Tysiąc odłamków ciebie - ebook

Rozdział pierwszy

Dłonie mi drżą, gdy opieram się o ceglany mur. Moją skórę chłoszcze padający z nieba zimny, ostry deszcz, którego nigdy wcześniej nie widziałam. Trudno mi złapać oddech. Wiem tylko, że Firebird zadziałał. Wisi na mojej szyi, wciąż promieniujący ciepłem po podróży.

Nie mam czasu. Nie wiem, czy zostały mi minuty, sekundy czy jeszcze mniej. Rozpaczliwie przeszukuję nieznane ubranie – krótka sukienka i lśniący żakiet nie mają kieszeni, za to na ramieniu mam małą torebkę. Kiedy zaczynam w niej grzebać, nie znajduję długopisu, jedynie szminkę. Drżącymi palcami odkręcam ją i gryzmolę napis na obszarpanym plakacie na ścianie zaułka. To wiadomość, którą muszę przekazać – jedyna rzecz, jaką muszę zapamiętać, gdy zniknie wszystko to, czym jestem.

ZABIJ PAULA MARKOVA.

Teraz mogę już czekać na śmierć. Chociaż właściwie „śmierć” nie jest odpowiednim słowem. To ciało nadal będzie oddychać. To serce nadal będzie bić. Ale ja nie będę już zamieszkującą je Marguerite Caine.

Ciało zostanie zwrócone prawowitej właścicielce, Marguerite, która przynależy do tego właśnie wymiaru. Wymiaru, do którego przeskoczyłam za pomocą Firebirda. Jej świadomość zastąpi moją lada chwila, za sekundę, i chociaż wiem, że w odpowiednim momencie znowu się obudzę, przeraża mnie myśl o tym, że stracę świadomość. Zniknę. Będę uwięziona wewnątrz niej. Cokolwiek dzieje się z ludźmi przybyłymi z innego wymiaru.

W tym momencie dociera do mnie, że Firebird naprawdę działa. Podróż między alternatywnymi wymiarami jest możliwa. Właśnie to udowodniłam. Wśród całego mojego smutku i lęku rozpala się jeden ognik dumy, a ja mam wrażenie, że to jedyne źródło ciepła i nadziei na świecie. Teorie mamy są prawdziwe. Udowodniłam to, nad czym pracowali moi rodzice. Gdyby tylko tata mógł się o tym dowiedzieć.

Theo. Nie ma go tutaj. Nadzieja, że tutaj będzie, była całkowicie nierealna, ale mimo to ją żywiłam.

Proszę, niech Theo będzie cały i zdrowy – myślę. To byłaby modlitwa, gdybym nadal w coś wierzyła, ale moja wiara w Boga także umarła zeszłej nocy.

Opieram się o ścianę, z dłońmi rozłożonymi jak podejrzany na policyjnym samochodzie, na chwilę przedtem jak zostanie skuty kajdankami. Serce wali mi jak młotem. Nikt wcześniej tego nie zrobił – co oznacza, że nikt nie wie, co się zaraz ze mną stanie. A jeśli Firebird nie zdoła ściągnąć mnie z powrotem do mojego wymiaru?

Czy właśnie w ten sposób umrę?

Wczoraj o tej samej porze mój tata prawdopodobnie zadawał sobie to samo pytanie.

Zacisnęłam powieki, a zimny deszcz zmieszał się na mojej twarzy z gorącymi łzami. Chociaż starałam się nie wyobrażać sobie, jak umierał, obrazy ciągle na nowo wdzierały się nieproszone do mojego umysłu: samochód napełniający się wodą, brązowawa rzeka chlupiąca o szyby. Prawdopodobnie jest oszołomiony po wypadku, ale stara się bez powodzenia otworzyć drzwi. Chwyta ostatnie hausty powietrza wewnątrz samochodu, myśli o mnie, mamie i Josie…

Musiał tak bardzo się bać.

Zawroty głowy sprawiają, że ziemia pod moimi nogami się przekrzywia i uginają się pode mną kolana. To już. Zaraz zniknę.

Dlatego zmuszam się, żeby otworzyć oczy i patrzeć na wiadomość. Chcę, by to była pierwsza rzecz, jaką zobaczy tamta Marguerite. Chcę, by ta wiadomość została w niej niezależnie od wszystkiego. Jeśli ją zobaczy, jeśli będzie powtarzać w myślach te słowa, to obudzi mnie wewnątrz niej tak samo skutecznie, jak zrobiłby to Firebird. Moja nienawiść jest silniejsza niż wymiary, pamięć i czas. Moja nienawiść jest teraz najprawdziwszą częścią mojej tożsamości.

Zawroty głowy narastają, świat staje się rozmyty i szary, a słowa „ZABIJ PAULA MARKOVA” czernieją…

…i nagle mój wzrok się wyostrza. Znowu widzę wyraźnie słowo „ZABIJ”.

Zaskoczona odsuwam się o krok od ściany. Czuję się całkowicie przytomna. Nawet bardziej niż przedtem.

Kiedy tak stoję i patrzę na moje buty na szpilkach w kałuży, uświadamiam sobie, że nigdzie się nie wybieram.

W końcu zaczynam wierzyć w swoje szczęście i robię kilka kroków w głąb zaułka. Deszcz mocniej chłoszcze moją twarz, gdy podnoszę głowę, by spojrzeć na pokryte chmurami niebo. Nisko nad miastem wisi futurystyczny pojazd latający, przypominający jeszcze jedną chmurę. Najwyraźniej jego zadaniem jest wyświetlanie na miejskim niebie holograficznych billboardów. Zdumiona patrzę na pojazd powietrzny, unoszący się w tym dziwnym nowym wymiarze, i na trójwymiarowe reklamy, które migoczą wokół niego, gdy leci po niebie. Nokia. BMW. Coca-Cola.

To tak bardzo przypomina mój świat, a jednocześnie jest od niego całkowicie odmienne.

Czy Theo czuje się tym nowym światem tak samo przytłoczony jak ja? Na pewno. Jego rozpacz jest niemal tak samo głęboka jak moja, chociaż tata był tylko jego opiekunem naukowym. Poza tym właśnie nad tym Theo i moi rodzice pracowali przez ostatnie kilka lat. Czy on także zachował świadomość? Jeśli tak, w trakcie tej podróży będziemy panować nad wszystkim, nasze mózgi będą pilotować nas samych urodzonych w tym alternatywnym wymiarze. To oznacza, że mama myliła się w jednej sprawie – co jest dość zaskakujące, skoro wszystkie jej pozostałe teorie okazały się prawdziwe. Ale jestem za to wdzięczna losowi, przynajmniej do chwili, gdy moja wdzięczność roztapia się w ognistym wybuchu gniewu.

Teraz nic mnie nie powstrzyma. Jeśli Theo także tu trafił i zdoła mnie znaleźć – a ja rozpaczliwie chciałabym, żeby tak się stało – uda nam się to zrobić. Dopadniemy Paula. Odbierzemy ukradziony przez niego prototyp Firebirda. I zemścimy się za to, co zrobił mojemu ojcu.

Nie wiem, czy jestem osobą, która potrafi zabić kogoś z zimną krwią. Ale zamierzam to sprawdzić.Rozdział drugi

Nie jestem fizykiem, tak jak mama, ani nawet studentem fizyki, jak Paul i Theo. Jestem córką pary naukowców, którzy postawili na edukację domową i dali mi mnóstwo swobody w wyborze kierunku. Jako jedyny członek rodziny z lepiej działającą prawą półkulą mózgu znacznie więcej czasu poświęcałam na rozwijanie pasji malarskiej niż na przyswajanie zaawansowanych tematów naukowych. Jesienią wybierałam się do Rhode Island School of Design, gdzie zamierzałam studiować konserwację dzieł sztuki. Dlatego jeśli chcielibyście mieszać farby olejne, rozpiąć płótno na blejtramie albo porozmawiać o Kandinskym, jestem do dyspozycji. Jeśli chodzi o teorię naukową leżącą u podstaw podróży międzywymiarowych, spróbujcie pod innym adresem. Ale mogę wam powiedzieć, co wiem.

Wszechświat jest tak naprawdę zbiorem wszechświatów. Istnieją niezliczone kwantowe rzeczywistości, poskładane wewnątrz siebie nawzajem, i to właśnie je nazywamy dla uproszczenia wymiarami.

Każdy wymiar reprezentuje jeden zestaw możliwości. Mówiąc w skrócie, wszystko, co mogłoby się zdarzyć, gdzieś się zdarza. Istnieje wymiar, w którym naziści wygrali drugą wojnę światową. Wymiar, w którym Chiny skolonizowały Amerykę na długo zanim Kolumb wyruszył w rejs. A także wymiar, w którym Brad Pitt i Jennifer Aniston nadal są małżeństwem. Nawet wymiar zupełnie taki jak mój, identyczny pod każdym względem, poza tym jednym dniem w czwartej klasie, kiedy tamta Marguerite założyła niebieską bluzkę, podczas gdy ja wybrałam zieloną. Z każdą możliwością, za każdym razem, gdy los rzuca monetą, wymiary dzielą się po raz kolejny, tworząc jeszcze więcej warstw rzeczywistości. Ten proces przebiega nieustannie, w nieskończoność.

Te wymiary nie ukrywają się w odległym kosmosie. Są dosłownie wokół nas, nawet wewnątrz nas, ale ponieważ istnieją w innej rzeczywistości, nie możemy ich zauważyć.

Na początku swojej kariery moja mama, dr Sophia Kovalenka, postawiła hipotezę, że powinniśmy być w stanie nie tylko wykryć istnienie tych wymiarów, lecz także je zaobserwować, a nawet wejść z nimi w interakcję. Wszyscy się z niej śmiali. Pisała artykuł za artykułem, rok po roku rozbudowywała swoją teorię, lecz nikt jej nie słuchał.

Aż pewnego dnia, kiedy już wszystko wskazywało na to, że zostanie ostatecznie uznana za wariatkę, zdołała opublikować jeszcze jeden artykuł wskazujący na zbieżności pomiędzy teorią falową, a jej pracami nad rezonansem wymiarowym. Prawdopodobnie tylko jeden naukowiec na świecie potraktował ten artykuł serio – dr Henry Caine, brytyjski oceanograf. A także fizyk i matematyk. Oraz, jak łatwo zgadnąć, pracoholik. Kiedy zobaczył artykuł, potrafił dostrzec w tej teorii potencjał, jakiego nikt wcześniej nie zauważył. Mama miała szczęście, ponieważ od kiedy rozpoczęli wspólne badania, ich wyniki naprawdę zaczęły się układać w całość.

Ja i Josie miałyśmy jeszcze więcej szczęścia, ponieważ dr Henry Caine z czasem został naszym tatą.

Przeskoczmy teraz dwadzieścia cztery lata. Ich badania weszły na etap, na którym zaczęły przyciągać także uwagę osób spoza grona akademickiego. Eksperymenty dostarczające dowodów na istnienie wymiarów alternatywnych zostały powtórzone przez innych naukowców na Uniwersytetach Stanforda i Harvarda. Nikt już się nie śmiał. Moi rodzice szykowali się do spróbowania podróży międzywymiarowej – a przynajmniej stworzenia urządzenia, które by ją umożliwiło.

Teoria mamy zakładała, że przenoszenie obiektów fizycznych pomiędzy wymiarami byłoby bardzo, bardzo trudne, ale energia powinna podróżować stosunkowo łatwo. Mama twierdziła także, że świadomość jest formą energii. To prowadziło do mnóstwa szalonych spekulacji – ale mama i tata koncentrowali się przede wszystkim na zbudowaniu urządzenia, które uczyniłoby podróż międzywymiarową czymś więcej niż tylko mrzonką. Czegoś, co pozwoliłoby ludziom swobodnie przenosić się do innego wymiaru, a potem – co było znacznie bardziej skomplikowane – wrócić tą samą drogą.

To był śmiały pomysł. Nawet niebezpieczny. Urządzenie musiało zostać zrobione ze szczególnych materiałów, które przemieszczały się znacznie łatwiej niż inne formy materii. Musiało stanowić kotwicę dla świadomości podróżnika, co najwyraźniej było bardzo trudne. Musiało spełniać jeszcze milion innych technicznych warunków, do których zrozumienia potrzebowałabym dziesiątków stopni naukowych z fizyki. W skrócie: takie urządzenie naprawdę trudno było zrobić. Właśnie dlatego moi rodzice opracowali wiele prototypów, zanim w ogóle zaczęli się zastanawiać nad ich przetestowaniem.

Dlatego gdy – zaledwie kilka tygodni temu – w końcu zbudowali model, który mógł działać, musieliśmy to uczcić. Mama i tata, którzy zwykle nie pili nic mocniejszego niż Darjeeling, otworzyli butelkę szampana. Theo dał kieliszek także i mnie, ale nikt się tym nie przejął.

– Za Firebirda – powiedział Theo. Ostateczny prototyp leżał na stole, wokół którego się zgromadziliśmy. Mechanizm lśnił, a skomplikowane warstwy metalu nakładały się na siebie jak skrzydła owada. – Nazwanego na cześć legendarnego rosyjskiego żar-ptaka, który wysyłał bohaterów na poszukiwanie cudownych przygód – Theo skłonił się przed moją matką – i oczywiście na cześć mojego sportowego autka, ponieważ jest ono równie niesamowite. – Theo był gościem, który mówił rzeczy takie jak „sportowe autko” ironicznie. Niemal wszystko mówił ironicznie. Ale tego wieczora, gdy patrzył na moich rodziców, w jego oczach lśnił prawdziwy podziw. – Wznoszę toast za nadzieję, że także przeżyjemy jakieś przygody.

– Za Firebirda – powiedział Paul. Już wtedy musiał planować to, co zamierzał zrobić, nawet w momencie, gdy uniósł kieliszek i stuknął nim o kieliszek taty.

Wszystko razem spowodowało, że po dziesiątkach lat trudności i szyderstw moi rodzice w końcu zyskali prawdziwy szacunek środowiska naukowego – i byli na krawędzi odkrycia, które miało przynieść im znacznie więcej. Mama zostanie ogłoszona jednym z największych naukowców wszechczasów. Tata osiągnie przynajmniej taki status, jak miał Pierre Curie. Może nawet będzie nas stać na wakacyjną podróż po Europie, w trakcie której mogłabym zwiedzić Ermitaż, Prado i wszystkie inne niesamowite muzea, o których słyszałam, ale których nigdy wcześniej nie widziałam. Wszystko, o czym marzyliśmy, było na wyciągnięcie ręki.

A potem ich zaufany asystent, Paul Markov, ukradł prototyp, zamordował mojego ojca i uciekł.

Miał sposób, żeby uszło mu to na sucho – wymknął się do innego wymiaru, gdzie nie mogła go dosięgnąć sprawiedliwość. To była zbrodnia doskonała. Zniknął ze swojego pokoju w akademiku bez śladu, zostawiając drzwi zamknięte od środka.

(Najwyraźniej kiedy ludzie podróżują pomiędzy wymiarami, ich fizyczne ciała „przestają być obserwowalne”, co należy do żargonu mechaniki kwantowej. Wyjaśnienie wymaga opowiedzenia całej tej okropnie skomplikowanej historii o kocie w pudełku, który jest jednocześnie żywy i martwy do momentu, gdy otworzysz pudełko. Nigdy nie próbujcie pytać fizyków o tego kota).

Nikt nie mógł znaleźć Paula, nikt nie mógł go złapać. Ale Paul nie wziął pod uwagę Theo.

Theo przyszedł do mnie wieczorem, kiedy siedziałam na rozchwianej starej werandzie na tyłach domu. Jedyne źródła światła stanowiły księżyc w pełni oraz lampki, którymi Josie w zeszłym roku oplotła balustradę, w kształcie lśniących turkusem i pomarańczem tropikalnych rybek. Na koronkową sukienkę barwy kości słoniowej narzuciłam stary rozpinany sweter taty. Nawet w Kalifornii grudniowe noce były zimne, a poza tym sweter nadal pachniał tatą.

Myślę, że zanim wszedł, obserwował mnie przez chwilę i czekał, aż się uspokoję. Na zaczerwienionych policzkach miałam ślady łez. Wydmuchiwałam nos tyle razy, że z każdym oddechem wydawał mi się otarty do żywego. Głowa pulsowała mi bólem. Ale przynajmniej na chwilę całkowicie się wypłakałam.

Theo usiadł na stopniach koło mnie, niespokojny i spięty, przytupując nerwowo jedną stopą.

– Posłuchaj – powiedział. – Mam zamiar zrobić coś głupiego.

– Co takiego?

Popatrzył prosto na mnie ciemnymi oczami, tak skoncentrowany, że przez jeden zwariowany moment pomyślałam, że pomimo wszystkiego tego, co się dzieje, zamierza mnie pocałować.

Zamiast tego wyciągnął rękę, na której leżały jeszcze dwie kopie Firebirda.

– Zamierzam ścigać Paula.

– Ty… – Drżący głos, już i tak nadwyrężony od płaczu, całkiem mi się załamał. Miałam tyle pytań, że nie wiedziałam nawet, od czego zacząć. – Masz jeszcze stare prototypy? Myślałam, że zostały rozebrane.

– Paul też tak myślał. No i… cóż, technicznie rzecz biorąc, tak myśleli też twoi rodzice. – Theo zawahał się. Nawet sama wzmianka o tacie, zaledwie dzień po jego śmierci, bolała okropnie, jego na pewno prawie tak samo jak mnie. – Ale zatrzymałem te części, których nie wykorzystywaliśmy ponownie. Bawiłem się nimi. Pożyczyłem trochę sprzętu z laboratorium Triadu i wykorzystałem postępy, jakich dokonaliśmy przy okazji ostatniego Firebirda, żeby ulepszyć te dwa. Jest spora szansa, że przynajmniej jeden z nich będzie działać.

Spora szansa. Theo miał zamiar podjąć nieprawdopodobne ryzyko, ponieważ dawało mu to „sporą szansę”, żeby zemścić się na Paulu za to, co zrobił.

Chociaż zawsze był żartownisiem i czasem bywał flirciarzem, zdarzało mi się zastanawiać, czy Theo Beck, poza tymi swoimi T-shirtami z nadrukami zespołów indie, hipsterskim kapeluszem i pontiakiem z 1981 roku, którego sam naprawił, nie jest skończonym idiotą. Teraz było mi wstyd, że kiedykolwiek w niego wątpiłam.

– Kiedy ludzie podróżują między wymiarami – zaczął, patrząc na prototypy – zostawiają ślady. Na poziomie subatomowym… Dobra, będę się streszczać. Chodzi o to, że mogę dogonić Paula. Nieważne, ile razy będzie skakał i przez ile wymiarów się przemieści, zawsze będzie zostawiał ślad. Wiem, jak ustawić te urządzenia, żeby podążały tym śladem. Paul może uciekać, ale nie zdoła się przede mną ukryć.

Firebirdy lśniły na jego dłoni. Wyglądały jak dziwaczne, asymetryczne medaliony z brązu – trochę jak biżuteria z epoki Art Nouveau, kiedy modne zrobiły się organiczne kształty. Jeden z metali w środku był tak rzadki, że wydobywano go tylko w jednej dolinie na całym świecie, ale jeśli ktoś nie wiedział o tym wszystkim, zauważyłby tylko urodę tych wisiorów. W rzeczywistości Firebirdy były kluczami do drzwi wszechświata. Czy też raczej – do wielu wszechświatów.

– Możesz dostać się za nim wszędzie?

– Prawie wszędzie – odparł Theo i popatrzył na mnie. – Wiesz o ograniczeniach, prawda? Nie przestawałaś słuchać za każdym razem, kiedy rozmawialiśmy o tym przy obiedzie?

– Wiem o ograniczeniach – powiedziałam urażona. – Chodziło mi o to, czy wszędzie, uwzględniając ograniczenia.

– W takim razie tak.

Żywe istoty mogły podróżować tylko do wymiarów, w których już istniały. Świat, w którym moi rodzice nigdy się nie spotkali, był światem, którego nie mogłam zobaczyć. Nie mogłabym się dostać do wymiaru, w którym równocześnie nie żyłam. Ponieważ kiedy człowiek podróżował do innego wszechświata, tak naprawdę materializował się wewnątrz swojej innej wersji – gdziekolwiek by nie była i czegokolwiek by nie robiła, tam właśnie się znajdował.

– A jeśli Paul skoczy gdzieś, gdzie nie będziesz mógł go ścigać? – zapytałam.

Theo wzruszył ramionami.

– Pewnie wyląduję w sąsiednim wszechświecie. Ale to nic takiego. Kiedy znowu skoczy, będę mógł wykryć jego ślad. – Z nieobecnym wzrokiem obracał Firebirdy w ręku.

Dla mnie to brzmiało tak, jakby z punktu widzenia Paula najlepszym pomysłem było skakać raz za razem, tak szybko, jak tylko zdoła, aż znajdzie wszechświat, w którym żadne z nas nie zaistniało. Wtedy mógłby tam zostać tak długo, jak tylko by chciał, i nigdy nie zostałby złapany.

Ale z całą pewnością Paul chciał czegoś więcej, niż tylko zniszczyć moich rodziców. Nieważne, jakim okazał się zbrodniarzem, nie był głupi – wiedziałam, że nie zrobił tego z czystego okrucieństwa. Gdyby zależało mu tylko na pieniądzach, sprzedałby te urządzenia komuś z naszego wymiaru, a nie uciekał do innego.

Czegokolwiek chciał, nie mógł się wiecznie ukrywać. Prędzej czy później spróbuje zrealizować swój prawdziwy, ukryty cel. A kiedy to zrobi, my będziemy mogli go złapać.

Będziemy mogli go złapać. Nie sam Theo, ale my oboje. Theo trzymał w ręku dwa prototypy.

Chłodny wiatr poruszył moimi włosami i sprawił, że lampki na balustradzie zakołysały się, jakby plastikowe rybki próbowały odpłynąć.

– Co się stanie, jeśli się okaże, że Firebird nie działa? – zapytałam.

Theo poskrobał martensem o deski werandy i odłupał drzazgę.

– Cóż, może nic się nie stanie. Może po prostu będę stał i czuł się jak idiota.

– To najgorszy scenariusz?

– Nie, najgorszy scenariusz obejmuje zmiksowanie mnie na atomową zupkę.

– Theo…

– Ale to się nie zdarzy – powiedział, jak zawsze pewny siebie. – W każdym razie poważnie w to wątpię.

Mój głos był ledwie głośniejszy od szeptu.

– Ale podejmiesz to ryzyko. Dla taty.

Nasze oczy się spotkały.

– Dla was wszystkich – powiedział Theo.

Ledwie mogłam oddychać.

Theo od razu odwrócił wzrok i dodał:

– Jak mówiłem, nic takiego się nie zdarzy. Prawdopodobnie oba powinny działać. Znaczy, to ja je odtworzyłem, a jak oboje wiemy, jestem genialny.

– Kiedy rozmawialiście o testowaniu tych urządzeń, sam powiedziałeś, że nie ma mowy, żeby którekolwiek z was brało to pod uwagę.

– No tak, wiem, często przesadzam. Chyba już to zauważyłaś. – Theo mógł być nieznośny, ale musiałam mu przyznać, że przynajmniej ma tego świadomość. – Poza tym to było, zanim sam zacząłem nad tym pracować. Te Firebirdy są lepsze od wszystkich wcześniejszych.

Nie umiałabym wskazać momentu, w którym podjęłam decyzję. Kiedy Theo przyszedł i usiadł ze mną na werandzie, czułam się bezsilna wobec tragedii, która rozdarła moją rodzinę. Jednak kiedy teraz się odezwałam, wydawało mi się, że już od dawna wiedziałam dokładnie, co zamierzam zrobić.

– Skoro jesteś tego taki pewien, to niech będzie. Wchodzę w to.

– Stop, moment. Nie mówiłem, że to wycieczka dwuosobowa.

Wskazałam na Firebirdy w kształcie wisiorów.

– Policz je.

Zacisnął pięść na Firebirdach i popatrzył na swoją rękę, jakby żałował, że przyniósł je oba i podsunął mi ten pomysł – ale co za pech, było już za późno.

– Nie musisz się obwiniać – powiedziałam cicho. – Nie zdołasz przekonać mnie, żebym zrezygnowała.

Theo pochylił się do mnie, a jego uśmieszek zniknął.

– Marguerite, czy pomyślałaś, jakie ryzyko podejmujesz?

– Nie większe od tego, jakie ty podejmujesz. Mój tata nie żyje. Mama zasługuje na sprawiedliwość. Dlatego trzeba powstrzymać Paula. I ja ci w tym pomogę.

– To niebezpieczne. W tym momencie nie mówię nawet o samym skakaniu między wymiarami. Chodzi mi o to, że nie wiemy, w jakim świecie możemy się znaleźć. Wiemy tylko, że gdziekolwiek wylądujemy, Paul Markov tam będzie, a to niestabilny sukinsyn.

Paul – niestabilny. Dwa dni temu roześmiałabym się, gdybym to usłyszała. Paul zawsze wydawał mi się cichy i solidny jak skały, na które wspinał się w weekendy.

Teraz wiedziałam, że Paul jest mordercą. Jeśli zrobił coś takiego mojemu ojcu, mógł zrobić to samo każdemu z nas. Jednak wszystko to nie miało już znaczenia.

– Muszę to zrobić, Theo – powiedziałam. – To ważne.

– To ważne. Właśnie dlatego ja to robię, ale to nie znaczy, że ty także musisz.

– Zastanów się nad tym. Nie możesz przeskoczyć do wymiaru, w którym nie istniejesz. Prawdopodobnie są takie wymiary, w których ja istnieję, a ty nie.

– I na odwrót – odparł.

– Mimo wszystko. – Wzięłam teraz Theo za drugą rękę, jakbym mogła mu przekazać, jak bardzo poważnie mówię, po prostu mocno ją ściskając. – Mogę ścigać go w miejsca, w które ty nie dotrzesz. Poszerzę twój zasięg. Zwiększę znacznie szanse na znalezienie go. Nie kłóć się ze mną, bo wiesz, że to prawda.

Theo wypuścił powietrze, ścisnął w odpowiedzi moją rękę, wypuścił ją i przeczesał sterczące kosmyki włosów palcami. Był niespokojny i nerwowy jak zawsze – ale widziałam, że się nad tym zastanawia.

Kiedy znowu na mnie spojrzał ciemnymi oczami, tylko westchnął.

– Gdyby twoja matka dowiedziała się, o czym rozmawiamy, obdarłaby mnie żywcem ze skóry. I nie mówię tego w przenośni. Myślę, że mogłaby to zrobić całkiem dosłownie. Czasem ma naprawdę dzikie spojrzenie. Założę się, że płynie w niej krew Kozaków.

Przez moment zawahałam się i pomyślałam, co to oznacza dla mojej matki. Jeśli w tej podróży coś pójdzie nie tak – jeśli zmienię się w atomową zupkę – w ciągu dwóch dni straci nie tylko męża, lecz także córkę. Nie było słów, by opisać, co wtedy się z nią stanie.

Ale jeśli Paulowi ujdzie to na sucho, to także ją zabije – i mnie również. Nie zamierzałam na to pozwolić.

– Mówiłeś już o zemście w imieniu mamy. To znaczy, że zrobimy to razem, prawda?

– Tylko jeśli jesteś całkowicie pewna. Proszę, zastanów się nad tym przez moment.

– Zastanawiałam się nad tym – powiedziałam, co nie do końca było prawdą, ale to nie miało znaczenia. Mówiłam to z takim samym przekonaniem wtedy, jak i teraz. – Wchodzę w to.

Właśnie tak się tutaj znalazłam.

Ale gdzie właściwie było to „tutaj”? Szłam ulicą, zatłoczoną pomimo późnej pory, i starałam się przyjrzeć otoczeniu. Gdziekolwiek byłam, na pewno nie była to Kalifornia.

Picasso mógłby uwiecznić to miasto, z ostrymi kątami, sztywnością i ciemnymi stalowymi liniami, które wydawały się przecinać budynki jak cięcia noża. Wyobraziłam sobie siebie jako jedną z namalowanych przez niego kobiet – z twarzą podzieloną na pół, asymetryczną i wewnętrznie sprzeczną, której jedna połowa się uśmiecha, a druga wydaje się bezgłośnie krzyczeć.

Zatrzymałam się. Znalazłam się na nadrzecznym bulwarze, a po drugiej stronie ciemnej wody zobaczyłam oświetlony reflektorami budynek, który rozpoznałam: katedrę świętego Pawła.

Londyn. Jestem w Londynie.

Dobrze. To ma sens. Tata jest… był Anglikiem. Przeprowadził się do Stanów dopiero wtedy, kiedy on i mama zaczęli razem pracować. Domyślałam się, że w tym wymiarze to ona przyjechała na jego uniwersytet i wszyscy mieszkaliśmy w Londynie.

Myśl o tym, że mój ojciec jest znowu żywy, gdzieś niedaleko, buzowała we mnie, aż przestałam być zdolna myśleć o czymkolwiek innym. Chciałam pobiec do niego teraz, w tej sekundzie, uściskać go mocno i przeprosić za wszystkie te razy, kiedy się z nim kłóciłam albo naśmiewałam się z jego obciachowych muszek.

Ale ta wersja mojego taty nie będzie moim tatą. Będzie inną wersją – ojcem tej Marguerite.

Nie obchodziło mnie to. I tak już nigdy nie znajdę się bliżej taty, więc nie zamierzałam marnować tej szansy.

No dobrze. Następny krok: dowiedzieć się, gdzie mieszka ta wersja.

Trzy moje wizyty w Londynie u cioci Susanny były raczej krótkie. Ciocia była zainteresowana tylko zakupami i plotkami. I chociaż tata kochał swoją siostrę, był w stanie wytrzymać z nią najwyżej sześć dni, zanim tracił cierpliwość. Jednak spędziłam w mieście dostatecznie dużo czasu, żeby wiedzieć, że powinno ono wyglądać zupełnie inaczej.

Szłam ulicą wzdłuż brzegu Tamizy i od razu mogłam się domyślić, że komputery zostały tutaj wynalezione trochę wcześniej, ponieważ były bardziej zaawansowane. Wielu ludzi, pomimo padającego deszczu, zatrzymywało się, by wywołać małe świetliste kwadraty, przypominające ekrany komputerów, które pojawiały się w powietrzu przed ich głowami. Jakaś kobieta rozmawiała z czyjąś twarzą – to musiała być holograficzna rozmowa telefoniczna. Kiedy tak stałam, jedna z moich szerokich bransolet zalśniła w świetle. Podniosłam nadgarstek do twarzy i przeczytałam słowa na wewnętrznej krawędzi, zapisane małą techniczną czcionką:

Ochrona Osobista ConTech

DEFENDER wer. 2.8

Technologia Verizon

Nie jestem pewna, co to znaczy, ale nie wydaje mi się, żeby ta bransoleta była tylko bransoletą.

Jakie jeszcze zaawansowane technologie mają tutaj? Dla wszystkich innych w tym wymiarze te rzeczy były bardziej niż pospolite. Zarówno pojazdy latające nad Londynem, jak i jednoszynową kolej przemykającą w górze wypełniali znudzeni pasażerowie, dla których był to po prostu koniec kolejnego zwyczajnego dnia.

Nie ma to jak w domu – pomyślałam, ale kiepski żart nie sprawdził się nawet w mojej głowie. Popatrzyłam znowu w dół, na wysokie obcasy, w niczym nieprzypominające moich zwykłych baletek. Na pewno nie wyglądały na magiczne czerwone pantofelki.

Przypomniałam sobie, że mam najpotężniejszą technologię na świecie – Firebirda zawieszonego na szyi. Otworzyłam medalion i popatrzyłam na mechanizm w środku.

Jest skomplikowany. Bardzo skomplikowany. To coś przypomina mi nasz pilot uniwersalny, który ma tyle przycisków i funkcji, że nikt w moim domu – zamieszkiwanym przez licznych fizyków, w tym moją matkę, będącą podobno nowym Einsteinem – nie potrafi odkryć, jak przełączyć go z PlayStation na nagrywarkę telewizyjną. Jednak podobnie jak w przypadku uniwersalnego pilota, nauczyłam się kilku najważniejszych funkcji. Jak przeskoczyć do nowego wymiaru. Jak natychmiast przeskoczyć z powrotem, gdyby ten, w którym się znajdę, z jakichś powodów okazał się niebezpieczny. A także jak w razie potrzeby uruchomić „przypomnienie”.

(Teoria zakładała, że ludzie podróżujący pomiędzy wymiarami nie będą przez cały czas w pełni świadomi tego, co się z nimi dzieje – tak jakby zapadną w sen wewnątrz innej wersji siebie. Dlatego za pomocą Firebirda można ustawić przypomnienie, które pozwoli świadomości na zachowanie kontroli trochę dłużej. Cóż, ta teoria upadła. O ile mogłam stwierdzić, przypomnienia nie były do niczego potrzebne.)

Popatrzyłam na Firebirda lśniącego w mojej dłoni i przypomniałam sobie, że skoro nauczyłam się, jak go ustawiać, to poradzę sobie ze wszystkim, czym może mnie zaskoczyć ten wymiar. Z nową energią zaczęłam staranniej obserwować ludzi wokół siebie. Patrz i ucz się.

Kobieta dotknęła metalowego znaczka na rękawie i pojawił się przed nią holograficzny ekran komputerowy. Szybko przesunęłam dłońmi po własnym ubraniu. Ten srebrny żakiet nie miał niczego na rękawie, ale coś podobnego było przypięte do klapy. Postukałam w to i aż podskoczyłam, gdy pojawił się przede mną holograficzny ekranik. Hologram podskoczył razem ze mną, zakotwiczony w metalowym znaczku.

Dobra, to… całkiem fajne. Co dalej? Komendy głosowe, takie jak wydawałam Siri w telefonie? Czy można zrobić ekran dotykowy, jeśli nie ma ekranu do dotykania? Na próbę wyciągnęłam rękę i przed ekranem pojawiła się holograficzna klawiatura. Czyli jeśli udam, że na niej piszę…

Rzeczywiście, słowa wpisywane przeze mnie pojawiły się na ekranie w okienku wyszukiwania: PAUL MARKOV.

Kiedy tylko pojawiło się osiemdziesiąt zylionów wyników, poczułam się jak idiotka. „Markov” było dość popularnym nazwiskiem w Rosji, skąd wyemigrowali rodzice Paula, kiedy miał cztery lata. Imię „Paul”, które ma rosyjski odpowiednik „Pawieł”, jest także często spotykane. Dlatego istnieją tysiące ludzi, którzy się tak nazywają.

Spróbowałam jeszcze raz – tym razem wyszukiwałam „Paul Markov” i „fizyk”. Nie było pewności, czy Paul także tutaj studiuje fizykę, ale od czegoś musiałam zacząć, a najwyraźniej fizyka była jedynym z ludzkich dokonań, jakie potrafił zrozumieć.

Te wyniki wyglądały bardziej obiecująco. Większość z nich pochodziła z Uniwersytetu Cambridge, więc wyświetliłam ten zatytułowany „Spis pracowników”. Pojawił się profil profesora o zupełnie innym nazwisku, zawierający listę jego asystentów naukowych, i oczywiście znalazło się wśród nich zdjęcie Paula Markova. To on.

Cambridge. To także w Anglii. Mogłam tam dotrzeć w ciągu kilku godzin…

Co oznaczało, że on także może tu dotrzeć w ciągu kilku godzin.

Możemy śledzić Paula, ponieważ Firebirdy pozwalają nam wykryć naruszenie struktury wymiaru. Ale to oznacza, że Paul może także śledzić nas.

Jeśli to jest właściwy wymiar – jeśli tutaj właśnie Paul uciekł po tym, jak przeciął hamulce w samochodzie taty i ukradł najnowszego Firebirda – to wie już o tym, że tu jestem.

Może ucieknie i ukryje się w następnym wymiarze.

A może już jedzie, żeby mnie dopaść.