Ta jedna miłość - ebook

1

– Musimy zrobić to dla jej dobra – przekonywała Lukrecja Dec, poprawiając ciemnobrązowe włosy, które delikatnymi falami opadały jej na ramiona. Przyglądała się odbiciu w lustrze, nakładając warstwę szminki na usta.

– Tylko czy to nie jest drastyczne? Florka jest taka wrażliwa i dobra, nie powinnyśmy ją karać w ten sposób – postulowała Rozalia Lis, przeczuwając, że ich plan może przybrać zły obrót i, zamiast pomóc, jedynie zaszkodzi. Mocniej związała długie jasne włosy, uchwycone w warkocz. Jej niebieskie oczy patrzyły z obawą na przyjaciółki. Namawiały się jak spiskowcy, w toalecie, bez świadków. Miała coraz gorsze przeczucia, rozbudziły się w niej wyrzuty sumienia. To był jej wieczór panieński, a powoli przeistaczał się w tajną misję skierowaną przeciwko jednej z nich.

– To nie kara, tylko pomocna dłoń. Florka tego potrzebuje, bardziej niż czekolady. To postawi ją na nogi – zapewniała czerwonowłosa Eugenia Lipiec, gładząc krótkie włosy, sięgające karku. Wysoka modelka z zielonymi oczami przyjrzała się odbiciu i serdecznie uśmiechnęła. Zawsze to robiła, na wypadek gdyby przypadkiem ktoś obserwował ją po drugiej stronie tafli.

– Eni ma rację. Rozalio, nie możesz nas wydać. Zbyt długo to planowałam. To jest jedyny sposób, by Florkę wyrwać z nałogu. Jeśli nie teraz, to nigdy – argumentowała Luka, patrząc młodszej siostrze w oczy. – Język za zębami. Obiecaj.

– Ale czy musi być taki długi? – wątpiła Rozalia.

– Krótki nie przyniesie jej satysfakcji – upewniała Eni.

– Musi się przyzwyczaić i dostosować. – Luka poczuła drobny dreszcz zdenerwowania, ale miała pewność, że to, co zafundowały przyjaciółce, przyniesie odpowiednie korzyści. Poza tym nie było już odwrotu. – To ją na pewno zrelaksuje i przyniesie jej radość. Tylko nam podziękuje. Poczuje się jak nowo narodzona.

– Ale każdy sam powinien wybierać. Każdy ma inne preferencje i potrzeby – nie odpuszczała Rozalia, która obawiała się reakcji Florki na ten odważny pomysł.

– To prezent niespodzianka, więc nie mogłyśmy jej powiedzieć. – Eni miała dość czekania, już chciała wprowadzić plan w życie. Wiedziała, że to jedyny ratunek dla Florki. Mieszkała z nią przez jakiś czas i miała świadomość, że pomoc była potrzebna, i to od zaraz.

– Siostra, masz siedzieć cicho, ja się wszystkim zajmę. Mam plan, jak przekonać Florkę do tego pomysłu. – Luka uśmiechnęła się z zadowoleniem.

– Rozalię możesz zepchnąć z drogi, ale ja się nie dam – zaprotestowała Eni, patrząc podejrzliwie na Lukę. – To ja powiedziałam, że trzeba działać. To ja podsunęłam ten pomysł, więc ja mam zamiar czynnie w nim uczestniczyć. A tym bardziej o wszystkim wiedzieć.

– Nie świruj, Ruda, wszystkie w tym siedzimy, więc karę czy nagrodę dostaniemy po równo. Wpadłam tylko na pomysł, jak odpowiednio i w jakich warunkach przedstawić projekt Florce. Ten numer zawsze zdaje egzamin. Wystarczy… – urwała, bo w tym momencie do toalety wpadła Florka.

– Tu jesteście! Wszędzie was szukałam. – Florentyna Mazurek podeszła do lustra i poprawiła krótką fryzurę. Ciemne potargane włosy, ostrzyżone na wiecznie modnego „boba” okalały jej pyzatą twarz. Gruba grzywka opadała na ciemne brwi, zaczepiając długie rzęsy i wpadając do niebieskich oczu. – Co się dzieje? – zapytała zaskoczona ciszą i skierowanymi na nią spojrzeniami.

