Torquemada: Wielki inkwizytor - ebook

II.

Jak bla­de wid­ma, jak wy­śnio­ne du­chy,

Sto­ją pół­mar­twi, niby sze­reg cie­ni,

Sro­gich mę­czar­ni krzy­żem po­gnę­bie­ni,

I jak zło­czyń­cy, oku­ci w łań­cu­chy,

Ofia­ry mie­cza, nie­wier­ni ka­ce­rze. –

Więc i Al­bi­gens stoi tu zbo­la­ły;

W la­zu­ry nie­bios utkwił wzrok swój cały.

I szep­cze z ci­cha, bez skar­gi, pa­cie­rze.

I sto­ją tak­że szkód­ni pro­ze­li­ci,

Z po­nu­rych lo­chów przed chwi­lą do­by­ci;

Hu­syt, pro­te­stant, – wszy­scy sto­ją sznu­rem,

W przed­śmiert­nej gro­zie, w zgnę­bie­niu po­nu­rem.

I z ust ich drżą­cych wy­bie­ga­ją pie­nia, –

Hym­ny po­ko­ry, czci i uwiel­bie­nia,

Za wzór mi­ło­ści, za cier­pień tak wie­le,

Któ­re Bóg lu­dziom prze­ka­zał w udzie­le.

Już stos wznie­sio­no, a przed czar­ne słu­py

Niby kro­gu­lec, wie­trząc zda­la tru­py,

Sta­nął opraw­ca, strasz­ny mor­du wła­dzą,

I cze­ka, mru­cząc, ry­chło – I ha­sło da­dzą.