Ucieczka do miłości. Tom 2 - ebook

Rozdział 1

Pokrywała go warstwa potu i krwi – i to nie tylko jego własnej. Jego prawe oko zaczynało już puchnąć, a rozcięcie w wardze sprzed tygodnia znowu się otworzyło. Wiedział, że niewidoczne obrażenia, takie jak złamane żebro w lewym boku i uszkodzenie kości prawej łydki, już wkrótce dadzą o sobie znać sińcami. A mimo to prawie nie czuł bólu. Jeszcze nie. Nie, kiedy w jego żyłach tętniła adrenalina, napędzając mięśnie jak paliwo. Nie, gdy wciąż miał zadanie do wypełnienia.

Ogłuszające ryki tłumu odbijały się echem od ścian starej areny, jednak podobnie jak ból, odgłosy były wytłumione; błąkały się tylko gdzieś z tyłu umysłu Aidena. Podczas walki nie mógł sobie pozwolić na rozproszenie. Musiał skupić wszystkie zmysły na przeciwniku, a jednocześnie mieć uszy otwarte na tyle, by słyszeć wskazówki wypowiadane ze swojego narożnika. Wszystko inne było tylko szumem, było nieważne.

Kiedy zestroiło się to wszystko umiejętnie, ciało i umysł współpracowały podczas walki, aby osiągnąć jeden cel: wygrać.

Ryk tłumów i okrzyki zagłuszył sygnał oznaczający koniec drugiej rundy. Sędzia rozdzielił Aidena i drugiego zawodnika, Buldoga, i odesłał ich do narożników czarnej ośmiokątnej klatki. Dysząc ciężko, Aiden opadł na stołek i wziął od Xandera butelkę wody. Zdjął ochraniacz szczęki, przepłukał usta wodą i wypluł ją na matę. Następny łyk chciwie przełknął.

Xan walczył przed nim. Miał rozcięty policzek pod lewym okiem i spuchniętą szczękę, ale to było nic w porównaniu z tym, jak wyglądał jego przeciwnik. Xan przeszedł do kolejnej tury i miał walczyć za tydzień. Teraz Aiden musiał dokonać tego samego. Inaczej…

Plask! Głowa Aidena odskoczyła na bok; gdy się otrząsnął i skupił z powrotem wzrok, łypnął na przyjaciela spode łba.

– Teraz już mnie słuchasz, stary? – warknął Xan. – Bo wyglądasz, jakbyś bujał w obłokach… z których za chwilę spadniesz z hukiem na ziemię, jeśli nie wykończysz tego cholernego dupka w ciągu najbliższych pięciu minut.

Musiał wygrać, co oznaczało, że powinien się maksymalnie skupić. Jeśli pozwoli sobie na myślenie o czymkolwiek innym, a już szczególnie o skutkach przegranej… już po nim. Xander miał rację. Ten policzek był mu potrzebny.

– Hamujesz się! – krzyknął Xan, żeby Aid mógł go usłyszeć przez wrzawę tłumu. – Przestań się z nim cackać i wykończ go!

– Spierdalaj – warknął Aiden na pomocnika, który zaczął mu smarować policzki, nos i czoło wazeliną. – A jak ci się wydaje, co właśnie próbuję zrobić?

Xander spojrzał mu prosto w oczy, śmiertelnie poważny.

– Sądzę, że boisz się pójść na całość i walczyć tak jak dawniej. Ale wierz mi, Aid, jeśli będziesz dłużej powstrzymywał tę bestię, przegrasz. Z tym kolesiem nie ma żartów.

Fakt, nie było. Buldog był kilka centymetrów niższy od Irola, ale ważył prawie sto dziesięć kilogramów, co klasyfikowało go jako zawodnika wagi ciężkiej. Przy swoich dziewięćdziesięciu dwóch kilogramach Aiden podpadał pod wagę lekką, ale w półlegalnych walkach nikt nie zawracał sobie głowy klasyfikacją.

Aiden rozejrzał się po klatce i spojrzał na przeciwnika. Buldog wstał już i rozciągał właśnie mięśnie karku, przechylając głowę z boku na bok w oczekiwaniu na rozpoczęcie kolejnej rundy. Niech go szlag, był z niego prawdziwy potwór. Był jednak powolny i wolał walkę w parterze. Najlepsze, co mógł zrobić w tej sytuacji Aiden, była próba związania go walką w pionie i liczenie na to, że uda mu się go znokautować.

Przerwa dobiegła końca. Irol wstał i wsunął do ust ochraniacz. Zanim Xander zabrał stołek i zszedł z ringu, szepnął mu na ucho:

– Albo go wykończysz, albo możesz spisać Kat na straty.

No i to by było tyle, jeśli chodzi o niemyślenie o konsekwencjach przegranej.

Spotkali się na środku ringu, obaj trzymając gardę i powoli okrążając się w oczekiwaniu na odpowiedni moment do ataku.

Xander miał rację. Aiden się powstrzymywał. Z trudem, ale jednak – tylko na tyle, by się kontrolować. Później, kiedy to wszystko się skończy i odejdzie w zapomnienie, będzie mógł z powrotem ukryć ciemną stronę swojej duszy, jakby nigdy nie istniała. Teraz jednak nie mógł ryzykować, że coś pójdzie nie tak. Musiał odpuścić i pozwolić, żeby ten ostatni mur więżący bestię runął.

Wziął więc głęboki oddech i pozwolił na to.

Jego mroczne ja, napędzane potężną dawką adrenaliny, wypłynęło na powierzchnię i przejęło nad nim kontrolę. Bestia uśpiona od ponad pięciu lat przebudziła się w nim… a potem skoczyła z obnażonymi zębami na przeciwnika. Nie było już odwrotu. Monstrum zostało spuszczone ze smyczy. Irol patrzył na swojego rywala i widział w jego oczach, że to dostrzega. A potem zaatakował.

