Ucieczka - ebook

1.

– Pamientajcie, po co tu psiśliście.

Długi i wąski korytarz, którym szli, sprawiał wrażenie, jakby był żywcem wyjęty z horroru. Zamiast jego końca widzieli wielką czarną plamę. Słabe jarzeniówki dostarczały co prawda odrobinę światła, ale co kilka sekund gasły, by ponownie się zapalić.

– Wasia kolezianka Anja przyszla do nasz hotel siedem dni ago. Siama, bo jej boyfriend nie móg. Mieli mieć wakacje razem, ale on w ostatniej chwili powiedział: sorry. Anja była miła dziefcina. Widziałem ją kilka razy i rozmawialiśmy. Ale któryś dzień zacieła dziwnie się zachowywać. Dziwnie, bardzo dziwnie.

Dziwna to była sytuacja, w której się znaleźli. Egipcjanin, kaleczący język polski, prowadził ich w głąb korytarza. Uśmiechał się i próbował być miły, ale nie budził ich zaufania.

Wyglądał jak diabeł. Miał kruczoczarne, kręcone włosy i przeraźliwie ciemne oczy. Nie piwne, nie brązowe. Czarne. Smoliście czarne. Otoczone czarnymi gęstymi rzęsami. Białka odznaczały się na tle ciemnej twarzy i podkreślały dodatkowo głębię niepokojącego spojrzenia.

– Teraz jej nie ma. Znikneła. Ale! Mówiliście mi, że dzwoniła do was z hotel dzień przed zniknienciem. Prosiła was o help. Mówiła, zie coś złego się tu robi i zie siem boi. Boi siem, zie nie wróci do domu. Nie wróci do Polska żywa. Prosiliście mnie długo, bardzo długo, ziebym wam pomóg. Dobzie. Złamie wsiśkie zasady i wpuście was do jej pokój. Od ciasu jej zaginiencia stoi zamknienty, bo tak kazała police. Oni tu wrócom, te policjanty, dokładnie za godzinem i pół. Dobzie. Jeśteśmy na miejsce. – Egipcjanin zatrzymał się przed drzwiami z numerem sto dwadzieścia siedem. – Witajcie w Egipt. Pamientajcie, macie tylko dziewieńdziesiont minute. Jak policjanty was zobaczom, pójdziecie do wienzienie. Aha, i gdyby ktoś pytał, to nigdy siem nie widzieliśmy. Nie znamy siem. Nie wiem, jak tu weśliście.

Chłopak wyjął z kieszeni spodni plastikową kartę i przyłożył ją do czytnika znajdującego się przy klamce. Czerwona dioda zgasła. Zamiast niej zapaliła się zielona. Energicznie nacisnął klamkę i pchnął drzwi, które łatwo ustąpiły.

Oczom czwórki znajomych ukazało się ciemne pomieszczenie.

– Wchoćcie, wchoćcie, nie ma ciasu do stracenie. – Przewodnik ponaglał ich gestem ręki.

Weszli do środka gęsiego. W momencie kiedy ostatnia osoba przekroczyła próg, drzwi się zatrzasnęły.

– Czemu tu jest tak ciemno? – odezwał się Piotr.

– Czemu tak ciemno? Bo nikt jeszcze nie włączył światła – burknął pod nosem Michał.

– No właśnie, słuchajcie, musimy odnaleźć włącznik światła. Obmacajmy wszystkie ściany. Gdzieś musi być.

– A jak nie będzie? Jesssu, Martyna! Wiesz przecież, że mam awersję do ciemności. Nie wytrzymam tu półtorej godziny.

– Agata, wyluzuj. Jak nie lampa, to na pewno gdzieś jest schowana jakaś latarka.

– Coś mi tu nie pasuje. – Piotr nie dawał za wygraną. – Co to za pokój hotelowy, w którym nie ma okna?

– Mam, mam włącznik! Nie działa.

– Jak nie działa? Musi.

Piotr po omacku udał się w stronę głosu Agaty.

– Gdzie jest?

Wyciągnął ręce przed siebie, ale zamiast na ścianę trafił na dziewczynę. Odskoczyła przerażona, po chwili jednak wróciła na poprzednie miejsce, złapała jego ręce i naprowadziła je na włącznik. Obmacał go oraz ścianę obok.

– Rzeczywiście, nie działa. Ale tu jest coś jeszcze. Podobne do włącznika, ale z taką szparą od góry.

– To pewnie na kartę. – Martyna odezwała się zaraz za jego plecami. – No wiecie, jak to w hotelu. Ten facet przyłożył kartę do drzwi, żeby je otworzyć. Skoro karta otwiera drzwi, to podejrzewam, że jest potrzebna również do tego, by popłynął prąd…

– Ale skurwiel nie dał nam karty. – Głos Michała wydawał się spokojny. – No chyba że dał?

