Facebook - konwersja
Czytaj fragment
Pobierz fragment

Uciekinier - ebook

Wydawnictwo:
Data wydania:
1 sierpnia 2010
Format ebooka:
EPUB
Format EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie. Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego, który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Produkt niedostępny.  Może zainteresuje Cię

Uciekinier - ebook

Uciekinier Kena Folletta to zręczny koktajl gatunków powieściowych. Zawiera wszystko, za co lubimy tego pisarza: wartką akcję, przygodę, miłość, szlachetnych bohaterów i czarne charaktery. Szkocja, druga połowa XVIII wieku. Młody i odważny górnik Mack McAsh jest owładnięty pragnieniem, by stać się człowiekiem wolnym. Rzucając wyzwanie sir George'owi Jamissonowi - bogatemu właścicielowi ziemskiemu, u którego wykonuje niewolniczą pracę w kopalni węgla - zyskuje sobie potężnych wrogów. Jego życie staje się pasmem ucieczek. Po deportowaniu do kolonii w Ameryce trafia na plantację w Wirginii należącą do pięknej Lizzie Hallim i jej świeżo poślubionego męża, a zarazem swego najzacieklejszego przeciwnika. Przeznaczenie zbliży do siebie Macka i Lizzie i doprowadzi do śmiertelnej konfrontacji dwojga zaprzysięgłych wrogów...

Kategoria: Sensacja
Zabezpieczenie: Watermark
Watermark
Watermarkowanie polega na znakowaniu plików wewnątrz treści, dzięki czemu możliwe jest rozpoznanie unikatowej licencji transakcyjnej Użytkownika. E-książki zabezpieczone watermarkiem można odczytywać na wszystkich urządzeniach odtwarzających wybrany format (czytniki, tablety, smartfony). Nie ma również ograniczeń liczby licencji oraz istnieje możliwość swobodnego przenoszenia plików między urządzeniami. Pliki z watermarkiem są kompatybilne z popularnymi programami do odczytywania ebooków, jak np. Calibre oraz aplikacjami na urządzenia mobilne na takie platformy jak iOS oraz Android.
ISBN: 978-83-7885-049-6
Rozmiar pliku: 1,1 MB

FRAGMENT KSIĄŻKI

KEN FOL­LETT

Świa­to­wej sła­wy pi­sarz bry­tyj­ski. Po ukoń­cze­niu stu­diów fi­lo­zo­ficz­nych na Uni­ver­si­ty Col­le­ge w Lon­dy­nie pra­co­wał jako re­por­ter i bez więk­sze­go suk­ce­su pu­bli­ko­wał po­wie­ści sen­sa­cyj­ne pod kil­ko­ma pseu­do­ni­ma­mi. Je­de­na­sta z ko­lei – thril­ler wo­jen­ny za­ty­tu­ło­wa­ny Igła – przy­nio­sła mu za­słu­żo­ną sła­wę, zo­sta­ła też na­tych­miast sfil­mo­wa­na z Do­nal­dem Su­ther­lan­dem w ty­tu­ło­wej roli nie­miec­kie­go szpie­ga. Fol­lett wy­spe­cja­li­zo­wał się w thril­le­rach, naj­czę­ściej (choć nie tyl­ko) osa­dzo­nych w re­aliach II woj­ny świa­to­wej (m.in. Klucz do Re­be­ki, Noc nad oce­anem, Lot Ćmy, Trze­ci bliź­niak, Za­bój­cza pa­mięć, Za­mieć) oraz po­wie­ściach hi­sto­rycz­no-przy­go­do­wych (Nie­bez­piecz­na for­tu­na, Fi­la­ry Zie­mi, Świat bez koń­ca, Upa­dek gi­gan­tów, Zima świa­ta). Jego do­ro­bek li­te­rac­ki spo­tkał się z za­in­te­re­so­wa­niem twór­ców fil­mo­wych. Na kan­wie kil­ku ksią­żek po­wsta­ły fil­my ki­no­we bądź se­ria­le te­le­wi­zyj­ne (Klucz do Re­be­ki, Trze­ci bliź­niak, Za­mieć, Na skrzy­dłach or­łów, Fi­la­ry Zie­mi, a ostat­nio Świat bez koń­ca).Tego au­to­ra

Po­wie­ści hi­sto­rycz­ne

NIE­BEZ­PIECZ­NA FOR­TU­NA

UCIE­KI­NIER

CZŁO­WIEK Z SANKT PE­TERS­BUR­GA

Fi­la­ry Zie­mi

FI­LA­RY ZIE­MI

ŚWIAT BEZ KOŃ­CA

Stu­le­cie

UPA­DEK GI­GAN­TÓW

ZIMA ŚWIA­TA

KRA­WĘDŹ WIECZ­NO­ŚCI

Thril­le­ry wo­jen­ne

IGŁA

KRYP­TO­NIM KAW­KI

LOT ĆMY

KLUCZ DO RE­BE­KI

NOC NAD OCE­ANEM

Thril­le­ry

MŁOT EDE­NU

ZA­BÓJ­CZA PA­MIĘĆ

TRÓJ­KA

ZA­MIEĆ

SKAN­DAL Z MO­DI­GLIA­NIM

TRZE­CI BLIŹ­NIAK

LWY PAN­SZI­RU

PA­PIE­RO­WE PIE­NIĄ­DZE

Li­te­ra­tu­ra fak­tu

NA SKRZY­DŁACH OR­ŁÓW

www.ken-fol­lett.comW pierw­szych dniach po wpro­wa­dze­niu się do High Glen Ho­use dużo pra­co­wa­łem w ogro­dzie i tak zna­la­złem że­la­zną ob­ro­żę.

Dom chy­lił się ku upad­ko­wi, a ogród zu­peł­nie za­rósł. Przez ostat­nich dwa­dzie­ścia lat za­miesz­ki­wa­ła tu pew­na zdzi­wa­cza­ła sta­rusz­ka i w tym cza­sie ścia­nom nie dane było za­znać ani jed­ne­go liź­nię­cia pędz­la. Po śmier­ci sta­rusz­ki od­ku­pi­łem po­sia­dłość od jej syna, wła­ści­cie­la sa­lo­nu To­yo­ty w Kirk­burn – naj­bliż­szym mia­stecz­ku w pro­mie­niu pięć­dzie­się­ciu mil.

Pew­nie dzi­wi­cie się, na co komu wa­lą­cy się dom na za­pa­dłym od­lu­dziu. Ale ja uwiel­biam tę do­li­nę. Lasy peł­ne są pło­chli­wej zwie­rzy­ny, a szczyt gra­ni wień­czą orle gniaz­da. Mógł­bym go­dzi­na­mi stać w ogro­dzie wspar­ty na ło­pa­cie i po­dzi­wiać błę­kit­no­zie­lo­ne gór­skie sto­ki.

Ale zda­rza­ło mi się też przy­kła­dać do ko­pa­nia. Po­sta­no­wi­łem za­sa­dzić tro­chę krze­wów wo­kół szo­py. Buda nie grze­szy­ła uro­dą

– była zbi­ta z su­ro­wych de­sek i nie mia­ła okien – to­też chcia­łem za­ma­sko­wać ją krza­ka­mi. Ko­piąc do­łek, na­tkną­łem się na ja­kąś skrzyn­kę. Była nie­wiel­ka, roz­mia­ra­mi zbli­żo­na do tych po­jem­ni­ków na dwa­na­ście bu­te­lek, w któ­rych sprze­da­je się mar­ko­we wina. Nie mia­ła też żad­nych ozdób: zwy­czaj­na skrzyn­ka z nie­ohe­blo­wa­nych de­se­czek zbi­tych gwoź­dzia­mi, któ­re zdą­ży­ły już prze­rdze­wieć. Wy­wa­ży­łem wie­ko ło­pa­tą.

We­wnątrz znaj­do­wa­ły się dwa przed­mio­ty.

Jed­nym z nich była duża, sta­ra książ­ka. Ser­ce za­bi­ło mi ży­wiej

– może to ro­dzin­na Bi­blia z pro­wa­dzo­ną na pierw­szej stro­nie pa­sjo­nu­ją­cą kro­ni­ką do­nio­słych wy­da­rzeń: na­ro­dzin, ślu­bów i zgo­nów lu­dzi, któ­rzy za­miesz­ki­wa­li ten dom przed stu laty? Ale cze­kał mnie za­wód. Po otwar­ciu księ­gi oka­za­ło się, że jej stro­ni­ce cał­ko­wi­cie zbu­twia­ły. Nie dało się od­czy­tać ani sło­wa.

Poza tym w skrzyn­ce znaj­do­wał się jesz­cze ce­ra­to­wy wo­re­czek. On rów­nież prze­gnił i roz­kru­szył się przy pierw­szym do­tknię­ciu ogrod­ni­czy­mi rę­ka­wi­ca­mi. Wy­pa­dła zeń że­la­zna ob­ręcz o śred­ni­cy ja­kichś sze­ściu cali. Była po­czer­nia­ła ze sta­ro­ści, ale ce­ra­to­wy wo­re­czek uchro­nił ją przed rdzą.