Pierś w pierś, starli się na środku klatki jak współcześni gladiatorzy. Zamiast tarcz i mieczy do obrony i ataku mieli jednak tylko nagie pięści. Chociaż Aiden nie zmienił się zewnętrznie, to jego technika – tak. Zadawał teraz ciosy szybciej, mocniej, gwałtowniej.

Buldog odwinął się i rąbnął Aidena wielką pięścią pod żebra. Tułów Irola przeszył ból ostry jak odłamki szkła. Uśmiechnął się jednak przez łzy uśmiechem, który gdyby nie ochraniacz na zębach, wyglądałby bezradośnie i drapieżnie. Całkiem jak ostrzeżenie przed czymś bardzo, ale to bardzo niemiłym, co miało się za chwilę wydarzyć.

Odpowiedział rywalowi uderzeniem, które poderwało mu głowę do góry, ale nie zrobiło na nim zbyt wielkiego wrażenia. Już za chwilę wymieniali ciosy ze zdwojoną zaciekłością. Buldog poruszał się jak bokser i uderzał jak taran, ale jego masa spowalniała go. Na każde jego uderzenie Aiden odpowiadał dwoma albo trzema. Mimo to żaden z nich nie zyskał znaczącej przewagi nad przeciwnikiem, a Irol miał sporą przerwę w walce. Gdy więc spostrzegł nadarzającą się okazję, staranował rywala, celując w biodra, i powalił go na ziemię. Miał nadzieję, że jujitsu Buldoga nie przewyższa jego umiejętności.

Rzucił się w bok, uwięził prawe ramię Buldoga między swoimi udami i z impetem przycisnął kolanami jego klatkę piersiową do podłogi, a następnie obrócił jego nadgarstek tak, że opór groził złamaniem ręki.

Minęło zaledwie kilka sekund, gdy Buldog uderzył wolną ręką trzykrotnie w matę, dając znak, że się poddaje. Aiden puścił przeciwnika, a kiedy obaj wstali, sędzia podniósł ramię Irola do góry, podczas gdy komentator ogłosił:

– Zwycięzcą, kończącym pojedynek w dziewięćdziesiątej siódmej sekundzie trzeciej rundy poprzez poddanie przeciwnika jest…Oooooo’Brieeen!

Spocony jak mysz i zdyszany Aiden powiódł nieprzytomnym wzrokiem po pohukującym tłumie. Podziemne walki były chętnie obstawiane przez hazardzistów na grube sumy i najwyraźniej w ten wieczór to Buldog był faworytem. Wszystko wskazywało na to, że Irol nie nawiąże dziś zbyt wielu nowych przyjaźni. Cóż, trudno. Nie miał zamiaru się z nikim bratać. Chciał tylko wygrywać, zdobyć pieniądze na spłacenie Sicolego i… zapewnienie bezpieczeństwa Kat u swego boku.

Pokręcił głową. Te ciosy w szczękę musiały być gorsze, niż sądził. Nie mógł być z Kat. Spłaci jej długi, a potem odeśle ją z pokaźną sumką, żeby mogła zacząć gdzie indziej nowe życie. Taki był plan.

W końcu było po wszystkim. Sędzia puścił jego ramię, a tłum zaszemrał w oczekiwaniu na kolejną walkę. Aiden wyszedł z klatki i natknął się na Xandera, który wręczył mu jego torbę.

– Ładny finisz, stary – pochwalił go. – Tylko następnym razem trochę się z tym pospiesz, co?

– Jasne, szefie. – Irol przewiesił torbę przez ramię, a gdy podniósł wzrok, zobaczył ostatnie osoby na świecie, które miał ochotę oglądać: Sully’ego i Vinniego. Przyglądali mu się, przedzierając w jego stronę przez tłum. – Xan, musimy się stąd zbierać – mruknął pod nosem. – Tyłem. Chodź, szybko.

Gdy Xander zerknął w stronę, w którą patrzył Aiden, nie potrzebował dalszych zachęt. Przepychali się przez tłum ku tyłom klubu, w stronę przebieralni zawodników. Ostatni kawałek drogi do tylnych drzwi i parkingu pokonali szybkim truchtem.

Wyprowadzając swojego chevroleta na jezdnię, Xander zerknął spod oka na Aidena.

– Powiesz mi, kim były te dupki, przed którymi nawialiśmy?

Irol przeczesał włosy dłonią i wyjrzał przez otwarte okno.

– To kolesie od Sicolego. Zamierzam się ich pozbyć, opłacając pieniędzmi z wygranej.

– O ile wygrasz – zauważył Xan, a Aiden posłał mu kose spojrzenie. – No dobra, jak już wygrasz. Masz cholerne szczęście, że lubię tę laskę. Bo, wiesz, nie ma co marnować szansy na odnowienie kariery dla byle kogo.

– O czym ty mówisz? – spytał Aiden. – Jak niby nawalanka w podziemiu miałyby dać komuś szansę na wznowienie kariery?

– Słyszałeś o Victorze McManusie, prawda?

– Tak. To jeden z najbardziej wpływowych menedżerów w kręgach MMA. Co z nim?

– Szuka nowych talentów. Świeżych. Tak się składa, że rekrutuje w Four by Four. Był tam dziś. Jestem pewien, że zrobiłeś na nim wrażenie.

– Nie zależy mi na robieniu wrażenia na nikim, Xan – burknął Aiden. – Robię to tylko po to, żeby wyciągnąć Kat z tarapatów.

Xan spojrzał na niego z ukosa.