– Mnie nie.

– Mnie też nie.

– Ani mnie.

– No to jesteśmy w czarnej dupie!

* * *

– Halo? Halo? Halo! Leon jesteś tam?

Leon uświadomił sobie, że słyszy znajomy głos, ale nic nie widzi. Przez chwilę kręcił głową, aż w końcu zorientował się, że ma zamknięte oczy. Kiedy je otworzył, zauważył pękniętą szybę.

– Halo? Leon, Leon! Odezwij się, Leon!

Zidentyfikował kobiecy głos i pomyślał, że w końcu wszystko pierdolnęło. Kaśka się dowiedziała i rozbiła szklaną bańkę, w której żyli. Dopiero po chwili zauważył, że za szybą znajduje się pień. Olbrzymi pień wystający znad złożonej w harmonijkę karoserii. A za nim inne drzewa, droga i ściana deszczu.

– Leon? Leon?

– Jestem – wydał z siebie ochrypnięty głos.

Przełknął ślinę i rozejrzał się dookoła. Na siedzeniu pasażera leżał jego plecak. Na pewno go tu nie kładł. Znał kokpit, fotele, kierownicę i tylne siedzenie, na które zwykle zrzucał swoje rzeczy. Był w samochodzie. Sam. Spojrzał kontrolnie na swoje ręce, nogi i brzuch. Nie zauważył żadnych niepokojących śladów krwi czy przemieszczeń kości. Bolała go jedynie głowa.

– Leon?

– Czego?

– Coś się stało?

Sam chciałby wiedzieć. Pamiętał, że oderwał wzrok od ulicy tylko na sekundę. Telefon sygnalizował drugie połączenie przychodzące. Chciał zerknąć na wyświetlacz telefonu, by zdecydować, czy olać Kaśkę czy dobijającego się. Reszta musiała się potoczyć sama. Niezamierzona zmiana toru jazdy, gwałtowne hamowanie i pobocze z agresywnym drzewem. Zwykle jadąc podrzędnymi drogami, zastanawiał się, co za debil wymyślił, żeby zaraz przy ulicy sadzić drzewa. Gdyby drzewo go nie zaatakowało, opuściłby asfalt i wylądował na polu. Pobrudziłby się trochę i może miałby problem z wyjechaniem z mokradła, ale ostatecznie dzisiejsze zdarzenie mógłby zostawić dla siebie. Nikt nie musiałby o nim wiedzieć.

Wziął głęboki oddech i poczuł kłucie w klatce piersiowej. „To od uderzenia w kierownicę” – pomyślał i otworzył drzwi.

Postawił nogi na trawie. Przeniósł na nie środek ciężkości. Wyprostował się. Trzy wdechy i wydechy oraz sączący się z nieba deszcz pozwoliły mu poczuć, że odzyskał kontrolę nad sytuacją.

– Leon? – Kaśka nie dawała o sobie zapomnieć.

– Zadzwonię później…

– Nie, poczekaj. Co to był za hałas? Coś się stało. Wiem to. Czuję. Coś się stało!

– Zadzwonię – odpowiedział, wstrzymując w sobie wszystkie emocje.

Szczerze nienawidził jej beznadziejnego „wiem to, czuję to, powiedz mi”. Rozłączył się, dzięki czemu mógł przestać hamować wybuch złości.

Samochód z zewnątrz wyglądał źle. Oprócz pękniętej szyby miał zgniecioną maskę, oderwany i zdeformowany zderzak i uszkodzoną lampę. Dalsza jazda była niemożliwa.

Leon nawet nie chciał myśleć, ile będzie kosztowała naprawa. Odblokował telefon i zaczął się zastanawiać, czy najpierw wybrać numer pomocy drogowej czy szefa. Oba warianty wydawały mu się złe. Najchętniej cofnąłby czas i nie spoglądał na ten pieprzony telefon.

Odłożył decyzję na później, schował telefon do kieszeni spodni i podszedł do bagażnika. Kiedy blokada ustąpiła, a klapa podeszła do góry, spojrzał do środka.

– O, kurwa – jęknął, kiedy jego wzrok padł na bladą ludzką dłoń wystającą z dużego worka na śmieci.

* * *

– Znowu pada? – Michał snuł się po mieszkaniu w piżamie, głośno wyrażając niezadowolenie z pogody. – Nie wiedziałem, że dożyję czasów, kiedy w Polsce zapanuje pora deszczowa.

