Uboga guwernantka - Ponadczasowe historie miłosne Barbary Cartland - ebook

OD AUTORKI

Wczasach królowej Wiktorii i króla Edwarda los guwernantek był zazwyczaj smutny, a czasami nawet przerażający, tak jak to opisałam w tej powieści. Moja matka mówiła zawsze, że było jej ich żal, ponieważ jeśli były rozmowne, uważano je za „śmiałe”, natomiast jeśli nic nie mówiły — za „nudne”.

Ładna guwernantka była także często obiektem plotek. Pamiętam, że słyszałam kiedyś, jak znany „uwodziciel” z pokolenia mojej matki opowiadał:

— Bawiłem z wizytą w pewnym domu, w którym była ładna guwernantka. Zastanawiałem się czy jej nie uwieść, rozmyśliłem się jednak stwierdzając, że to niestosowne. Byłem zły, kiedy dowiedziałem się, że zrobił to mój przyjaciel.

Guwernantka nie należała ani do służby, ani do państwa. Ignorowana często przez oba te światy pozostawała samotna i izolowana od otoczenia. Jednak młode kobiety nie miały często w tych czasach innych możliwości pracy niż jako guwernantki lub damy do towarzystwa starych i zwykle swarliwych wdów.ROZDZIAŁ 1

Rok 1887

Drzwi otworzyły się i rozległ się ostry głos:

— Panno Laro, niech panienka tu przyjdzie. Jest taki ładny dzień, powinna panienka zaczerpnąć świeżego powietrza, zamiast tak wciąż siedzieć i pisać!

Lara Hurley podniosła głowę.

— Siedzę wciąż i piszę, bo mam w tym swój cel, nianiu — odrzekła ze śmiechem. — Będziesz ze mnie dumna, kiedy już stanę się sławna.

Niania, która pracowała w tym domu od ponad dwudziestu lat, prychnęła z lekceważeniem. Weszła do pokoju i zaczęła zbierać z krzeseł szal i słoneczny kapelusz oraz porozrzucane po podłodze książki.

Lara poprawiła się na krześle i zawołała:

— Nianiu, zgubiłam przez ciebie wątek, a tak mi ciężko idzie ten rozdział.

— Nie mam pojęcia, dlaczego chce panienka napisać książkę, skoro i tak jest ich pełno w tym domu — odparła niania.

— Tak teraz mówisz, a jak już zostanie wydana, to pierwsza będziesz chciała, żebym ci podpisała egzemplarz.

Niania chrząknęła, dając w ten sposób do zrozumienia, jak bardzo to było nieprawdopodobne. Lara ciągnęła dalej:

— No dobrze, nianiu, a co innego mogę robić, żeby zarobić pieniądze? Przecież wiesz dobrze, że ich potrzebujemy!

— Dużo w ten sposób się nie zarobi. Z tego co wiem, znani pisarze przymierali głodem na poddaszach, zanim ukazały się ich dzieła.

— Masz całkowitą rację — przytaknęła Lara. — Co prawda dzięki tobie szczęśliwie nie przymieram głodem, ale strasznie potrzebuję nowych strojów. Jeśli przez następne pięć lat będę chodzić do kościoła w tym samym kapeluszu, to jestem pewna, że rozsypie się ze starości, gdy będę śpiewać psalmy, i będziesz musiała się za mnie wstydzić!

Niania znów nic na to nie odpowiedziała, a Lara ciągnęła dalej:

— Nie chodzi o to, żeby ktoś w kościele zauważył, jak jestem ubrana, ale wiesz, jacy tu wszyscy dookoła są nudni i bez polotu. Nie dziwisz się chyba, że muszę wysilać wyobraźnię i wymyślać sobie rozrywki?

— Wcale nie chcę powiedzieć, że nie powinna panienka wysilać wyobraźni, panno Laro — odparła cierpko niania. — Chodzi tylko o to, że jest panienka blada i powinna wyjść na świeże powietrze, to nabrałaby trochę kolorów. Poza tym mogłaby panienka popracować trochę w ogrodzie albo poszkicować coś, tak jak to robią inne młode damy.

— Jakie młode damy? — zaciekawiła się Lara. — Jak dobrze wiesz, nie ma tu nikogo w moim wieku.

Niania, zdając sobie sprawę, że wyczerpała już wszystkie argumenty, skierowała się w stronę drzwi.

— Nie mogę stać tu i gadać cały dzień, panno Laro. Muszę zrobić obiad dla ojca panienki. To coś, co zabił stary Jacobs, jest takie twarde, że będzie to trzeba gotować kilka godzin, zanim da się ugryźć!

Niania nie czekając odpowiedzi wyszła z gabinetu. Ponieważ zamknęła za sobą drzwi, nie słyszała śmiechu Lary.

Twardość kurczaków była wieczną kością niezgody pomiędzy nią a Jacobsem, który zajmował się takimi najróżniejszymi rzeczami jak podgrzewanie wody, uprawa warzyw w ogródku czy czyszczenie stajni.

Lara zastanawiała się często, co by bez niego poczęli. Była przekonana, że nikt inny nie zgodziłby się za tak niską zapłatę robić tego wszystkiego, co robił Jacobs.

Ach, te pieniądze! — pomyślała. — To nieprawda, że są „przyczyną wszelkiego zła”, ale z pewnością są przyczyną złego samopoczucia i zmartwień!

Lara myślała często, że to zabawne, iż jej ojciec miał tytuł, a nie miał pieniędzy.

Jako młodszy syn lorda Hurlingtona III został pastorem, podczas gdy jego starszy brat, Edward, służył zgodnie z rodzinną tradycją w Gwardii Grenadierów. Gdy Edward zmarł w Egipcie, nie na skutek poniesionych ran, lecz z powodu gorączki pustynnej, wielebny Arthur Hurlington odziedziczył tytuł lorda.

Dziadek Lary umierając zostawił masę długów, które tylko częściowo udało się pokryć za pieniądze uzyskane ze sprzedaży rodzinnego domu wraz z jego zawartością. Nowy lord Hurlington, człowiek skrupulatny i honorowy, ciężko pracował starając się spłacić ze swojej skromnej pensji duchownego resztę.

Dla jego żony i córki oznaczało to oszczędzanie każdego grosza i takie wydatki jak nowe ubranie, a nawet nowy kapelusz musiały czekać na bliżej nie określony moment w przyszłości, gdy rodzina pozbędzie się już balastu, jakim były długi.

— Jak dziadek mógł być tak lekkomyślny? — pytała Lara matkę dziesiątki razy.

Lady Hurlington nigdy nie potrafiła na to odpowiedzieć, a rok temu poddała się ostatecznie i na zawsze opuściła ten świat.

Lara nie mogła sobie darować, że nie mieli wystarczająco dużo pieniędzy, by jej matka mogła dobrze się odżywiać, i że nie mogli sobie pozwolić na kupno drogich lekarstw, których potrzebowała. Odkąd skończyła osiemnaście lat i przestała uważać się za uczennicę, myślała tylko o tym, jak zarobić pieniądze.

Wiedziała jednak, że nie będzie mogła zostawić ojca samego, nawet gdyby ktoś proponował jej jakąś dobrze płatną pracę. Nie miała zresztą na nią szansy, bo jedyne zatrudnienie, na jakie mogła liczyć młoda, szlachetnie urodzona panna, to albo zostać damą do towarzystwa jakiejś starej, swarliwej wdowy, albo guwernantką.

— Jest panienka na to za młoda — mówiła niania, gdy Lara rozmawiała z nią o tym.

— Ja też nie chcę uczyć dzieci — odparła Lara. — Mama zawsze mówiła, że guwernantki żyją pomiędzy niebem a piekłem!

Niania spojrzała na nią pytająco, a ona wyjaśniła jej ze śmiechem:

— Nie należą ani do świata państwa, ani do świata służby. Żyją gdzieś pomiędzy nimi na tak zwanej ziemi niczyjej, co nie jest, jak mi się wydaje, bardzo przyjemne.

Ponieważ jednak życie guwernantek intrygowało ją, zdecydowała się napisać o nich powieść.

Jej bohaterka będzie bardzo uboga i bardzo ładna, powiedziała do siebie. Dostanie pracę w domu księcia i, oczywiście, ponieważ książę jest wdowcem, wyjdzie w końcu za niego za mąż i będą odtąd żyli szczęśliwie.

Lara sama przeczytałaby chętnie taka powieść i była przekonana, że kiedy ją skończy, znajdzie wydawcę i zarobi na niej majątek.