– W ilu procentach robisz to, żeby spłacić swój dług wobec Jaksa, a w ilu dlatego, że ta laska zawróciła ci w głowie?

Aiden ukrył skrzywioną minę, przesuwając dłonią po twarzy. To pytanie zbyt niebezpiecznie graniczyło z jego strefą komfortu, a poza tym wcale nie miał ochoty zastanawiać się nad odpowiedzią. On i Xan już raz odbyli poważną rozmowę na temat Kat, podczas której z ulgą usłyszał, że jego przyjaciel nie zamierza się do niej przystawiać.

– Mam wobec Jaksa dług – westchnął. – I nie chodzi o to, że w moim życiu dzieje się coś ważnego. Dam sobie radę. Upewnię się, że Kat wyjdzie na czysto i będzie bezpieczna razem z siostrą, a potem wrócę do Bostonu, gdzie moje miejsce.

Chociaż Aiden twardo obstawał przy tej wersji, wcale nie czuł się tak, jakby jego miejsce było w Bostonie. Jego pragnienie powrotu malało z każdym tygodniem, który spędzał w towarzystwie Kat. A po upływie ostatniego tygodnia tylko z najwyższym trudem wyobrażał sobie siebie na swoich starych śmieciach.

Gdy odezwała się do niego po imieniu – nazwała go jego prawdziwym imieniem – był niemal stracony dla świata. Wówczas mało brakowało, a wypowiedziałby słowa, które nigdy nie powinny przyjść mu w ogóle do głowy. Dzięki Bogu, był dość przytomny, żeby ugryźć się w porę w język, zanim zdołał zrobić z siebie ostatniego idiotę.

Jednak otarcie o upokorzenie ani trochę nie wpłynęło na jego uczucia do niej. Resztę nocy spędzili, rozmawiając o przyziemnych sprawach i kochając się jak szaleni, na najróżniejsze sposoby. Dowiedzieli się nieco o swoich ulubionych kolorach, potrawach i filmach. Poznali lepiej swoje ciała, przekonali się, co przyprawia ich o westchnienia, jęki rozkoszy, zwierzęce pomruki i sprawia, że odchodzą od zmysłów.

Gdy leżeli obok siebie tuż przed świtem, wyczerpani i spełnieni, pocałowała go w szyję i szepnęła: „Dziękuję za tę noc. Nigdy jej nie zapomnę – póki żyję”.

To było jak pożegnanie. Ścisnęło go w gardle od natłoku emocji, ale zmusił się do skupienia na myśli, że będą razem, dopóki nie spłaci długu.

– A co, gdyby… – zaczął chrapliwym ze wzruszenia głosem – gdyby to była więcej niż tylko jedna noc? Zostałabyś ze mną?

Odwróciła się, żeby spojrzeć mu w oczy, i położyła mu głowę na ramieniu, ale on uparcie wbijał wzrok w sufit.

– Aiden… – Szlag by to, uwielbiał sposób, w jaki wypowiadała jego imię. – …Spójrz na mnie – poprosiła, ujmując jego policzek szczupłą dłonią. Posłuchał. – Jesteś pierwszym mężczyzną, który traktuje mnie inaczej niż jak tylko środek do osiągnięcia celu. Niezależnie od tego, czy to, co do ciebie czuję, jest powodowane wdzięcznością, czy może czymś innym, bez zastanowienia zgodziłabym się, byle tylko mieć cię przy sobie nieco dłużej. – Podniosła głowę z jego ramienia i zajrzała mu w oczy ze szczerością, która przejęła go do głębi. – Jednak mam już dość bycia wykorzystywaną przez mężczyzn, nawet jeśli są bardziej bohaterami niż bandytami. Dlatego, jeśli szukasz kogoś tylko do posuwania, to wybacz, ale źle trafiłeś.

Albo ty złamiesz jej serce, albo oni sprzedadzą ją temu, kto da więcej, i złamią jej wolę życia, przeszło mu wówczas przez myśl.

– Nie planowałem angażowania się uczuciowo – powiedział tylko. – Jednak tak się stało i nie mogę się okłamywać, że jesteś mi obojętna. – Cóż, to była prawda. – Może powinniśmy poczekać i zobaczyć, co z tego wyjdzie…?

– Boję się zaangażować w coś, co może nie przetrwać próby czasu. Chyba wolałabym nie wiedzieć, jak to się wszystko potoczy.

– Nigdzie się nie wybieram. – To już było kłamstwo. Zamierzał odejść, gdy tylko upewni się, że będzie bezpieczna, nawet jeśli miało ją to zranić. Wolał nie myśleć o tym, jak bardzo go za to znienawidzi, jednak wiedział, że tak będzie lepiej.

– W porządku – wyszeptała. – Zostanę zatem.

Zalała go fala ulgi, ale wiedział, że uczucie jest zwodnicze – zważywszy na to, co miało się wydarzyć za kilka tygodni. Zrobił wszystko, co w jego mocy, byle o tym nie myśleć, gdy całował ją powoli, długo, dopóki nie opadli z sił przed zapadnięciem w głęboki sen.

Reszta tygodnia upłynęła im na zajęciach zarówno prozaicznych, jak i – dla niego – niecodziennych. Zabrali Murphy’ego do weterynarza, a potem do sklepu zoologicznego, żeby zaopatrzyć go we wszystko, czego kot mógłby potrzebować w każdym ze swoich dziewięciu żyć. Kat często rankami przyglądała się, jak trenuje, a potem spędzali popołudnia, bawiąc się z kotem w jej mieszkaniu, zanim oboje ruszyli do pracy. A ponieważ nie lubiła zostawiać Murphy’ego samego na całą noc, Aiden nocował u niej – i nigdy nie musiał zbyt długo prosić ją o pozwolenie.

