Układy i układziki - ebook

Układy i układziki

Eugeniusza poznałem w 1998 roku. Jakiś czas wcześniej wyszedłem z więzienia, napisałem książkę i próbowałem wydać. Ale wszyscy ją odrzucali, nie wyjaśniając powodów. Najczęściej odpowiedź ograniczała się tylko do lakonicznego zdania: Niestety nie skorzystamy – i do zwrotu maszynopisu.

Po upływie kolejnych paru miesięcy trafiłem do wydawnictwa Eugeniusza. Tydzień przedtem wysłałem mu pocztą maszynopis z adnotacją, że za parę dni osobiście zgłoszę się po opinię. I żeby nie próbował mnie zwodzić, wykręcić się od rozmowy i w ogóle olać. Byłem w desperacji. I powiedziałem sobie wóz albo przewóz, muszę się w końcu od kogoś dowiedzieć, co jest z tym moim pisaniem nie tak. Wydawnictwo, którym kierował, miało siedzibę w naszym mieście, książka była o więzieniu, ostra jak brzytwa i miała cechy autobiografii. To i mój stanowczy liścik chyba wystarczyło, aby się wystraszył i nie kombinował. Kiedy więc w końcu się pojawiłem, starszawa sekretarka wpuściła mnie do niego bez problemu.

Gabinet był duży, zawalony książkami, a facet za biurkiem nie wyróżniał się niczym szczególnym. Choć sprawiał raczej odpychające wrażenie. Ponad czterdziestoletniej, otyłej kluchy z mocno przerzedzonymi włosami. Kogoś, kto – gdyby dzień później wylądował w pudle – po kilku godzinach, płacząc, obciągałby już druta współwięźniowi.

– Posłuchaj – zacząłem bez ceregieli – oświeć mnie. Od roku próbuję wcisnąć swoją książkę takim jak ty i chuj z tego wychodzi. Powiedz mi więc: w czym tkwi problem?

– W tobie – odparł.

– No dobra – stwierdziłem, siadając w fotelu naprzeciw niego. – Powiedz mi, dlaczego tak uważasz, w prosty i zrozumiały sposób, jak niedorozwiniętemu.

Szczerze się roześmiał.

– Uważasz, że skoro siedziałeś w więzieniu i spisałeś na gorąco parę historyjek zza krat, to w zupełności wystarczy – powiedział po chwili.

– Ten tekst potrzebuje szlifu. Porządnej redakcji i korekty. Ma w sobie potencjał, ale jest napisany, jakby stworzył go półanalfabeta. Ktoś, kto nigdy w życiu nie przeczytał żadnej książki. Nie czuje się, że autorem jest pisarz, brzmi jak pamiętnik z więzienia kogoś, kto nie za bardzo umiał składać zdań. W takim kształcie nikt ci tego nie wyda – dokończył bez ogródek.

– Czyli?...

- Napisz ją od nowa. Jednak nie od razu. Najpierw poczytaj trochę na ten temat, zobacz, jak dobrzy pisarze sobie poradzili z tym tematem. Odrób lekcje i kiedy będziesz już gotowy, zasiądź jeszcze raz do maszyny i wystukaj ów tekst ponownie. Przygotowałem ci listę lektur, które powinieneś poznać, aby zmierzyć się z tą tematyką.

Podsunął w moją stronę kartkę papieru leżącą na biurku.

– Tylko nie próbuj nikogo kopiować – ostrzegł, kiedy podniosłem listę książek. – Mamy już Stasiuka, więc spróbuj znaleźć swoje własne miejsce w tym interesie.