Może stanę się sławna w ciągu jednej nocy, tak jak lord Byron! — myślała.

A były jeszcze siostry Brontë, które tak jak ona miały ojca pastora i mieszkały w dzikich okolicach gdzieś w hrabstwie York. Jej rodzinne Little Fladbury trudno było co prawda nazwać dziką okolicą, ale na pewno było nudne i nigdy nic się w nim nie działo.

W powieściach zawsze był jakiś ogromny dom, w którym mieszkał bogaty właściciel ziemski. Był albo młody i przystojny, i kochał się w pięknej wieśniaczce, albo stary i kłótliwy, ale miał za to ognistego syna, który uciekł z dziewczyną, którą kochał.

Lara jako jedynaczka często bywała sama i wymyślała sobie różne historie. Jedynie jej matka rozumiała, że ludzie, których sobie wyobrażała, byli równie, jeśli nawet nie bardziej realni od tych, których spotykała na co dzień.

Lara wstała od stołu. Pomyślała z satysfakcją, że miała napisane, schludnym charakterem pisma, dwa rozdziały książki. Z trzecim miała jednak problem.

Jej bohaterka, którą poleciła księciu mieszkająca w sąsiedztwie miła, starsza dama, wybierała się do starego, rodowego zamku.

Jak mam opisać taki dom, jeśli nigdy podobnego nie widziałam? — rozmyślała Lara.

Zastanawiała się, czy nie pojechać i nie obejrzeć z zewnątrz jakiegoś znajdującego się w pobliżu Little Fladbury starego zamku. W tej części hrabstwa Essex, w której mieszkała, nie było co prawda żadnego dużego zamku, ale Lara wiedziała, że w odległości dziesięciu czy piętnastu mil znajdowało się kilka siedzib arystokracji. Czuła, że gdyby mogła je zobaczyć, bardzo by jej to pomogło.

Niestety, jedyny koń należący do jej ojca, Rollo, był już stary i wątpiła, czy byłby w stanie nieść ją dziesięć mil, nie mówiąc o dwudziestu.

Wiedziała, że któryś z farmerów pożyczyłby jej w razie czego swojego konia, do którego mogłaby zaprząc dwukółkę, ale pozostawał problem odległości. Przebycie przynajmniej dziesięciu mil w każdą stronę zajęłoby jej zbyt dużo czasu, by mogła wrócić tego samego dnia, a nie wyobrażała sobie spędzenia nocy gdzieś pod płotem.

Pewnie wszyscy pisarze mają te same problemy co ja — stwierdziła.

Marna to jednak była pociecha, więc Lara spojrzała ponuro na rękopis i pomyślała, że powinna zrobić to, do czego namawiała ją niania, i wyjść do ogrodu.

Niania zawsze jej przerywała i starała się przeszkodzić w pisaniu powieści. Lara wiedziała, że był to pewien rodzaj zazdrości, ponieważ niania przez długi czas nie mogła pogodzić się z tym, że Lara dorasta i ma już swoje zdanie.

A przecież trudno jej było sobie wyobrazić, co zrobiliby bez niani, która gotowała, sprzątała i opiekowała się najpierw lady Hurlington, a po jej śmierci ojcem Lary.

Pójdę do sadu — zdecydowała Lara. — Może poza tym, że uszczęśliwię nianię, wymyślę dalszy ciąg powieści.

Wyszła z gabinetu do hallu i zobaczyła na krześle swój kapelusz od słońca. Szal, który zarzucała na ramiona, gdy było zimno, niania najwyraźniej zabrała na górę. Lara wzięła kapelusz i już miała wyjść z plebanii tylnym wyjściem do ogrodu, gdy usłyszała stukanie do drzwi.

Zastanowiła się, kto to może być. Na listonosza było za późno, a wszyscy okoliczni mieszkańcy wiedzieli, że ojciec odprawiał w sąsiedniej wiosce pogrzeb w zastępstwie tamtejszego pastora, który wyjechał na wakacje.

Lara pomyślała, że niania widocznie nie słyszy w kuchni pukania, i sama poszła otworzyć drzwi.

Przez moment patrzyła na stojącego w drzwiach gościa, a potem krzyknęła z radości.

— Jane! Tak się cieszę, że cię widzę!

— Ja też się cieszę, Laro! — odpowiedziała nowo przybyła.