Tak naprawdę dziś rozstali się na dłużej pierwszy raz od tygodnia. Zazwyczaj w sobotnie wieczory pracowali wspólnie, jednak tym razem załatwił sobie zastępstwo, a potem powiedział jej, że wziął wolne, bo któryś z chłopaków potrzebował dodatkowej kasy.

Chevrolet Xana zatrzymał się wreszcie na podjeździe. Chrzęszczenie żwiru pod oponami novy zaalarmowało stacjonującą przed podejściem na ganek Ally, która otworzyła zębatą paszczę i zasyczała gniewnie, gdy omiotły ją światła reflektorów.

– Drażliwy krokodylek – mruknął Xander.

– To aligator, nie krokodyl.

– Tak czy siak, humorzasta z niej panna – skwitował Xan. – A skoro już mowa o humorzastych pannach…

Aiden podniósł wzrok i zobaczył zaparkowany przed domem samochód Kat. Nie określiłby jej mianem humorzastej, ale jeśli go zobaczy i zorientuje się, że wcale nie oddał koledze zmiany z litości, to się może szybko zmienić.Rozdział 2

Lekki sen Kat zmącił odgłos męskich głosów i otwieranych drzwi. Chcąc zobaczyć się z Irolem po długiej zmianie u Lou, przyjechała prosto do jego mieszkania. Z rozczarowaniem stwierdziła, że jego i Xandera nie ma, ale nie była w końcu jego matką. Nie musiał się jej meldować ani prosić o pozwolenie, żeby wyjść. I chociaż niepewność bolała, zawróciła z zamiarem wrócenia do domu, do Murphy’ego… dopóki nie zobaczyła, że Ally przyczłapała pod schody. Wówczas uznała pospiesznie, że zostanie i zaczeka, aż chłopcy wrócą.

Ziewając szeroko, wstała i przeciągnęła się, rozprostowując obolałe kości, a potem skuliła się na kanapie, obejmując kolana ramionami. Nagle do głowy przyszła jej pewna myśl: co, jeśli Irol będzie na nią zły, że zjawiła się u niego bez zapowiedzi? Może tak naprawdę wziął sobie wolne, bo chciał od niej odpocząć? A może po prostu już się nią znudził i pragnął czegoś innego, ale nie wiedział, jak jej o tym powiedzieć?

Niech to szlag! Co ona sobie myślała, przyjeżdżając do niego bez zaproszenia? Czuła się jak ostatnia idiotka.

Słyszała jak Xander rozkazuje aligatorzycy „przestać świrować”, a potem odgłosy ciężkich kroków na skrzypiących drewnianych schodach. Wstała z kanapy, nagle czując się całkiem, jakby nie miała prawa tu przebywać, a tym bardziej byczyć się na cudzym łóżku. Splotła dłonie na podołku i przygotowała się do wytłumaczenia swojej obecności i przeprosin, a potem pospiesznego odwrotu. Jednak w chwili, gdy chłopcy weszli, cały jej plan runął w gruzach.

Podniosła dłonie do ust i zaczerpnęła gwałtownie tchu.

– Jasna cholera…! Co się stało?!

Xander miał podbite oko, a jego twarz sprawiała wrażenie, jakby właśnie wyszedł od dentysty i zapomniał wypluć ligniny. Irol wcale nie wyglądał lepiej – pod podbitym okiem miał paskudne rozcięcie, a dolną wargę, w której otworzyła się stara rana, obrzydliwie spuchniętą. Xan rzucił kumplowi niewinne (w jego mniemaniu) spojrzenie z rodzaju tych pytających: lepiej wiać czy zmyślać na poczekaniu? Niektóre kobiety były niewrażliwe na sygnały świadczące o tym, że delikwent coś przeskrobał, ale Kat stała się specjalistką od wykrywania kitu, gdy ktoś zamierzał go jej wcisnąć. Zawdzięczała ten szczególny talent ciągłej nieufności wobec swojego faceta i latom pracy w barach i restauracjach.

Irol pokręcił ledwie zauważalnie głową i postawił na ziemi dużą sportową torbę, a Xan splótł przed sobą dłonie.

– Wiecie co? Właśnie mi się przypomniało, że miałem dziś skoczyć do Sandy, więc wezmę tylko szybki prysznic i… – bąknął.

Przerwało mu znaczące chrząknięcie.

– …albo może wezmę go u niej?

Irol skinął głową.

– Jasne.

– No dobra – rzucił Xan w drodze do drzwi. – Miło było cię znowu widzieć, Kat.

– Dobrej nocy, Xander – odparła.

Stali bez ruchu i bez słowa, dopóki nie umilkł ryk silnika chevroleta. Wreszcie Aiden przerwał milczenie:

– Muszę wziąć prysznic.

– Na to wygląda. Przydałaby ci się też chyba pierwsza pomoc. Powiesz mi, co się stało?

– Walczyłem w klubie, w którym tłucze się Xander. On też.

Przechyliła głowę na ramię.

– Wydawało mi się, że nie chcesz już się bić?

Wzruszył ramionami i Kat złapała się na tym, że żałuje, iż te grające przy każdym ruchu ciała mięśnie skrywa koszulka.

– Zmieniłem zdanie – mruknął. – Bywa tam ten słynny menedżer, Victor McManus. Szuka nowych talentów. Pomyślałem, że spróbuję szczęścia.

Kat nie mogła powstrzymać szerokiego uśmiechu, który rozciągnął jej usta.

– Co takiego? – spytał zbity z tropu.

– To wspaniale! Tak bardzo się cieszę! – Niezdolna dłużej się powstrzymywać, podeszła do niego, otoczyła go ramionami i uścisnęła. Wciągnął gwałtownie powietrze i zaklął, a potem złapał jej dłonie i odsunął od siebie delikatnie.

– Co się stało?

– To… nic poważnego – bąknął cicho. – Tylko kilka siniaków.

– Rany, przepraszam! – Wpatrywała się w niego, całkiem jakby mogła zobaczyć obrażenia przez ubranie. – Na pewno wszystko w porządku?

– Tak, nic mi nie będzie, ale byłoby miło, gdybyś powstrzymała się przez jakiś czas przed niedźwiedzimi uściskami – powiedział z krzywym uśmiechem. – Na razie, zdecydowanie wystarczą mi twoje kocie pieszczoty…

Kat podniosła brew.

– Czym są „kocie pieszczoty”?

– No wiesz… – Podniósł jej dłonie i założył sobie na karku, chociaż napięcie malujące się na jego twarzy świadczyło o tym, że nawet ten gest sprawia mu ból. – Podnosisz ręce tak, ja obejmuję cię w talii, a ty przytulasz się do mnie miękko i słodko… – Przywarł do niej całym ciałem. – O, właśnie tak.

– Ach, już pamiętam – zażartowała, popatrując na niego. – Te, które kończą się pocałunkami, tak?

– O, to, to!

Gdy pochylił ku niej głowę, spostrzegła ciemnoczerwoną, zaschniętą krew pod jego uchem. Powstrzymała go, wsuwając między ich twarze dłoń. Delikatnie dotknęła jego szyi i skrzywiła się na myśl o tym, co może znajdować się pod strupem.

– Bardzo boli?

Sięgnął do miejsca pod uchem i zdrapał skorupkę.

– To nie moje.

Kat aż się zachłysnęła.

– Fuj! – Oswobodziła się z jego uścisku i stwierdziła kategorycznie: – Twoja krew i pot to jedno, ale nie zamierzam się z tobą obściskiwać, gdy masz na sobie czyjeś DNA!

Rozbawiony jej nagłym przestrachem, podszedł do niej o krok.

– Rozumiem. I jestem pewien, że po długiej zmianie przydałby ci się odprężający prysznic. Co powiesz na wspólną kąpiel? Wiesz, oszczędzanie wody i tak dalej…

Seks pod prysznicem? Cóż, to wymagało pewnej finezji i doświadczenia… których Kat nie miała. Ich związek był na tyle świeży, że wciąż na każdym kroku uważała, żeby nie zrobić z siebie idiotki. Poza tym, przy jej farcie, na pewno zrobi coś, co spowoduje, że on się pośliźnie i upadnie, wskutek czego będzie się musiał wycofać z walk. A to z kolei zniweczy jego szanse na odnowienie kariery… O, nie, nie chciała mieć go na sumieniu.

Wycofała się jeszcze o kilka kroków… a on zmniejszył dzielącą ich odległość o tyle samo.

– Masz rację – dała wreszcie za wygraną. – Odprężający prysznic brzmi świetnie. – Łup! Poczuła między łopatkami framugę drzwi do łazienki. Cóż, tu ją miał. Zerknęła na wybrzuszenie z przodu jego bokserek. Przełknęła głośno ślinę i spojrzała mu w oczy. – Ale, sądząc po twoim spojrzeniu, masz w planach coś więcej niż tylko namydlenie i spłukanie…

– A co, jeśli obiecam, że tylko się wykąpiemy?

Przyglądała mu się przez chwilę, szukając tego porozumiewawczego uśmieszku, który sugerował, że składa obietnice, których nie zamierza dotrzymać, aby dobić swego, jednak nie było po nim śladu. Żar ustąpił z jego spojrzenia zastąpiony czymś innym – czułym, delikatnym.

– Kat, tęskniłem za tobą – powiedział łagodnie. – Nie chcę marnować ani chwili dłużej z dala od ciebie. – Oparł się jedną ręką o ścianę nad jej głową i pochylił się nad nią, głaszcząc delikatnie po policzku. – Pozwól mi się o siebie zatroszczyć.

Jeżeli wcześniej sądziła, że ma siłę potrzebną do zabronienia temu mężczyźnie czegokolwiek, była głupia. Prawda była taka, że nie potrafiła mu niczego odmówić – od samego początku. Nie, odkąd nalegał w barze, że się nią zajmie. Odkąd oznajmił, że zabierze ją do szpitala z jej ręką. Kiedy upierał się, że zajmie się całą tą sprawą z ludźmi Sicolego…

W każdej modlitwie błagała Boga o to, żeby został z nią i żeby ona mogła z nim być.

Jakaś cząstka jej duszy, umysłu podpowiadała jej, że powinna się martwić, że przy nim jej siła woli znika w jakiś magiczny sposób bez śladu. Spędziła całe życie, spełniając zachcianki innych i zaledwie kilka miesięcy temu poprzysięgła sobie, że już nigdy więcej na to nie pozwoli. Jednak jakaś inna jej część wiedziała, że Irol był inny. Nie był jak tamci. Nie chciał od niej niczego dla swojej korzyści. Zawsze chodziło mu o nią, o jej dobro.

Uśmiechnęła się do niego i spojrzała mu w oczy spod opuszczonych rzęs.

– W porządku.

Podziękował jej delikatnym pocałunkiem, a potem wziął ją za rękę i poprowadził do łazienki. Włączył prysznic, pozwalając, żeby woda zagrzała się, podczas gdy się rozbierali. Jak dobrze było zrzucić z siebie cuchnące barem ciuchy! Ponieważ nie planowała tej wyprawy, będzie musiała znowu pożyczyć od niego jakieś ubrania. Na samą myśl o noszeniu na sobie jego zapachu jej sutki stwardniały. A gdy zobaczyła jego nagie ciało – silne mięśnie i sztywnego, wycelowanego wprost w nią kutasa – poczuła między nogami znajome ciepło.

Przytrzymując zasłonkę, podał jej dłoń. Jej wzrok przesunął się z jego oczu na jego wzwód, a potem z powrotem. Na twarzy Irola pojawił się krzywy uśmieszek.

– To, że mnie podniecasz, kiedy jesteś obok, jest nieuchronne, ale wcale nie znaczy, że muszę coś z tym natychmiast zrobić. – Gdy podała mu rękę, przyciągnął ją do siebie i wyszeptał jej do ucha: – Jeszcze nie.

Słysząc jego szelmowską obietnicę, poczuła w brzuchu łaskotanie. Aby ukryć reakcję, uderzyła go żartobliwie w pierś i weszła do brodzika. Roześmiał się i wszedł pod prysznic za nią, zasuwając za sobą plastikową zasłonkę. Pragnąc poczuć na ciele ciepło wody, Kat weszła pod jej strumień. Z westchnieniem przymknęła powieki i podniosła twarz do sufitu, a potem odrzuciła splątane włosy za ramię.

– Chryste…

Gdy otworzyła oczy, zobaczyła, że dosłownie pożera ją wzrokiem, wsparty jedną ręką o drążek zasłonki, a drugą o ścianę.

– Jesteś taka cholernie piękna, wiesz?

Nie wiedziała. Wiedziała, że jest przeciętna – może zdarzało jej się wyglądać lepiej, gdy zrobiła sobie ekstra fryzurę i makijaż, ale nie była ślicznotką. Gdy jednak to Irol ją komplementował, nigdy nie brzmiało to fałszywie ani pusto. Jego słowa były szczere. Prawdziwe. Sam sposób, w jaki na nią patrzył, sprawiał, że czuła się jak najpiękniejsza kobieta na świecie. I nigdy nie miała pojęcia, jak się wówczas zachować.

Poczuła, że się rumieni i spuściła wzrok. Szlag! To był błąd. Na widok jego sterczącego kutasa zaczerwieniła się tylko jeszcze mocniej. Nie było szans, żeby przeżyli ten prysznic, nie wpędzając się przy tym nawzajem w szaleństwo. Istniało pewnie jakieś stare przysłowie mówiące, że kochankowie nie mogą brać razem prysznica, nie uprawiając przy tym seksu. Coś w stylu tego, które mówiło, że kobieta i mężczyzna nie mogą być po prostu przyjaciółmi.

Cofnęła się i dała mu znak, żeby teraz on wszedł pod strumień wody. Posłuchał i spłukał z siebie brud minionego wieczoru, uważając, żeby nie urazić przy tym rozcięcia nad okiem, a ona tymczasem sięgnęła po szampon o zapachu owoców leśnych (Xander trzymał w łazience całą baterię damskich kosmetyków dla swoich częstych gości płci pięknej) i wycisnęła nieco na dłoń.

– No to… – zagadnęła. – Wygrałeś walkę?

– Tak.

Zgarnął szampon z jej dłoni na swoją, a potem zabrał jej butelkę, wycisnął jeszcze trochę i odstawił. Gdy dał jej znak, żeby odwróciła się do niego plecami, nie protestowała. Woda spływała swobodnie po jej nagich piersiach i udach, a tymczasem Irol zebrał jej włosy z karku i ułożył na czubku jej głowy, drugą ręką rozprowadzając na nich pienistą substancję.

Otuliły ją kłęby pary, pieszcząc jej skórę tam, gdzie nie spływała po niej woda i niosąc ze sobą odurzający zapach dojrzałych owoców. Opuszkami palców Aiden masował skórę jej głowy, zataczając małe kółka. Z jej ciała powoli odpływało całe napięcie.

Mów! – nakazała sobie w myśli. Jeśli będziecie rozmawiali o błahostkach, nie będziesz miała ochoty rzucać się na niego co pięć sekund. Cóż, może i tak?

– No więc… – wykrztusiła – czy nie powinieneś mi teraz opowiedzieć o całej walce?

– Nie miałem takiego zamiaru. – Gdy się odezwał, w jego głosie słychać było lekkie rozbawienie. – Dlaczego chcesz, żebym ci o tym opowiadał?

Zastanawiała się nad tym intensywnie, kiedy odwrócił ją do siebie i spłukał szampon z jej włosów. Nie żeby nie interesowały ją szczegóły dotyczące jego życia, tego, kim był, ale trudno jej było sobie wyobrazić Irola chwalącego się – jak tylu innych facetów, gdy próbowali zrobić wrażenie na dziewczynie czy przyjaciołach. Pewnie powiedziałby po prostu coś w stylu: „Uderzyłem go, on mnie, a potem ja go mocniej i wygrałem”.

Niemal roześmiała się na tę myśl, ale w porę się powstrzymała. Gdy zaczął wcierać w jej włosy sporą porcję odżywki, straciła zupełnie wątek. Wreszcie zapytała:

– A może opowiesz mi, w jaki sposób wygrałeś? Można wygrać przez nokaut albo poddanie się przeciwnika, prawda?

Cieszyła się w duchu, że słuchała uważnie, gdy Xander opowiadał o swoich walkach tego ranka, gdy przygotowywali wspólnie śniadanie. Xan miał długi jęzor i gęba nie zamykała mu się ani na chwilę, ale jakimś cudem jego arogancja była w pewien sposób urocza. To było dziwne, zważywszy na fakt, że zazwyczaj uznawała podobne cechy za zniechęcające.

– Albo decyzją sędziów, jeśli żaden z zawodników nie skończy, ale zasadniczo masz rację – przyznał. – Mało brakowało, ale na szczęście zmusiłem go do poddania się, zakładając mu blokadę.

– Gratulacje.

Wymamrotał pod nosem podziękowania, a potem obrócił ją znowu, żeby ostatni raz spłukać jej włosy.

– Chciałabym zobaczyć twoją następną walkę.

Przerwał i spojrzał na nią, zanim wrócił do spłukiwania.

– Nie jestem jeszcze w formie. Może innym razem – bąknął.

Kat rozumiała, co ma na myśli. Chciał zaczekać, aż odzyska nieco pewności, zanim pozwoli jej na siebie patrzeć. Gdyby to ona była w czymś naprawdę dobra, pewnie zależałoby jej na tym samym. Niestety, nie miała jak dotąd czasu rozwijać żadnego ze swoich zainteresowań. To było coś, co powinna dopisać do listy rzeczy „do zrobienia” – odkrywanie swoich hobby albo talentów.

– Rany boskie, uwielbiam twoje włosy – wymamrotał, przeczesując palcami jedwabiste fale.

– To jeszcze nic – odparła. – Powinieneś zobaczyć moją sio… – ugryzła się w język. Przy nim czuła się tak swobodnie, że zapominała o bajeczce na temat tego, że nie ma rodziny. Może nie usłyszał…

– Nie mówiłaś mi, że masz siostrę.

Westchnęła. Jasne, że usłyszał. Irol naprawdę słuchał, co kobieta ma do powiedzenia. Faceci tacy jak on trafiali się naprawdę rzadko. Właściwie z własnego doświadczenia mogła powiedzieć, że byli całkiem jak jednorożce: mówiło się o nich, jakby naprawdę istnieli, jednak w rzeczywistości byli tylko dziewczyńskimi wymysłami.

Cóż, właściwie nie ma to już żadnego znaczenia, pomyślała. Irol nie mógł zagrozić Nessie. Utrzymywała posiadanie siostry w tajemnicy, żeby nikt nie mógł wykorzystać tej wiedzy przeciwko niej. Po tej ponurej, mrocznej stronie życia, którą znała, ludzie nie wahali się przed grożeniem czyimś bliskim, byle tylko dostać, czego chcieli.

Dawno temu przekonywała nawet Lenny’ego, że otrzymała informację o tym, iż Vanessa zginęła w wypadku samochodowym. A jeśli była jakaś rzecz, której Kat była pewna, odkąd skończyła czternaście lat, to że nigdy nie popsuje życia Vanessy swoimi błędami. Nessie chroniła Kat, kiedy dorastały wspólnie. Teraz ona mogła przynajmniej chronić starszą siostrę, gdy były dorosłe.

– Mam starszą siostrę, Vanessę – wyznała. – Ale nie utrzymujemy ze sobą kontaktu.

Irol sięgnął do półki po swój żel pod prysznic z rodzaju „wszystko w jednym”, a potem wycisnął na dłoń nieco jaskrawoniebieskiej mazi. Gdy szybko wcierał ją w krucze włosy i rozprowadzał na ciele, zapytał:

– Dlaczego? Nie dogadujecie się?

– Nie, nie o to chodzi – zapewniła go pospiesznie. – Nessie i ja byłyśmy ze sobą naprawdę blisko. – Skrzyżowała ramiona na piersi i odsunęła się, żeby mógł z siebie spłukać mydliny. – Szczególnie, gdy dorastałyśmy. Zawsze mnie chroniła i troszczyła się o mnie.

Otulił ją ciepły zapach, będący według ludzi zajmujących się produkcją środków czystości odpowiednikiem woni oceanu. Przymknęła na kilka sekund oczy i napawała się nim. Tak samo pachniała jego pościel i Kat była pewna, że ten zapach uspokaja ją sto razy bardziej, niż zdołałaby to zrobić najdroższa aromaterapia. Oprzytomniała, kiedy Irol odwrócił ją znowu tak, że stała teraz plecami do jego piersi.

– No to… co takiego się wydarzyło, że straciłyście kontakt ze sobą? – Odsunął jej ciężkie od wilgoci włosy za ramię, tak że spływały jej teraz na pierś; splotła je w warkocz, żeby nie przeszkadzały, gdy mydlił jej plecy.

– Skończyła szkołę i poszła do college’u w Nevadzie – wyjaśniła. – Czasem do mnie dzwoni, ale rzadko kiedy odbieram.

Zsunął dłonie na jej plecy, masując napięte mięśnie i wprawiając ją w stan niebezpiecznie bliski drzemce. Pozwoliła, żeby głowa jej opadła na pierś i przymknęła oczy.

– Dlaczego? – zapytał chrapliwym szeptem tuż nad jej prawym uchem.

– Zanim wyjechała, nasz ojczym trafił do więzienia, więc Vanessa uznała, że przez następne trzy lata będę bezpieczna. Jednak wtedy mama znalazła sobie nowego chłopaka, przy którym ojczym wydawał się aniołem. – Kat poczuła, że jego dłonie zaciskają się lekko na jej ramionach, ale zapomniała o tym natychmiast, gdy przeniósł je na jej brzuch, zataczając nimi powolne, leniwe kręgi. Wsparła się o jego szeroką pierś i podjęła: – Dlatego rzadko z nią rozmawiałam, bo chciałam, żeby skupiła się na nowych możliwościach, na szansie prowadzenia nowego życia. Nie chciałam jej stresować tym, co dzieje się w domu.

– Jak na tak młodą osobę postąpiłaś naprawdę wielkodusznie. Byłaś bardzo silna.

Parsknęła krótkim, gorzkim śmiechem.

– Wcale nie. Ale byłam jej to winna. Wolność… Niemal całe moje życie robiła za moją matkę, bo ta prawdziwa bezustannie przedkładała ponad nas swoje uzależnienia. – Urywki wspomnień napłynęły do niej z krańców pamięci i gardło ścisnął jej stary lęk i na wpół zapomniane koszmary przeszłości. Odetchnęła kilkakrotnie głęboko przez nos i zmusiła się do skupienia na silnych dłoniach Irola, teraz rozprowadzających żel na jej piersiach i szyi.

Ucałował delikatnie jej skroń, a potem przesunął palcem po bliźnie na jej piersi i zapytał:

– Opowiesz mi, skąd ją masz?

Kat otworzyła oczy i wbiła wzrok w sufit, a potem pokręciła głową, ocierając nią o jego pierś.

– Wiem, że masz pewne pojęcie o moim gównianym życiu, Irolu, ale wierz mi, nie chcesz znać pieprzonych szczegółów.

Objął ją w talii i odwrócił bokiem, tak że teraz oboje stali pod strumieniem wody. Opierał się o ścianę, a ona wsparła się na nim, pozwalając otulić ramionami. Obmywana z jednej strony ciepłą wodą, a z drugiej wtulona w jego ciało, czuła się jak w bezpiecznym kokonie, a jednak gdzieś w środku zaczęła drżeć, całkiem jakby trafiła w sam środek śnieżnej zamieci.

– Chcę wiedzieć o tobie wszystko, Katherine Terese MacGregor – wyszeptał Aiden. – Nawet te złe rzeczy. – Kiedy znowu zaczęła kręcić głową, powstrzymał ją, przytulając jej głowę do swojego policzka. – Hej! – mruknął. – Będę walczył ze wszystkim: z przeszłością, teraźniejszością i przyszłością: wszystkim, co cię rani. Nie mogę jednak walczyć z twoimi demonami, dopóki mi ich nie pokażesz.

– To bez sensu. Nie możesz walczyć z przeszłością.

– Oczywiście, że mogę. Spójrz tylko, jak świetnie poradziliśmy sobie z twoim problemem „odpływania”, gdy się kochamy. Znaleźliśmy na to sposób i daliśmy radę. Może są i inne rzeczy, które możemy zrobić, żeby spróbować uleczyć twoje rany?

Cóż, nie mogła mu odmówić racji – w pewnym sensie. Miał słuszność odnośnie do tego, żeby podczas seksu nie zamykała oczu. Dopóki widziała jego twarz, dopóty wiedziała, że to on, i jej mózg bez jej zgody nie przestawiał się na tryb przetrwania. Doszła nawet do punktu, w którym mogła przymknąć oczy na kilka sekund i koszmary nie wracały. Pewnie miało to coś wspólnego z faktem, że Irol mógłby startować do nagrody dla najlepszego złotoustego kochanka. Nie robił tego bez przerwy, gdy się kochali – podejrzewała, że to jego sposób na sprawienie, żeby dotrzymała mu kroku. Niezależnie jednak od przyczyny, uwielbiała to i miała nadzieję, że będzie tak już zawsze.

Dlatego, owszem, musiała przyznać, że rozwiązał już jeden problem dotyczący bezpośrednio jej przeszłości. Jednak mimo to nadal nie miała pojęcia, jak miałoby jej pomóc zwierzenie mu się z tego, co przytrafiło jej się w ciągu tych dwóch lat między wyjazdem Nessie a chwilą, w której odeszła z Lennym. Jej życie po prostu takie było. Nauczyła się z tym żyć; próbowała o tym zapomnieć i pilnować, żeby nikt nigdy się o tym nie dowiedział.

– Proszę, kiciu – szepnął jej do ucha. – Zaufaj mi.

Westchnęła i wsparła się o niego ramionami. Skoro było to dla niego takie ważne, mogła zrobić choć tyle. I tak już zrobił dla niej tak dużo, nie prosząc o nic w zamian, a jej naprawdę zależało na nim w sposób, którego nie umiała wyjaśnić. Zrobiłaby dla niego dosłownie wszystko. Wystarczyło, że poprosił – nawet jeśli oznaczało to rozdrapywanie starych ran.

– Moja mama była alkoholiczką i narkomanką, odkąd pamiętam – zaczęła. – Nessie twierdziła, że gdy byłyśmy malutkie, była naprawdę cudowna, jednak ja nigdy jej takiej nie znałam. To Vanessa dbała zawsze o to, żebym miała co jeść, w co się ubrać, żebym chodziła do szkoły – o wszystko. A kiedy mama miała u siebie faceta, moja siostra trzymała mnie z dala od domu albo odwracała moją uwagę najskuteczniej, jak tylko zdołała.

– Coś jak oglądanie Dziwnej pary?

Kat uśmiechnęła się blado.

– Tak, coś w tym stylu.

– A co z twoim ojczymem? Czy on także się do tego przyłożył?

Uśmiech zniknął bez śladu.

– Miał świra na punkcie kontroli i bywał agresywny. Przez większość czasu wyżywał się na mojej matce, jednak za każdym razem, gdy skupiał swoją nienawiść na nas, Nessie stawiała mu się, więc to jej się obrywało. Dzięki niej bardzo rzadko to ja byłam celem jego ataków.

– Wygląda na to, że miałaś siostrę bohaterkę – stwierdził, ściskając lekko jej ramiona.

– Tak, chyba tak – odparła skrępowana. – I to właśnie dlatego nie chciałam jej mówić o tym, co się stało po jej wyjeździe. Nie chciałam psuć jej życia, żeby nie musiała wracać i znowu mnie ratować. – W gardle uformowała jej się wielka gula, a z oczu popłynęły łzy. – Nie było sensu. Po pierwszym razie… nie było czego ocalać.

Koniec wersji demonstracyjnej.