Anita uśmiechnęła się pod nosem. „Dożyję” brzmiało w ustach Michała dość zabawnie. Ją i Michała dzieliło dziewięć lat, a ponadto – tysiące przeżytych dni, zebrane doświadczenia, zużyte stawy i ilość istoty gąbczastej w kościach długich. Był od niej młodszy, ale czasem pozwalał jej się czuć młodziej. Zachęcał do spontanicznych zachowań, przypominał, że można się cieszyć z małych rzeczy, i kusił seksem w najmniej odpowiednich momentach.

Zdarzały się jednak dni, podczas których różnica wieku działała na niekorzyść. Anita sama nie wiedziała, czy jej czy jego. Czy to ona zachowywała się zbyt dorośle? Czy może on zbyt dziecinnie? Wydawało się jej wtedy, że widzi w nim nie swojego partnera, lecz kolegę swojej córki.

Michał mówił coś jeszcze, ale Anita już nie słuchała. Siedziała przy biurku i starała się skupić na pracy.

– Co masz?

Nagi zajrzał do pokoju, w którym siedziała. Od tygodnia mieli wolną chatę, bo córka Anity wyjechała na kurs językowy do Paryża. Mężczyzna korzystał ze swobody i z dumą obnosił się ze swoją męskością.

– Pracę – odpowiedziała, nie odrywając wzroku od komputera.

Taka reakcja zadziałała na niego odpychająco. Obrócił się na pięcie i wyszedł. Zaczął hałasować w kuchni, a ona, upewniwszy się, że jest w pokoju sama, uruchomiła po raz kolejny filmik. Męskie owłosione pośladki, ugięte nogi i ręce skrępowane z tyłu. Tak wyglądał mężczyzna leżący na podłodze. Oprócz niego w pomieszczeniu musiały być jeszcze dwie osoby. Jedna, trzymająca komórkę, oraz druga, częściowo widoczna na filmie.

Anita zatrzymała obraz w chwili, w której napastnik wpycha w odbyt ofiary wibrator. Dłoń, która go trzymała, była masywna i owłosiona, z krótkimi palcami i wyraźnie zaznaczonymi kostkami. Na przedramieniu widać było fragment tatuażu, trudny w tej chwili do zidentyfikowania. Ciemne, potargane krawędzie sprawiały wrażenie, jakby były częścią napisu graffiti.

Nabrzmiałe żyły wystawały ponad poziom skóry i to była bardzo dobra wiadomość dla Anity. Otrzymała film od policji, a jej zadaniem jako antropologa sądowego było przejrzenie materiału pod kątem biometrycznym.

– Kochanie… – Michał pojawił się nagle za jej plecami.

– No? – spytała, choć dobrze wiedziała, o co mu chodzi.

Objął ją od tyłu i zaczął całować po szyi, mrucząc:

– Skoro do wyjścia masz jeszcze ze trzy… no dobra, pięć minut, to może wykorzystamy je w jakiś bardziej ekscytujący sposób niż oglądanie filmów z golasem w roli głównej?

* * *

Wacław Kuchciński zmierzał w stronę sąsiadującego z Nidomiem Kosmowa powoli i ostrożnie, bo padający przez całą noc deszcz sprawił, że asfalt stał się wyjątkowo śliski. Jesienią rower nie był najlepszym środkiem transportu, ale jakoś musiał dotrzeć do gospodarstwa kuzyna, w którym miał dziś pomagać. Grażynka wzięła auto, żeby pojechać do przychodni. Nie zamierzał na nią czekać. Deszcz przestał padać, więc zdecydował się wybrać niezależność.

Zawzięcie pedałował, walcząc z wiatrem. Zerkał to pod nogi, to na drogę. Po wjechaniu w aleję lipową zauważył, że w znajomym krajobrazie coś nie gra. Niebieskie punto stało na poboczu, bardzo blisko drzewa. Nigdzie jednak nie było widać żadnego człowieka.

Powoli podjechał bliżej. Gdyby to był samochód mieszkańca jego wsi, na pewno śpieszyłby z pomocą. Swój swojemu pomóc musi, zawsze i wszędzie – powtarzał przy każdej okazji. Ale niebieskiego auta na jarocińskich blachach nigdy wcześniej tu nie widział. A każdy obcy mógł być intruzem. Mógł przynosić złe wiadomości albo chcieć kupić kawałek pola i zamieniać wieś w osiedle dla lalek Barbie.

Zatrzymał rower nieopodal samochodu. Rozejrzał się, czy aby nikt nie jedzie, i spokojnie, bez pośpiechu podszedł do auta.