— Wejdź — zaprosiła ją Lara. — Nie mogę się doczekać wieści, które przynosisz.

Jane Cooper, młoda, dwudziestopięcioletnia kobieta, weszła do środka i spoglądała nerwowo na Larę, jakby nie dowierzając, że ta naprawdę cieszy się z jej przybycia.

Ojciec Jane, pan Cooper, był emerytowanym dyrektorem szkoły i przed śmiercią uczył przez kilka lat Larę.

Gdy Jane się urodziła, jej ojciec był już starszym mężczyzną. Jej matka zmarła przy porodzie i ojciec, który bardzo rozpaczał z tego powodu, rekompensował tę stratę miłością do swojego jedynego dziecka i poświęcał dużo czasu jej nauce.

Gdy matka Lary dowiedziała się, że w Little Fladbury mieszka tak wykształcony człowiek, poprosiła go, żeby uczył także jej córkę. Chociaż Jane była o wiele starsza od Lary, obydwie dziewczynki zaprzyjaźniły się.

Miały jednak całkiem różne charaktery.

Jane, prawdopodobnie dlatego, że nigdy nie zaznała matczynej miłości, była nieśmiała, unikała rozgłosu i brakowało jej pewności siebie. Wyrosła jednak na ładną dziewczynę, choć o trudnej do opisania urodzie: miała jasne włosy i gładką, lekko różową cerę. Główną jednak ozdobę jej małej twarzyczki stanowiły błękitne niczym niebo oczy, które patrzyły na świat ni to z wyrazem zdziwienia, ni to z obawą, by nie zostać zamieszaną w coś, co nie było jasne i proste.

Choć Jane była od niej bardziej wykształcona, Lara często miała wrażenie, że jej przyjaciółka jest młodsza, niż była w rzeczywistości, i jeszcze bardziej naiwna.

Śmierć pana Coopera była katastrofą dla Jane. Wraz z nim bowiem utraciła również jego skromną rentę, co oznaczało, że odtąd będzie musiała zarabiać na swoje utrzymanie. Jedyną pracą, na jaką mogła liczyć, była posada guwernantki. Lady Hurlington znalazła jej taka posadę u jednej z bogatych krewnych jej męża, lady Ludlow.

Jane była jej za to ogromnie wdzięczna i udała się do Londynu, gdzie, jak się Larze wydawało, z powodzeniem uczyła trójkę jej dzieci.

Lara otworzyła drzwi gabinetu i pomyślała, że to przeznaczenie, iż Jane znalazła się tutaj akurat wtedy, gdy ona tak bardzo potrzebowała informacji na temat życia guwernantki.

— Siadaj, Jane — powiedziała. — Pewnie jadłaś już lunch, a ponieważ za wcześnie jeszcze na herbatę, powiem niani, że przyjechałaś i chętnie wypiłabyś filiżankę kawy.

— Nie, Laro, nic mi nie trzeba, z wyjątkiem twojej pomocy — odrzekła Jane.

— Mojej pomocy? — powtórzyła z uśmiechem Lara. — To ja potrzebuję twojej pomocy!

Pomyślała, że Jane wygląda na zdziwioną, więc dodała szybko:

— Ale dajmy na razie temu spokój. Powiedz mi, o co chodzi.

Jane zdjęła białe, bawełniane rękawiczki, odłożyła je na bok, złożyła razem dłonie i powiedziała:

— Och, Laro... mam taki kłopot!

Ze sposobu, w jaki to powiedziała, Lara wywnioskowała, że sprawa jest poważna.

— Kłopot, Jane? Jaki? Co się stało?

— Naprawdę nie wiem... jak zacząć — odparła Jane. — Ale przyszłam, żeby zapytać... czy twój ojciec... byłby na tyle uprzejmy... żeby dać mi jeszcze raz referencje.

— A co się stało z tymi, które dostałaś? — spytała Lara.

— Lady Ludlow dała je markizowi Keystonowi, u którego teraz pracuję.

— Odeszłaś od lady Ludlow? — zawołała głośno Lara. — Nie miałam o tym pojęcia.

— Nie zrobiłam nic złego — powiedziała pośpiesznie Jane. — Tylko chłopcy poszli do szkoły i rodzice zdecydowali, że ich najmłodsza córka powinna uczyć się razem z innymi dziećmi w jej wieku.

— Biedna Jane! Więc nie potrzebowali cię już dłużej.

— Żal mi było odchodzić od nich — ciągnęła dalej Jane. — Dobrze mi tam było i lady Ludlow była dla mnie bardzo miła.

— Więc znalazła ci inną posadę?

Jane skinęła głową.

— No i co się stało?

Lara przez chwilę myślała, że Jane nic nie odpowie; jej błękitne oczy przybrały niezrozumiały dla niej wyraz.

— Och, Laro... to takie przerażające! Nie wiem... co mam zrobić.

— Opowiedz mi wszystko od początku — zaproponowała Lara.

Przemknęło jej przez myśl, że to, co miała jej do opowiedzenia Jane, było dokładnie tym, czego potrzebowała do swojej powieści. Zaraz jednak pomyślała, że jest egoistką i że musi skupić się nad tym, by pomóc Jane, która na pewno nie da sobie sama rady.

— Kiedy lady Ludlow powiedziała mi, że mam pójść do markiza Keystona, przestraszyłam się — zaczęła Jane. — On jest taki... ważny.

— A kim on jest? — spytała Lara. — Nigdy o nim nie słyszałam.

— Jest przyjacielem księcia Walii i posiada mnóstwo koni wyścigowych. Lady Ludlow opowiadała o nim z ogromnym podziwem.

— Musi być więc bardzo interesujący! — powiedziała Lara. — Ale mów dalej, Jane. Jaka jest żona markiza?

— Nie jest żonaty — odparła Jane. — Uczę jego bratanicę, jedyne dziecko jego brata, który zmarł nie pozostawiając syna.

— I w ten sposób markiz odziedziczył tytuł.

— Tak— przyznała Jane i dodała: — Georgina to miła dziewczynka.

— Ile ma lat? — spytała Lara.

— Dziesięć. Ale jest raczej niezdolna i nie jestem w stanie wiele jej nauczyć.

— A gdzie markiz mieszka?

— W ogromnym domu o nazwie Keyston Priory. Jest przepięknie położony i byłoby mi tam dobrze, gdyby nie...

Przerwała, przygryzła dolną wargę i z lekka zadrżała.

Larze zaświeciły z zaciekawienia oczy.

— Co się stało, Jane? — spytała. — Czy to z powodu markiza masz kłopoty?

Nie wiedziała, jak ma to ująć, lecz była pewna, że tak jak to się dzieje w sztukach, czarny charakter prześladuje delikatną i czystą dziewicę, jaką jest Jane, i jedynie pozytywny bohater może ją uratować.

— Nie, to nie z markizem... mam kłopoty — Jane załamał się głos. — Z jego przyjacielem.

— Jakim przyjacielem?

— Nazywa się lord Magor... i jest raczej... stary.

Lara czekała, a Jane zaczęła wyrzucać z siebie potok słów:

— Och, Laro, tak się go boję. Nie wiem... co mam robić. Muszę... odejść... i nie mam... dokąd... pójść.

Lara przysunęła bliżej swoje krzesło.

— Co on takiego robi, że się go boisz?

— Przychodzi do pokoju, w którym uczę... wieczorem... gdy jestem sama, i ostatniego wieczoru chciał mnie pocałować. Och, Laro, ja wiem, że to niewłaściwe i złe, ale on... nie słucha, gdy... mówię, żeby sobie poszedł.

— Ale dzisiaj udało ci się jakoś stamtąd wyrwać?

— Miałam szczęście — odrzekła Jane. — Georginę rozbolał wczoraj rano ząb i powiedziałam sekretarzowi jego lordowskiej mości, panu Simpsonowi, który zarządza domem, że będzie musiała iść do dentysty.

— I zabrałaś ją do Londynu?

— Tak — przyznała Jane. — Poszła do dentysty i on powiedział, że ma w zębie ropień. Czuła się tak źle, że kazał jej leżeć dzisiaj w łóżku.

Jane westchnęła i ciągnęła dalej:

— Jej niania przyjechała z nami do Londynu, więc wykorzystałam to, wsiadłam do pociągu i przyjechałam tutaj. Muszę jednak zdążyć na pociąg powrotny o piątej.

— Będziesz musiała iść pieszo na stację, jeśli tata nie wróci do tej pory.

— Mam jeszcze dużo czasu — odparła Jane.

— Mów dalej o lordzie Magorze.

