Upadek wron. Seria Znak kruka. Księga 3 - ebook

Podziękowania

Kiedy wydasz książkę, zazwyczaj przypisują ci wszystkie zasługi, ale każda powieść to owoc pracy całego zespołu. Dlatego serdeczne podziękowania otrzymują:

Moi redaktorzy Gillian Redfearn, Jessica Wade i Craig Leyenaar za bezcenne uwagi dotyczące rozwoju fabuły, twórcze burze mózgów oraz pomoc w skupieniu na pracy, gdy dopadały mnie syndrom oszusta lub całkowite zamroczenie.

Mój agent Ian Drury, któremu jestem ogromnie wdzięczny za okazane zaufanie i rzucenie mnie na złamanie karku w głąb króliczej nory.

Ludzie ciężko pracujący za kulisami, zwłaszcza Miranda Hill, Stevie Finegan, Alexis Nixon, Jen McMenemy i wszyscy inni, którzy pomagają rozwijać ten cykl.

Gaia Banks i Alba Arnau z Sheil Land za ich niezwykłe wysiłki w celu przełożenia moich książek na coraz większą liczbę języków.

Wszyscy w londyńskiej Akademii Longsword, z którymi trenowałem i odbywałem sparingi w ciągu ostatnich czterech lat. Byliście fantastycznymi celami, na których mogłem wypróbowywać sceny walk.

Andy Stoter, który nazwał swój pierwszy mówiący młot bojowy +3 „Łyżką” i razem ze mną wiódł życie na tuzin sposobów w światach naszej wyobraźni.

Moi dziadkowie, Mollie i Leslie.

Kit, Ben, Greg i Henry, pierwsi czytelnicy tekstu, który ostatecznie stał się Czarnoskrzydłym.

Dziękuję wreszcie swojej mamie, która od zawsze rozbudzała we mnie pragnienie wymyślania i opowiadania historii, oraz tacie, który włożył mi do ręki mój pierwszy drewniany miecz, gdy miałem trzy latka. Moja obsesja na punkcie goblinów i smoków być może czasami was zastanawiała, ale to wy jesteście za wszystko odpowiedzialni.Czarnoskrzydły i Zew kruka: Co się wydarzyło dotychczas

Bezimienni i Królowie Głębi od niepamiętnych czasów toczą wojnę. Królowie Głębi pragną zniewolić ludzkość i zmienić ją w roboli – bezwolne, zdeformowane stwory, które oddają im cześć. Bezimienni, okrutni i mający na uwadze jedynie końcowy triumf, stoją im na drodze.

Minęło dziewięćdziesiąt lat, odkąd Wronia Stopa użył Serca Pustki przeciwko nadchodzącym siłom wroga, tworząc Nieszczęście – skażone mistyczne pustkowie, gdzie wędrują widma, zmutowane istoty szukają pożywienia pośród piasków, a odległość ani kierunek nie są tym, czym się wydają. Tę krainę potrafią przemierzać tylko wytrawni nawigatorzy kierujący się pozycją trzech księżyców.

Ryhalt Galharrow jest kapitanem Czarnoskrzydłych. Za sprawą czarów zmuszony do służenia Wroniej Stopie, jednemu z Bezimiennych, zajmuje się usuwaniem buntowników, zdrajców i szpiegów. Dzięki pomocy Ezabeth Tanzy – Przędzarki zdolnej przekształcać energię światła w magię i kobiety, którą kochał i utracił przed dwudziestu laty – Bezimienni zdołali zniszczyć jednego z Królów Głębi, Shavadę, i ocalić Valengrad. Ezabeth spłonęła podczas tego starcia, lecz jej duch został zesłany w głąb światła, gdzie trwał jako widmowa postać, którą od czasu do czasu widywano.

Cztery lata później powrócił dawny wróg – Saravor, przekształcający ciało czarownik, który kiedyś uleczył wojowniczkę Nenn. Saravor zamierzał napełnić mocą Oko Shavady na szczycie Wielkiej Iglicy i wstąpić w szeregi Królów Głębi. Z pomocą ducha Ezabeth oraz Valiyi, szefowej wywiadu, Galharrow zdołał zapobiec katastrofie. Podczas ostatecznej bitwy Nenn zginęła, a Shavadę strącił z dachu Wielkiej Iglicy potężny promień energii.

Chociaż miasto zostało ocalone, podopieczna Galharrowa, Amaira, przyjęła własny znak kruka i rozpoczęła służbę u Bezimiennego. Valiya, widząc, że uczucie łączące ją z Galharrowem przynosi im jedynie cierpienie, postanowiła odejść, co dla obojga okazało się bolesne.

Minęły lata.

Księżyce ustawiają się w jednej linii.1

Rzuciłem się na piasek. Nie zauważyli mnie. Nie byłem pewien, ilu ich jest, ale wiedziałem, że będę musiał ich zabić całe mnóstwo.

– Jaki mamy plan? – spytała Nenn. Siedziała ze skrzyżowanymi nogami na kamieniu i wyskubywała spomiędzy zębów włókna czarnosoku.

– Znikaj albo się przymknij – odrzekłem cicho. – Jak cię zobaczą, wszystko się posypie.

– Uczyłeś mnie, żeby nie walczyć, kiedy wróg ma przewagę liczebną – odparła Nenn. Znalazła kawałek chrząstki i rzuciła go na piasek, gdzie zniknął.

– Uczyłem cię, żebyś walczyła sprytnie – warknąłem. – Chociaż niewiele nam to dało.

Nenn przez chwilę się nad tym zastanawiała, a potem parsknęła pogardliwie.

– Przynajmniej dobrze się bawiliśmy.

– Czy choć raz możesz zrobić, co ci każę, i się, kurwa, zamknąć?

Podczołgałem się do przodu, żeby lepiej przyjrzeć się odludnemu, skalistemu terenowi u podnóża zbocza. Z czerwonego piasku wyrastały falujące brązowe liście, które bardziej przypominały wełnę niż rośliny. W Nieszczęściu wszystko się pomieszało, ale kępy fałszywej roślinności zapewniały mi osłonę. Wyjąłem lunetę i ją rozkręciłem, skupiając ostrość na oddziale przede mną. Szybko oszacowałem jego liczebność. Nie spodobał mi się ten wynik.

Oddział roboli i kolumna zapasowych wierzchowców oraz jucznych zwierząt zbliżali się z kierunku, który obecnie był wschodem. Ani Wielki Sojusz, ani robole nie wysyłali żołnierzy tak daleko w głąb Nieszczęścia – a przynajmniej nie robili tego jeszcze dwa miesiące temu – ponieważ tutejsza magia była gęsta, miękka i plastyczna. Przyciągała potężne istoty, a może po prostu rodziły się tutaj, gdzie skażona energia naznaczyła nieruchome powietrze chemicznym smrodem. Pierwszy patrol, który się tutaj pojawił, mógł pobłądzić. Drugi podobnie. Trzeci mnie znalazł, a trzy patrole to zdecydowanie za dużo.

Naliczyłem trzydziestu roboli.

– Co zamierzasz? – spytała Nenn. Pomasowała się po brzuchu, jakby miała ochotę go rozciąć i sprawdzić, co kryje się pod skórą. Czasami to robiła i wcale nie było mi od tego niedobrze. Do wszystkiego można się przyzwyczaić, jeśli żyje się wystarczająco długo. Jestem na to żywym przykładem.

– Zrobię to, co zawsze – odpowiedziałem, chociaż Nenn nie mogła pamiętać. Duchy nie są w stanie się uczyć.

Wysunąłem rusznicę z płóciennego pokrowca. Chociaż sam jestem obszarpany i niechlujny, zawsze dbam o broń. Wyciągam ją, gdy chcę z niej skorzystać, i pakuję, gdy nie jest potrzebna. Odgryzłem końcówkę ładunku, wsypałem proch, ubiłem, splunąłem. Zostały mi tylko trzy pociski. Ile czasu minęło, odkąd uzupełniałem zapasy w mieście? Nie pamiętałem. Ale do tego, co obmyśliłem, wystarczył mi jeden strzał.

W skład patrolu wchodzili robole nowego typu. Te istoty przyjmowały rozmaite kształty i formy, od obrzmiałych Panien Młodych po wojowników o szarej, woskowatej skórze, ale ci osobnicy byli niebieskawi i już prawie nie przypominali ludzi. Dzięki lunecie nawet z tej odległości widziałem ich twarze pozbawione rysów i gładkie lśniące ciała. Ich oczy miały postać dużych czarnych kul, a usta wąskich szparek. Nie mieli nosów. Jechali w ciasnej formacji na grzbietach kudłatych, masywnych i powolnych czworonożnych stworzeń, których jeszcze żaden dortmarcki uczony nie nazwał. Sprowadzili je z jakiejś dalekiej podbitej krainy. Nazywałem je harkami z powodu odgłosów, jakie wydawały. Robole mieli ciężkie kusze i lance, solidne zbroje, ostrza i młoty. Byli dobrze wyposażeni.

No i na mnie polowali. Nie było tutaj niczego innego, czego mogliby szukać.

Przymocowałem lunetę do lufy rusznicy. Na świecie nie ma zbyt wielu lunet takich jak moja. Może ani jednej. Maldon nad nią popracował, dzięki czemu dostrajała się do odległości i odrzutu. Nie miałem pojęcia, jak to działa, ale z przeciętnego strzelca stałem się strzelcem wyborowym. Wyszukałem odpowiedni cel.

Przywódca był łatwy do zidentyfikowania. Nosił na muskularnych rękach więcej pasków modlitewnych niż pozostali. Obwiesił się całymi tuzinami, by zademonstrować swą wiarę w czerwieni i czerni. Twarz miał błękitną jak trup i równie pozbawioną wyrazu jak reszta, ale na jego napierśniku widniał wytłoczony wzór. Pieczęć Króla Głębi Acradiusa, piętno niewolnika noszone jak medal. Ustawiłem celownik między jego oczami i podążałem za każdym jego ruchem. Mógłbym go zabić, ale wtedy ktoś inny zająłby jego miejsce, a ja miałem tylko jeden strzał. Musiałem go dobrze wykorzystać.

Znalazłem swój cel w środku powłóczącej nogami kolumny. Był wątlejszy od otaczających go wojowników i inaczej ubrany. Wciąż pozostała w nim cząstka człowieczeństwa, dostrzegalna w nosie, ustach, włosach. Miał na sobie postarzaną, obficie zdobioną zbroję z brązu, oznakę szacunku swojego pana. Nie byłem pewien, czy moja rusznica da radę przebić pancerz z tej odległości. Zapewne był najmniej niebezpieczny z całej kolumny, ale to jego śmierć mogła coś zmienić. Wyróżniał go niesiony przyrząd: astrolabium do nawigacji lunarnej. Plątanina mosiężnych kółek oraz grubych i cienkich soczewek. Był nawigatorem, który odczytywał położenie księżyców, jedynych obiektów w Nieszczęściu na tyle stabilnych, by móc na ich podstawie wyznaczać kurs.

– Masz tylko jeden strzał – ostrzegła mnie Nenn. – Usłyszą go.

– Dzięki. Nie przyszło mi to do głowy – odparłem. – A zresztą co cię to obchodzi?

Uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami.

Nie znosiłem ducha Nenn. Wiedziałem, że nie jest prawdziwy, ale reagowałem na niego tak, jakby był kobietą, którą znałem. To też mi się nie podobało.

Podpaliłem lont i przygotowałem się do zapalenia prochu na panewce. Powitała mnie znajoma ostra woń, moja dobra przyjaciółka. Zaciągnąłem się nią. Już prawie nie zauważałem cierpkiego smrodu Nieszczęścia. Zdołałem się do niego przyzwyczaić dzięki upływowi czasu. A upłynęło go sporo, bo aż sześć lat.

– Myślisz, że przyjdą cię zabić, kiedy wystrzelisz? – spytała Nenn.

– Spróbują.

Wziąłem nawigatora na cel. Rozważałem wpakowanie mu ołowianej kulki w głowę, ale robole mieli grube czaszki i nie każdy strzał okazywał się śmiertelny. Miałem lepszy pomysł. Kropla potu spłynęła mi po policzku. Powoli wypuściłem całe powietrze z płuc i wsłuchałem się w bicie swojego serca.

Spust szczęknął, proch zapłonął, broń ryknęła, a mosiężne astrolabium w dłoniach nawigatora rozpadło się na kawałki poskręcanego metalu i okruchy szkła. Pocisk pomknął dalej, wbił się w brązowy napierśnik i wyrwał dziurę po drugiej stronie. Juczne zwierzęta zaryczały, a roztrzaskane mosiężne pokrętła, obręcze i pręciki posypały się z kurczowo zaciśniętych palców, gdy nawigator runął z siodła.

Wszyscy już byli martwi, zupełnie jakbym każdemu z nich strzelił w głowę. Jedynym, bez czego nie poradzisz sobie w Nieszczęściu, jest nawigator. Bezkresne piaski, wirująca igła kompasu, punkty orientacyjne, które potrafią ożyć i przenieść się w inne miejsce. Tak głęboko w Nieszczęściu robole mieli równie wielkie szanse na powrót do Dhojary jak ja na wygranie konkursu piękności.

– A jeśli zabrali drugiego nawigatora? – spytała Nenn.

Wycelowałem w powalonego robola, ale pozostali natychmiast go otoczyli i osłonili swoimi ciałami.

– Nigdy tego nie robią – odrzekłem. – Nie wiem, do jakiego gatunku należą ci niebiescy, ale bez niego nie znajdą drogi powrotnej. Tylko popatrz na kapitana. Właśnie sobie uświadomił, że ma przejebane. – Zerknąłem w prawo, ale Nenn pojawiła się po mojej lewej stronie. Odwzajemniła mój dziki uśmiech.

Robole się nie uśmiechali. Podnieśli wściekły żałobny lament i dobyli broni. Mieli zdobione zbroje z wygrawerowanymi modlitwami uwielbienia dla swoich boskich Królów, owinięte powiewającymi wstęgami, które niosły ich prośby z wiatrem. Wyglądało na to, że żaden z nich nie modlił się wystarczająco intensywnie.

– Na pewno dobrze to przemyślałeś? – spytała Nenn.

– Zawsze o to pytasz.

– Jak zamierzasz ich wszystkich zabić?

– Nie będę musiał.

Robole już mnie zauważyli; pozbawione wyrazu białe twarze i bursztynowe oczy skupiły się na dymie unoszącym się z lufy. Wiedzieli, że z tej odległości nie mają szans trafić mnie z kuszy, a poza tym byłem sam. Wstałem, żeby mogli mi się lepiej przyjrzeć, i zacząłem przeładowywać rusznicę. Oddarłem róg z kolejnego ładunku prochowego i wsunąłem do lufy następną kulę.

Robole spięli rogate wierzchowce i harki ruszyły chwiejnym krokiem w górę zbocza, dudniąc kopytami o żwir i piach. Wojownicy byli wściekli i zaskoczeni, a takie połączenie skłania zarówno potwory, jak i ludzi do głupich zachowań.

– Kiepskie szanse – zauważył duch Nenn.

Pokręciłem głową. Szarżujący robole już byli martwi, chociaż jeszcze tego nie rozumieli. Zacisnąłem zęby i otarłem pot z czoła. Byłem pewny siebie i miałem plan, lecz paskudne plany mają w zwyczaju obracać się przeciwko swoim autorom.

– No dalej, dranie – warknąłem. – Chodźcie po mnie. – Zerknąłem przez lunetę, która usłużnie dostosowywała się do kurczącej się odległości, gdy wierzchowce roboli gnały w górę zbocza, mieląc piach pod kopytami. Jeździec na czele krzywił się, a z jego pozbawionych warg ust wydobywało się monotonne brzęczenie. Trzymał nad głową zakrzywione ostrze. Moja rusznica plunęła dymem i ogniem, a tył czaszki robola wybuchł, obryzgując kolejne jednostki kawałkami mózgu i kości, zanim ciało spadło z siodła.

To było marnotrawstwo kuli i prochu. Nie musiałem go zabijać, ale kiedy robole znaleźli się pod ostrzałem, zaczęli mocniej okładać wierzchowce. Ryczeli z wściekłości i chęci poczucia czegokolwiek poza osaczającą ich beznadzieją. Robole nie są tacy jak my. Mierzą upływ czasu nie latami, lecz potężnymi myślami swoich panów, ale nawet oni z pewnością rozumieli, że po śmierci nawigatora już nigdy nie usłyszą głosu swojego boga.

Stado wbiło się w połać ździebeł spoczywających cicho i płasko na piasku, przejrzystych jak szkło i równie ostrych. Wierzchowce znajdowały się w połowie drogi, gdy nagle trawa Nieszczęścia ocknęła się i zabrzęczała jak malutkie dzwonki. To był niespodziewanie piękny dźwięk pośród tego czarnego pustkowia, ale trwał tylko chwilę, zanim zagłuszyły go wrzaski. Zwierzęta ciężko runęły na trawę, gdy ostre jak brzytwa krawędzie liści przecięły im nogi, i już po chwili szkliste źdźbła spłynęły czerwienią. Robole jadący z tyłu wpadli na poprzedzających ich towarzyszy, a impet uderzenia rzucił ich na ziemię.

Trawa czekała, aż wszyscy znajdą się w jej szponach. Uklęknąłem i położyłem dłoń na piasku. Poczułem Nieszczęście, jego moc, skazę na obliczu świata. W milczeniu mu podziękowałem.

Wrzaski. Krzyki. Robole wydawali odgłosy, jakich można się było spodziewać. Z krtani ich biednych i głupich wierzchowców wydobywały się ryki i kwiczenie. Trawa Nieszczęścia błyskawicznie uporała się z robolami i zwierzętami. Nie wiedziałem, czy jest rozumna, czy można w ogóle uznać ją za roślinę, ale elastyczne źdźbła chłostały rannych. Rozcinały nogi, odejmowały palce i przeszywały dłonie, którymi robole próbowali się podpierać. Haczyki na liściach uniemożliwiały ich wyciągnięcie z ciała. Rozsiadłem się na ziemi i przekładałem z ręki do ręki ostatni pocisk. Podejrzewałem, że nie będę go potrzebował.

U podnóża zbocza stał kapitan i wpatrywał się we mnie, podczas gdy jego ludzie wyli i konali. Dowódca zawsze ostatni rusza do boju.

Wbiłem palce w piasek. Coś, co było częścią mnie, coś obcego i nieznajomego, co wpełzło do mojego wnętrza, by tam zamieszkać, połączyło się z zepsuciem w dole. Przenikało moje dłonie i kręgosłup, ale już ledwie wyczuwałem jego truciznę. Trawa na zboczu była zajęta ucztowaniem, oplątywała ostatnie kawałki ciał roboli i wciągała je w głąb lepkiego czerwonego piasku, ale jednocześnie nasłuchiwała. Powiedziałem jej, że muszę przejść, a Nieszczęście mnie usłyszało. Spierało się o to ze mną, ale tylko przez chwilę. Wciąż pozostawała we mnie cząstka, która do niego nie należała, obcy element, którego pragnęło. Ale obecnie byłem dla niego czymś innym i w cichym mroku, w którym kiedyś spoczywała moja dusza, poczułem łagodne zapewnienie, że trawa zostawi mnie w spokoju.

To wszystko brzmi wspaniale, jakbym nawiązał łączność z bogiem, który mnie wysłuchał, ale tak naprawdę Nieszczęście prawie nie zwracało na mnie uwagi. Byłem dla niego czymś małym. Muchą na tyłku słonia.

Zgasiłem zapałkę, schowałem rusznicę do torby i ruszyłem w dół zbocza w stronę kapitana. Nie próbował uciekać. Trawa rozstąpiła się przede mną, tylko kilka młodych ździebeł pozbawionych haczyków zapomniało się i próbowało przebić moje buty. Kiedy pierwszy raz przechodziłem przez teren porośnięty taką trawą, bardzo się bałem, ale z upływem lat większość zagrożeń mi spowszedniała. Jednak robol nigdy wcześniej jej nie widział, więc jego rybie ślepia o pokaźnych źrenicach zrobiły się nienaturalnie duże. Zsiadł z wierzchowca i puścił go wolno. Nie był wysoki, ale miał masywne kończyny i ciało. Na płaszczyznach jego ust wytatuowano takie same magiczne znaki, jakich robole używali na modlitewnych amuletach, a pokaźna pieczęć na czole, która ogłaszała go stworzeniem Króla Acradiusa, lśniła srebrzyście na tle matowej, gumowatej skóry. Był uzbrojony w miecz podobny do tego, który odebrałem jednemu ze strażników niedaleko kryształowego lasu. Wciąż miałem go przy sobie.

Zbliżyłem się na odległość kilku kroków. Byłem w zasięgu śmiercionośnego ciosu. Kapitan zmierzył mnie wzrokiem. Nie wiedział, co o mnie myśleć, i nie mogłem mieć mu tego za złe. Nie wyglądałem jak człowiek. Nie wyglądałem także jak robol, a on właśnie zobaczył, jak bezpiecznie przechodzę przez morze trawy Nieszczęścia, która pożarła jego towarzyszy.

– Chciałbym z tobą pomówić, Sługo Acradiusa – powiedziałem. Bardzo oficjalne rozpoczęcie, ale robole lubią taki ton. Kiedy pierdoli im się we łbach od magii Królów Głębi, zazwyczaj tracą poczucie humoru.

Kapitan był zaskoczony, słysząc, że kląskam i mruczę w jego języku. Przestąpił z nogi na nogę i przyjął bojową postawę, przenosząc dłoń na rękojeść miecza. Nie sięgnąłem po broń. Nie bałem się pojedynczego robola, niezależnie od tego, jak głęboką pieczęcią naznaczył go jego bóg.

– Kim jesteś? – spytał kapitan.

– Człowiekiem – odpowiedziałem.

Jako że nerwowo ściskał rękojeść broni, położyłem torbę i rusznicę na ziemi, chociaż kontakt z piaskiem im nie służył. Nieszczęście doprowadza rzeczy do rozkładu, narusza je kawałek po kawałku, aż w końcu nic z nich nie zostaje. Tkaniny, żelazo, ludzie – rozpadają się w taki sam sposób.

– To ty jesteś Synem Nieszczęścia? – spytał, mrużąc powieki.

– Jestem tylko człowiekiem.

– Nie – odparł kapitan. – Jesteś czymś innym. – Miał rację.

– Nie jestem taki jak oni – dodałem. – Rozumiesz, że już cię zabiłem, prawda?

Kapitan wytrzeszczył wyłupiaste oczy i zerknął na wykrwawione zwłoki nawigatora.

– Tak – odrzekł.

– Dostaliście rozkaz, żeby mnie odszukać. Po co? – Robole łatwiej się koncentrują, gdy przy każdej możliwej okazji wspomina się o ich panach. Mają na ich punkcie obsesję.

– Jesteś wynaturzeniem. Bogowie nie pozwolą na twoje istnienie – odparł robol. Obnażył grube, kanciaste zęby. – Będzie dla mnie zaszczytem umrzeć, jeśli dzięki temu prawowici władcy tego świata w końcu zdobędą tron. Nareszcie zapanuje pokój.

– Nie jesteś w stanie mnie zabić – stwierdziłem. – Powinno to być dla ciebie oczywiste.

– Nie możesz sprzeciwiać się woli Imperatora Głębi – rzekł z wielką pewnością.

Imperatora? Zachowałem kamienne oblicze, ale to słowo odbiło się mocnym echem w mojej piersi.

– Acradius teraz chce uchodzić za imperatora i wywyższać się ponad swoich braci?

– Jest imperatorem – odrzekł robol, jakbym zakwestionował położenie nieba. – Twoja śmierć jest tylko kwestią czasu. Broń się.

Dobyliśmy mieczy. Był silny i wyszkolony, ale wszystko trwało tylko kilka chwil. Zatoczył się do tyłu, a krew popłynęła z jego szyi. Nie mógł uwierzyć, że uderzyłem go tak szybko. Padł na kolana.

Wiele się we mnie zmieniło przez lata. Miałem pięćdziesiątkę na karku, ale byłem silniejszy i szybszy od mężczyzn młodszych o połowę. Może za silny. Może za szybki. W każdym razie inny.

Kiedy kapitan padł na twarz i zaczął się wykrwawiać na piasek, poczułem lekkie szarpnięcie w swojej świadomości. To była trawa. Pragnęła ciała kapitana i nie mogła go dosięgnąć. Byłem wdzięczny, że pozwoliła mi przejść, więc stoczyłem zwłoki ze zbocza, aby szkliste źdźbła mogły zacząć przebijać je i gryźć. Wkrótce z ciała nic nie zostanie. Trawa chciała dostać także nawigatora, ale nie miałem ochoty na kolejną wycieczkę na szczyt wzniesienia. Noga wciąż mi dokuczała, jeśli zbytnio ją obciążałem, a poza tym miałem inne plany co do trupa. Przygwoździłem go do ziemi mieczem kapitana i zostawiłem.

Wykonałem zadanie, lecz wciąż musiałem się zająć wierzchowcami kapitana i nawigatora, a także harkami. Nie stanowiły zagrożenia, ale mogły zwabić większe istoty zamieszkujące Nieszczęście. Mniejsze stwory z zasady zostawiały mnie w spokoju, ale te naprawdę duże miały w dupie to, jak mocno nasiąknąłem Nieszczęściem. Niedawno widziałem na niebie potężny czarny kształt z ogonami skorpiona, szerokimi skrzydłami i więcej niż jedną głową. Pozostawiał za sobą czarny tłusty dym. To był Shantar. Chociaż Nieszczęście mnie przemieniło, nie przeżyłbym nawet pół minuty w starciu z jednym z nich. Kiedy teraz spoglądałem w górę, wciąż widziałem ślad na niebie, ale w dużym oddaleniu, zapewne na południu.

Miałem ponure przeczucie, że nie tylko robole mnie poszukują.

Wiedziałem, że harki przyciągną Shantary i inne włóczące się w pobliżu stwory. Przetrząsnąłem bagaż w poszukiwaniu czegoś użytecznego. Mój nóż wiele wycierpiał przez ostatnie miesiące, był wyszczerbiony i coraz bardziej kruchy, więc ucieszyłem się, gdy znalazłem dla niego zastępstwo. Moje buty były w jeszcze gorszym stanie, ale obuwie roboli na mnie nie pasowało. Poradzenie sobie ze zwierzętami nie stanowiło problemu. Powiązałem je razem, a następnie strzeliłem w niebo ślepym nabojem. Huk wzbudził wśród nich panikę i pognały w tym samym kierunku, co ich byli właściciele. Trawa była mi winna podziękowanie.

Nadszedł czas powrotu do domu. Wiedziałem, skąd przyszedłem, ale to nie oznaczało, że mogę tamtędy wrócić. Przyklęknąłem i przycisnąłem rękę do żwiru Nieszczęścia. Magia popłynęła do wnętrza mojej dłoni jak zaraza, jak skażenie próbujące wniknąć w każdą rzecz i napełnić ją mrokiem. Wciągnąłem powietrze i posmakowałem zepsucia, lecz spędziłem pośród tych oparów już tak wiele czasu, że ból, który niosły, miał dla mnie gorzko-słodki posmak. Sięgnąłem w głąb ziemi, wypuściłem powietrze i pozwoliłem, żeby Nieszczęście powiedziało mi, gdzie dzisiaj leży północ.

Stałem się częścią ziemi. Nie byliśmy jednością, gdyż nie mogłem całkowicie się stopić z czymś tak potężnym, ale wymieniliśmy się wiedzą.

Za jej pośrednictwem zdołałem go wyczuć. Dalekiego. Rozległego. Był zarazem oddzielony od całości i w jakiś zawiły sposób stanowił jej esencję. Był gdzieś tam, na zewnątrz. Cierpiał, dręczony bólem i osłabiony po tym, jak on i inni Bezimienni starli się z Królami Głębi, by powstrzymać przebudzenie Śpiącego, gdy po raz drugi rozbili świat. Wronia Stopa. Mój pan.

Niebo zawyło boleśnie. Czerwone chmury, przeplatane żyłami zatrutej czerni, kłębiły się na wschodzie. Skażony deszcz był nowym wrogiem, nawet tutaj. Pojawił się wraz z Upadkiem Wron, przynosząc krzykliwe wizje i szaleństwo tym, którzy znaleźli się na jego drodze. Musiałem znaleźć schronienie, zanim spadnie.

Dobyłem swojego nowego noża i wykonałem płytkie nacięcie wzdłuż prawego przedramienia, pośród siatki bladych blizn przeplatających się z dawnymi tatuażami. Kilka kropel krwi spadło na piasek Nieszczęścia, które chętnie przyjęło tę ofiarę. Cząstka mnie stała się jego częścią. Był to rodzaj transakcji. Coś brałem, ale również coś w zamian dawałem.

We śnie zstąpiłem do świata i zobaczyłem, jak zmieniło się ukształtowanie terenu, jak przekształciła się rzeczywistość w ciągu ostatnich godzin, miesięcy. Znalazłem Wieczny Dom i zwróciłem się w jego kierunku. Przechwycenie patrolu roboli zajęło mi zaledwie dwie godziny, ale droga powrotna miała potrwać pięć godzin i poprowadzić mnie obok jeziora czarnej smoły, którego wcześniej tam nie było.

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.