Zo­sta­ła wy­ku­ta praw­do­po­dob­nie przez wio­sko­we­go ko­wa­la, i w pierw­szej chwi­li my­śla­łem, że to ja­kaś część od wozu albo płu­ga. Ale dla­cze­go ktoś tak pie­czo­ło­wi­cie za­wi­nął ją w ce­ra­tę? Ob­ręcz była pęk­nię­ta i po­wy­gi­na­na. Przy­szło mi do gło­wy, że może to swe­go ro­dza­ju ob­ro­ża, któ­rą zmu­szo­ny był no­sić ja­kiś wię­zień. Wię­zień uciekł i po­zbył się ob­ro­ży, roz­ry­wa­jąc ją ja­kimś cięż­kim ko­wal­skim na­rzę­dziem, a po­gię­ła się przy ścią­ga­niu z szyi.

Za­bra­łem zna­le­zi­sko do domu i za­czą­łem je czy­ścić. Szło mi opor­nie, wrzu­ci­łem więc ob­ro­żę na noc do pły­nu od­rdze­wia­ją­ce­go i na­za­jutrz po­now­nie za­bra­łem się do ro­bo­ty. Gdy wy­po­le­ro­wa­łem po­wierzch­nię szmat­ką, oczom moim uka­za­ła się ja­kaś in­skryp­cja.

Wy­gra­we­ro­wa­no ją sta­ro­świec­kim, ka­li­gra­ficz­nym pi­smem, któ­re­go od­cy­fro­wa­nie za­ję­ło mi tro­chę cza­su. Oto, co gło­sił na­pis:

Czło­wiek ten jest wła­sno­ścią

sir Geo­r­ge’a Ja­mis­so­na z Fife – A.D. 1767

Ob­ro­ża leży te­raz na moim biur­ku obok kom­pu­te­ra. Słu­ży mi za przy­cisk do pa­pie­ru. Czę­sto się­gam po nią i ob­ra­cam w rę­kach, po raz któ­ryś z rzę­du od­czy­tu­jąc in­skryp­cję. Gdy­by ta że­la­zna ob­ręcz po­tra­fi­ła mó­wić, my­ślę so­bie, ja­kąż hi­sto­rię by mi opo­wie­dzia­ła?1

Śnieg wień­czył szczy­ty gór oka­la­ją­cych do­li­nę High Glen i za­le­gał na za­le­sio­nych sto­kach per­li­sty­mi ła­cha­mi, przy­wo­dzą­cy­mi na myśl klej­no­ty na po­doł­ku zie­lo­nej, je­dwab­nej suk­ni. Dnem do­li­ny, la­wi­ru­jąc po­mię­dzy ob­lo­dzo­ny­mi gła­za­mi, rwał by­stry po­tok. Po­ry­wi­sty wiatr dmą­cy od Mo­rza Pół­noc­ne­go pę­dził przed sobą ta­bu­ny oło­wia­nych chmur, z któ­rych w każ­dej chwi­li mógł syp­nąć grad lub śnieg z desz­czem.

Ma­la­chi i Es­ther McAsh – bliź­nia­ki – szli tego ran­ka do ko­ścio­ła szla­kiem wio­dą­cym za­ko­sa­mi wzdłuż zbo­cza za­my­ka­ją­ce­go do­li­nę od wscho­du. Ma­la­chi, zwa­ny Mac­kiem, odzia­ny był w pe­le­ry­nę w szkoc­ką kra­tę i twe­edo­we bry­cze­sy, jed­nak nogi po­ni­żej ko­lan miał gołe. Był mło­dzień­cem go­rą­cej krwi i choć bose sto­py mar­z­ły mu w drew­nia­nych cho­da­kach, nie zwa­żał na ziąb.

Nie była to wpraw­dzie naj­krót­sza dro­ga do ko­ścio­ła, ale do­li­na High Glen za­wsze Mac­ka fa­scy­no­wa­ła. Stro­me gór­skie sto­ki, ci­che ta­jem­ni­cze lasy i ro­ze­śmia­na woda skła­da­ły się na kra­jo­braz bli­ski jego du­szy. Ob­ser­wo­wał z lu­bo­ścią orły wi­ją­ce gniaz­da na gra­niach. Po­spo­łu z tymi or­ła­mi pod­kra­dał dzie­dzicz­ce ło­so­sie, od któ­rych ro­iło się w po­to­ku. I po­spo­łu z pło­wą zwie­rzy­ną, za­sty­ga­jąc w bez­ru­chu i wstrzy­mu­jąc od­dech, przy­wa­ro­wy­wał w le­śnej gę­stwi­nie, kie­dy nad­cho­dzi­li ga­jo­wi.

Dzie­dzicz­ka, lady Hal­lim, była wdo­wą i mia­ła cór­kę je­dy­nacz­kę. Zie­mia po dru­giej stro­nie góry na­le­ża­ła do sir Geo­r­ge’a Ja­mis­so­na i sta­no­wi­ła zu­peł­nie inny świat. Pod okiem in­ży­nie­rów wy­drą­żo­no tam w gór­skich zbo­czach głę­bo­kie dziu­ry; do­li­nę szpe­ci­ły hał­dy żuż­la, koła po­tęż­nych wo­zów wy­ła­do­wa­nych po brze­gi wę­glem wy­żło­bi­ły ko­le­iny w błot­ni­stym trak­cie, a stru­mień był czar­ny od wę­glo­we­go pyłu. Tam wła­śnie, w wio­sce Heugh, na któ­rą skła­dał się dłu­gi rząd ni­skich, wznie­sio­nych z ka­mie­nia dom­ków pną­cych się po gór­skim sto­ku, miesz­ka­ły bliź­nia­ki.

Mack i Es­ther sta­no­wi­li mę­ską i żeń­ską wer­sję tego sa­me­go ar­che­ty­pu. Obo­je mie­li ja­sne, przy­sza­rza­łe nie­co od wę­glo­we­go pyłu wło­sy i nie­sa­mo­wi­te bla­do­zie­lo­ne oczy. Obo­je byli krę­pej bu­do­wy, krzep­cy w bar­kach, o mu­sku­lar­nych rę­kach i no­gach. Obo­je ce­cho­wał upór i skłon­ność do wda­wa­nia się w dys­pu­ty.

Skłon­ność ta na­le­ża­ła nie­mal do ro­dzin­nej tra­dy­cji. Ich oj­ciec był pod każ­dym wzglę­dem non­kon­for­mi­stą, go­to­wym to­czyć boje z rzą­dem, Ko­ścio­łem i wszel­ki­mi in­ny­mi au­to­ry­te­ta­mi. Mat­ka przed za­mąż­pój­ściem pra­co­wa­ła u lady Hal­lim i po­dob­nie jak wie­le słu­żą­cych utoż­sa­mia­ła się z wyż­szy­mi sfe­ra­mi. Pew­nej sro­giej zimy, kie­dy w na­stęp­stwie przy­pad­ko­wej eks­plo­zji ko­pal­nia zo­sta­ła na mie­siąc za­mknię­ta, oj­ciec zmarł na czar­ną plwo­ci­nę, cho­ro­bę, któ­ra uśmier­ci­ła wie­lu gór­ni­ków, mat­ka zaś na­ba­wi­ła się za­pa­le­nia płuc i w kil­ka ty­go­dni po­tem prze­nio­sła się za mę­żem na tam­ten świat. Dys­pu­ty jed­nak nie usta­ły. Pro­wa­dzo­no je za­zwy­czaj w so­bot­nie wie­czo­ry w izbie pani Whe­ighel – za­stę­pu­ją­cej karcz­mę, któ­rej w wio­sce Heugh bra­ko­wa­ło.

Pa­rob­ko­wie i za­grod­ni­cy po­dzie­la­li punkt wi­dze­nia mat­ki McA­shów. Utrzy­my­wa­li, że król jest po­ma­zań­cem bo­żym i lu­dzie win­ni mu są po­słu­szeń­stwo. Gór­ni­cy wy­zna­wa­li no­wo­cze­śniej­sze po­glą­dy. John Loc­ke i inni fi­lo­zo­fo­wie gło­si­li, że wła­dza po­cho­dzić może tyl­ko z woli ludu, i wła­śnie tę ostat­nią teo­rię wy­zna­wał Mack.

Nie­wie­lu gór­ni­ków z Heugh umia­ło czy­tać, ale mat­ka bliź­niąt po­sia­dła tę sztu­kę i Mack upro­sił ją, by jego też na­uczy­ła. Nie zwa­ża­jąc na do­cin­ki męża, że wy­no­si się po­nad swój stan, prze­ka­za­ła swo­ją umie­jęt­ność oboj­gu dzie­ciom. Na spo­tka­niach u pani Whe­ighel pro­szo­no Mac­ka, by czy­tał na głos „Ti­me­sa”, „Edin­burgh Ad­ver­ti­se­ra” oraz dzien­ni­ki po­li­tycz­ne, ta­kie jak ra­dy­kal­ny „North Bri­ton”. Po­mi­mo że ga­ze­ty do­cie­ra­ły do wio­ski z wie­lo­ty­go­dnio­wym albo i wie­lo­mie­sięcz­nym opóź­nie­niem, męż­czyź­ni i ko­bie­ty w sku­pie­niu wy­słu­chi­wa­li spra­woz­dań z dłu­gich prze­mó­wień w par­la­men­cie, sa­ty­rycz­nych dia­tryb oraz re­la­cji ze straj­ków, pro­te­stów i roz­ru­chów.

To wła­śnie po jed­nym z ta­kich wie­czor­ków u pani Whe­ighel Mack na­pi­sał list.

Ża­den z gór­ni­ków nie na­pi­sał w ży­ciu li­stu, to­też kon­sul­to­wa­no dłu­go każ­de jego sło­wo. Ad­re­sa­tem był Ca­spar Gor­don­son, lon­dyń­ski praw­nik pi­su­ją­cy do ga­zet ar­ty­ku­ły wy­kpi­wa­ją­ce rząd. List po­wie­rzo­no Da­vey­owi Pat­cho­wi, jed­no­okie­mu do­mo­krąż­cy, któ­ry miał go za­nieść na pocz­tę i wy­słać. Mack za­czy­nał już po­wąt­pie­wać, czy prze­sył­ka w ogó­le do­tar­ła do miej­sca prze­zna­cze­nia, lecz od­po­wiedź w koń­cu na­de­szła i było to naj­bar­dziej eks­cy­tu­ją­ce wy­da­rze­nie w ży­ciu Mac­ka. Kto wie, czy ten list nie od­mie­ni cał­ko­wi­cie mo­je­go losu, my­ślał. Być może da mu wol­ność.

Jak da­le­ko się­gał pa­mię­cią, za­wsze pra­gnął być wol­nym. W dzie­ciń­stwie za­zdro­ścił Da­vey­owi Pat­cho­wi, któ­ry wę­dro­wał od wio­ski do wio­ski i utrzy­my­wał się z han­dlu no­ża­mi i sznur­kiem oraz ze śpie­wa­nia bal­lad. W ży­ciu Da­veya ma­łe­mu Mac­ko­wi naj­wspa­nial­sze wy­da­wa­ło się to, że tam­ten mógł so­bie wsta­wać o wscho­dzie słoń­ca i iść spać, kie­dy tyl­ko ogar­nie go znu­że­nie. Mac­ka, od­kąd ukoń­czył sie­dem lat, mat­ka bu­dzi­ła szar­pa­niem przed dru­gą nad ra­nem i przez na­stęp­ne pięt­na­ście go­dzin, aż do pią­tej po po­łu­dniu, ha­ro­wał w po­cie czo­ła na dnie ko­pal­ni; kie­dy po ta­kim zno­ju wra­cał wresz­cie do domu, sen mo­rzył go czę­sto nad nie­do­je­dzo­ną wie­czor­ną owsian­ką.

Te­raz Mack nie chciał już zo­stać do­mo­krąż­cą, ale nadal pra­gnął od­mia­ny losu. Ma­rzył o wy­bu­do­wa­niu wła­sne­go domu w do­li­nie ta­kiej jak High Glen, na ka­wał­ku zie­mi, któ­ry mógł­by na­zwać swo­im wła­snym; ma­rzył o pra­cy pod­czas dnia i wy­po­czyn­ku przez wszyst­kie go­dzi­ny nocy; o wy­pra­wia­niu się w sło­necz­ny dzień na ryby, w miej­sce, gdzie ło­so­sie nie są wła­sno­ścią dzie­dzicz­ki, lecz tego, kto je zło­wi. A list, któ­ry trzy­mał te­raz w dło­ni, przy­no­sił na­dzie­ję na urze­czy­wist­nie­nie tych ma­rzeń.

– Mam wąt­pli­wo­ści, czy po­wi­nie­neś od­czy­tać go na głos w ko­ście­le – ode­zwa­ła się Es­ther, gdy scho­dzi­li ostroż­nie po ob­lo­dzo­nym sto­ku.

– Niby dla­cze­go? – spy­tał Mack, choć sam jesz­cze nie miał pew­no­ści, czy tak wła­śnie po­stą­pi.

– Na­py­tasz so­bie bie­dy. Rat­chett się wściek­nie. Może na­wet po­wtó­rzyć wszyst­ko sir Geo­r­ge’owi, i co wte­dy bę­dzie?

Har­ry Rat­chett był nad­zor­cą, czło­wie­kiem, któ­ry w imie­niu wła­ści­cie­la za­rzą­dzał ko­pal­nią.

Mack zda­wał so­bie spra­wę, że sio­stra ma ra­cję, i jego ser­ce prze­peł­niał nie­po­kój. Mimo to po­wie­dział:

– Nie ma sen­su, że­bym za­trzy­my­wał ten list tyl­ko do wła­snej wia­do­mo­ści.

– Ale mógł­byś go po­ka­zać Rat­chet­to­wi na osob­no­ści. Może po­zwo­lił­by ci odejść po ci­chu, bez nie­po­trzeb­ne­go roz­gło­su.

Mack zer­k­nął spod oka na sio­strę. Nie spra­wia­ła wra­że­nia uspo­so­bio­nej wo­jow­ni­czo, już prę­dzej za­fra­so­wa­nej. Uświa­do­mił so­bie na­gle, jak bar­dzo jest mu bli­ska. Co­kol­wiek się wy­da­rzy, bę­dzie ją miał z pew­no­ścią po swo­jej stro­nie.

Po­krę­cił z upo­rem gło­wą.

– Ten list może po­móc nie tyl­ko mnie. Jesz­cze co naj­mniej pię­ciu chło­pa­ków z ocho­tą by się stąd wy­rwa­ło, gdy­by tyl­ko wie­dzie­li, że ist­nie­je taka moż­li­wość. A po­my­śla­łaś o przy­szłych po­ko­le­niach?

Po­pa­trzy­ła na nie­go uważ­nie.

– Może i masz ra­cję… ale nie to jest praw­dzi­wym po­wo­dem. Ty chcesz sta­nąć przed wszyst­ki­mi ze­bra­ny­mi w ko­ście­le i udo­wod­nić, że wła­ści­ciel ko­pal­ni nas zwo­dził.

– Ależ skąd! – za­pro­te­sto­wał Mack, ale po chwi­li za­sta­no­wie­nia do­dał: – Wiesz, może i coś jest w tym, co mó­wisz… Ty­le­śmy się już na­słu­cha­li ka­zań o ko­niecz­no­ści prze­strze­ga­nia pra­wa i oka­zy­wa­nia sza­cun­ku na­szym pra­co­daw­com. I na­gle do­wia­du­je­my się, że cały czas nas okła­my­wa­no. Oczy­wi­ście, że chcę tam wy­stą­pić i wy­krzy­czeć im to pro­sto w oczy.

– Le­piej się nie wy­chy­laj – po­wie­dzia­ła z tro­ską.

– Zro­bię to naj­tak­tow­niej i naj­po­kor­niej, jak po­tra­fię – za­pew­nił.

– Ty i po­ko­ra! – wy­krzyk­nę­ła. – Chcia­ła­bym to wi­dzieć.

– Za­mie­rzam im tyl­ko wy­tłu­ma­czyć, ja­kie jest pra­wo… Cóż w tym złe­go?

– To nie­ostroż­ne.

– Owszem – przy­znał. – Ale zro­bię to.

Prze­kro­czy­li grań i za­czę­li zstę­po­wać w do­li­nę Co­al­pit Glen.

W mia­rę jak scho­dzi­li, ro­bi­ło się co­raz cie­plej. Po kil­ku chwi­lach ich oczom uka­zał się nie­wiel­ki ka­mien­ny ko­śció­łek, po­ło­żo­ny nie opo­dal most­ka prze­rzu­co­ne­go nad brud­ną rze­ką.

Nie­da­le­ko ko­ściel­ne­go dzie­dziń­ca przy­cup­nę­ło sku­pi­sko bud za­grod­ni­ków. Były to okrą­głe cha­tyn­ki z otwar­tym pa­le­ni­skiem po­środ­ku kle­pi­ska i z dziu­rą w da­chu, przez któ­rą ucho­dził dym. Lu­dzie miesz­ka­li w nich przez całą zimę po­spo­łu z by­dłem. Po­ło­żo­ne nie­co da­lej, nie­da­le­ko szy­bów, dom­ki gór­ni­ków były już przy­zwo­it­sze: choć i w nich pod­ło­gę za­stę­po­wa­ło kle­pi­sko, a da­chy kry­te były dar­nią, każ­dy miał piec i ko­min; po­nad­to gór­ni­cy nie byli zmu­sze­ni dzie­lić swo­ich sie­dzib z kro­wa­mi. Ale za­grod­ni­cy, któ­rzy uwa­ża­li się za lu­dzi wol­nych i nie­za­leż­nych, pa­trzy­li na gór­ni­ków z góry.

Jed­nak to nie cha­ty wie­śnia­ków przy­ku­ły te­raz uwa­gę Mac­ka i Es­ther i nie na ich wi­dok się za­trzy­ma­li. Przed ko­ścio­łem stał kry­ty po­wóz za­przę­żo­ny w parę do­rod­nych siw­ków. Z po­mo­cą pa­sto­ra, przy­trzy­mu­jąc mod­ne ko­ron­ko­we ka­pe­lu­sze, wy­sia­da­ło z nie­go kil­ka dam w kry­no­li­nach i fu­trza­nych okry­ciach.

Es­ther do­tknę­ła ra­mie­nia Mac­ka i wska­za­ła na mo­stek. Na ro­słym kasz­ta­nie prze­jeż­dżał wła­śnie przez nie­go wła­ści­ciel ko­pal­ni, dzie­dzic do­li­ny, sir Geo­r­ge Ja­mis­son.