— Przebywa cały czas w Priory, bo markiz go lubi. Bierze udział w wystawnych przyjęciach markiza. Nie mogę zrozumieć, dlaczego do mnie przychodzi i rozmawia ze mną, skoro te wszystkie damy, które zaprasza markiz, są takie piękne i tak wytwornie się ubierają.

— O nich też chcę wszystko wiedzieć — powiedziała Lara. — Ale najpierw opowiadaj dalej o lordzie Magorze. Możesz mu przecież powiedzieć, żeby dał ci spokój.

— Nie posłucha. Cały czas mi powtarza, jaka jestem ładna. Czuję się przy nim taka... onieśmielona. Poza tym... trudno jest być niegrzeczną dla mężczyzny... czterdziestoletniego.

Tak właśnie go sobie wyobrażałam — pomyślała Lara.

Była pewna, że lord Magor jest wysoki i dobrze zbudowany, czerwony na twarzy i że pali olbrzymie cygara.

— Nie mogłabyś opowiedzieć markizowi o jego przyjacielu i poprosić go, żeby kazał lordowi Magorowi zostawić cię w spokoju? — spytała.

— Powiedzieć... markizowi? —powtórzyła Jane z przerażeniem.— To niemożliwe! Mnie jest trudno powiedzieć mu nawet „dzień dobry” czy „dobranoc”. On jest taki... przerażający!

— Dlaczego? — zdziwiła się Lara.

— To trudno... wytłumaczyć — odparła Jane. — Jest taki cyniczny i wyniosły. Pogardza wszystkim i wszystkimi... a w szczególności mną!

— Biedna Jane! — powiedziała ze współczuciem Lara. — Wygląda na to, że to nie jest właściwe miejsce.

Miała zamiar dodać: „Dla kogoś takiego jak ty”, ale pomyślała, że zabrzmiałoby to niegrzecznie.

Znała Jane lepiej niż ktokolwiek i wiedziała, jaka była bezradna wobec najmniejszych przeciwności losu, nie mówiąc o mężczyznach, którzy ją prześladowali w najwyraźniej złych zamiarach.

Lara była bardzo niewinna i nie miała pewności, co to dokładnie znaczy, wiedziała jedynie, że czarne charaktery z powieści, które czytała, i z wymyślanych przez nią historii prześladowały niewinne, młode dziewczęta nie dlatego, że chciały się z nimi ożenić, lecz by uczynić ich los „gorszym od śmierci”.

Nie miała pojęcia, co to było, ale wiedziała, że miało to jakiś związek z dziesięcioma przykazaniami. Jej ojciec wygłaszał od czasu do czasu w kościele kazania o „grzesznikach, którzy zasługiwali na ogień piekielny” i tymi grzesznikami bez wątpienia były czarne charaktery z jej historii.

Jane nagle przynosiła jej tyle nowych pomysłów! Aż świerzbiły ją ręce, żeby jak najszybciej zapisać je w swoim zeszycie, który niegdyś służył jej do odrabiania lekcji, a teraz zawierał dwa rozdziały jej cennej powieści.

— Opowiedz mi o markizie — poprosiła.

Miała wrażenie, że Jane, zanim zaczęła mówić, przeszedł dreszcz.

— On jest... przerażający. Nigdy się do niego nie zbliżam... jeśli nie muszę. Ale lord Magor jest dużo... gorszy. Och, Laro, co ja mam zrobić... żeby on... dał mi spokój?

I zanim Lara zdążyła coś odpowiedzieć, ciągnęła dalej:

— Nic tu nie pomoże... po prostu nie mogę zostać w Priory. Dlatego przyjechałam zapytać twojego ojca, czy byłby tak uprzejmy jeszcze raz dać mi referencje. Jeśli poproszę o ich zwrot pana Simpsona, to może się domyślić, że szukam sobie innej posady.

— Jak masz zamiar znaleźć coś sobie tak, żeby się nie dowiedział, że odchodzisz? — zapytała Lara.

— Myślałam — zaczęła niepewnie Jane — żeby napisać... do biura pośrednictwa pracy dla służby, a potem poprosić... lady Ludlow, żeby dała mi list polecający.

— Lady Ludlow na pewno to zrobi.

— Tak, ale nie chciałabym, żeby powiedziała o tym markizowi, zanim... będę miała dokąd pójść. Wiesz, że nie mam domu, a na podróż do jedynych krewnych ojca na północy Anglii mnie nie stać.

— Możesz zawsze zatrzymać się tutaj — zaproponowała Lara.

Twarz Jane rozpromieniła się.

— Naprawdę?

— Oczywiście. Bardzo bym chciała, żebyś się u nas zatrzymała. Tata też. Napisze ci świetne referencje, albo, jeśli wolisz, ja ci je napiszę w imieniu mamy i podpiszę jej nazwiskiem.

— Uważasz, że to byłoby... uczciwe? — spytała Jane.

— No, oczywiście! To tak, jakby mama napisała ci wtedy te referencje w dwóch egzemplarzach.

— Tak... chyba tak — przyznała niepewnie Jane. — To bardzo uprzejme z twojej strony, ale... i tak będę musiała wrócić i... stawić czoło lordowi Magorowi, zanim... znajdę jakąś inną posadę.

— A jak on wygląda? — spytała Lara.

— W młodości był chyba przystojny. Gospodyni, pani Brigstow, mówiła, że miał powodzenie u kobiet! Wydaje mi się, że z tego powodu nie może... zrozumieć, dlaczego nie chcę, żeby... mnie pocałował.

Lara aż krzyknęła z oburzenia.

— Wiesz, byłam pewna, że to przydarza się guwernantkom w tych ogromnych domach, gdzie mężczyznom wydaje się, że ponieważ nie należą one ani do państwa, ani do służby, to można się z nimi nie liczyć.

Jane wyglądała na zszokowaną jej stwierdzeniem.

— To straszne, Laro! Ale to chyba prawda.

— Mówiłam właśnie do niani, zanim przyszłaś — ciągnęła dalej Lara — że mama powiedziała kiedyś, iż guwernantki znajdują się pomiędzy niebem a piekłem, na ich własnej „ziemi niczyjej”. Ty także się tam znajdujesz, Jane.

— Wiem o tym — westchnęła Jane. — I to mnie przeraża. Kiedy zamykam się... na klucz w moim pokoju... w nocy, zawsze się boję, że lord Magor... w jakiś sposób... może się tam dostać.

— A mógłby to zrobić?

— Nie mógłby... I głupia jestem, że tak myślę. A potem rano tak mnie boli od tego głowa i czuję się taka... chora, że prawie nie mogę uczyć Georginy. Chcę... uciec i już nigdy... nie wrócić.

Ze sposobu, w jaki Jane mówiła, Lara wnioskowała, że była rzeczywiście zrozpaczona. Dostrzegła także, iż ma nienaturalnie bladą twarz i cienie pod oczami.

Pamiętała, że Jane zawsze była nerwowa.

W przeszłości ilekroć posprzeczała się z ojcem czy z kimkolwiek innym, kładła się na łóżku, płakała i nie chciała nic jeść. Przemknęło jej przez myśl, że gdyby Jane załamała się nerwowo, to zostałaby zwolniona z pracy i mogłaby nie znaleźć innej.

— Powinnaś odpocząć, Jane — powiedziała. — Czy możesz wziąć sobie urlop?

— Zapomniałam o to zapytać, gdy mnie przyjmowano do pracy — odparła Jane. — Ale i tak nie chcę brać urlopu... Nie mam dokąd jechać.

— Uważam, że powinnaś odpocząć — nalegała Lara.

— Nie mogę. Poza tym wydaje mi się, że jak markiz wyjedzie i nie będzie wydawać przyjęć, będzie lepiej. Wiem od służby, że kiedy w Londynie zaczyna się sezon, przyjeżdża do domu tylko od czasu do czasu na sobotę i niedzielę.

— I myślisz, że lord Magor wyjedzie z nim?

— On zawsze jest tam gdzie markiz. Odkąd jestem w Priory, opuścił tylko jedno przyjęcie.

— Widzę, że rzeczywiście masz problem — stwierdziła Lara. — Musisz mu się jednak przeciwstawić. Musisz mu powiedzieć, że jeśli nie zostawi cię w spokoju, powiesz markizowi.

— Bałabym się. Nie byłabym przekonująca i on... nie uwierzyłby mi. To nic nie da, Laro — ciągnęła dalej przez łzy. — Nie mogę... tam dłużej zostać. Muszę... coś sobie znaleźć. Myślisz, że mogę... napisać... do lady Ludlow?