W sieci strachu - ebook

ROZDZIAŁ 1

Na ciem­nym placu zabaw wiał lodo­waty wiatr. Karu­zela obra­cała się wolno, pisz­cząc prze­raź­li­wie. Gra­cie Dur­ham gapiła się na nią, drżąc z zimna; marzyła, by wró­cić do domu, do cie­płego łóżka. A tym­cza­sem sie­działa na podwój­nej huś­tawce, naprze­ciwko Abby. Huś­tawka była nad­żarta rdzą, żółta farba się łusz­czyła, odsła­nia­jąc poczer­niały metal. Gra­cie ode­tchnęła gło­śno, w zim­nym wie­czor­nym powie­trzu z jej ust buch­nęła para.

– Wąt­pię, żeby się zja­wił – mruk­nęła.

– Przyj­dzie – odparła Abby, zagry­za­jąc wargę.

– Przy­słał ci ese­mesa?

Abby spraw­dziła tele­fon.

– Nie. Ale przyj­dzie. Prze­cież jest dopiero pięć po ósmej.

Był Dzień Świę­tego Patryka. Na uli­cach prze­wa­lały się hordy pija­nych doro­słych, któ­rzy recho­tali albo ryczeli wnie­bo­głosy. Gra­cie zoba­czyła faceta rzy­ga­ją­cego za rogiem budynku. Kilka minut póź­niej minęła ją zata­cza­jąca się przy­tu­lona para – gość trzy­mał rękę w majt­kach dziew­czyny. Gra­cie miała nadzieję, że ni­gdy nie doro­śnie i ni­gdy nie będzie tak obrzy­dliwa. Ulżyło jej, gdy zosta­wiły festyn za sobą i skrę­ciły na plac zabaw przy Babel Lane, gdzie Abby umó­wiła się z Noelem.

Gra­cie wola­łaby się spo­tkać po połu­dniu, a nie wie­czo­rem. Ani jej, ani Abby nie wolno było wycho­dzić tak późno, jeśli naza­jutrz miały iść do szkoły, więc gdyby rodzice odkryli, że nie ma jej w domu, pew­nie by ją zabili. Tyle że obie­cała to Abby i… no cóż, na nią zawsze mogła liczyć. Abby posta­wiła się Tarze i jej kum­pe­lom, kiedy naśmie­wały się z tego, jak Gra­cie się ubiera. A w zeszłym roku, w pią­tej kla­sie, kiedy panna Moreno przy­ła­pała je na ścią­ga­niu, Abby nie wsy­pała Gra­cie, tylko wzięła winę na sie­bie. I zawsze dobrze wyra­żała się o jej muzyce.

Abby była nie­sa­mo­witą przy­ja­ciółką. W ramach rewanżu Gra­cie mogła więc przy­naj­mniej pójść z nią na spo­tka­nie z Noelem.

Rozej­rzała się i objęła ramio­nami; huś­tawka koły­sała się pod nimi. Na tym placu zabaw spę­dziły nie­jedno popo­łu­dnie. Abby twier­dziła, że po raz pierw­szy spo­tkały się wła­śnie tu na karu­zeli, ale Gra­cie była pra­wie pewna, że poznały się w szkole pod­czas prze­rwy obia­do­wej. Tak czy owak, kiedy były mniej­sze, bawiły się tu godzi­nami – bujały się na huś­tawkach, zjeż­dżały na zjeż­dżalni, ale nie wcho­dziły z powro­tem po schod­kach, jak należy, tylko wdra­py­wały się po pochylni. A gdy pod­ro­sły, na­dal tu prze­sia­dy­wały; roz­ma­wiały o szkole, muzyce, chłop­cach, książ­kach… o wszyst­kim, byleby tylko mówić. Gadały jak najęte. Cza­sami raczyły się cukier­kami Skit­tles, cze­ko­lad­kami Reese’s, a także jabł­kami (odkąd mama zabro­niła Abby jada­nia codzien­nie sło­dy­czy).

Ale po ciemku było tu cał­kiem ina­czej. W świe­tle dwóch latarni sprzęty na placu zabaw rzu­cały nie­sa­mo­wite dłu­gie cie­nie. I tylko skrzy­pie­nie huś­tawki prze­ry­wało panu­jącą ciszę. Za dnia brzmiało nawet zabaw­nie, więc dzie­ciaki popy­chały huś­tawkę coraz to szyb­ciej i szyb­ciej, żeby zgrzy­tała jesz­cze piskli­wiej. Jed­nak teraz ten dźwięk był nie­przy­jemny, przy­pra­wiał Gra­cie o gęsią skórkę. W peł­nej cieni ciem­no­ści leżące tu i tam na ziemi placki śniegu wyda­wały się bia­ło­nie­bie­skie.

Meta­lowa rama huś­tawki była nie­sa­mo­wi­cie zimna; mimo że Gra­cie miała na sobie cie­płe spodnie, zmar­zła jej pupa. Wier­ciła się, w miarę moż­no­ści pró­bu­jąc sie­dzieć na połach płasz­cza.

– Przy­szło coś? – zapy­tała w końcu.

Abby znowu spoj­rzała na ekran, który na chwilę oświe­tlił jej twarz.

– Nic – odparła przy­gnę­biona.

– Słu­chaj, musimy się zbie­rać. On pew­nie nie mógł przyjść.

Abby też dygo­tała z zimna.

– Tak – przy­znała; roz­cza­ro­wa­nie w jej gło­sie było nie­mal nama­calne. – Chodźmy.

Gra­cie odnio­sła wra­że­nie, że Abby zaraz się roz­pła­cze. Od trzech dni nic tylko gadała o tym wie­czo­rze, cała prze­jęta, że w końcu spo­tka Noela. Póź­niej Gra­cie pocie­szy przy­ja­ciółkę, na razie jed­nak musiały wra­cać do domu, zanim cał­kiem zamar­zną. Zesko­czyła z huś­tawki i podała rękę Abby, jed­no­cze­śnie sta­jąc twa­rzą do parku, który przy­le­gał do placu zabaw. Ciemne drzewa zasła­niały świa­tła leżą­cego za nimi mia­sta.

Gra­cie wystra­szyła się, gdy na ścieżce bie­gną­cej od parku poja­wiła się postać wyso­kiego męż­czy­zny zmie­rza­ją­cego w ich stronę. Poru­szał się dziw­nie, ostroż­nie sta­wia­jąc kroki. Gra­cie spięła się, przez głowę prze­mknęła jej nie­znana dotych­czas myśl: on nie chce, żeby­śmy go usły­szały. Sekundę póź­niej uświa­do­miła sobie, że nie widzi jego twa­rzy… nie z powodu ciem­no­ści, tylko dla­tego, że ma na niej komi­niarkę.

Tym­cza­sem on już przy­śpie­szył.

– Abby… W nogi! – wrza­snęła Gra­cie.

Zdez­o­rien­to­wana Abby się zawa­hała. Gra­cie, na­dal trzy­ma­jąc przy­ja­ciółkę za rękę, pocią­gnęła ją i puściła się bie­giem w kie­runku ulicy. Gdy rzu­ciła okiem za sie­bie, męż­czy­zna był znacz­nie bli­żej niż wcze­śniej, prze­bie­rał nogami tak szybko, że jego stopy roz­ma­zy­wały jej się przed oczami. Umysł reje­stro­wał roz­ma­ite drobne szcze­góły. Mały przed­miot w jego ręce, błysk bieli. Kiedy je gonił, jego zmru­żone oczy migo­tały w ciem­no­ści. Na ścieżce kła­dły się dłu­gie cie­nie trzy­ma­jących się za ręce dziew­czy­nek. Nad nimi zaś góro­wał znacz­nie więk­szy cień, zbli­ża­jący się z każdą chwilą.

Abby przy­śpie­szyła. Z nich dwóch to ona miała zacię­cie spor­towe, była sil­niej­sza i szyb­sza od Gra­cie. Teraz to ona cią­gnęła przy­ja­ciółkę za sobą, nie na odwrót.

Zbli­żały się do wyj­ścia na ulicę. Stam­tąd już tylko krótki bieg i znajdą się na sta­cji ben­zy­no­wej, gdzie będą bez­pieczne.

Przed nimi ulicą nad­je­chała z wyciem sil­nika ciemna fur­go­netka. Przed­nie koła wal­nęły o kra­węż­nik, zapisz­czały hamulce i pojazd zatrzy­mał się, blo­ku­jąc wyj­ście. Drzwi fur­go­netki się otwo­rzyły i wysko­czyła z niej następna postać. Jej twarz rów­nież zakry­wała komi­niarka.

Gra­cie krzyk­nęła ze stra­chu, gdy czło­wiek przed nimi puścił się bie­giem. Za ple­cami sły­szała tupot kro­ków gonią­cego ich męż­czy­zny, ten odgłos mie­szał się z biciem jej serca. Abby pra­wie się nie wahała – skrę­ciła ostro w prawo, zbie­gła ze ścieżki i popę­dziła po zamar­z­nię­tym na lód grun­cie w parku. Gra­cie chciała coś powie­dzieć, ale nie mogła wydo­być głosu – płuca paliły ją żywym ogniem, a strach ści­skał gar­dło. Nie miały wyj­ścia, mogły jedy­nie ucie­kać dalej.

Pod­łoże stało się błot­ni­ste, śli­skie, nie­równe. Gra­cie skrę­ciła nogę w kostce, potknęła się, puściła dłoń Abby i od tej chwili ucie­kały osobno. Gdy Gra­cie pozo­stała w tyle, odzy­skała wresz­cie głos.

– Ratunku! – krzyk­nęła. – Niech nam ktoś pomoże!

W jej myślach zro­dził się sza­lony pomysł. Może zdo­ła­łaby wdra­pać się na drzewo, zanim ją zła­pią. We wcho­dze­niu na drzewa była bar­dzo dobra.

Nie­da­leko ujrzała wiel­kie drzewo, obró­ciła się więc w prawo i pobie­gła do niego. Zauwa­żyła, że obaj prze­śla­dowcy wciąż gonią Abby, ale jeden z nich zer­kał w kie­runku Gra­cie, oczami dra­pieżcy śle­dząc jej postępy. Gorącz­kowo roz­glą­dała się za jakąś niską gałę­zią, któ­rej mogłaby się­gnąć, ale w panu­ją­cych ciem­no­ściach niczego nie widziała, jak więc mia­łaby się wdra­pać na drzewo?

Cał­kiem stra­ciła nadzieję.

Grunt był śli­ski, mie­sza­nina błota i lodo­wej brei. Pośli­znęła się, stra­ciła rów­no­wagę, upa­dła na zie­mię, pró­bu­jąc chro­nić głowę, ale była zbyt wolna, nie wysu­nęła rąk na czas i wyrżnęła głową w pień drzewa. Pora­ził ją ośle­pia­jący ból.

Tego wie­czoru śled­cza Han­nah Shor wcze­śniej urwała się z pracy i wła­śnie była na randce z bez­ro­bot­nym dwu­dzie­sto­pię­cio­lat­kiem w cylin­drze irlandz­kiego skrzata. Nie wie­działa, co bar­dziej ją nie­po­koi: to, że Bob Mills uznał, że faj­nie będzie się poja­wić w takim kape­lu­szu, czy fakt, że na sam jego widok od razu nie zre­zy­gno­wała z randki. Oszu­kał ją, to jasne jak słońce. Na foto­gra­fii nie miał cylin­dra skrzata i nie wspo­mi­nał o nim w notce o sobie ani w swoim mot­cie. Napi­sał tylko, że jest przy­ja­zny, zabawny oraz że lubi psy.

Trzeba przy­znać, że pod tym kape­lu­szem było nie­złe cia­cho. Młod­szy od niej o sześć lat, miał nie­dbale potar­gane blond włosy i sze­ro­kie bary. Kiedy szedł do toa­lety, stwier­dziła, że ma też świetny tyłek. W sumie była skłonna mu wyba­czyć i puścić całą tę histo­rię z cylin­drem w nie­pa­mięć. W końcu zdjął go natych­miast, gdy tylko usie­dli przy sto­liku.

Bły­snął do niej w uśmie­chu ide­al­nymi zębami, a ona odpo­wie­działa uśmie­chem, odrzu­ca­jąc kosmyk postrzę­pio­nych kasz­ta­no­wych wło­sów. Miała nadzieję, że wygląda non­sza­lancko i na luzie, a nie jak dziew­czyna, która nie miała czasu wsko­czyć pod prysz­nic, zro­bić maki­jażu ani nawet przej­rzeć się w lustrze – a tak wła­śnie było w jej przy­padku.

A potem się ode­zwał.

Bob Mills cier­piał na coś, co Han­nah nazy­wała syn­dro­mem Sowy. Ludzie dotknięci tą przy­pa­dło­ścią, któ­rej nazwa wzięła się od postaci Sowy Prze­mą­drza­łej z _Kubu­sia Puchatka_ uwa­żali, że zje­dli wszyst­kie rozumy i muszą się dzie­lić swoją wie­dzą z całym świa­tem. Okropna cho­roba, cho­ciaż rzadko kiedy śmier­telna, jedy­nie w skraj­nych przy­pad­kach.

Bob z każdą chwilą tra­cił na atrak­cyj­no­ści.

Podzie­lił się z nią swoją roz­le­głą wie­dzą na temat Dnia Świę­tego Patryka. Zapy­tał, dla­czego nie prze­brała się na to święto. Wymi­gała się od oczy­wi­stej odpo­wie­dzi – że jej zda­niem Dzień Świę­tego Patryka jest głupi – i odparła, że jest Żydówką. Oka­zało się, że Bob zna się na juda­izmie. I dużo wie o Izra­elu. Wygła­szał długi mono­log o sytu­acji na Bli­skim Wscho­dzie, ale Han­nah się wyłą­czyła, wra­ca­jąc do wspo­mnień i porów­nu­jąc tę randkę z innymi kosz­mar­nymi rand­kami. Przy­znała jej sie­dem i pół punktu na skali Davida Fer­gu­sona – mier­niku opar­tym na jej naj­gor­szej randce w dzie­jach, obej­mu­ją­cej fatalny seks, kom­plet­nie znisz­czoną koszulę i mnó­stwo pła­czu… z jego strony.

W roz­pa­czy rozej­rzała się po lokalu. Klienci baru naj­wy­raź­niej dobrze się bawili, ich nie obcho­dziła jej nie­udana randka. Grupka ład­nych dwu­dzie­sto­la­tek wiwa­to­wała, bo jedna z nich wychy­liła dusz­kiem kufel piwa, wyle­wa­jąc połowę na bluzkę. Przy innym sto­liku jakaś para miała czel­ność trzy­mać się za ręce, jakby spe­cjal­nie chciała zro­bić jej na złość. Wokół krą­żyły uśmiech­nięte kel­nerki w zie­lo­nych peru­kach z oka­zji irlandz­kiego święta i poda­wały piwo roz­ba­wio­nym klien­tom. W Dzień Świę­tego Patryka praw­do­po­dob­nie dosta­wały fan­ta­styczne napiwki. A tym­cza­sem ona sie­działa tu z face­tem, który wła­śnie zamie­rzał jej wytłu­ma­czyć „praw­dziwy pro­blem z impor­to­wa­nymi warzy­wami”. Poważ­nie zasta­na­wiała się, czy nie wstać i nie wyjść.

Sęk w tym, że była samotna, znu­dzona i pra­gnęła poznać kogoś, kto prze­gnałby twarz, którą ostat­nio cią­gle widy­wała w snach. Mit­chell Lon­nie, jeden ze śled­czych w jej wydziale, nawie­dzał jej myśli znie­nacka, a wtedy jej twarz oble­wała się rumień­cem. Tak być nie mogło. Musiała zacząć cho­dzić na randki.

Gdy w końcu Bob Mills się zamknął, wyglą­dał na kogoś, z kim mogłaby się zaba­wić. Może powinna zapro­po­no­wać, żeby poszli do niej, zanim straci resztki atrak­cyj­no­ści sek­su­al­nej, które w nim jesz­cze widziała.

Jed­nak nagle zaczął roz­pra­wiać o poli­cji Glen­more Park i od tej pory randka nie­uchron­nie była już ska­zana na porażkę. Na skali Davida Fer­gu­sona osią­gnęła osiem i pół punktu.

Poli­cja Glen­more Park jest bez­u­ży­teczna, tłu­ma­czył Bob, a Han­nah z zacie­ka­wie­niem kiwała głową. W Glen­more Park jest jeden z naj­wyż­szych wskaź­ni­ków prze­stęp­czo­ści w Mas­sa­chu­setts, a Bob wie z pierw­szej ręki, że bie­rze się to ze sko­rum­po­wa­nia i nie­udol­no­ści poli­cji.

– To straszne – powie­działa Han­nah.

– A jaki mają budżet?! Wiesz, że gli­nia­rze z Glen­more Park są naj­le­piej opła­ca­nymi poli­cjan­tami w całym sta­nie?

– Obu­rza­jące! – oświad­czyła Han­nah. – A nale­ża­łoby ocze­ki­wać, że przy­naj­mniej zapew­nią nam bez­pie­czeń­stwo.

– No nie? W zeszłym mie­siącu wle­pili mi man­dat za prze­kro­cze­nie pręd­ko­ści. Przy­się­gam, że jecha­łem poni­żej dopusz­czal­nego limitu. Mógł­bym z tym pójść do sądu, ale wiesz, jak to jest. Nie warto kopać się z koniem.

– Jasna sprawa. Ze sko­rum­po­waną poli­cją w sądzie nie wygrasz. – Han­nah ze smut­kiem pokrę­ciła głową, kwi­tu­jąc poża­ło­wa­nia godny stan wymiaru spra­wie­dli­wo­ści. – Rozu­miesz… każdy sędzia praw­do­po­dob­nie sie­dzi u nich w kie­szeni.

– Praw­do­po­dob­nie? Moim zda­niem na pewno.

Han­nah zasta­na­wiała się, dla­czego nie przy­go­to­wała sobie planu awa­ryj­nego. Każda kobieta ma przy­ja­ciółkę, która dzwoni do niej godzinę po roz­po­czę­ciu randki, by w razie czego można było się wykrę­cić wezwa­niem w jakiejś nagłej spra­wie. Każda tylko nie Han­nah Shor. Nie… Han­nah Shor na każdą randkę szła tak, jakby to było spo­tka­nie z kimś, za kogo lada chwila ma wyjść za mąż.

No cóż, ona i Bob nie staną na ślub­nym kobiercu, nawet nie pójdą do łóżka, pal licho sze­ro­kie bary i fajny tyłek. Będzie musiała wymó­wić się bólem głowy. Choć pew­nie zrobi jej wtedy wykład o bólach głowy. Na pewno wie, jak wyle­czyć migrenę.

– Posłu­chaj… – bąk­nęła, masu­jąc skro­nie, jak gdyby roz­sza­lał się tam hura­gan migren. – Nie…

Zadzwo­nił jej tele­fon. Cud w Dzień Świę­tego Patryka. Wyjęła komórkę z torebki. Nie roz­po­znała numeru, ale nie szko­dzi. W tym momen­cie była gotowa roz­ma­wiać z kim­kol­wiek, byleby urwać się z tej randki.

– Halo? – ode­zwała się.

– Han­nah? – Głos był zna­jomy, ale nie potra­fiła go z nikim sko­ja­rzyć.

– Tak – odparła. – Kto mówi?

– Tu Naamit.

Jasne, teraz ją poznała. Naamit to przy­ja­ciółka jej matki. Cho­ciaż nie była pewna, w jakich oko­licz­no­ściach matka się z nią zaprzy­jaź­niła. Czyżby w syna­go­dze? A może na zaję­ciach pila­tesu? Szcze­góły nie były jasne, w każ­dym razie jej matka i Naamit przy­jaź­niły się już od kilku lat.

– Witaj, Naamit, co u cie­bie? – rzu­ciła.

– Nie­do­brze – odparła kobieta, a poli­cjantka zdała sobie sprawę, że jej roz­mów­czyni pła­cze. – Han­nah, mogła­byś do nas przy­je­chać? Bar­dzo by nam się przy­dała twoja pomoc.

– Jasne. – Han­nah zmarsz­czyła czoło. – Czy coś się stało?

– Cho­dzi o Abi­gail – wyja­śniła Naamit. – Znik­nęła.

– Podaj mi adres – popro­siła Han­nah.

– Lavetta Way dwa­dzie­ścia trzy.

– Już jadę – powie­działa Han­nah i się roz­łą­czyła. – Muszę się zbie­rać.

– O co cho­dzi? – zain­te­re­so­wał się Bob.

– Przy­ja­ciółka potrze­buje mojej pomocy. To sprawa dla poli­cji.

Przez kilka sekund sły­chać było obra­ca­jące się try­biki. W końcu Bob zasko­czył.

– Jesteś poli­cjantką? – zapy­tał.

– Tak, śled­czą. – Han­nah rzu­ciła na stół dwa bank­noty.

– Aha – bąk­nął Bob.

Han­nah wstała.

– Było cudow­nie – powie­działa tonem świad­czą­cym o tym, że randka była rów­nie wspa­niała jak podatki.

– Powin­ni­śmy to kie­dyś powtó­rzyć – rzekł Bob.

– Koniecz­nie – odparła.

Za żadne skarby. Nawet gdyby ostat­nimi ludźmi na tej ziemi zostali on i David Fer­gu­son.

Gdy Naamit otwo­rzyła drzwi, jej widok zasko­czył Han­nah. Ubrana była w pąsową spód­niczkę i czarne leg­ginsy. Jej upstrzona ceki­nami bluzka poły­ski­wała w żół­ta­wym świe­tle lampy nad wej­ściem. Usta miała poma­lo­wane ciem­no­czer­woną szminką, a na twa­rzy zostały ślady jasnego maki­jażu, ale nos i oczy miała zapuch­nięte i czer­wone. Naj­wy­raź­niej od dłuż­szego czasu pła­kała.

– Han­nah – powie­działa, pocią­ga­jąc nosem. – Dzię­kuję, że przy­je­cha­łaś.

– To oczy­wi­ste – odparła poli­cjantka. – Co się stało?

– Przed godziną wró­ci­li­śmy do domu i nie zasta­li­śmy Abi­gail! Naj­pierw pomy­śle­li­śmy, że poszła do przy­ja­ciółki. Ale tele­fon ma wyłą­czony, a więk­szość jej przy­ja­ció­łek nie wie, gdzie ona może być.

– Więk­szość? – pod­chwy­ciła Han­nah, gdy Naamit pro­wa­dziła ją w głąb miesz­ka­nia, do salonu. Pomiesz­cze­nie było nie­wiel­kie, a meble pospo­lite i znisz­czone. Na nie­gdyś bia­łym dywa­nie stały dwie sofy, a mię­dzy nimi okrą­gły drew­niany sto­lik.

– Tak… Jej naj­lep­sza przy­ja­ciółka, Gra­cie, nie odbiera tele­fonu, tak samo jak jej rodzice. Ron poje­chał do nich, ale w domu jest ciemno i nikt nie otwiera.

– Rozu­miem. Może zabrali Abi­gail i jej przy­ja­ciółkę do kina czy gdzieś indziej?

– Nie uprze­dza­jąc nas o tym? – odrze­kła Naamit. – Nie wie­rzę.

Han­nah czuła przez skórę, że wła­śnie tak było. Ale nie zamie­rzała się z tym zdra­dzać. Na razie zagi­nęło dziecko.

– Ile lat ma Abi­gail? – spy­tała.

– Dwa­na­ście – odparła Naamit drżą­cym gło­sem.

– Dobrze, a gdzie wy byli­ście, kiedy wyszła z domu?

– Na przy­ję­ciu – oznaj­miła Naamit. – Nie powin­nam była zosta­wiać jej samej! Chcia­łam zadzwo­nić po matkę, żeby tu przy­je­chała, ale Abi­gail stale się upiera, że nie jest małą dziew­czynką i nie potrze­buje niańki.

– Uhm. Na przy­ję­ciu. Z oka­zji Dnia Świę­tego Patryka? – Han­nah unio­sła brwi.

– Nie­zu­peł­nie – rze­kła Naamit. – To była impreza fir­mowa. A ponie­waż wie­dzą, że jeste­śmy Żydami, połą­czyli Dzień Świę­tego Patryka ze świę­tem Purim.

– Jasne. – Rze­czy­wi­ście, oba święta wypa­dały w tym samym cza­sie. To by tłu­ma­czyło strój Naamit. – O któ­rej zaczęła się ta impreza?

– O szó­stej, ale tro­chę się spóź­ni­li­śmy. Wyszli­śmy z domu około siód­mej.

– Rozu­miem. A uprze­dzi­li­ście Abi­gail, o któ­rej wra­ca­cie?

– Powie­dzie­li­śmy jej, że nie będzie nas do pół­nocy, przy­ję­cie skoń­czyło się jed­nak tro­chę wcze­śniej. To jest nie­wielka firma. Byli tam wszy­scy moi kole­dzy z pracy, ale mimo że przy­szli ze swo­imi dru­gimi poło­wami, w sumie było nie­wiele ponad dzie­sięć osób. Posta­no­wi­li­śmy więc skró­cić zabawę.

Han­nah wes­tchnęła. A zatem córka wie­działa, że rodzi­ców nie będzie do póź­nej nocy, i uparła się, żeby zosta­wić ją samą, tym­cza­sem oni wró­cili wcze­śniej, niż zapo­wie­dzieli. Jej naj­lep­sza przy­ja­ciółka rów­nież znik­nęła wraz z resztą rodziny. Han­nah była gotowa iść o zakład, że Abi­gail wróci lada chwila i okaże się, że poszła na kon­cert, na który mama jej nie puściła, albo coś w tym rodzaju.

– Gdzie jest Ron? – zapy­tała.

– Jeź­dzi po oko­licy i jej szuka – odparła Naamit.

– Posłu­chaj – powie­działa Han­nah. – Mówi­łaś, że córka ma wyłą­czony tele­fon?

– Zga­dza się.

Jeśli cokol­wiek zanie­po­ko­iło Han­nah w tej histo­rii, to wła­śnie to.

– A czy wcze­śniej wyłą­czała komórkę?

– Nie. Bez prze­rwy a to wysyła ese­mesy, a to roz­ma­wia czy coś w niej ogląda. Ten jej tele­fon ni­gdy nie prze­staje wibro­wać.

– I powie­dzia­łaś, że Gra­cie i jej rodzice mają włą­czone tele­fony, tylko nie odbie­rają? Dobrze mówię?

– Tak. Ale nie sądzę, żeby była z nimi. W nocy nie wypu­ści­łaby się na mia­sto, nie uprze­dza­jąc mnie o tym.

Wypu­ści­łaby się, a jakże, ale Han­nah nie zamie­rzała się sprze­czać.

– W porządku. Czy możesz mi dać aktu­alne zdję­cie Abi­gail?

– Oczy­wi­ście. – Naamit szybko wyszła z pokoju. Han­nah przy­sia­dła na brzegu jed­nej z sof i wró­ciła pamię­cią do cza­sów, gdy sama była nasto­latką. Bo cho­ciaż nie bun­to­wała się, to jed­nak i ona miała na kon­cie roz­ma­ite występki. Pod­kra­dała mamie papie­rosy i paliła je ze swoją przy­ja­ciółką Tiną. Gdy miała pięt­na­ście lat, po raz pierw­szy się upiła i wró­ciła do domu tak wsta­wiona, że od razu po wej­ściu padła na krze­sło koło drzwi. W środku nocy wymy­kała się na spo­tka­nia z Garym Jone­sem, pierw­szym chło­pa­kiem, z któ­rym się cało­wała. Uśmiech­nęła się na wspo­mnie­nie tego poca­łunku, nie­zdar­nego i nie­po­rad­nego – on miał usta roz­chy­lone, ona zaci­śnięte, a żadne z nich nie wie­działo, co tak naprawdę robią.

Gdzie teraz jest Abi­gail?

Wró­ciła Naamit i podała Han­nah opra­wioną w ramkę foto­gra­fię.

– Z jej ostat­nich uro­dzin – wyja­śniła.

Han­nah przyj­rzała się nie­śmia­łej, uśmiech­nię­tej dziew­czynce. Abi­gail była w tym trud­nym wieku doj­rze­wa­nia, kiedy to roz­ma­ite czę­ści ciała rosną bez kon­sul­ta­cji z pozo­sta­łymi. Miała wiel­kie stopy i dłu­gie ręce, ale jej buzia, ze śla­dami pulch­no­ści na policz­kach, wciąż zacho­wy­wała dzie­cięcy wygląd. Kasz­ta­nowe włosy się­gały aż do pasa. Obok niej stali Naamit i Ron i dum­nie uśmie­chali się do obiek­tywu.

Han­nah połą­czyła się ze swo­jej komórki z dys­po­zy­tor­nią. Ode­brano nie­mal natych­miast.

– Poli­cja miej­ska Glen­more, mówi Can­dace.

– Can­dace? Cześć, tu Han­nah.

– Cześć! – odparła wesoło Can­dace, ulu­biona dys­po­zy­torka wszyst­kich poli­cjan­tów. Była bystra, szybka i uro­cza.

– Posłu­chaj, mam tu zagi­nię­cie dziecka. Dwu­na­sto­let­nia Abi­gail Lisman mię­dzy siódmą a dzie­wiątą wie­czo­rem wyszła z domu i dotąd nie wró­ciła.

– Jasne. Ryso­pis i adres?

– Lavetta Way dwa­dzie­ścia trzy. Biała, nieco ponad metr pięć­dzie­siąt wzro­stu, kasz­ta­nowe włosy. Może być razem z inną dziew­czynką mniej wię­cej w tym samym wieku, Gra­cie… – Zer­k­nęła na zroz­pa­czoną matkę.

– Dur­ham – powie­działa Naamit.

– Dur­ham.

– Nie ma sprawy, Han­nah, zawia­do­mię patrole.

– Dzięki. – Han­nah się roz­łą­czyła. Przy pew­nej dozie szczę­ścia patrol znaj­dzie Abi­gail i odstawi ją do rodzi­ców, po dro­dze napę­dza­jąc jej nie­złego stra­cha. Mała nie­prędko znów się urwie z domu.

Dzie­ciaki wciąż robią takie rze­czy. Han­nah była prze­jęta, ale nie­zbyt się mar­twiła.

– Pojeż­dżę po oko­licy – obie­cała Naamit. – Zoba­czę, może uda mi się ją zna­leźć.

– Bar­dzo ci dzię­kuję… – Naamit urwała, bo zadzwo­nił tele­fon. Pode­szła do torebki, pogrze­bała w niej i wyjęła komórkę. – Halo? Tak? – Przez chwilę słu­chała roz­mówcy, coraz bar­dziej wytrzesz­cza­jąc oczy. – Nie. Jej też tu nie ma. Zawia­do­mi­li­śmy poli­cję, wła­śnie jest u mnie poli­cjantka. Nie mogli­śmy się do was dodzwo­nić, Ron pod­je­chał, ale… – Zamil­kła, kiwa­jąc głową, i pod­chwy­ciła spoj­rze­nie Han­nah. – Nie, oczy­wi­ście. Prze­każę jej. Tak, bar­dzo pro­szę.

Naamit odło­żyła tele­fon.

– Dzwo­niła Karen… matka Gra­cie – wyja­śniła roz­trzę­sio­nym gło­sem. – Byli na mie­ście z oka­zji Dnia Świę­tego Patryka. Gra­cie także znik­nęła i także nie odbiera tele­fonu. Jej rodzice już tutaj jadą.

Han­nah kiw­nęła głową.

– Wezwę swo­jego part­nera – rzu­ciła.

Bo teraz się zanie­po­ko­iła.ROZDZIAŁ 3

– Przy­kro mi, ale naprawdę nie mogę pani wpu­ścić – oświad­czył lekarz. – To dziecko jest wyczer­pane, nie chcemy go prze­cią­żać.

Na czubku głowy miał łysinę, tylko na skro­niach ster­czały mu kępki siwych wło­sów. Han­nah kor­ciło, żeby go za nie chwy­cić i potrzą­sać nim, aż zmieni śpiewkę.

– Drugi raz tego nie powtó­rzę, dok­to­rze – wyce­dziła przez zaci­śnięte zęby. – Gdzieś jest jesz­cze jedna dziew­czynka, któ­rej na razie nie zna­leź­li­śmy. Ta tutaj może wie­dzieć, co się z nią stało. Muszę ją prze­słu­chać natych­miast.

– No… jeśli dobrze zro­zu­mia­łem, zna­le­ziono ją w parku – rzekł lekarz. – Czy prze­szu­ka­li­ście park?

Han­nah myślała, że szlag ją trafi na miej­scu.

– Sama wiem, co należy do moich obo­wiąz­ków! A teraz z drogi! – Ruszyła do przodu, zmu­sza­jąc go, by się odsu­nął, i pocią­gnęła dwu­skrzy­dłowe drzwi. Były zamknięte na klucz. Przez maleń­kie okienko w drzwiach zoba­czyła, że za nimi jest kory­tarz z poko­jami po obu stro­nach, ską­pany w ostrym świe­tle jarze­nió­wek. Poja­wiła się idąca wolno pie­lę­gniarka, pcha­jąca wózek szpi­talny.

Han­nah zało­mo­tała w szybę; roz­legł się głu­chy stu­kot.

– Otwórz te cho­lerne drzwi!

– Jak mówi­łem…

Z windy wysia­dła agentka Man­cuso i pode­szła do nich, już z daleka wyma­chu­jąc odznaką.

– Agentka Man­cuso, FBI – przed­sta­wiła się. – Musimy natych­miast pomó­wić z Gra­cie Dur­ham.

Lekarz zamru­gał.

– Jak mówi­łem tej poli­cjantce, Gra­cie Dur­ham jest…

– To śledz­two fede­ralne, dok­to­rze. Życie małej dziew­czynki jest w nie­bez­pie­czeń­stwie.

Zawa­hał się. W końcu ustą­pił.

– Dobrze – powie­dział. – Ale tylko pięć minut. Pokój trzy­sta dzie­więć. – Pod­szedł do zamka szy­fro­wego znaj­du­ją­cego się na ścia­nie i wstu­kał czte­ro­cy­frowy kod. Drzwi otwo­rzyły się z lek­kim trza­skiem.

– Tak długo, jak będzie trzeba, dok­to­rze – odrze­kła agentka Man­cuso, otwo­rzyła drzwi i prze­szła przez nie. Han­nah szybko ruszyła za nią.

– Ta odznaka jed­nak się przy­daje – stwier­dziła, nie­mal bie­gnąc, by dotrzy­mać kroku wyso­kiej kobie­cie.

– Ma swoje zalety.

Dotarły do pokoju Gra­cie Dur­ham i otwo­rzyły drzwi. Pomiesz­cze­nie było beżowe i ponure. Gra­cie, blada jak kreda, spo­czy­wała na szpi­tal­nym łóżku, pod­łą­czona do kro­plówki. Miała na sobie zie­loną szpi­talną koszulę, była czę­ściowo przy­kryta cien­kim kocem. Na noc­nym sto­liku przy jej łóżku stał dla ozdoby jakiś sztuczny kwiat w doniczce. Na jasno­brą­zo­wym krze­śle koło łóżka sie­działa matka Gra­cie z zaci­śniętą szczęką i trzy­mała córkę za rękę.

– Pro­szę pani, musimy zadać pani córce kilka pytań – ode­zwała się agentka Man­cuso.

Kobieta kiw­nęła głową, pocią­ga­jąc nosem.

– Oczy­wi­ście – odparła. Han­nah poznała po jej oczach, że Gra­cie coś już jej powie­działa. Coś bar­dzo waż­nego.

– Gra­cie, mam na imię Chri­stine, a to jest Han­nah – przed­sta­wiła je agentka. – Możesz nam odpo­wie­dzieć na kilka pytań?

Dziew­czynka poki­wała głową.

– Czy wiesz, gdzie jest Abi­gail?

Tym razem dziew­czynka pokrę­ciła głową.

– Zabrali ją jacyś ludzie – wyszep­tała. – Tacy w czar­nych maskach.

Han­nah miała wra­że­nie, że po jej karku cho­dzi osa. Abi­gail została porwana.

– Opo­wiedz nam, pro­szę, co się stało – powie­działa agentka Man­cuso.

– Były­śmy na placu zabaw – szep­nęła dziew­czynka sła­biut­kim, ledwo sły­szal­nym gło­sem. – Wła­śnie mia­ły­śmy wra­cać do domu, kiedy poja­wił się jakiś pan. Męż­czy­zna w… w czar­nej masce. Ucie­kły­śmy, a on nas gonił. Wtedy dołą­czył do niego drugi pan. On też nosił czarną maskę. Zła­pali Abby. A ja ucie­kłam. – Zamil­kła.

– I co było potem? – Agentka nachy­liła się, jej postawa świad­czyła o tym, że ma w zana­drzu wiele pytań. Han­nah się nie wtrą­cała.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki