoich projektach – wtrąciła Liz. – Najpewniej będzie to robiła wtedy, gdy nie powinna – dodała trochę strofująco.

Wszystkie trzy uśmiechnęły się z pobłażaniem. Żadna się nie odezwała.

Ona szuka sposobu, żeby mnie zbyć, pomyślała Emma, czując, jak jej nadzieja się ulatnia. Nie chce mnie i zastanawia się, jak zakończyć to spotkanie. Pewnie powie, że zamierzają jeszcze rozmawiać z innymi kandydatami albo coś w tym rodzaju.

– Ale dobrze byłoby mieć kogoś tu, w biurze, kto doglądałby spraw – stwierdziła Carrie, a Emma poczuła, jak jej nadzieja odżywa.

– Co ty na to – zwróciła się Liz do Carrie – żeby Emma zaczęła w przyszłym tygodniu, by się wdrożyć?

– Jasne. – Carrie skinęła głową. – Pasuje ci to, Emmo?

– Wspaniale! – powiedziała z zachwytem Emma, starając się ukryć drżenie rąk.

Dostała tę pracę! Zdała ten sprawdzian. Telewizja już ją nauczyła, że sukces w tej branży zależy nie tylko od doświadczenia, od tego, jak dobrze się pracuje – ale też w znacznej mierze od tego, czy jest się lubianym.

Carrie chyba ją polubiła, pomyślała niepewnie. Poczuła przypływ satysfakcji. Zamierzała pracować tak ciężko, że Carrie wręcz ją pokocha.