Wygięta maska świadczyła o tym, że kierowca wjechał w drzewo z niemałą prędkością. Kierowca! Wacławowi przypomniało się, że ktoś musiał siedzieć za kierownicą. Obcy, nie obcy, ale jednak bliźni, czyli ktoś, komu należało okazać miłosierdzie. Jak by się wytłumaczył księdzu podczas spowiedzi? Że nie udzielił pomocy, bo to obcy był? Nie!

– Halo? Panie szeryfie, jest wypadek. No tu na trasie do… Gdzie dokładnie? No, panie, dokładnie to tu, gdzie stoję, jak dojedziesz pan, to zobaczysz. Niebieska maszyna wbita w drzewo. Kierowca? Nie, nie ma tu nikogo. Może wyczołgał się i gdzieś leży? Rozejrzę się. Dobrze, jak co, to pana powiadomię. Tak, zapamiętam, najpierw pana, a potem karetkę.

* * *

To był najlepszy dzień w życiu starszego sierżanta Pawełka. Telefon o wypadku na trasie oderwał go od codziennych i nudnych czynności zawodowych.

Od dziecka marzył o tym, żeby być policjantem. Skończył odpowiednią szkołę, nauczył się strzelać, szybko biegać i panować nad nerwami. W swojej ocenie był gotowy do spotkań z prawdziwymi zbirami, groźnymi przestępcami i ofiarami seryjnych morderców. Życie jednak sprawiło, że utknął na komisariacie w Czerniejewie, gminie mającej niewiele ponad siedem tysięcy mieszkańców. Teren obejmujący sto dwanaście kilometrów kwadratowych podzielony był między dwóch dzielnicowych. Jemu przypadła część, w której przeważają lasy, tak więc nie miał problemu z kojarzeniem nazwisk większości mieszkańców „dzielnicy”, którą się opiekował.

Największą sprawą, którą do tej pory prowadził, była kradzież z kościoła w Czerniejewie. Ksiądz zgłosił włamanie. Sierżant Pawełek przyjął zawiadomienie, uruchomił machinę śledczą i odnalazł sprawców. Purpurowy dywan, bo to on był zrabowanym mieniem, wrócił na miejsce, a Pawełek miał powód do dumy. Co prawda wolałby złapać złodzieja, który ukradł insygnia Świętego Wojciecha z katedry gnieźnieńskiej albo pokaźną kolekcję dzieł sztuki z prywatnego domu, ale rozumiał, że miejsce, w którym się znajduje, warunkuje jego sukcesy. O dzieła sztuki w Czerniejewie było raczej trudno.

– O której godzinie tu przybyliście, panie Kuchciński? – Stał teraz przy opuszczonym samochodzie wbitym w drzewo i odpytywał Wacława z Nidomia, wioski liczącej trochę ponad stu mieszkańców.

– Nie patrzyłem na zegarek, pan szeryf rozumie. Jechałem rowerem, zobaczyłem to auto, przyspieszyłem, bo pomyślałem, że może ktoś umiera, ktoś się zaklinował w aucie i trzeba będzie go wyjąć, zanim wybuchnie… A z tym przyspieszaniem ostatnio u mnie krucho. Boli mnie kolano. Lewe.

– To o której wyjechał pan z domu?

– Zaraz po Grażynce, pewnie jakoś po dziewiątej.

– Podjechał pan do samochodu i co?

– Panie szeryfie, od razu żem do pana dzwonił. Tak jak pan zawsze mówi, że takich informacji nie zostawia się dla siebie.

– I bardzo dobrze. Spełnił pan swój obywatelski obowiązek. Kierowcy nie było?

– Nie. Rozejrzałem się. Ani śladu.

– Chodził pan wokół samochodu? – Pawełek zerknął na ubłocone buty rolnika i właściwie nie musiał czekać na odpowiedź.

– Chodził. Ale to jakoś dziwne, nie? Samochód bez kierowcy?

Pawełek zostawił zadumanego mężczyznę na poboczu i zajrzał do środka samochodu. Był pusty. Otworzył więc schowek po stronie pasażera, a później opuścił osłonę przeciwsłoneczną znajdującą się przy kierowcy. Niektórzy rolnicy wozili zatknięty w niej dowód rejestracyjny.

– I co?

Kuchciński chyba oczekiwał cudów. Pawełek dopiero zjawił się na miejscu.

– Proszę nie utrudniać śledztwa. Proszę się odsunąć. – Pchnął mężczyznę, wychodząc z samochodu.

Ostatnim miejscem, w którym miał nadzieję odnaleźć coś, co ułatwi identyfikację kierującego autem, był bagażnik. Biznesmeni wkładali tam zwykle swoje teczki. Co prawda auto nie wyglądało na wypasione, ale właścicielem mógł być przecież jakiś początkujący przedsiębiorca. Otworzył bagażnik i wydusił z siebie soczyste przekleństwo.

– Co jest? – Kuchciński był gotowy, by do niego doskoczyć.

Pawełek zareagował jednak jak prawdziwy szeryf. Przymknął bagażnik i zlustrował mężczyznę groźnym wzrokiem.

– Mówiłem, żeby nie utrudniać?

– A co ja będę utrudniał? Tylko zajrzę.

– Pan przejdzie za linię.

– Jaką linię?

– Tam. – Sierżant wskazał miejsce, gdzie leżał porzucony rower. – Tam pan czeka. No chyba że zamiast do kuzyna woli pan na komisariat jechać. W kajdankach.

Groźba zadziałała. Mężczyzna odszedł, a Pawełek ponownie otworzył bagażnik. Ciało kobiety szczelnie wypełniało czarny worek. Przez chwilę przyglądał się znalezisku, a później dotknął palcem wskazującym wystającej z worka dłoni. Była jakby wilgotna i zimna. Skóra nie uginała się pod naciskiem palca, więc złapał ją całą ręką. Okazała się lodowata i twarda jak kamień. Pomyślał, że ktoś chyba zamroził ofiarę.

– Cholera – jęknął.

Najlepszy dzień w jego życiu właśnie dobiegł końca. Procedury w takich przypadkach były bezlitosne. Ledwo poczuł zapach prawdziwego trupa, a już musiał oddać go innym.

– Szefie? – Pawełek wrócił do radiowozu i wybrał numer przełożonego. – Mamy zamrożone ciało w samochodzie rozbitym na trasie do Kosmowa. Kierowcy brak. Świadków brak – relacjonował, szukając jednocześnie w schowku jednorazowych rękawiczek.

Kiedy pojawią się tu kryminalni z Poznania, powinien przyjąć ich w rękawiczkach, żeby nie pomyśleli sobie, że obmacywał auto, zostawiając na nim swoje paluchy.

* * *

– Czego się tak szczerzysz, Młody?

– Ja?

– A kto?

– Kuźwa, Burza, przecież ja nawet się nie uśmiecham.

Aspirant Michał Majewski rozłożył ręce w geście bezradności. Co prawda przyzwyczaił się do tego, że partner nie szczędził mu krytycznych uwag, ale ostatnio, po tym jak podkomisarz Burzyński zaliczył awans, stał się jeszcze bardziej złośliwy. Ewidentnie łysiejący blondyn z szarą twarzą nie przeżywał właśnie najlepszego okresu w swoim życiu. Nie gadali o kobietach, być może dlatego, że dzieliła ich spora różnica doświadczeń, a może dlatego, że Młody związał się z byłą żoną Burzy. Młody jednak czuł, że to nie tam leży problem.

– Znamy się wystarczająco długo, żeby to zauważyć. Szczerzysz się do wewnątrz.

– No tak, bo zobacz. Deszcz znowu pada. W kapturze wyglądasz jak… nie no, nie będę się silił na porównania, i tak ich nie skumasz. Ale widzisz tego, kuźwa, wioskowego policjanta? Ma minę, jakbyśmy właśnie odebrali mu ulubiony samochodzik, którym się bawił.

– Młody, proszę cię. Zróbmy co trzeba i wróćmy do firmy.

Burzyński jak zwykle szedł po linii najmniejszego oporu. Był człowiekiem przepełnionym przytłaczającym poczuciem odpowiedzialności. Młody z trudem tolerował jego brak ekscytacji tym, co może przynieść przyszłość.

W gruncie rzeczy chyba bał się, że najdalej za kilkanaście lat skończy podobnie. Będzie wiódł nudne i schematyczne życie, w którym nic już nie cieszy, nie porywa, nie podnieca. Cokolwiek się robi, robi się po to, by odfajkować kolejny obowiązek na przydługiej liście: POWINIEN/MUSI.

– Kuźwa, Burza, zobacz, przecież to zagadkowa sprawa. – Majewski się nie poddawał. Mimo że widział wiele aut zatrzymanych przymusowo na drzewach czy barierkach, ten przypadek budził w nim lawinę skojarzeń. – Rozwalony samochód z ciałem w bagażniku. Kto go prowadził? Może mafia szmuglująca kobiety przez granicę? Chcieli pozbyć się ciała? Pokłócili się w trakcie jazdy, zaczęli się szarpać…

– Gdzie granica, a gdzie Czerniejewo? – Burzyński popukał się w głowę. – Nie wymyślaj, Młody. Jak tylko dojadą technicy, zwijamy się. Nie mamy tu nic więcej do roboty.

– No ale pomyśl, to mogłaby być rozwojowa sprawa!

– Krótkie ślady hamowania, nie widać poszkodowanych. Zakręt. Obstawiam, że kierowca zajął się czymś innym niż kontrola drogi i kierownicy. Stracił panowanie nad autem. Zbiegł, bo… trudno byłoby mu się wytłumaczyć z zawartości bagażnika.

Burzyński zdjął rękawiczki, otarł z twarzy krople deszczu i odszedł na bok. Majewski wpatrywał się przez dłuższą chwilę w odmarzające powoli ciało kobiety, a w końcu zamknął bagażnik i zawołał w stronę miejscowego policjanta:

– Halo!

– Tak? Pomóc w czymś? – Starszy sierżant podbiegł i patrzył na niego z nadzieją, że do czegoś się przyda.

– Jest pan pewien, że to nie jest auto z waszego rejonu?

– Nie, na pewno nie. Przecież blachy nie nasze…

Młody spojrzał na rejestrację, a potem wzruszył obojętnie ramionami.

– Przecież widzę, że PJA, ale to, że auto zarejestrowane w Jarocinie, wcale nie oznacza, że nie może nim jeździć mieszkaniec jakiejś tutejszej pipidówy.

– Panie aspirancie Majewski, spróbuję popytać jeszcze wśród mieszkańców okolicznych wiosek, ale facet, który znalazł auto i nas o nim zawiadomił, to miejscowy z dziada pradziada i on mówił, że nigdy wcześniej nie widział tu tego samochodu.

Na poboczu zaparkowało właśnie ciemne auto, z którego wysiedli policyjni technicy.

– Młody, zbieramy się! – usłyszał za plecami Majewski.

Znudzony Burzyński przywitał się z technikami i od razu pożegnał, po czym skierował kroki w stronę czerwonej giulietty.

– Młody, dalej!

– Już idę – odkrzyknął i zanim dobiegł do swojego samochodu, poinstruował Pawełka: – Niech pan podpyta i da znać. Szukamy raczej kogoś mocno nierozgarniętego. Trzeba być debilem, żeby zostawić samochód i uciec.

– Moknę… – Mina Burzyńskiego zdradzała niezadowolenie.

– Widzę. Otrzep buty, zanim wejdziesz… Mamy tablice rejestracyjne, znajdziemy właściciela, zanim zdąży wypić pierwsze piwo. Założę się, że puści śpiewkę, że dziś to się nie ruszał z domu i ktoś musiał mu ukraść auto.

– Ta, i że nie zna kobiety z bagażnika. Nawet jeśli udowodnimy mu, że to jego żona.

– Żona, nie żona. Najwyraźniej to zła kobieta była, skoro wylądowała w bagażniku.

– Pewnie była zimna jak lód, kiedy się do niej przytulał.

– I zamiast ją rozgrzać, schował ją do zamrażarki.

* * *

Anita skupiona była na robieniu zdjęć twarzy NN mężczyzny, którego ciało leżało na stole sekcyjnym.

– Odsłonisz mi jego zęby?

Patolog Krystian Romanowski zrobił, o co go prosiła. Wykadrowała i przycisnęła spust migawki. Starała się nie oceniać stanu uzębienia, nie koncentrować się na szczegółach: symetrii łuków zębowych, kształcie jedynek czy osadzie pokrywającym szpary międzyzębowe. Wiedziała, że na to przyjdzie jeszcze czas. Teraz zabezpieczali materiały pod kątem identyfikacji w zakresie tkanek miękkich.

Zdjęcia odsłoniętych zębów w zgryzie mogły pomóc w momencie, w którym policja wytypuje nazwisko i imię denata oraz dostarczy fotografie zrobione za życia. Porównanie tych, na których się uśmiechał, z tymi, które zrobili dziś, mogło przynieść odpowiedzi na kilka ważnych pytań.

– Ukruszona korona, górna lewa dwójka, widzisz? – Pewnych rzeczy nie mogła nie zauważyć.

Romanowski otworzył usta, by coś powiedzieć, ale nie zdążył wydać z siebie ani jednego dźwięku. Drzwi do gabinetu, w którym pracowali, otworzyły się z hukiem, a w środku pojawił się Majewski. Bez pukania, ale za to z bezczelnym uśmiechem z rodzaju „też się cieszę, że was widzę”.

– Dobry, badacie już świeżą dostawę? – spytał, wymownie zerkając w stronę stołu.

Anita się spięła. Tyle razy prosiła go, by zachowywał pozory, kiedy się spotykają na gruncie zawodowym. Nie lubiła mieszania życia prywatnego z pracą. W zakładzie medycyny sądowej była antropologiem bez płci, w domu – kobietą. Obawiała się, że nierozdzielanie tych funkcji szybko doprowadzi do rozniesienia się plotki o tym, że sypia z Młodym, a wtedy współpracujący z nią policjanci przestaną w niej widzieć dobrego specjalistę, a zaczną traktować ją jak obiekt seksualny. Nie zniosłaby tego.

– Świeżą? – spytała chłodno.

Posłała Młodemu spojrzenie uprzedzające, że jeśli podejdzie do niej teraz i cmoknie ją w policzek, to go zabije na miejscu jednym precyzyjnym ruchem.

– Zamrożoną kobietę.

– Aaa, tak. – Patolog odchrząknął, demonstrując tym samym swoją obecność. – Ciało już do nas dotarło. – Położył akcent na „o” w słowie „ciało”.

Młody nie wyczuł złośliwości. Uśmiechnął się zadowolony.

Anita znała Romanowskiego na tyle długo, by wiedzieć, że nie lubił uczłowieczania zwłok. Ciało było dla niego jedynie ciałem. Nie mężczyzną, nie kobietą, nie człowiekiem. Człowieczeństwo kończyło się dla niego w tym samym momencie, w którym w żyłach przestawała krążyć krew.

– To kiedy możemy liczyć na sekcję? Prowadzimy tę sprawę razem z Burzą, zależy nam na czasie. Może po znajomości moglibyście zrobić to jakoś tak błyskawicznie?

Anita westchnęła głośno, a patolog poczerwieniał na twarzy.

– Panie kolego! – krzyknął. – Zupełnie niepotrzebnie się pan fatygował osobiście. Po znajomości to może pan załatwiać piwo w barze, a nie sekcję zwłok z ZMS-ie. Nie przypominam sobie, żebyśmy byli znajomymi. Proszę zamknąć drzwi od zewnątrz, tu się pracuje!

– Przecież nie odrywam was od pracy, interesuje mnie tylko, kiedy zajmiecie się kolejną… Kiedy poznamy przyczynę zgonu zamrożonej kobiety.

– A mnie interesuje to, czy w przyszłym sezonie wygrają Lakersi. Żegnam.

– Ale…

– Im dłużej będę pana oglądał, tym później skończę to, nad czym pracuję. A to oznacza, że tym później zabiorę się do innych spraw, które czekają w kolejce przed waszym zamrożonym ciałem. Dam znać, jak przyjdzie wasza kolej. TELEFONICZNIE!

* * *

– Nie patrz tak na mnie. – Romanowski zwrócił się w stronę Anity. – Wkurza mnie ten twój kochaś. Wszystko chce na już. Już. Teraz. Bo go interesuje. Inni się nie liczą. Byłby usatysfakcjonowany, gdybyśmy zrzucili ze stołu ciało NN i zajęli się tym, co przywiózł. W łóżku też taki jest? Władczy, dziecinny i niecierpliwy? – Kiedy usłyszał własne pytanie, uznał, że się zagalopował.

Anita stała naprzeciwko niego i delikatnym uśmiechem próbowała przykryć zakłopotanie. Od dawna podziwiał jej urodę oraz siłę charakteru. Drobna postura i kobiece zaokrąglenia kontrastowały z zamkniętą postawą i lodowatym spojrzeniem.

– Zaraz. Stop. Niech to będzie pytanie retoryczne. Interesuje mnie raczej, czy jeszcze się nie znudziłaś tym małolatem. Przecież on do ciebie nie pasuje.

Nie potrafił zrozumieć, co kobiety widzą w takich lalusiach. Wyczesanych i wystrojonych w najmodniejsze ciuchy, emanujących pewnością siebie i cwaniactwem. Dla niego to były nic nieznaczące dodatki. I tak w ostatecznym rozrachunku męskie ciała trafiały do niego pozbawione tych wszystkich atrybutów. Skóra i tkanka tłuszczowa odchodziły od kośćca gładko, a narządy wewnętrzne opowiadały historię życia.

– No powiedz coś, Anita! Co on ci daje, czego nie mógłby ci dać dojrzały mężczyzna?

– Wracając do tematu, mam wystarczającą liczbę fotografii. – Antropolog wskazała na denata. – Jeśli nie jestem ci już potrzebna, wracam do siebie. Mam stertę zaległości.

– Oczywiście, nie będę cię zatrzymywał. Dziękuję za towarzystwo i jeszcze raz przepraszam za samczą reakcję. Ale wiesz, że po znajomości i poza kolejnością to ja bym to zrobił tylko dla jednej osoby.

– To przyjemnego cięcia. Na razie. – Nie uśmiechnęła się nawet.

