Tulipanowy wirus - ebook

Alkmaar, 21 lipca 1636

Przegoniła muchę i patrzyła ze zmarszczonymi brwiami na puste półki. Zniknął chleb upieczony wczoraj. Dobrze wiedziała, gdzie jest: w żołądkach moczygębów, którzy przychodzili tu przepijać skromne wypłaty.

Wilgotnymi rękami wygładziła fartuch, rozwiązała troczki pod brodą i wymierzyła czepcem w muchę siedzącą na okiennicy. Niebieskozielony owad spadł na blat kuchenny i bezradnie machał nóżkami w powietrzu. Obiema dłońmi chwyciła moździerz, zacisnęła zęby i z całej siły uderzyła w blat. Odłożyła ciężki tłuczek, wytarła pot z czoła i wyszła z kuchni z nadzieją, że w szynku znajdzie jeszcze resztki chleba.

Szarpnięciem otworzyła drzwi. Zalała ją taka fala smrodu, że aż musiała się oprzeć plecami o futrynę. Zobaczyła ciało leżące przed szafą, chwyciła się futryny, żeby nie upaść.

– Panie Winckel?

Puściła ją z wahaniem i weszła do pokoju. Kiedy stanęła obok leżącego mężczyzny, jedną ręką zakryła usta, a drugą dotknęła brzucha. Odór moczu mieszał się z metalicznym zapachem krwi i wciskał do nozdrzy. Wzięła głęboki oddech, żeby powstrzymać odruch wymiotny. Skurcz był tak silny, że wymiociny ciekły jej wzdłuż palców i wychodziły nosem. Odwróciła się od ciała, położyła ręce na kolanach i zaczęła dyszeć. Skurcze ustały.

Koniuszkiem fartucha otarła ślinę. Odwróciła się powoli ponownie do niego. Zacisnąwszy usta, popatrzyła z ukosa na podłogę.

Prawe oko zwisało z oczodołu i patrzyło na nią. Lewa strona czaszki była tak strzaskana, że prawie nic z niej nie zostało. Czeluść. Krew, okruchy kości i zmiażdżony mózg zmieszały się na podłodze w różową masę. Wilgotna maź przesiąkała przez porowate fugi między kaflami.

Kiedy pochyliła się do przodu, muchy poderwały się i zaczęły zataczać kręgi nad jej głową. Opadła na kolana i niepewnie wyciągnęła dłoń w kierunku ciała, ale zaraz ją cofnęła. Kartki zwinięte w rulon wepchnięto Wincklowi w usta tak gwałtownie, że aż rozdarły kąciki.

Od tego odrażającego uśmiechu znowu zrobiło jej się niedobrze. Wzrok powędrował niżej. Rozdarta koszula ukazywała olbrzymi brzuch bezwstydnie sterczący do góry. Szukając punktu zaczepienia, śledziła linię kasztanowobrązowych włosów biegnącą wzdłuż, od piersi aż do spodni. Wokół krocza czarny materiał był o ton ciemniejszy. Zawstydzona spuściła wzrok.

Kiedy znowu na niego spojrzała, znalazło go słońce. Promienie przedostały się przez szpary w żaluzjach i oświetlały srebrną klamrę prawego buta.

– O mój Boże, panie Winckel! – wyszeptała. – Cóż oni z panem uczynili?

Potykając się, wybiegła z pomieszczenia.

W ciszy wczesnego poranka muchy hałasowały nieznośnie.1

Odwrócił się z jękiem. Zapalił lampkę nocną i popatrzył na zegarek. Co za wariat przychodzi o czwartej rano? Opadł na poduszki i patrzył w sufit. Mógł narysować z pamięci każdy ornament, każdą rysę i nierówność. Przez ostatnie tygodnie nie zmrużył oka. A teraz to. Zamartwianie się nic nie pomoże, wiedział o tym dobrze. Zdawał sobie sprawę, że bezsenność sprawia, że wszystko ogromnieje i wydaje się prawie nieodwołalne. Ale nie umiał przestać o tym myśleć. Umysł miał zapchany problemami, które nie chciały się ułożyć w przejrzystą całość, w głowie kręciło mu się jak w betoniarce. Można było od tego zwariować.

Uporczywe dzwonienie przeplatało się teraz z waleniem do drzwi.

– I’m coming, I’m coming!

Spuścił nogi z łóżka. Wymacał na podłodze kapcie i wsunął w nie stopy. Opierając się o materac, wstał i sięgnął po szlafrok. Z trudem go włożył, podszedł do okna i odsunął zasłonę. Dyszał.

Nie widział nawet własnej ręki przed twarzą. Szyba wydawała się matowa. Z wysiłkiem popatrzył na dwór. Z Cadogan Gardens, prywatnego parku przynależnego do sąsiednich domów, widział tylko zarys ogrodzenia i żywopłot. Znajdujący się po przekątnej Cadogan Hotel, zawsze rzęsiście oświetlony, zniknął. Sloane Street, której skrawek mógł widzieć z tego miejsca, też połknęła londyńska mgła.

Wyciągnął szyję, na ile się dało. Kiedy przycisnął policzek do zimnej szyby, wzdrygnął się. Popatrzył na dół. Dwie niewielkie kolumny ozdabiające wejście do osiemnastowiecznej kamienicy lśniły blado w świetle ulicznych latarni.

Zazwyczaj z tego miejsca dało się coś zobaczyć, nawet jeśli był to tylko cień osoby czekającej pod zadaszeniem na otwarcie drzwi. Ale nie teraz. Teraz nic nie było widać. Po raz setny przeklinał londyński magistrat, który jego zdaniem nie unowocześniał oświetlenia ulicznego od czasów rewolucji przemysłowej.

– Durni siorbacze herbaty, pewnie myślą, że nadal żyjemy w czasach Dickensa.

Starł parę z szyby. Pukanie i dzwonienie nie ustawało i wydawało się brzmieć coraz bardziej natarczywie. Ciężka zasłona ocierała się o plecy i tył jego głowy. Odsunął gruby materiał na bok i znowu, poirytowany, zasłonił okno. Na chwilę zapanowała cisza, jakby człowiek na dole usłyszał szuranie kółek zasłony o mosiężny pręt. Po kilku sekundach znowu się zaczęło.

Wzdychając, podszedł do drzwi sypialni. W progu mocniej związał pasek szlafroka. Ręką pomacał ścianę, zapalił światło. Odbicie żyrandola w białych płytkach podłogowych w holu na dole oślepiło go na chwilę. Podszedł do schodów. Przestało dzwonić. Martwa cisza. Przekrzywił głowę jak pies słyszący dźwięk, którego nie może zlokalizować. Nic. Zaklął pod nosem. W momencie, kiedy zdecydował się wracać, znowu dobiegło go walenie do drzwi.

– Panie Schoeller, jest pan tam? Panie Schoeller? – usłyszał przytłumione wołanie.

Z wahaniem zszedł kilka stopni.

– Kto tam?

– Policja. Proszę otworzyć, chodzi o pana bratanka.

– Alka?

Drżącą ręką chwycił za poręcz schodów. Schodził tak szybko, jak pozwalały mu na to sztywne nogi. Stopa poślizgnęła się na ostatnim stopniu. Przeklinając, machał rękami w powietrzu. Odzyskał równowagę, pospieszył do stołu na środku holu i złapał pęk kluczy. Walenie do drzwi rozległo się na nowo.

– Idę, proszę poczekać – krzyknął zdyszany, otwierając szafkę obok wejścia. Wystukał numer alarmu i stanął na palcach. Popatrzył na zewnątrz przez szybkę.

Światło w holu odbijało się uspokajająco od metalowego emblematu na hełmie policyjnym. Włożył klucz do zamka i otworzył drzwi.2

Alek, obudzony dźwiękiem telefonu, błądził ręką po podłodze w kierunku niebieskiego blasku. Popatrzył na ekran, skąd uśmiechał się do niego Frank na placu Świętego Marka z szeroko rozłożonymi ramionami uginającymi się od gołębi. Było wpół do szóstej.

– Frank?... Halo?

Telefon po drugiej stronie linii upadł z hukiem na ziemię, a potem Alka dobiegło skrobanie. Przycisnął aparat do ucha. Usłyszał czyjś ciężki oddech. Nagły okrzyk bólu rozległ się tak niespodziewanie, tak blisko i brzmiał tak nieludzko, że prawie upuścił komórkę. Podniósł się, przycisnął ją między ramieniem a uchem i sięgnął po ubranie.

– Halo, Frank? To ty? Słyszysz mnie?

– Musisz przyjechać... do domu.

Mówił tak cicho, że Alek z trudem rozpoznał jego głos.

– Co się stało? Jesteś chory? Mam zadzwonić po karetkę?

– Nie! – Głos zabrzmiał nagle mocno, potem zmienił się w niezrozumiały szept.

– Co? Co mówisz?

– Przyjedź. – Ostatnią sylabę mężczyzna wymówił silniej, jak małe dziecko znające tylko kilka słów.

– Jadę, zostaw telefon włączony, słyszysz, włączony!

Alek włożył buty i wybiegł z pokoju. W przelocie porwał z poręczy skórzaną kurtkę. Zbiegł szybko po schodach i otworzył drzwi.

Mgła otulała go jak welon i kłębiła się wokół stóp. Ledwie mógł dojrzeć przeciwną stronę ulicy. Wiktoriańskie latarnie nad brzegami Tamizy rzucały upiorne światło. Smog tłumił wszystkie dźwięki, ale wzmacniał zapachy miasta, wisiało w nim przeczucie nieszczęścia. Alek poczuł serce w gardle i przycisnął telefon do ucha.

– Jesteś tam jeszcze?

Usłyszał ciche westchnienie.

– Frank, wytrzymaj, wsiadam do auta, będę za pięć minut.

Puste ulice wzmagały strach. Co się stało, na Boga? Dlaczego zabronił mu wezwać karetkę?

Nacisnął pedał gazu i samochód wystrzelił do przodu. Przez te wszystkie lata, kiedy stryj się nim opiekował, nic takiego jeszcze się nie zdarzyło. Panika nie wynikała tylko ze strachu, że Franka spotkało coś okropnego, ale i stąd, że nagle stał się za niego odpowiedzialny, po raz pierwszy w życiu. Frankowi nigdy nic nie dolegało. Zawsze to on, Alek, budził go rano telefonem, kiedy w pijackim widzie próbował malować. Wyobrażał sobie, że rozmowa z nim będzie inspiracją do przełomowego dzieła sztuki, jakie miał nadzieję stworzyć. Więź między nimi nie osłabła od momentu, kiedy jako siedmiolatek stanął na lotnisku, a obcy mężczyzna, który na niego czekał, wziął go w ramiona. Przez wiele lat Alek wykorzystywał jego bezwarunkową miłość. Frank zgadzał się na wszystko. Uratował go, kiedy przez swoje wybryki zaczął się staczać. Nie robił żadnych wymówek, wykazał wiele zrozumienia.

Migające pomarańczowe światła uliczne pozwalały mu się jakoś orientować we mgle. Pędził przez Kings Road, wyminął grupkę pijanych turystów, przejechał przez Sloane Square i nie zmniejszając prędkości, mknął dalej Sloane Street. Skręcił w lewo i z piskiem opon zaparkował na chodniku przed domem numer 83 na Cadogan Place. Otworzył drzwiczki. Przeskoczył cztery stopnie do wejścia. W momencie, kiedy chciał włożyć klucz do zamka, drzwi same ustąpiły.

Szedł ciemnym korytarzem. W półmroku wydawało się, że kobiety i mężczyźni z osiemnastowiecznych portretów patrzą na niego wyniośle i z wyrzutem.

– Frank?

Jego głos zabrzmiał nienormalnie wysoko i odbił się echem od ścian. Cisza. Ze wszystkich pomieszczeń wychodzących na hol otwarty był tylko gabinet. Światło z pokoju tworzyło trójkąt na terakocie. Ruszył w tę stronę wielkimi krokami i popchnął drzwi. Stanął jak wryty.

Frank leżał przed kominkiem. Utkwił w nim małe, jasnoniebieskie oczy. Kiedy Alek podszedł, poruszył wargami. Jakimś cudem zdołał zerwać taśmę zaklejającą usta, zwisała mu teraz z policzka. Palce ściskały telefon. Alek otworzył dłoń. Aparat wyślizgnął się na parkiet, na którym zostawił ślady krwi.

Alek upadł na kolana. Ostrożnie odkleił taśmę i przesuwał wzrokiem po ciele stryja. Piżama była rozdarta. Na torsie zobaczył głębokie rany cięte. Krew zabarwiła na czerwono brzuch i piersi. Lewą rękę Frank przyciskał do podbrzusza, knykcie wbijał w książkę tak mocno, że zbielały od wysiłku. Kiedy bratanek ujął go za rękę, krzyknął z bólu. Alek zobaczył krew spływającą z palców pozbawionych paznokci.

– O Boże, kto to zrobił?

Frank wolno poruszył głową. Dreszcz wstrząsnął całym jego ciałem. W oczach czaiła się rozpacz.

– Wszystko, wszystko zniszczą. Oni...

– Cicho, cicho. Poczekaj.

Alek pochylił się, sięgnął po poduszkę i wsunął ją pod głowę Franka. Kiedy wyciągnął rękę, zobaczył, że cała jest we krwi. Ostrożnie odwrócił głowę stryja do siebie. Na skroni ziała otwarta rana. Doskonale okrągła, jakby ktoś mocnym uderzeniem wbił w głowę pręt i wepchnął miękką zawartość czaszki do środka.

Alek próbował wziąć się w garść i opanować emocje.

– Dzwonię po karetkę.

Frank pokręcił wolno głową.

– Nie... Zobacz, tutaj.

Powoli, z olbrzymim wysiłkiem, Frank włożył rękę do książki. Alek podniósł go ostrożnie. Dłoń stryja leżała płasko na żółtawym papierze. Palce poruszały się jak skrzydła motyla.

– Wszystko będzie dobrze, nie martw się.

– Nie, zobacz.

Ręka Franka zsunęła się ze strony. Alek zobaczył wyłaniającą się spod niej rycinę. Kwiat miał biało-czerwone płatki upstrzone smugami i plamami, czerwonymi jak ślady krwi z palców Franka. Łodyga uginała się pod ciężarem kielicha tulipana w pełni rozkwitu, jakby nie potrafiła unieść własnej urody.

– Widzę, puść – odezwał się Alek miękko, delikatnie wyciągnął książkę i położył ją obok siebie. Pochylił się nad Frankiem, którego oddech stał się płytki. Oczy miał szkliste. Kiedy podniósł głowę i drżącym palcem wskazał książkę, jego ciałem wstrząsnął dreszcz.

– Tulipa, tul...

Ręka opadła ciężko na podłogę. Z jękiem opuścił głowę. Spojrzał przenikliwie na Alka, westchnął i wyszeptał:

– Książka. Musisz ją zabrać. Żadnej policji.

Powieki zamykały się powoli.

– Frank?

Alek patrzył, jak uchodzi z niego życie, jak unosi się z ciała i jak po kolei wiotczeją wszystkie mięśnie. Chwycił go mocno za ramię i potrząsnął.

– Słyszysz mnie jeszcze? – krzyczał. – Proszę, Frank, nie odchodź, nie zostawiaj mnie samego.

Przeklinając, chwycił telefon i wybrał numer alarmowy. Słowa więzły mu w gardle.

– Ratunku. Ratunku, mój stryj. Ciężko ranny. Cadogan Place osiemdziesiąt trzy. Szybko, szybko proszę.

Rzucił telefon. Łzy spływały mu po policzkach, ukrył twarz w dłoniach. Kiedy Frank chwycił go za łokieć, spojrzał na niego.

– Przepraszam za wszystko – wyszeptał Alek. – Za wszystko.

– Bądź ostrożny... To niebezpieczne. Kocham cię...

Ból w oczach Franka odpłynął. Twarz się rozluźniła. Patrzył jeszcze na bratanka, ale oczy miał matowe i martwe.

Alek ze wszystkich sił próbował się opanować. Co mówił Frank? Coś o książce? Co mam z nią zrobić? Ukryć, żadnej policji, tak mówił.

Złapał ją, wybiegł i wskoczył do porsche. Na ślepo pociągnął dźwignię i otworzył przednią klapę. Kiedy kładł tam wolumin, usłyszał z daleka wycie syren. Kiedy zamykał klapę, dźwięk był już blisko. Wbiegł z powrotem i klęknął przy Franku.3

Mężczyzna zaparkował samochód jak najbliżej mostu kolejowego. Wysiadając, wciągnął w nozdrza powietrze. Zapach rzeki, mieszanina miedzi i zgnilizny, wciskał się niebezpiecznie znajomo w jego przewrażliwiony nos. Zapiął płaszcz i schował twarz w szaliku.

Kliknięciem otworzył bagażnik. Słabe światło padało na torbę sportową, otworzył ją. Włożył do środka cegły leżące obok. Z torbą w ręce podszedł spokojnie do schodów prowadzących na Grosvenor Bridge.

Teraz było tu jeszcze cicho i spokojnie. Za godzinę ruch podmiejski osiągnie szczyt. Zatłoczone, śmierdzące wagony kolejowe zaczną przejeżdżać obok zabieganych pieszych, wszyscy będą maniacko gnali w kierunku biur i urzędów. Do szefa, którego muszą zadowolić, do kolegów, których w większości nie cierpią, do swojego nudnego, ogłupiającego życia.

Prychnął. Ogarnął go podniosły nastrój, czuł, jak krew krąży w żyłach. Ciało wypełniało poczucie pogardy. Z niczym nie można porównać tej największej przyjemności, którą jest przyglądanie się ludzkiemu cierpieniu, patrzenie, jak życie uchodzi z ciała. Nigdy nie będzie miał tego dosyć, a jeszcze mu za to płacą.

W połowie mostu przechylił się przez poręcz. Wody Tamizy płynęły bardzo szybko. Po kilku sekundach otrząsnął się z hipnotyzującego obserwowania nurtu rzeki. Przez gęstą mgłę próbował wypatrzyć Koło Milenijne po drugiej stronie. Ledwo rozpoznawał kontury. Widział kiedyś scenę z filmu Trzeci człowiek, w której bohater Holly Martins stał z najemnym mordercą Harrym Lime’em w kabinie diabelskiego młyna w wiedeńskim parku Prater. W najwyższym punkcie Martins spytał Lime’a, co myśli o ofiarach. „Ofiary?” – odpowiedział tamten z pogardą. „Popatrz na dół. Jeśli jeden z tych czarnych punkcików przestanie się ruszać, to będzie ci żal?”.

Jestem podobny do Lime’a, pomyślał. Nic mnie to nie obchodzi. Z daleka wcale, a z bliska jeszcze mniej. Niedobrze mu się robiło od smrodu, kiedy ludzie przechodzili obok niego, od dźwięków, które wydawali, nawet od ruchów.

Przejechał palcami po swoich krótko obciętych, brązowych włosach, teraz wilgotnych od mgły. Kiedy patrzył na dół, zastanawiał się, ile kilogramów ludzkiej materii, ile litrów śliny i krwi połknęła ta rzeka. Ile części ciała. Tułowie, głowy, ramiona, nogi. Jak kawałki puzzli. Ile napuchniętych niebieskofioletowych trupów wypłynęło na powierzchnię z rzeki-grobu i zostało wyrzuconych na jej oślizgłe brunatne brzegi.

Jeśli chodzi o niego, nigdy nie ma dosyć. Im mniej duszyczek, tym większa radość. Wziął się w garść. Zanim czarne punkciki zaczną się znowu ruszać i będzie zdany na ich przyprawiającą o mdłości obecność, musi stąd zniknąć.

Otworzył torbę. Jedną cegłę przesunął w róg. Drugą położył na hełmie policyjnym. Zasunął suwak i złapał za uchwyty, rozejrzał się dokoła, wziął rozmach i wrzucił torbę do Tamizy.

Daleko na dole plusnęła woda, mała biała plama zniknęła równie szybko, jak się pojawiła. Odwrócił się od barierki i nastawił uszu. Odgłosy miasta narastały. Smród spalin z każdą minutą stawał się silniejszy.

Włożył ręce do kieszeni. Schodził powoli z mostu, zastanawiając się, jak zareaguje zleceniodawca, kiedy usłyszy, że nie posunęli się ani o krok do przodu.4

Przed wejściem do Metropolitan Police Service tablica z napisem „New Scotland Yard” szybko obracała się dookoła swojej osi, jakby urząd chciał zaanonsować, że w takim samym tempie walczy z przestępstwami. Srebrne litery błyszczały na szarym kamiennym tle. Grupa Chińczyków kazała się sfotografować. Fotograf dawał im instrukcje, a oni, roześmiani, obracali się wraz z tablicą.

Piętnaście pięter wyżej inspektor Richard Wainwright bujał się na fotelu do przodu i do tyłu. W rękach trzymał kubek i patrzył na swoją podobiznę. Wanted, dead or alive^() – głosił napis na kubku do herbaty. Wiedział, że gdyby jego żona miała teraz wybierać, to wolałaby go widzieć raczej martwym niż żywym. Zdawał sobie sprawę, że zachowywał się nieznośnie, ale nie był obojętny na ostatnie wydarzenia. Chrząknął. Dobrze by mu zrobiło, gdyby się dokądś wyrwał na chwilę. Na przykład na długi weekend nad morze, choćby do Blackpool, żeby wywietrzały mu z głowy odrażające sceny zgromadzone przez lata. Kurorty na wybrzeżu wpędzały go jednak w depresję. Wzdychając, poskrobał paznokciem słowa or alive.

Odstawił kubek i włączył komputer. Kliknięciem otworzył pocztę elektroniczną.

Patrzył z dezaprobatą na skrzynkę zapełniającą się wiadomościami, które napływały od jedenastej wczorajszego wieczoru do dzisiejszego poranka. Przesuwał myszką po sprawozdaniach ze wszystkich zebrań, których i tak nigdy nie przeczyta, wiadomościach prasowych oznaczonych czerwonym wykrzyknikiem, które musiał sprawdzić, zanim zostaną wysłane, biuletynach wewnętrznych, w których i tak nigdy nie było nic nowego, i rozmaitych formularzach, które powinien wypełnić. Kliknął na przedostatni mejl, przysłany o 2.03 przez patolożkę przygotowującą raport z sekcji zwłok Franka Schoellera. Otworzył załącznik i nacisnął ikonę „drukuj”.

Po półgodzinie udało mu się przebrnąć przez wszystkie techniczne sformułowania. Zgon Schoellera nastąpił wskutek urazu mózgu i krwotoków wewnętrznych. Poza tym ofiara miała złamanych pięć żeber i paznokcie zdarte z trzech palców. Rany na tułowiu były zbyt powierzchowne, żeby mogły być przyczyną śmierci.

– Czy on coś wiedział, miał coś ważnego? Co pan wyprawiał, panie Schoeller? – mruknął.

Dalej patolożka pisała w raporcie, że na dłoniach Schoellera odkryła mikroskopijne drobiny płatków złota, które zostaną poddane dalszym badaniom. Dodała, że złoto pochodzi najprawdopodobniej z książki, ponieważ ślady krwi utworzyły na dłoniach kąt prosty. Zakładała, że ofiara trzymała w rękach książkę, ponieważ krwi nie było też na części palców. Biorąc pod uwagę, że znaleziono włókna papieru, doszła do wniosku, że właśnie papier ją wchłonął. Na ciele wykryto tylko odciski palców bratanka, Alka Schoellera, niczyich więcej nie znaleziono.

Wainwright zszył kartki i patrzył przez okno. Wiatr zdmuchiwał krople deszczu ukośnie po szybie w kierunku wąskiej zardzewiałej rynny. Wiele metrów pod nim samochody poruszały się niemrawo w korku. Koła parasolek we wszystkich kolorach tęczy wydawały się unosić w powietrzu.

Popatrzył na zegarek i stanął. Wielka tablica zajmowała znaczną część lewej ściany. Krótkimi paznokciami zaczął wyciągać z niej pinezki. Pięć minut potem podłoga była usiana zdjęciami, mapami, schematami, zapisanymi karteczkami i kartkami. Schylił się, zgarnął wszystko razem i stertę papierzysk położył na biurku.

Dziewczyna w szkolnym mundurku ze zdjęcia na wierzchu uśmiechała się, pokazując aparat na zębach. Głowę miała lekko przechyloną. Ciemnobrązowe włosy opadały na ramiona. Oczy były jeszcze lekko podpuchnięte od snu. Isabelle White.

– Izzy – szepnął.

Była pierwszą z sześciu dziewcząt, których straszliwie okaleczone ciała znaleziono w ciągu ostatnich dwóch lat nad brzegiem Tamizy. Potraktowano je jak śmieci, data ważności zależała od dnia, w którym sprawca postanowił je rozdziewiczyć. Potem wyrzucał je na śmietnik jak zepsute jedzenie.

W końcu udało im się schwytać mordercę. Mężczyzna wynajmował się do pisania harmonogramów lekcji w różnych szkołach. W każdej znajdował ofiarę. Mundurki uczennic wieszał w swojej szafie, uprane i wyprasowane, jakby nic się nie stało.

Wainwrighta najbardziej dotknęły zdjęcia, które sprawca robił im po zgwałceniu. Ozdabiał je makijażem, używając wodoodpornych flamastrów. Czerwień wyjeżdżała daleko poza linię warg. Na powiekach malował grube niebieskie smugi. Domalowane rzęsy wystawały poza brwi i kości policzkowe.

Lalkowate spojrzenia dziewczyn w obiektyw, nie martwe, ale pełne przerażenia i bólu, budziły grozę.

Po raz pierwszy w życiu jakaś sprawa przyprawiała go o koszmary senne. „Przestań pracować” – powiedziała żona. „Idź na wcześniejszą emeryturę, jesteś za stary na takie rzeczy”.

Z głębokim westchnieniem otworzył akta sprawy Schoellera. Ułożył zdjęcia z teczki w stosik i pomyślał, że da sobie spokój z uprzejmością, jaką okazał Alkowi w nocy, kiedy zamordowano jego stryja. Był przekonany, że bratanek ofiary coś ukrywa, i jeszcze tego samego dnia zamierzał się dowiedzieć co.

Ułożył zdjęcia we właściwej kolejności i wyszedł z pokoju.

Poszukiwany żywy lub martwy (ang.) – przyp. tłum.Alkmaar, 21 lipca 1636

Do Niderlandów dotarł koniec małej epoki lodowcowej. Przez całe wieki zimy były długie i mroźne, a lata krótkie i wilgotne. Ten rok okazał się inny. Już od kilku tygodni panowały tu upały. W nocy temperatura prawie nie opadała. Zapach spoconych ciał wydobywał się przez okiennice na zewnątrz i wisiał nad ulicami, jakby ktoś rozłożył nad miastem cuchnący dywan.

Korneliusz ze złością spojrzał do tyłu. Chłopak szedł coraz wolniej i teraz wlókł się kilka metrów za nim. Musieli się spieszyć. Poza tym czuł się nieswojo na ulicy po tym, co się właśnie zdarzyło. Utrzymywał tempo marszu.

– Jakubie, pospieszaj, spóźnimy się.

Poczekał, aż chłopak zrówna z nim krok. Szli dalej razem.

– Myślisz, panie, że nie śpi? – zapytał Jakub. – Może już poszedł spać?

– Nie martw się, jeszcze nie poszedł.

– Tak myślisz, panie?

– Doprawdy sądzisz, że pójdzie spać, zanim się dowie, co się wydarzyło? Jako żywo zaczeka. No chodźże, ruszaj się. Trzeba się spieszyć.

– Rzecz jasna, że chce wiedzieć, ale ja...

Korneliusz popatrzył na profil swojego kompana gołowąsa. Do tej pory chłopak nie objawiał najmniejszego strachu. Teraz w jego głosie dało się wyczuć obawę. Sierociniec nie miał złej opinii, ale nigdy nie wiadomo, co działo się tam za zamkniętymi drzwiami. Korneliusz wiedział, że Adriaen Koorn, pryncypał, prowadził go silną ręką, że panowały tam dyscyplina i rygor.

– Objaśniać ci chyba nie trzeba, Jakubie? Pojmujesz przecież, że to jedyny sposób, żeby położyć temu kres?

Korneliusz zastanawiał się, czy się przypadkiem nie pomylili. Czy Jakub będzie zdolny milczeć o tym, co miał teraz na sumieniu? Gdyby się przyznał, konsekwencje byłyby ogromne. Nie tylko dla niego, ale i dla innych. Miał wątpliwości, czy Adriaen słusznie postąpił, wybierając na jego kompana właśnie Jakuba. Chłopak był niezbyt bystry, głupkowaty. Korneliusz zgodził się jednak, gdyż był on także rosły i silny jak niedźwiedź. Poza tym to nie miało znaczenia. Stało się i nie było już odwrotu.

– Tak, pojmuję – odpowiedział Jakub.

Pochylił głowę i wyciągnął dłonie przed siebie. Kiedy je odwrócił i rozcapierzył palce, zobaczył krew zgromadzoną w rowkach linii papilarnych. Chrząknął i próbował ją zetrzeć. Czerwony pył opadał niewidocznie na ziemię.

– Ręce, chciałbym ręce umyć.

– No to ruszaj się żwawiej. Im wcześniej przyjdziemy, tym wcześniej będziesz mógł je umyć.

Korneliusz przejechał ręką po włosach i odsunął kilka wilgotnych kosmyków z kołnierza. Pot lał mu się po twarzy. Coraz bardziej działało mu na nerwy cedzenie słów przez chłopaka. Pomasował brzuch w okolicy żołądka, do tej pory było mu niedobrze.

Zadanie było bardzo trudne. Z Wouterem Wincklem, swoim kuzynem, przyjaźnił się mimo różnic w poglądach. Kiedy cztery lata temu Elżbieta zmarła w połogu, to on pozostał przy Wouterze, pomógł mu znaleźć mamkę dla nowo narodzonego dziecka. Często się sobie zwierzali. Przeżył szok, kiedy pryncypał powiedział mu, czym zajmuje się jego krewny. Najpierw nie uwierzył, bo Woutera uważał zawsze za mądrego człowieka. Ponadto myślał, że zna go na wylot, że nie mają przed sobą żadnych tajemnic. Ale Adriaen pokazał mu dowody. Początkowo Korneliusz był bardzo rozczarowany, potem zaczęła go ogarniać coraz większa wściekłość.

Jak Wouter mógł tak nadużyć jego zaufania? Wieloletnia przyjaźń okazała się pomyłką, farsą opartą na kłamstwach. Teraz, po tych wszystkich rozmowach o religii, o swoich przekonaniach, szczerość słów kuzyna okazała się dyskusyjna.

Korneliusz westchnął. Wiedział, że prowadziła go boska ręka, że otrzyma przebaczenie, ale nie spodziewał się, że będzie mu tak ciężko. To nie okrucieństwo popełnionego czynu tak go poruszyło, nie, tu nie miał skrupułów. Chodziło o samego Woutera. Będzie za nim tęsknił. Za jego żywotnością, niemądrymi żartami, jego hojnością i dystansem do siebie. Poszedł do niego z sercem przepełnionym nienawiścią. Teraz wracał stamtąd z bólem w sercu.5

Pachniało papierosami i smażonym boczkiem. Tygodniowy jadłospis ociekający tłuszczami nienasyconymi i węglowodanami wisiał za porysowaną plastikową szybką. Obok przycisków do windy ktoś powiesił klepsydrę. Alek przeczytał, że pogrzeb detektywa odbył się pięć tygodni temu, że żona i dzieci będą za nim tęsknili, że nie chciał kwiatów. Obok widniało ogłoszenie, że drużyna rugby Scotland Yardu pilnie poszukuje nowych zawodników, zainteresowanym podano numer telefonu.

Drzwi się otworzyły. Chciał się odsunąć, żeby kobieta, która właśnie zjechała, mogła wyjść. W tym samym momencie usłyszał „dzień dobry”. Kobieta z windy wyciągnęła do niego rękę.

– Dawn Williams.

Z uśmiechem wysiadła. Była tego samego wzrostu co on i miała skórę koloru mahoniu.

– Przyszedł pan z wizytą do inspektora Wainwrighta?

– Tak, umówiłem się z nim.

Skinęła głową.

– Asystuję w dochodzeniu. W tę stronę proszę.

Szła tak szybkim krokiem, że musiał zwiększyć swoje normalne tempo. Na końcu korytarza zapukała do jakiegoś pomieszczenia.

– Sir, pan Schoeller do pana. – Przycisnęła plecy do lekko uchylonych drzwi, żeby mógł wejść.

Wainwright stał pod oknem, po prawej stronie wisiała tablica, która wyglądała, jakby była na wpół zjedzona przez korniki. Światło przeświecało jego odstające uszy, przez co miały barwę żywoczerwoną i wydawały się unosić obok głowy. W lewej dłoni trzymał pudełko pinezek.

– Panie Schoeller, dobrze, że pan przyszedł. Proszę usiąść. Napije się pan kawy czy herbaty? – zapytał, patrząc na Dawn.

– Nie, dziękuję, na razie nic.

Alek usiadł. Wzrok skierował na tablicę.

– Jak pan widzi, właśnie chciałem zacząć.

Wainwright oparł się o biurko i zaczął coś pisać na skrawku papieru. Alek usłyszał, że drzwi za jego plecami zamykają się cicho. Pokój wypełnił ciężki zapach atramentu i skrobanie markera.

– A zatem... – Wainwright podszedł do tablicy i przypiął papierek pinezką.

Alek skrzywił się, kiedy zobaczył, co tam było napisane. Wstał.

– Sprawa Schoellera – przeczytał Wainwright i założył ręce na piersi. Razem patrzyli na tekst. Detektyw spojrzał w bok i zobaczył, że Alek zacisnął zęby.

– Nie rozumiem, dlaczego pan chce jeszcze raz ze mną rozmawiać – odezwał się Alek poirytowanym głosem. – Powiedziałem panu wszystko, nic nie wiem poza tym, co już zeznałem.

– Mhm, ale mimo to chcę z panem jeszcze raz omówić wszystko krok po kroku. Na wypadek, gdybyśmy coś przeoczyli, ja albo pan.

– Traci pan czas.

– Lepiej będzie, jeśli pozwoli mi pan samemu decydować o tym, jak mam wykorzystywać swój czas. – Wainwright odwrócił się do niego i zrobił krok do przodu. Stał tak blisko Alka, że mógł dostrzec popękane naczynka na jego nosie. – Im szczegółowiej porozmawiamy ze wszystkimi, którzy są powiązani z tym zdarzeniem, tym szybciej będziemy mogli rozpocząć dochodzenie i zakończyć sprawę sukcesem. Zakładam, że i panu zależy na dowiedzeniu się, kto ma to morderstwo na sumieniu. Pewnie oglądał pan w telewizji dosyć kryminałów, żeby wiedzieć, że najważniejsze są pierwsze godziny śledztwa. – Śledczy coraz bardziej podnosił głos. Podszedł jeszcze bliżej.

Alek się cofnął.

– Wchodzę na pana terytorium? No, uraziła mnie pana uwaga o marnowaniu czasu. Więc jeśli pan pozwoli, to zaczniemy od razu. Proszę mi podawać po kolei te zdjęcia, będę je wieszał. – Wainwright wskazał stertę leżącą na biurku.

Alek podszedł z wahaniem. Wziął zdjęcie z wierzchu: drzwi wejściowe do Cadogan Place. Detektyw kucnął i przeciągał pędzelkiem po klamce. Alek widział siebie w otwartych drzwiach. Wainwright wyjął mu zdjęcie z rąk. Przypiął je do tablicy i puknął w nie palcem.

– Dla porządku, panie Schoeller: drzwi były otwarte, kiedy pan wchodził?

– Tak.

– Zakładamy, że pan Schoeller wpuścił kogoś do środka. Nie ma śladów włamania. Przypuszczamy nawet, że był to ktoś, kogo on znał. Zakładam, że pana stryj nie miał zwyczaju wpuszczać w nocy do środka byle kogo?

– Nie, oczywiście, że nie.

– Czy przychodzi panu na myśl, kto mógł wtedy przyjść?

Alek potrząsnął głową i wzruszył ramionami.

– Panie Schoeller, czy pana stryj... jak to ująć... spotykał się z różnymi osobami? Może do kogoś dzwonił, szukał towarzystwa tej nocy?

– Nie robił takich rzeczy. – Alek spojrzał na Wainwrighta ze złością.

– Okej, dobrze. Następne zdjęcie proszę.

Alek włożył fotografię w wyciągniętą rękę detektywa.

– Dobrze, to jest hol. Kiedy pan wchodził, światło było zapalone czy nie?

– Wyłączone.

– A potem?

Alek westchnął.

– Już mówiłem. Światło paliło się w gabinecie. Tam go znalazłem.

– Martwego?

– Tak. – Alek poczuł ucisk w gardle.

– Pana stryj był torturowany, sam pan to zauważył. Czy wie pan dlaczego? Czy zajmował się sprawami, które nie powinny ujrzeć światła dziennego?

– Skąd panu takie rzeczy przychodzą do głowy! Człowiek w wieku siedemdziesięciu pięciu lat zajmujący się nielegalnymi sprawami? Co pan ma na myśli, jeśli można zapytać? Niech zgadnę. Narkotyki. Faktycznie, już to widzę: mój stryj z walizeczką kokainy odwiedza po kolei wszystkie nocne kluby, szukając klientów. No nieee, wie pan co? A może zajmował się pornografią dziecięcą? Jeszcze lepiej, handlował dziećmi! Przemycał dzieci z Tajlandii, odbierał im paszporty i kazał pracować w burdelach, dopóki nie padną.

– Panie Schoeller, ja...

– Nie, nie – przerwał mu Alek, wyciągając rękę. – Chwileczkę, jeszcze nie skończyłem. Nie mam zamiaru słuchać pana dalszych insynuacji. Ten człowiek cieszył się szacunkiem w najwyższych kręgach, miał przyjaciół wśród polityków i dyplomatów. To on nauczył mnie szacunku i miłości do ludzi, nauczył, co to znaczy być człowiekiem w tym zepsutym świecie. Pan chce mi udowodnić, że zajmował się podejrzanymi sprawami. Wydaje się panu, że kim pan jest?

– Wiem, kim jestem – odpowiedział Wainwright uspokajającym tonem. – A Tibbens?

Na chwilę zbił Alka z tropu.

– Co: Tibbens?

– Co może mi pan o nim powiedzieć?

– Przecież pan z nim rozmawiał.

– Oczywiście, ale chciałbym usłyszeć o nim coś więcej od pana.

– Jak to ode mnie? Już od trzydziestu lat jest na służbie u stryja. Znam go od momentu, kiedy tam zamieszkałem. Został kiedyś przyjęty na szofera i nigdy stryja nie opuścił. Jedyne, co o nim wiem, to że skoczyłby za nim w ogień. Wszystko by dla niego zrobił.

– Wszystko? Jak daleko mógł się posunąć?

– O co panu chodzi?

– O to. – Wainwright podszedł do parapetu i wziął brązową kopertę. Wyjął z niej zdjęcie i powiesił na tablicy. Tibbens patrzył ze stoickim spokojem przed siebie, trzymając w ręku tabliczkę z numerem.

– Co to jest? – Alek podszedł do tablicy i popatrzył na zdjęcie.

– Wilbur Tibbens ma przeszłość kryminalną. Był kiedyś aresztowany za znęcanie się.

– Znęcanie się? Niemożliwe. – Zdumiony Alek jeszcze raz rzucił okiem na zdjęcie. – On nigdy nikogo nie pobił.

– Kiedyś kogoś jednak pobił – odpowiedział Wainwright z dezaprobatą. – Nieładnie. Zastanawiam się, czy się nie pokłócili i sytuacja nie wymknęła się spod kontroli.

– Kłótnia między nimi? Gdyby tak było, toby mi powiedział.

– Hm. To może inaczej. Czy w ostatnim czasie zauważył pan u stryja jakąś zmianę? Co u niego było słychać? Jak się czuł? Czy zachowywał się normalnie?

– Nie, nic szczególnego nie zauważyłem.

– Nic?

– No nic.

– Czy śmierć mogła mieć coś wspólnego z szantażem? Jak się zachowywał w ostatnim czasie? Czy był podniecony, szybciej wpadał w roztargnienie, złościł się na coś, może był niespokojny?

– Nie musi mi pan tłumaczyć, rozumiem, o co panu chodzi.

– Więc?

– Więc co? – burknął Alek.

– Czy był szantażowany?

– Czym? Pewnie pan myśli, że ma to jakiś związek z jego homoseksualizmem. Niemożliwe, nie krył się z tym.

– Dobrze, proszę mi podać to zdjęcie, i jeszcze tamto – uciął Wainwright, wciskając Alkowi do rąk pudełko pinezek. Wziął następne zdjęcie, jedną ręką przytrzymał je na tablicy, a drugą wyciągnął po pinezkę. Nie odwracając się, rzucił: – Co pan zrobił po wejściu do gabinetu?

Wainwright przystanął na chwilę przed fotografią, którą właśnie powiesił, i odsunął się na bok. Alek westchnął. Kiedy patrzył na martwe ciało leżące na podłodze, poczuł na sobie wzrok detektywa. Przełknął ślinę i potarł oczy czubkami palców. Potem spojrzał ze złością na Wainwrighta.

– To już też mówiłem. Leżał przed kominkiem. Podbiegłem do niego. Kiedy go zobaczyłem, zaraz zadzwoniłem na pogotowie.

– Czy przesuwał pan ciało, dotykał czegoś?

– Oczywiście, że dotykałem, przecież pan widzi. Podłożyłem mu poduszkę pod głowę i zbadałem puls... Próbowałem go jeszcze... reanimować, ale było za późno.

– Jest pan pewien? – Wainwright podniósł głos i wskazał tablicę. – Niech pan spojrzy na tę twarz. Czy widać w niej strach? Czy to jest twarz kogoś, kto się boi? Czy to jest ktoś, kto patrzy w oczy mordercy? Proszę, to... i jeszcze to.

Rzucił na biurko zdjęcia z ciałem Franka sfotografowanym z różnych stron. Potem podszedł do Alka.

– Panie Schoeller, zagram z panem w otwarte karty. Mamy raport patolożki i zakładu medycyny sądowej. Są tam rzeczy, które nie zgadzają się z pana zeznaniami. Chyba nie powiedział nam pan wszystkiego. Co pan przed nami ukrywa?

Alek przełknął ślinę.

– Dlaczego miałbym coś ukrywać?

– No właśnie nie wiem dlaczego. – Puknął Alka palcem w pierś. – Ale pan dobrze wie, że różne rzeczy się nie zgadzają.

– Co na przykład?

– Na przykład to, że na półce z książkami znaleźliśmy ślady krwi pana stryja. Ale tylko w jednym miejscu. To oznacza, że coś z tej półki wziął już po tym, jak go torturowano. Prawdopodobnie książkę. Dziwne jest to, że na żadnej książce nie było śladów krwi. Nie znaleźliśmy ich.

– A więc zakłada pan, że ja to coś znalazłem, a nie morderca? Dlaczego nie on? Poza tym uważa pan, że stryj w takim stanie wstał, żeby wyjąć książkę z półki? Nie wydaje mi się to prawdopodobne.

– Może coś powiedział?

– Jasne, coś powiedział. Czy to są nowe metody śledcze Scotland Yardu? Pytać martwego, jak zginął? Był martwy, kiedy tam wszedłem. Ile razy mam to powtarzać? Podłożyłem poduszkę pod głowę, reanimowałem metodą usta – usta i robiłem masaż serca.

– Dlaczego podłożył mu pan poduszkę pod głowę?

– Słucham?

– Panie Schoeller, dlaczego podłożył pan poduszkę pod głowę? Wchodzi pan do pokoju, widzi, że pana stryj leży martwy. I pierwsza rzecz, jaką pan robi, to bierze pan poduszkę i podkłada mu pod głowę. To absurdalne!

Wainwright zauważył, że Alek zaczął mrugać.

– Niech pan posłucha, to była pierwsza myśl, jaka mi przyszła do głowy. Żeby Frankowi było wygodniej.

– Chciał pan, żeby martwemu człowiekowi było wygodniej? Ciekawe. A więc podłożył mu pan poduszkę pod głowę, zanim zaczął pan reanimować.

– Tak.

– Bo myślał pan, że on jeszcze żyje?

– Właśnie.

– Sprytne, najpierw podłożyć komuś poduszkę pod głowę, żeby potem reanimować usta – usta? Tego nauczyli pana na kursie? Najpierw podłóż poduszkę pod głowę reanimowanego?

– Nie wiem, nie mam żadnego doświadczenia...

– Zdaniem ratowników z pogotowia wiedział pan bardzo dobrze, jak się reanimuje. Szkoda, myślałem, że pan nam pomoże, ale niestety.

Alek wzruszył ramionami.

– Ostrzegałem pana, że traci pan ze mną czas.

– Panie Schoeller, pan coś ukrywa. Nie wiem co i nie wiem dlaczego. Umówmy się tak, że jeśli przyjdzie panu do głowy coś, co nam może pomóc, to się pan z nami skontaktuje. Niech pan to spokojnie przemyśli. Komu mogło zależeć na śmierci stryja, pomijając pana, oczywiście? Kogo wpuściłby w nocy do domu? Jeśli wpadnie pan na coś, co mogłoby być dla nas przydatne... – Wainwright wyciągnął pogniecioną wizytówkę z wewnętrznej kieszeni marynarki i wręczył ją Alkowi.

– Przed chwilą powiedział pan mimochodem, że miałbym skorzystać na śmierci stryja. – Alek włożył wizytówkę do kieszeni spodni. – Żeby wszystko było jasne: jeśli mnie o coś podejrzewacie, to proszę mi to powiedzieć prosto w twarz. Zakładam, że prześledził pan moją przeszłość. W związku z tym wie pan, że nie potrzebuję pieniędzy stryja, sam potrafię się świetnie utrzymać.

Wainwright spojrzał na niego. Rzeczywiście prosił Dawn o sprawdzenie wszystkich informacji o Alku. Rano przejrzał cały raport.

Alek miał siedem lat, kiedy jego rodzice zginęli w katastrofie lotniczej. Frank Schoeller, brat jego ojca, został wybrany na opiekuna chłopca i sprowadził go do Londynu. Alek studiował historię, ale jej nie skończył, bo poświęcił się pasji malarskiej. Dobrze na tym wyszedł. W tej chwili należał do najlepiej sprzedających się artystów Europy Zachodniej. Jego obrazy szły jak ciepłe bułeczki i przynosiły średnio dwieście tysięcy funtów za sztukę. Dawn zdołała też ustalić, że kilka lat temu Alek spędził sześć miesięcy w klinice, żeby wyleczyć się z uzależnienia od kokainy.

– Mówi pan: pieniądze, panie Schoeller? Niewielu ludzi ma ich dosyć. To oczywiście zależy od potrzeb – oświadczył Wainwright, patrząc znacząco na Alka. – Poza tym pieniądze nie są jedynym motywem popełniania morderstwa, wie pan o tym tak samo dobrze jak ja. Nawiasem mówiąc, wie pan, że ma pan już wstęp do domu? I ciało stryja też zostało zbadane. Rozumiem, że zostanie pochowany w Holandii, może pan zacząć załatwiać formalności.

Wyciągnął dłoń.

– No to do zobaczenia.

Kiedy zamknął za sobą drzwi, Wainwright podszedł do tablicy. Ostatnie zdjęcie, które powiesił, było fotografią Alka.

------------------------------------------------------------------------

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

------------------------------------------------------------------------