Ukryte wady - ebook

1

Słońce świeciło nad rzeką Århus, a w powietrzu czuło się późne lato. W kwiaciarni na rogu przy supermarkecie Magasin panował spory ruch. Rodziny z małymi dziećmi i grupy nastolatków zaczęły pomału zaludniać ulicę Immervad, żeby zjeść pierwszego tego dnia loda. Wszystko wydawało się zupełnie normalne. Niezwyczajnie zwyczajne jak dotąd. Gdyby się to wszystko nie wydarzyło, dzień okazałby się pewnie bardzo ładny.

Mniej więcej o tym właśnie myślała Dicte, kiedy zauważyła dziecko. Ściślej mówiąc, gdy usłyszała ten dźwięk, bo on dobiegł ją pierwszy. Szorstki odgłos plastiku przesuwającego się po kamieniach. Nie miała pojęcia, dlaczego to właśnie ona go usłyszała. Może gościom w ogrzewanym gazem kawiarnianym ogródku pogorszył się słuch po letnich koncertach pod gołym niebem? A może po prostu po czterdziestce wyostrzają się zmysły?

Chwilę wcześniej, zanim zobaczyła dziecko, siedziała razem z przyjaciółkami – Idą Marie i Anne. Ech, jeszcze to ich urodzinowe przyjęcie niespodzianka, przez które zrobiła się czerwona jak burak i niezdarnie próbowała całą sytuację obrócić w żart… Było to dość trudne, przede wszystkim dlatego, że ciężarna Ida Marie podniosła się z miejsca, prezentując swój wielki brzuch, i przed całą kawiarnią oraz wszystkimi przechodniami, którzy mieli ochotę słuchać, odśpiewała po szwedzku „Sto lat!”. Wymachiwała w dodatku papierową flagą Szwecji, co wywołało burzliwe oklaski.

Dicte miała wrażenie, że wszystkie oczy skierowały się w ich stronę. Nie byłoby może jeszcze tak źle, gdyby nie prezent, który Ida Marie i Anne uroczyście jej wręczyły.

– Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, powodzenia w załatwianiu spraw związanych z nowym domem i z rozwodem – odklepała Anne, jakby odtwarzała z głowy listę zakupów. Anne nigdy nie była zbyt spontaniczna, więc na pewno nauczyła się swojej małej przemowy na pamięć. – Dałyśmy z siebie wszystko, żeby znaleźć prezent praktyczny, który zapewni ci miłe chwile…

– Willę? – zdziwiła się Ida Marie, której matka była Szwedką i dlatego ona czasami miała problemy ze zrozumieniem duńskiego. – Dicte dopiero co kupiła dom – powiedziała i wyciągnęła z torby nowoczesny aparat, którego wszyscy jej zazdrościli.

Anne ją zignorowała.

– Nie myśl, że było łatwo lub tanio. Miałyśmy kilku doradców: psychologów, gospodarzy programów telewizyjnych, uczestników Wyprawy Robinson i redaktorów „Kącika złamanych serc”. Każdy miał swój wkład. I efekt, jeśli mogę tak się wyrazić, po prostu chwyta za serce.

– Chwycić to trzeba raczej jego – poprawiła ją grzecznie Ida Marie, ale Anne, przedrzeźniając prowadzącego „Koło Fortuny”, zwróciła się do Dicte:

– Kategoria: rzecz.

Kiedy przyjaciółki wyciągały podłużny przedmiot zawinięty w czarną bibułę i przewiązany ciemnozieloną wstążką, Dicte przed oczami przeleciały wszystkie poprzednie imprezy urodzinowe. Wspomnienia skumulowały się w jednym irytującym określeniu: „Było miło”, bo tak naprawdę bardzo za tymi uroczystościami tęskniła. Tak jak za rodziną. Za Torstenem, niech go diabli! Musiała przyznać, że Torsten był niezastąpiony w organizowaniu urodzin. Kawa i bułeczki do łóżka, świece na stoliku, seks ze specjalnymi „efektami Dicte”, jak je nazywał. Wieczorem – kolacja dla paru najbliższych wspólnych przyjaciół, którzy później, po rozwodzie, stanęli po jego stronie. I to nie dlatego, że on miał rację, bo wszyscy wiedzieli, że nie miał, ale dlatego, że podczas imprez był duszą towarzystwa i czasami widziało się go w telewizji. A przynajmniej ona tak to sobie tłumaczyła.

Przeprowadziła się z powrotem do Århus, gdzie kiedyś studiowała, jak zresztą połowa kopenhażan. Miała zamiar zacząć wszystko od początku. Odnowić kontakty ze starymi przyjaciółmi i znaleźć nowych, żeby mieć oparcie nie tylko w Rose. Nastoletnie córki nie należą do najsilniej przywiązujących się osób na świecie.

Podczas gdy ona całkowicie pochłonięta była myślami, dziewczyny spierały się o to, czy nie powinny zawęzić kategorii do narzędzia, urządzenia, pomocnego gadżetu albo jeszcze czegoś innego. Anne zaproponowała artykuły sanitarne – na równi ze szczoteczką do zębów albo wacikami.

– No, rozpakuj wreszcie – niecierpliwie dyrygowała Ida Marie i wycelowała w nią aparat. – Napięcie rośnie…

Sądząc po spojrzeniach otaczających ich ludzi, nie były jedynymi, które na to czekały.

Dicte popatrzyła na zapakowany prezent i odniosła wrażenie, że on też na nią spojrzał. Dokuczał jej. Wyobraziła sobie czarne pudełko, z którego w momencie kiedy je otworzy, wyskoczy klown na sprężynie i znokautuje ją rękawicą bokserską. Mimo to rozwiązała wstążkę. Pomału rozpakowała prezent. Trzymała w ręku dziwną rzecz i bezskutecznie próbowała odgadnąć, do czego może służyć. Ida Marie pstrykała zdjęcia jak profesjonalistka.

Przedmiot był jaskraworóżowy, pokryty czerwonymi cętkami – Dicte odgadła, że kolor wybrała Ida Marie. Poza tym wykonano go z plastiku i miał podłużny kształt przypominający rakietę.

– Cokolwiek by to było, na pewno jest poręczne – powiedziała podenerwowana.

Anne, Ida Marie i ludzie przy sąsiednich stolikach zachichotali. Dicte zaczęła dokładniej przyglądać się prezentowi. Odwróciła go do góry dnem i przekręciła jego dolną część. Bez żadnego ostrzeżenia „potwór” zaczął wibrować tak mocno, że przestraszona upuściła go na stół.

W pierwszym momencie, gdy zrozumiała, co to jest, przyszło jej do głowy, że przyjaciółki powinny się wstydzić, jednak chwilę później zastanawiała się już, jak to cudo działa.

Zakryła twarz dłońmi i poczuła, jak krew zdradziecko napływa jej do mózgu, nadając twarzy czerwony kolor.

– Wibrator! – Dicte wpatrywała się w Idę Marie i Anne. I w ten wibrujący przedmiot, który leżał na stole i warczał na nią, oburzony, że potraktowała go tak brutalnie.

– Przyznaj, że jest genialny – powiedziała Anne i spojrzała na nią swoimi skośnymi oczami Azjatki.

Anne, która zawsze bierze wszystko na poważnie! Anne, która czyta Salmana Rushdiego i która jako sześciomiesięczne dziecko przyleciała samolotem z Korei i trafiła prosto do pastorostwa we wschodniej Jutlandii! I która żyje teraz z przyjmowania na świat małych różowych Duńczyków!