– Dzięki. Gdybyś miała ochotę – poczuł, że musi coś zrobić, żeby wydać się jej atrakcyjnym partnerem do rozmowy – to po południu będę ciąć to ciało, o którym wspominał twój kochaś. Najchętniej zostawiłbym to na koniec albo w ogóle olał, żeby utrzeć mu nosa, ale to ciekawy przypadek. Wstępne oględziny wykazały, że ciało jest zdeformowane. Naciągnięta i przebita na wylot skóra, duże rany… jakby przed śmiercią wisiała na hakach na tyle długo, że skóra się rozciągnęła.3.

– „Liczę na ciebie…” Jesssu, jestem przerażona. To brzmi tak prawdziwie. Słyszeliście lęk w głosie tej laski?

– Pamiętacie? Mamy już mniej niż osiemdziesiąt minut, a jedynym sposobem rozwiązania zagadki i wyjścia z pokoju jest sforsowanie tych drzwi. – Michał zlekceważył Agatę i wskazał na drzwi, które od początku go intrygowały.

Drewniane, z małym przeszkleniem. Od początku wydawało się jasne, że prowadzą do łazienki.

– W łazience laski przechowują różne dziwne rzeczy. Osobiste. Może coś tam znajdziemy. Klamka jest, ale potrzebujemy klucza. Szukajcie dobrze.

– Jaki klucz?

– Normalny, jak do mieszkania raczej niż taki wielki jak do włazu na strych.

Michał stał przy drzwiach i obserwował resztę. Kręcili się w kółko. Każdy sprawdzał każdego, upatrując szansy dla siebie. Chcieli się wykazać. Wszyscy, łącznie z nim. Kto nie lubił błyszczeć? Być bardziej bystry niż inni? Wybijać się ponad przeciętność?

– OMG! Coś tu jest! W wazonie!

Jak na razie Piotr był najlepszy w skupianiu uwagi na sobie. Co chwilę albo potrząsał głową i pozwalał, żeby jego długa grzywka opadała na twarz, albo poprawiał ją specyficznym gestem. Michał mógłby się założyć, że gest był studiowany godzinami przed lustrem. I cóż, głupio byłoby mu przyznać, że chyba mógł działać na kobiety.

Dziewczyny pobiegły do Piotra, a Michał pogładził się po brodzie i ze stoickim spokojem burknął:

– A co dokładnie?

– Klucz, tu jest klucz! – Martyna podskakiwała i machała rękoma jak podekscytowana mała dziewczynka. – Klucz w wazonie! Cholera, ale jak go wyciągnąć?

– IMHO się nie da. Wazon przyklejony jest do blatu.

– Włóż rękę. Albo nie, ja włożę…

Agata była młoda i chętna do pomocy, ale miała jedną ogromną wadę – naiwność. Nawet dla szczupłych rąk niskiej dziewczyny szyjka wazonu okazała się zbyt wąska.

– Nie da się – stwierdziła dopiero po kilku próbach umieszczenia dłoni w naczyniu.

– Znajdźcie coś, czym sięgniecie do środka. Coś długiego, o co się go da zahaczyć. Albo magnes… – rozdysponował zadania Piotr i skupił się na łóżku.

– Martyna, ty je sprawdzałaś?

– Tak.

– To dlaczego ten wielbłąd nadal stoi na poduszce?

– Bo to przecież wielbłąd z ręczników. Ładny, nie? Jak byłam w Egipcie ostatnio, to też nam robili różne zwierzaki z ręczników.

– Nie sprawdziłaś, czy coś w nim jest?

– Myślisz, że można go rozwalić?

– A czemu nie?

– Nie wiem, pomyślałam, że może on coś nam ma wskazać? Nie wiem, jego garby albo co?

Piotr uśmiechnął się i wyrwał pierwszy garb. Rozwinął ręcznik i obejrzał go z każdej strony. Martyna zrobiła to samo z drugim.

– Słuchajcie! Mamy litery na metkach od ręczników – zakomunikował.

– A my klucz, ale niestety nie pasuje do niczego.

– Litery, super, pod telewizorem jest szafka zamknięta na kłódkę z literami.

– Pe, er, ka, wu. Cztery litery.

– Jesssu, super, jesteśmy coraz bliżej rozwiązania, tylko w jakiej kolejności wpisać te litery?

– Agata, jesteśmy na razie w czarnej dupie, a kolejność nie ma znaczenia… Powtórzcie litery.

– Pe.

– Mam. Wciskam.

– Er.

– No?

– Ka. Wu.

– Jest! Odblokowała się.

Wszyscy nagle stłoczyli się przy szafce. Piotr czynił honory. Otworzył szafkę, a ich oczom ukazał się sejf.

– Teraz potrzebne są cyfry. Wystarczy wklepać kod.

– Od kodzenia najlepszy jest Piotr.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki