Ukryte talenty - ebook

Roz­dział pierw­szy

Dulcie Bal­lan­ty­ne szczy­ciła się umiejętnością przyj­mo­wa­nia z nie­za­chwia­nym spo­ko­jem nie­spo­dzia­nek zgo­to­wa­nych przez los: od sześćdzie­sięciu trzech lat jej spe­cjal­nością było wy­naj­dy­wa­nie do­brej stro­ny każdego nie­po­wo­dze­nia. Do­praw­dy, zro­biłaby majątek, gdy­by otrzy­my­wała fun­ta za każdym ra­zem, gdy ktoś mówił o jej powściągli­wości i nie­zmien­nie po­god­nym, opty­mi­stycz­nym sto­sun­ku do życia. „Hi­ste­ria nic nie daje, tyl­ko po­gar­sza trudną sy­tu­ację” – zwykła od­po­wia­dać, ile­kroć ktoś chwa­lił jej zimną krew. Umiejętność ra­dze­nia so­bie z każdą sy­tu­acją za­wdzięczała nie tyle bra­ko­wi trosk i utra­pień w życiu, ile ra­czej bo­ga­te­mu doświad­cze­niu. Krótko mówiąc, życie na­uczyło ją sta­wiać czoło na­wet naj­gor­szym ka­ta­stro­fom.

Te­raz jed­nak, gdy sie­działa przy ku­chen­nym sto­le, cze­kając na na­dejście dnia, roz­pacz i wy­czer­pa­nie po­zba­wiały ją resz­tek opa­no­wa­nia; była o krok od fa­tal­nej pomyłki. Przy­sięgała so­bie, że tego nie zro­bi, ale de­spe­ra­cja wciąż pod­su­wała myśl, by za­dzwo­nić do szpi­ta­la i spy­tać o Ri­char­da. Tym­cza­sem jako ko­chan­ka – mimo że związek trwa już trzy lata – nie miała pra­wa do czu­wa­nia przy jego łóżku ani do in­for­ma­cji o sta­nie zdro­wia.

– Czy pani jest człon­kiem ro­dzi­ny? – usłyszała w słuchaw­ce od pielęgniar­ki, gdy mi­nio­nej nocy nie­mal błagała o wia­do­mości. Po­win­na była podać się za siostrę lub inną bli­sko spo­krew­nioną osobę, ale szok spra­wił, że nie­mal me­cha­nicz­nie po­wie­działa prawdę. Po­in­for­mo­wa­no ją wte­dy uprzej­mie, że pan Ri­chard Ca­va­nagh wciąż prze­by­wa na od­dzia­le in­ten­syw­nej te­ra­pii, a jego stan usta­bi­li­zo­wał się.

Usta­bi­li­zo­wał się.

Przy­lgnęła do tej myśli, za­mknęła oczy i ze wszyst­kich sił błagała uko­cha­ne­go, by jej nie opusz­czał.

Ile razy Ri­chard ją o to pro­sił?

– Nie zo­sta­wiaj mnie, Dul­cie. Życie bez cie­bie byłoby nie do znie­sie­nia.

– Prze­cież nig­dzie nie od­chodzę – od­po­wia­dała za­wsze. Była szcze­ra. To, co łączyło ją z Ri­char­dem, było o nie­bo lep­sze niż który­kol­wiek ze związków przeżytych po śmier­ci męża, od której minęły dwa­dzieścia dwa lata. Za­nim po­znała Ri­char­da, miała kil­ka ro­mansów; paru mężczyzn pra­wie prze­ko­nało ją, że jest za­ko­cha­na. Ale ge­ne­ral­nie tyl­ko upew­niła się, że życie w po­je­dynkę zbyt jej się po­do­ba, by próbować dzie­lić je na stałe z kim­kol­wiek. Niechęć do zo­bo­wiązań uważana jest za przy­wi­lej mężczyzn, ale zda­niem Dul­cie za­an­gażowa­nie uczu­cio­we było zja­wi­skiem zdecydowa­nie prze­ce­nia­nym. Znacz­nie le­piej po­zwo­lić, by spra­wy biegły na­tu­ral­nym to­kiem, bez na­rzu­ca­nia form, które tak często przy­czy­niają się do zakończe­nia związku.

Z tru­dem przełknęła ślinę, roz­garnęła pal­ca­mi krótkie, po­tar­ga­ne włosy i ostat­kiem sił po­wstrzy­mała się od płaczu. – Nie, nie, n i e! Te­raz już chciała, aby Ri­chard po­zo­stał w jej życiu na za­wsze. Zro­biłaby wszyst­ko, aby tyl­ko umoc­nić łączącą ich więź.

Pod­niosła się z krzesła, na którym sie­działa od dwóch go­dzin, i za­brała się do śnia­da­nia. Nie miała nic w ustach od wczo­raj­sze­go popołudnia, gdy spo­tka­li się z Ri­char­dem na lun­chu w zwykłym miej­scu – ho­te­lo­wej re­stau­ra­cji, w dys­kret­nej od­ległości od May­wo­od, gdzie mo­gli li­czyć na to, że nikt ich nie roz­po­zna. I wte­dy to się stało – kie­dy roz­ma­wia­li o gru­pie pi­sar­skiej, którą Dul­cie zaczęła or­ga­ni­zo­wać, Ri­chard skrzy­wił się spa­zma­tycz­nie, rzu­cił sztućce i przyłożył do pier­si zaciśniętą pięść. Onie­miała ze zgro­zy. Pa­trzyła, jak jego sil­ne, ener­gicz­ne ciało na­gle zwi­ja się i pada na zie­mię.

To się stało tak szyb­ko. Wjed­nej chwi­li roz­pra­wia­li bez­tro­sko, do­cie­kając, jacy lu­dzie będą chcie­li wstąpić do gru­py. Ri­chard dow­cip­ko­wał, iż sam się za­pi­sze, aby móc ofi­cjal­nie spędzać wie­czo­ry w jej to­wa­rzy­stwie, a w następnym mo­men­cie byli już w ka­ret­ce po­go­to­wia pędzącej do szpi­ta­la, a twarz Ri­charda zasłaniała ma­ska tle­no­wa. Za­cho­wała się bez za­rzu­tu: żad­nych hi­ste­rycz­nych łez, żad­nej nie­opa­no­wa­nej re­ak­cji, która mogłaby wzbu­dzić po­dej­rze­nie, iż są ko­chan­ka­mi. Za­dzwo­niła do domu Ri­charda z jego komórki i na­grała na se­kre­tar­ce wia­do­mość dla żony. Nie przed­sta­wiła się, po­wie­działa tyl­ko, że pan Ca­va­nagh źle się po­czuł: do­stał ata­ku ser­ca. Pół go­dzi­ny później, cho­ciaż była to naj­trud­niej­sza de­cy­zja jej życia, od­je­chała ze szpi­ta­la, za­nim kto­kol­wiek zdążył zadać nie­wy­god­ne py­ta­nia.

A te­raz tak bar­dzo żałowała, że nie zo­stała. Cze­mu miałaby się przej­mo­wać kon­se­kwen­cja­mi swo­jej obec­ności przy jego łóżku czy w ogóle ja­ki­mi­kol­wiek uczu­cia­mi prócz własnych? Tyle że nie byłaby wte­dy sobą. Przej­mo­wała się uczu­cia­mi in­nych. Ri­chard po­wie­dział jej kie­dyś, gdy ra­zem leżeli w łóżku:

– Za bar­dzo myślisz o in­nych, Dul­cie. To cię kie­dyś zgu­bi.

– To nie­praw­da – od­po­wie­działa, pod­nosząc głowę znad po­dusz­ki i zaglądając mu w oczy. – Gdy­bym rze­czy­wiście była taka święta, pomyślałabym o An­ge­li i ze­rwała naszą zna­jo­mość. To, co ro­bi­my, jest bar­dzo złe. Szczęście cu­dzym kosz­tem jest sa­mo­lub­ne.

Przy­tu­lił ją moc­no.

– Nie mów tak. Na­wet tak nie myśl. Prze­nig­dy.

Dotąd sądziła, że to on po­trze­bu­je jej o wie­le bar­dziej niż ona jego. Te­raz nie była już tego taka pew­na. Tak bar­dzo chciała go zo­ba­czyć. Po­wie­dzieć mu raz jesz­cze – i zno­wu, i zno­wu – jak bar­dzo go ko­cha.

Próbując się opa­no­wać, uprzątnęła nie­tknięte śnia­da­nie i poszła się ubrać. Popłaki­wa­nie i obi­ja­nie się po domu w sta­rym szla­fro­ku – na­wet nie w tym pięknym, je­dwab­nym, który po­da­ro­wał jej Ri­chard i który za­wsze wkładała, gdy z nią był – nie mogło w ni­czym pomóc. Czas naj­wyższy wziąć się w garść i wejść w rolę zna­nej wszyst­kim, chłod­nej, opa­no­wanej Dul­cie Bal­lan­ty­ne.

Z bałaga­nu pa­nującego w przełado­wa­nej sza­fie wyciągnęła strój, który po­wi­nien dodać jej choć odro­binę otu­chy – parę wy­god­nych wełnia­nych spodni, kre­mo­wy swe­ter z gol­fem i je­dwab­ny, różowy sza­lik zna­le­zio­ny na dnie sza­fy wśród ko­lek­cji butów i to­re­bek. Pomyślała o córce i jej dez­apro­ba­cie dla bałaga­niar­stwa mat­ki. Kate, która od ukończe­nia szes­na­stu lat – a miała te­raz dwa­dzieścia dzie­więć – usiłowała uporządko­wać gar­de­robę mat­ki, tra­ciła już na­dzieję. – Naj­ważniej­sza jest ko­or­dy­na­cja ko­lorów, mamo – po­wta­rzała, prze­bie­rając wśród wie­szaków i za­mie­niając je miej­sca­mi. Z nie­pojętej przy­czy­ny, nie­ja­snej na­wet dla sa­mej Dul­cie, był to je­dy­ny ob­szar w domu, a właści­wie i w jej życiu, gdzie go­dziła się na nie­porządek.

Ubra­na, wyj­rzała z okna sy­pial­ni na oto­czo­ny mu­rem ogród. Za­okrąglo­ne stop­nie pro­wa­dziły na traw­nik, obrzeżony ra­ba­ta­mi; niektóre, mimo roz­po­czy­nającej się je­sie­ni, wciąż mie­niły się ko­lo­ra­mi. Liście zaczęły już opa­dać z drzew, ale w ogro­dzie pa­no­wał nastrój radości. W połowie czerw­ca Ri­chard po­ma­gał jej roz­sy­py­wać tacz­ki na­wo­zu pod krza­ka­mi róż. Trwało po­nie­działkowe popołudnie; ro­dzi­na sądziła, że wy­je­chał w in­te­re­sach, tym­cza­sem zaś był z nią… Miała go tyl­ko dla sie­bie przez dwa cu­dow­ne dni. Uśmiechnęła się na to wspo­mnie­nie – całe dwa dni tyl­ko dla sie­bie, a tym­cza­sem spędzi­li czas na roz­rzu­ca­niu końskie­go na­wo­zu. Po­tem śmia­li się z tego obo­je. Wy­znał, że w ich związku naj­bar­dziej po­do­ba mu się jego przy­ziem­ność.

– Po­zwa­lasz mi być sobą – wy­znał. – Ni­cze­go ode mnie nie ocze­ku­jesz, a to zna­czy, że kie­dy je­stem z tobą, je­stem wol­ny.

Ich miłość wypływała z głębo­kie­go zro­zu­mie­nia wza­jem­nych po­trzeb i z zażyłości, za­ra­zem bli­skiej i zmysłowej, jaką wie­le par małżeńskich tra­ci z bie­giem lat. Rzad­ko wspo­mi­nała o jego małżeństwie, ale nie­kie­dy Ri­chard sam czuł po­trzebę wyjaśnia­nia, czy może uspra­wie­dli­wie­nia, dla­cze­go on, przy­zwo­ity człowiek (jak sam sie­bie określał), za­cho­wał się w taki sposób. Zgod­nie z tym, co opo­wia­dał Dul­cie, jego żona była neu­ro­tycz­na i nad­mier­nie od nie­go uza­leżnio­na.

Od­wra­cając się od okna, doj­rzała swo­je od­bi­cie w stojącym lu­strze i próbowała do­ciec, kim jest, po­mi­jając krągłości ciała, ku­rze łapki w kąci­kach błękit­nych oczu, krótkie, ja­sne włosy, które far­bo­wała co sześć ty­go­dni, świa­do­ma, że uj­mu­je so­bie w ten sposób wie­le lat, skórę, która stra­ciła już ela­stycz­ność. Pod tym wszyst­kim znaj­do­wała się ko­bie­ta-ka­me­le­on. Grała już wie­le roz­ma­itych życio­wych ról i za­pew­ne była jej sądzo­na jesz­cze nie jed­na.

Na dole, w kuch­ni, gdy próbowała zmo­bi­li­zo­wać się do wyjścia i ze­bra­nia opadłych liści, za­dzwo­nił te­le­fon. Po­rwała słuchawkę z bijącym ser­cem. Ri­chard! Ko­cha­ny Ri­chard! Już tak do­brze się czu­je, że mógł za­dzwo­nić. Tak do­brze, że za­raz doda jej otu­chy, po­wie, że wróci szyb­ko.

Ale to nie był Ri­chard. Dzwo­niła młoda dziew­czy­na z py­ta­niem o grupę pi­sarską. Zo­ba­czyła ogłosze­nie umiesz­czo­ne przez Dul­cie w księgar­ni w mia­stecz­ku i chciała się do­wie­dzieć, czy są ja­kieś ogra­ni­cze­nia wie­ko­we.Roz­dział dru­gi

Jaz Raf­fer­ty wyłączyła te­le­fon i pod­niosła wzrok ku ukośnemu su­fi­to­wi nad łóżkiem. Po­kry­wały go równe rządki re­pro­duk­cji ob­razów pre­ra­fa­elitów, które przy­wiozła z wy­ciecz­ki do Ga­le­rii Miej­skiej w Bir­ming­ham, zor­ga­ni­zo­wa­nej przed ty­go­dniem jako część kur­su hi­sto­rii sztu­ki. Jej ulu­bio­nym dziełem był ob­raz For­da Ma­do­xa Brow­na Pożegna­nie Oj­czy­zny; ar­ty­sta tak bar­dzo chciał uchwy­cić lo­do­wa­te zim­no tej sce­ny – sza­re mo­rze i nie­bo, sku­loną parę w ciężkich, zi­mo­wych pal­tach – że ma­lo­wał głównie na dwo­rze, siłą woli zmu­szając do pra­cy sine i zgra­białe z zim­na ręce. Na­uczy­ciel­ka, pan­na Hol­mes, wyjaśniała, że ce­lem ar­ty­sty było przed­sta­wie­nie młodej ro­dzi­ny z dziec­kiem w dro­dze ku no­wej, lep­szej przyszłości, z nutką żalu za po­zo­sta­wio­nym do­mem.

Jaz po­dzie­lała uczu­cia młodej pary – sama chętnie wy­pro­wa­dziłaby się z domu przy pierw­szej spo­sob­ności, trud­no jej było jed­nak uwie­rzyć, że w tym szczęśli­wym dniu mogłaby żałować swo­jej de­cy­zji choćby przez se­kundę.

Od­sta­wiła te­le­fon na blat noc­ne­go sto­li­ka i roz­ko­szo­wała się błogosławioną ciszą, która w jej domu była wyjątko­wym zja­wi­skiem. Do­cho­dziła do tego świa­do­mość, że ma se­kret. Uwiel­biała se­krety, zwłasz­cza gdy uda­wało się za­cho­wać ta­jem­nicę przed braćmi i sio­stra­mi, naj­bar­dziej hałaśliwą, wścibską i do­kucz­liwą zgrają na świe­cie. Byli naj­gorszą z plag. Dziw, że już daw­no nie wy­niosła się z domu. Gdy miała trzy­naście lat, przez pe­wien czas opo­wia­dała do­okoła, że jest ad­op­to­wa­na, byle tyl­ko nikt nie pomyślał, że ta czwórka z piekła ro­dem to jej ro­dzi­na.

Phin (zdrob­nie­nie od Phi­ne­as) miał te­raz dwa­dzieścia dwa lata i był naj­star­szy, a dru­gi w ko­lej­ności Jim­my – dwa­dzieścia. Obaj do­brze za­ra­bia­li w Raf­fer­ty i Sy­no­wie, przed­siębior­stwie bu­dow­la­nym taty, ale nadal miesz­ka­li w ro­dzin­nym domu.

– A dla­cze­go mie­li­byśmy miesz­kać gdzie in­dziej? – od­po­wia­da­li na jej za­czep­ki, ile­kroć wymyślała im od ma­min­synków, którzy nie chcą po­szu­kać so­bie własne­go miej­sca.

– Ech, ma­mie ser­ce by pękło, gdy­byśmy się wy­pro­wa­dzi­li.

Pew­nie mie­li rację. Mama uwiel­biała ich i strasz­nie roz­pusz­czała. Żadna za­chcian­ka chłopców nie była zbyt uciążliwa dla jej cier­pli­wości. – Daj mi to – mówiła, ile­kroć Phin choćby spoglądał wy­mow­nie na żelaz­ko i wy­gnie­cioną ko­szulę, którą chciał założyć wie­czo­rem.

Żałosne.

Bied­ne dziew­czy­ny, które ze­chcą się z nimi związać, mu­siałyby naj­pierw po­stra­dać zmysły.

Sie­dem­na­sto­let­nia Jaz była ko­lej­na w ro­dzin­nej hie­rar­chii dzio­ba­nia. Co roku piątego września, w dniu jej uro­dzin, tato od­ku­rzał tę samą aneg­dotkę, jak to przed poczęciem Jaz za­mie­nił słówko z Wszech­mogącym: – Pa­nie, wiem, że wszy­scy cię przy­ci­skają, więc oszczędź so­bie za­cho­du z jesz­cze jed­nym chłopa­kiem. Tym ra­zem dziew­czyn­ka wy­star­czy nam w zupełności.

Tato wca­le nie był re­li­gij­ny, ani trochę, ale lubił roz­wo­dzić się nad swo­im ka­to­lic­kim wy­cho­wa­niem, po­dob­nie jak lubił pod­kreślać, że jest dum­ny ze swo­je­go ir­landz­kie­go po­cho­dze­nia.

– Tato – po­wie­działa mu kie­dyś – kogo chcesz oszu­kać? Nie roz­po­znałbyś ir­landz­kiej fu­jar­ki, gdy­by na­wet sam le­pre­chaun¹ wcisnął ci ją w tyłek. Je­steś tak samo an­giel­ski jak królowa.

– Ha! – za­chi­cho­tał. – A ona jest pół-Niemką, czyż nie?

Jed­nakże po­ufałe po­gawędki z Bo­giem przy­niosły nie­za­mie­rzo­ny re­zul­tat: po kil­ku­let­niej prze­rwie na świat przyszły Tam­zin (dzie­sięć lat) i Lulu (osiem).

– O słodki Jezu – uty­ski­wał po­tem – tyle bab na mnie jed­ne­go! Czym ja so­bie zasłużyłem na taką karę?

Ważniej­sze było jed­nak co in­ne­go: czym o n a zasłużyła na taką ro­dzinę?

Od najmłod­szych lat czuła się nie na miej­scu. Gdy­by nie ko­lor włosów i oczu, taki sam jak u mat­ki, pew­nie by uwie­rzyła, że w wy­ni­ku ja­kie­goś za­mie­sza­nia w szpi­ta­lu, w którym przyszła na świat, wy­da­no ją niewłaści­wej ro­dzi­nie. Pew­nie na­wet w ta­kim wy­pad­ku nie mogłaby się bar­dziej różnić od bra­ci i sióstr, którzy wszy­scy wda­li się w ojca; on sam określał się „krzep­kim”, jeśli cho­dzi o bu­dowę i tem­pe­ra­ment. Jaz była go­to­wa założyć się o każde pie­niądze, że Tam­zin i Lulu przyszły na świat z zaciśniętymi piąstka­mi, od razu go­to­we rzu­cić świa­tu wy­zwa­nie i go zbu­rzyć. W prze­ci­wieństwie do nich ona sama była drob­na i bla­da, z no­sem ob­sy­pa­nym iry­tująco dzie­cin­ny­mi pie­ga­mi. Włosy miała długie do pasa, ko­loru rdzy (nie rude! jak wie­lo­krot­nie po­uczała bra­ci, gdy wołali na nią Rudy Rydz). No i wolała ra­czej myśleć niż roz­pra­wiać jak resz­ta ro­dzi­ny. Le­gen­da ro­dzin­na głosiła, że późno zaczęła mówić, a oj­ciec na­zy­wał ją małym milcz­kiem. Od uro­dze­nia nie­za­leżna, w wie­ku sześciu lat na krótko stwo­rzyła so­bie wymyślo­nych to­wa­rzy­szy za­baw, ale wkrótce mu­siała się z nimi roz­stać – sta­li się równie nie­znośni jak bra­cia, do­ma­gając się stałej uwa­gi dla swo­ich wy­ima­gi­no­wa­nych po­trzeb.

Gdy chłopcy pod­rośli, oj­ciec ze­zwo­lił, by po­ma­ga­li mu zaj­mo­wać się ko­lekcją mo­to­cy­kli. Zaczęli także to­wa­rzy­szyć mu w wy­pra­wach na me­cze bok­ser­skie w Man­che­ste­rze i wyścigi kon­ne w Che­ster i Li­ver­po­olu. Dzięki temu Jaz miała matkę tyl­ko dla sie­bie; nie­ste­ty nie na długo. Gdy uro­dziła się Tam­zin, a wkrótce po niej Lulu, Jaz po­go­dziła się z myślą, że nie ma dla niej pary. Oprócz niej każdy miał parę: ro­dzi­ce, bra­cia i obie sio­stry. Za­mknęła się więc w so­bie i pogrążyła w książkach, żyjąc życiem ich bo­ha­terów i tym sa­mym sku­tecz­nie ucie­kając od własne­go. Właści­wie nie było ni­cze­go dziw­ne­go w tym, że pew­ne­go dnia sama od­kryła uro­ki pi­sa­nia i że zapełnia­nie pa­pie­ru słowa­mi – w po­sta­ci wier­szy, opo­wia­dań, ry­mo­wa­nek, re­flek­sji, po­zwo­liło jej na jesz­cze dalszą ucieczkę.

Zwlekła się z łóżka, po­deszła do biur­ka i włączyła kom­pu­ter. Upew­niła się, że drzwi są za­mknięte, po czym otwo­rzyła plik o na­zwie „Re­ne­sans włoski”. Prze­biegła przez sześć stron wy­pra­co­wa­nia o „Łowach w Pusz­czy” Uc­cel­la, za które do­stała szóstkę, prze­sunęła kil­ka czy­stych stron i za­trzy­mała się w miej­scu za­ty­tułowa­nym „Roz­dział 1”. Po mie­siącach eks­pe­ry­mentów z po­ezją pisała te­raz po­wieść. Zaczęła w ubiegłym ty­go­dniu, ale za­da­wa­no im tyle, że nie miała wie­le cza­su dla sie­bie. Jej col­le­ge był bar­dzo do­bry, ale ilość pra­cy – obłędna.

Vic­ki, jej naj­lep­sza przy­ja­ciółka, też poszła do May­wo­od, a wśród uczniów nie bra­ko­wało ta­kich, których Jaz chętnie by po­znała. Zwłasz­cza je­den zasługi­wał na uwagę. Był od niej star­szy o rok i cho­dził do ostat­niej kla­sy. Na­zy­wał się Na­than King. Poza tym wie­działa o nim tyl­ko tyle, że miesz­ka w May­wo­od obok par­ku. Był wy­so­ki, strzygł się krótko, choć nie za krótko, i wszędzie cho­dził w długim, czar­nym, skórza­nym płasz­czu, który z szu­mem za­mia­tał po­wie­trze, gdy Na­than pew­nym kro­kiem podążał na swo­je zajęcia. Wyglądał tak, jak­by dokład­nie wie­dział, co chce osiągnąć i jak ma tego do­ko­nać. Ta aura śmiałej pew­ności sie­bie zwróciła jej uwagę już pierw­sze­go dnia szkoły.

Słysząc zbliżający się tu­pot nóg, Jaz rzu­ciła się naprzód i prze­winęła tekst do pierw­szej stro­ny z tytułem wy­pra­co­wa­nia z hi­sto­rii sztu­ki.

Drzwi otwo­rzyły się z trza­skiem.

– Z kim roz­ma­wiałaś?

Nie za­dając so­bie tru­du, by odwrócić się twarzą do gości, wy­rzu­ciła z sie­bie:

– Tam­zin Raf­fer­ty, wynoś się! I ty też, Lulu. Nie wi­dzi­cie, że pra­cuję?

– Wca­le nie pra­co­wałaś, przy­najm­niej jesz­cze parę mi­nut temu. Słyszałyśmy, że z kimś roz­ma­wiasz. Czy to był chłopak? Masz chłopa­ka?

Obróciła głowę i ob­rzu­ciła sio­stry naj­bar­dziej wy­niosłym ze spoj­rzeń. – Podsłuchi­wałyście pry­watną roz­mowę?

Po­pa­trzyły na sie­bie z drwiącymi mi­na­mi. Po­tem zaczęły pi­skli­wie chi­cho­tać, co po­twor­nie działało jej na ner­wy. Przeszła ci­cho przez pokój do szaf­ki z książkami, na której stał od­twa­rzacz CD. Wzięła do ręki pi­lo­ta, włączyła ogłuszający po­ziom dźwięku i pa­trzyła, jak Tam­zin i Lulu biorą nogi za pas. Nie zno­siły jej płyt, zwłasz­cza Di­vi­ne Co­me­dy – nie wyszły jesz­cze poza S Club 7.

– Słodki Jezu na ro­we­rze! Ścisz ten har­mi­der!

Jej oj­ciec Pat (czy ra­czej Po­peye, jak go na­zy­wa­li sta­rzy zna­jo­mi i mat­ka) stał w drzwiach, blo­kując przejście ma­syw­nym ciałem. Jaz wyłączyła mu­zykę, a on wszedł do po­ko­ju.

– Jezu, dziew­czy­no, od tego hałasu aż far­ba spa­da ze ścian. To nie­pojęte, jak ty możesz pra­co­wać w ta­kim rej­wa­chu! – Po­pa­trzył na kom­pu­ter. – Dużo ro­bo­ty na week­end?

– Spo­ro – od­po­wie­działa, prześli­zgując się obok nie­go, by móc usiąść. Oba­wiała się, że może zacząć się bawić kla­wia­turą i przy­pad­kiem na­tra­fi na jej po­wieść. Wpraw­dzie tato lubił dawać do zro­zu­mie­nia, że ab­so­lut­nie nie zna się na kom­pu­te­rach, ale wie­działa, że ostat­nio za­in­sta­lo­wał w fir­mie wymyślne i kosz­tow­ne opro­gra­mo­wa­nie, po czym po­le­cił, by na­uczo­no go jego obsługi. Sie­działa ze spusz­czo­ny­mi ocza­mi i cze­kała, aż wyj­dzie.

Ale nie wy­cho­dził. Pod­szedł jesz­cze bliżej, na­chy­lił się i zaczął głośno czy­tać:

Uc­cel­lo był za­fa­scy­no­wa­ny per­spek­tywą, cze­go ob­raz ten, o wspa­niałym ko­lo­ry­cie i wy­ra­fi­no­wa­nej kom­po­zy­cji, jest do­brym przykładem…

Wy­pro­sto­wał się i położył jej rękę na ra­mie­niu. – Mówiłem to już, Ja­smi­ne, i po­wiem to jesz­cze raz, wszyst­ko za­wdzięczasz mat­ce. Ten ro­zum masz po niej. Za­wsze o tym pamiętaj, do­brze?

Obróciła się i ob­da­rzyła ojca łagod­nym uśmie­chem. Za­wsze tak mówił, za­wsze próbował ucho­dzić za igno­ran­ta i ci­che­go wspólni­ka w małżeństwie. – Ech, w tej fir­mie ja tyl­ko sprzątam, dla­te­go na­zy­wają mnie Po­peye – ma­wiał. – To Moll ma ro­zum za nas dwo­je. – Bia­da jed­nak każdemu, kto dałby się na­brać na tę po­zorną skrom­ność. Szyb­ko przy­cho­dziło mu tego żałować.

– Nie chcesz chy­ba wci­skać mi tego kitu. „Och, je­stem tyl­ko głupim Pad­dym”, co?

Od­po­wie­dział uśmie­chem.

– Ależ to praw­da. Kie­dy spo­tkałem waszą matkę, nie umiałem czy­tać ani pisać. Po­wie­działa, że za mnie nie wyj­dzie, dopóki nie prze­brnę przez ele­men­tarz.

– To właśnie jest praw­dzi­wa miłość, tato.

Dał jej lek­kie­go kuk­sańca w ucho.

– Py­ska­ta z cie­bie pan­ni­ca. Do­bra, wra­caj do ro­bo­ty. Wiel­kich rze­czy spo­dzie­wam się po to­bie.

– Proszę, tato, tyl­ko mnie nie agi­tuj.

Był już pra­wie za drzwia­mi, ale jesz­cze się za­trzy­mał, zno­wu obrócił się do niej i spy­tał:

– A więc moja mała Jaz­zie ma chłopa­ka?

Przewróciła ocza­mi.

– Gdy­byż to ode mnie zależało!

– I le­piej niech tak zo­sta­nie, póki się nie do­sta­niesz na uni­wer­sy­tet.

Od­pro­wa­dziła go wzro­kiem. Jak na ojca, wca­le nie był zly. Cza­sem nie­znośnie sen­ty­men­tal­ny, prze­raźli­wie łatwo wpa­dający w gniew, ale wie­działa, że tak na­prawdę jest z niej strasz­nie dum­ny. Za­wsze chwa­lił się przed ko­le­ga­mi, jaka jest by­stra. – Za­pa­miętaj­cie te słowa – prze­ko­ny­wał przy ku­flu piwa – to ta mała Raf­fer­ty wsławi naszą ro­dzinę. Jaz­zie ma głowę do książek, jak jej mat­ka.

Nie zda­wał so­bie tyl­ko spra­wy, jak nie­znośnym ciężarem kładły się jego aspi­ra­cje na bar­kach Jaz. Co, jeśli go za­wie­dzie? Jak znie­sie zawód ze stro­ny córki, na którą tak bar­dzo li­czy? Nie zda­wał so­bie spra­wy z uciążliwości re­stryk­cji, które na nią nakładał, po­wo­do­wa­ny pra­gnie­niem suk­ce­su. Nie miał nic prze­ciw­ko temu, by wy­cho­dziła z Vic­ki, ale niech nie­bo ma w opie­ce chłopa­ka, który oka­załby jej naj­mniej­sze za­in­te­re­so­wa­nie. Tata pod­dałby go nie­kończącym się przesłucha­niom, nim uznałby go za właściwe to­wa­rzy­stwo dla swo­jej córecz­ki. Wpraw­dzie nig­dy wyraźnie tego nie po­wie­dział, ale i tak była pew­na, że oj­ciec nie zgo­dziłby się na tak poważne roz­pro­sze­nie uwa­gi, jak cho­dze­nie z chłopa­kiem na tym eta­pie jej życia. Zresztą, kto niby miałby się nią za­in­te­re­so­wać?

Prze­stała myśleć o tym wszyst­kim i wróciła do pierw­sze­go zda­nia po­wieści. Im więcej razy po­wta­rzała je w myślach, tym bar­dziej nie­zgrab­nie brzmiało. Wkrótce jej myśli zaczęły błądzić na nowo. Ku naj­cu­dow­niej­sze­mu z se­kretów.

Za ty­dzień pójdzie na pierw­sze spo­tka­nie Su­ro­wych Dia­mentów. Pomyśleć tyl­ko, gru­pa pi­sar­ska, gdzie ktoś taki jak ona będzie trak­to­wa­ny poważnie, gdzie będzie mogła otwar­cie mówić o swo­im pi­sa­niu bez oba­wy przed wyśmia­niem. Bo tak właśnie za­cho­wałaby się jej ro­dzi­na, gdy­by się kie­dy­kol­wiek do­wie­działa, co też Jaz wymyśliła tym ra­zem. Jak­by już słyszała bra­ci: – Uuu, pan­na Mądra­lińska ma się te­raz za li­te­ratkę, co?

Za­sta­na­wiała się, jacy będą inni lu­dzie w gru­pie. Ta ko­bie­ta, z którą roz­ma­wiała przed chwilą, Dul­cie Bal­lan­ty­ne, wy­da­wała się na­prawdę sym­pa­tycz­na. Może trochę za­gu­bio­na, jak gdy­by myślami była gdzie in­dziej, ale ser­decz­na. No cóż, byle nikt z po­zo­stałych nie przy­po­mi­nał pod żad­nym względem Phi­na i Jim­my’ego, Tam­zin i Lulu, a na pew­no znaj­dzie z nimi wspólny język.Roz­dział trze­ci

Beth King słyszała już wie­le razy, że po­win­na za­in­we­sto­wać w zmy­warkę. – Tę szafkę da się łatwo usunąć – mówili ko­lej­ni rozmówcy, sądząc, że pierw­si wpa­dli na ten po­mysł – i za­in­sta­lo­wać zmy­warkę, bez naj­mniej­sze­go pro­ble­mu. Proszę pomyśleć, ile go­dzin pra­cy można za­oszczędzić. No i ręce… – Tę ostat­nią uwagę zwy­kle zgłaszała jej mat­ka. – Nic tak nie zdra­dza wie­ku ko­bie­ty jak ręce – twier­dziła. – Twarz można po­pra­wić ope­racją pla­styczną, ale ręce za­wsze cię zdradzą.

Pew­nie przy­ja­cie­le i krew­ni mie­li rację, ale praw­da była taka, że Beth lubiła zmy­wa­nie – nie z po­wo­du dziw­nych, pu­ry­tańskich upodo­bań, lecz dla­te­go, że duża kuch­nia w miesz­ka­niu na pierw­szym piętrze, które wraz z Na­tha­nem zaj­mo­wa­li od dzie­sięciu lat, wy­cho­dziła na May­wo­od Park. Jego wi­dok był nie­wy­czer­pa­nym źródłem przy­jem­ności; za­wsze było na co po­pa­trzeć. Wie­wiórki ści­gające się po tra­wie, sta­re i młode pary prze­cha­dzające się ramię w ramię po krętych ścieżkach zbie­gających ku rze­ce i kor­tom te­ni­so­wym, mat­ki z wózka­mi, dzie­ci i psy pod­czas za­ba­wy na małym pla­cy­ku z huśtaw­ka­mi i ka­ru­ze­la­mi, które Na­than uwiel­biał, gdy był mały. No i sam wi­dok par­ku zmie­niający się nie­ustan­nie. Te­raz, je­sie­nią, drze­wa gubiły rdza­we liście, a wy­smukłe rośliny po­sa­dzo­ne la­tem na ra­ba­tach blakły i wkrótce miały je zastąpić brat­ki, od­por­ne na su­ro­wość zimy.

Po wypłuka­niu ostat­nich na­czyń po lun­chu Beth wy­tarła ręce i sięgnęła po tubę luk­su­so­we­go kre­mu do rąk, jaki mat­ka sta­le jej przy­syłała ra­zem z gu­mo­wy­mi ręka­wi­ca­mi, które Beth za­wsze za­po­mi­nała włożyć. Ro­dzi­ce byli nad­zwy­czaj tro­skli­wi i wciąż ro­bi­li, co mo­gli, aby tyl­ko ułatwić jej życie.

Po­dob­nie jak teścio­wie, Lois i Bar­na­by King.

Tyle że o ile hoj­ność ro­dziców, od których dzie­liło ją trzy­sta mil – prze­chodząc na eme­ry­turę prze­nieśli się w cie­plej­sze kli­ma­ty południa – bu­dziła w niej wdzięczność, to po­moc Lois, świad­czoną na miej­scu, przyj­mo­wała z da­le­ko mniej­szym en­tu­zja­zmem. Lois za­da­wała so­bie za dużo tru­du, a Beth zbyt często czuła się jak życio­wy nie­udacz­nik zda­ny na opiekę in­sty­tu­cji cha­ry­ta­tyw­nej. – Wy­obraź so­bie – po­wie­działa do niej Lois w kwiet­niu – zro­biłam już wszyst­kie za­ku­py, a tu Bar­na­by na­gle bez uprze­dze­nia po­sta­no­wił, że wy­je­dzie­my na Wiel­ka­noc. Le­piej wy weźcie to wszyst­ko, okrop­nie bym się czuła, gdy­by tyle do­brych rze­czy miało się zmar­no­wać.

Od­mo­wa byłaby nie­uprzej­ma, tym bar­dziej, że Beth świet­nie wie­działa, iż Lois ma do­bre in­ten­cje. I za­wsze tak było. Odkąd przed je­de­na­stu laty umarł Adam, całą duszą oddała się spra­wie po­mo­cy wdo­wie po synu i je­dy­ne­mu wnu­ko­wi. Wpraw­dzie w ci­chości ser­ca Beth miała wątpli­wości co do mo­tywów teścio­wej, ale jed­no­cześnie po­gar­dzała sobą za cy­nizm tych myśli. Postępo­wa­nie Lois było słuszne i pełne życz­li­wości; po­win­na więc bar­dziej do­ce­niać uczyn­ność teściów. Ich ofiar­ność nie znała gra­nic, a miesz­kając w od­ległości za­le­d­wie kil­ku mil, w wio­sce Sta­pley, za­wsze byli go­to­wi nieść po­moc. Ileż to razy Lois wysyłała Bar­na­by’ego, by na­pra­wił cieknące rury ka­na­li­za­cyj­ne czy mur­szejący pa­ra­pet. – Wiel­kie nie­ba! Na­wet nie myśl o ściąga­niu fa­chow­ca – zapłacisz majątek. Pozwól, że Bar­na­by się temu przyj­rzy. Wiesz, że Adam by so­bie tego życzył.

Po tylu la­tach życia bez Ada­ma Beth nie była wca­le pew­na, czy Lois ma rację. Czy na­prawdę chciałby, by jego ro­dzi­ce wciąż od­gry­wa­li w jej życiu tak ak­tywną rolę? Czy nie wolałby ra­czej, aby zaczęła żyć własnym?

„Własne życie” brzmiało w jej uszach jak iry­tujący banał. Wciąż ktoś się z tym wy­ry­wał: mat­ka, przy­ja­cie­le, ko­le­dzy z pra­cy – prawdę mówiąc każdy, kto uważał, że po­win­na dru­gi raz wyjść za mąż. A przy­najm­niej zna­leźć so­bie kogoś na stałe.

– Nie je­steś co­raz młod­sza, Beth – po­wie­działa przed mie­siącem jej naj­lep­sza przy­ja­ciółka Si­mo­ne. – Masz czter­dzieści trzy lata a nie dwa­dzieścia trzy; wy­da­jesz się tego nie do­strze­gać.

– Mar­ne szan­se, by mi się to udało – odcięła się Beth, marząc o tym, by bu­rza pia­sko­wa za­sy­pała dom w Du­ba­ju, gdzie przy­ja­ciółka miesz­kała obec­nie wraz z mężem Be­nem.

– A może kie­ru­jesz się mylną teo­rią, że wybór dostępnych fa­cetów powiększa się wraz z upływem lat?

– Nie, je­stem tyl­ko wy­bred­na. Nie spo­tkałam dotąd ni­ko­go, kto do­ra­stałby Ada­mo­wi do pięt.

– Ab­surd. Ni­ko­go nie dopuściłaś do sie­bie na od­ległość, przy której dałoby się spraw­dzić, do kogo do­ra­sta. Tchórz z cie­bie.

Si­mo­ne była nie­bez­piecz­nie bli­ska praw­dy. Lęk i po­czu­cie winy ode­grały nie­małą rolę w niechęci Beth do szu­ka­nia no­we­go part­ne­ra. Dręczyła ją myśl, iż może za­cho­wu­je się nie­lo­jal­nie wo­bec Ada­ma.

Tuż po jego śmier­ci duszą i ciałem poświęciła się opie­ce nad Na­tha­nem. Miał do­pie­ro trzy lata, za mało, by czuć ból utra­ty ojca, ale dość, by zro­zu­mieć, że w życiu jego i mat­ki za­cho­dzi zmia­na. Pół roku po po­grze­bie wy­pro­wa­dzi­li się z uro­cze­go domu z ład­nym ogro­dem za mia­stem i za­miesz­ka­li w May­wo­od, w obec­nym miesz­ka­niu. Bra­ko­wało pie­niędzy. Adam nie wspo­mniał jej, że wziął drugą pożyczkę pod za­staw domu, a wszyst­kie skrom­ne oszczędności uto­pił w przed­sięwzięciu han­dlo­wym, które przy­niosło do­tkli­we stra­ty. Minęło trochę cza­su, nim Beth zna­lazła pracę, ale wy­trwałość przy­niosła efek­ty – udało jej się zna­leźć do­sko­nałą po­sadę w nowo wy­bu­do­wa­nej przy­chod­ni le­kar­skiej. Pra­co­wała tam do tej pory i była bar­dzo za­do­wo­lo­na; ela­stycz­ny czas pra­cy i do­bre re­la­cje z ko­le­ga­mi po­mogły od­bu­do­wać jej po­czu­cie war­tości. No i zdro­wie psy­chicz­ne.

Życie to­wa­rzy­skie na­to­miast nie przed­sta­wiało się po­ry­wająco – nie­wie­le mogła zro­bić z pensją re­cep­cjo­nist­ki. Mu­siała li­czyć każdy grosz – na­wet skrom­ne wyjście do kina, połączo­ne z zapłatą dla opie­kun­ki Na­tha­na kosz­to­wały nie­mal tyle samo co para dzie­cięcych butów. Za­baw­ne, że przy całej swo­jej uczyn­ności, Lois nig­dy nie za­ofia­ro­wała się, że zo­sta­nie z Na­tha­nem, aby Beth mogła wyjść wie­czo­rem. Wpraw­dzie nig­dy nie po­wie­działa tego wyraźnie, ale Beth miała sil­ne po­dej­rze­nie, że teścio­wa nie chce, by kogoś po­znała. Myśl, że kto­kol­wiek mógłby zastąpić Ada­ma, była dla niej nie­znośna.

Zna­jo­mi Beth myśleli in­a­czej i wkrótce zaczęły się po­ja­wiać su­ge­stie, że po­win­na uma­wiać się z mężczy­zna­mi. Po­ja­wiły się za­pro­sze­nia na ko­la­cje, w których uczest­ni­czy­li po­ten­cjal­ni part­ne­rzy. Si­mo­ne umówiła ją z kil­ko­ma zupełnie nie­od­po­wied­ni­mi kan­dy­da­ta­mi – dla Beth po­zo­stało za­gadką, gdzie wy­naj­dy­wała te za­so­by mężczyzn wol­ne­go sta­nu. W tam­tych cza­sach pra­wie nikt z nich nie dostąpił za­szczy­tu dru­giej czy trze­ciej rand­ki. Pierw­szy, z którym zgo­dziła się spo­tkać, za­pro­sił ją na ko­lację w Che­ster. Gdy za­czy­nała już do­cho­dzić do wnio­sku, że zna­jo­mość może być obie­cująca, po­chy­lił się ku niej nad stołem i spy­tał o ulu­bioną fan­tazję sek­su­alną. Udało jej się ukryć szok, po czym po­wie­działa mu, że szczy­tem roz­ko­szy jest dla niej wcze­sne pójście do łóżka z dobrą książką. Inny kan­dy­dat za­nu­dził ją na śmierć, roz­pra­wiając bez końca o swo­jej ka­rie­rze i in­try­gach w fir­mie. Z tru­dem tłumiła zie­wa­nie, kiwała głową i mówiła to, co – jak sądziła – chciał od niej usłyszeć.

Gdy zmęczyły ją wresz­cie nie­uda­ne za­lo­ty, zaczęła po pro­stu od­ma­wiać za­pro­sze­niom Si­mo­ne, używając Na­tha­na jako pre­tek­stu. – Prze­pra­szam cię, Si­mo­ne, muszę aku­rat pod­wieźć Na­tha­na na zajęcia. Albo: – Obie­całam już Na­tha­no­wi, że mu po­mogę w powtórce ma­te­riału do eg­za­mi­nu.

Si­mo­ne nie dawała się zwieść i bez końca przy­po­mi­nała Beth… że czas nie cze­ka na żadną ko­bietę, szczególnie na sa­motną. W końcu po­wie­działa: – I jak długo jesz­cze będziesz używać syna jako wymówki? Co też wymyślisz, kie­dy odej­dzie z domu? Chcesz skończyć jako sta­ra dzi­wacz­ka przy­gar­niająca bez­pańskie koty i wy­ra­biająca mar­mo­ladę, której nikt nig­dy nie zje?

– Lep­sze to niż to ma­ru­dze­nie tak zwa­nej przy­ja­ciółki. Jeśli na­prawdę chcesz wie­dzieć, odkładam te spra­wy na do­god­niej­sza porę.

– Jak obie świet­nie wie­my, Beth, moja ty zaśle­pio­na przy­ja­ciółko, odkłada­nie na po­tem to złodziej cza­su.

Beth wie­działa, że Si­mo­ne ma rację – tak jest, ukry­wała się za ple­ca­mi Na­tha­na. Wie­lu ro­dzi­com przy­cho­dzi z tru­dem zna­le­zie­nie no­we­go celu w życiu, gdy gniaz­do pu­sto­sze­je, ale ona i Na­than byli so­bie tak bli­scy, że wie­działa, iż cze­ka ją trud­ny okres, gdy wy­je­dzie na uni­wer­sy­tet. Nig­dy dotąd nie do­skwie­rała jej sa­mot­ność – również dla­te­go, że na taki luk­sus nie miała cza­su, ale po wyjeździe Na­tha­na i to mogło się zmie­nić. Zdro­wy rozsądek pod­po­wia­dał, że naj­wyższy czas pomyśleć, jak zapełni pustkę, jaką stwo­rzy jego nie­obec­ność.

Z myślą o tej zmia­nie po­czy­niła tego ran­ka pierw­szy krok, który w założeniu miał po­sze­rzyć jej ho­ry­zon­ty. Po­sta­no­wiła przyłączyć się do gru­py zaj­mującej się twórczym pi­sa­niem. Za­wsze spra­wiała jej przy­jem­ność „ba­zgra­ni­na”, jak ją na­zy­wała. Zaczęła wkrótce po śmier­ci Ada­ma, gdy nie mogła spać w nocy; za­pi­sy­wała wówczas myśli, które unie­możli­wiały jej sen. Przy­no­siło to oczysz­cze­nie i ulgę – po krótkim cza­sie na­brała więcej pew­ności sie­bie i od luźnych za­pisków przeszła do opo­wia­dań. Miała już ko­lekcję, której nie czy­tał nikt oprócz niej. I nikt nie miał jej czy­tać. Te niezręczne szki­ce mówiły o życiu, które za sobą po­zo­sta­wiła.

Tego ran­ka opo­wie­działa Si­mo­ne o Su­ro­wych Dia­men­tach pod­czas po­gawędki, jaką od­by­wały w stałych, dwu­ty­go­dnio­wych odstępach.

– I bar­dzo do­brze – przy­taknęła przy­ja­ciółka. – A są tam jacyś mężczyźni?

– Skąd mam wie­dzieć? Pierw­sze spo­tka­nie jest za ty­dzień.

– I czym jesz­cze będziesz się zaj­mo­wać?

– A to nie wy­star­czy na początek?

– A jak myślisz?

– A mam jakiś wybór? Co cię na­padło? Słońce wy­pa­liło ci mózg?

– W ta­kim ra­zie pora wra­cać do Che­shi­re.

Mimo skłonności do po­uczeń Si­mo­ne była od­daną przy­ja­ciółką i Beth tęskniła te­raz za nią.

Zakręciła tubę z kre­mem i od­sta­wiła ją na pa­ra­pet. Spoglądając w dół na park, za­uważyła ja­snowłose­go mężczyznę siedzącego na ławce; było z nim dwo­je małych dzie­ci. Przez mo­ment ob­ser­wo­wała mniejszą i jaśniejszą z dwóch dziew­czy­nek goniącą wi­rujący na wie­trze liść. – Gdzie też jest ich mat­ka – pomyślała bez­wied­nie i na­tych­miast skar­ciła się, że myśli ste­reo­ty­po­wo. Ją samą za­wsze złościło, ile­kroć lu­dzie zakłada­li, że ma męża.

Wpa­try­wała się jesz­cze w młode­go człowie­ka i jego dzie­ci, gdy przy­po­mniała so­bie, że Na­than nie wróci do domu po południu, a ona obie­cała sąsiad­ce z dołu, że dzi­siaj do niej wpad­nie.

Ade­la – pan­na Ade­la Wa­ter­man – wpro­wa­dziła się do miesz­ka­nia na par­te­rze w rok po Beth i Na­tha­nie, dzięki cze­mu byli nie tyl­ko sąsia­da­mi, ale i do­bry­mi przy­ja­ciółmi. Ku wiel­kie­mu żalo­wi Beth star­sza pani uznała, że w wie­ku lat osiem­dzie­sięciu czte­rech wy­co­fa się z czyn­ne­go życia i właśnie wy­sta­wiała miesz­ka­nie na sprze­daż z za­mia­rem prze­nie­sie­nia się do ośrod­ka dla eme­rytów.

– Nie mam naj­mniej­szych złudzeń, że mój sio­strze­niec ze­chce się mną zająć. Nie ma cza­su na­wet na od­wie­dzi­ny, a w ten sposób naj­szyb­ciej wy­dam cały jego spa­dek – opo­wie­działa Beth z uśmie­chem.

Beth za­brała cze­ko­la­do­we cia­sto do­mo­wej ro­bo­ty i wyszła, pełna na­dziei, że gdy na­dej­dzie jej czas, Na­than po­trak­tu­je ją le­piej niż je­dy­ny krew­niak Ade­li.Roz­dział szósty

Wyda­wałoby się, że Jack po­wi­nien był wy­cze­ki­wać z utęsknie­niem nad­chodzącego wie­czo­ru – po południu usłyszał do­sko­nałe wia­do­mości, które wraz z per­spek­tywą spo­tka­nia się z Cla­ire po­win­ny mu wyraźnie po­pra­wić sa­mo­po­czu­cie.

Jed­nak po­przed­nie­go wie­czo­ra pokłócili się. Nie był to pierw­szy raz, ale powód wczo­raj­sze­go nie­po­ro­zu­mie­nia spra­wiał, że czuł niechęć na myśl o ko­lej­nym spo­tka­niu. Wolałby już spo­tkać się z nią w ty­go­dniu, ale to by ją pew­nie bar­dziej rozzłościło; już i tak mu­sie­li przekładać dzi­siejszą ko­lację.

Powód tej awan­tu­ry nadal go uwie­rał. Cla­re oskarżyła go, że ma ob­sesję na punk­cie Tony’ego, a ściśle rzecz biorąc, na punk­cie tego, co Tony mu zro­bił.

– Daj już wresz­cie spokój – po­wie­działa. – Co się stało, to się nie od­sta­nie. Mój mąż zo­sta­wił mnie dla kogoś in­ne­go, ale czy słyszysz, żebym bez końca o tym ględziła?

– Ględziła? – spy­tał z nie­do­wie­rza­niem. – Tak to wi­dzisz?

Zwinęła ser­wetkę i rzu­ciła ją na pu­sty ta­lerz.

– Spójrz praw­dzie w oczy, Jack. Przez cały wieczór nie mówiłeś o ni­czym in­nym, tyl­ko ciągle ma­ru­dziłeś o To­nym. To two­je uro­dzi­ny i zadałam so­bie tru­du co nie­mia­ra, żeby ugo­to­wać tę ko­lację, którą zresztą le­d­wo skubnąłeś. Już mi się wy­le­wają usza­mi te hi­sto­rie o eksżonie, która próbuje trzy­mać dzie­ci z dala od cie­bie. Co więcej….

Odłożył nóż i wi­de­lec.

– Chy­ba już do­sta­tecz­nie ja­sno wy­ra­ziłaś swoją myśl.

Ze­rwała się z krzesła i zaczęła sprzątać ze stołu, zbie­rając w pośpie­chu ta­le­rze i sztućce.

– Tak? A mia­no­wi­cie jaką?

Też wstał i ode­brał od niej na­czy­nia.

– Że robię z igły widły.

W kuch­ni omi­ja­li się niechętnie w pa­ra­liżującej ci­szy, odkładając na­czy­nia i szy­kując kawę.

– Jack – po­wie­działa w końcu – tyle do­brych rze­czy nas łączy, ale nie mogę ry­wa­li­zo­wać z dziew­czyn­ka­mi i Mad­die.

– Wca­le tego nie chcę.

– Ale ja tak to od­bie­ram.

– To już twój pro­blem.

Wcisnęła tłok w dzban­ku do kawy i rzu­ciła mu ostre spoj­rze­nie.

– To chy­ba jest nasz pro­blem?

Ogar­nięty iry­tacją po­wie­dział:

– Mam dosyć własnych pro­blemów bez dokłada­nia so­bie two­ich. Jeśli nie możesz przełknąć myśli, że mam dwie córki, które ko­cham i chcę wi­dy­wać, to sama mu­sisz się z tym upo­rać. Nie mogę tego zro­bić za cie­bie.

– Nie możesz czy nie chcesz?

– Nie cze­piaj się słów.

– Ja­sne, Jack, ucie­kaj od pytań, za­miast od­po­wie­dzieć. Praw­da cię prze­raża, tak?

– Jaka praw­da?

– Że nie po­tra­fisz ze­rwać z przeszłością. Naj­wyższy czas po­go­dzić się z tym, że Mad­die i dziew­czyn­ki mają nowe życie. Do­bra, nie je­steś jego częścią i to cię boli, ale to wszyst­ko, co ci zo­stało. Nie masz wy­bo­ru, możesz ba­zo­wać tyl­ko na tym, co jest. In­a­czej skończysz jako sa­mot­ny, nieszczęśliwy i zgorzk­niały człowiek, którego Lucy i Am­ber nie ze­chcą wi­dy­wać. Tego chcesz?

Nie zo­stał u niej na noc, jak początko­wo pla­no­wa­li. Za­miast tego po­je­chał do domu, za­sta­na­wiając się, co właści­wie trzy­ma go przy niej.

Po­zna­li się przez wspólnych zna­jo­mych – ty­po­wy sce­na­riusz lu­dzi, którzy nie­spo­dzie­wa­nie dla sie­bie na­gle zno­wu zna­leźli się na ryn­ku sin­gli.

– Cla­re jest su­per – po­wie­dział mu Des, pod­czas ja­kie­goś męskie­go wyjścia na piwo na początku maja. – To koleżanka Ju­lie z pra­cy, na­wet przy­ja­ciółka. Nie­daw­no ro­zeszła się z mężem, ale go­to­wa jest za­sto­so­wać wo­bec ro­dza­ju męskie­go do­mnie­ma­nie nie­win­ności. Spodo­ba­cie się so­bie, je­stem pe­wien.

Des kie­ro­wał od­działem agen­cji Nor­ris&Ro­wan i Jack przyjął za­pro­sze­nie na ko­lację z ostrożnym za­in­te­re­so­wa­niem. Ku nie­małej sa­tys­fak­cji Desa Jack i Cla­re na­prawdę przy­pa­dli so­bie do gu­stu.

Dzi­siaj, pięć mie­sięcy później, Jack miał po­znać ro­dziców Cla­re.

– To nic ta­kie­go, Jack – po­wie­działa, gdy przed­sta­wiła mu ten po­mysł po raz pierw­szy. On jed­nak czuł się nie­swo­jo. Wszyst­ko działo się zbyt szyb­ko. Zupełnie jak­by stał na ru­cho­mym piar­gu: w każdej chwi­li grunt mógł usunąć mu się spod nóg.

Pod­je­chał pod May­wo­od Gran­ge Ho­tel i za­par­ko­wał sa­mochód na ostat­nim wol­nym miej­scu, obok Audi TT należącego do Cla­re. Wyłączył sil­nik, zabębnił pal­ca­mi po kie­row­ni­cy i wciąż za­sta­na­wiał się, dla­cze­go dał się wma­new­ro­wać w taką sy­tu­ację.

„Po­znaj mo­ich ro­dziców” było równo­ważne py­ta­niu: „Wo­lisz stojący bu­fet czy za­sia­daną ko­lację?”

Na samą myśl o tym wstrząsnął nim lo­do­wa­ty dreszcz i mu­siał wal­czyć ze sobą, by po­now­nie nie włączyć sil­ni­ka i nie zawrócić do domu.

Rano Cla­re za­dzwo­niła do biu­ra i prze­pro­siła go za swo­je słowa.

– Och, Jack, nie po­win­nam była tego mówić. Oczy­wiście, two­ja sy­tu­acja jest o wie­le trud­niej­sza niż moja. Nie mam dzie­ci, które wszyst­ko do­dat­ko­wo kom­pli­kują. Więc jak, spo­ty­ka­my się wie­czo­rem? Mama i tato tak się cieszą, że cie­bie po­znają.

– Cla­re, nie je­stem pe­wien.

– No prze­cież prze­pro­siłam.

Czując, że dal­szy opór byłby nie fair, po­wie­dział w końcu:

– Do­bra, więc o której mam być?

Cla­re za­uważyła go, nim on sam ją do­strzegł. Po­deszła i ucałowała go.

– Już się mar­twiłam – po­wie­działa, wy­cie­rając mu szminkę z po­licz­ka. – Pomyślałam, że może. Ale nie­ważne, co so­bie myślałam, sko­ro już je­steś. – Po­pra­wiła mu kołnie­rzyk. – W porządku?

– Ja­sne – skłamał. Wzięła go za rękę.

– Chodź, przed­sta­wię cię ro­dzi­com.

Pan i pani Gil­bert (proszę mów nam po imie­niu: Ter­ry i Co­rin­ne) usil­nie sta­ra­li się oka­zy­wać mu sym­pa­tię, pew­nie w myśl in­struk­cji Cla­re. Co jakiś czas wyłapy­wał a to po­ro­zu­mie­waw­cze mru­gnięcie, a to uśmie­szek spi­skowców. Dys­kom­fort, który czuł w sa­mo­cho­dzie, jesz­cze się pogłębił. Pra­gnie­nie, by je­dy­na córka wyszła po­now­nie za mąż i oczy­wiście ob­da­rzyła wnu­ka­mi, było boleśnie oczy­wiste. Gdy jed­nak zaczęli do­py­ty­wać o jego własne dzie­ci i pro­po­no­wać, by wraz z Cla­re przy­pro­wa­dzi­li je na pod­wie­czo­rek, cała sy­tu­acja wydała mu się na­gle nie­znośnym na­ru­sze­niem pry­wat­ności. Gwałtow­nie zmie­nił te­mat.

– Cla­re, za­po­mniałem ci po­wie­dzieć, do­stałem dzi­siaj bar­dzo dobrą no­winę. Za­pro­szo­no mnie.

– Och, po­patrz na to, aż ślin­ka leci do ust – prze­rwała mu na wi­dok wózka z de­se­ra­mi, który prze­jeżdżał właśnie obok ich sto­li­ka w dro­dze do in­nych gości. – Za to ti­ra­mi­su można by umrzeć… Prze­pra­szam, Jack, mówiłeś coś?

Roz­ciągnął twarz w fałszy­wym uśmie­chu.

– Nie­ważne, po­wiem ci później – rzu­cił.

Ale „później” nie na­deszło. Gdy się żegna­li, Cla­re uścisnęła mu ramię i po­wie­działa:

– Wi­dzisz, nie było tak źle, praw­da?

Po­tem od­je­chał do domu sam. Nie wszedł do domu. Od­sta­wił sa­mochód do garażu i po­szedł się przejść. Rząd sze­re­go­wych domów, wśród których znaj­do­wało się jego lo­cum, stał nad rzeką. Ru­szył więc ścieżką biegnącą wzdłuż wody i skie­ro­wał się do cen­trum mia­sta. Był w na­stro­ju na drin­ka.

Wy­brał nie­ste­ty naj­gorszą porę. Pierw­szy pub, do którego wszedł, pękał w szwach; ogłoszo­no już ostat­nie zamówie­nia, więc tłum na­sto­latków oto­czył bar. W następnym pu­bie było to samo: głośna mu­zy­ka zbi­jała z nóg, a łzawiący dym unie­możli­wiał od­dy­cha­nie. Czując się jak sta­ry te­tryk, po­rzu­cił po­mysł z drin­kiem i po­sta­no­wił ra­czej po­pra­wić so­bie hu­mor spa­ce­rem. Tak czy owak, le­piej, by ju­tro nie po­ja­wiał się w pra­cy na kacu, aku­rat te­raz, gdy złożono mu ofertę zo­sta­nia part­ne­rem.

Właśnie to próbował po­wie­dzieć Cla­re pod­czas ko­la­cji.

Własna re­ak­cja na brak za­in­te­re­so­wa­nia z jej stro­ny – re­zy­gna­cja z za­mia­ru po­wie­dze­nia jej cze­go­kol­wiek – wydała mu się te­raz właściw­sza dla na­bur­mu­szo­ne­go dziec­ka niż dla doj­rzałego mężczy­zny. Dla­cze­go za­cho­wy­wał się tak nie­po­ważnie?

Gdy­by miał być ze sobą zupełnie uczci­wy, przy­czyną był fakt, że nie chciał dzie­lić się z Cla­re swo­im po­wo­dze­niem. To zaś aż na­zbyt wie­le mówiło o sta­nie jego uczuć. Należało skończyć tę zna­jo­mość, świet­nie to wie­dział. W głębi ser­ca wie­dział o tym od daw­na. Spo­tkał ją zbyt wcześnie po roz­sta­niu z Mad­die, gdy wciąż był obo­lały i uznał, że nowy ro­mans będzie naj­lep­szym le­kar­stwem na sa­mot­ność i zra­nioną dumę. Z ko­lei dla Cla­re, choć pew­nie nig­dy by się do tego nie przy­znała, on sam był za­le­d­wie środ­kiem do re­ali­za­cji stra­te­gicz­ne­go celu: uda­ne­go małżeństwa i dzie­ci. Nie miał jej tego za złe – obo­je z Mad­die naj­bar­dziej na świe­cie pragnęli życia ro­dzin­ne­go. Sami za­zna­li go niewie­le – ro­dzi­ce Mad­die ro­ze­szli się, kie­dy miała dwa­naście lat, a jego oj­ciec i mat­ka zginęli w wy­pad­ku sa­mo­cho­do­wym, nim skończył lat dwa­dzieścia. Bar­dzo chcie­li stwo­rzyć dla sie­bie to, cze­go życie im odmówiło. Dzie­ci miały być spo­so­bem na bez­pie­czeństwo, sta­bi­li­zację, ciągłość. I były, dopóki nie po­ja­wił się Tony.

Tony nig­dy się nie ożenił.

– Nie mam cza­su, by się ustat­ko­wać – oświad­czał za każdym ra­zem, gdy Jack i Mad­die w żar­tach na­zy­wa­li go zbe­reźni­kiem; im więcej miał lat, tym młod­sze sta­wały się jego dziew­czy­ny. Nie tak daw­no temu, w chwi­li pi­jac­kiej szcze­rości, wy­znał, że za­zdrości Jac­ko­wi. – Masz wszyst­ko, o czym kie­dy­kol­wiek ma­rzyłem. Piękną żonę, która cię uwiel­bia, i dwo­je dzie­ci, dla których je­steś pępkiem świa­ta.

– Ale to ty masz po­rsche i nową dziew­czynę na każdy dzień ty­go­dnia.

– To nic nie zna­czy – po­wie­dział Tony, ota­czając Jac­ka ra­mie­niem, co robił za­wsze, gdy za dużo wypił. – Uwierz mi, to nic nie zna­czy, jeśli nie masz po­czu­cia, że bez tej ko­bie­ty nie mógłbyś przeżyć.

Naj­wy­raźniej w roli „tej” wi­dział te­raz Mad­die.

– Tak mi przy­kro, Jack – po­wie­dział Tony, gdy Jack zna­lazł ich ra­zem w łóżku – ale ona jest dla mnie naj­ważniej­sza na świe­cie. Nie mogę bez niej żyć.

– Ja też nie mogę! – wy­darł się Jack. Trzasnął Tony’ego w szczękę i rozłożył na podłodze. – To moja żona i nic ci do niej!

Jeśli myślał, że prze­moc położy kres całej spra­wie, to źle oce­nił Tony’ego. Mad­die zresztą też. Tej sa­mej nocy za­brała dziew­czyn­ki i wpro­wa­dziła się do Tony’ego. Na­tych­miast wystąpiła o rozwód. Z dnia na dzień Jack prze­stał być szczęśli­wym mężem i oj­cem ro­dzi­ny, a zaczął czuć się jak zwykły śmieć. Przy­ja­cie­le rzu­ci­li się na po­moc. Próbo­wa­li pod­nieść jego mnie­ma­nie o so­bie, mówiąc, że jest świetną par­tią, i że te­raz jego głównym pro­ble­mem będzie oga­nia­nie się od ślicz­no­tek, które chciałyby go upo­lo­wać.

W całej tej ga­da­ni­nie nie było krzty praw­dy, choć kum­ple mie­li do­bre in­ten­cje. Niektórzy na­wet przy­zna­wa­li, że mu za­zdroszczą; sami wo­le­li­by powrócić do wol­ne­go sta­nu i po­zbyć się trzech życio­wych plag: małżeństwa, hi­po­te­ki i klasz­tor­nej wstrze­mięźliwości, która zastąpiła seks. Jed­nak tak im się tyl­ko wy­da­wało. Żaden z nich nie chciałby, aby jego małżeństwo zakończyło się w taki sposób. Ani też, by ich dzie­ci cier­piały, tak jak Am­ber i Lucy.

Na uli­cach zro­bił się większy ruch; puby za­my­kały po­dwo­je, a bez­tro­skie na­sto­lat­ki, które oku­po­wały bary, te­raz napełniały gwa­rem chłodne, noc­ne po­wie­trze. Omal nie wpa­dając na obści­skującą się parę, złączoną w zmysłowym pocałunku, prze­szedł na dru­ga stronę i skręcił w główną ulicę May­wo­od. Minął dom han­dlo­wy Tur­ne­ra, sta­roświecką in­sty­tucję, która wbrew wszel­kie­mu praw­do­po­do­bieństwu nadal pro­spe­ro­wała, i do­szedł do dro­ge­rii Bo­ots, po­tem do ma­ga­zy­nu Wo­ol­worth i pa­pier­ni­cze­go skle­pu W.H.Smith, gdzie uli­ca była za­mknięta dla sa­mo­chodów. Skle­py były tu mniej­sze i miały więcej cha­rak­te­ru. Był sklep z suk­nia­mi ślub­ny­mi, ju­bi­ler, kwia­ciar­nia (wszyst­kie trzy do­god­nie usze­re­go­wa­ne je­den przy dru­gim), sklep z ku­chen­ka­mi Aga, do­sko­nałe de­li­ka­te­sy, a po dru­giej stro­nie dwa skle­py z bu­ta­mi, pral­nia che­micz­na, sklep z me­bla­mi so­sno­wy­mi, sa­lon fry­zjer­ski i No­vel Ways, je­dy­na w mieście księgar­nia. Przed ro­kiem właści­ciel nabył także sąsied­ni lo­kal – Jack sam prze­pro­wa­dzał sprze­daż – aby móc wybić między nimi drzwi i dodać ka­fe­te­rię.

Za­nim na sce­nie po­ja­wiła się Cla­ire, Jack bywał tu często; przetrząsał półki, a po­tem za­sia­dał do cafe lat­te i spo­koj­nej lek­tu­ry. Cla­re nie była miłośniczką książek, lecz człowie­kiem czy­nu, wolała więc zapełniać czas kon­kre­ta­mi. Po­wo­do­wa­ny no­stal­gią za daw­ny­mi cza­sa­mi prze­szedł na drugą stronę uli­cy, by przyj­rzeć się wy­sta­wie księgar­ni No­vel Ways. Zo­ba­czył, że uka­zał się ko­lej­ny Har­ry Pot­ter i po­sta­no­wił wrócić tu ju­tro i kupić go dla Lucy i Am­ber. Wszyst­kie po­przed­nie tomy prze­czy­ta­li ra­zem i sama myśl, że zno­wu usiądą ra­zem, by de­lek­to­wać się lek­turą, po­pra­wiła mu hu­mor. A więc ma na co cze­kać po ich po­wro­cie z Ame­ry­ki.

Chy­ba że Tony kupił im już tę książkę.

Za­gryzł zęby i już miał odejść, gdy coś przy­kuło jego uwagę. Był to kawałek pa­pie­ru przy­kle­jo­ny do jed­nej z szyb.

Czy kie­dy­kol­wiek myślałeś o na­pi­sa­niu książki albo choć kil­ku li­ni­jek wier­sza? Tak? Może więc ze­chcesz dołączyć do gru­py pi­sar­skiej, gdzie wśród no­wych przy­ja­ciół od­kry­jesz swój ukry­ty ta­lent, swój su­ro­wy dia­ment?

Prze­czy­tał te słowa jesz­cze raz i pomyślał o tek­stach pio­se­nek, które pi­sy­wał jako na­sto­la­tek. Rzu­cił to, gdy po­znał Mad­die, trak­tując swój do­ro­bek jako nie­po­ważną pi­sa­ninę. Może jed­nak powrót do pi­sa­nia oka­załby się oczysz­czający? Może byłby ujściem dla złości i go­ry­czy, z którymi nie po­tra­fił się upo­rać?

Na­tych­miast, aby się nie wy­co­fać, zaczął szpe­rać w kie­sze­ni szu­kając pióra. Zna­lazł je i za­pi­sał na­zwi­sko i nu­mer te­le­fo­nu na wierz­chu dłoni.