Ida Marie sięgnęła po wibrator i z wprawą go wyłączyła.

– Żeby się nie wyczerpała bateria – wyjaśniła i spojrzała niewinnie na Dicte oczami w kolorze błękitu ze szwedzkiej flagi leżącej na stole. – Przeczytałam w jakiejś gazecie, że co szósta Dunka ma taki – poinformowała ochoczo.

Dicte nie mogła się powstrzymać.

– A Szwedki nie mają? Może u was, w Szwecji, to zabronione? Spróbuj przemycić tam parę sztuk – zaproponowała.

– Tylko przedtem wyjmij baterie – dodała Anne.

Obraz Idy Marie pośród setki brzęczących wibratorów, dyskutującej z rozwścieczonym szwedzkim celnikiem wyczarował u Dicte pierwszy tego dnia uśmiech. Poczuła, jak podniosły się jej kąciki ust, a mięśnie twarzy napięły. Z ulgą głośno się roześmiała i pozwoliła mu zabrać część urodzinowej chandry.

Ida Marie nadała swojemu głosowi neutralny ton:

– W Szwecji nikt o takich rzeczach nie słyszał. Od czego w końcu mamy Szwedów?

Wywołała tym salwy śmiechu wśród ludzi przy sąsiednich stolikach.

– Niektóre kobiety mówią, że wolą coś takiego od mężczyzny – powiedziała Anne. – Mają z tym mniej problemów. Podobno.

– Podobno – powtórzyła Dicte i czuła, że atmosfera rozmowy się zagęszcza. – Chcecie powiedzieć, że nawet nie przetestowałyście?

Anne nie wiedziała, co powiedzieć, ale praktyczna natura pozwoliła jej z tego wybrnąć.

– Zawsze możesz wymienić – powiedziała z powagą. – Jeśli ten ci się nie podoba, możesz wziąć w kształcie telefonu.

Dicte szybko włożyła wibrator z powrotem do pudełka.

– Aha, zapamiętam. W każdym razie dzięki za prezent – wymamrotała, unikając ich spojrzenia.

Popatrzyła w stronę kwiaciarni na rogu i pomyślała ze złością, że mogły po prostu kupić jej bukiet kwiatów albo cokolwiek innego, właściwie wszystko jedno co. Spojrzała na ludzi na ulicy. Jakiś chłopak na rolkach przemykał pomiędzy rodzicami spacerującymi z małymi dziećmi i jedzącymi lody nastolatkami. Wszystko wyglądało zupełnie normalnie, ale były to tylko pozory. Czy nie skończyła właśnie czterdziestu lat? I czy te niechciane urodziny nie zbiegły się ze sprawą rozwodową? W tej sytuacji prezent w postaci wibratora zyskał podwójne znaczenie: był ukoronowaniem dzieła i podkreśleniem jej nowo zdobytego – i jeszcze bardziej niechcianego – statusu singielki.

Właśnie w tym momencie dobiegł ją dźwięk z rzeki, dokładnie spod miejsca, w którym siedziały. Usłyszała go na tle głosów Anne i Idy Marie i przypomniała sobie pewne wydarzenie z dzieciństwa, sprzed, wydawało jej się, tysiąca lat, gdy zatopiła plastikowe wiaderko w studni na podwórzu, tak głębokiej, że nie wolno jej było się tam zbliżać. Właśnie tak zarobiła na swoje pierwsze lanie.

Może z powodu tego wspomnienia zapomniała na chwilę o wibratorach, rozwodach i przyjaciółkach, przez które można się najeść tyle wstydu. Wstała i podeszła do brzegu. Spojrzała w dół na mętną zieloną wodę. Nasłuchiwała. Przymknęła oczy z powodu rażącego słońca i przyglądała się falującej rzece. Nagle zauważyła plastikową balię, która kołysała się przy brzegu, gdzie najprawdopodobniej zniósł ją prąd rzeki. Właśnie wtedy zobaczyła buzię, częściowo ukrytą pod czymś w rodzaju ręcznika. Była malutka i blada, ze słodko zamkniętymi oczami.

Stała tak przez dłuższą chwilę i patrzyła, przysłuchując się odgłosowi szurania o kamienie. W jej wnętrzu coś stopniało. Poczuła ogromną potrzebę, żeby wziąć dziecko w ramiona, ochronić je, poczuć na swoim policzku mięciutką skórę, ogrzać i nakarmić tę dryfującą kruszynkę. To instynkt, stwierdziła nagle ze zdumieniem. Ciągle był aktywny. Po tylu latach.

– Dziecko – usłyszała własny głos, obcy i drżący. Wstrzymała oddech. Powietrze wypuściła dopiero ze słowami: – Tam na dole leży jakieś dziecko… – Wskazała na mętną wodę.2

– Svendsen?

– Kaiser – powiedziała Dicte do słuchawki i automatycznie wzięła do ręki długopis. Oparcie. Niepewność. Analiza przyszła automatycznie. Czasami psychologia, którą kiedyś studiowała, była jak przekleństwo, mimo że zrezygnowała w połowie nauki.

Redaktor działu „Wydarzenia” najwyraźniej wyczuł przez telefon, że nie ma dziś siły na złośliwe uwagi, więc to wykorzystał. Cały on. Jak większość redaktorów na całym świecie – pomyślała. Oni rodzą się ze specjalnym redaktorskim genem: potrafią wywołać u dziennikarzy nerwowe tiki i zadawać pytania, na które najchętniej odpowiedziałoby się jednym bardzo konkretnym słowem. Kaisera najlepiej było unikać.

– Słyszałem, że byłaś sobie popływać.

Myśli zawirowały jej w głowie, a długopis sam zaczął rysować na kartce szlaczki.

– Od kogo słyszałeś?

– Może od małego Mojżesza z rzeki.

Nie miała pojęcia, skąd wiedział, ale za bardzo jej to nie zdziwiło. O Ottonie Kaiserze mówili, że miał nie tylko szósty, ale i siódmy zmysł, jeśli chodziło o dobre historie i o sztukę trafiania ludzi w ich czułe punkty. Ona odczuła to na własnej skórze zaledwie kilka razy, ale to i tak wystarczyło – dlatego trzymała się jak najdalej od działu „Wydarzeń”. Jak najdalej od królestwa Kaisera. Przeprowadzka do Århus zwiększyła, ku jej zadowoleniu, ten dystans. To premia za jej decyzje. Nagrodą główną było oczywiście to, że mogła uniknąć widoku Torstena.

– Nie mam z tym zbyt wiele wspólnego – zawahała się. W czasie gdy myślała, długopis narysował jakąś twarz. Trójkątny kształt, ciemne oczy, wąsy. Kaiser.

– Tak? A ja słyszałem coś innego. – Jego głos był słodki jak miód. – Ptaszki ćwierkają, że to ty znalazłaś Mojżeszka i wskoczyłaś do rzeki jak jakiś ratownik. Mogłabyś być bohaterką, Svendsen. Szkoda tylko, że było już za późno – dodał złośliwie.

– Może masz rację – powiedziała i zaczęła dorysowywać mu coś, co mogło być resztą ciała. – Ale nic więcej nie wiem. Dziecko nie żyło. Na miejsce przyjechała karetka i sprawę przejęła policja. To wszystko.

Mówiła to, doskonale zdając sobie sprawę, że złamała jedną z reguł obowiązujących w dziennikarskim świecie, do którego chyba nigdy całkiem nie przywykła. Dobra historia musi być ukazana z każdej perspektywy, a w tym przypadku można było oczywiście dowiedzieć się więcej. O wiele więcej. W tej historii było tyle materiału, że wystarczyłoby na całą serię artykułów.

– No, ale muszę już lecieć – spróbowała. – Za pół godziny mam oddać artykuł do rubryki „Gospodarki”.

Dodała to w nadziei, że Kaiser odczepi się od niej, wróci do swoich dziennikarzy z „Wydarzeń” i nie będzie ryzykował konfliktu z jej działem. Między nimi trwała odwieczna wojna.

– Rozmawiałem z Mikkelsenem – powiedział chytrze Kaiser. – Był tak miły, że wypożyczył mi cię na tydzień, bo Sejfert jest na urlopie, a Davidsen zajmuje się sprawą tego rockmana z Randers.

Dicte pomyślała, że cały świat obrócił się przeciwko niej. Już na samą myśl o tym, że może zostać żołnierzem „Wydarzeń” pod dowództwem Kaisera, zaczynała się pocić. Wiedziała, że dla wielu był to szczyt marzeń, ale nie dla niej. Najbardziej chciała pilnować swojego ogródka, pisać krótkie artykuły o psychologii biznesu i od czasu do czasu przeprowadzić długi i nudny wywiad z jakimś przedsiębiorcą.

– Nie jestem dziennikarką „Wydarzeń” – spróbowała, jednak on nie dał się zbić z tropu.

– Musimy mieć coś ostrego na okładkę. Ludzie będą chcieli wiedzieć co, gdzie i kiedy.

Mogła go sobie wyobrazić: siedział za biurkiem, na krześle, w prawie poziomej pozycji, ze słuchawką pod brodą i klawiaturą komputera na kolanach. Śledził wiadomości ze strony internetowej Ritzau. Może otworzył szufladę. Kaiser wiecznie się odchudzał, ale często chował w szufladzie kawałek ciasta. Zazwyczaj czekoladowego.

– I reportaż na trzeciej stronie – dodał. – Jak je zauważyłaś? Co wtedy czułaś? Jaki panował nastrój, jaka była reakcja innych i tak dalej. Potrzebujemy właśnie kogoś takiego jak ty, Svendsen. Ma być gotowe na szóstą.

Czyli za trzy godziny. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć. Bronić się. Wytłumaczyć mu, że toaleta się zatkała i o czwartej ma przyjechać szambowóz. Że w wyciągu nad kuchenką brakuje jakiejś rury i wszystkie zapachy z kuchni zamiast na podwórko wpadają do sypialni. Że ten przeklęty dom w ciągu ostatnich sześciu tygodni okazał się bardzo dużym kotem w bardzo dużym worku. Poza tym nie chciała myśleć o tym dziecku, a co dopiero o nim pisać.

– Pamiętaj, żeby zabrać fotografa – powiedział Kaiser, zanim odłożył słuchawkę. – Musimy mieć zdjęcia tego wszystkiego. Miejsca, ciebie, oczywiście, i balii.

– Zwłok? – spytała kwaśno.

Odburknął coś niezrozumiale.

Dopiero gdy odłożyła słuchawkę, zauważyła, że trzęsą się jej ręce. Najbardziej ze złości, ale był też inny powód. Odczuwała coś w rodzaju głodu, którego nie można zaspokoić. Puste, ciche miejsce gdzieś w jej brzuchu. Przyprawiało ją to o mdłości.

Przypomniała sobie to dziwne uczucie sprzed zaledwie kilku godzin. Niespokojne głosy ludzi przy kawiarni. Bezcelowość tego, co robiła. Niezależnie od tego, skąd Kaiser o tym wiedział, miał rację. Wskoczyła do rzeki. Oczywiście nie na główkę, tylko zbiegła po schodach nad wodę, która z bliska wydawała się jeszcze bardziej mętna, i weszła do niej. W myślach rysowały się jej obrazy rzeczy, które pływały po powierzchni rzeki. Przypomniała sobie, jak w drodze do niebieskiej plastikowej balii przykleił się jej do palców papierek po lodach i jak musiała odepchnąć plastikową butelkę, która kołysała się na falach. Na wspomnienie napoju energetycznego Faxe Kondi sama się zdziwiła, że ma taką dobrą pamięć. Twarzy dziecka już nie pamiętała. Nie chciała pamiętać.

Mocowała się z balią, pchała ją przed sobą, płynąc wzdłuż brzegu. Udało jej się wciągnąć misę na schody. Tam od razu profesjonalnie zajęła się wszystkim Anne. Ida Marie automatycznie, jak robot, robiła zdjęcia. Wyglądało to groteskowo. Dokładnie tak – pomyślała Dicte – jak robot. Dopiero później zauważyła łzy płynące po twarzy przyjaciółki. Aparat odcinał Idę Marie od rzeczywistości.

W tym czasie ktoś zadzwonił po karetkę, ale zanim przyjechała, Anne ostrożnie zajrzała do zawiniątka zrobionego ze starych ręczników. Drżącymi rękoma utorowała sobie drogę i stwierdziła to, co Dicte i tak już wiedziała, co przeczuwała, wsłuchując się w ciszę koszyka, która była tak strasznie wymowna.

– Chłopczyk – powiedziała cicho Anne tonem zawodowej położnej, który przybierała zawsze, gdy w pobliżu znajdowało się małe dziecko. – Noworodek – stwierdziła. – Wydaje mi się, że ma najwyżej dwie doby. – Podniosła wzrok, miała wilgotne oczy. – Nie żyje.3

Fotograf przypominał chudego i czujnego bezdomnego psa o zniszczonej sierści. Miał potargane włosy i brodę rzadką jak u nastoletniego chłopaka. Jego ubranie przywodziło na myśl odzież z magazynu z darami dla Albanii. Ogólnie rzecz biorąc, wyglądał bardzo modnie.

– Jestem Bo – powiedział, gasząc butem papierosa.

Wyglądał na kogoś, kto zdecydowanie wolałby być teraz w Afganistanie niż przed wejściem na porodówkę Kliniki Uniwersyteckiej Skejby w Århus.

Dziennikarka wyciągnęła do niego rękę.

– Dicte.

Słyszała o nim. Czytała nawet, że jego zdjęcie wygrało jakiś zagraniczny konkurs fotograficzny. Zrobił je w Sierra Leone albo może w Boliwii. W każdym razie gdzieś, gdzie toczyła się wojna, nie pamiętała dokładnie gdzie. Nawet nagradzani fotografowie muszą jednak z czegoś żyć, więc Bo współpracował jako wolny strzelec z redakcją w Århus.

– Porozmawiamy z położną, która była wtedy nad rzeką – poinformowała go, kiedy szli długimi korytarzami, przyglądając się personelowi, duńskim zwyczajem pędzącemu do pacjentów na hulajnogach.

Dicte zerknęła ukradkiem na fotografa. I znów nie mogła oprzeć się wrażeniu, że bardzo chciałby być teraz gdzieś indziej.

Bo pociągnął nosem i wytarł go w rękaw koszuli. Podniósł swoją torbę i człapał obok niej, ale i tak dobrze widziała jego oczy. Jego wzrok prześlizgiwał się wzdłuż ścian, chłopak zaglądał do wszystkich pomieszczeń i pokoi, jakie mijali, starając się zarejestrować jak najwięcej. Zauważyła jego czujność, jakby w każdej chwili spodziewał się zasadzki, jakby się bał, że z którejś z sal porodowych, gdzie co jakiś czas rozlegał się rozdzierający serce krzyk, nagle wyskoczą faceci z kałachami.

– Kurczę, tu jest jak w sali tortur – powiedział.

– To są tortury – odparła.

Po rozmowie z Kaiserem umówiła się z Anne, która mogła mieć chwilę między porodem pośladkowym a pierworódką. Była wdzięczna przyjaciółce za dobre chęci. Anne już straciła godzinę w komisariacie, składając zeznania przed jakimś urzędasem. Właśnie, musi pamiętać, żeby zadzwonić na policję i dowiedzieć się, kto zajmuje się tą sprawą. Jeśli dopisze jej szczęście, załatwi wszystko szybko i Kaiser się od niej odczepi. Będzie miała to wszystko z głowy, chociaż na to chyba nie może liczyć. Próbując dorównać kroku fotografowi, pomyślała, że coś się w niej zmieniło. Jakby zostało z jej wnętrza brutalnie wyważone łomem.

Musieli poczekać na Anne. Dowiedzieli się, że poród pośladkowy jeszcze się nie skończył. Usiedli więc. Zewsząd dobiegały ich krzyki umęczonych kobiet ubranych w szpitalne fartuchy. Na oddziale napięcie mieszało się z radością, ból ze śmiechem.

– Masz dzieci? – zapytał nagle fotograf.

Kiwnęła twierdząco głową.

– Nastoletnią córkę. Ciężka praca – dodała i poczuła się staro. On był pewnie przed trzydziestką.

– Ja mam dwoje – powiedział ku jej zaskoczeniu. – Dziewczynkę i chłopca. Pięć i siedem lat. – Musiała wyglądać na zdziwioną, bo dodał: – Szybko zacząłem.

Podczas wywiadu Anne i Dicte stały w rogu jakiegoś biura, do którego od czasu do czasu ktoś wpadał, przepraszał i szybko z niego wychodził. Kiedy Bo pstrykał zdjęcia, Dicte myślała przez chwilę o Idzie Marie, o tym, jak się po tym wszystkim załamała. Anne wystraszyła się, że przyjaciółka zacznie rodzić. Ida Marie usiadła na krześle, pochyliła głowę i płakała. Szlochała, jakby ktoś ją pobił, wyrzucając słowa: „Nie chcę tego. Nie chcę”. Nie wiedziały do końca, czy miała na myśli swoje nienarodzone dziecko czy śmierć, która była tak blisko, a od której próbowała trzymać się jak najdalej.

Anne odtworzyła wszystkie fakty. Według niej poród odbył się w domu. Ktoś przeciął pępowinę i nieumiejętnie ją zawiązał. Ciało dziecka pokrywała zaschnięta krew.

– Moim zdaniem ktoś zostawił je w rzece niecałą dobę po urodzeniu. Ale więcej dowiecie się w Instytucie Medycyny Sądowej – powiedziała i opuściła głowę, trzymając rękę w kieszeni fartucha, jakby było w niej coś, co pozwalało jej ustać. – Ja wiem tylko, jak to wyglądało na pierwszy rzut oka. Jak w średniowieczu. – Anne wyraźnie posmutniała, jak wtedy, nad rzeką, gdy była tak zbulwersowana, że prawie się popłakała. Rozżalona dodała: – I to we współczesnej Danii. Kto w ten sposób porzuca swoje dziecko w kraju, w którym jest tyle możliwości otrzymania pomocy?

Dicte nigdy nie sądziła, że Anne może zblednąć. Wyglądała tak, jakby ktoś wcisnął guzik na pilocie i wszystko zrobiło się czarno-białe.

– Co robimy ze zdjęciami balii? – zapytał Bo. – Gdzie ona teraz jest?

– Na policji. Na badaniach technicznych – odparła Anne, która wiedziała, jak takie sprawy się odbywają. – Ale przecież Ida Marie robiła jakieś zdjęcia. Na urodzinach, ale później też. Czemu nie weźmiecie od niej filmu?

– Na urodzinach? – zapytał Bo, gdy opuszczali szpital.

– Nawet nie pytaj – westchnęła Dicte i pomyślała o małym królestwie Anne w szpitalu.

Miała przeczucie, że dla Anne nic już nie będzie tam takie samo. A Ida Marie? Przecież jest w ciąży. Pierwszy poród w wieku 39 lat. Spośród nich trzech ona z pewnością nie powinna była się tam znaleźć i tego widzieć. Według Dicte najlepiej, jakby Ida Marie obudziła się następnego ranka z utratą pamięci, jakby zapomniała o wszystkim z wyjątkiem swojego dziecka.

Ida Marie udała się do biura podróży na Dużym Rynku w Århus. Była współwłaścicielką firmy wraz z trzema innymi osobami. Gdzie indziej miałaby zresztą pójść, pomyślała Dicte, Theis był przecież w pracy w Kopenhadze. A kto potrafił lepiej wysłuchać i pocieszyć od dobrych koleżanek? Może psycholog, ale tego nie należało mówić Idzie Marie. Na pewno powiedziałaby, że spotkała już w swoim życiu zbyt wielu psychologów, i jeszcze dodała, że to, co się wydarzyło, nie dotyczyło jej przecież bezpośrednio.

Ida Marie siedziała na maleńkim zapleczu ze swoją koleżanką i ściskała kubek z gorącą herbatą. Pozdrowiła przybyłych słabym głosem.

– Cześć.

Dicte nie mogła się powstrzymać. Usiadła obok i pogłaskała Idę Marie po napiętym ramieniu.

– Jak się czujesz?

– Beznadziejnie – wymamrotała jej przyjaciółka do kubka.

Dicte kiwnęła głową w stronę fotografa, który trzymał się trochę z boku.

– To jest Bo. Kazali mi napisać artykuł o tym, co się stało.

Ida Marie ostrożnie zwilżyła językiem usta, jakby chciała sprawdzić, czy jeszcze tam są. Skinęła lekko głową w stronę Bo i z powrotem zanurzyła się w świat swojej herbaty.

Dicte odchrząknęła.

– Może potrzebujesz pomocy? – zaproponowała nieśmiało. – Może pobędziesz ze mną, dopóki Theis nie wróci?

– Wszystko w porządku, naprawdę. Nigdy nie było lepiej. – Ida Marie pokręciła odmownie głową.

Dicte nie zaoponowała. Nie bardzo wiedziała, jak zacząć.

– Masz przy sobie aparat z tym filmem? – zapytała cicho, jakby obawiała się, że może coś zepsuć. – Może jest tam coś, co przydałoby się nam do artykułu – powiedziała i poczuła się jak hiena.

Ida Marie spojrzała na nią z odrazą. Głośno odstawiła kubek.

– Zdjęcie dziecka?

Dicte pokręciła głową. Znów pogłaskała po ramieniu stukającą palcami o blat stołu Idę Marie.

– Nie pokażemy dziecka – obiecała. – Tylko sytuację, nas, balię, jeżeli w ogóle znajdziemy zdjęcie, które się nadaje.

Ida Marie spojrzała na swoje ramię z niechęcią, po czym zrzuciła dłoń Dicte, sięgnęła po torebkę i wyjęła aparat.

– Możesz wziąć wszystko – powiedziała obcym, chłodnym głosem i podała jej aparat.

Redakcja była stanowczo za mała dla sześciu dziennikarzy i wszyscy, odkąd Dicte zaczęła tam pracować, mówili o przeprowadzce do innego budynku. Z czasem Dicte zorientowała się, że robią to od lat. Marzą o lokalu przy porcie jachtowym i własnej łodzi z logo firmy. Kończyło się na gadaniu, bo gazeta w Kopenhadze ciągle oszczędzała. Musieli gnieździć się w trzech małych pokoikach i jednym trochę większym, w którym Dicte pracowała razem z dwiema innymi osobami. Z okna gabinetu mogła podziwiać rynek i ulicznych sprzedawców, którzy w regularnych odstępach czasu byli proszeni przez policję o „zamknięcie interesu”.

Bo zniknął w starodawnej ciemni z filmem Idy Marie. Dicte usiadła przy biurku, do którego jeszcze nie do końca się przyzwyczaiła. Wyciągnęła notes i zadzwoniła do komisarza Johna Wagnera, on jednak nie chciał nic komentować. Otrzymała parę przewidywalnych odpowiedzi, jak: „Bez-komentarza” albo „Jeszcze-za-wcześnie-na-jakiekolwiek-wnioski”. Zanim odłożyła słuchawkę, była bliska zasugerowania mu kariery polityka.

Spojrzała przez okno. Gdyby chciała, mogłaby zobaczyć rzekę. Trzeba było tylko podnieść się z miejsca i wytężyć wzrok, ale wolała tego nie robić. Musiała przestać o tym myśleć i zacząć dużo pracować. Była pewna, że to pomoże, mimo że nienawidziła „Wydarzeń”. A najbardziej ze wszystkiego nienawidziła ich tworzyć.

Wiele lat temu, w czasie jej praktyk w redakcji, Kaiser często naśmiewał się z niej i postanowił osobiście ją czegoś nauczyć, co doprowadziło ich oboje do frustracji. Jego, ponieważ wmówił sobie, że ona ma ukryty talent. Ją, ponieważ wiedziała, że się myli. Mogła robić wszystko poza „Wydarzeniami”. Potrafiła pisać długie rozprawy psychologiczne o sposobach kierowania firmą, analizować rozliczenia przedsiębiorstw i wynajdywać ciekawe opowiadania z dziedziny gospodarki. Dział „Wydarzeń” jednak zawsze był i będzie dla niej czarną magią. Zupełnie nie rozumiała, dlaczego coś tak prostego stanowiło dla niej taką trudność. Może dlatego, że w większości informacji nie dostrzegała niczego nadzwyczajnego i nie rozumiała prestiżu związanego z umieszczeniem swojego tekstu na pierwszej stronie.

– Wyrzuć te ozdobniki – mawiał Kaiser, gdy poprawiał jej artykuły. – Najważniejsze są fakty. Cała historia musi być opowiedziana w tytule i pierwszych trzech linijkach.

Ze wszystkich sił starała się więc zrobić to teraz i miała odczucie, że znów wylądowała na praktykach. Oto i ona: kobieta czterdziestoletnia, która po dzisiejszych okropnych wydarzeniach czuła się, jakby przejechał ją walec drogowy. Matka nastoletniej córki w okresie dojrzewania, kręcącej się gdzieś po mieście. Szczęśliwa właścicielka rozlatującej się rudery na wsi. W dodatku pewna, że za chwilę zadzwoni Kaiser ze swoimi poradami na temat stylu, priorytetów i argumentowania.

Spojrzała na zegarek. Zostało jej pół godziny, a cały czas męczyła się nad lidem, całkowicie opuściwszy tytuł. Tym będzie się musiał zająć redaktor dyżurny, dla niej to zbyt trudne. Wręcz niemożliwe do wykonania – pomyślała. Miała właśnie przejść do tekstu głównego, gdy ktoś za jej plecami, naśladując spikera telewizyjnego, głośno przeczytał:

– Wczoraj w rzece Århus znaleziono w plastikowej balii noworodka. – Bo uśmiechnął się przyjaźnie, machając plikiem zdjęć. – Czy czytelnicy nie powinni od razu się dowiedzieć, że dziecko było martwe? – zaproponował.

Westchnęła.

– O tym będzie później. Muszę stopniować napięcie, żeby ludzie czytali dalej – wymyśliła na poczekaniu.

– Przyznaj się, w ogóle wcześniej o tym nie pomyślałaś. – Usiadł na brzegu biurka i popatrzył na nią wyzywająco.

– I co z tego – powiedziała zmęczonym głosem. – Co cię to obchodzi? Chyba jesteś tu tylko fotografem.

Słowa wyfrunęły, zanim zdążyła o nich pomyśleć. W głowie zamigotała jej czerwona lampka. Takich rzeczy nigdy nie należy mówić fotografom. Ewentualnie można tak czasem pomyśleć, ale właściwie nawet to jest zabronione.

– Chyba miałaś zły dzień – odparł cicho.

– Beznadziejny – przyznała.

– A będzie jeszcze gorszy – powiedział poważnie, ale cień uśmiechu przebiegł mu po twarzy. Wyglądał na rozbawionego.

– Co masz na myśli?

– To, że w Kopenhadze na pewno się zdziwią, jak zobaczą te zdjęcia, które przed chwilą wysłałem taksówką na lotnisko. Ja sam też się zresztą zdziwiłem, ale jestem w tym szczęśliwym położeniu, że siedzę tutaj i może mi uchylisz rąbka tajemnicy, jeśli będziesz chciała.

– Jakiej tajemnicy?

Pomału układał zdjęcia na jej biurku. Rzeczywiście, na kilku z nich było widać balię, ją oraz Anne, która ostrożnie zaglądała do dziecka. Były też inne zdjęcia, zrobione aparatem Idy Marie w charakterystycznym ukośnym ujęciu. A na nich: zapakowany prezent na stole i pełen napięcia wyraz twarzy Dicte, gdy pociąga za wstążkę, oraz cętkowany wibrator stojący w pełnej gotowości jak rakieta w wyrzutni. Na następnym Dicte ze swoją zdobyczą w ręku i zmieszanym wyrazem twarzy. Oczyma wyobraźni widziała już dowcipnisiów z redakcji dorabiających na zdjęciu chmurkę i wieszających je na tablicy ogłoszeń z dopiskiem: „Już nie mogę się doczekać!”.

– O cholera – wymamrotała i wyobraziła sobie wyraz twarzy Kaisera, kiedy jeszcze tego samego dnia będzie przeglądał te zdjęcia. – Cholera, cholera, cholera! Nie wysłałeś ich. Powiedz, że tych nie wysłałeś!

Bo z ciekawością rozbierał ją wzrokiem. Całkowicie bezwstydnie szukał pod letnią sukienką piersi, ud, szyi i talii. Uśmiech nie schodził mu z twarzy.

– Oczywiście, że wysłałem. Przecież to właśnie kazałaś mi zrobić – powiedział, ześlizgnął się z biurka i skierował w stronę drzwi. – Nie możesz ode mnie wymagać, żebym samodzielnie myślał. – Otworzył drzwi, narzucił na ramię kurtkę dżinsową i przesłał jej dwuznaczne spojrzenie. – Jestem tu przecież tylko fotografem.4

Ida Marie szukała ratunku w rutynie. Stopniowo dochodziła do siebie. Po wypiciu hektolitrów herbaty i kilku godzinach spędzonych na patrzeniu przez okno mogła w końcu się czymś zająć. Na przykład zmienić pościel albo włączyć zmywarkę, lub też po prostu zapalić świece czy podgrzać Theisowi trochę pomidorówki.

Przez cały ten czas miała przed oczami dziecko. Kiedy układała talerze, nakrywała do stołu czy wyrzucała gazety. Jego zamknięte oczy i malutkie rączki, które przyciągnęły jej uwagę, złożone na piersi w geście niemej modlitwy. Przez cały czas czuła swoje dziecko. Zwracała uwagę na każdy, choćby najmniejszy ruch. Kontrolowała swoje myśli, nawet najdrobniejsze przeczucie, że coś może być nie tak. Przyznała przed sobą, że traci zmysły, ale nie mogła przestać.

Nie wspomniała Theisowi o tym wydarzeniu. Właściwie nie wiedziała z jakiego powodu. Może dlatego, że zawsze był zajęty, a może po prostu nie chciała go martwić. Oczywiście powinna była mu coś powiedzieć, ale pierwszego wieczoru był taki zmęczony, że zasnął na kanapie. Następnego dnia wzięła się w garść i poszła na spotkanie z koleżankami. Sama przecież pomagała zorganizować to wyjście – wieczór panieński koleżanki z pracy, Merete, połączony z wizytą u wróżki.

Starała się myśleć w podobny sposób również później, by dodać sobie otuchy, gdy po ekspresowym wypadzie na miasto wzięły taksówkę i jechały do bloków w pobliskim Gjellerup. Mimo to czuła, że ogarnia ją lęk. Lodowaty, paraliżujący strach przed czymś, czego nie umiała sprecyzować. Może przed narodzinami dziecka? Może przed jego utratą, a może przed utratą Theisa? Albo siebie. Było wiele możliwości.

Kobiety szybko znalazły mieszkanie wróżki i pierwsze pięć osób weszło bez żadnych problemów. Wyszły z wypiekami na twarzach i błyszczącymi, rozbieganymi oczami, jakby właśnie pocałował je książę. Gdy przyszła kolej Idy Marie, coś ciągnęło ją w przeciwnym kierunku. Poczuła, że bardzo chce wrócić do domu, że nie powinna tu przychodzić. Nie potrafiła jednak powiedzieć tego głośno.

Na stole nie było kryształowej kuli ani kart tarota. Nie siedziała przy nim egzotyczna, śniada kobieta ze złotymi kolczykami, kwiecistym szalem na ramionach i czarnym kotem na kolanach. Mieszkania w największej w mieście dzielnicy imigrantów nie można też było nazwać wozem cygańskim. Wróżka nazywała się Hanne Guldberg, miała krótkie blond włosy, sweter z Jackpota, wystrzępione dżinsy i gigantyczne przeziębienie, z którym próbowała walczyć za pomocą tabletek leżących na stoliku przy kanapie.

– To już ostatni żywy obraz – powiedziała wesoło i chwilę później potężnie kichnęła.

Ida Marie poczuła, jak znów zaczyna się denerwować, i mimowolnie zrobiła krok do tyłu. Wyciągnęła rękę w stronę klamki.

– Tak mi się tylko powiedziało – rzekła kobieta i uśmiechnęła się przyjaźnie. – Jesteś ostatnia, tak? Muszę zdążyć odebrać dziecko ze żłobka – wytłumaczyła i gestem wskazała Idzie Marie, żeby się rozgościła.

Ta kiwnęła głową i usiadła w fotelu naprzeciwko. Mebel był tak głęboki i miękki, że miała obawy, czy uda jej się z niego wstać. Mieszkanie wróżki stanowiło ostatni przystanek wieczoru panieńskiego przed kolacją w restauracji Globen Flakket. Wszystkie solidarnie zgodziły się na tę ekstrawagancję, gdy zamawiały wizytę, ale to było strasznie dawno temu, w zupełnie innym świecie. Przed 11 września, który wstrząsnął całym światem, a fala przerażenia dotarła aż do Århus. Przed dzieckiem w rzece.

Ida Marie poczuła na plecach zimny pot.

– Możemy zrobić krótszą wersję – zaproponowała nieśmiało i z nadzieją wstrzymała oddech.

– Nie, nie. To nie jest konieczne. – Wróżka kichnęła. – Na pewno zdążymy. Twoje koleżanki powiedziały, że to ty znalazłaś dziecko w rzece – dodała.

Ida Marie zapatrzyła się. Mrugnęła twierdząco.

– Tak, byłyśmy przy tym we trzy.

– I to w twoim stanie – powiedziała wróżka z troską. – Czujesz się już lepiej? – zapytała spokojnym, pewnym głosem, zupełnie jakby wiedziała o tym wszystkim, przez co Ida Marie przeszła, i jakby widziała też przeszłość.

– Lepiej – przytaknęła.

– Ale pewnie i tak jest ciężko?

Znowu przytaknęła.

– Gdybyś przyszła tu wcześniej, może udałoby mi się to przewidzieć – powiedziała Hanne Guldberg, wyciągając jeszcze jedną chusteczkę higieniczną z pudełka. Ida Marie odniosła wrażenie, że wróżka mówi to do siebie. – Może nie ze szczegółami, bo nie na tym to polega, ale mimo wszystko. Z pewnością mogłabym cię trochę przygotować – dodała, nie bez cienia dumy w głosie, po czym została obezwładniona przez gigantyczny napad kaszlu.

Ida Marie chciała – trochę dla żartu – zapytać, czy Hanne Guldberg przewidziała też 11 września, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. Lepiej nie igrać z losem. Poza tym nie do końca wiedziała, dlaczego nagle zaczęła w myślach łączyć oba wydarzenia.

Przez chwilę znów to zobaczyła. Kiedy tylko odzyskała władzę nad swoim umysłem, pomyślała o tym, jaki ten chłopczyk był malutki. Człowieczek, który nie dostał szansy. Taki bezbronny. Przeszedł ją dreszcz i objęła się ramionami, nie zwracając uwagi na wycierającą nos wróżkę. Dziwny niepokój wkradł się tam, gdzie wcześniej było bezpiecznie i dobrze. Jakby wszystko, całe jej życie, obróciło się o 180 stopni i odbijało w zupełnie innym lustrze niż dotąd. Co właściwie się stało? Z jakiego powodu ktoś w taki sposób w obecnych czasach porzucił noworodka w Danii?

Poczuła ruchy dziecka i odrzuciła nękające ją myśli. Hanne Guldberg powoli opanowała kaszel. Pewnie z tego powodu Ida Marie czuła ten niepokój. Dlatego że już wkrótce jej świat zmieni się na zawsze i od tej pory będzie miała o wiele więcej zmartwień. Nie mogła przewidzieć, jak ona i Theis, oboje aktywni zawodowo, w dodatku on stale kursujący pomiędzy Århus a Kopenhagą, poradzą sobie jako rodzice. Napotkała spojrzenie wróżki i przez moment zastanawiała się, czy ta kobieta nie potrafi również czytać w myślach.

– Nie denerwuj się. – Hanne Guldberg uśmiechnęła się ze łzami w oczach wywołanymi kolejnym atakiem kaszlu. – Nie powiem nic strasznego. Tylko tak ogólnie.

Ida Marie przełknęła ślinę. Przecież właściwie nie wierzyła w to wszystko, więc dlaczego miałaby się denerwować? Dlaczego nie potraktować tego jak żartu, którym w rzeczywistości było?

– Czytasz z dłoni? – zapytała.

Kobieta, która miała może trochę po trzydziestce, potrząsnęła głową i posłała jej niemal pobłażliwe spojrzenie.

– Wystarczy, że tu jesteś. Może napijesz się kawy albo herbaty?

– Jeśli można, poproszę wodę.

Hanne Guldberg przyniosła dwie szklanki z połączonej z pokojem kuchni.

– Bardzo tu ładnie – powiedziała Ida Marie, zdając sobie sprawę, że w jej głosie było słychać zdziwienie.

To jasne przytulne mieszkanie urządzono w duńskim stylu. Był tu obowiązkowy owalny stół i sześć krzeseł, tak zwanych mrówek, w kolorze pastelowej zieleni. Promienie letniego słońca tańczyły na oprawionych w ramy wiszących na białych ścianach plakatach duńskiego grafika Pera Arnoldiego.

– Całkiem przyjemnie – potwierdziła Hanne Guldberg i podała Idzie Marie szklankę.

Gospodyni spojrzała na gościa przenikliwie.

– Widzę, że jesteś w punkcie zwrotnym – powiedziała. – Zresztą nie potrzebujesz wróżki, żeby o tym wiedzieć, ale być może ja będę mogła powiedzieć ci o nim coś więcej, jeśli zechcesz.

Ida Marie ostrożnie przytaknęła. Nie brzmiało tak źle. Punkt zwrotny. To chyba jeszcze przeżyje. Poza tym umówiły się wcześniej, że Hanne Guldberg nie będzie się skupiała na złych rzeczach. Wizyta nie miała prowadzić do tego, żeby osoba bliska załamania wychodziła od wróżki w jeszcze gorszym stanie. Dlatego też nie było się czego bać. Zupełnie niczego.

– Możesz mi podać jakąś osobistą rzecz, której mogę dotknąć, żeby przywołać wizje? – zapytała nowoczesna wróżka tonem, jakim laryngolog zwraca się do pacjenta.

Idzie Marie w pierwszej chwili przyszła na myśl obrączka, ale pomyślała, że to zbyt banalne. Poza tym była zła na Theisa, że znowu musiał pracować cały weekend.

Podała więc naszyjnik po prababci. Mama dała go Idzie Marie, jak dowiedziała się o ciąży. Hanne Guldberg trzymała wisiorek w dłoni. Srebrny łańcuszek dyndał niczym odwrócone wahadełko.

– Dostałaś to w spadku – powiedziała. – Od kogoś z rodziny mamy.

Ida Marie przytaknęła, znów poczuła niepokój. Wróżka kontynuowała:

– Z jakiegoś miejsca na północy. Gdzieś przy dużym jeziorze, zgadza się?

– Vänern – wyszeptała Ida Marie. – W Szwecji.

– Oczywiście, Szwecja. – Hanne Guldberg zamknęła oczy. Jej głos zmienił się, prawie szeptała. – Czujesz się tu trochę wyobcowana. Miałaś przez to jakieś kłopoty, ale większość z nich minęła. Zmieniłaś się. Próbowałaś się dopasować, ale jest coś, co ci przeszkadza. Coś, co ciągnie się za tobą od dzieciństwa. Jeśli chodzi o przyszłość, to zbliża się coś wielkiego. Coś, co na pewien okres całkowicie wypełni twoje życie. Nie wiem, czy to coś dobrego czy złego, ale z pewnością nie chodzi o poród. To jakieś inne wydarzenie.

Ida Marie zastygła ze szklanką wody w ręku. Chciała poprosić o więcej szczegółów, ale nie zdobyła się na odwagę.

– Czy widzisz coś w związku z porodem?

Hanne Guldberg uśmiechnęła się i otworzyła oczy.

– To nie poród będzie problemem, jeśli w ogóle będzie jakiś problem. Porodu nie musisz się obawiać.

– A dziecko?

– Wspaniałe. Dokładnie takie, o jakim marzyłaś.

Ida Marie poczuła się, jakby spadł z niej ogromny ciężar, i wyprostowała się z uśmiechem.

Gdy tego wieczoru wracała do domu po kolacji w Globen i dyskotece w Gyngen, w której czas spędziła na przypatrywaniu się, jak inni tańczą salsę, wydawało jej się, że odgłosy miasta pulsują jej w uszach jak długa i urywana solówka na perkusji. Po zmroku Århus upodabniał się do Nowego Jorku. Pokrzykiwania pijaków stawały się groźne, a cień w porcie przybierał postać mordercy szaleńca. Nie wiadomo, kiedy to się stało. Kiedy wszystko się skończyło. Kiedy poczucie bezpieczeństwa znikło bezpowrotnie. Ona jednak nadal je miała i musiała o tym pamiętać. Cały czas było w ich mieszkaniu na Samsøgade, gdzie Theis ustawił na parapecie świeczkę tak, by wnętrze wyglądało łagodnie i ciepło – jak powinno. Bardzo go pragnęła, bezpieczeństwa. Chciała go najbardziej na świecie. Tylko dlaczego odczuwała niepokój? Z powodu tego, że gdzieś, może tuż za rogiem, kryje się coś obcego. Może to właśnie widziała wróżka z Gjellerup. Ucieleśnienie jej wewnętrznych obaw.

Theis. Mieli wzloty i upadki. Swoje gorsze dni, tak jak wszyscy. Dziwiłaby się, gdyby było inaczej – byli ze sobą od dziewięciu lat. I nagle pojawiło się dziecko, które dopiero miało się urodzić i na które tak długo czekali. Te starania w jakiś sposób trzymały ich razem. To bardzo dziwne uczucie, gdy tak długo i mocno się czegoś pragnie i nagle to marzenie się spełnia. To gigantyczna odpowiedzialność, ogromny prezent, który miał wkrótce przypaść im w udziale. Musiała uśmiechnąć się na tę myśl, gdy wchodziła po schodach na pierwsze piętro. Z trudem wytrzymywali sam okres oczekiwania.

Theis siedział na kanapie z resztką wina w kieliszku i oglądał CNN. Usłyszała coś o bin Ladenie i wągliku. To ostatnio najpopularniejsze tematy. Zaczynała pomału tęsknić za czymś innym.

– Myślę, że mogliby w końcu puścić coś o Szwecji – zauważyła i pocałowała Theisa, chociaż wiedziała, że to zdradzi jej małe grzeszki.

– Paliłaś – powiedział, tak jak się spodziewała, i wydawało jej się, że spojrzał na nią z wyrzutem.

– Tylko jednego.

– I tylko jeden kieliszek?

Westchnęła.

– Półtora, no może dwa. Potrzebowałam tego.

– To akurat mogę zrozumieć – odparł i wskazał na gazetę, która leżała przed nim na stole pod miską z pistacjami i rozrzuconymi łupinkami. – Niezła przygoda, zwłaszcza jak się jest w ciąży. Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Ty też tam byłaś, tak?

Nie była pewna, czy w jego głosie usłyszała troskę czy wyrzut. Rozczarowało go to, że miała tajemnicę, czy martwił się jej stanem ducha? Miała nadzieję, że chodziło o to drugie. Chciała usiąść obok niego i wytłumaczyć, że nie lubi opowiadać czegoś komuś, kto nie wydaje się tym zainteresowany, a w ostatnim czasie zauważyła, że pracuje więcej niż zwykle, więc jej zwierzenia pewnie by mu tylko przeszkadzały. Jak wtedy, gdy brzuch urósł jej do tego stopnia, że nie mogła sama włożyć butów, albo gdy ciąża sprawiła, że znów odezwała się przepuklina. Jeszcze jeden kłopot, któremu trzeba było jakoś zaradzić. A Theis i tak, jak zawsze mówił, miał dosyć problemów.

– Może zapomniałam – skłamała.

– Zapomniałaś? – zdziwił się. – O takich rzeczach nie zapomina się tak po prostu. Wiem, że masz inne sprawy na głowie, ale mimo wszystko…

Wyciągnęła rękę i nabrała pełną garść pistacji, strzepnęła łupinki z gazety i usiadła w fotelu. Popatrzyła na fotografię przyjaciółek. Dicte trzymająca w objęciach plastikową balię. Puste spojrzenia kobiet. Cisza. Sama zrobiła to zdjęcie. Pstrykała prawie jak automat, podczas gdy umysł się wyłączył. Byle nie myśleć, nie przyjmować do wiadomości tego, co się dzieje. Teraz widziała to na pierwszej stronie dziennika. Z podpisem Dicte: Mały Mojżesz w rzece Århus. Pod spodem było napisane dużymi literami: Trzy przyjaciółki znalazły martwego noworodka w Århus. Nie ma informacji o matce dziecka.

Próbowała przeczytać artykuł, ale nie mogła się skoncentrować. Zaczęła marznąć, usiadła więc obok Theisa i przykryła się pledem. Widocznie darował jej już tego papierosa, bo łagodnie objął ją ramieniem i lekko pogładził po brzuchu. Postanowiła wybaczyć mu tę jego pracę w weekendy, mimo że mieli wybrać się do miasta i pooglądać wózki. Potarła nos o jego chropowaty policzek. Miała ochotę na seks i zatęskniła za poczuciem bezpieczeństwa.

– No więc tak uważasz – powiedział cicho, podczas gdy ona pieściła i całowała jego ucho.

Pragnęła bliskości jego ciała, chciała, żeby zabrał ją w lepsze miejsce, uratował. Choć w jego głosie usłyszała lekką niechęć, nie przestawała. Odsunęła na bok wszystkie myśli o tym, że pewnie wygląda jak stukilogramowa krowa. Chciała tylko, żeby jej pożądał. Ochraniał ją.

– Zrobiłaś się taka miękka i okrągła – powiedział i gładził ją po plecach i dalej w dół.

Postanowiła potraktować to jak komplement. To prawda, zrobiła się okrąglejsza, jej kształty nabrały obfitości, w dodatku spuchły jej nogi, nie wspominając już o tych przeklętych hemoroidach, których chciała się pozbyć za wszelką cenę. On jednak jakoś to wszystko znosił.

– Chodź. – Wstała i pociągnęła go lekko.

Widziała, że się zawahał. Może myślał o tym samym, o czym ona przed chwilą? Spojrzeli na siebie ostrożnie.

– Może lepiej poczekajmy.

– Na co?

– No wiesz… – Spojrzał na jej brzuch.

– Jak dziecko się urodzi, będzie jeszcze trudniej. Żeby znaleźć czas. – W swoim głosie usłyszała zniecierpliwienie.

Przez moment wyglądał, jakby wpadł w panikę. Potem – jakby właśnie podjął trudną decyzję. Wstał i pozwolił zaciągnąć się do sypialni, ale poczuła jego zesztywniały kark i wiedziała, że robi to tylko dla niej. Najwyraźniej nie potrafił inaczej poradzić sobie z tą sytuacją, z Idą Marie i jej nieprzewidywalnością.

Pomyślała o tym dopiero, gdy skończyli się kochać. Odsunął się na bok i zaczął pochrapywać, a ona przypomniała sobie słowa Hanne Guldberg, gdy żegnały się na klatce schodowej. „Nie wiem do końca, co to znaczy, ale czuję, że to nie jest ostatni raz, gdy się spotykamy”.

Gdy tak leżała, nagle powrócił strach i uderzył ją prosto w brzuch. Z trudem odwróciła się i przysunęła do Theisa. Zrobiła coś, czego nie robiła od wielu lat. Od dzieciństwa – upewniła się w myślach. Złożyła ręce i zaczęła się modlić.6

Najszczęśliwszy inwalida tygodnia mieszkał w posiadłości w True.

Kiedy Bo otrzymał tę propozycję, był bardzo bliski odmowy. Chciał im powiedzieć, że właściwie jest już jedną nogą w Pakistanie, gdzie ma zrobić dla agencji fotograficznej Magnum zdjęcia islamskim ekstremistom i właśnie dziś przed południem musi załatwić sobie kamizelkę kuloodporną. Była to oczywiście bzdura. Żadne Magnum niczego nie zamawiało. A poza tym nie było go nawet stać na nową kamizelkę kuloodporną – musiał zadowolić się starą, zdecydowanie za małą. Kupił ją od Hansa Larsena, który dostał bardzo korzystną ofertę od „Avisen” i przeszedł na emeryturę. Poza tym Bo był do tyłu ze spłatami rat za samochód i miał w ostatnim czasie, ogólnie rzecz biorąc, napięte stosunki z bankiem, więc propozycja tygodnika spadła w miejsce tak suche jak burza piaskowa w Afganistanie. Praca jako wolny strzelec nie do końca oznaczała taką wolność, na jaką wskazywałaby nazwa.

Bo włożył film do aparatu i rzucił sprzęt na siedzenie pasażera. Ten wylądował wśród papierków po zużytych kliszach, obok klocków Lego z kolekcji jego dzieci i atlasu samochodowego wschodniej Jutlandii, tak zniszczonego, że okładka z tyłu całkiem odpadła, a na większości stron widniały plamy od coca-coli. Nie wspominając o tych wszystkich okruchach z kanapek i ciastek, śladach tego, co zjadł w samochodzie od ostatniego sprzątania. Czyli od mniej więcej roku.

Gdy jechał, czuł, jak porusza się jego wewnętrzny niedźwiedź. Wiedział, że nazwa nie jest najlepsza, ale nie miał pojęcia, jak inaczej określić ten stan. Oczywiście była to jego tajemnica, zdawał sobie sprawę, że to po prostu śmieszne. Tym bardziej że ściągnął pomysł od Brada Pitta z Wichrów namiętności. Nie zmieniało to jednak faktu, że nie mógł tak po prostu zignorować niedźwiedzia, kiedy ten budził się w swojej kryjówce. Musiał go nakarmić, serwując mu dawkę adrenaliny. Nasycić go wyzwaniami. Reportażem w Turkmenistanie, wyprawą do Boliwii, gdzie mógłby sfotografować dzieci bawiące się na wysypisku śmieci, albo do Sierra Leone, żeby zrobić zdjęcia ludziom, którzy w czasie zamieszek stracili ręce i nogi. W jakimś miejscu daleko stąd. W świecie z dala od rachunków i nudnych, rutynowych zadań zatruwających życie dziennikarzom, którzy myśleli, że po pierwsze: potrafią pisać jak Hemingway, a po drugie: mogą mówić, jak fotograf powinien robić swoje zdjęcie.

Gdy zatrzymał się na czerwonym świetle na skrzyżowaniu w Skejby, zadzwoniła jego komórka. Hałas sprowadził go z powrotem na ziemię, do True, i przypomniał o mężczyźnie na wózku inwalidzkim, który wygrał milion w lotka. Jak wynikało ze zgniecionej karteczki spoczywającej w jego kieszeni, to sąsiad inwalidy, hodowca świń, zadzwonił do redakcji z tą informacją, a szczęśliwy zwycięzca łatwo dał się namówić na wywiad. Dobra historia do „Familie Bladet”, którego czytelnicy uwielbiali reportaże o chorych ludziach pisane z przesłaniem „szczęśliwy mimo wszystko”.

– Gdzie ty jesteś? – zapytała dziennikarka prosto do jego ucha. Zapomniał, jak się nazywa… Marie jakaś tam. Co prawda pracował z nią już wcześniej, ale nie należała do ludzi, którzy zapadają w pamięć. Co innego ta druga. Ta od wibratora. Chodziła mu po głowie od momentu, w którym ją poznał.

– Już jadę. Będę za dwie minuty – obiecał i rozłączył się.