– A co ma się dziać? Balujemy – krzyknęła Luka, by ratować sytuację. Widząc minę Rozalii, obawiała się najgorszego.

– Ty nie do końca, w ciąży nie można pić alkoholu – rzuciła Florka z powagą. Wiadomość o błogosławionym stanie przyjaciółki zwaliła ją z nóg, ale i bardzo ucieszyła. Luka będzie miała kolejną sposobność pozbycia się genu samolubstwa, co zdecydowanie wyjdzie jej i innym na dobre.

– Dlatego ty będziesz pić za mnie. – Otoczyła ramionami przyjaciółkę i wyprowadziła ją z toalety. Odwróciła się do dziewczyn, wymownie mrugając. Nie oczekiwała aprobaty dla swoich drastycznych kroków, bo miała pewność, że jej pomysł okaże się genialnym posunięciem.

***

Błyski świateł raziły w oczy, atakowały tak samo jak muzyka odbijająca się echem od ścian. Skoczna i wesoła pobudzała do drgań i rwała na parkiet. Nawet serce biło w takt uderzeń basów, podrygując w tańcu, przyśpieszając puls. Najbardziej ekskluzywny hotel w Kołobrzegu z kolorowymi szkłami skrywał w podziemiach klub nocny, teraz, wieczorową porą tłumnie wypełniony. Pomysł i urządzenie wieczoru panieńskiego Rozalii przypadł Eugenii, a ona nie wyobrażała sobie zabawy bez tłumu ludzi, ich gwaru, bez muzyki i kolorowych świateł. Miało być wesoło i radośnie, w końcu to ostatni dzień wolności.

Klimat miejsca zupełnie nie mieścił się w widełkach oczekiwań Florki. Obserwowała roztańczonych ludzi, przytłoczona otaczającym ją hałasem. Eni już ciągnęła Rozalię na parkiet, najwyraźniej chciała stać się jego królową. Dwie przyjaciółki z dziecięcych lat do dziś zostały wierne swojej przyjaźni. Różne jak woda i ogień wspierały się i motywowały. Florka dziwiła się tylko, że Rozalia pozwoliła Eni urządzić wieczór panieński. Była spokojna, uwielbiała kameralność, otoczenie lasu i ciszy. Rudzielec miał z nich najbardziej szalone pomysły, dziewczyna trzymała głowę w chmurach.

Pokręciła głową, kierując się w stronę zarezerwowanego i wygodnego boksu z ciemną skórą. Zasiadła na wygodnej kanapie i rozejrzała się za Luką, która nagle zniknęła jej z oczu.

Najpierw chowają się wszystkie w toalecie, a teraz rozpierzchły się po lokalu. – Westchnęła, dopijając drinka z oliwką.

Jakiś czas temu bawiły się na wieczorze panieńskim Luki, który zdecydowanie bardziej był w guście Florki. Zabiegi w SPA do dziś wspominała z przyjemnością. Uśmiechnęła się do swoich wspomnień. Lukrecja Lis wyszła za mąż, a teraz spodziewała się potomka. Jak wiele czasu upłynęło, jak wiele zmian się dokonało. Teraz wybije ślubny dzwon dla Rozalii i Drogomira, dwa przeciwstawne charaktery połączyły się w całość, uzupełniając braki jednego zaletami drugiego. To samo połączenie dotyczyło Eugenii i starszego brata Florki.

Chwyciła za szklankę, ale kropla to za mało, by utopić smutki.

– Proszę, mam to, czego ci potrzeba – zaświergotała Luka z uśmiechem. Postawiła przed przyjaciółką szklankę ze złotym napojem.

– Ale ja nie zamawiałam…

– Dlatego zamówiłam dla ciebie.

– Whisky? Bez coli? Chcesz, żebym straciła głos?

– Nie przesadzaj i zrób to dla mnie. Kobietom w ciąży się nie odmawia.

– Kiedy nie byłaś w ciąży, też byłaś natrętna. Nie wiedziałam, że w błogosławionym stanie ta wada się nasili.

– Nie marudź i pij, i powiedz, jak smakuje. Sama widzisz, że ja o wodzie.

Florka zanurzyła usta w napoju, biorąc słaby łyk. Mocny alkohol rozszedł się po przełyku, po chwili rozgrzewając wnętrze. Był mocny, ale uderzenie ciepła sprawiło jej przyjemność. Martini nie pomogło, więc może whisky da radę?

– Niezła, żałuj.

– Wiedziałam, że ci posmakuje. Może wtedy zaczniesz się uśmiechać.

– Uśmiecham się.

– Ten grymas nazywasz uśmiechem? Nie oszukasz mnie. O co chodzi, Florka? Czym się gryziesz?

– Wszystko jest w najlepszym porządku.

– Powiedział samobójca, stojąc na moście. Pij. – Wetknęła przyjaciółce szklankę w dłoń i gdy tamta ją przechylała, pomogła jej wypić więcej.

– Zwariowałaś – wydusiła, krztusząc się i charcząc. – Co cię napadło?

– Niecierpliwię się. Kiedy zaczniesz przypominać dawną siebie? – dopytywała i stwierdziła, że jedna szklanka whisky to zdecydowanie za miało. – Wódka – rzuciła w pośpiechu, wyskakując z boksu, po czym skierowała się do baru.

– Wódka? Luka! – Florka została sama i popatrzyła w złoty płyn. – Za zabawę – mruknęła i opróżniła szkło.

– Dlaczego siedzisz tu sama jak palec? – Eni stanęła przed Florką z rękami na biodrach.

– Pilnuję naszych rzeczy.

– Wyłaź i na parkiet.

– W tym tłoku nie ma dla mnie miejsca.

– Florka rusz się albo cię siłą…

– Spokojnie, nie nerwowo. Mam coś dla was. – Luka postawiła na stole wiaderko z lodem, gdzie z kry wyłaniała się butelka wódki. Tuż za nią barman niósł na tacy kieliszki, szklanki i napoje.

– Kto to ma pić? – zapytała Eni zaskoczona zastawą.

– Florka, a raczej wy wszystkie – poprawiła się Luka z wymuszonym uśmiechem. Przez głowę przeszła jej myśl, czy nie przesadziła, ale szybko ją przepłoszyła.

Eni otworzyła zmrożoną butelkę, po czym nalała Florce ze szczodrością, po samiutkie brzegi.

– Zdrowie Rozalii! – zasalutowała i zanim Florka zdążyła otworzyć napój, by popić, krzywiąc się jak po cytrynie, przyjaciółka chwyciła ją za rękę i wyciągnęła na parkiet.

Florka wiedziała, że aktywność fizyczna w jakiejkolwiek formie nie jest jej mocną stroną, ale robiła dobrą minę do złej gry. Gibała się w takt muzyki, czując się jak ogromny i niezgrabny parowiec na małej rzece. Szczupła Rozalia i jeszcze drobniejsza Eni potęgowały jej kompleksy. Nawet Luka w ciąży z lekkim brzuszkiem wyglądała lepiej od niej. Wyróżniała się na tle innych swoją okrągłą i niezgrabną sylwetką. Zamiast się bawić i miło spędzać czas z przyjaciółkami przeżywała katusze, zagłębiając się w smutku kompleksów.

***

Usiadła i odetchnęła z ulgą. Udawanie, że świetnie się bawi, zaczynało jej ciążyć. Miała wyrzuty sumienia, w końcu powinna cieszyć się szczęściem przyjaciółki, razem z nią przeżywać radosne chwile. Nie podobało jej się własne postępowanie, więc gdy Luka podała jej kolejny kieliszek z wódką, opróżniła go bez zwłoki, krzywiąc się i pospiesznie mrugając powiekami.

– Ulegasz, to mi się podoba. – Luka szybko nalała jej drugi. Siedziała blisko niej, chcąc zapewnić ciągłość w spożywaniu procentów, w końcu bez tego jej plan nie przejdzie i wielotygodniowe przygotowania pójdą na marne. – Jak samopoczucie, Florciu?

– Florciu? Czy się przesłyszałam, czy już jestem pijana? – Popatrzyła wnikliwie na przyjaciółkę, która się do niej uśmiechała.

– Po prostu pytam moją przyjaciółkę, co u niej słychać? Czy to źle?

– Jesteś zbyt miła i grzeczna. Czegoś chcesz, zaraz… Coś kombinujesz.

– Dawno się nie widziałyśmy.

– Gadamy przez łącze co kilka dni. Nawet nie czujemy, że ja mieszkam w Londynie, a ty w Dźwirzynie.

– Ale jak przerywasz połączenie, gdy chcę delikatnie poruszyć wrażliwe kwestie, to czuję, jakbyś była na księżycu. – Niepisaną tradycją przyjaciółek było przerywanie połączenia, gdy jedna zbyt blisko zbliżała się do prawdy, podczas gdy druga nie chciała wyciągnąć jej na światło dzienne.

– Opryskliwe wytykanie mi zbędnych kilogramów, wypominanie zjedzonych słodyczy czy brak ćwiczeń, sugerując mi, że jestem śmierdzącym leniem, nazywasz „delikatnością”. – Florka aż się zapowietrzyła.

– Wyrażam tylko swoją opinię.

– Właśnie dlatego przerywam, bo kiedy wyrażasz swoją opinię, stajesz się natrętna i niemiła i wiesz, że użyłam „delikatnego” określenia.

– Wiem od Eni, co porabiasz po pracy. Leżenie przed telewizorem i objadanie się czekoladą nie jest tym, czego potrzebujesz.

– Odpoczywam od pracy, ciężkich obowiązków, które na mnie spływają każdego dnia.

– Och, przestań, to tylko liczby, a ty się zachowujesz, jakbyś broniła mordercy przed stryczkiem i to dosłownie.

– Zawsze wiedziałam, że doceniasz moją pracę.

– Widzisz, właśnie o tym mówię. Czepiasz się, jesteś markotna, to nie Florka, która się uśmiechała od ucha do ucha.

– Ja się czepiam? – nie dowierzała Florka. Faktycznie potrzebowała się napić.

– Eni mi wszystko zrelacjonowała.

– Zaprosiłam konia trojańskiego pod swój dach. Nie dość, że na mnie kablowała, to jeszcze zbałamuciła mojego brata. Taka spotyka cię nagroda za pomoc. Wielkie dzięki.

– Szeregując fakty, to ty najpierw na nią kablowałaś.

– Bo pakowała się w kłopoty. A skoro ją zaprosiłam, była pod moją opieką. Musiałam reagować. – Florka nie miała sobie nic do zarzucenia.

– Eni jest wdzięczna, że ją zaprosiłaś, więc teraz stara się ci odwdzięczyć. W końcu dzięki tobie udało jej się spełnić marzenia. Robi to, co kocha, i może liczyć na więcej.

– Niech będzie wdzięczna i zostawi mnie w spokoju.

– Mnie się tak łatwo nie pozbędziesz. Pij. – Podała jej kolejny kieliszek.

– Może poczekam na dziewczyny, nie powinno się samemu pić.

– Pij, z nimi wypijesz kolejny.

– Chcesz mnie upić?

– Skoro na trzeźwo nie współpracujesz, muszę cię zmiękczyć.

Rozalia i Eni wróciły zmachane z parkietu. Wszystkie cztery wzniosły głośny toast.

– Ciekawe, co porabiają faceci? – zastanawiała się Eni, myśląc o narzeczonym.

– Hubert na pewno im zapewni rozrywkę – rzuciła Luka z uśmiechem, myśląc o mężu. – Miela i inni mieli jakiś tajny plan, oczywiście na nic moja napastliwość i stanowczość, mąż niczego mi nie zdradził. Pan młody, Drogomir, i prawnik z Londynu, Tom, na pewno będą się wyśmienicie bawić.

– Ale nie lepiej od nas. Wieczór atrakcji dopiero się zaczął, lecz na koniec trzymam prawdziwą petardę. – Eni roześmiała się, dumna ze swojego pomysłu. Uwielbiała przygody i zdobywanie nowych wrażeń. Była jak wiatr, którego nie sposób zatrzymać.

– Myślałam, że tylko klub wchodzi w grę. Co jeszcze wymyśliłaś? – pytała Florka, znając przyjaciółkę i jej odważne wymysły. Wiedziała, że na pewno nie przypadną jej do gustu. Marzyła o wygodnych spodniach, kapciach i czekoladzie.

– Zjedziemy po linie z latarni morskiej.

– Zwariowałaś! – Kiedy przyjaciółki się roześmiały, uspokoiła się, ale niewiadoma nie dawała jej spokoju. – Chcę wiedzieć…

– Pij! – Luka podała jej pełny kieliszek. – Mówiłam wam, że zrobiła się smętna. Pomóżcie mi!

Po kolejnych kolejkach przyjaciółki przystąpiły do ataku. Luka spojrzała na Eni, która porozumiewawczo kiwnęła na znak zgody. Rozalia, zaatakowana ich spojrzeniami, dla odwagi łyknęła niedokończonego drinka.

– Florciu, pytam o twoje samopoczucie, bo widzę, że coś jest nie tak, coś cię męczy.

– To święto Rozalii, jej wieczór, nie czas na smutki – powiedziała Florka, czując przyjemne rozleniwienie. Alkohol wzmacniał swoje działanie.

– Wszystkie się o ciebie martwimy. – Luka z naciskiem popatrzyła na młodszą siostrę.

– Florciu, jesteś ostatnio przygnębiona, więc twój uśmiech sprawi mi o wiele większą przyjemność niż wieczór panieński – zapewniła Rozalia z uśmiechem. Ciepło, które się w niej tliło, promieniało na każdego, kto ją spotkał.

– Gadaj jak na spowiedzi – odezwała się Eni, przejmując pałeczkę. – Muszę spłacić swój dług i czy tego chcesz, czy nie, wyciągnę cię z tego marazmu i na pewno nie zabierzesz ze sobą czekolady.

– Starałam się tylko tobie pomóc – usprawiedliwiła Florka swoje tajne działania za plecami Eni i wtrącanie się do jej spraw.

– A teraz ja staram się pomóc tobie.

– Dość! Nie ma co się przerzucać wdzięcznościami – zaznaczyła Luka z ironią, po czym sama zaatakowała: – Siedzisz w czterech ścianach, oglądasz komedie romantyczne, objadasz się czekoladą i wcale nie jesteś szczęśliwa. Nie uważasz, że czas to zmienić?

– Lubię tak spędzać czas.

– Pewnie, jasne, oczywiście! Zaleganie bez ruchu na kanapie przypomina życie dziewięćdziesięciolatka. Gdyby to był twój przedział wiekowy, nic bym nie mówiła, nie komentowała, ale w wieku trzydziestu dwóch lat to rażące marnotrawstwo.

– Mam trzydzieści jeden lat, tak dla sprostowania, i to jest równoznaczne z tym, że jestem dorosła i sama o sobie decyduję.

– Niedługo nowy rok, który prześpisz na kanapie przywalona słodyczami, więc cię po prostu ostrzegam.

– Nie wypomniałaś oddechu zbliżającej się czterdziestki. Powinno mi ulżyć.

– Krzywdzisz samą siebie! – Luka uśmiechała się złośliwie. – Jak nic nie zrobisz, to właśnie do czterdziestki będziesz siedzieć i rosnąć, ale wszerz, aż wtopisz się w kanapę!

– Wiedziałam! Argumentu „czterdziestki” nie mogło zabraknąć! Pamiętasz, że jesteśmy w tym samym wieku?

– Ja nie marnuję swojego życia na lenistwo.

Tym razem Florka sama sobie nalała i wypiła do dna. Normalnie przerwałaby połączenie, teraz ta opcja nie wchodziła w grę.

– Masz coś w planach? Noworoczne zobowiązania? Cokolwiek?

Eni i Rozalia popatrzyły po sobie, nie wiedząc, czy się wtrącić i przerwać atak, czy pozwolić Luce działać. Metody Lukrecji były brutalne, ale zazwyczaj przynosiły skutek.

– Wiele razy próbowałam i nic z tego nie wyszło. – Florka opróżniła kolejny kieliszek, który podała jej Luka.

– Bo się poddałaś! Musisz wreszcie się zaprzeć i podjąć wyzwanie… – Urwała, decydując się na zebranie argumentów, które wykorzysta w odpowiednim czasie. – Może skupmy się na tym, dlaczego jesteś smutna.

– Właśnie, Florciu, powiedz nam, czego ci brakuje, czego potrzebujesz? – prosiła ze spokojem Rozalia.

– Nie chcę was zanudzać swoimi bolączkami. Żyjecie w innym świecie niż ja. Nie zrozumiecie. – Westchnęła wymęczona pojedynkiem słownym z Luką.

– Mów i pij. – Luka traciła cierpliwość.

– Nie to, że wam zazdroszczę, ale…

– Gadaj! – Eni nie wytrzymała i ubiegła Lukę.

– Powiedz nam, może razem coś wymyślimy – proponowała Rozalia, która jako jedyna nie wykazała zniecierpliwienia.

– Nikt mnie nie kocha – rzuciła Florka i rozpłakała się. Alkohol spełnił swoje zadanie. – Jestem gruba i brzydka. Nikt mnie nie chce. Przytyłam!!!

Luka zbladła, wiedziała, że do pocieszania płaczek się nie nadawała, popatrzyła na Eni, która się zawstydziła. Zareagowała Rozalia, przesiadając się i obejmując ramieniem chlipiącą Florkę.

– Nie jesteś gruba ani brzydka.

– Jestem! Weszłam na wagę. To twoja wina! Zostawiłaś ją na widoku, a miała leżeć pod wanną, głęboko ukryta. – Pokazała palcem na Eni.

– Teraz to moja wina, że tyle ważysz – powiedziała Eni. Wiedziała, że Florka nie znosi widoku wagi, ale gdy ostatnio do niej przyjechała, specjalnie ją wyciągnęła i ustawiła w salonie na widocznym miejscu. Od tego właśnie zaczął się wspólny plan dziewczyn, każda rzecz miała znaczenie. Przyjaciółka wpadła w pułapkę i się zważyła.

– Nie dramatyzuj, odetchnij i porozmawiajmy, ale bez zawodzenia. Skoro wiesz, że przeholowałaś, to powinnaś to zmienić, oczywiście my ci w tym pomożemy. – Luka odetchnęła, wreszcie zmierzały do celu. – Wiesz, że się obijasz, że objadasz słodyczami i nic z tym nie robisz.

– To jest twoja pomoc. – Florka przetarła oczy z łez, miała gdzieś rozmazany makijaż. Mrok klubu i jasne światła tuszowały jej wygląd, poza tym wiedziała, że w towarzystwie szczupłych towarzyszek nikt na nią nie spojrzy. Czuła się najbrzydsza i najgrubsza.

– Wskazuję problemy, nic więcej. Jesteś nieszczęśliwa, prawda? Florentyno Mazurek, bądź ze mną szczera.

– Prawda. – Opróżniła szkło, robiąc to automatycznie. Była wykończona smutkiem i przyznała się. Po co miała walczyć, skoro jej okrągłych kształtów nie dało się ukryć? Całe lata odchudzania i wyrzeczeń skończyły się sromotną porażką. Z przekonaniem sądziła, że jak podejmie kolejną, to znowu upadnie. Po prostu dała sobie spokój i wywiesiła białą flagę, co było równoznaczne z rozpaczą, która temu towarzyszyła.

– Dalej, co czujesz? – naciskała Luka.

– Jestem zrozpaczona i samotna. Wiem, że przytyłam, widzę to po ubraniach, nawet nie chodzę już na zakupy, bo częściej odwiedzam stoiska dla otyłych.

– Niemożliwe, kiedy byłaś ostatnio? – Luka naprawdę się zmartwiła. Zakupy zaraz po czekoladzie były kolejnym etapem, którym Florka poprawiała sobie humor.

– Trzy tygodnie temu – rzuciła z rozpaczą, zanosząc się płaczem. Przyjemne rzeczy przestały sprawiać jej radość

– Trzy tygodnie?! To poważne, nigdy nie rezygnowałaś z tej rozrywki. Widzisz, że trzeba działać. Tym bardziej że może się to pogorszyć. Wyobraź sobie, że już nigdy nie pójdziesz na zakupy, nie ruszysz się z domu, bo będziesz za ciężka…

– Luka – przerwała Rozalia. – Wystarczy. Florka wie już, że ma problem, i chce go rozwiązać. – Miała dość taktyki starszej siostry, która przypominała operację serca na przytomnym pacjencie.

– Oczywiście, że chciałabym to zmienić – zarzekała się Florka, która ucieszyła się ze wsparcia dobrotliwej Rozalii.

– Świetnie! – krzyknęła Eni, zacierając ręce, by już przejść do rzeczy.

– A zrobisz absolutnie wszystko, co w twojej mocy? – dopytywała Luka, podając jej kolejny pełny kieliszek.

– Tak, zrobię absolutnie wszystko, co tylko możliwe, by to zmienić. – Florka miała pewność, że gdyby schudła, jej świat byłby cudowny i byłaby szczęśliwa.

– Obiecujesz?

– Obiecuję! Tylko że nie wydarzy się cud, a ja nie schudnę.

– Mamy dla ciebie cud, po którym na pewno schudniesz.

***

Luka uśmiechnęła się i napełniła dziewczynom kieliszki. Florka szła za jej głosem jak po sznurku, więc mogła przejść do planu, który przygotowała.

– O czym ty mówisz? – zapytała Florka, niepewna, czy dobrze usłyszała.

– Mamy dla ciebie niespodziankę – rzuciła Eni z ekscytacją.

– Wykupiliśmy ci pobyt na wczasach pielęgnacyjnych – wyjaśniła Luka, ciesząc się z tak „ciepłej” nazwy.

– Co zrobiłyście?

– Będziesz mogła schudnąć.

– Tam odpowiednio się tobą zajmą.

– Będziesz miała zapewnione dietetyczne posiłki, odrobinę ćwiczeń i najważniejsze: SPA, zabiegi, które postawią cię na nogi. Wszystko sprawdziłam i wybrałam pod twoje indywidualne potrzeby. Będziesz zadowolona. – Luka uwodziła, przyjmując teraz miły ton i uśmiech na twarzy.

– Ale to musiało dużo kosztować? – pytała Florka, nie wiedząc, co o tym myśleć. Pielęgnacyjne wczasy kojarzyły się z wypoczynkiem, a jeżeli dochodziło SPA, nie miała żadnych zastrzeżeń.

– Kosztowało, i to dużo, więc to doceń – wyznała Luka z naciskiem. – Baseny, sauny, masaże, po prostu all inclusive. Wszystkie się na to złożyliśmy. Zrobimy wiele, zapłacimy każdą cenę, żeby nasza Florcia była znowu szczęśliwa i radosna.

Florka zaniosła się płaczem, ale teraz ze wzruszenia. Przez moment poczuła się znowu wartościowa. Miała swoje kochane przyjaciółki, które się o nią martwią. Nawet Luka ze swoim podejściem buldożera była przez nią uwielbiana. Zatroszczyła się o nią, jej sercu zrobiło się bardzo miło.

– Za przyjaźń! – Wzniosła toast, co przyjęto z głośnym odzewem. – Opowiadajcie, co to za wczasy?

– Zaraz, nie tak szybko… Zgadzasz się, że poległaś, nie podniosłaś rękawicy, a tak naprawdę leżysz i kwiczysz? – Luka chciała załatwić formalności.

– Tak! Co mam jeszcze powiedzieć, a może spalić się na stosie? – Radosna wiadomość sprawiła jej przyjemność, teraz alkohol dodał animuszu.

– Chcę powiedzieć, że cię z tego rozgrzeszamy wszystkie. Eni, Rozalia, ja i ty sama powinnaś to zrobić. Zaczniesz nowy etap. Co ty na to? Podejmiesz wyzwanie?

– Tak, podejmę, gdzie mam podpisać? – zażartowała, mając dość tego wywiadu, a zwłaszcza Luki, która zaczynała psuć efekt.

– Dobrze, że o tym wspomniałaś. Tutaj! – Luka wyciągnęła z dużej torby spięte kartki i podsunęła przyjaciółce ostatnią stronę. – Wyraźnie imię i nazwisko.

– Żartujesz? Muszę przeczytać. Nigdy nie podpisuję…

– Pij i podpisz. Nie popsujesz nam niespodzianki. – Luka gorączkowo myślała, jak namówić Florkę do złożenia podpisu. To był najwęższy przesmyk w jej planie. Popatrzyła z naciskiem na Eni i Rozalię, domagając się wsparcia.

– Wszystkie trzy przeczytałyśmy umowę, ja nawet trzy razy – zapewniała Eni. – Wiesz, że teraz do umów podchodzę z wszelką dociekliwością, więc o nic się nie martw, nadal będziesz należeć do siebie. – Uśmiechnęła się, przypomniawszy swoje zobowiązania, które jeszcze niedawno pozbawiały ją własnej wolności.

– Florciu, chcemy dla ciebie jak najlepiej – wtrąciła Rozalia, czując wyrzuty sumienia, była jednak w mniejszości i musiała się podporządkować. – Luka wszystkiego dopilnowała, zadbała o każdy szczegół i atrakcje. Będziesz tam traktowana wyjątkowo.

– Popsujesz niespodziankę, gdy zaczniesz czytać – nalegała Luka, ale już nieco łagodniej.

Zmiękczona przez alkohol, złagodzona przez przyjaciółki, sięgnęła po długopis i złożyła podpisy. Nim się obejrzała, kartki z tajną zawartością zniknęły, a jej kieliszek ponownie został napełniony.

– Za wyzwanie! Za Florkę! Za jej odwagę!

– Tym razem musi się udać – dołączyła się Florka. Z nieco już mętnym umysłem zaczynała tworzyć w głowie wymarzone scenariusze. Ona na słońcu, wymasowana i rozluźniona z drinkiem lub deserem na basenie. Cały personel dba o jej wygodę i spełnianie zachcianek. Już nie mogła się doczekać.

– Kiedy odbędzie się ten turnus? W tym sezonie letnim?

– W tym sezonie, ale zimowym.

– Jak to? Myślałam, że w wakacje, w lecie…

– To nie są typowe wczasy, to wczasy pielęgnacyjne, specjalne dla specjalnych gości ze specjalnymi potrzebami – referowała Luka zadowolona z pierwszej wygranej, kolejną było wepchnięcie przyjaciółki za płot, gdzie odbywał się obóz, ale tym postanowiła pomartwić się później, teraz musiała utrzymywać tę bańkę marzeń u Florki, by z niej nie wypadła. – Letni jest przeznaczony tylko na wypoczynek. Ty masz termin w połowie lutego, wczasy potrwają miesiąc, do połowy marca.

– Tak długo?

– Musisz nabrać motywacji, a cztery tygodnie to dla ciebie w sam raz. Prawda? – pytała dziewczyn, chcąc, by wspomogły ją w dalszym urabianiu Florki.

– Oczywiście, z twoimi potrzebami, Florka, cztery tygodnie to minimum – zapewniła Eni.

– Spędzisz miłe chwile, może być czasem ciężko, ale… poradzisz sobie. – Rozalia bezgłośnie jęknęła, gdy siostra kopnęła ją pod stołem.

– Pokochasz zimę nad morzem. Zobaczysz puste plaże, poczujesz orzeźwiające powietrze. To zupełnie coś innego niż zagęszczony dieslowski Londyn – niestrudzenie uwodziła Luka, malując ten idylliczny obrazek. – Nigdy mnie zimą nie odwiedziłaś.

– Więc to będzie w Dźwirzynie? – Florka ucieszyła się, że będzie mogła wyskakiwać do przyjaciółki na plotki. Między masażami a basenem, dbając, by nie pominąć żadnego posiłku, zwłaszcza deseru.

– Nie, ale niedaleko w Mrzeżynie. Spodoba ci się! Będziesz miała co robić, już o to zadbałam. – Luka była dumna z atrakcji, na które zapisała przyjaciółkę. Wiedziała, że jej za to podziękuje, zapewne nie na początku, ale na koniec na pewno. Była dobrej myśli.

– Skoro wszystkie jesteśmy teraz zadowolone, to idziemy się bawić – zaproponowała Eni. Wzniosły kolejny toast i ruszyły na parkiet. Florka już nie protestowała. Rozbudziła się, a alkohol wyswobodził ją z barier. Nie mogła się doczekać wczasów, które zmienią jej życie.