Ja­mis­so­na nie oglą­da­no tu od pię­ciu lat. Miesz­kał w Lon­dy­nie od­da­lo­nym stąd o ty­dzień po­dró­ży stat­kiem lub dwa ty­go­dnie jaz­dy dy­li­żan­sem. Lu­dzie po­wia­da­li, że nie­gdyś miał w Edyn­bur­gu ulicz­ny kram, w któ­rym sprze­da­wał świe­ce i dżin, ciu­ła­jąc pens do pen­sa i nie prze­sa­dza­jąc z uczci­wo­ścią. Po­tem je­den z jego krew­nych zmarł bez­po­tom­nie, po­zo­sta­wia­jąc mu w spad­ku za­mek oraz ko­pal­nie. Na tym fun­da­men­cie Geo­r­ge Ja­mis­son zbu­do­wał im­pe­rium fi­nan­so­we, któ­re swo­im za­się­giem obej­mo­wa­ło tak nie­wy­obra­żal­nie od­le­głe miej­sca jak Bar­ba­dos czy Wir­gi­nia. Był te­raz wiel­ce po­wa­ża­ną oso­bi­sto­ścią: ba­ro­ne­tem, sę­dzią i al­der­ma­nem Wap­ping, od­po­wie­dzial­nym za prze­strze­ga­nie pra­wa i po­rząd­ku na lon­dyń­skim wy­brze­żu.

Naj­wy­raź­niej zje­chał te­raz z ro­dzi­ną i go­ść­mi z wi­zy­tą do swej szkoc­kiej po­sia­dło­ści.

– No i po kło­po­cie – oświad­czy­ła z ulgą Es­ther.

– Co chcesz przez to po­wie­dzieć? – spy­tał Mack, choć już się do­my­ślał.

– Te­raz nie bę­dziesz mógł od­czy­tać swo­je­go li­stu.

– A to niby cze­mu?

– Ma­la­chi McAsh, nie bądź ta­kim prze­klę­tym głup­cem! – za­wo­ła­ła. – Nie mo­żesz tego uczy­nić w obec­no­ści sa­me­go dzie­dzi­ca!

– Wręcz prze­ciw­nie – od­rzekł z upo­rem. – Na­wet le­piej się skła­da.2

Liz­zie Hal­lim nie chcia­ła je­chać do ko­ścio­ła po­wo­zem. Uwa­ża­ła to za po­ro­nio­ny po­mysł. Trakt wio­dą­cy tam z zam­ku był usia­ny dziu­ra­mi i zry­ty ko­le­ina­mi, któ­rych błot­ni­ste grzbie­ty ściął mróz. Po­wóz bę­dzie się wlókł w śli­ma­czym tem­pie, ko­le­biąc się nie­mi­ło­sier­nie na wy­kro­tach, i do­trą na miej­sce prze­mar­z­nię­ci i po­obi­ja­ni. Upar­ła się więc, że po­je­dzie do ko­ścio­ła kon­no.

Tego ro­dza­ju fa­na­be­rie do­pro­wa­dza­ły do roz­pa­czy jej mat­kę.

– Jak ty znaj­dziesz męża, sko­ro za­cho­wu­jesz się jak męż­czy­zna? – la­men­to­wa­ła lady Hal­lim.

– Męża mogę mieć na za­wo­ła­nie – od­po­wie­dzia­ła Liz­zie. I w isto­cie tak było: bez tru­du pod­bi­ja­ła mę­skie ser­ca. – Pro­blem w zna­le­zie­niu ta­kie­go kan­dy­da­ta, z któ­rym uda­ło­by mi się wy­trzy­mać dłu­żej niż pół go­dzi­ny.

– Pro­blem w zna­le­zie­niu ta­kie­go, któ­re­go nie­ła­two zra­zić – mruk­nę­ła mat­ka.

Dziew­czy­na ro­ze­śmia­ła się. Obie mia­ły ra­cję. Męż­czyź­ni za­ko­chi­wa­li się w Liz­zie od pierw­sze­go wej­rze­nia, kie­dy jed­nak od­kry­wa­li, jaka jest, czym prę­dzej się wy­co­fy­wa­li. Jej za­cho­wa­nie od lat wy­wo­ły­wa­ło zgor­sze­nie w edyn­bur­skich sfe­rach to­wa­rzy­skich. Na swo­im pierw­szym balu, roz­ma­wia­jąc z trze­ma sta­tecz­ny­mi ma­tro­na­mi, na­po­mknę­ła, że sze­ryf ma tłu­sty za­dek, co nie­od­wra­cal­nie za­szar­ga­ło jej re­pu­ta­cję. Po­przed­niej wio­sny mat­ka za­bra­ła ją do Lon­dy­nu i wpro­wa­dzi­ła w tam­tej­sze wyż­sze sfe­ry. Była to ab­so­lut­na ka­ta­stro­fa. Liz­zie mó­wi­ła za gło­śno, śmia­ła się za czę­sto i drwi­ła otwar­cie z wy­szu­ka­nych ma­nier i przy­cia­snych ubrań za­le­ca­ją­cych się do niej go­gu­sio­wa­tych mło­dzień­ców.

– Wszyst­ko przez to, że wy­cho­wy­wa­łaś się w domu, w któ­rym nie było męż­czy­zny – do­da­ła mat­ka. – To spra­wi­ło, że je­steś zbyt nie­za­leż­na.

Liz­zie prze­szła przez ka­mien­ny dzie­dzi­niec Ja­mis­son Ca­stle, zmie­rza­jąc do znaj­du­ją­cych się od wscho­du sta­jen. Jej oj­ciec zmarł, kie­dy mia­ła trzy lata, to­też pra­wie go nie pa­mię­ta­ła. Gdy py­ta­ła, na co umarł, mat­ka od­po­wia­da­ła wy­mi­ja­ją­co: „Na wą­tro­bę”. Po­zo­sta­wił je obie bez gro­sza. Przez lata mat­ka z tru­dem wią­za­ła ko­niec z koń­cem, ob­cią­ża­jąc co­raz bar­dziej hi­po­te­kę po­sia­dło­ści Hal­li­mów i cze­ka­jąc z utę­sk­nie­niem, aż Liz­zie do­ro­śnie i po­ślu­bi ja­kie­goś bo­ga­cza, któ­ry roz­wią­że wszyst­kie ich pro­ble­my. Te­raz cór­ka mia­ła dwa­dzie­ścia lat i na­de­szła pora, by wy­peł­ni­ło się jej prze­zna­cze­nie.

Bez wąt­pie­nia to wła­śnie rów­nież było po­wo­dem, dla któ­re­go ro­dzi­na Ja­mis­so­nów po tylu la­tach po­now­nie za­wi­ta­ła do swo­ich szkoc­kich dóbr, i dla­te­go ich go­ść­mi ho­no­ro­wy­mi były Liz­zie wraz z mat­ką miesz­ka­ją­ce po są­siedz­ku za­le­d­wie dzie­sięć mil od Ja­mis­son Ca­stle. Za­pro­szo­no je tu pod pre­tek­stem udzia­łu w przy­ję­ciu z oka­zji dwu­dzie­stych pierw­szych uro­dzin młod­sze­go syna Ja­mis­so­nów, Jaya; jed­nak praw­dzi­wym po­wo­dem było to, że Ja­mis­so­no­wie upa­try­wa­li w Liz­zie do­brą par­tię dla swo­je­go star­sze­go syna, Ro­ber­ta.

Lady Hal­lim bar­dzo się z tego cie­szy­ła, Ro­bert bo­wiem miał zo­stać dzie­dzi­cem ogrom­nej for­tu­ny. Sir Geo­r­ge tak­że był kon­tent, gdyż pra­gnął przy­łą­czyć zie­mie Hal­li­mów do ro­dzin­nych dóbr Ja­mis­so­nów. Ro­bert też chy­ba nie miał nic prze­ciw, są­dząc po tym, jak wo­dził ocza­mi za Liz­zie, od­kąd tyl­ko zje­cha­ła z mat­ką do zam­ku.

Liz­zie do­strze­gła Ro­ber­ta sto­ją­ce­go na maj­da­nie przed staj­nią i cze­ka­ją­ce­go na osio­dła­nie ko­nia. Przy­po­mi­nał nie­co swo­ją mat­kę z por­tre­tu wi­szą­ce­go w zam­ko­wym holu, przed­sta­wia­ją­ce­go ko­bie­tę o blond wło­sach, ja­snych oczach i ustach zna­mio­nu­ją­cych sta­now­czość. Nie moż­na mu było wła­ści­wie ni­cze­go za­rzu­cić – nie był szpet­ny ani za gru­by czy za chu­dy, nie cuch­nę­ło od nie­go, nie pił za dużo, nie hoł­do­wał też zbyt­nio mo­dzie. To wy­ma­rzo­na par­tia, wma­wia­ła so­bie Liz­zie, i gdy­by Ro­bert po­pro­sił ją o rękę, za­pew­ne by się zgo­dzi­ła. Wpraw­dzie nie była w nim za­ko­cha­na, ale zda­wa­ła so­bie spra­wę, jaki cią­ży na niej obo­wią­zek.

Po­sta­no­wi­ła się z nim tro­chę po­dro­czyć.

– To do­praw­dy nie­uprzej­me z pań­stwa stro­ny, że miesz­ka­cie w Lon­dy­nie – za­ga­iła.

– Nie­uprzej­me? – Ro­bert zmarsz­czył czo­ło. – Dla­cze­go? – za­py­tał.

– Po­zba­wia nas to mi­łych są­sia­dów – wy­ja­śni­ła, ale on nadal spra­wiał wra­że­nie skon­ster­no­wa­ne­go. Wi­dać nie grze­szył po­czu­ciem hu­mo­ru. – Gdy pań­stwa tu nie ma, ży­we­go du­cha nie uświad­czysz stąd aż po Edyn­burg – do­da­ła.

– Je­śli nie li­czyć set­ki gór­ni­czych ro­dzin i paru za­grod­ni­czych wsi – roz­legł się mę­ski głos za jej ple­ca­mi.

– Do­brze pan wie, co mia­łam na my­śli – po­wie­dzia­ła, od­wra­ca­jąc się. Czło­wie­ka, któ­ry stał za nią, nie zna­ła. – A tak w ogó­le, to kim pan jest? – spy­ta­ła z wła­ści­wą so­bie bez­po­śred­nio­ścią.

– Jay Ja­mis­son – od­parł mło­dy męż­czy­zna, kła­nia­jąc się. – Bar­dziej roz­gar­nię­ty brat Ro­ber­ta. Jak pani mo­gła za­po­mnieć? Sły­sza­ła, że przy­je­chał po­przed­niej nocy, ale go nie po­zna­ła.

Pięć lat temu był kil­ka cali niż­szy, miał całe czo­ło w prysz­czach, a z pod­bród­ka wy­ra­sta­ło mu parę mięk­kich, ja­snych wło­sków. Te­raz zde­cy­do­wa­nie wy­przy­stoj­niał. Daw­niej jed­nak nie błysz­czał in­te­li­gen­cją i wąt­pi­ła, żeby pod tym wzglę­dem coś się zmie­ni­ło na lep­sze.

– Po­zna­ję pana po za­ro­zu­mia­ło­ści – po­wie­dzia­ła. Uśmiech­nął się od ucha do ucha.

– Szcze­rze bo­le­ję, że je­śli cho­dzi o po­ko­rę i skrom­ność, nie mogę się z pa­nią rów­nać, pan­no Hal­lim.

– Jak się masz, Jay. Wi­taj w Ja­mis­son Ca­stle – ode­zwał się Ro­bert.

Jay na­gle spo­chmur­niał.

– Od­rzuć ten pro­tek­cjo­nal­ny ton, Ro­ber­cie. Wpraw­dzie je­steś moim star­szym bra­tem, ale nie odzie­dzi­czy­łeś jesz­cze tego zam­ku.

– Gra­tu­la­cje z oka­zji dwu­dzie­stych pierw­szych uro­dzin – wtrą­ci­ła Liz­zie, by roz­ła­do­wać zgęst­nia­łą na­gle at­mos­fe­rę.

– Dzię­ku­ję.

– Czy to wła­śnie dziś?

– Tak.

– Wy­bie­rasz się z nami do ko­ścio­ła? – spy­tał nie­cier­pli­wie Ro­bert.

Liz­zie do­strze­gła w oczach Jaya nie­na­wiść, ale jego głos wy­pra­ny był z emo­cji.

– Owszem, ka­za­łem już osio­dłać so­bie ko­nia.

– Więc ru­szaj­my. – Ro­bert od­wró­cił się w stro­nę staj­ni i krzyk­nął: – Szyb­ciej tam!

– Wszyst­ko go­to­we, pa­ni­czu – do­biegł ze środ­ka głos sta­jen­ne­go i w chwi­lę póź­niej wy­pro­wa­dzo­no trzy ko­nie: krzep­kie­go czar­ne­go ku­cy­ka, gnia­dą klacz i si­we­go wa­ła­cha.

– Po­dej­rze­wam, że wy­po­ży­czo­no te zwie­rzę­ta spe­cjal­nie na tę oka­zję od ja­kie­goś edyn­bur­skie­go han­dla­rza koni – za­uwa­żył uszczy­pli­wie Jay, ale zbli­żył się do wa­ła­cha, po­kle­pał go po szyi i po­zwo­lił mu mu­snąć noz­drza­mi swo­ją błę­kit­ną kurt­kę.

Liz­zie do­sia­dła po dam­sku czar­ne­go ku­cy­ka i pu­ści­ła się kłu­sem przez maj­dan ku bra­mie. Bra­cia ru­szy­li jej śla­dem – Ro­bert na kla­czy, Jay na wa­ła­chu. Deszcz ze śnie­giem ciął Liz­zie po oczach. Śnieg za­le­ga­ją­cy na zie­mi uczy­nił dro­gę zdra­dli­wą, bo ma­sko­wał głę­bo­kie wy­kro­ty i ko­nie co chwi­la się po­ty­ka­ły.

– Jedź­my przez las – za­pro­po­no­wa­ła Liz­zie. – Drze­wa osło­nią nas przed desz­czem, a i te­ren tam rów­niej­szy. – Nie cze­ka­jąc na od­po­wiedź, zbo­czy­ła z trak­tu, kie­ru­jąc się w stro­nę sta­re­go boru.

Le­śne pod­ło­że po­śród smu­kłych so­sen po­zba­wio­ne było zu­peł­nie za­ro­śli. Po­tocz­ki i roz­rzu­co­ne tu i ów­dzie ba­gien­ka ści­nał lód, zie­mia zaś przy­pró­szo­na była bie­lą. Liz­zie pu­ści­ła swo­je­go ku­cy­ka cwa­łem. Po chwi­li wy­prze­dził ją sza­ry koń Jaya. Pod­nio­sła wzrok i przed ocza­mi mi­gnę­ła jej na mo­ment uśmiech­nię­ta pro­wo­ka­cyj­nie twarz młod­sze­go Ja­mis­so­na: chciał się z nią ści­gać. Wy­da­ła bo­jo­wy okrzyk i ude­rzy­ła pię­ta­mi ku­cy­ka, któ­ry wy­rwał ocho­czo do przo­du.

Mknę­li mię­dzy drze­wa­mi, prze­śli­zgu­jąc się z po­chy­lo­ny­mi gło­wa­mi pod zwie­szo­ny­mi ni­sko ko­na­ra­mi drzew, prze­sa­dza­jąc zwa­lo­ne pnie i prze­ci­na­jąc po­śród roz­bry­zgów wody stru­my­ki. Koń Jaya był więk­szy i szyb­szy w ga­lo­pie, ale ku­cyk, dzię­ki krót­kim nóż­kom i lek­kiej bu­do­wie, le­piej ra­dził so­bie w tym te­re­nie, to­też Liz­zie wkrót­ce wy­sfo­ro­wa­ła się do przo­du. Gdy tę­tent ko­nia Jaya ucichł w od­da­li, zwol­ni­ła i wy­padł­szy na naj­bliż­szą po­lan­kę, za­trzy­ma­ła swo­je­go wierz­chow­ca.

Jay wkrót­ce ją do­go­nił, ale Ro­ber­ta nie było ani śla­du. Liz­zie po­my­śla­ła so­bie, że wi­docz­nie miał dość roz­sąd­ku, by nie na­ra­żać się na szwank w tej bez­sen­sow­nej go­ni­twie. Ru­szy­li da­lej stę­pa pierś w pierś, z tru­dem ła­piąc od­dech. Cie­pło bi­ją­ce od koni ogrze­wa­ło jeźdź­ców.

– Po­ści­gał­bym się na pro­stej – wy­sa­pał Jay.

– Ja­dąc po mę­sku, nie da­ła­bym panu szans – od­par­ła.

Mina Jaya zdra­dza­ła pew­ne zgor­sze­nie. Wszyst­kie do­brze uro­dzo­ne ko­bie­ty jeź­dzi­ły kon­no po dam­sku. Do­sia­da­nie przez ko­bie­tę ko­nia okra­kiem trak­to­wa­no jako prze­jaw pro­stac­twa. Liz­zie uwa­ża­ła to za głu­pi prze­sąd i kie­dy była sama, do­sia­da­ła ko­nia po mę­sku.

Przy­glą­da­ła się spod oka Jay­owi. Jego mat­ka, Ali­cia, dru­ga żona sir Geo­r­ge’a, była nie­bie­sko­oką, peł­ną wdzię­ku blon­dyn­ką i Jay odzie­dzi­czył po niej błę­kit­ne oczy oraz uj­mu­ją­cy uśmiech.

– Czym zaj­mu­je się pan w Lon­dy­nie? – spy­ta­ła.

– Słu­żę w Trze­cim Re­gi­men­cie Gwar­dii Pie­szej – od­parł z dumą w gło­sie. – Awan­so­wa­łem wła­śnie na ka­pi­ta­na – do­dał.

– No i cóż wy, wa­lecz­ni żoł­nie­rze, ma­cie tam do ro­bo­ty, ka­pi­ta­nie Ja­mis­son? – spy­ta­ła iro­nicz­nym to­nem. – Czy w Lon­dy­nie to­czy się te­raz ja­kaś woj­na? Ma­cie ja­kichś nie­przy­ja­ciół do wy­bi­cia?

– Jest mnó­stwo ro­bo­ty z utrzy­my­wa­niem w ry­zach mo­tło­chu. Liz­zie sta­nął na­gle przed ocza­mi mały Jay – wred­ny, wy­ży­wa­ją­cy się na słab­szych dzie­ciak – i prze­mknę­ło jej przez myśl, że ten obec­ny Jay, doj­rza­ły już męż­czy­zna, chy­ba lubi swo­je ak­tu­al­ne za­ję­cie.

– A jak to ro­bi­cie? – spy­ta­ła.

– Na przy­kład eskor­tu­je­my prze­stęp­ców na szu­bie­ni­cę, żeby przy­pad­kiem kam­ra­ci ich nie od­bi­li, za­nim kat zdą­ży zro­bić swo­je.

– Za­tem, jak przy­sta­ło na praw­dzi­we­go szkoc­kie­go bo­ha­te­ra, wy­peł­nia pan swój czas uśmier­ca­niem An­gli­ków?

Jed­nak Jay wca­le nie po­czuł się ura­żo­ny.

– Chciał­bym kie­dyś wy­stą­pić z woj­ska i wy­je­chać za gra­ni­cę – po­wie­dział.

– O… A to cze­mu?

– W tym kra­ju młod­szy syn nic nie zna­czy – stwier­dził. – Na­wet służ­ba dwa razy po­my­śli, za­nim wy­ko­na wy­da­ne prze­ze mnie po­le­ce­nie.

– I wie­rzy pan, że gdzie in­dziej bę­dzie in­a­czej?

– W ko­lo­niach jest in­a­czej pod każ­dym wzglę­dem. Wiem to z ksią­żek. Lu­dzie mają tam wię­cej wol­no­ści i są bar­dziej bez­po­śred­ni. Czło­wie­ka oce­nia­ją po jego czy­nach.

– I co by pan tam ro­bił?

– Moja ro­dzi­na ma plan­ta­cję trzci­ny cu­kro­wej na Bar­ba­do­sie. Mam na­dzie­ję, że oj­ciec po­da­ru­je mi ją na dwu­dzie­ste pierw­sze uro­dzi­ny.

Liz­zie po­czu­ła ukłu­cie za­zdro­ści.

– Szczę­ściarz z pana – po­wie­dzia­ła. – Ni­cze­go tak nie pra­gnę, jak po­je­chać do ja­kie­goś no­we­go kra­ju. To musi być eks­cy­tu­ją­ce.

– Ży­cie tam jest su­ro­we – po­wie­dział Jay. – Mo­gło­by pani bra­ko­wać wy­gód, ja­kie ma pani tu­taj: skle­pów, oper, fran­cu­skiej mody i tym po­dob­nych rze­czy.

– Nie dbam o to wszyst­ko – oświad­czy­ła. – Nie zno­szę tych stro­jów. – Mia­ła na so­bie kry­no­li­nę i była ści­śnię­ta gor­se­tem. – Chcia­ła­bym się ubie­rać po mę­sku, w bry­cze­sy, ko­szu­lę i buty do kon­nej jaz­dy.

Jay ro­ze­śmiał się.

– To już chy­ba lek­ka prze­sa­da, na­wet jak na Bar­ba­dos – za­uwa­żył.

Gdy­by tak Ro­bert obie­cał, że za­bie­rze mnie na Bar­ba­dos, po­my­śla­ła Liz­zie, wy­szła­bym za nie­go bez chwi­li wa­ha­nia.

– We wszyst­kim wy­rę­cza­ją tam czło­wie­ka nie­wol­ni­cy – do­dał­Jay.

Wy­ło­ni­li się spo­mię­dzy drzew kil­ka jar­dów od most­ka. Do ko­ścio­ła po dru­giej stro­nie rzecz­ki wcho­dzi­li już gór­ni­cy.

Liz­zie wciąż my­śla­ła o Bar­ba­do­sie.

– To musi być bar­dzo dziw­ne uczu­cie… mieć nie­wol­ni­ków i móc z nimi ro­bić, co się czło­wie­ko­wi żyw­nie spodo­ba, jak ze zwie­rzę­ta­mi – roz­wa­ża­ła na głos. – Nie robi się panu na tę myśl ja­koś nie­swo­jo?

– Ani tro­chę – od­parł z uśmie­chem Jay.5

Bliź­nia­ki McAsh miesz­ka­ły w ma­łym, jed­no­izbo­wym dom­ku; pod jed­ną ścia­ną izby znaj­do­wał się piec, pod dru­gą, w za­sła­nia­nych ko­ta­ra­mi wnę­kach – sta­ły dwa łóż­ka. Z dom­ku wy­cho­dzi­ło się pro­sto na błot­ni­sty szlak, któ­ry wiódł od ko­pal­nia­ne­go szy­bu na samo dno do­li­ny, gdzie spo­ty­kał się z trak­tem pro­wa­dzą­cym do ko­ściół­ka, zam­ku i da­lej w sze­ro­ki świat. Wodę czer­pa­no z gór­skie­go po­to­ku prze­pły­wa­ją­ce­go za sie­dzi­ba­mi gór­ni­ków.

Przez całą dro­gę po­wrot­ną Mack za­drę­czał się wspo­mnie­niem zaj­ścia w ko­ście­le i mil­czał, a Es­ther tak­tow­nie po­wstrzy­my­wa­ła się od py­tań. Tego ran­ka przed wyj­ściem po­sta­wi­li na pie­cu ko­cio­łek z ka­wał­kiem be­ko­nu do za­go­to­wa­nia; kie­dy te­raz prze­kro­czy­li próg, przy­wi­tał ich sma­ko­wi­ty za­pach wy­peł­nia­ją­cy izbę. Mac­ko­wi od razu śli­na na­pły­nę­ła do ust i po­pra­wił mu się hu­mor. Es­ther za­bra­ła się do wkra­wa­nia do ko­cioł­ka ka­pu­sty, a Mack po­biegł tym­cza­sem po dzban piwa do pani Whe­ighel miesz­ka­ją­cej po dru­giej stro­nie dro­gi. Obo­je rzu­ci­li się na stra­wę z wil­czym ape­ty­tem lu­dzi pra­cu­ją­cych fi­zycz­nie. Gdy po po­sił­ku i pi­wie nie po­zo­sta­ło śla­du, Es­ther spy­ta­ła:

– No i co te­raz zro­bisz?

Mack wes­tchnął. Kie­dy pa­dło wresz­cie to py­ta­nie, uświa­do­mił so­bie, że jest na nie tyl­ko jed­na od­po­wiedź.

– Mu­szę odejść. Po tym, co za­szło, nie mogę już tu zo­stać.

Moja duma mi na to nie po­zwa­la. Dla każ­de­go mło­de­go czło­wie­ka z do­li­ny był­bym ży­wym do­wo­dem na to, że Ja­mis­so­nom nie moż­na się prze­ciw­sta­wić. Mu­szę odejść. – Usi­ło­wał za­cho­wać spo­kój, jed­nak głos mu drżał.

– Do­my­śla­łam się, że tak po­wiesz. Ale uwa­żaj: to­czysz wal­kę z naj­po­tęż­niej­szy­mi ludź­mi w tym kra­ju.

– Praw­da jest po mo­jej stro­nie.

– Zgo­da. Ale praw­da i fałsz nie li­czą się na tym świe­cie, tyl­ko na tam­tym.

– Zro­bię to te­raz albo nig­dy… i wte­dy do koń­ca ży­cia będę gorz­ko ża­ło­wał.

Po­ki­wa­ła ze smut­kiem gło­wą.

– My­ślę, że tak. A je­śli spró­bu­ją cię za­trzy­mać?

– Jak?

– Mo­gli po­sta­wić straż­ni­ka przy mo­ście.

Oprócz dro­gi przez most ist­nia­ła jesz­cze tyl­ko jed­na, wio­dą­ca na prze­łaj przez górę i bar­dzo trud­na; za­nim Mack prze­pra­wił­by się nią na dru­gą stro­nę, Ja­mis­so­no­wie już by tam na nie­go cze­ka­li.

– Je­śli za­blo­ku­ją most, prze­pły­nę rze­kę wpław – za­de­cy­do­wał.

– O tej po­rze roku? Za­mar­z­niesz na śmierć.

– Rze­ka ma oko­ło trzy­dzie­stu jar­dów sze­ro­ko­ści. Li­czę, że dam radę ją prze­pły­nąć w ja­kąś mi­nu­tę.

– Je­śli cię zła­pią, przy­pro­wa­dzą z po­wro­tem z że­la­zną ob­ro­żą na szyi, jak Jim­my’ego Lee.

Mack skrzy­wił się. No­sze­nie ob­ro­ży było upo­ka­rza­ją­cą karą, przed któ­rą drże­li wszy­scy gór­ni­cy.

– Je­stem spryt­niej­szy od Jim­my’ego – od­parł. – Kie­dy skoń­czy­ły mu się pie­nią­dze, chciał się za­trud­nić w ko­pal­ni w Clack­man­nan, a wła­ści­ciel ko­pal­ni zgło­sił jego na­zwi­sko. Ja tego nie zro­bię.

– Mu­sisz prze­cież coś jeść, a jak za­ro­bisz na chleb? Znasz się tyl­ko na rą­ba­niu wę­gla.

Mack odło­żył tro­chę go­tów­ki, ale nie wy­star­czy­ło­by mu jej na dłu­go. Miał jed­nak na to spo­sób.

– Pój­dę do Edyn­bur­ga – oświad­czył. Wie­dział, że może się za­brać na je­den z cięż­kich, cią­gnio­nych przez ko­nie wo­zów trans­por­tu­ją­cych wę­giel z nad­szy­bia, ale uznał, że bez­piecz­niej bę­dzie po­dró­żo­wać pie­cho­tą. – Po­tem za­cią­gnę się na sta­tek… Sły­sza­łem, że po­trze­bu­ją mło­dych, sil­nych męż­czyzn do pra­cy w ko­tłow­ni. Nim miną trzy dni, nie bę­dzie mnie już w Szko­cji. A spo­za gra­nic kra­ju nie moż­na ni­ko­go ścią­gnąć… gdzie in­dziej nie obo­wią­zu­ją tu­tej­sze pra­wa.

– Sta­tek… – po­wtó­rzy­ła z roz­ma­rze­niem Es­ther. Żad­ne z bliź­nia­ków nig­dy nie wi­dzia­ło stat­ku na oczy, oglą­da­li je tyl­ko w książ­kach, na ob­raz­kach. – I do­kąd po­pły­niesz?

– Chy­ba do Lon­dy­nu. – Więk­szość wy­pły­wa­ją­cych z Edyn­bur­ga stat­ków z wę­glem kie­ro­wa­ła się do Lon­dy­nu, cza­sem jed­nak pły­nę­ły tak­że do Am­ster­da­mu. – Albo do Ho­lan­dii. A może na­wet do Mas­sa­chu­setts.

– Ła­two jest sy­pać na­zwa­mi – za­uwa­ży­ła Es­ther. – W ży­ciu nie spo­tka­li­śmy ni­ko­go, kto by był w Mas­sa­chu­setts.

– Przy­pusz­czam, że je­dzą tam chleb, miesz­ka­ją w do­mach i kła­dą się spać po zmro­ku, tak samo jak my.

– Też mi się tak wy­da­je – od­par­ła nie­pew­nie.

– Tak czy owak – po­wie­dział – udam się w każ­de miej­sce, byle z dala od Szko­cji… w każ­de miej­sce, gdzie czło­wiek może być wol­ny. Po­myśl tyl­ko: miesz­kać, gdzie się czło­wie­ko­wi po­do­ba, a nie tam, gdzie mu każą. Wy­bie­rać so­bie pra­cę, jaką się chce… i móc we­dle uzna­nia opu­ścić miej­sce za­miesz­ka­nia, by pod­jąć inną, le­piej płat­ną, bez­piecz­niej­szą albo bar­dziej czy­stą pra­cę… Być pa­nem swo­je­go losu, a nie czy­imś nie­wol­ni­kiem… Czyż to nie by­ło­by wspa­nia­łe?

Es­ther spły­nę­ły po po­licz­kach łzy.

– Kie­dy ru­szysz?

– Zo­sta­nę tu jesz­cze parę dni; może przez ten czas czuj­ność Ja­mis­so­nów nie­co osłab­nie. Ale we wto­rek wy­pa­da­ją moje dwu­dzie­ste dru­gie uro­dzi­ny. Je­śli po­ja­wię się w ko­pal­ni we śro­dę, to będę miał prze­pra­co­wa­ny je­den rok i je­den dzień od dnia dwu­dzie­stych pierw­szych uro­dzin i sta­nę się nie­wol­ni­kiem.

– I tak je­steś prak­tycz­nie nie­wol­ni­kiem, obo­jęt­ne, co było w tam­tym li­ście.

– Może masz ra­cję, ale po­krze­pia mnie myśl, że ra­cja jest po mo­jej stro­nie. Ja­mis­so­no­wie są w świe­tle pra­wa prze­stęp­ca­mi, nie­waż­ne, czy przyj­mu­ją to do wia­do­mo­ści, czy nie. Tak więc wy­ru­szę we wto­rek wie­czo­rem.

– A co ze mną? – szep­nę­ła nie­śmia­ło.

– To­bie ra­dzę przy­łą­czyć się do Jim­my’ego Lee. To do­bry rę­bacz i po­trzeb­ny mu jesz­cze je­den tra­garz. A An­nie…

– Chcę iść z tobą – prze­rwa­ła mu Es­ther.

Tego się nie spo­dzie­wał.

– Nig­dy o tym nie wspo­mi­na­łaś – mruk­nął za­sko­czo­ny.

– My­ślisz, że dla­cze­go do tej pory nie wy­szłam za mąż? Bo gdy­bym to uczy­ni­ła i uro­dzi­ła dziec­ko, nig­dy bym się stąd nie wy­rwa­ła.

Istot­nie, była naj­star­szą pan­ną w Heugh. Jed­nak Mack tłu­ma­czył to tym, że po pro­stu nie zna­la­zła so­bie jesz­cze od­po­wied­nie­go kan­dy­da­ta na męża. Nig­dy nie przy­szło mu do gło­wy, że przez wszyst­kie te lata pra­gnę­ła się stąd wy­rwać.

– Cze­mu mi o tym nie po­wie­dzia­łaś? – za­py­tał.

– Ba­łam się odejść. I nadal się boję, ale sko­ro ty od­cho­dzisz, pój­dę ra­zem z tobą.

W jej oczach do­strzegł de­spe­ra­cję, jed­nak mimo że ser­ce mu się kra­ja­ło, nie mógł się na to zgo­dzić.

– Ko­bie­ty nie mogą pra­co­wać na stat­ku. Nie mamy pie­nię­dzy na two­ją po­dróż, a nie mia­ła­byś jej jak od­pra­co­wać. Mu­siał­bym cię zo­sta­wić w Edyn­bur­gu.

– Nie zo­sta­nę tu­taj, je­śli ty uciek­niesz!

Mack ko­chał sio­strę. Trzy­ma­li za­wsze szta­mę we wszyst­kich kon­flik­tach – po­cząw­szy od bi­ja­tyk w dzie­ciń­stwie, po­przez sprzecz­ki z ro­dzi­ca­mi, aż po wy­kłó­ca­nie się z za­rzą­dem ko­pal­ni. Na­wet gdy we­dług Es­ther za­cho­wy­wał się nie­roz­sąd­nie, bro­ni­ła go do koń­ca jak lwi­ca. Z ca­łe­go ser­ca pra­gnął za­brać ją ze sobą, ale w dwie oso­by by­ło­by znacz­nie trud­niej ucie­kać niż w po­je­dyn­kę.

– Wstrzy­maj się jesz­cze tro­chę – po­wie­dział. – Kie­dy do­trę na miej­sce, od razu na­pi­szę. A jak tyl­ko po­dej­mę pra­cę, za­cznę od­kła­dać pie­nią­dze i przy­ślę po cie­bie.

– Obie­cu­jesz?

– Ja­sne, mo­żesz na mnie po­le­gać!

– Spluń i przy­się­gnij.

– Splu­nąć i przy­się­gnąć? – Coś ta­kie­go ro­bi­li w dzie­ciń­stwie, kie­dy chcie­li przy­pie­czę­to­wać ja­kąś obiet­ni­cę.

– Mu­sisz!

Wi­dział, że na­praw­dę jej na tym za­le­ży. Splu­nął więc na dłoń, się­gnął przez zbi­ty z de­sek stół i ujął jej rękę.

– Przy­się­gam, że przy­ślę po cie­bie.

– Dzię­ku­ję – po­wie­dzia­ła ci­cho.6

Na na­stęp­ny ra­nek za­pla­no­wa­no po­lo­wa­nie i Jay po­sta­no­wił wziąć w nim udział. Był w na­stro­ju do za­bi­ja­nia.

Nie jadł śnia­da­nia, na­pchał tyl­ko do kie­sze­ni ku­le­czek ule­pio­nych z płat­ków owsia­nych i na­są­czo­nych whi­sky – po czym wy­szedł na dzie­dzi­niec spraw­dzić, jaka jest po­go­da. Wła­śnie świ­ta­ło. Nie­bo było sza­re, ale chmu­ry su­nę­ły wy­so­ko i nie za­no­si­ło się na deszcz; będą mie­li do­brą wi­docz­ność.

Usiadł na scho­dach i za­ło­żył do zam­ka strzel­by nowy krze­mień w kształ­cie kli­na, ob­ty­ka­jąc go pie­czo­ło­wi­cie ka­wał­kiem mięk­kiej skór­ki. Ustrze­le­nie paru je­le­ni roz­ła­du­je może jego fru­stra­cję, w głę­bi du­szy przy­zna­wał jed­nak, że wo­lał­by za­po­lo­wać na Ro­ber­ta.

Szczy­cił się swo­ją bro­nią. Była to ła­do­wa­na przez lufę skał­ków­ka, dzie­ło Grif­fi­na z Bond Stre­et, z hisz­pań­ską lufą in­kru­sto­wa­ną sre­brem. Nie mo­gły się z nią rów­nać to­por­ne „Brown Bes­sy”, w któ­re wy­po­sa­że­ni byli lu­dzie z jego re­gi­men­tu. Od­wiódł ku­rek i wziął na musz­kę drze­wo ro­sną­ce po dru­giej stro­nie traw­ni­ka. Mie­rząc do celu, wy­obra­ził so­bie, że wi­dzi do­rod­ne­go je­le­nia z roz­ło­ży­stym po­ro­żem. Opu­ścił musz­kę na pierś wy­ima­gi­no­wa­ne­go zwie­rzę­cia, tuż pod ło­pat­kę, gdzie pul­so­wa­ło ser­ce. Na­stęp­nie przy­wo­łał inną wi­zję – uka­zał mu się Ro­bert: zim­ny, za­wzię­ty Ro­bert, chci­wy i bez­względ­ny.

Po­cią­gnął za spust. Krze­mień ude­rzył z trza­skiem o stal, krze­sząc deszcz iskier, ale na pa­new­ce nie było pro­chu, a w lu­fie po­ci­sku.

Na­bił wpraw­ny­mi ru­cha­mi strzel­bę. Po­słu­gu­jąc się miar­ką, na­brał z pro­chow­ni­cy i wsy­pał do lufy do­kład­nie dwie i pół por­cji pro­chu, po czym wy­jął z kie­sze­ni kulę, za­wi­nął ją w ka­wa­łek płót­na i we­pchnął do lufy. Na­stęp­nie od­cze­pił spod lufy stem­pel i przy­bił nim kulę. Mia­ła pół cala śred­ni­cy i po­tra­fi­ła po­wa­lić do­ro­słe­go je­le­nia z od­le­gło­ści stu jar­dów. Ro­ber­to­wi strza­ska że­bra, roz­szar­pie płu­ca i roz­pru­je ser­ce, kła­dąc go na miej­scu tru­pem.

Na­gle usły­szał głos mat­ki.

– Wi­taj, Jay – po­wie­dzia­ła.

Wy­pro­sto­wał się i po­ca­ło­wał mat­kę na dzień do­bry. Nie wi­dział jej od ze­szłe­go wie­czo­ru, kie­dy to po­sła­ła ojca do wszyst­kich dia­błów i wzbu­rzo­na opu­ści­ła to­wa­rzy­stwo. Te­raz na jej twa­rzy ma­lo­wa­ło się znu­że­nie i smu­tek.

– Chy­ba nie spa­łaś naj­le­piej – za­uwa­żył za­tro­ska­ny.

Po­ki­wa­ła gło­wą.

– Mie­wa­łam już lep­sze noce – mruk­nę­ła.

– Współ­czu­ję ci, mamo.

– Nie po­win­nam była tak zło­rze­czyć twe­mu ojcu.

– Pew­nie go kie­dyś ko­cha­łaś… – bąk­nął Jay.

Wes­tchnę­ła.

– Sama nie wiem. Był przy­stoj­nym, bo­ga­tym ba­ro­ne­tem i chcia­łam zo­stać jego żoną.

– Ale te­raz go nie­na­wi­dzisz.

– Tak. Od­kąd za­czął fa­wo­ry­zo­wać two­je­go bra­ta.

Jay po­czuł przy­pływ gnie­wu.

– Gdy­by jesz­cze Ro­bert do­strze­gał w tym ja­kąś nie­spra­wie­dli­wość! – za­wo­łał.

– W głę­bi du­szy na pew­no ją do­strze­ga. Oba­wiam się jed­nak, że jest bar­dzo chci­wy. Chce za­gar­nąć wszyst­ko.

– Za­wsze tego chciał. – Jay­owi przy­po­mniał się mały Ro­bert, któ­re­mu nic nie spra­wia­ło tyle ucie­chy, jak po­de­bra­nie młod­sze­mu bra­tu jego żoł­nie­rzy­ków lub por­cji śliw­ko­we­go pud­din­gu. – Pa­mię­tasz ku­cy­ka Ro­ber­ta, Rob Roya?

– Owszem. Cze­mu py­tasz?

– Kie­dy go do­stał, miał trzy­na­ście lat, a ja osiem. Ma­rzy­łem o ku­cy­ku… już wte­dy umia­łem jeź­dzić kon­no le­piej od Ro­ber­ta. Ale on nie dał mi się na nim prze­je­chać ani razu. Kie­dy sam nie miał ocho­ty na prze­jażdż­kę, wo­lał od­dać Rob Roya sta­jen­ne­mu, żeby go ćwi­czył, niż dać się prze­je­chać mnie.

– Jeź­dzi­łeś prze­cież na in­nych ko­niach.

– Jesz­cze przed ukoń­cze­niem dzie­się­ciu lat do­sia­da­łem wszyst­kie­go, co było w staj­ni, włącz­nie z wierz­chow­ca­mi ojca. Ale Rob Roya nig­dy.

– Przejdź­my się alej­ką – za­pro­po­no­wa­ła mat­ka. Mia­ła na so­bie pod­bi­ty fu­trem płaszcz z kap­tu­rem, a Jay kra­cia­stą opoń­czę, więc nie gro­zi­ło im, że zmar­z­ną. Ru­szy­li przez traw­nik, stą­pa­jąc z chrzę­stem po zmar­z­nię­tej tra­wie.

– Dla­cze­go oj­ciec stał się taki? – spy­tał Jay. – Dla­cze­go mnie nie­na­wi­dzi?

Po­gła­dzi­ła go po po­licz­ku.

– Wca­le cię nie nie­na­wi­dzi – od­par­ła. – Choć nie dzi­wię ci się, że tak to od­bie­rasz.

– Więc cze­mu ob­cho­dzi się ze mną tak nie­spra­wie­dli­wie?

– Twój oj­ciec, gdy że­nił się z Oli­ve Dro­me, był ubo­gim czło­wie­kiem. Nie miał nic prócz stra­ga­nu w nędz­nej dziel­ni­cy Edyn­bur­ga. Ten za­mek na­le­żał nie­gdyś do da­le­kie­go krew­ne­go Oli­ve, Wil­lia­ma Dro­me’a. Wil­liam był ka­wa­le­rem i miesz­kał tu sam, a kie­dy za­cho­ro­wał, Oli­ve przy­je­cha­ła, by się nim za­opie­ko­wać. Był jej za to tak wdzięcz­ny, że przed śmier­cią zmie­nił swą ostat­nią wolę i po­zo­sta­wił cały ma­ją­tek Oli­ve.

Jay po­ki­wał gło­wą.

– Sły­sza­łem tę opo­wiast­kę ze sto razy.

– Wiem, ale rzecz w tym, że w od­czu­ciu two­je­go ojca ta po­sia­dłość tak na­praw­dę na­le­ży do Oli­ve i jest fun­da­men­tem, na któ­rym zbu­do­wał całe swo­je fi­nan­so­we im­pe­rium. Ko­pal­nie wca­le nie na­le­żą do jego naj­bar­dziej do­cho­do­wych przed­się­wzięć.

– A on mówi, że to pew­ny grunt – mruk­nął Jay, ma­jąc w pa­mię­ci wczo­raj­szą dys­ku­sję. – Ze spe­dy­cją bywa róż­nie, wią­że się z nią ry­zy­ko, gór­nic­two zaś daje sta­ły do­chód.

– Tak czy in­a­czej, oj­ciec uwa­ża, że za­wdzię­cza wszyst­ko Oli­ve i że gdy­by po­da­ro­wał co­kol­wiek to­bie, ob­ra­ził­by jej pa­mięć.

Jay po­krę­cił gło­wą.

– Tu musi wcho­dzić w grę coś jesz­cze. Mam wra­że­nie, że nie zna­my tej hi­sto­rii do koń­ca.

– Może masz ra­cję. Ale po­wie­dzia­łam ci wszyst­ko, co sama wiem.

Do­szli do krań­ca alej­ki i w mil­cze­niu za­wró­ci­li. Jaya cie­ka­wi­ło, czy ro­dzi­ce w ogó­le spę­dza­ją ra­zem noce. Był skłon­ny przy­pusz­czać, że tak. Oj­ciec do­szedł za­pew­ne do wnio­sku, że nie­za­leż­nie od tego, czy Ali­cia go ko­cha, czy nie, jest jego żoną, a za­tem ma obo­wią­zek za­spo­ka­jać jego po­trze­by. Była to nie­przy­jem­na myśl.

Gdy do­tar­li z po­wro­tem do zam­ku, mat­ka ode­zwa­ła się:

– Przez całą noc za­sta­na­wia­łam się, co zro­bić, żeby spra­wy po­to­czy­ły się po two­jej my­śli, ale jak do­tąd nic mi nie przy­szło do gło­wy. Nie trać jed­nak na­dziei. Ja­koś to bę­dzie.

Jay za­wsze po­le­gał na mat­ce. Nie bała się męża, po­tra­fi­ła na­rzu­cić mu swą wolę. Kie­dyś uda­ło jej się na­wet na­kło­nić go do spła­ce­nia dłu­gów ho­no­ro­wych młod­sze­go syna. Jay oba­wiał się jed­nak, że tym ra­zem nie pój­dzie jej tak ła­two.

– Oj­ciec po­sta­no­wił, że nie do­sta­nę nic. Z pew­no­ścią wie­dział, jak to od­bio­rę, a mimo to pod­jął taką de­cy­zję. Nie ma sen­su wię­cej go mo­le­sto­wać.

– Nie my­śla­łam o mo­le­sto­wa­niu – od­par­ła mat­ka.

– Więc o czym?

– Sama jesz­cze nie wiem, ale nie za­ła­mu­ję rąk. Dzień do­bry, pan­no Hal­lim.

Liz­zie, ubra­na w strój my­śliw­ski, zstę­po­wa­ła wła­śnie po scho­dach; w czar­nej fu­trza­nej czap­ce i skór­ko­wych bu­ci­kach wy­glą­da­ła jak ład­ny skrzat. Uśmiech­nę­ła się i jak­by po­we­se­la­ła, wi­dząc Jaya.

– Dzień do­bry! – od­po­wie­dzia­ła.

Na jej wi­dok Jay rów­nież się roz­po­go­dził.

– Wy­bie­rasz się z nami? – spy­tał.

– Za nic w świe­cie nie prze­pu­ści­ła­bym ta­kiej oka­zji.

Udział ko­bie­ty w po­lo­wa­niu nie był zja­wi­skiem co­dzien­nym, choć w zu­peł­no­ści ak­cep­to­wa­nym, i Jaya, któ­ry zdą­żył już po­znać Liz­zie, nie zdzi­wi­ło by­najm­niej, że dziew­czy­na za­mie­rza uczest­ni­czyć w ło­wach we­spół z męż­czy­zna­mi.

– Zna­ko­mi­cie! – ucie­szył się. – Przy­dasz sub­tel­no­ści i szy­ku wy­pra­wie, któ­ra bez cie­bie mia­ła­by or­dy­nar­ny, mę­ski cha­rak­ter.

– Nie bądź tego taki pe­wien.

– Wra­cam – oznaj­mi­ła lady Ja­mis­son. – Ży­czę wam oboj­gu po­myśl­nych ło­wów.
mniej..

BESTSELLERY

Kategorie: