Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

T.T. - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
1 października 2017
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

T.T. - ebook

"– Lupka, nie ma… Słyszysz? Nie ma takiego potwora, którego nie można odesłać z powrotem! Bo wszystkie potwory lęgną się w naszych głowach. Trzeba tylko wrócić, odszukać go, złapać za mordę i…". Paweł Lupka, bohater nowej powieści Piotra Kulpy, to mężczyzna zdezorientowany kryzysem wieku średniego, uwikłany w sidła własnych pragnień, dręczony koszmarnym snem nie wiadomo skąd. Czy potwory, które go nawiedzają, są w istocie jedynie mieszkańcami jego głowy? A co, jeśli to my, ludzie, jesteśmy potworami zamieszkującymi wyobraźnię innych? Czy, jak w bajkach dla grzecznych dzieci, miłość pomoże przezwyciężyć zło? Wejdź w świat Pawła Lupki. Zobaczysz, jak wiele miejsc was łączy, jak wiele macie wspólnych tajemnic, na ile wspólnych pytań znajdziecie odpowiedź. Kto wie, może właśnie Ty zrozumiesz, czym są i skąd wzięły się tajemnicze znaki, pojawiające się niespodziewanie w codzienności bohatera.

Kategoria: Horror i thriller
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7835-634-9
Rozmiar pliku: 984 KB

FRAGMENT KSIĄŻKI

Pro­log

– Pa­aawe­łek!

Ju­uuż? Do­pie­ro co zro­bi­li sa­mo­lot z bla­sza­ne­go ko­sza na śmie­ci, kil­ku de­sek i sta­re­go krze­sła zna­le­zio­ne­go na śmiet­ni­ku obok czwór­ki, a już ko­niec za­ba­wy? Wła­śnie mie­li uru­cho­mić sil­ni­ki i ru­szyć do Afry­ki. Ka­wał świecz­ki i kil­ka za­pa­łek cze­ka­ją go­to­we obok śmi­gła z wie­sza­ka na ko­szu­le. Drzwicz­ki do ka­bi­ny pi­lo­ta z wy­cię­tym otwo­rem, przez któ­ry moż­na ma­chać do lwów i no­so­roż­ców, przy­kle­jo­ne sze­ro­kim pla­strem, są go­to­we, by nimi trza­snąć i za­blo­ko­wać je wy­gię­tym gwoź­dziem.

Pa­we­łek zry­wa się, przy oka­zji roz­dzie­ra­jąc spoden­ki o śrub­kę wy­sta­ją­cą z krze­sła. Wie, że ma­mu­sia lubi, kie­dy jest po­słusz­ny. Za­wo­ła trzy razy, po­tem już nie bę­dzie go wo­łać. „Do trzech razy sztu­ka” – ma­wia. Dzię­ki temu Pa­we­łek szyb­ko na­uczył się li­czyć do trzech.

– Ja pier­ni­czę, ta two­ja mama to za­wsze musi wszyst­ko ze­psuć! – Ti­di­nek strą­ca świecz­kę w pia­sek.

Jest zły. To on wy­my­ślił po­dróż do Afry­ki. Nie boi się ni­cze­go. Na­wet pa­wia­nów z czer­wo­ny­mi du­pa­mi, jak mówi. Na­wet tak mó­wić się nie boi. Pa­we­łek roz­cie­ra ko­la­na i nie pa­trzy na przy­ja­cie­la. Głu­pio mu za mamę. Na szczę­ście Ta­da­nek, bliź­niak Ti­din­ka, jak za­wsze ra­tu­je sy­tu­ację:

– Kto ostat­ni, ten pi­sze!

Zry­wa się i wy­wra­ca­jąc krze­sło oraz od­ry­wa­jąc drzwicz­ki, mo­co­wa­ne z ta­kim tru­dem, wy­grze­bu­je się z sa­mo­lo­tu. Jest gru­by i nie chcąc prze­grać w wy­ści­gu do ścia­ny blo­ku, na któ­rej wy­pi­su­ją swo­je ta­jem­ne ha­sła i zna­ki, musi dać so­bie fory. Sa­piąc i ko­ły­sząc się na boki, ru­sza przez pia­skow­ni­cę, a w po­wie­trze try­ska­ją fon­tan­ny żół­te­go pyłu z jego no­ga­wek.

Pa­we­łek wy­bu­cha śmie­chem i ru­sza za­raz za nim, ude­rza­jąc piąst­ka­mi w dużą pupę przed sobą. Wy­prze­dzi Ta­dan­ka jesz­cze przed śmiet­ni­kiem.

– Pa­aaweł!

Dru­gi krzyk do­bie­ga uszu chłop­ca. Spra­wia, że gru­by przy­ja­ciel znacz­nie szyb­ciej zo­sta­je w tyle. W gło­sie mamy czuć już lek­kie po­na­gle­nie. Pa­we­łek roz­po­zna­je je bez­błęd­nie, z da­le­ka, jak pies, któ­ry wy­czu­wa w in­to­na­cji gło­su opie­ku­na jego na­strój. Ti­di­nek nie bie­gnie. Idzie za nimi po­wo­li. Chce dziś na­pi­sać coś na blo­ku bez ści­ga­nia się, z wła­snej woli.

Pa­we­łek mija ścia­nę, na któ­rej ka­wał­ka­mi ce­gły ry­su­ją i wy­pi­su­ją róż­ne sym­bo­le i sło­wa. Sły­szy Ta­dan­ka, któ­ry z tru­dem ła­pie od­dech, i za­ci­na­jąc się, krzy­czy za przy­ja­cie­lem, że prze­cież to nie tak, że mie­li się ści­gać do ścia­ny i Ti­di­nek prze­grał, po­win­ni więc zo­ba­czyć, jak na­pi­sze to, co mu każą. Pa­we­łek nie słu­cha. Bie­gnie da­lej w stro­nę środ­ko­wej klat­ki scho­do­wej, w któ­rej miesz­ka. Wsłu­chu­je się w prze­strzeń nad sobą, gdzie w każ­dej chwi­li może za­brzmieć trze­cie i osta­nie:

– Pa­we­eeł!

I roz­le­ga się, i świ­dru­je, i wbi­ja się w uszy Pa­weł­ka z gwał­tow­no­ścią huku pę­ka­ją­cej pa­pie­ro­wej tor­by. Chło­piec przy­spie­sza. Wie o tym, że wo­ła­nie ma­mu­si wię­cej się nie roz­le­gnie. Od­dy­cha szyb­ko. Jest drob­ny, ma szczu­płą klat­kę pier­sio­wą, w któ­rej te­raz ło­po­cze ser­ce, jak ćma zła­pa­na w dło­nie. Nie tyl­ko ze zmę­cze­nia. Wbie­ga do klat­ki. Jesz­cze trzy pię­tra po scho­dach. Zdą­ży. Kie­dy sta­je na wy­cie­racz­ce, dy­szy. Uśmie­cha się. Bę­dzie do­brze. Puka do drzwi. Mama uczy go grzecz­no­ści. Te­raz Pa­we­łek li­czy w gło­wie. Kie­dy do­li­czy do dzie­się­ciu, mama po­win­na otwo­rzyć, ina­czej… Dzię­ki temu Pa­we­łek od daw­na umie li­czyć bar­dzo płyn­nie do dzie­się­ciu. I da­lej też.

Czte­ry, od­dech, pięć, od­dech.

Kor­ci go, żeby za­pu­kać jesz­cze raz, bo może mama nie sły­sza­ła. Ale to nie­grzecz­nie, tak ko­goś po­ga­niać.

Sześć.

Sły­sza­ła, na pew­no sły­sza­ła.

Sie­dem, od­dech.

– Pa… weł! – do­bie­ga go stłu­mio­ny szept z dołu.

To Ta­da­nek.

Osiem.

Pa­we­łek za­ci­ska oczy i ma­cha ręką. Nie te­raz, Ta­da­nek, nie te­raz!

Dzie­więć.

Jest! Za­mek w drzwiach ob­ra­ca się ze zbaw­czym chrzę­stem. Drzwi otwie­ra­ją się. Mamy nie wi­dać, jak za­wsze stoi za nimi. Pa­we­łek wcho­dzi szyb­ko i sta­je, nie roz­glą­da­jąc się. To nie­ład­nie, tak się roz­glą­dać. A jesz­cze go­rzej by­ło­by te­raz pa­trzeć ma­mie w oczy. Har­do, jak mówi mama. Nie na­le­ży być har­dym. Dla­te­go Pa­we­łek nie jest har­dy. Cze­ka. Je­że­li zdą­żył, mama roz­wią­że mu buty, zsu­nie ze stóp i od­sta­wi je rów­no pod ścia­ną. Po­tem po­gła­dzi go po buzi i za rącz­kę po­pro­wa­dzi do ła­zien­ki. Umy­je mu ręce, tak jak się po­win­no myć, do­kład­nie i dłu­go. A je­że­li nie zdą­żył, też się za­raz prze­ko­na.

Od­dy­cha z ulgą. Ma­mu­sia klę­ka przed nim i chwy­ta za sznu­rów­ki. Uśmie­cha się do niej bez sło­wa. Jest smut­na. Pew­nie zno­wu ma de­pre­sję. Pa­we­łek na­uczył się tego sło­wa, ono wie­le wy­ja­śnia. Jest jak za­klę­cie. De­pre­sja. I już. Wszyst­ko ja­sne.

Kie­dy już ręce pach­ną my­dłem, wy­szo­ro­wa­ne szczo­tecz­ką w kształ­cie bie­dron­ki, idą do kuch­ni. Pa­we­łek sia­da za sto­łem i cze­ka na ta­lerz z zupą. W mil­cze­niu, tak by ma­mu­sia nie wi­dzia­ła, wy­cie­ra pal­ce o blat sto­łu, od spodu. Nie chce, by zo­ba­czy­ła, że pod­czas my­cia po­ra­ni­ła go twar­dym wło­siem do krwi. Mama na pew­no nie chcia­ła i by­ło­by jej przy­kro. Nie­kie­dy po pro­stu się za­my­śla. Wiel­kie rze­czy. Pa­we­łek też czę­sto się za­my­śla, na­wet pod­czas za­ba­wy z Ti­din­kiem i Ta­dan­kiem.

Dziś ogór­ko­wa. Taka, jaką lubi Pa­we­łek. Kwa­śna i gę­sta. Do tego chleb z ma­słem, krom­ki prze­kro­jo­ne wzdłuż, na „or­gan­ki”, jak mówi mama. Te­raz sta­wia pa­ru­ją­cy ta­lerz przed chłop­cem, głasz­cze go po gło­wie i z uśmie­chem mówi:

– Smacz­ne­go, mój syn­ku.

– Dzię­ku­ję – od­po­wia­da Pa­we­łek.

Strasz­nie go kor­ci, żeby opo­wie­dzieć ma­mie o sa­mo­lo­cie i Afry­ce, o no­so­roż­cach i sło­niach, któ­re z góry wy­glą­da­ją jak sza­re ro­bacz­ki albo ka­mie­nie. Mama tak pięk­nie słu­cha. Sia­da na­prze­ciw­ko, pod­pie­ra ręką bro­dę i ta­jem­ni­czo się uśmie­cha. Pew­nie wy­obra­ża so­bie to wszyst­ko, o czym opo­wia­da jej sy­nek. Ale nie w trak­cie je­dze­nia. Mama mówi, że jak pies je, to nie szcze­ka, bo mu mi­ska ucie­ka. Pa­weł­ko­wi już kil­ka razy ucie­kła. Więc mil­czy, sku­pia­jąc się na omi­ja­niu pły­wa­ją­cych w zu­pie wło­sów. Robi to dys­kret­nie, żeby ma­mie nie było przy­kro. Nie wie­dzieć cze­mu, cza­sa­mi tak się za­my­śli nad garn­kiem z zupą, że na nic nie zwra­ca uwa­gi. Stoi wte­dy i po jed­nym wy­ry­wa so­bie wło­sy i roz­chy­la­jąc z wdzię­kiem szczu­płe pal­ce, rzu­ca je, jak piór­ko, na wodę w garn­ku.

Dzi­siaj nie ma dużo wło­sów. Pa­we­łek za­ta­pia zęby w krom­ce chle­ba i przy­glą­da się ich śla­dom w ma­śle. Ma tro­chę nie­rów­ne je­dyn­ki. Jed­na jest skrę­co­na i za­cho­dzi na dru­gą. Zupa jest pysz­na i Pa­we­łek uno­si gło­wę, by po­wie­dzieć o tym ma­mie, ale za­mie­ra z łyż­ką w pół dro­gi do buzi. Mama stoi i pa­trzy przez okno, w stro­nę blo­ku, na któ­rym wy­pi­su­ją z chło­pa­ka­mi swo­je ha­sła. Trzy­ma ręką fi­ran­kę i Pa­we­łek ob­ser­wu­je te­raz jej dłoń. Jest za­ci­śnię­ta na zgnie­cio­nym ka­wał­ku ko­ron­ki. Jest bia­ła na kost­kach. Jest wście­kle ucze­pio­na cze­goś, co mama zo­ba­czy­ła za oknem. Pa­we­łek do­my­śla się, co to ta­kie­go. A gdy mama od­wra­ca się i zer­ka w jej oczy, samo wy­ry­wa mu się z ust, nie­chcia­ne, peł­ne wsty­du i po­czu­cia winy, tłu­ma­cze­nie:

– Ma­mu­siu, to nie ja! To Ti­di­nek i Ta­da­nek.

Mama mija go po­wo­li, bez sło­wa. Pa­we­łek od­kła­da na bok łyż­kę i zsu­wa się z krze­sła. Wzdy­cha cięż­ko i pod­cho­dzi do okna. Pa­trzy na ścia­nę blo­ku na­prze­ciw­ko. Na środ­ku, wy­pi­sa­ny czer­wo­ną ce­głą, kłu­je w oczy wiel­ki na­pis DUPA.

Pa­we­łek nie może po­wstrzy­mać uśmie­chu. Mimo wszyst­ko. Na­wet, gdy z sy­pial­ni roz­le­ga się wo­ła­nie mamy:

– Go­to­we!

Na­wet wte­dy, po­wo­li idąc do niej, Pa­we­łek na­dal się uśmie­cha. Na prze­kór świa­tu.I. W dół

1.

Po­ciąg wresz­cie sta­nął. Ucichł ja­zgot ha­mul­ców, a lek­kie szarp­nię­cie do tyłu oznaj­mi­ło – stop! W tym mo­men­cie sie­dzą­cy sztyw­no męż­czy­zna ode­mknął oczy i prze­stra­szo­ny spoj­rzał w okno. Za brud­ną szy­bą, znie­kształ­co­ną nie­co pry­zma­tem gę­stych kro­pli desz­czu, wid­nia­ła po­żół­kła od za­cie­ków i rdzy ta­bli­ca z na­pi­sem „Piotr­ków Try­bu­nal­ski”.

– Kur­wa! – rzu­cił męż­czy­zna i ze­rwał się z sie­dze­nia.

Wszyst­ko miał przy­go­to­wa­ne do wyj­ścia, naj­wi­docz­niej przy­snął w ostat­niej chwi­li, jak to zwy­kle bywa wte­dy, gdy jesz­cze na se­kun­dę przy­my­ka się oko. Za­ło­żył ple­cak na jed­no ra­mię, wy­cią­gnął z tor­by na kół­kach sta­lo­wy uchwyt, a dru­gą ręką pod­niósł gra­na­to­wy fu­te­rał z gi­ta­rą. W po­śpie­chu ru­szył przez wa­gon. Przez chwi­lę mo­co­wał się z klam­ką, wy­obra­ża­jąc so­bie, że jesz­cze kil­ka se­kund i cze­ka go kosz­tow­na po­dróż tak­sów­ką albo tu­łacz­ka w desz­czo­wy kwiet­nio­wy dzień i kil­ku­go­dzin­ne opóź­nie­nie. Nie na­le­ża­ło się spóź­niać. Gdy wresz­cie drzwi ustą­pi­ły, roz­legł się gwizd i wo­ła­nie kie­row­ni­ka po­cią­gu. Męż­czy­zna ze­sko­czył na pe­ron, ugi­na­jąc się pod cię­ża­rem ple­ca­ka, po­sta­wił na zie­mi gi­ta­rę i się­gnął po tor­bę. Skład drgnął i ru­szył. Tor­ba, wy­pcha­na do gra­nic moż­li­wo­ści, od­jeż­dża­ła! Męż­czy­zna zro­bił kil­ka kro­ków ra­zem z wa­go­nem, wi­dząc już, jak wcią­ga go po­ciąg i prze­ci­na ko­ła­mi na dwie prze­ra­ża­ją­co sa­mot­ne po­ło­wy. Wście­kły i wy­stra­szo­ny szarp­nął moc­niej i ba­gaż wy­su­nął się z drzwi, a po­tem opadł na sza­ry be­ton pe­ro­nu, w ka­łu­żę, gu­biąc kół­ko i ude­rza­jąc męż­czy­znę w pisz­czel. Ale oca­lał! Po­ciąg z otwar­ty­mi drzwia­mi na­bie­rał pręd­ko­ści. Męż­czy­zna wes­tchnął. Trud­no. Nie po­win­no się tak ro­bić, ale cóż, prze­cież nie bę­dzie go­nił skła­du i za­my­kał w bie­gu drzwi.

Na­su­nął kap­tur, zła­pał fu­te­rał w jed­ną rękę, w dru­gą ujął cięż­ką tor­bę po­zba­wio­ną kół­ka i po­wlókł się w stro­nę uli­cy, gdzie po­wi­nien znaj­do­wać się po­stój tak­só­wek. Była po­ło­wa kwiet­nia, słoń­ce wze­szło kil­ka­na­ście mi­nut temu, a mimo to pół­mrok i sza­ru­ga spo­wi­ja­ły mia­sto. Nie­bo za­kry­wa­ły ciem­ne, cięż­kie chmu­ry i nic nie za­po­wia­da­ło zmia­ny.

W re­nów­ce śmier­dzia­ło pa­pie­ro­sa­mi. Kie­row­ca nie miał za­mia­ru wy­sia­dać. Ru­chem gło­wy na­ka­zał tyl­ko wrzu­cić ba­ga­że na tyl­ne sie­dze­nie.

– Do­kąd? – spy­tał, gdy pa­sa­żer za­jął miej­sce obok nie­go.

Męż­czy­zna wy­dmu­chał nos w chu­s­tecz­kę hi­gie­nicz­ną i od­parł:

– W Dół dwa. Da­le­ko to?

Kie­row­ca ru­szył. Nie od­po­wie­dział. Za­wisł rę­ka­mi na kie­row­ni­cy, jak­by za­mie­rzał spać albo z bli­ska przy­glą­dać się kro­plom na przed­niej szy­bie. Mi­nę­li w mil­cze­niu wy­sep­kę i kil­ka przę­seł bia­ło-czer­wo­nych za­bez­pie­czeń, od­dzie­la­ją­cych pas, któ­rym je­cha­li, od czę­ści re­mon­to­wa­nej, roz­ko­pa­nej uli­cy. Za­wró­ci­li. Po kil­ku mi­nu­tach, gdy za­trzy­ma­li się na czer­wo­nym świe­tle, sy­gna­li­zu­jąc skręt w lewo, w wą­ską ulicz­kę wio­dą­cą w dół, kie­row­ca ziew­nął sze­ro­ko i oznaj­mił:

– W Dół. Kiep­sko.

Skrę­ci­li. Re­nów­ka po­mknę­ła wy­bi­tą dro­gą, na któ­rej spod sta­re­go as­fal­tu wy­zie­ra­ły miej­sca­mi ko­cie łby. Nad wy­pu­kłą na­wierzch­nią chy­li­ły się sta­re lipy, wy­sa­dzo­ne przez ko­rze­nie z przy­cia­snych traw­ni­ków. Męż­czy­zna od­ru­cho­wo schy­lił gło­wę.

– Dla­cze­go? – spy­tał.

– Co dla­cze­go?

– Dla­cze­go pan tak mówi? Że kiep­sko?

Auto skrę­ci­ło w jesz­cze węż­szą od­no­gę, na po­cząt­ku któ­rej stał znak, in­for­mu­ją­cy o jej śle­po­cie. Na drew­nia­nym pło­cie wi­sia­ła ta­blicz­ka z na­pi­sem UL. W DÓŁ. Za­trzy­ma­li się przed sza­rym, pro­stym, pię­tro­wym do­mem, sto­ją­cym tuż przy chod­ni­ku. Dom był dość dłu­gi, przy­po­mi­nał ka­mie­ni­cę, a w sa­mym jego środ­ku wid­nia­ła zwień­czo­na łu­kiem drew­nia­na bra­ma ze sta­rą klam­ką. Mu­sia­ło się tu znaj­do­wać kil­ka miesz­kań. Okna par­te­ru wi­sia­ły ni­sko nad gar­ba­tym i krzy­wym chod­ni­kiem.

Kie­row­ca wy­du­sił z kasy fi­skal­nej pa­ra­gon i od­da­jąc go pa­sa­że­ro­wi, od­parł:

– Me­li­ny.

Męż­czy­zna po­pa­trzył ja­koś tak smut­no, z re­zy­gna­cją. Po­dał tak­sów­ka­rzo­wi pie­nią­dze i do­dał:

– Niech pan nie szu­ka. Dzię­ku­ję.

Kie­row­ca przy­trzy­mał dłoń z bank­no­tem.

– Kie­dyś to było tu faj­nie – do­dał i pu­ścił oko.

Męż­czy­zna wy­rwał dłoń i wy­siadł.

Gdy tak­sów­ka od­je­cha­ła, ty­łem wspi­na­jąc się ku wlo­to­wi uli­cy, ob­ju­czo­ny ba­ga­ża­mi wszedł w bra­mę.

W bra­mie było mrocz­no i śmier­dzia­ło ko­cim mo­czem, ale przy­naj­mniej nie pa­da­ło. Męż­czy­zna wy­jął z kie­sze­ni kart­kę i przyj­rzał się jej, tak jak­by nie ro­bił tego po dro­dze dzie­siąt­ki razy, usi­łu­jąc ode­gnać lęk i wy­obra­zić so­bie jako taką przy­szłość. Nie li­czył na wie­le. Nie po tym, co zro­bił. Mały po­kój z ką­tem do spa­nia i my­cia. Nie­dro­go. To wszyst­ko. Za­szyć się i spró­bo­wać za­po­mnieć. Za­po­mnieć. Jak? Jak, do kur­wy nę­dzy, za­po­mnieć to, co wciąż tań­czy przed ocza­mi, ci­śnie w pier­siach i nie po­zwa­la spać?!

Pra­ca. To po­win­no po­móc. Na myśl o no­wej pra­cy czuł dreszcz pod­nie­ce­nia. Kie­dyś ma­rzył o tym, by pra­co­wać z trud­ną mło­dzie­żą, ale po­tem ja­koś tak wy­szło, że ła­two i wy­god­nie urzą­dził się na sta­no­wi­sku za­ła­twio­nym przez te­ścia. Pora nad­ro­bić stra­co­ny czas i od­zy­skać ide­ały. Ode­tchnął głę­bo­ko i schy­lił się po tor­bę. Mię­dzy swo­imi no­ga­mi zo­ba­czył sto­py ko­goś, kto stał za nim. Jak spło­szo­ny za­jąc od­sko­czył na bok, o mało nie wy­wra­ca­jąc się, gdy za­cze­pił o ucho ba­ga­żu. Krzyk­nął. A kie­dy spoj­rzał na twarz męż­czy­zny, któ­ry wy­rósł tu jak spod zie­mi, po­wstrzy­mał się z tru­dem, by nie wrza­snąć jesz­cze raz.

– Nie chcia­łem pana prze­stra­szyć. Wi­dzia­łem, że wy­sia­da pan z tak­sów­ki i po­my­śla­łem, że to pan. Pan Lup­ka, tak?

– Tak. Pa­weł Lup­ka. – Gość wy­cią­gnął rękę na po­wi­ta­nie, ale go­spo­darz schy­lił się i zła­pał za uszy tor­by. Pod­niósł ją, jak­by nie wy­peł­nia­ły jej książ­ki, ale lek­kie ciusz­ki.

– Niech pan idzie za mną. Nie bę­dzie pan się mu­siał ga­pić na moją gębę.

Pa­weł zła­pał za gi­ta­rę i od­parł:

– Nie trze­ba, ja dam radę, to zna­czy prze­pra­szam, prze­stra­szy­łem się, bo pan… tak na­gle… Pan Ty­tus, tak?

Go­spo­darz sta­nął. Po chwi­li, nie od­wra­ca­jąc się, po­wie­dział:

– Mam na imię Lu­cjan. Ty­tus to prze­zwi­sko.

Pa­weł cmok­nął, skon­ster­no­wa­ny.

– Prze­pra­szam…

– Nie szko­dzi. Mój brat lubi pła­tać mi psi­ku­sy.

Od­wró­cił się i zbli­żył do Lup­ki. Z bli­ska wpa­try­wał się w jego oczy.

– Na­gle, po­wia­da pan? Hm, na­gle… Co na­gle, jak to mó­wią…

Pa­weł Lup­ka usi­ło­wał za­cho­wać spo­kój. Na­prze­ciw nie­go stał czło­wiek z jed­ną wiel­ką bli­zną na po­ło­wie twa­rzy. W za­sa­dzie był to ślad po czę­ści, któ­rej już nie ma. Jak za­pad­nię­ty kra­ter, jak za­rwa­ny dach. Po le­wej stro­nie bra­ko­wa­ło nie tyl­ko mię­śni i skó­ry, ale i ko­ści, pod okiem, na czo­le i bro­dzie. Oko, wy­schnię­te i skur­czo­ne do wiel­ko­ści pest­ki wi­śni, tkwi­ło w za­skle­pio­nym pra­wie zu­peł­nie oczo­do­le. Ucho przy­po­mi­na­ło przy­pa­lo­ny ta­la­rek ce­bu­li, a nos miał tyl­ko jed­ną dziur­kę. Rzad­kie, nie­do­go­lo­ne wło­sy wy­ra­sta­ły w kil­ku miej­scach, jak kęp­ki tra­wy na zie­mi oca­la­łej z su­szy. Trud­no było oce­nić, w ja­kim był wie­ku. Mógł mieć rów­nie do­brze trzy­dzie­ści, jak i pięć­dzie­siąt lat.

Lup­ka prze­łknął śli­nę. W po­ran­nej ci­szy w pu­stej bra­mie od­głos ten roz­brzmiał, jak huk spa­da­ją­cych ka­mie­ni.

– Lu­cjan Soł­dat. Pa­mię­tasz ko­mik­sy Pap­cia Chmie­la?

Czy pa­mię­tał? To było jego dzie­ciń­stwo, jego noc­ne chwi­le wol­no­ści pod koł­drą, z la­tar­ką i sza­lo­ny­mi hi­sto­ria­mi, ry­so­wa­ny­mi kan­cia­stą kre­ską. Od­parł:

– Ty­tus, Ro­mek i… – prze­rwał w pół zda­nia.

Soł­dat uśmiech­nął się, a gry­mas, któ­ry wy­pełzł na jego usta, za­mie­nił je w nie­sy­me­trycz­ną japę. Po­ja­wi­ły się w niej te­raz wiel­kie żół­te zęby, nie­kom­plet­ne i krzy­we. Pa­weł Lup­ka po­jął zna­cze­nie i traf­ność prze­zwi­ska. Nie wie­dział, że Ra­dek może być taki zło­śli­wy.

– No! – Soł­dat od­wró­cił się i ru­szył w głąb bra­my. – To chodź­my.

Kie­dy wcho­dzi­li na po­dwó­rze, nad łu­kiem wej­ścia Pa­weł zo­ba­czył na­pis, wy­ko­na­ny spray­em, z iście ar­ty­stycz­nym wy­koń­cze­niem:

Wi­taj w kra­inie gdzie obcy gi­nie

Wes­tchnął i po­wlókł się za Lu­cja­nem. Ma­rzył o moc­nej ka­wie.

2.

Sie­dział za sto­łem, na któ­rym sta­ły brud­ne na­czy­nia, po­kry­te war­stwą przy­naj­mniej rocz­ne­go ku­rzu, i wpa­try­wał się tępo w parę wi­ru­ją­cą nad kub­kiem. Go­rą­ca kawa była w tej chwi­li je­dy­nym ży­wym ele­men­tem tej smut­nej sce­no­gra­fii. To miej­sce mia­ło być jego miesz­ka­niem przez naj­bliż­sze lata. Do­mem. Jak dłu­go? Nie wie­dział. Na­wet kie­dy my­ślał, że do koń­ca ży­cia, to nie wie­dział. Na­wet kie­dy my­ślał, że bę­dzie jego wię­zie­niem, to też nie wie­dział.

Było ta­nie. Dwie­ście zło­tych za mie­siąc plus ja­kieś nie­du­że opła­ty, mu­sia­ło dać się znieść. Zimą do tego trze­ba bę­dzie do­li­czyć prąd za ogrze­wa­nie, ale na ra­zie był kwie­cień i po­win­no się ocie­plać. Znaj­do­wa­ło się na ubo­czu. Na ubo­czu ży­cia, jak zwykł okre­ślać swo­je ocze­ki­wa­nie. Już sama prze­pro­wadz­ka do Piotr­ko­wa była dużą zmia­ną, zej­ściem z li­nii cio­sów losu. Nie­zbyt da­le­ko, tak by nie móc w ra­zie cze­go zo­ba­czyć się z do­ra­sta­ją­cą cór­ką, na tyle jed­nak od­le­gle, by nie na­po­ty­kać py­ta­ją­cych spoj­rzeń zna­jo­mych, nie mi­jać te­ściów, nie wi­dzieć żony, a nuż przy­bi­tej albo, co gor­sza może, szczę­śli­wej. I wresz­cie, a może to naj­waż­niej­sze, by nie mógł w cią­gu kil­ku mi­nut spo­tkać się z Jo­an­ną, by mógł ochło­nąć, gdy ze­rwie się w środ­ku nocy z dła­wią­cym uczu­ciem nie­do­sy­tu i pust­ki i za­pra­gnie biec do niej, peł­znąć i bła­gać, by go do­tknę­ła i po­wie­dzia­ła, że ja­koś to bę­dzie. Mu­siał so­bie z tym wszyst­kim po­ra­dzić. Dla­te­go miesz­ka­nie, któ­re za­ła­twił mu przy­ja­ciel, w ka­mie­ni­cy swo­je­go bra­ta, było na mia­rę jego obec­nej sy­tu­acji i moż­li­wo­ści.

Pa­weł uniósł ku­bek z kawą. Ro­zej­rzał się po po­ko­ju, któ­ry miał być jed­no­cze­śnie jego sa­lo­nem, kuch­nią i sy­pial­nią. Przy­po­mi­nał me­li­nę, po­kój, w któ­rym za­pi­jał się na śmierć ja­kiś nie­szczę­śnik. Na dwóch pa­ra­pe­tach sta­ły rzę­dem pu­ste flasz­ki po wód­ce, wi­nie, spi­ry­tu­sie i pi­wie. Po­dob­nie za ka­na­pą i pod sto­łem. Zlew był pe­łen za­sko­ru­pia­łych ta­le­rzy i garn­ków. Na ga­zo­wej ku­chen­ce, któ­ra na szczę­ście zdo­ła­ła bez więk­szych pro­ble­mów za­go­to­wać wodę, sta­ły trzy brud­ne pa­tel­nie, a pły­ta po­kry­ta była war­stwą tłusz­czu, wy­schnię­te­go, ni­czym bło­to na słoń­cu. Pod ścia­na­mi sta­ły ele­men­ty sta­rych, po­pe­ere­low­skich prze­szklo­nych seg­men­tów, peł­ne sto­sów fi­li­ża­nek, kie­lisz­ków, ta­le­rzy i szmat. Na jed­nej z sza­fek, pod ster­tą ga­zet, Pa­weł od­krył wy­słu­żo­ne ra­dio Ama­tor 2, ste­reo­fo­nicz­ny obiekt wes­tchnień z cza­sów, gdy jesz­cze był chło­pa­kiem co so­bo­tę za­sia­da­ją­cym z uchem przy gło­śni­ku, by wy­słu­chać li­sty prze­bo­jów Trój­ki. Uru­cho­mił je, ale oprócz lo­kal­nej roz­gło­śni nie uda­ło mu się zła­pać żad­nej sta­cji. Jed­no okno prze­sła­nia­ła za­ku­rzo­na bam­bu­so­wa ro­le­ta, zbyt wą­ska i w wie­lu miej­scach po­pru­ta. W dru­gim stał duży blejt­ram. Gdy Pa­weł od­wró­cił go, oka­zał się nie­do­koń­czo­nym ob­ra­zem olej­nym, na któ­rym Don Ki­chot w to­wa­rzy­stwie Pan­sy od­jeż­dżał w dal obok ko­śla­we­go wia­tra­ka.

Nędz­ne­go kra­jo­bra­zu wnę­trza do­peł­nia­ła brud­na pod­ło­ga, po­za­le­wa­na, cała w lep­kich pla­mach i bło­cie, za­kry­ta czę­ścio­wo cuch­ną­cym pe­ta­mi wy­tar­tym dy­wa­nem.

Pa­weł Lup­ka sie­dział więc, grze­jąc dło­nie o cie­płe ścian­ki me­ta­lo­we­go kub­ka peł­ne­go kawy, i usi­ło­wał nie wpaść w pa­ni­kę. I po­wo­li uświa­da­miał so­bie naj­waż­niej­szy chy­ba, oprócz ni­skich kosz­tów oraz nie­na­chal­nej lo­ka­li­za­cji, atry­but tego miej­sca. Miał to, na co za­słu­żył. To była rów­nież kara za jego wy­bryk. Za to, że od­wa­żył się prze­ciw­sta­wić zwy­cza­jom, sche­ma­tom, ste­reo­ty­pom. Za to, że za­pra­gnął dla sie­bie zbyt wiel­kie­go szczę­ścia w świe­cie, gdzie szczę­ście na­le­ży się tyl­ko nie­licz­nym. Te­raz w sa­mot­no­ści i w mil­cze­niu, z za­ci­śnię­ty­mi zę­ba­mi bę­dzie zno­sił bie­dę, brud i ziąb.

Pa­weł Lup­ka wstał i prze­tarł oczko w mazi po­kry­wa­ją­cej szy­bę wy­cho­dzą­ce­go na po­dwó­rze okna. Miał co­raz więk­sze po­czu­cie, że zna­lazł się w od­po­wied­nim miej­scu, by te wszyst­kie czyn­ni­ki, no­szą­ce w jego pod­świa­do­mo­ści zna­mio­na kary, za­ha­cza­ją­ce o świa­do­mość, mo­gły stać się na­ma­cal­ną i rze­czy­wi­stą karą, jak klaps, jak kil­ka pa­sów, jak oczysz­cza­ją­ce ude­rze­nia ka­blem od że­laz­ka, któ­rych tak bał się w dzie­ciń­stwie, a któ­re przy­nio­sły mu tyle do­bre­go. Wzdry­gnął się i ob­jął ra­mio­na­mi. To były trud­ne chwi­le. Był tu w koń­cu „ob­cym”.

Cały czas lało.

3.

Bur­sa znaj­do­wa­ła się w sta­rym in­ter­na­cie bu­dow­lan­ki, na pe­ry­fe­riach Piotr­ko­wa. Da­lej była łąka, nie­wiel­ka rze­ka i słu­py wy­so­kie­go na­pię­cia. A po­tem pas au­to­stra­dy.

Pa­weł Lup­ka zja­wił się w ga­bi­ne­cie dy­rek­to­ra punk­tu­al­nie o dzie­sią­tej. Nie czuł się kom­for­to­wo, zdo­łał się je­dy­nie ogo­lić i umyć zęby. Jego nowa ła­zien­ka wy­ma­ga­ła kil­ku go­dzin cięż­kiej pra­cy, by mo­gła nada­wać się do użyt­ku. Spe­szył się jesz­cze bar­dziej, kie­dy zo­ba­czył, że dy­rek­tor to pięk­na, ele­ganc­ka ko­bie­ta.

– Dzień do­bry. Pa­weł Lup­ka. Prze­pra­szam z góry za mój wy­gląd, ale do­pie­ro co przy­je­cha­łem, a nowe miesz­ka­nie… – Mach­nął ręką, wcho­dząc i za­my­ka­jąc drzwi.

– Ro­zu­miem, pro­szę się nie przej­mo­wać. Jo­an­na Wil­czy­las, je­stem dy­rek­to­rem tego ośrod­ka. Pro­szę usiąść. Kawy, her­ba­ty?

– Dzię­ku­ję, ale… – Za­ciął się. Jo­an­na. To imię wy­wo­ła­ło u nie­go skurcz brzu­cha. Po­czuł, jak opi­na­ją się na nim spodnie, a pod pa­cha­mi po­ja­wia się wil­goć. – …już pi­łem.

Dy­rek­tor­ka po­pa­trzy­ła na nie­go uważ­nie.

– Coś się sta­ło? Źle się pan czu­je?

Ode­tchnął kil­ka razy głę­bo­ko. Po­krę­cił gło­wą.

– Nie, nie… Mało spa­łem dzi­siej­szej nocy. – Uśmiech­nął się i ro­zej­rzał, chcąc zmie­nić te­mat roz­mo­wy. Ga­bi­net był urzą­dzo­ny skrom­nie, ale gu­stow­nie. – Jak tu przy­jem­nie. Czy­ściut­ko.

Jo­an­na Wil­czy­las usia­dła wy­god­nie w wy­so­kim er­go­no­micz­nym fo­te­lu. Ze­tknę­ła opusz­ki pal­ców obu dło­ni, pod­pie­ra­jąc bro­dę. Wy­glą­da­ła na sku­pio­ną i opa­no­wa­ną.

– Pa­nie Paw­le, nie będę owi­ja­ła w ba­weł­nę. Ka­za­li mi pana przy­jąć. Ani spe­cjal­nie ni­ko­go nie po­trze­bo­wa­łam, ani nie mam na­wet eta­tu.

Lup­ka czuł klu­chę ro­sną­cą w gar­dle. Znał ten ob­jaw. Upo­ko­rze­nie. I bez­rad­ność. Dy­rek­tor­ka kon­ty­nu­owa­ła:

– Nie ma pan do­świad­cze­nia w tej pra­cy, a wy­kształ­ce­nie i wszyst­kie upraw­nie­nia uzy­skał pan dość daw­no. Ale ma pan moc­ne ple­cy w ku­ra­to­rium i urzę­dzie mar­szał­kow­skim. A ja będę ich po­trze­bo­wać. Nie dla sie­bie. Dla dzie­cia­ków. Więc w efek­cie może się pan przy­słu­żyć spra­wie. Mam na­dzie­ję, że wy­ra­żam się ja­sno i ja­koś bar­dzo to pana nie ura­zi­ło? Z tego, co wiem, zna­lazł się pan na ży­cio­wym za­krę­cie i nie ma pan zbyt wiel­kie­go wy­bo­ru.

Pa­trzył na jej ide­al­ne dło­nie z gra­fi­to­wy­mi pa­znok­cia­mi, w od­cie­niu ko­ra­li za­kry­wa­ją­cych gład­ki de­kolt. Za­sta­na­wiał się, ile mo­gła mieć lat. Naj­wy­żej czter­dzie­ści, ale wy­glą­da­ła na trzy­dzie­ści pięć. „Sil­na ko­bie­ta” – po­my­ślał.

– Chcę, żeby wszyst­ko było ja­sne i że­by­śmy nie mu­sie­li wra­cać do ta­kich spraw. Do­sta­nie pan pół eta­tu w bur­sie, jako wy­cho­waw­ca. Wię­cej ani nie mam, ani panu na ra­zie nie po­wie­rzę.

Rósł w nim opór, wy­wo­ła­ny wsty­dem. Co o nim wie­dzia­ła ta ko­bie­ta suk­ce­su, do­sko­na­ła i wy­pie­lę­gno­wa­na za gru­bą kasę? Pół eta­tu? Nie tak mia­ło być. Musi pła­cić ali­men­ty, jesz­cze przez kil­ka lat. Otwo­rzył usta.

– Ale…

– Ale dru­gie pół eta­tu do­sta­nie pan w szko­le, w są­sied­nim gim­na­zjum po­łą­czo­nym z li­ceum.

Aha. Ode­tchnął. Do­bra, inna roz­mo­wa. Ja­koś to bę­dzie. Otwo­rzył tor­bę i wy­jął tecz­kę z pa­pie­ra­mi.

– To w za­sa­dzie wszyst­ko. Pro­szę zo­sta­wić po­trzeb­ne do­ku­men­ty w se­kre­ta­ria­cie. Po­tem może pan przejść do li­ceum, tam dy­rek­to­rem jest mój przy­ja­ciel, Piotr Ło­pu­sie­wicz. Moż­na po­wie­dzieć, że cze­ka na pana. A od ju­tra za­pra­szam do pra­cy. Pro­szę przyjść za pięt­na­ście ósma, przed­sta­wię pana czę­ści per­so­ne­lu.

Uśmiech­nę­ła się do nie­go. Po­my­ślał, że jest w tym uśmie­chu szcze­rość, któ­rą rzad­ko się spo­ty­ka, a któ­ra upro­ści­ła­by wie­le spraw w ży­ciu prze­cięt­ne­go czło­wie­ka. Mimo jej bez­po­śred­nio­ści i bo­le­sno­ści, mimo bez­kom­pro­mi­so­wo­ści w uświa­da­mia­niu fak­tów. Da­wa­ła po­czu­cie, że ma się wy­bór, choć tak na­praw­dę pod­su­wa­ła je­dy­ne moż­li­we roz­wią­za­nie.

Wstał.

– Do­brze. Będę. A mogę spy­tać, ja­kie­go przed­mio­tu mam uczyć w li­ceum?

Przed ocza­mi sta­nę­ła mu wi­zja prze­po­co­nych chło­pa­ków, po­pa­la­ją­cych pa­pie­ro­sy w szat­ni sali gim­na­stycz­nej. Tyl­ko nie wf.

Jo­an­na Wil­czy­las po­pa­trzy­ła mu w oczy po­waż­nie i spo­koj­nym, rze­czo­wym to­nem oznaj­mi­ła:

– Przy­spo­so­bie­nie do ży­cia w ro­dzi­nie.

Wes­tchnął i ru­szył w stro­nę drzwi. Z ręką na klam­ce od­wró­cił się jesz­cze i po­wie­dział:

– My­śli pani, że…

– My­ślę, że tak, pa­nie Paw­le. Spo­koj­nie. To nie ko­niec świa­ta. Aha, jesz­cze jed­no. À pro­pos koń­ca świa­ta… – Wsta­ła i po­de­szła do nie­go ze skrzy­żo­wa­ny­mi na pier­siach rę­ka­mi. Wy­glą­da­ła pięk­nie, w sza­rej weł­nia­nej su­kien­ce. – Je­śli pan chce, w bur­sie może pan wy­na­jąć po­kój za nie­wiel­kie pie­nią­dze. Ta­nio i czy­sto. I bli­sko do pra­cy. Hę?

Przed ocza­mi sta­nę­ły mu sto­sy brud­nych ta­le­rzy, bra­ma z dość czy­tel­ną de­kla­ra­cją wy­ma­lo­wa­ną spray­em oraz tak­sów­karz mó­wią­cy: „W Dół. Kiep­sko”. I Lu­cjan z po­ło­wą gęby na sztorc. I Jo­an­na. Jego Jo­an­na. Cór­ka Ma­tyl­da, ze łza­mi w oczach, a tak­że żona, rzu­ca­ją­ca w nie­go książ­ka­mi. Spra­wie­dli­wość. Jest zbrod­nia, jest i kara, jak ma­wia­ła mama.

Za­prze­czył ru­chem gło­wy.

– Bar­dzo dzię­ku­ję, pani dy­rek­tor. Będę pa­mię­tał. W ra­zie cze­go.

Po­da­ła mu rękę.

– W ta­kim ra­zie do ju­tra. W ra­zie cze­go.

4.

W dro­dze po­wrot­nej zjadł za­pie­kan­kę w nie­wiel­kim tu­rec­kim ba­rze. Po­ga­dał ze śnia­dym chło­pa­kiem, Ibo, o po­go­dzie i dziew­czy­nach. Po­słu­chał, jak śpie­wa wy­so­kim, dźwięcz­nym gło­sem do wtó­ru kur­dyj­skiej me­lo­dii pły­ną­cej z od­twa­rza­cza. Pi­jąc kawę, ga­pił się na deszcz, ude­rza­ją­cy gę­sto o bruk ryn­ku.

Znał Piotr­ków. Może nie wie­dział, gdzie jest uli­ca W Dół, ale umiał­by przejść z za­chod­nie­go krań­ca na wschod­ni, przez ry­nek, omi­ja­jąc uli­cę cu­dów, Sta­ro­war­szaw­ską, za­ha­cza­jąc o miej­sca, któ­re kie­dyś bu­dzi­ły jego sil­ne emo­cje, a te­raz były nie­spo­dzian­ką, może na­wet same dla sie­bie. Jak sta­re wię­zie­nie o wy­so­kich mu­rach i ma­łych okien­kach, prze­sło­nię­tych siat­ka­mi lub ekra­na­mi ze zbro­jo­nych szyb. Wy­cię­to część mu­rów, zo­sta­wia­jąc na­roż­ną wie­żę straż­ni­czą i gra­nicz­ne ścia­ny bu­dyn­ków. Obec­nie był tam mar­ket Bie­dron­ka i inne skle­py. Za­ska­ku­ją­ce o tyle, że nie przy­cią­ga­ły spo­dzie­wa­nych tłu­mów i nie sta­no­wi­ły o pew­nej przy­szło­ści od­no­wio­ne­go frag­men­tu mia­sta.

Albo kino Ha­wa­na, mek­ka mło­dzie­ży wa­ga­ru­ją­cej w la­tach osiem­dzie­sią­tych. Te­raz ob­skur­ne, uwię­zio­ne w de­struk­cyj­nym związ­ku, mię­dzy naj­mu­ją­cą je sie­cią ki­no­wą a pań­stwo­wym wła­ści­cie­lem, nie­mo­gą­cy­mi się po­ro­zu­mieć. Kie­dy Pa­weł mi­jał je, po­czuł ukłu­cie w ser­cu, ni to żalu, ni tę­sk­no­ty.

Przez dwa lata cho­dził tu do szko­ły śred­niej. Ale po­tem wró­cił do domu, do ro­dzin­ne­go mia­sta, bo mama za bar­dzo za nim tę­sk­ni­ła. A on za nią. Przez te dwa lata zdą­żył się po raz pierw­szy po­waż­nie za­ko­chać, ko­chać, roz­stać, upić, po­bić i na­pi­sać pierw­szy wiersz. Miesz­kał w in­ter­na­cie, na stan­cji, a przez dwa mie­sią­ce do­jeż­dżał po­cią­giem. Ale te­raz, sie­dząc za szy­bą baru, w miej­scu, gdzie kie­dyś mie­ścił się je­dy­ny w mie­ście i oko­li­cy sklep mu­zycz­ny, w któ­rym ku­po­wał czar­ne pły­ty i stru­ny do gi­ta­ry, ga­pił się na mo­kry bruk i wy­da­wa­ło mu się, że w ogó­le nie zna tego bru­ku, tego desz­czu, tego mia­sta. To było tak daw­no. Po­nad ćwierć wie­ku temu.

Wró­cił do swo­je­go no­we­go domu oko­ło dru­giej. Na uli­cy było pu­sto. Deszcz za­trzy­mał wszyst­kich w do­mach, za fi­ran­ka­mi. Nie spo­tkał ani Lu­cja­na, ani ni­ko­go in­ne­go, kto oka­zał­by się są­sia­dem z domu pod nu­me­rem dru­gim, a choć­by z tych obok albo na­prze­ciw­ko. Wy­pił her­ba­tę, na­sta­wił bu­dzik w te­le­fo­nie na osiem­na­stą, a po­tem, igno­ru­jąc przy­kry za­pach, za­ko­pał się w ster­tę ko­ców i za­snął.

5.

Obu­dził go trzask.

Przez chwi­lę le­żał, usi­łu­jąc zro­zu­mieć, gdzie jest i co się z nim dzie­je. Uświa­do­mił so­bie naj­pierw, że przed prze­bu­dze­niem przez sen do­cie­rał do nie­go ką­śli­wy chro­bot. Po­tem przy­szła trzeź­wią­ca myśl o za­gra­co­nym po­ko­ju i zle­wie peł­nym na­czyń. Wzrok wy­ła­wiał z mro­ku sta­re krze­sła, wi­szą­cy na kil­ku dru­tach ko­śla­wy kin­kiet i sza­rą pla­mę okna.

Pa­weł Lup­ka się­gnął po te­le­fon. Wpół do ósmej. Prze­spał bu­dzik. Nie­do­brze. Zno­wu bę­dzie się snuł w nocy. Ten rytm tro­chę go mar­twił. Dzię­ki nie­mu uda­wa­ło mu się uni­kać noc­ne­go kosz­ma­ru. Kie­dy cha­dzał nie­wy­spa­ny i sy­piał krót­ki­mi od­cin­ka­mi nocy, umę­czo­ny umysł nie re­je­stro­wał ro­jeń, na­wet je­śli się po­ja­wia­ły. Na­to­miast w cią­gu dnia przy­sy­piał po­tem po ką­tach, choć­by kil­ka mi­nut, nie­kie­dy w to­a­le­cie, tak by nikt nie wi­dział. Zda­rza­ło mu się za­snąć z łyż­ką zupy w pół dro­gi do ust.

„Pa­weł! Co ro­bisz?! Uwa­żaj!” – głos żony, Mar­le­ny, wy­ry­wał go wte­dy z za­wie­sze­nia. Idąc za jej peł­nym wy­rzu­tu wzro­kiem, od­kry­wał pla­mę na spodniach, w miej­scu, gdzie z prze­chy­lo­nej łyż­ki spa­dła por­cja ogór­ko­wej. Mógł iść do le­ka­rza po ja­kieś prosz­ki na spo­koj­ny sen, ale nie chciał się uza­leż­niać. Więc la­wi­ro­wał mię­dzy upar­tym pa­ra­no­icz­nym snem po­ja­wia­ją­cym się w noce, gdy już nie da­wał rady i kładł się wcze­śniej, by ode­spać bra­ki, a drę­czą­cym po­czu­ciem nie­wy­spa­nia, umę­cze­nia, roz­bi­cia, bę­dą­cy­mi ceną za mil­cze­nie de­mo­nów.

Za­pa­lił świa­tło. W po­miesz­cze­niu było zim­no. Mimo po­ło­wy kwiet­nia na­le­ża­ło jesz­cze tu do­grze­wać. Włą­czył sto­ją­cy pod oknem elek­trycz­ny pie­cyk kon­wek­cyj­ny. Ra­zem z cie­płem, opły­wa­ją­cym mu de­li­kat­nie twarz, po­czuł za­pach prze­pa­la­ne­go ku­rzu.

Obok kuch­ni ga­zo­wej le­ża­ła wy­wró­co­na do góry no­ga­mi pu­łap­ka na my­szy. Zwie­rząt­ko jesz­cze drga­ło. Drut zgniótł mysz­ce czasz­kę, prze­ci­na­jąc ją pra­wie na pół. Pa­weł pod­niósł pu­łap­kę, uchy­lił drzwi i po­ło­żył ją w sie­ni, sta­no­wią­cej w za­sa­dzie ka­wa­łek stry­chu. Póź­niej się tym zaj­mie.

Wsta­wił wodę na kawę. Był głod­ny, ale zi­gno­ro­wał to. Za­ło­żył fla­ne­lo­wą ko­szu­lę i sta­re sztruk­sy, któ­re wziął ze sobą spe­cjal­nie w tym celu, i za­brał się za sprzą­ta­nie. Do pół­no­cy po­win­no się tu zro­bić jako tako.

Lu­cjan Soł­dat po­ka­zał mu, cze­go ma na stry­chu nie ru­szać. Były to dwie duże ko­mo­dy oraz kil­ka czar­nych wor­ków. Rze­czy po mat­ce. Poza tym Pa­weł mógł ko­rzy­stać z me­bli w miesz­ka­niu, a tak­że z tego, co jest na stry­chu i w in­nych otwar­tych po­miesz­cze­niach domu, czy­li w prze­stron­nej daw­nej kuch­ni prze­ro­bio­nej na to­a­le­tę, znaj­du­ją­cej się na dole, gdzie se­des stał ni­czym tron, a do środ­ka moż­na było zaj­rzeć przez nor­mal­ne okno, oraz na gan­ku i w dwóch ko­mór­kach. Na gan­ku stał ogrom­ny sta­ry kre­dens o za­ku­rzo­nych szy­bach, przy­le­pio­ny do ścian pa­ję­czy­na­mi, drew­nia­na skrzy­nia, za­mknię­ta jed­nak na kłód­kę, oraz wy­so­ka szaf­ka z pół­ka­mi, peł­na ru­pie­ci. Pod scho­da­mi mie­ści­ło się mrocz­ne, ni­skie po­miesz­cze­nie. Tu umiesz­czo­ny był ga­zo­wy ogrze­wacz, bu­cha­ją­cy we­so­ło, gdy od­krę­ca­ło się ku­rek z cie­płą wodą. Był go­tów na­wet ogrze­wać ka­lo­ry­fe­ry, ale w po­ko­ju Paw­ła, jak pew­nie w resz­cie po­miesz­czeń, z pod­ło­gi ster­cza­ły je­dy­nie za­bez­pie­czo­ne koń­ców­ki rur. Nie było grzej­ni­ków.

Zna­lazł na stry­chu dwa duże, kar­to­no­we pu­dła. Te­raz na­peł­niał je wy­no­szo­ny­mi z po­ko­ju dziu­ra­wy­mi garn­ka­mi, ron­dla­mi i pa­tel­nia­mi, sto­sa­mi brud­nych, za­ple­śnia­łych ta­le­rzy i opa­ko­wań po go­to­wych po­tra­wach. Bu­tel­ki po al­ko­ho­lu wy­lą­do­wa­ły w kil­ku fo­lio­wych wor­kach, któ­re po wy­peł­nie­niu Pa­weł na­szy­ko­wał do wy­nie­sie­nia do po­jem­ni­ków na szkło. Ze­rwał z pod­ło­gi ohyd­ny dy­wan, zro­lo­wał go i wy­tar­gał na ga­nek. Na pod­ło­dze po­zo­sta­ła ja­sna pla­ma. Po­my­ślał, że je­śli resz­tę da się po­dob­nie umyć i roz­ja­śnić, to bę­dzie to atut tego po­miesz­cze­nia – ład­na pod­ło­ga. Wziął się więc za ro­bo­tę: zmia­tał, skro­bał, mo­czył i szo­ro­wał. Ka­wa­łek po ka­wał­ku, mi­nu­ta po mi­nu­cie, spod war­stwy bru­du rze­czy­wi­ście wy­ła­niał się cał­kiem przy­zwo­ity ob­raz. W koń­cu, z tru­dem pro­stu­jąc ple­cy i pal­ce, Pa­weł Lup­ka sta­nął na środ­ku swo­je­go no­we­go domu i z sa­tys­fak­cją po­pa­trzył i na swo­je dzie­ło, i na ze­ga­rek. De­ski pod no­ga­mi wy­glą­da­ły i pach­nia­ły świe­żo. Była pół­noc.

Zjadł ka­nap­kę i ru­szył na pod­bój ła­zien­ki. Kie­dy jed­nak sta­nął w jej pro­gu i zo­ba­czył ten nędz­ny ob­raz, siły go opu­ści­ły. Po­sta­no­wił je­dy­nie do­pro­wa­dzić wan­nę do sta­nu na­da­ją­ce­go się do wy­ko­rzy­sta­nia. Za­le­wał ją octem, mył gąb­ką, aż szczy­pa­ły go pal­ce wo­kół pa­znok­ci i po­pę­ka­ne opusz­ki. Część na­lo­tu oka­za­ła się pla­ma­mi z far­by. I zno­wu efekt go za­sko­czył. Ema­lia była bia­ła jak śnieg, aż miło było te­raz wejść i ob­myć się z potu i ku­rzu. Pa­weł po­zwo­lił so­bie na kil­ku­mi­nu­to­wy go­rą­cy prysz­nic. Czuł, jak opa­da z nie­go na­pię­cie, a na­pły­wa sen. Kie­dy wresz­cie po­now­nie zna­lazł się w łóż­ku, pod ko­ca­mi, po­wle­czo­ny­mi wła­sną po­ście­lą, była dru­ga. Po­wi­nien prze­spać spo­koj­nie do rana.

Deszcz na­dal stu­kał w pa­ra­pet.

Na dole, w mro­ku ma­łej ku­chen­ki, sie­dział Lu­cjan Soł­dat. Wsłu­chu­jąc się w od­gło­sy krzą­ta­ni­ny na gó­rze, wy­sku­by­wał wło­sy z bli­zny na twa­rzy.
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: